ေအးေလ..ဘာလုိလိုနဲ ့ ၂၀၁၁ ဆိုတဲ ့ႏွစ္သစ္အတြင္း၀င္ေတာ့မွာပါလား… လုိ ့ေတြးရင္းနဲ ့ …ေၿသာ္….သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာပို ့ဦးမွပဲ ့… Hello….. သူငယ္ခ်င္း…. ေနေကာင္းတယ္ဟုတ္…ေမြးရပ္မွာ ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ လုိ ့နင္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကုိ သိခ်င္တယ္ကြာ…ဒါေပမယ့္ နင္က ေျပာခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ ့လည္း သိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း…. ေတာ့ ငါလည္းေက်ာင္းၿပီးကတည္းကေန နင္တို ့နဲ ့ေ၀းေနလိုက္တာ အခုဆို ၂၀၁၁ကိုေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္… သူငယ္ခ်င္း… ၂၀၁၁ ဆိုတဲ ့ႏွစ္သစ္အတြင္းဘယ္လုိရွင္သန္ၾကမလဲ။။။။ ငါ့မွာေတာ့ အေတြးေတြရွိေနတယ္…နင္ေရာ…ဘယ္လုိေတြးထား တာတုန္း…ငါ့အတြက္ေတာ့ လုပ္စရာေတြလည္းရွိတယ္….သယ္စရာေတြလည္း ရွိတယ္…လြင့္ပစ္စရာေတြလည္းရွိတယ္… သူငယ္ခ်င္း… လုပ္စရာဆိုတာက …ငါ့ရဲ ့အေတြးေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို ့…. သယ္စရာဆိုတာက…ငါ့ရဲ ့ေကာင္းတဲ ့စိတ္ထားေလးေတြကိုေပါ့…. လြင့္ပစ္စရာဆိုတာက..ငါ့ရဲ ့မေကာင္းတဲ ့စိတ္ထားေလးေတြကိုေပါ့…. သူငယ္ခ်င္း… နင္ေရာ ငါ့လုိပဲ ့လား။။။။။ ငါဒီစာကို မေရးခင္ကေပါ့…”ႏွစ္သစ္ကိုေရာက္ေတာ့မယ္…မင္းက ဒီအတိုင္းပဲ့လား” ဆိုတဲ ့ အေတြးေကာင္ႀကီးနဲ ့တိုက္မိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ႏွစ္သစ္ေရာက္ေတာ့မွာလားဆိုတာေတြးမိၿပီး ႏွစ္ေဟာင္းထဲက အမိႈက္ေတြကိုလွည္းက်င္း…လိုအပ္မႈ အခ်ိဳ ့ကိုျပန္ျပင္ဆင္ရင္း ႏွစ္သစ္အတြင္း၀င္ဖုိ ့ျပင္ဆင္ေနတုန္း ေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ ့ခံစားမႈေတြ၊ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတဲ ့ပံုရိပ္ေတြကိုျပန္ေတြ ့မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္း….. ၀မ္းလည္းသာတယ္….၀မ္းလည္းနည္းမိတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ ့တဲ ့အလုပ္ေတြကိုျပန္ေတြ ့တယ္။ နင္တုိ ့ပို ့ထားတဲ ့ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ဖုန္းေခၚခဲ ့တဲ ့အခ်ိန္ေတြ၊ နင္တို ့ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ ့ လက္ေရးနဲ ့စာေတြ၊ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ ့အေၾကာင္း၊ ေ၀းေနေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား ငါနာမယ္အၿမဲပါေနတယ္ဆိုတဲ့အၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ လုပ္အားနဲ ့ေစတနာေပါင္းၿပီး ကုသိုလ္ေတြအေၾကာင္း၊ အတင္းအဖ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးကို ျပန္ေတြ ့ ရင္း နင္တုိ ့ရဲ ့ခင္မင္မႈေတြ၊ ရင္းႏွီးမႈေတြကို ပိုၿပီး သတိရလာတယ္ကြာ.. ငါ ့ေၾကာင့္ နင္တုိ ့ရဲ ့ခံစားမႈအခ်ိဳ ့ကိုလည္း ျပန္ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါလို ့ေတာင္းပန္တယ္ဟာ။။။။ သူငယ္ခ်င္း …. စာဖတ္ရင္းပ်င္းေနၿပီလား….ငါေလ..၂၀၁၀ ကုန္ခါနည္းမွာ လက္ေဆာင္တစ္ခု ရလုိက္တယ္…နင္စိတ္၀င္စားမလားမသိဘူး..နင္စာဖတ္ရတာပ်င္းေနလည္း ငါေတာ့ေျပာရဦးမယ္…အိုေကတယ္မဟုတ္လား.. သူငယ္ခ်င္း….. နင္လည္းသိတဲ ့အတိုင္းပဲ ့ငါက အနာဂတ္အတြက္ အစီအစဥ္ေတြဆြဲတတ္ တာေလ..ဆြဲသာဆြဲတယ္..တိက်မႈမရွိ၊ ေရရာမႈမရွိဘူးေလ။။ဒါက ငါ့စရိုက္။ ၿပီးေတာ့ အစကေတာ့ စိတ္တက္ၾကြလုိက္တာ..ေနာက္ၾကာလာေတာ့ ဒုန္ရင္း ဒုန္ရင္း ျပန္ဆိုက္လာတယ္ေလ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ လံု ့လ မရွိဘူးေပါ့။ နင္ငါ့ကို အၿမဲေျပာတယ္ေလ။ ငါ့လံု ့လက ေကာက္ရိုးမီးလုိပ ဲ့..ဟုတ္းခနဲ ထေတာက္ၿပီး၊ ၿငိမ္းျမန္တယ္ဆိုတာေလ.။။ၿပီးေတာ့ ၀ါးဘိုး၀ါးပင္လုိပဲ့လို ့လည္းေျပာေသးတယ္။ အစလုပ္ရင္ေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္..ေနာက္ပိုင္း ရွဴးသြားေရာဆိုတာေလ။ ငါလည္း ၂၀၁၀ အတြင္း မွာနင္ေျပာသလိုပဲ့ရွိေနတုန္း။ ဆႏၵတစ္ခုကိုအၾကာႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားဖုိ ့ကို ငါနည္းလမ္းေတြရွာေဖြေနခဲ့တယ္။အဓိကကေတာ့စိတ္ဓါတ္ ပဲ့ဆိုတာေတာ့သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္ကို ခုိင္ၿမဲေနေအာင္၊ ဇြဲေကာင္းေအာင္ ဘယ္လုိ က်င့္ရမလဲ ဆိုတာ ငါမသိဘူးကြ။ ေၿသာ္…ငါကလည္း နင္သိၿပီးသား အသံုးမက်တဲ ့ငါ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပ ေနျပန္ၿပီ….မ်က္ႏွာေတာ့မမွည့္ေနနဲ ့ဦး…ရယ္လည္းမရယ္ေနနဲ ့ဦးကြ။ အခုေတာ့ ငါနည္းသိသြားၿပီ..က်င့္ဖုိ ့ပဲ ့လုိေတာ့တယ္…ဒီလိုကြ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ကေျပာျပတာ… ့အခုႏွစ္သစ္ကေန စရမယ္ေလ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အကၡရာေလးလံုးနဲ ့သြားရမွာ….SMART တ ဲ့… S=specific M=measurable A=attainable R=relevant T=time-boond…ဒီအတုိင္းသြားရမယ္။ ဥပမာကြာ…ႏွစ္သစ္မွာ ငါတို ့ဘာလုပ္ၾကမလဲ….တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ၾကရလိမ့္မယ္..ဥပမာ..ငါေန ့တိုင္း ဘုရားရွိခိုးမယ္ဆိုရင္ ေန ့တိုင္းဘုရားရွိခိုး မယ္ ဆိုတဲ ့အေၾကာင္း ကို ငါ့အိမ္သားေတြကို အသိေပးၿပီးလုပ္ရမွာ။ ဘာျဖစ္လုိ ့လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ဟာကိုယ္တစ္ကိုယ္တည္းအသိေပး၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ပဲ ့သိၿပီး အဓိဌါန္လုပ္ထားတယ္ဆိုရင္ အဓိဌါန္က်ိဳးဖုိ ့ပိုၿပီးလြယ္တယ္ ေလ။ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါဒါလုပ္မယ္ဆိုၿပီးအသိေပးၿပီးလုပ္မယ္ကြာ။ ဒါမွလည္း ငါမလုပ္ခ်င္တဲ ့အခ်ိန္၊ပ်င္းေနတဲ ့အခ်ိန္ဆုိ ငါအသိေပးထားတဲ ့သူေတြ ငါ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမွာပဲ ့..ဆိုၿပီးအေတြး၀င္လာမယ္ေလ…ဒါဆို လုပ္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ငါမလုပ္ရင္..”ကတိမတည္တဲ ့လူ၊ လူေပ်ာ့၊ ေျပာေတာ့တစ္မ်ိဳး၊ မလုပ္လည္းမလုပ္ နိုင္ဘဲနဲ ့ငါတို ့ကို လာေျပာေသး အာလကား လူ “ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာခံထိမွာကြ။ သူငယ္ခ်င္း…. ဘယ္လုိလဲ ငါေျပာျပတာ ရွင္းပါတယ္ေနာ္။ ငါမွာေတာ့ “လုပ္ဖုိ ့အစီအစဥ္ေတြ၊ ဘာေတြ ညာေတြမရွိဘူး၊ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူးလုိ ့မေျပာနဲ ့ကြာ။” ဥပမာကြာ…လာမယ့္ ႏွစ္သစ္အတြင္း ငါ ့ရဲ ့သြားပြတ္တံကုိ သံုးလတစ္ႀကိမ္လွဲမယ္ကြာ၊ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့၊တစ္ရက္ကို ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္လွဴမယ၊္ စုမယ္ ဆုိတာမ်ိဳး၊ တစ္ေန ့ကို ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ပဲ ့ေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ မင္းေဆးလိပ္ေသာက္ေနလို ့ေျပာတာ၊ ျဖတ္ဖုိ ့ကြ၊။ အိုေကတယ္မဟုတ္လား။ ဒီလိုဆိုရင္ လုပ္စရာေတြ၊ သယ္စရာေတြ၊ လြင့္ပစ္သင့္တဲ ့အရာေတြ ေပၚလာမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါမွလည္းငါတုိ္ ့ရဲ ့ပ်င္းေနတဲ ့ စိတ္ေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္မွာေပါ့ကြာ။ ေနာက္ဆို ဇြဲပါေကာင္းလာမယ္၊ အေသးအမႊား ကအစ ႀကီးက်ယ္တဲ ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္လာႏုိင္ရမယ္ေပါ့ကြာ။ သူငယ္ခ်င္း… ဒါေပမယ့္ သတိထားရမွာက လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ အရင္စဥ္းစားေတာ့မယ္။ ဒီလုိ စဥ္းစားရင္လည္း အကၡာေလးလံုးအတိုင္းစဥ္းစား ရမွာကြ၊ နင္လုပ္မယ့္အရာက S=တိက်မႈရွိရမယ္၊ M=အခ်ိန္အတိုင္းအတာအတြင္း လည္းျဖစ္ရမယ္၊ A=ရယူႏုိင္စြမ္းသည့္အရာလည္းျဖစ္ရမယ္၊ R=ဦးတည္ခ်က္နဲ ့သက္ ဆိုင္မႈ၊ဆက္စပ္မႈနဲ ့လည္းရွိရမယ္၊ T=တိက်တဲ့အခ်ိန္ကန္ ့သတ္ခ်က္လည္းရွိရမယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္း…. ဘယ္လိုလဲ…နားလည္တယ္မဟုတ္လား။ နင္လုပ္မယ့္ အရာက ဥပမာ ငါ ႏွစ္သစ္အတြင္းမွာ အဂၤလိပ္စာကို အရမ္းေတာ္ေအာင္လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့ လည္းဆိုေတာ့ ႏွစ္သစ္အတြင္းဆုိတာ အက်ယ္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ တိက်မႈလည္းမရွိ၊ ဘယ္ေန ့ လည္းဆိုတဲ ့အခ်ိန္အတိုင္းအတာလည္းမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ ေလ့လာတယ္ဆိုတာက နယ္အက်ယ္ ႀကီးဆိုေတာ့ ဘာကိုေလ့လာရမယ္၊ ဘာေတြရမယ္ဆိုတာလည္းေသခ်ာမႈမရွိ၊ တိက်တဲ ့ ပန္းတိုင္ကလည္း ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ၊ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလုိ ့ထင္တယ္။ ဒီလုိဆိုရင္ နင္လုပ္တာက ေရာေရာင္လုပ္ေနတာပဲ ့၊ အခ်ိန္ကုန္လူပန္း၊ ဒုန္ရင္းဒုန္ရင္းပဲ့ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္း… ဒီလိုဆိုရင္ နားလည္မယ္ထင္တယ္ကြာ။ ဒါကေတာ့ ငါလုပ္မယ့္ ႏွစ္သစ္အတြင္းမွာ ေနထုိင္ရင္း လုိအပ္တာေတြကို တူဆြဖုိ ့ပံုေသနည္းပဲ ့ကြ။ ငါ့အတြက္ေျပာတာ။ နင္လည္း အသံုး၀င္လို၀င္ျငား ငါေျပာျပတာပါ။ ေပါ့ေပါ့ေတာ့မတြက္နဲ ့ကြာ။ ငါတန္ ဖိုးထားတယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ျဖစ္ေနလုိ ့ပဲ့။ စာလည္း အေတာ္ကိုရွည္သြားၿပီ…..။ နင္လည္းပ်င္းေနၿပီထင္တယ္။ သီးခံၿပီးဖတ္ေပးတဲ ့အတြက္ ေက်းဇူးပဲ့ကြာ။ ႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ…လုပ္ခ်င္ေသာ၊ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ မ်ားကိုအေကာင္ အထည္ေဖာ္ႏုိင္ပါေစလုိ ့ ဆႏၵျပဳရင္း… ခင္မင္ရင္းႏွီးလ်က္ အစားႀကီးသေလာက္ စကားမ်ားၿပီး ေတာသားေလး တစ္ေယာက္ ေပးတဲ ့ႏွစ္သက္ကူးလက္ေဆာင္ ေပါ့…. သတိရလ်က္…. နင္ရဲ ့သူငယ္ခ်င္း ............................................................................
Tuesday, December 28, 2010
ႏွစ္သစ္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းသုိ ့လက္ေဆာင္..
Thursday, December 23, 2010
ညီေလး
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက
မာေရးသွ်င္
at
11:06 PM
0
comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္
ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း,
မာေရးသွ်င္
ဒီဇင္ဘာ ၂၅ မွာ ခရစ္ေတာ္အား ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး
ဒီဇင္ဘာ ၂၄ မွာ (ငါတုိ႔ရဲ့)အခ်စ္ေတာ္ေလး ေမြးဖြားခဲ့တယ္။
ဒီကေန႔ဆုိ
ငါ့သမုိင္းရဲ့ အနက္႐ွိဳင္းဆုံးေမတၱာတရား
စတင္ထြန္းကားလာတာ
ႏွစ္ေပါင္း(၂၈)ႏွစ္ၾကာၿပီ။
ငါတုိ႔အိမ္ရဲ့ အေထြးဆုံးေလး
အေဖေပးတဲ့နာမည္က “ဧရာ”
ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ
ငါတုိ႔ပုိင္ဆုိင္သမွ်အရာရာမွာ
မင္းဟာ
တကယ့္တကယ္ အၾကီးမားဆုံးရတနာပါ “အငယ္ေလး”။
အေထြးဆုံးနဲ႔ ႏုိ႔ညွာတို႔ရဲ့ အစဥ္အလာ
သဝန္တုိတယ္ဆုိတာ၊
တစ္အူထုံ႔ဆင္းေတြရဲ့ အတူၾကံဳျခင္းဓမၼတာ
ရန္ျဖစ္စကားမ်ားတယ္ဆုိတာ
မင္းနဲ႔ငါမွာ မရွိခဲ့ဘူး ညီေလး။
တစ္ႏွစ္နဲ႔သုံးလသာဆုိေပမယ့္
တစ္ဆယ္နဲ႔သုံးႏွစ္တာ အသက္ကြာတဲ့ညီအစ္ကုိပမာ
မင္းနဲ႔ငါ ၾကင္နာခဲ့။
အစ္ကုိနဲ႔ညီၾကား ရွာမွရွားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
မင္းနဲ႔ငါၾကားမွာ အမွန္တကယ္ထြန္းကားခဲ့တယ္။
ဟုိး ... လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း(၂၅)ႏွစ္တာ
သီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲေတာ္တစ္ခုမွာ
ေခြးပုိင္ရွင္အေဒၚၾကီးရဲ့ ရင္ခြင္တြင္းက ေဇာက္ထုိးျမင္ကြင္း ...
“သူ႔အစ္ကုိကုိလုိက္တဲ့ေခြးကုိဆဲရင္း
ေခြးပုိင္ရွင္ေတြကုိ ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းရင္း
တ႐ွဳပ္႐ွဳပ္ငုိေနတဲ့မင္း”
ဒါ ငါ့ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးေသာခ်စ္ျခင္းျမင္ကြင္းပါ ညီေလး။
“နဖူး(ယာ)အမာရြတ္ပါ”ဆုိတဲ့ မွတ္ပုံတင္ထဲကစာ
အဲဒီတုန္းက ရခဲ့တာျဖစ္သလုိ
ငါ့ဘဝရဲ့အထင္ရွားဆုံးအမွတ္အသား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
စတင္ထင္ရွားလာတာလည္း
အဲဒီတုန္းကပါပဲ ညီ။
တကယ္ေတာ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ
မင္းေၾကာင့္သာ တတ္ေျမာက္ခဲ့ရတဲ့ အႏုပညာ။
မင္းကုိခ်စ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔
ဒီကေန႔ ဒီေနရာမွာ
ငါရပ္တည္ေနတာပါ ညီေလး။
ညီေလးေရ ငါ မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။..........။
မာေရးသွ်င္
Christmas eve' 2009, 7PM
Thursday, December 16, 2010
ဒီဇင္ဘာေလး အစ္မေဖြးသုိ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကဗ်ာမ်ား
"စစ္ေတာင္းခ်င္းတြင္း ျမစ္ႏွစ္စင္းလည္း
............... ၊ ....................
ရာသီေအးေအး ၊ ႏွင္းေဖြးေဖြးဝယ္
ေမြးသည့္ရင္ႏွစ္ ၊ သမီးခ်စ္သည္
ျဖစ္တည္ဘဝ ၊ ျမင့္မားလွေစ
ဧျမၿငိမ္းခ်မ္း ၊ ႏွင္းဆမ္းပန္းႏွယ္
ဝင့္ထည္ေတာက္ၾကြား ၊ မ်ားအက်ိဳးေဆာင္
ရန္ေပါင္းေအာင္လ်က္ ၊ အသက္ရာေထာင္ ရွည္ပါေစ။..........။
ေမေမ(နဝေဒး)ဒီဇင္ဘာေလး အစ္မေဖြး
သူ႔၀န္းသူ႔က်င္ အလွဆင္၏။" - ေမေမ (န၀ေဒး)
ေမေမေျပာထား ထိုစကားမွ
ကိုးကားေရးဖြဲ႔ မေဖြးအတြက္
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္......
“ႏွင္းေတြၾကားမွာ ၊ စီး၀င္ကာဆင္း
ျမစ္ခ်င္းတြင္းေလး ၊ မႏွင္းေဖြးလည္း
ရင္တြင္းေအးခ်မ္း ၊ အၿပံဳးပန္းနဲ႔
၀န္းက်င္လန္းေအာင္ ၊ သူစြမ္းေဆာင္ရင္း
သာယာသန္႔ရွင္း ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္ကင္းတဲ့
ပန္းခင္းလမ္းကို ၊ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေစ ေတာင္းဆုေျခြ။........။” မေဖြးသုိ႔
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ၊ ကေလးဘ၀မွစ
ေမေမကသင္တန္းေတြတက္ေတာ့
ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔အစ္မ
အစ္မၾကီးလိုတစ္မ်ိဳး ၊ အေမလိုတစ္သြယ္
အငယ္ေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ကာ
အေဖရွာေပးတဲ့ေစ်းဖိုး ၊ ဟင္းတစ္အိုးစာပဲရရ
ေလာက္ငွေအာင္စီစဥ္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တဲ့သူ။
“ငယ္ေလးေနာ္” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔
အမွားေတြမလုပ္ေအာင္ ၊ အၿမဲအုပ္ခ်ဳပ္တတ္သူ။
တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ
ငယ္ေလးအားငယ္မွာစိုးသတဲ့
ေက်ာင္းတက္ဖို႔လိုက္ပို႔ရင္း
သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတင္းတာေၾကာင့္
အိမ္ျပန္ၿခင္းလမ္းနဲ႔ေ၀းကြာ
အနားမွာေနေပးခဲ့သူ။
......................သူ။
......................သူ။
......................သူ။
ဂုဏ္ရည္တူရွင္း ၊ ၿပိဳင္ဖက္ကင္းလွ
ခ်စ္အစ္မတြက္တာ
ဒီဇင္ဘာေလး ၊ ႏွင္းေဖြးေဖြးတြင္
ေမးခိုက္ခိုက္တုန္ ၊ ေဆာင္ကိုၿခံဳကာ
ေမတၱာေရွ႕ထား ၊ စကားေတာင္းဆု
ကဗ်ာျပဳလ်က္ ၊ လက္ေဆာင္ဆက္သည္
ႏွစ္သက္တစ္ရာ ရွည္ၾကာေစ။...........။
ေအာင္ပန္းေ၀ဆာ ခိုင္မာေစ။...........။အစ္မေဖြး
စာအုပ္ပုံၾကားမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့
ငါတုိ႔တစ္မိသားစုလုံး
စိတ္ကူးစံေတြနဲ႔ နပန္းလုံးေနတုန္း
ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ လက္ေတြ႔က်သူ။
လူတကာရဲ့အႀကံေပး၊ သူ႔ေမာင္ေလးကုိ
ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္၊ ဆန္းစစ္ဖုိ႔ ဝန္မေလးသူ။
လူအရာအေထာင္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေမာင္
ေၾကာင္ရင္ ေၾကာင္တယ္၊ ေယာင္ရင္ ေယာင္တယ္
မေရွာင္မဖယ္ ေျဗာင္တြယ္တတ္သူ။
အစ္မေဖြး
သူ႔ကုိသာ အရင္ဆုံးမေမြးခဲ့ရင္
ငါ မေတြးဝ့ံဘူး။
သူဟာ
ငါတုိ႔ မိသားစုရဲ့ အခန္းက႑မွာ
အခ်က္အခ်ာက်က် ဇာတ္နာခဲ့ရသူ။
(သူကေတာ့ ဒီလုိေတြးမွာမဟုတ္ဘူး။)
အစ္မေဖြး ...
၈၈ ကားလိပ္ကာအခ်
ေက်ာင္းဆရာမအေမ နယ္မွာတာဝန္က်ရာက
မီးဖုိေခ်ာင္ဇာတ္ဝင္ခန္းစခဲ့ရသူ။
ဆန္အုိးထဲကုိ ဆန္ အခ်ိန္မွန္ေရာက္ဖုိ႔ကအစ
ဆန္အုိးထဲက ဆန္ အခ်ိန္တန္ယူခ်က္ဖုိ႔အဆုံး
အားလုံးကုိတာဝန္ယူခဲ့သူ။
ငါတုိ႔စားဖုိ႔ ထမင္းတစ္ေစ့အတြက္
သူ ဘယ္လုိက်ားကြက္ေရႊ႔ခဲ့ရသလဲ၊
ဟင္းအုိးထဲကုိ ဆီတစ္စက္ခ်ဖုိ႔
သူ ဘယ္ေလာက္တြက္ဆခဲ့ရသလဲ၊
သူကုိယ္တုိင္မွပဲ သိမယ္။
ပဥၥမတန္းသင္႐ုိးညြန္းတမ္းမွာမပါေပမယ့္
လူငါးေယာက္စာအတြက္ ၾကက္ဥတစ္လုံး
ဆန္မႈန္႔ဘယ္ေလာက္သုံးရမလဲဆုိတာ
သူအကြ်မ္းက်င္ဆုံးသခ်ာၤ။
အစ္မေဖြး ...
သူဟာ
သူ႔ေမာင္ေလးကုိ လြမ္းတဲ့အခါ
"I remember ပါ" လုိ႔ေရးရွာတဲ့
သူ႔ေခတ္သူ႔အခါရဲ့ မဟာဘြဲ႔ပုိင္ရွင္။
မွတစ္ပါး အျခားမရွိတဲ့
တကၠသုိလ္ပညာေရးအတြက္
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ေက်ာင္းေနသက္ၾကာခဲ့ရသူ။
စာေမးပြဲအမွတ္စာရင္းေတြနဲ႔အခ်ိဳးက်
လွပတဲ့ ဘဝကုိမရခဲ့သူ။
သူ႔ကုိယ္ေပၚက ေမြးညင္းတစ္ပင္တုိင္းမွာ
သူ႔ေခတ္ရဲ့သမိုင္းဟာ
နက္႐ွဳိင္းစြာအရိပ္ထင္ေနသူ။
အစ္မေဖြး ...
အစ္မတုိ႔ကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ေခတ္ကုိ
ေမာင္ေလးတုိ႔ အသစ္ေရးဆြဲမယ္ဆုိတဲ့စကား
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပါးပါတယ္။................။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 3:52 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား
Tuesday, December 14, 2010
ေကာ္ဖီ ခါးခါးတစ္ခြက္...
ကြ်န္ေနာ္ ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ေသာက္ေလ ့ေသာက္ ထမရွိ။ သုိ ့ေသာ္ ေကာ္ဖီအရသာ ခံစားတတ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေနာ့္ မွာ အရြယ္တူေသာ၊ ႀကီးေသာ၊ ငယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိသည္။ သူတို ့သည္ ေကာ္ဖီႀကိဳက္ၾကသည္။ သူတို ့သည္ ကြ်န္ေနာ့္ကို အၿမဲ တမ္း ေကာ္ဖီတိုက္ေလ့ရွိသည္။ သူတို ့သည္ သူတို ့ထုိင္ ေနၾက ေကာ္ဖီ ဆုိင္ေလးတြင္ အၿမဲတမ္း ထုိင္ေလ့ရွိသည္။ ျဖစ္သည္။ သူတို ့ဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ေကာ္ဖီ ပူေႏြးေႏြးကို ၾကိဳက္သူမ်ားသည္ ပူေနတုန္း ေမာ့ေသာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့သည္ ေအးမွ ကုန္ေအာင္ေမာ့ေသာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့သည္ ပူပူေလး ေသာက္ရင္း စကားလံုးေတြ စီၾကသည္။ အေတြ ့အႀကံဳ ေတြ ကို ခင္းျပၾကသည္။ ရက္လုပ္ၾကသည္။ ေကာ္ဖီအရသာကို ဘယ္လိုခံစားသလဲဟု ကြ်န္ေနာ္ေမးျဖစ္ခဲ ့သည္။ သူတို ့က ရယ္ လ်က္ တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္လိုက္ပါတဲ ့။ ေကာ္ဖီသည္။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ ေပါ့သလုိလိ္ု ၊ ခါးသလိုလို၊ တူးေနသလုိလို၊ အရသာမရွိသလိုလုိ နဲ ့ လွ်ာေပၚမွ တဆင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲ စီးဆင္သြားေလသည္။ မႏွစ္ၿမိဳ ့စြာ မ်က္ႏွာ ရႈံ ့မဲ့ေနတုန္း အငယ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလး တစ္ေယာက္က သူ၏ အေတြ ့အႀကံဳတစ္ခုကို ခင္းျပ ေလသည္။ “ အစ္ကို တုိ ့ကြ်န္ေနာ္ အခု ကုမ ၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီတဲ ့။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို တို္ ့ရာ ကြ်န္ေနာ္ ့အေပၚမွာ ေကာင္းတဲ ့လူေရာ၊ ဆုိးတဲ ့လူေရာ ရွိတယ္။ ေကာင္းတဲ ့လူဆုိ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္။ ဘာ ျဖစ္လုိ ့လဲ ဆိုေတာ့ သူက ကြ်န္ေနာ္ ့အေပၚ အလုိလိုက္တယ္၊ နားလည္တယ္ဆိုေတာ့ သူဂ်ဴတီဆုိရင္ ကြ်န္ေနာ္ အလုပ္မလုပ္ လည္းရတယ္။ ကြ်န္ေနာ္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လုိ ့လည္းရတယ္။ အလုပ္မလုပ္လည္းရတယ္။ တစ္ခုခု မွားရင္အျပစ္လည္းမတင္ ဘူးဆိုေတာ့ ေနခ်င္သလုိ ေနလို ့ရတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ သူ ့ဂ်ဴတီဆုိရင္ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ့။ တဲ့……………… ဆိုးတဲ ့လူ ဂ်ဴတီဆို ေခါင္းပူလုိက္တာ မေျပာနဲ ့ေတာ့။ တစ္ခ်ိန္လံုးခိုင္းေနတာ။ ပါးစပ္က လည္း တစ္တြတ္တြတ္နဲ ့ နားကိုၿငီးေနတာပ့ဲ။ လုပ္ခ်င္စိတ္ကို မရွိဘူး။ သူ ့အလုပ္မဟုတ္ ဘဲနဲ ့လည္း ဆရာလာလုပ္ေသးတယ္။ အလုပ္ေတြကိုလည္း မလုပ္ပဲ ့နဲ ့ကြ်န္ေနာ့္ကိုလာလုပ္ခိုင္းေသး။ ကြ်န္ေနာ္ ေတာ့ သူ ့ကို လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။ သူ့ ့ဂ်ဴတီဆို အလုပ္လုပ္ရတာ မေကာင္း ဘူး၊ ေျပာလည္းေျပာ အလုပ္လည္း မနားတမ္း လုပ္ခိုင္းတယ္ ဆုိ ေတာ့ နားလည္းၿငီး၊ ေခါင္းလည္း ပူထူေနတာပဲ့။ စိတ္ပင္ပန္း လုိက္တာ မေျပာနဲ ့ေတာ့ အစ္ကို တို ့ရာ။။။။။။။။။။။တဲ ့……” ေကာ္ဖီတစ္ငံုသည္ လည္းေခ်ာင္းအတြင္းသို ့စီး၀င္သြားၿပီး ေနာက္ လွ်ာေပၚမွ ခံစားမႈသည္ ခ်ဥ္သလုိလုိ ၊ခါးသလိုလိုျဖစ္ေနတုန္း အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ ဟ…ညီေလးရ…ညီေလး ခင္းျပသြားတဲ ့ အေတြ ့အႀကံဳေတြက ၾကမ္းလွခ်ည္လား။ ဒါဆိုရင္ ညီေလးက ညီေလးအေပၚ ေကာင္းတဲ့လူႀကီး၏ ဂ်ဴတီအခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္တာေပါ့။ ညီေလး အေပၚမေကာင္းတဲ ့လူႀကီး၏ ဂ်ဴတီအခ်ိန္ဆို စိတ္ညစ္တာေပါ့။ ညီေလး…ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ……ဟူူ၍ ေမးရင္းစကားလံုးေတြကို စီေပးေလသည္။။။။။..” ကြ်န္ေနာ္ ေကာ္ဖီ တစ္ငံု ထပ္ငံုလုိက္မိသည္။ ခ်ဥ္သလိုလုိ၊ ခါးသလုိလုိ လွ်ာေပၚမွ ေကာ္ဖီအရသာသည္ ပူ၍တူးေနေသာ အရသာေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားပါလားဟု ဆန္းစစ္ေနတုန္း။။။။။။။။။။။။။။။။ အသက္အႀကီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ‘ ေအး …ညီေလးတို ့ခင္းျပခဲ့တဲ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြက ၾကမ္းတယ္ ဆိုတာ အစ္ကိုလည္းခံစားလို ့ရပါတယ္။ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ေခ်ာဖုိ ့ဆုိတာက ညီေလး တုိ ့ကိုယ္တုိင္ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ရက္လုပ္တဲ ့ေနရာမွာ စိတ္ထားေလးေတြ ထားတတ္ဖုိ ့လိုေနေသးတာပါပဲ့ လုိ ့…အစ္ကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ငံုသည္ ဘယ္အခ်ိန္က လည္ေခ်ာင္းထဲ စီး၀င္ သြားသလဲမသိ။ လွ်ာေပၚတြင္ ခ်ဥ္သလုိလို ၊ ငန္သလုိလို၊ ေရေသာက္ခ်င္သလုိလုိ၊ ေပါ့သလုိလုိျဖစ္လာမွ လွ်ာကိုလိပ္ အာေခါင္ကို ထိလုိက္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ပိန္သြားေအာင္ ညင္ညင္သာသာ ေလး စုပ္လုိက္မိေလသည္။……အားပါးပါး…………. “ အစ္ကို ႀကီးဆိုရင္ အခု အစ္ကုိ ႀကီးလုပ္ေနတဲ ့ကုမ ၸဏီမွာ ေပါ့ ညီေလးခင္းျပသလို အေတြ ့အႀကံဳၾကမ္းၾကမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ့တဲ ့။ အစ္ကို ႀကီးတို ့ကုိယ္တုိင္ အေတြ ့အႀကံဳ ေတြ ကိုရက္လုပ္တဲ ့အခါမွာေတာ့ အစ္ကို ႀကီးတို ့အေတြးက ဒီလုိကြ “ ငါႀကိဳက္တဲ ့လူႀကီးကို ခ်စ္ရင္၊ ႀကိဳက္ရင္ လူႀကီးကလည္း ငါ့အေပၚကို အလုိလုိက္ရင္ ၊ ငါ့အေပၚမွာလည္း ေကာင္းရင္ ဒီလူႀကီး ဂ်ဴတီအခ်ိန္မွာ အခြင့္အေရးမယူဘူး။ ငါ့လူ ႀကီး စိတ္ခ်မ္း သာဖို ့ငါေကာင္းေကာင္းေနျပရမယ္။ သူဂ်ဴတီၿပီးတဲ ့အထိ ငါ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ေပးရမယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆုိေတာ့ ဒီလူႀကီးက ငါ့အေပၚအရမ္းေကာင္းတာကိုး။ ဒီေနရာမွာ ငါက သူမ်ားေတြနဲ ့မတူေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လည္းဆုိေတာ့ တခ်ိဳ ့က ဟာ…….ဒီလူႀကီးဂ်ဴတီကြ၊ ဘာမွမေျပာတတ္ဘူး၊ ေအးေဆးပဲ့၊ အလုပ္မလုပ္လည္းရတယ္။ ေအးေဆးပဲ့ကြာ…တဲ ့ ဒီေနရာမွာ ကြဲသြားတာက စိတ္ဓါတ္ေလးေတြပါပဲ့။ ဒီလူႀကီး ငါ ့အေပၚမွာ အရမ္းေကာင္းတယ္ဆုိတာသိတယ္။ လူႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၊ ငါ့အတြက္နဲ ့လူႀကီး ေခါင္းမခဲရေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္မယ္…ငါ့ရဲ ့လုပ္ ေဆာင္ခ်က္ေတြန ဲ့ ငါ့ႀကိဳက္တဲ ့လူႀကီးကို ပိုၿပီးဂုဏ္တက္ေစရမယ္ လုိ ့စိတ္ထားၿပီးေစတနာပါပါလုပ္ေဆာင္ေပးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ ဒီလူႀကီးငါ့အေပၚမွာ အရမ္းအလိုလုိက္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတာသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဒီလူႀကီးက ဘာမွလည္းမေျပာတတ္ဘူး။ ငါလုပ္ခ်င္သလို လုပ္လုိ ့ ရတယ္။ေနလို ့လည္းရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေတာ့တာပဲ့။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို ့ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ လူႀကီးကို ထိမယ္ဆိုတာသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒါဟာ သူရဲ့စိတ္ထားကိုေဖာ္ျပေနတယ္။ ဂရုမစိုက္တဲ ့စိတ္ထား ဟာမေကာင္းဘူး။ ဒါတင္ပဲ့လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူရဲ့ဂရုမစိုက္တဲ ့စိတ္ထားေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္လာရင္ သူက အရင္ပူပင္ေသာကေရာက္မယ္။ ၿပီးရင္ လူႀကီးလည္း ပူပင္ေသာ ကေရာက္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းမေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္တဲ ့အေလ့အထဟာ အစကတည္းက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္ရင္းနဲ ့ေနာက္ဆုိ တျဖည္း ျဖည္းပိုပိုၿပီးေပါ့သြားေရာ။ တျဖည္းျဖည္း ေပါ့ရာကေန အလုပ္ကို ကပ်က္ကေခ်ာ္လုပ္လာေရာ။ ကပ်က္ကေခ်ာ္ရာကေန ဂရုမစိုက္ တဲ ့စိတ္ထားေတြ ျဖစ္လာေရာ။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ဆံုး အေလ့အထလို ျဖစ္သြားတာ ေနခ်င္သလုိေန၊ ေျပာမွနာ၊ထိမွသိလူစားမ်ိဳးျဖစ္လာေတာ့ တာပဲ့။ ေနာက္ဆို လုပ္ေတာင္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလုိ ျဖစ္လာရတာက အျခားသူေတြေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ခ်ေပးထားတဲ ့လူႀကီးမေကာင္းလုိ ့လည္းမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တုိင္ကေန ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္ရာကစ ေနာက္ဆံုး ေပါ့ေပါ့လာၿပီး မဆိုင္သလုိလို၊ ဂရုမစိုက္ေတာ့တာ။ လွ်ာေပၚမွ ေကာ္ဖီသည္ ေအးေအးေလးနဲ ့ပိုၿပီး ခ်ိဳလာသလုိလုိ၊ ခါးလာသလိုလုိ နဲ ့………………. လူႀကီးနာမယ္ေကာင္းရေအာင္လုပ္ေပးမယ္လို ့ေတြးလိုက္ ကတည္းက သူစိတ္က ၿငိမ္ေအးၿပီးသား။ အကယ္၍ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း သူမႀကိဳက္တဲ ့လူႀကီးေရာက္လာရင္ေတာင္၊ လာခိုင္းရင္ေတာင္ သူက အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ ေအေအးေဆးေဆးပဲ့။ လူႀကီးက ေကာင္းပါတယ္လို ့ေတြးၿပီးေနခ်င္သလိုေနတဲ ့သူက သူမႀကိဳက္တဲ ့လူႀကီးေရာက္လာရင္ ၊ ခိုင္းလာခဲ့ရင္ ပ်ာယာကို ခတ္ေရာ။ နဂိုက သက္သက္သာသာ ေနခ်င္တယ္ဆိုပါမွ ဒီလူ ႀကီးကလည္း သူအလုပ္သူမလုပ္ပဲနဲ ့လာခိုင္းေနေသးတယ္လို ့ ေတြးၿပီး ပူေလာင္တာေတြေရာ၊ မေက်နပ္တာေတြေရာ၊ ပူပင္ တာေတြေရာ သူစိတ္က ပူကိုပူေလာင္ေနေလေရာပဲ့။ ညီေလးတို ့….စိတ္ပူပင္စြာနဲ ့အလုပ္လုပ္ေနတဲ ့ လူတစ္ေယာက္ ကို မင္းတုိ ့ျမင္ၾကည့္စမ္းပါဦးဦးကြာ….အခု အစ္ကို ့အေတြ ့အႀကံဳကို ခငး္ျပတဲ ့ေနရာမွာ အစ္ကုိ စီထားတဲ ့စကားလံုးေတြကိုေတာ့ ခံစားလို ့ရမယ္ထင္တယ္…. ကြ်န္ေနာ္ မႀကိဳက္ေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္သည္ ၿငိမ္သက္ စြာ ေအးစက္လ်က္။ ကြ်န္ေနာ္သည္လည္း ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္ လိုက္၊ နားေထာင္လုိက္ ၊ေခါင္းညိမ့္လိုက္နဲ ့၊ လွ်ာေပၚမွ ခ်ဥ္သလိုလို၊ ခါးသလိုလို၊ ခ်ိဳသလုိလုိ ၊ငန္သလိုလုိ ျဖစ္လာရင္ လွ်ာကို လိပ္၊ အာေခါင္နဲ ့ထိၿပီးစုပ္လုိက္နဲ ့ ေကာ္ဖီခါးခါးေသာက္တတ္ ျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ခံစားတတ္ျခင္းအရသာသည္ ေရးေရးေပၚ လာေတာ့သည္။ အခုဆို ကြ်န္ေနာ္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးကို ခံစားတတ္ေနၿပီ။ အရသာခံတတ္ေနၿပီ။ သိုိ ့ေသာ္ ကြ်န္ေနာ္ ေကာ္ဖီကိုေတာ့မႀကိဳက္ပါ။ ပူပူေလး တစ္ငံုစီေသာက္ရင္း လွ်ာကိုစုပ္ရင္း ခ်ဥ္သလုိလို၊ ခါးသလုိလုိအရသာေလးကို ခံစားရင္း….ေကာ္ဖီခါးခါးေလး တစ္ခြက္သည္ …………………………………………………………… ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
Saturday, December 11, 2010
ဥယ်ာဥ္မွဴး
ေရေလာင္းလုိက္
ေပါင္းသင္လုိက္
စုိက္သူကတစ္ေယာက္။
ေမာ့ေမာ့ပန္
ေၾကာ့ေၾကာ့စံ
ပန္သူကားတစ္ေယာက္။.........။
ေဖေဖ(နဝေဒး)
ဒီကဗ်ာေလးရဲ့သက္တမ္းဟာ အနည္းဆုံး ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ေလာက္ေတာ့ရွိပါလိမ့္မယ္။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 4:59 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား
Monday, December 6, 2010
မုိးအုပ္ေန၍ ၾကယ္ေတြေတာင္မရွိ။ ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားကုိ နားေထာင္လ်က္ အမည္မသိငွက္မ်ား ေတြေ၀မွိန္းေမာလ်က္။ ဓနိမိုးထားေသာ တဲအိမ္တစ္လံုး၏အထဲ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ နဲ ့အတူ လူသားႏွစ္ဦး ။ အဖိုးအိုတစ္ဦး၊ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ အဖိုးအေျမး။ တဲအျပင္မွ ေလရိုင္းတို ့သည္ ဦးတည္ရာမဲ့တိုက္ခတ္ေနတုန္း။ ေကာင္ေလးသည္ အဖိုးအိုကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပဖုိ ့ပူဆာေန ေလသည္။
“ဟုိုး……..ေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးအုပ္ခ်ဳပ္မင္း
လုပ္ေနသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးဟာ တိုင္းျပည္ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို စိတ္၀င္
မစားပဲ သူ၏အာဏာတည္ၿမဲေရး၊ သူ ့မိသားစု ေဆြမ်ိဳးတိုးတက္ႀကီးပြား
ေရးကိုသာ လုပ္ေဆာင္ေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္သူ ့တုိင္းျပည္ဟာ မြဲသထက္
မြဲလာၿပီး သူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းသာ ခ်မ္းသာေနၾကသတဲ့။ တိုင္းျပည္အတြင္း
မွာလည္း တရားဥပေဒစည္းမ်ဥ္းေတြ အေပၚေက်ာ္လြန္ၿပီး လာဘ္
ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ၊ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းမႈေတြ၊ ၾသဇာအာဏာေတြ
သာ လြမ္းမိုးေနသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္လာ
ရင္လည္းဘုရင္ႀကီးက သိပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူးသတဲ့။ လြတ္လပ္မႈ၊တရား
မွ်တမႈကိုလုိလားတဲ့သူေတြဟာ ဆႏၵေတြထုတ္ေဖာ္ၾက၊ အခြင့္အေရး
ေတြေတာင္းဆိုၾကသတဲ့။ ဒီလုိျဖစ္လာရင္ ဘုရင္ႀကီးဟာစစ္တပ္နဲ ့
ႏုိမ္ႏွင္းပစ္ေလ့ရွိသတဲ့။ ဒီလုိနဲ ့တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဘုရင္
ႀကီးကိုမုန္းလာၾကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ မုန္းသာမုန္းေနရတယ္ ဘာမွမတတ္
နိုင္ၾကဘူးတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူသေဘာသူလုပ္၊ တိုင္းသူျပည္သား
ေတြဟာ မြဲသထက္မြဲလာဆိုေတာ့ ပုန္ကန္မႈေတြ ျဖစ္လာပါေရာတဲ့။
ဒီလုိျဖစ္လာရင္လည္းဘုရင္ႀကီးဟာ ရက္ရက္စက္စက္ စစ္တပ္အားကိုး
နဲ ့တိုက္ခုိက္ႏိုမ္ႏွင္းေလ့ရွိသတဲ့။
ဒီလုိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ ့အခ်ိန္တြင္းမွာပဲ့ တိုင္းျပည္အတြင္း၌ အထူး
လူသိမ်ားေက်ာ္ၾကားေသာ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္
ဦးရွိေနသတဲ့။ ေမာင္ျဖဴန ဲ့ေမာင္နီလို ့ေခၚသတဲ့။ ေမာင္ျဖဴဟာ
တိုင္းျပည္အတြင္း တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး၊ လူတိုင္းသာတူညီမွ်အခြင့္
အေရးရေရး၊ ျပည္သူျပည္သားတိုင္း ဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္ကင္းေရး
ဆိုသည့္အခ်က္ေတြကို ေဟာေျပာလ်က္ ျပည္သူလူထုကို စည္းရံုး
ေဟာေျပာ၍ ဘုရင္ႀကီးဆီ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပ အခြင့္အေရးေတြ
ေတာင္းဆုိေနသတဲ့။ ေမာင္နီကား ဘုရင္ႀကီး အပိုင္စားေပးထား
ေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာ၌ ရြာသူႀကီးျဖစ္ေနသတဲ့။ ရြာသူႀကီးဆိုသည့္
ဂုဏ္ပုဒ္နဲ ့အညီ ဘုရင္ႀကီးေပးထားသည့္အာဏာကို အသံုးခ်ၿပီး
သူ၏ရပ္ရြာေကာင္းက်ိဳး၊ျပည္သူလူထုအက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ
အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ေပးေနသတဲ့။ ေမာင္ျဖဴရဲ ့လုပ္ေဆာင္မႈေတြ
ကိုလည္းဘုရင္ႀကီးမသိေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးေနသတဲ့။ ဒီလုိနဲ ့
ေမာင္ျဖဴနဲ ့ေမာင္နီဟာ လူထု၏အနာဂတ္အတြက္ မရွိမျဖစ္
သားေကာင္းေတြျဖစ္ေနသတဲ့။
တေန ့ေတာ့ …ဘုရင္ႀကီးသည္ ေမာင္နီ၏ အိမ္သို ့သူ၏
စစ္တပ္နဲ ့အတူ ေရာက္ရွိလာသတဲ ့။ ၿပီးေတာ ့ေမာင္နီကို
တာ၀န္တစ္ခုေပးသတဲ ့။
အဖိုးအိုသည္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနေသာ ေကာင္ေလး
ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ေကာင္ေလး၏နေဘးမွ
ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးသည္ ေကာင္ေလးနဲ ့အတူ ၿငိမ္သက္လ်က္။
အဖိုးအိုသည္ ဆက္ေျပာေလသည္။
ဘုရင္ႀကီးက ေမာင္နီကို ……….ေမးသတဲ့။
ဘုရင္ႀကီး= ေမာင္မင္း ေမာင္နီ မင္းဟာ ငါေကြ်းတဲ ့ထမင္းကို
စားေနရတဲ ့သူမဟုတ္လား။
ေမာင္နီ = ဟုတ္ပါတယ္အရွင္။
ဘုရင္ႀကီး = ေမာင္နီ မင္းဟာ ငါခ်ီးေျမွာက္ထားတဲ့ ရြာသူႀကီး
မဟုတ္လား။
ေမာင္နီ =ဟုတ္ပါတယ္အရွင္။
ဘုရင္ႀကီး =ဒါဆိုငါေပးသည့္တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္း
ေဆာင္ရမည္မဟုတ္လား။
ေမာင္နီ = ထမ္းေဆာင္ပါမည္အရွင္။ အမိန္ ့ရွိပါ။
ဘုရင္ႀကီး = မင္းသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ျဖဴရဲ ့ေခါင္းကိုငါလုိခ်င္သည္။
မင္းသတ္ေပးရမည္။ အကယ္၍ ငါေပးသည့္တာ၀န္ကုိ
မင္းေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းရြက္ႏုိင္ခဲ့လ်င္ ပထမဦးစြာမင္း
မိသားစုနဲ ့တစ္ကြ မင္းရဲ ့ေဆြခုႏွစ္ဆင့္၊ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆင့္ကို မင္း
ေရွ ့မွာတင္ သတ္ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့မင္းရဲ့ ရြာသူရြာသားနဲ ့
တကြ မင္းရြာႀကီးကိုပါ မီးေလာင္တုိက္သြင္းရလိမ့္မယ္
လို ့ဆုိသတဲ့။ ေမာင္ျဖဴသည္ လူထု၏ေခါင္းေဆာင္၊ လူထု၏အနာ
ဂတ္ကို ဦးေဆာင္လမ္းျပေပးေနသူ၊ ပံုေဖာ္ေပးဖုိ ့ႀကိဳးစားေနသူ။
ေမာင္နီသည္ ေမာင္ျဖဴကို ေထာက္ပံ့ေနသူ။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္
စလံုးသည္ ညီမွ်ေနေသာခ်ိန္ခြင္တစ္ခု။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္
အမွန္တရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ။
“ကဲ…ဘယ္လုိလဲ………..ေကာင္ေလး………”
အဖိုးအုိသည္ ေကာင္ေလးကို ေမးေလ၏။
“ ေမာင္ျဖဴကို မင္းသတ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ မင္းဟာ လူထု၏ ရန္သူ
ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ လူထု၏အနာဂတ္ကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္လုပ္သူ
ျဖစ္လိမ့္မယ္။ လူထု၏ ပယ္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္။
မင္းဟာ ေမာင္နီကို မသတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ပထမ မင္းရဲ့
မိသားစုနဲ ့အတူ ေဆြခုႏွစ္ဆင့္မ်ိဳးခုႏွစ္ဆင့္ကို မင္းေရွ ့မွာ
သတ္တာကိုျမင္ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာလံုးမီးေလာင္
တိုက္သြင္းတာကို ျမင္ရမယ္။ ၿပီးေနာက္မင္းလည္းေသရမယ္။
ကဲ….ေကာင္ေလး…ဘယ္လိုလဲ…….
ထမင္းတစ္လုပ္န ဲ့အမွန္တရားဆိုတဲ ့ဂုဏ္ကိုလွဲမလား။
ဒါမွမဟုတ္…..ထမင္းတစ္လုပ္ကိုယူမလား။
ဒါမွမဟုတ္…အမွန္တရားဆိုတဲ ့ဂုဏ္ကို ယူမလား။
ေကာင္ေလး…..
အေျဖေပးဦး……….”
???????????????????????????????????????
////////////////////////////////////////////////
Saturday, December 4, 2010
အစ္မေဖြး
စာအုပ္ပုံၾကားမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့
ငါတုိ႔တစ္မိသားစုလုံး
စိတ္ကူးစံေတြနဲ႔ နပန္းလုံးေနတုန္း
ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ လက္ေတြ႔က်သူ။
လူတကာရဲ့အႀကံေပး၊ သူ႔ေမာင္ေလးကုိ
ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္၊ ဆန္းစစ္ဖုိ႔ ဝန္မေလးသူ။
လူအရာအေထာင္ကုိ ဦးေဆာင္ေနတဲ့သူ႔ေမာင္
ေၾကာင္ရင္ ေၾကာင္တယ္၊ ေယာင္ရင္ ေယာင္တယ္
မေရွာင္မဖယ္ ေျဗာင္တြယ္တတ္သူ။
သူ႔ကုိသာ အရင္ဆုံးမေမြးခဲ့ရင္
ငါ မေတြးဝ့ံဘူး။
သူဟာ
ငါတုိ႔ မိသားစုရဲ့ အခန္းက႑မွာ
အခ်က္အခ်ာက်က် ဇာတ္နာခဲ့ရသူ။
(သူကေတာ့ ဒီလုိေတြးမွာမဟုတ္ဘူး။)
၈၈ ကားလိပ္ကာအခ်
ေက်ာင္းဆရာမအေမ နယ္မွာတာဝန္က်ရာက
မီးဖုိေခ်ာင္ဇာတ္ဝင္ခန္းစခဲ့ရသူ။
ဆန္အုိးထဲကုိ ဆန္ အခ်ိန္မွန္ေရာက္ဖုိ႔ကအစ
ဆန္အုိးထဲက ဆန္ အခ်ိန္တန္ယူခ်က္ဖုိ႔အဆုံး
အားလုံးကုိတာဝန္ယူခဲ့သူ။
ငါတုိ႔စားဖုိ႔ ထမင္းတစ္ေစ့အတြက္
သူ ဘယ္လုိက်ားကြက္ေရႊ႔ခဲ့ရသလဲ၊
ဟင္းအုိးထဲကုိ ဆီတစ္စက္ခ်ဖုိ႔
သူ ဘယ္ေလာက္တြက္ဆခဲ့ရသလဲ၊
သူကုိယ္တုိင္မွပဲ သိမယ္။
ပဥၥမတန္းသင္႐ုိးညြန္းတမ္းမွာမပါေပမယ့္
လူငါးေယာက္စာအတြက္ ၾကက္ဥတစ္လုံး
ဆန္မႈန္႔ဘယ္ေလာက္သုံးရမလဲဆုိတာ
သူအကြ်မ္းက်င္ဆုံးသခ်ာၤ။
သူဟာ
သူ႔ေမာင္ေလးကုိ လြမ္းတဲ့အခါ
"I remember ပါ" လုိ႔ေရးရွာတဲ့
သူ႔ေခတ္သူ႔အခါရဲ့ မဟာဘြဲ႔ပုိင္ရွင္။
မွတစ္ပါး အျခားမရွိတဲ့
တကၠသုိလ္ပညာေရးအတြက္
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ေက်ာင္းေနသက္ၾကာခဲ့ရသူ။
စာေမးပြဲအမွတ္စာရင္းေတြနဲ႔အခ်ိဳးက်
လွပတဲ့ ဘဝကုိမရခဲ့သူ။
သူ႔ကုိယ္ေပၚက ေမြးညင္းတစ္ပင္တုိင္းမွာ
သူ႔ေခတ္ရဲ့သမိုင္းဟာ
နက္႐ွဳိင္းစြာအရိပ္ထင္ေနသူ။
အစ္မတုိ႔ကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ေခတ္ကုိ
ေမာင္ေလးတုိ႔ အသစ္ေရးဆြဲမယ္ဆုိတဲ့စကား
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပါးပါတယ္။................။
မာေရးသွ်င္
(၄၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀။ အစ္မေဖြးေမြးေန႔)
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 2:20 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
Wednesday, December 1, 2010
ကြ်န္ေနာ့္ စိတ္အေၾကာင္းေျပာျပမည္။ ကြ်န္ေနာ္ ့အျပဳအမူအေၾကာင္းေျပာျပမည္။ ကြ်န္ေနာ္ ့ေခတ္အေျခအေန…. -သူမ်ားႏိုင္ငံအတြင္းလာအလုပ္ လုပ္ေနရသည္။ -ကြ်န္ေနာ္ ့ပညာေရးသည္ မၿပီးေသး။ ၿပီးဖို ့လည္းအေတာ္လိုအံုးမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သင္ခန္းစာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က မရံုးထြက္ႏိုင္လို ့။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ဘာသာေရးအေငြ ့အသက္မ်ားမ်ားနဲ ့ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ အတြက္ အရာရာကို ဘာသာေရးစိတ္နဲ ့ဆံုးျဖတ္အကဲျဖတ္ခဲ့သည္။ ဘာသာ ေရးအေၾကာင္းသိလားဆိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ -ကြ်န္ေနာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ဘာလဲဟု ကြ်န္ေနာ္ ့ကိုေမးခဲ့လ်င္ တိက်စြာ မေျဖတတ္။ ေျဖတတ္ေအာင္လည္း တစ္ခါမွမစဥ္းစားခဲ့။ ႀကံဳဆံုခဲ့သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ထဲကအတိုင္း ကြ်န္ေနာ္ကိုယ္တုိင္ေယာင္၀ါး၀ါး။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးသိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၊ ပိုၿပီးထင္ေပၚ ခ်င္ခဲ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိသုိ ့ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုမွ မႀကိဳးပမ္းခဲ ့။ သူမ်ား ေယာင္လုိ ့ကုိယ္ေယာင္တာပဲ ့ရွိခဲ့၊ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္မလုပ္ခဲ့။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ျပႆနာ ကိုေၾကာက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ျပႆနာေတြ ကိုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျဖရွင္းတတ္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ကို္ယ္မျမင္ဘူးတာ၊ မၾကားဘူးတာ သူမ်ားလုပ္ထား ရင္ အထင္ႀကီးသည္။ အားက်သည္။ ကိုယ္တုိင္လုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွမေတြး၊ ေတြးဖုိ ့လည္း ေမ့ေနေလရဲ့။ ေလ့လာဖုိ ့ဆိုေ၀းေရာ။ -ကြ်န္ေနာ့္ စိတ္သည္ စိတ္ကူးအိ္ပ္မက္ေတြနဲ ့ျပည့္ေနတတ္သည္။ သို ့ေသာ္ တစ္ခါမွ လက္ေတြ ့က်က်မလုပ္ခဲ့။ စကားေတြခ်ည္းေျပာ၊ ေလေတြခ်ည္းပြားေနသည့္ အေျပာသမား။ -ကြ်န္ေနာ္ ့စိတ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း တိုးတက္ခ်င္၏။ အမ်ိဳးအေဆြ ကိုလည္း တိုးတက္ခ်င္၏။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေနာ္သည္ “ ဒီေနရာမွာ အမႈိက္ မပစ္ရ” ဆိုသည့္ စည္းကမ္းကိုေတာင္ မလုိက္နာႏုိင္ခဲ့။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ အားလံုးကုိ လုပ္ႏိုင္သည္၊ တစ္ခါလုပ္ျပရင္ တတ္သည္ ဟုထင္ေန၏။ သို ့ေသာ္ ဘာမွမတတ္။ ဟန္ေဆာင္ေနတတ္သည္။ ေ၀ဖန္ ေျပာရမည္ကိုလည္း မရဲတင္း၊ အားလံုးတတ္သည္ဟုလိမ္ညာေန၊ ၿဖီးျဖန္း ေနတတ္သည္။ -ကြ်န္ေနာ့္ စိတ္သည္ တစ္ဘ၀လံုး ထမင္းစားႏုိင္သည့္ အလုပ္တစ္ခု ကို သိထားတတ္ထား၏။ သုိ ့ေသာ္ သိထား၊တတ္ထားေသာအေၾကာင္း ကို တပါးသူအား ဖြင့္ေျပာရမွာ၊ သင္ျပရမွာ၊ ေျပာျပရမွာ တြန့္တိုေနတတ္ သည္။ သူတစ္ပါးရသြားမွာကို အရမ္းေၾကာက္ေနတတ္သည္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ သူတစ္ပါး ေတာ္သြားမွာ၊ တတ္သြားမွာ ကုိမနာလုိုျခင္း။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုယ့္ထက္ ထင္ေပၚခဲ့လ်င္၊ တတ္ခဲ့လ်င္၊ တစ္မူထူးစြာ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့လ်င္ ထုိသူအေပၚ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုျခင္း မ်ားနာလိုခံခက္စကားမ်ား ကုိ ေျပာၿပီးႏွိမ့္ေလရွိသည္။ လံုး၀ မတြန္းတင္ေပး။ လုပ္ခ်င္သည့္စိတ္ကို ခ်ိဴးႏုိမ္ေလ့ရွိသည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ၾကားရသည့္သတင္းမ်ားထဲ လံုး၀ယံုၾကည္ေနတတ္ သည္။မွန္လား၊ တကယ္လား ဆိုသည္ကုိ မေတြး၊ မေလ့လာ၊ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ေတြခ်ည္းဖို ့မည္။ ကိုယ္တိုင္ဒီလိုျဖစ္ရင္ဘာလုပ္ႏုိင္မည္နည္း တစ္ခါမွမစဥ္းစား၊ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္မည္နည္း လံုး၀မစဥ္းစားခဲ့။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ အလုပ္အေပၚ စိတ္ တစ္သတ္မွတ္တည္း မထား။ အလုပ္ခြင္ လူႀကီးရွိလ်င္ တစ္မ်ိဳးလုပ္။ လူႀကီးမရွိလ်င္ တစ္မ်ိဳး လုပ္။ ေတြးလုိက္ေသးသည္။ ဒီေန ့လူႀကီးမလာဘူး။ အားလံုးေအးေဆးပဲ့။ လူႀကီးရွိေနရင္ ေခါင္းကိုက္တယ္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ တာ၀န္တစ္ခုကို ယူခ်င္စိတ္မရွိ။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ခဲ့ရင္လည္း အစပိုင္းသာတက္ၾကြသည္။ေနာက္ပိုင္းအေခ်ာင္ခိုလာသည္။ ျပႆနာျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္တိုင္မေျဖရွင္း။ တပါးသူအေပၚအျပစ္ပံုခ်။ ကိုယ္ကေတာ့ေခါင္းေရွာင္ ၊လုပ္သက္ရလာလုိ ့လူႀကီးျဖစ္လာရင္လည္း လုပ္သက္လူႀကီးပါး၀လာေရာ။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ကုိယ့္အတြက္ပဲ ့ဦးစားေပးၾကည့္သည္။ တပါးသူကို အေလးမထား၊ ကိုယ့္အတြက္က မ်ားမ်ား၊တပါးသူအတြက္က နည္းနည္းလုပ္ေပးသည္။ ေစတနာပါလုိ ့မဟုတ္။ ကိုယ့္အတြက္လုိခ်င္လုိ ့။ အတၱႀကီးသည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ သူတပါးက ေကာင္းေစခ်င္လုိ ့အမွားေထာက္ျပသည္ ကိုမႀကိဳက္။ ရန္လုိတတ္သည္။ ပိတ္ေျပာတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ တပါးသူ၏ စိတ္ထားကို နားမလည္။ နားလည္ေအာင္လည္း မလုပ္တတ္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ အခ်ိန္ကိုမေလးစား၊ လုပ္ရင္ျဖစ္သည္ကုိလည္း မယံု၊ႀကီးျပင္းရာပတ္၀န္းက်င္အေငြ ့အသက္၊ အရိပ္ေအာင္မွ ေဖာက္ထြက္ ဖုိ ့လည္း မႀကိဳးစား၊ အဆီးအတားရွိရင္ အားေပ်ာ့ခ်င္၊ ဇြဲမရွိ၊ လမ္းေဟာင္း ႀကီးအတိုင္းသြားေနၾကသည္။ ကိုယ္တုိင္လမ္းေဖာက္ဖုိ ့မစဥ္းစား။ မေတြးေတာ။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အျမင္နဲ ့ေက်နပ္ေနသည္။ အျပင္ မထြက္၊သူတပါးအႀကံမယူ၊ တိုးတက္ေနတာေတြကိုမၾကည့္၊ တုိးတက္ေသာ၊ သိသင့္ေသာ၊ တတ္သင့္ေသာ အရာေတြကိုလည္း မေလ့လာ၊ စာလည္းမဖတ္၊ မသိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းအျမင္ေတြခ်ည္းေျပာ၊ ျငင္းခုန္ေနသူ။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ငါသိသည္၊ငါတတ္သည္။ ဒါဆိုဒါပဲ့ ဒီလုိလုပ္ ဆုိသည္ ကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ၀င္လာသမွ်အႀကံအဥာဏ္ေတြကို ဖမ္းယူ ဖုိ ့စိတ္ေတြကို ဖြင့္ထားခ်င္းမရွိ။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ အလုပ္တြင္း၌လည္း အေရးႀကီးဆံုးတာ၀န္ကုိ မခြဲတတ္၊ မေရြးတတ္၊ အလုပ္နဲ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို လည္းခြဲလုိ ့မတတ္။အလုပ္တြင္း ၌လည္း အလုပ္အေၾကာင္းခ်ည္း စိတ္သြင္းလုိ ့မတတ္၊ အလုပ္ကိုလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္သည္။ အလုပ္အေၾကာင္းကိုလည္း မေလ့လာ၊ ဆက္ၿပီးမေလ့လာေတာ့။ -ကြ်န္ေနာ္ ့စိတ္သည္ အေခ်ာင္ခုိသမားစိတ္နဲ ့အတူ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ႀကံစုပ္ခ်င္သည္။ အရိပ္အားကိုးၿပီး ေမာ္ၾကြားေမာ္ၾကြားလုပ္ခ်င္သည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈဆိုသည္ကိုလည္း နားမလည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ လူမူေရးရာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ က်န္းမာေရးရာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ရာဇ အေရးေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ဓမၼေရးရာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ သိေအာင္၊နားလည္ေအာင္လည္း အားမထုတ္။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္………………………………………………………………။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္………………………………………………………………။ -ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္……………………………………………………………..။ ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ဒီလုိရွိ၏။ ဒီလိုေတြျဖစ္ေန၏။ ကြ်န္ေနာ့္၏အမ်ိဳး အေဆြတို္ ့သည္လည္း ဒီလုိေတြျဖစ္ေန၏။ ဒီလိုျဖစ္ေနသည့္အေၾကာင္း အရာမ်ားသည္ ကြ်န္ေနာ့္၏အျပဳအမႈျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးအေဆြတုိ ့၏ အျပဳအမႈလည္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီလို အျပဳအမႈမ်ားသည္ ကြ်န္ေနာ့္တုိ ့ တိုင္းျပည္၏ အဆင့္အတန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ယခုေခတ္ကာလ ကြ်န္ေနာ့္ တို ့တိုင္းျပည္၏ အဆင့္အတန္းသည္ ယခုလက္ရွိ ကြ်န္ေနာ္တို ့ လူပ္ရွား၊ေနထုိင္၊ ျပဳမူ၊ေျပာဆို၊ ဆက္ဆံေနသည့္ အရာအားလံုးပင္ျဖစ္ေပ သည္။ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ႏွမ္းတစ္လံုးျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးအေဆြတုိ ့သည္ ႏွမ္းေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္သည္။ ျပန့္က်ဲေနၾကသည္။ ႏွမ္းတို ့မည္သည္ အႏွစ္သာရေတြေပးရမည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဆီျဖစ္ေစရမည္။ ထို ့ေၾကာင့္ နမ္းတစ္လံုးတည္းနဲ ့ဆီမျဖစ္ေပမဲ့ နမ္းေတြအမ်ားႀကီး ေပါင္းလုိက္ရင္ ဆီျဖစ္ဖုိ ့အတြက္ နမ္းေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ ရေတာ့မည္။ ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္သည္ ဆိုသည့္ စကားပံုကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ရမည္။ ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင္ ့တစ္ ေလွလံုး ေမႊးေစရမည္ ျဖစ္ေစရမည္။ လုပ္ေဆာင္ရမည္။ လုပ္ကုိလုပ္ ရေတာ့မည္။ ေျပာင္းကုိေျပာင္းရေတာ့မည္။ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အစ ပိုင္း အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီးေတြ ့ရမည္။ ႀကံဳရမည္။ ရွိေနသည္။ ဒါေပမဲ ့ကြ်န္ေနာ္တို ့အားလံုး ထက္ထက္သန္သန္ လုပ္ၾကရင္ ဒီအခက္အခဲအားလံုး ေျပလည္ႏုိင္သည္။ နမ္းတစ္လံုးမွ တစ္လံုးသို ့ ပြားႏိုင္ပါေစ။ ေမႊးေသာ ငါးခံုးမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။ သိၾကပါေစ။ ၀န္ခံတတ္ၾကပါေစ။ အမွန္ျမင္တတ္ၾကပါေစ။
Friday, November 26, 2010
အေဖနဲ ့သား
…..လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏စိတ္၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏အသိ၊
သူ၏ခံယူထားေသာ စိတ္ႏွင့္အတူ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိသည္။
…….လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏စိတ္၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏အသိ၊
သူ၏ခံယူထားေသာ စိတ္ႏွင့္အတူ ေမးျမန္းပိုင္ခြင့္၊ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။
အေဖတစ္ေယာက္သည္ ခေလးငယ္ကိုေျပာေန၏။
“ ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ ့…..ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေရာဂါျဖစ္မယ္။
အသက္တိုလိမ့္မယ္ “ တဲ့…။
ခေလးသည္ အေဖ ့စကားနားမေထာင္ဆက္ေသာက္ေလသည္။ အေဖသည္
ေဒါသတႀကီး ဆူပူေငါက္ငမ္း၏။ ခေလးက
“ အေဖ…..ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ဘာျဖစ္လဲ.. အေဖေျပာတဲ့ဟာေတြ
ျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္ေပါ့။ ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ အခုေသာက္ရင္ ဘယ္လိုရွိလည္း
သိရတာေပါ့၊ အေဖေျပာတဲ ့ဟာေတြကို ဂရုမစိုက္ပါဘူး “ တဲ့…..
“ ဘာကြ. မင္းဘာေျပာတာလဲ….နားမလည္ဘူးလား ငါေျပာတာ
တိရစာၧန္ေကာင္……ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတာက မင္းဟာ နားလည္မယ္လုိ ့
ထင္ထားတာ…..အခုေတာ့ ျပန္ေျပာဦးကြာ…
ျဗန္း…ျဗန္း..ျဗန္း…….”၊
အေဖသည္ သားလက္ကို ဆြဲၿပီး တျဗန္းျဗန္းရိုက္လ်က္။
ယူႀကံဳးမရစိတ္ႏွင့္အတူ ေဒါသ ေပါက္ကြဲလ်က္။
ခေလးသည္လည္း ငိုယိုေျပာဆုိလ်က္။
ပတ္၀န္းက်င္သည္လည္း အံံ့ျသလ်က္။
အေဖ ေဒါသထြက္လ်က္…၊ ရိုက္လ်က္….၊
ခေလးငိုလ်က္….၊ ေျပာဆိုလ်က္…..၊
ေျပာဆိုလ်က္……၊ ရိုက္လ်က္………၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ လက္ပန္းက်သြားၿပီ။ ခေလးသည္ ေျပာဆို
ငိုလို ့ေကာင္းတုန္း။ အေဖ က မလုပ္နဲ ့လုိ ့ေျပာသည္။ သားက
အေၾကာင္းျပခ်က္ေပး၏။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္သည္ အေဖ ေမာ
ခေလး ငိုတုန္းေပါ့…ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခေလးစိတ္ထဲ အေဖရဲ ့အျပဳအမူတခ်ိဳ ့ကို
မွတ္ယူေတာ့သည္။ “ အေဖ သည္ ဤလုိမ်ိဳး “….
ပညာရွိေသာအေဖသည္ သားေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ကုိ
ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ သား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ အေမးစကား၊ ေတာင္းခံမႈ
ေျဖရွင္းခ်က္ေတြကို နားေထာင္မည္။ သား၏စိတ္ထဲ အျမင္မ်ားန ဲ့အတူ
ခံယူမႈအခ်ိဳ ့ကို ၀ိုးတ၀ါးဖမ္းယူမည္။ ဒီလုိလုပ္ခဲ့ရင္ ရလဒ္တစ္ခုသည္
ကြဲျပားစြာထြက္လာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ခေလး၏အေၾကာင္းျပခ်က္
ခံယူမႈအခ်ိဳ ့၊ျပန္ေျပာစကားကုိ အေဖကိုယ္တိုင္သိ၏။ သို ့ေသာ္…
သူ၏အသိ၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏ခံယူခ်က္စိတ္ထားႏွင့္အတူ
ပိတ္ေျပာခဲ့ေလသည္။ အေဖ၏ အသိသည္ ခေလး၏အသိႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္
လို ့မရ၊ ခေလး၏ အသိသည္ အေဖ၏ အသိႏွင့္ႏႈိင္းယွည္လို ့မရ။
ခေလးသည္ သူ ့အသက္ေလာက္သာသိမည္။ နည္းနည္းပိုခ်င္လည္းပိုမည္။
အေဖသည္ သူ ့အသက္ေလာက္သာသိမည္။ နည္းနည္းပိုခ်င္လည္းပိုမည္။
အေဖကသိလုိ ့ပိတ္ေျပာ၏။ သားက မသိလုိ ့ေမး၏။အေၾကာင္း
ျပခ်က္ေပး၏။ အေဖက လက္မခံ..ပိတ္ေျပာ၏။ ဘက္ႏွစ္ဖက္သည္ မညီမွ်
ေတာ့။ အေဖ ့အတြက္ သူေျပာသမ်ွမွန္၏။ ခေလးအတြက္ အေဖသည္
သူ ့အတြက္ မတရားဟုခံယူၿပီ။ ဘက္ႏွစ္ဖက္သည္ မညီမ်ွခဲ ့လ်င္ မွန္ကန္
ေသာ တရားမဟုတ္ေတာ့ေပ။ မွန္ကန္ေသာ တရားသည္ ဘက္ႏွစ္ဖက္လံုး
အတြက္ညီတူညီမ်ွရွိေနလိမ့္မည္။
ပညာရွိေသာအေဖသည္ သား၏ခံစားမႈ၊ ခံယူခ်က္ေတြကို ဖမ္းယူမည္။
ေမးျမန္းမည္။ ထို ့ေနာက္သူဆံုးျဖတ္မည္။ အေဖသည္ ခေလးကို ေဆး
လိပ္မေသာက္ေစခ်င္ခဲ့လ်င္ ေဆးလိပ္အေၾကာင္းကို ခေလး၏စိတ္ႏွင့္အတူ
ေျပာမည္။ အခုဆို အေဖ သည္ ခေလး ျဖစ္သြားၿပီ။
“ ေကာင္ေလး…ငါတို ့ေဆးလိပ္အေၾကာင္း ပိုသိေအာင္လုပ္ၾကစို ့။
ေကာင္ေလး….ေဆးလိပ္က ဘယ္ကလာတာလဲ။ ေသာက္ၿပီးဘယ္လို
အက်ိဳးမ်ားတာလဲ။ ဆုိးက်ိဳးေတြကေရာဘယ္လိုလဲ။ စမ္းသပ္ၾကစုိ ့…”
ဥပမာ..ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ ့လူေတြ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တဲ ့ေနရာေတြ
ကိုေခၚသြားျပမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြ၏ ေနာက္ဆံုးဘ၀ေတြအေၾကာင္း
ကိုေျပာဆုိမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး သူ၀ါသနာပါသည့္ အားကစားတစ္ခုခုကို
လုပ္ခိုင္းမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီးလုပ္တာနဲ ့ မေသာက္ဘဲ လုပ္သည့္ အလုပ္
ဘယ္လို ကြဲျပားျခားနားသလဲဆိုသည္ကို မေျပာပဲႏွင့္သိလာေအာင္လုပ္ေပးမည္။
ေဆြးေႏြးမည္။ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပမည္။ ဤသုိ ့ဆိုလ်င္……
သား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အေမးေတြကို အေဖက ညင္သာစြာ၊နားလည္
ေအာင္ေျပာျပခဲ့လ်င္…အျပန္အလွန္ ကိုယ့္အျမင္၊ သူ ့အျမင္ ေဆြးေႏြးခဲ့လ်င္၊
ေရွ ့ဆက္လမ္းေၾကာင္းေပၚ အေဖ၏ တာ၀န္မ်ား ၊ စိတ္ကူးမ်ားကို သား၏
ပုခံုးေပၚ တင္ေပးေကာင္း တင္ေပးႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
သား၏စိတ္ထဲ အေဖ၏ ကိုင္တြယ္ပံုနည္းလမ္းေကာင္းအခ်ိဳ ့၊ ေျဖရွင္းခ်က္အခ်ိဳ ့
ကိုသင္ယူလိမ့္မည္။
ထို ့ေၾကာင့္ အေဖအခ်ိဳ ့..သားသမီးေတြ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ အျမင္၊ ျပန္ေျပာ
စကားတစ္ခ်ိဳ ့ကို ပိတ္ၿပီးမေျပာပါနဲ ့၊ မရပ္ခိုင္းပါနဲ ့၊ အတင္းအက်ပ္မလုပ္ပါနဲ ့၊
နားေထာင္ေပးလုိက္ပါ၊ ေဆြးေႏြးလိုက္ပါ၊ လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါ၊ အျမင္မ်ား
ဖလွယ္ပါ။ ညင္သာစြာ၊ သိမ့္ေမြ ့စြာ၊ နားလည္စြာ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ားကို
သင္ျပေပးႏုိင္ေသာ အေဖမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလုိ ့….
Monday, November 22, 2010
ပစၥကၡသမုိင္း
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက
မာေရးသွ်င္
at
10:25 PM
0
comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္
ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း,
မာေရးသွ်င္
လြတ္ေျမာက္လုိစိတ္မွာ အက်ဥ္းမက်ၾကဖုိ႔
မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႔ကုိ သတိေပးရင္း
သတင္းေတြသက္သက္နဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္မျဖစ္ေၾကာင္း
ထပ္ေလာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။........။
မာေရးသွ်င္
၂၂ ရက္၊ ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၀၊ ည ၁၀ နာရီခန္႔။
Friday, November 12, 2010
ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ
နင့္အနားမွာေန
နင္ေစရာသြား
ဘာ စကားပဲ ဆိုဆို
ငါေလ. . . စိတ္မတိုျဖစ္ခဲ့ပါဘူး . . . ။
ငါ့ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
ေကာင္းကင္က လမင္းမို႕
ေ၀းလွတဲ့ ဘ၀ကို . စိတ္ဓါတ္က်တာ မဟုတ္ပဲ
ရင္ အကြဲခံျပိး ျမိဳသိပ္
နင့္ကို . အရိပ္ေအာက္မွာ ထားရစ္ခဲ့တာပါ။
ေၾကကြဲစြာ စူးနစ္
ရူးသြပ္မိတဲ့ ဒဏ္ရာ ဗရပြ
ရင္မွာ ထိရွေနလ်က္နဲ႕
မေၾကျငာရဲ ခဲ့တဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို
အိမ္ မက္လို႕ပဲ . . . စိတ္စြဲ လိုက္ပါေတာ့ . . .။
အဲဒီကဗ်ာေလးက ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္တံုးကမွ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ရြတ္ျပလို႕ အမွတ္တရေလး က်ေနာ္တို႕ e-journal မွာ တင္တာပါ။ ကဗ်ာေလး ေခါင္းစဥ္က အတည္ မျဖစ္တာ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု Proposed လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြက “တဘတ္သတ္ အခ်စ္” ၊ “ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ” ၊
“သံေယာဇဥ္ ျဖတ္စာ” ၊ “ထူးကဲတဲ့ အခ်စ္” နဲ႕ “မိၾကည္ သို႕” ။
က်ေနာ္ကေတာ့ “ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ” ဆိုတာေလးကို ပိုသေဘာက်လို႕ အခုေတာ့ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလး တပ္လိုက္ပါတယ္ ။
ေလးစား ခင္မင္လ်က္
တာတူး
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ at 4:04 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, တာတူး (ဝါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္
Thursday, November 4, 2010
ႏွေျမာစရာ့ေလ
ဒီကေန ့အမွတ္တရေပါ့….ဖတ္ဖူးတဲ ့ စာတစ္ပုဒ္ေပါ့ေလ….
“ ဟဲ့ ထီးပါလား “
“ မပါဘူး “
“ ထီးယူမွေပါ့ဟယ္ “
“ မယူဘူး “
ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ ေဘာပင္လ္ကို ပစ္ခ်ကာ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။
ေလွကားရင္းသို ့ေရာက္ေနေသာ သားငယ္ႏွင့္ ေလွကားထိပ္၌ ရပ္ေနသည့္အိမ္ရွင္မ။
“ ျပန္တက္ခဲ ့စမ္းေဟ့ “
“ ဘာ….လုပ္ဦးမလုိ ့လဲ အေဖကလည္း”
သားငယ္သည္ အသက္ ၂၀-ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီျဖစ္ျငား ႏြ ဲ့ဆိုး ဆိုးဆဲပင္ရွိေသး၏။ အမွည့္လြန္ေသာ သရက္သီးတစ္လံုးႏွယ္ ရႈံ ့မဲ ့ရင္း အိမ္ေပၚသို ့ ညည္းညည္းညဴညဴတက္လာ၏။
“ ေျပာ….ဘာလဲ “
ဖေအ ့ေဘးသို ့လာရပ္၏။ အေဖ ့ကို အေမထက္ ပိုၿပီးရိုေသခံ့ညားရေသာေၾကာင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာရျငား မၾကည္သာလွ။
ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ သားငယ္၏ နဖူးေရအတြန္ ့ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာက ျပတင္းေပါက္၏ အျပင္ဘက္သို ့ေငးေန၏။ မိုးသားတိမ္လိပ္္မ်ား ေျပးလႊားေနေသာ ေနသာသည့္ ေန ့တစ္ေန ့ပင္။
ေကာင္းကင္တြင္ မုန္လာေဂၚဖီအခင္းႀကီးတစ္ခင္း ေရာက္ေန၏။ တိမ္ျဖဴ အဆုပ္အခဲမ်ားသည္ ညင္သာစြာ စီးေမ်ာေန၏။ တိမ္မည္းတိမ္ညိဳအတန္းသည္ ေဂၚဖီထုပ္အခင္းေပၚမွ ျဖတ္လႊားေနသည္။
“ ဟာဗ်ာ…ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး “
သားငယ္ညဴးတြားသံျဖင့္ ဆုတ္ခြာေတာ့မွ ကိုေက်ာ္သိုင္း သတိ၀င္လာ၏။
“ ဘာမွန္းမသိတဲ ့လူကို သိေအာင္ေျပာခ်င္လုိ ့ေခၚတာ “
“ ဒါျဖင့္….ေျပာ “
“ ေနပါဦးကြာ။ မင္းအခုစကားေျပာေနတာဟာ မင့္လက္ေအာက္ငယ္သားလား။
မင့္နဲ ့ရြယ္တူတန္းတူလား “။
သားငယ္ မ်က္ႏွာအထားရခက္သြား၏။
“ေမးတာကို ေျဖစမ္းပါကြာ “
သားငယ္သည္ အရႈံ ့အမဲ ့ကို မျပင္ဘဲ၊ ေတြေတြ ႀကီးရပ္ေန၏။ ဖေအ ့ေမးခြန္း
ေနာက္တြင္ ဆက္တြဲလာမည့္ စကားအစုိင္အထုကို သူခန္ ့မွန္းေနဟန္
ရ၏။
“ မင္းစိတ္ ဘယ္ေလာက္ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတာကို မင့္ ရဲ့လက္ငင္းအျပဳ
အမူက သက္ေသခံေနၿပီေလ။ မင္းနဲ ့အခုစကားေျပာေနသူဟာ ရွင္းရွင္း
ကေလးပဲ့။ မင္ ့လက္ေအာက္ငယ္သားမဟုတ္ဘူး။ မင္းန ဲ့ရြယ္တူ တန္း
တူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေလာက္ေတာင္မွ မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရိုင္းေန
ရသလား။
သားငယ္တြန္ ့သြားသည္။ အမူအယာ ျပင္မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ရိပ္မိသည္။
အေမ ့အား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာမိသည္ကို ေထာက္ျပေတာ့မည္ဟု သိသည္။
သို ့ေၾကာင့္တြန္ ့ေနသည္ ့နဖူးခြံကို ျပင္သည္။
“ မင့္အေမ ကို ေစတနာနဲ ့စိုးရိမ္တႀကီး ထီးပါလားလုိ ့ ေမးတာကို မင့္
ဘယ္လုိေျဖသတံုး “
ခံတြင္းမဲ့ေသာ ငါးဟူသည္ သည္ သားငယ္ပဲ ့ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“ မပါပါဘူး ခင္ဗ်ားလုိ ့ ကိုယ့္အေမကို ရိုရိုေသေသ ေျဖရင္ ေသတတ္
လို ့ မရိုမေသ ေျဖတာလားေဟ။ မရွိပါဘူး၊ မသိပါဘူး၊ မလားပါဘူး ဆိုတဲ ့
“ ပါ “ ဆိုတာကေလးေလာက္မွ ထည့္မေျပာတတ္ဘူးလား။ ေအးေလ မေျပာ
တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေျပာတာပါ “
ယခုမွ သားငယ္ စဥ္းစားမိသည္။ ဤကား ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ အသံုးအႏႈန္း၊
ဤကား မယဥ္ေက်းေသာ အသံုးအႏႈန္းဟူ၍ မိမိတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးမိေသာ၊
မဆင္ျခင္မိပါတကား။
“ ေမးတဲ ့အခါ သစ္ငုတ္။ ေျပာတဲ ့အခါ သစ္တံုးႀကီးျဖစ္ေနလုိ ့ မင့္မွာ
ဘာအက်ိဴးရွိသလဲ လူကေလး။ အေဖ မင့္ကိုေျပာေနတာဟာ မင္းေကာင္း
ဖို ့အတြက္ ေျပာေနတာ၊ အျပစ္ရွာေနတာ အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
အေမသည္ သားအဖအား တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ေနသည္။ အေဖ ့အသံ
သည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မဟုတ္ေသးသေရြ ့ စုိးရိမ္စရာမရွိ။
သို ့ေသာ္ အေဖသည္ အေခါက္အထစ္ ၀ါသနာပါ၏။ စားပြဲေပၚတြင္လည္း
ေခါက္စရာ ထစ္စရာ ေတြက ေပၚပါဘိသႏွင့္။ စိုးရိမ္ျငားၾကားမ၀ငါရဲ။
“ သူတစ္ပါးရဲ ့ေအာက္က ေနရတဲ ့အခါ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့
သူတစ္ပါးရဲ့ ေခါင္းေပၚက ေနရေအာင္ေတာ့ မႀကိဳးစားဘူး။ ေျပာတာေတာ့
လြယ္တယ္ေလ။ လက္ေတြ ့မွာေတာ့ သူတစ္ပါးေတြ ေလးနာရီ ေပ်ာ္ရႊင္ေန
ရင္ ကိုယ္က တစ္နာရီပဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ႀကိဳးစားမွ သူတစ္ပါးထက္ သာမွာ။
သည္ေတာ ့ပင္ပန္းတယ္ဆိုၿပီး ေရသာခို အလြယ္လုိက္ရာက ေပါ့ေပါ့ေန
ေပါ့ေပါ့စားဘ၀ကို ေရာက္ေတာ့တာပဲ့။
အေဖေျပာမွသာ သားစဥ္းစားမိသည္။ မိမိသည္ ႀကိဳးပြားတိုးတက္လုိ
သူေလာ။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားကာ ျဖစ္သလုိ ေနလိုသူေလာ။
“ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားတာဟာ မိမိကိုယ္ကိုေတာင္ မိမိတာ၀န္ မယူ
တဲ့ သေဘာပဲ လူကေလး။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား၊ ဘာမွ အေလးအနက္
မထားဖန္မ်ားတဲ့အခါ အေၾကာင္းနဲ ့အက်ိဳးေတာင္ မဆင္ျခင္တတ္ေတာ့
ဘူး။ အခု ၾကည့္ေလ သည္လုိေျပာရင္ အေမ ကို မရိုေသရာမ်ား က်မလား၊
မဆင္ျခင္မိဘူး။ သတိမထားမိဘူး။ ေျပာခ်လိုက္တာပဲ”
အေမသည္ ၀င္မေျပာရဲ။ သားအလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မည္ဟု
သတိေပးေသာအားျဖင့္ လူေယာင္ျပသည္။ နံရံကို ၾကက္ေမႊးျဖင့္ လွည္း
သေယာင္ေယာင္၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ဟုိေရႊ ့သည္ေျပာင္း လုပ္ေလဟန္။
“ ငါ ့သား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားပါ၊ ဘာသာျပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွာ
ဓါးခုတ္ေကာင္က ၀ရီး၀ရီးနဲ ့ေလ်ွာက္ျမဴးေနခ်ိန္မွာ ပုရႊက္ဆိတ္က တကုတ္
ကုတ္နဲ ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ေဟာ ..မိုးရာသီေရာက္လိုိ ့အစားအစာ ရွားပါခ်ိန္
လည္းေရာက္ေရာ၊ ၀ရီး၀ရီးသမား ဓါးခုတ္ေကာင္ဟာ ပုရႊက္ဆိတ္ဆီသြားၿပီး
မ်က္ႏွာေအာက္ခ် အကူအညီေတာင္းရပါေလေရာ”
အေဖသည္ တစ္ေစာင္းအေနအထားမွ သားဘက္သို ့တည့္တည့္လွည့္ၿပီး
ထုိင္၏။ စိတ္ပါ လက္ပါ ဆက္ၿပီး ေျပာေတာ့မည့္သေဘာ။
“ အဲဒါေၾကာင္ ့ဓါးခုတ္ေကာင္လုိ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။
က်ိဳးေၾကာင္းတြဲစပ္တဲ ့ဆင္ျခင္တံုတရား ထားသင့္တယ္။ စကားစကို
ျပန္ေကာက္ရရင္ မင့္အေမက ´ထီးပါလား´ ေမးတာကို ´မပါပါဘူး
ခင္ဗ်ားလုိ ့´ ေျပာရမယ္။ ´ ဟဲ ့ယူသြားမွေပါ့ ´ လုိ ့မင့္အေမက ေျပာတဲ့
အခါ ´မယူေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား´ ဒါမွမဟုတ္ ´ မယူေတာ့ပါဘူး အေမရယ္´
လုိ ့ေျဖရမယ္။ သည္လုိ ေျပာတဲ ့ဆိုတဲ ့အက်င့္ရွိထားမွသာ ကုိယ္က
သင္ျပညႊန္ၾကား ရမယ့္သူေတြကို သည္အသံုးအႏႈန္းက အရိုင္း၊ သည္
အသံုးအႏႈန္းက အယဥ္ဆိုတာကို ခြဲျခားသင္ၾကားႏုိင္မယ္ေလ”
အေမ ၀င္မေျပာသာပါ၊ သားလုပ္ပံုက ဟန္မက်ေၾကာင္းသိသည္။
အေဖ ေျပာေသာေၾကာင့္ ူသာလည္း သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။ သို ့ေသာ္
အေဖ ့မွာ ေျပာဖြယ္ရာ ကုန္စင္ေသးဟန္မတူ။
“ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါက ေအာက္လက္ငယ္သားအပါအ၀င္ သား သမီးကို ဒါက
အယဥ္၊ ဒါကအရိုင္း သြန္သင္ဆံုးမမႈ မျပဳႏုိင္ရင္၊ ဆိုၾကပါစုိ ့ မင့္သားသမီး
ေတြဟာ အရိုင္းအစိုင္းေတြပဲ ့ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ေကာင္းရာေကာင္း
ေၾကာင္းမညႊန္ျပႏုိင္၊ အေကာင္းအဆိုးမသိဘဲနဲ ့ လူ ့ေလာက ေျမမဟီမွာ
အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရင္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကို အားနာဖုိ ့ေကာင္းသကြာ”
ေျမႀကီးကို အားနာသင့္သည္ေျပာျခင္းမွာ ေသဖုိ ့ေကာင္းသည္ဟု ဆုိျခင္း
ျဖစ္ေပသည္။ သားနားလည္သေလာ၊ မလည္သေလာ အေမ ေမးလို သည္။
အေမက မူ အေဖ ့စကားရင့္သီးသည္ဟုထင္၏။ ၾကားထဲက ၀င္ၿပီးရင္နာ၏။
“ အေဖ ကြ်န္ေတာ္”
သားသည္ နာရီကို ငံု ့ၾကည့္ၿပီး မရဲတရဲေျပာ၏။
“ ေၾသာ္….အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ေလးစားရေကာင္းမွန္းသိသားပဲ့။ ဒါဟာေကာင္း
တဲ့ လက္ဏၡာျဖစ္တဲ ့အတြက္ ငါ့သားဟာ လႊင့္မပစ္ရေသးဘူး။ အင္းမဆိုးဘူး။
သည္လုိ ဆုိရင္ အထက္အရာအရွိကို ဘယ္လို ေျပာဆုိဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ
နားလည္မွာေပါ့ေနာ္ လူကေလး”
“ ဟုတ္ကဲ့ “
အေဖ ့ေရွ ့တြင္လာရပ္ၿပီးကတည္းက သားသည္ စကားႏွစ္ခြန္းေျပာခဲ့
ၿပီးေပၿပီ။
“ အထက္အရာရွိကို ေတာ့ ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းသိၿပီး မေအကို
ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းမသိတာေတာ့ဆိုးသကြာ။ ဒါေပမဲ ့ အထက္အရာ
ရွိကို ေလးေလးစားစား ရိုရိုေသေသဆက္ဆံရံုနဲ ့မၿပီးေသးဘူးကြ။ အမိန္ ့ကို
နာခံတတ္ဖုိ ့၊စည္းကမ္းကို ရိုေသဖုိ ့လည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္တံုး
သား။ စည္းကမ္းေကာ ရိုေသရဲ ့လား။ အမိန္ ့ကိုေကာ နာခံရဲ့လား။
“ ဟုတ္ကဲ ့……ဟုတ္ကဲ ့….အေဖ”
အေဖ ရယ္ေမာသည္ ။ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ျဖင့္ လုပ္ရယ္ ရယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ အေဖ ေတာ့ မထင္ဘူးကြ။ မေအ က ထီးယူသြားဟဲ့ ေျပာေပမယ့္
ယူမသြားဘူး။ မေအက သည္ဟာကို သည္မွာမထားနဲ ့ေျပာတယ္။ မင္း ထား
တယ္။ မေအက သည္ ဟာကို သည္လုိမလုပ္နဲ ့။ မင္းလုပ္တယ္။ အဲသည္လုိ
လုပ္တာ အက်င့္ႀကီးပါေနမွေတာ့ အထက္အမိန္ ့လည္း နာခံမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
အထက္အမိန္ ့ကို မနာခံမွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရာထူးတက္ေတာ့မွာတံုး။ သည္
ေတာ့ မင္းအလုပ္လုပ္ေနတာဟာ အခ်ိန္ၿဖံဳးရာမေရာက္ေပဘူးလား”
သား၏ ရင္၀ယ္ ဆို ့နင့္ေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚလာသည္အထိ အေဖ ့စကားက
တာသြားလွသည္။
“ ရုိရိုေသေသ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ လုပ္တတ္တဲ ့ လူတစ္ေယာက္ ငါ့သားေနရာ
ကို ေရာက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမတံုး။ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ
အတြက္လည္း ငါ့သားဟာ အေႏွာင့္အယွက္အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ
လား မသဘူး”
အေဖ ထရပ္သည္။
အေဖ လက္တစ္ကမ္းမွ လြတ္ေအာင္ သတိတရျဖင့္ သားဆုတ္၏။
“ သည္အရြယ္မွာ သည္လုိ အေသးအဖြဲ ့ကေလးကို ေျပာေနရတာ
မေကာင္းဘူး။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတဲ့အတြက္
မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးကို အားနာေသာအားျဖင္ ့ အသက္အရြယ္နဲ ့လုိက္
ေလ်ာတဲ့အသိ၊ ေျပာဆိုေနထုိင္ ဆက္ဆံမႈရွိဖုိ ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲ….
ဒါပဲံ…..သြားေတာ့ “
သား……ခ်ာကနဲ လည့္ထြက္သြား၏။
အေဖ ….ေခါင္းခါ၏။ သက္ျပင္းေမာကို ရႈိက္ခ်၏။ ထို ့ေနာက္ တီးတိုး
ေရရြတ္၏။
“ ေလကုန္တာပဲ ့အဖတ္တင္ပါကလား “
တစ္လွမ္းျဖစ္ေစ…ႏွစ္လွမ္းျဖစ္ေစ ဆုတ္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားလ်ွင္
အေဖ ၿပံဳးေကာင္း ၿပံဳးမိရွာေပလိမ့္မည္။……………
(၁၉၉ ခွႏွစ္၊ ေတာင္သာ မဂဇင္း)
ဆင္ျဖဴကြ်န္း ေအာင္သိန္း အေဖ၀တၳဳမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူ၍ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ကြ်န္ေနာ့္အတြက္....ဤစာတစ္ပုဒ္လံုးသည္ အမွတ္တရပါပဲံ…
4.11.2010
Thursday, October 28, 2010
ဒုကၡသည္
မုန္တုိင္းရဲ့အေဝးမွာ
မုန္တုိင္းေဘးသင့္ရတဲ့အျဖစ္၊
တကယ္ေတာ့ .....
မုန္တုိင္းရဲ့ဗဟုိခ်က္မက
ငါ့အတၱပဲ။..........။
မာေရးသွ်င္
၂၂၊ ၁၀၊ ၂၀၁၀။
(မိေဝးဖေဝး၊ “ဂီရိ”နံေဘးက အငယ္ေလးအတြက္ ပူေဆြးေနၾကတဲ့ မိဘဘုိးဘြား ေမာင္ႏွမမ်ားသုိ႔ ...)
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 5:34 PM 1 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
Tuesday, October 26, 2010
ႏွလုံးလွဖုိ႔ အလွဆုံးသုိ႔ (၉)
ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္က ျပႆနာပုိက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာတဲ့အခါမွာ အေျဖကုိ သူမ ခ်က္ခ်င္း မလုိခ်င္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိလုိက္ရတာက ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူမက ျဖစ္စဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရင္ဖြင့္ေနျခင္းျဖစ္တယ္။ သူမျပႆနာကုိ ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္ေပးၿပီး၊ သူမ ခံစားခ်က္ကုိ ေထာက္ခံေပးဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။
“ဟာ၊ အဲဒါက ျပႆနာေပါ့။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ျပႆနာမ်ားကုိ ရင္ဆုိင္ရမယ္လုိ႔ ကုိယ္ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ မင္းေနရာမွာသာ ကုိယ္ရွိေနရင္ေတာ့ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ သူမကုိခ်စ္တယ္၊ သူမကုိ အားေပးတယ္လုိ႔ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကုိမွ မေျဖရွင္းေပးရေသးဘူး။
သူမကလည္း ျပႆနာေျဖရွင္းေပးေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ နားေထာင္ေစခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ခံတာကုိပဲ လုိခ်င္တယ္။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်က္ခ်င္းထခုန္ၿပီး “ဦးေျဖရွင္း” လုပ္ေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
ႊ
(THE PURPOSE DRIVEN LIFE by RICK WARREN “ဘဝခရီးႏွင္ေစေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္” - ရက္ ၄၀ ရည္ရြယ္ခ်က္ - အဖြဲ႔ငယ္သင္႐ုိးညြန္းတမ္း - ေခါင္းေဆာင္အတြက္လမ္းညြန္စာအုပ္ - မွ ထုတ္ႏုတ္ကူးယူပါသည္။ )
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 3:10 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, သဒၶါစံဖတ္ဖုိ႔ မွတ္စုအခ်ဳိ ႔
Saturday, October 23, 2010
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကြ်တ္လ၊ လျပည့္ေန ့၊စေနေန ့့အမွတ္တရ
ကမၻာေပၚရွိ တိုင္းႏိုင္ငံသီးသီး၌ ထူးျခား၊ထင္ရွားသည့္ပြဲေတာ္မ်ားရွိၾကေလသည္။ ဤပြဲေတာ္မ်ားသည္ တိုင္းႏိုင္ငံေပၚ၌ မွီတင္းေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို လြမ္းမုိးေသာ ဓေလ့မ်ားႏွင့္အတူ ေဖာ္ျပက်င္းပၾကေလသည္။ ထိုဓေလ့မ်ားသည္ ထိုလူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်င့္စာရိတၱ၊ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း၊ တန္ဖိုးထားမႈတို့ျဖင့္ ထင္ဟပ္ေနေလရာ ထိုပြဲေတာ္မ်ားသည္ ထိုလူမ်ိဳးတို့အတြက္ အသက္တမွ် တန္ဖိုးႀကီးေလသည္။ ကမၻာေပၚရွိ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားထဲမွ အေရွ ့ေတာင္အာရွတြင္ရွိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ THE COUNTRY OF FESTIVALS ဟု ကမၻာေပၚတြင္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေလသည္။
တစ္ခ်ိဳ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ျပဳလုပ္ၿပီးတာႏွင့္ၾကာလာေတာ့ ျပဳလုပ္သူတို႔အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ျပဳလုပ္သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရ ေမ့မရသည့္ေန႔ေတြျဖစ္လာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ေမ့လို႔မသြားေအာင္ အမွတ္တရျဖစ္ေနေအာင္ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကေလသည္။ ထိုသိုု႔ ပြဲေတာ္မ်ားျပဳလုပ္က်င္းပၾကရာတြင္ ပညာရွင္မ်ားသည္ သူတို႔ လက္ခံသိရွိထားၾကသည့္ အေတြးအျမင္၊ ခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္သည္။ မွတ္ထားၾကသည္။ လက္ဆက္ကမ္း ေဟာေျပာၾကသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားသည္ အခမ္းအနားအေျပာင္းအလဲမ်ား၊ ပြဲေတာ္မ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား ဆင္ယင္က်င္းပရာတြင္ ေန့ထူးေန႔ရက္ေတြ၊ အခါေကာင္း အခ်ိန္ေကာင္းေတြ ဟုသတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္အခါ ေန႔ရက္မ်ိဳးတြင္ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားသည္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားကို ေပတို့၊ စာတို့ျဖင့္ေရးမွတ္ရမည္ကို အလြန္ပ်င္းလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ မွတ္ရလြယ္ေသာ၊ ေန႔ထူးေန႔ရက္ေတြ၊ ထုူ့့ျခားသည့္ ေန႔ရက္ေတြမွာ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ ထိုသုိ႔လုပ္ျခင္းျဖင့္ လက္ဆက္ကမ္းမွတ္သားဖုိ႔ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ပုိ၍လြယ္ကူေသာေၾကာင့္၊ ပို၍မွတ္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ပြဲေတာ္မ်ားဟုဆုိရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၌ သံုးမ်ိဳးသံုးစား ရွိေလသည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာပြဲေတာ္၊ ရိုးရာယံုၾကည္မႈအတိုင္းဆင္ႏြဲသည့္ပြဲေတာ္၊ ရာသီအလိုက္ဆင္ႏြဲသည့္ပြဲေတာ္ ဟူ၍ ခြဲျခားလုိ ့ရေလသည္။
သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္။
ဒီကေန ့သည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကြ်တ္လ၊ လျပည့္ေန ့၊ စေနေန ့၊ 2010 October 23 ရက္ေန့ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေပါင္းတို႔အတြက္ အမွတ္တရ၊ အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ကုသိုလ္အေပါင္း စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ေန့ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ မီးမ်ားထြန္းညွိပူေဇာ္ျခင္း၊ ဓမၼတရားမ်ားရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ အလွဴအတန္းလုပ္ျခင္း၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအားျပဳစုျခင္း၊ ကန္ေတာ့ျခင္း၊ မာန္ကိုခ်၍ သီးခံမႈမ်ားျဖင့္ တစ္ရက္တိတိ အဓိဌာန္၀င္ၾကျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားျခင္း၊ သီတင္းကြ်တ္မုန္မ်ား စုေပါင္းျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးညာတကာထံသြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း၊ လက္ေဆာင္ျဖင့္ကန္ေတာ့ျခင္း၊ မရွိဆင္းရဲသားမ်ားကိုေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း၊ မီးပံုးပ်ံမ်ား လြတ္တင္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဒီေန႔သည္ ေပ်ာ္ရြင္မႈအျပည့္၊ ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္ျဖင့္ ဒီေန႔သည္ ထင္ရွားေသာ တစ္ႏွစ္အတြက္ အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱမေျမာက္၀ါကို တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္၌ ၀ါေတာ္ကပ္ေတာ္မူၿပီး မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ သႏၱဳႆီတနတ္သားအား အမူးျပဳ၍ စၾက၀႒ာေနရာအႏွံ႔မွ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔အား အဘိဓမၼာတရားေတာ္ျမတ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔တြင္ လူ႔့ျပည္ၿဖစ္ေသာ သကၤႆနဂိုရ္ၿပည္သို ့ၿပန္လည္ဆင္းသက္ၾကြၿမန္းေတာ္မူသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ လူအေပါင္းသည္ မီးမ်ားထြန္းညွိပူေဇာ္၍ ႀကိဳဆိုၾကေလသည္။ ဤသီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔သည္ ဘုရားရွင္သည္ ေမြးမိခင္ေက်းဇူးကို ဆပ္ႏုိင္သည့္ေန၊ သံဃာေတာ္မ်ား ၀ါတြင္းသံုးလလံုးလံုး သီတင္းသံုးရာေနရာမွ အျခားေနရာသို ့တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ၾကြခ်ီျဖန္႔ေ၀ႏိုင္သည့္ေန႔ ကုသိုလ္အေပါင္းကုိအားထုတ္သည့္ေန႔ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အထူးမြန္ျမတ္စြာ တန္ဖိုးရွိစြာ၊ အဓိပါယ္ရွိစြာ၊ ျပည့္၀စြာ ရွိေနတည္ေနေသာ ေန႔ရက္ေန႔ျမတ္ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိေၾကာင့္ ဤေန့၊ ဤရက္၊ ဤအခ်ိန္၊ ဤကာလသည္ ဤသီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲေတာ္တြင္ ျမန္မာတို႔၏ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရိုေသေလးစားတတ္ေသာ ၊မာန္မာနကို ႏိုမ့္ခ်လ်က္၊ အျပန္အလွန္ ေမတၱာေစတနာထားတတ္ေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႔ေသာ စိတ္ေနစရိုက္သေဘာထား၊ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးဂုဏ္၊ အမ်ိဳးသားေရးဂုဏ္ကို ျမင့္တင္ေပးေနသည့္ ရိုးရာအစဥ္အလာႏွင့္အညီ ေကာင္းေသာအႀကံ၊ မွန္ေသာအက်င့္၊ သင့္ေသာအယူ၊ ျဖဴေသာႏွလံုးတို႔ေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေစလ်က္ ထင္ရွားေသာပြဲေတာ္ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာျငင္းလုိ႔မရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လြားႏိုင္ေသာ၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေအးခ်မ္းသည့္ ဘ၀မ်ားျဖင့္ ေနထုိင္ႏိုင္ၾကပါေစဟု စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္တကြ ဆက္ႏြယ္သူအေပါင္း သီတင္းကြ်တ္လတြင္ အမွတ္တရ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သလုိက္ပါသည္။
ေအးခ်မ္းၾကပါေစ…….
ပညတ္တရားေပၚအေျခခံၿပီး အမွန္အသိမ်ားပိုင္ဆိုင္ၾကပါေစ..
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မင္းရဲရွင္ at 7:09 PM 1 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ စတင္ျခင္း, မင္းရဲရွင္, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Friday, October 22, 2010
၂၁၊၁၀၊၂၀၁၀။ ဒီကေန ့.....
ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ သူ ့ကုိေလးစားပါ၏။ သူ ့ဆိုတာ သူရဲ ့ခႏၵာကိုယ္ ကိုမဟုတ္။ သူ၏ ႏွလံုးသားထဲက မြန္ျမတ္သည့္ စိတ္ကို ။သူေရးဆြဲခဲ့သည္။ သူေလ်ွာက္လမ္း ခဲံသည္။ သူ၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္၊ အမွား၊ အမွန္ ေတြအမ်ားႀကီးျပသ ခဲ့ၿပီ။ သူ၏ အမွားအမွန္မ်ားသည္ အမွန္ေတြလား အမွားေတြလားဆိုသည္ကို အခ်ိန္ က ဆံုးျဖတ္သြားလိမ့္မည္။ေသခ်ာတာကေတာ့ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ေစတနာမ်ား စိုက္ထူခဲ့သည့္ သူ၏သမိုင္းကို ေမ့လို ့ရမည္မဟုတ္ေပ။ ၂၊ေမြးဖြားသူငယ္=ဆာေလာင္မႈနဲ ့အတူ ျပင္းျပေသာစိတ္ႏွင့္ေလာကထဲ၀င္ေရာက္ လာသူ သူငယ္ေလး သို ့မဟုတ္ ခေလး။ သူသည္ ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွမသိ။ ပူသည္၊ ေအးသည္၊ စားမည္၊အိပ္မည္္ပဲ ့သိသည္။သူ၏ေခါင္းသည္ႀကီး၏။ ရင္ဘတ္ ေသးငယ္၏။ခႏၵာကိုယ္သည္ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္။ သူ၏ေျခဖ၀ါး၊လက္ဖ၀ါးမ်ားသည္ ေသးငယ္လွ၏။ သို ့ေသာ္ ေသးငယ္ေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားသည္ အနာဂတ္မွာ လူထုအက်ိဳးကို ဆုပ္ကိုင္ႏုိင္သူျဖစ္လာႏုိင္သည္။ ေသးငယ္ေသာ ေျခဖ၀ါးသည္ အနာဂတ္မွာေလာကလမ္းကို ရွင္းလင္းစြာ ေဖာက္ထြင္းလမ္းျပႏုိင္သူ ျဖစ္လာႏိုင္ သည္။ သူ၏ ဦးေခါင္းထဲ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ၊ မယံုၾကည္မႈတို ့ကို ထည့္သြင္း ေပးရလိမ့္မည္။ထည့္သြင္းေပးထားသည့္အရာမ်ားကို ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရမည္။ မာယာႏွင့္အတူ ရက္စက္မႈကို ေျပာျပရမည္။ တည္ၿငိမ္မႈ ႏွင့္အတူ ႏူးညံ့ေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခုရွိေနၾကာင္းေျပာျပရမည္။ သူ၏ ခႏၵာကိုယ္ သည္ အေကာင္းအဆိုး ကိုၿခံဳရင္း ေလာက ကို လဲေလ်ွာင္းအိပ္စက္ႏိုင္လာသူ ျဖစ္ေစရမည္။ အေျပာင္းအလဲ သို ့ အလံအို=ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အမွတ္အသား၊ဦးညြတ္ရာ သို ့မဟုတ္ အသက္ဆိုသည့္ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ အလံတစ္ခု အနားယူသည့္ေန ့။ လူထု ဦးညြတ္ခဲ ့သည္။ ဒီကေန ့အထိ(၂၁၊၁၀၊၂၀၁၀)၊။ ႏုိင္ငံတစ္ခု အေပၚမွ မားမားမွတ္မွတ္ရပ္တည္လ်က္ ကမၻာ အလယ္ျမန္မာဟု ဥဒါန္းက်ဴးေအာင္ သက္ေသတည္ သမိုင္းထုိးခဲ့ၿပီ။ အနီ၊အျပာ ကာလာေပၚ ၾကယ္ျဖဴဆယ့္ေလး လံုး၀န္းရံထားသည့္ စက္၀န္းထဲ စပါးႏွံႏွင့္အတူ အဓိပါယ္ျပည့္၀စြာႏိုင္ငံဂုဏ္ ကိုထည္၀ါေစခဲ့ၿပီ။ ေျပာင္းလဲ ေခတ္ေရစီထဲေမ်ွာရင္း လူထု၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊၀မ္း နည္းမႈတို ့ကို သက္ေသျပဳရာ၊ အသိအမွတ္ျပဳရာ အမွတ္အသားျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ စိတ္` ဓါတ္ေတြ၊ ခြန္အားေတြ ေဖာ္ျပရင္းနဲ ့အၿမဲမတည္ၿမဲ ဆိုသည့္ သေဘာအတိုင္း ဒီကေန ့ (၂၁၊၁၀၊၂၀၁၀) အနားေပးလုိက္ၿပီ။ သို ့ေသာ္...လူထုႏွလံုးသားထဲ ခိုင္ခံ့ထည္၀ါစြာ၊ အဓိပါယ္ျပည့္၀စြာ နဲ ့အလံအို ကိုဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အေျပာင္းအလဲ သို ့ အလံအသစ္=ေမြးကတည္းကေန ဒီကေန ့အထိ(၂၁၊၁၀၊၂၀၁၀) အလံအိုေအာက္မွာၾကီးျပင္းလာေသာ လူထုအတြက္ အလံသစ္သည္ ခံစားမႈစိမ္းေန၏။ လူထုအတြက္စိမ္းေနေသးသည္။ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းခံယူ၍ ရင္းႏွီးလာလိမ့္မည္။ လႈရွား ေျပာင္းလဲေနသည့္ေခတ္အခ်ိန္အတြင္း အလံအသစ္ရဲ ့လက္ထက္ဘာေတြေျပာင္းလဲ လာလိမ့္မနည္း။ အ၀ါ၊အစိမ္း၊အနီ သံုးေရာင္ကာလာတန္းအလယ္ၾကယ္ျဖဴႀကီးႀကီး တစ္လံုး မားမား၀ံံ့လ်က္ ရုတ္တရက္ လူထုအတြက္ သူစီမ္းျဖစ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံ၏အထိမ္း အမွတ္၊ လူထု၏ အသိအမွတ္ျပဳရာ တာ၀န္ကို ဒီကေန ့(၂၁၊၁၀၊၂၀၁၀) မွာယူလုိက္ ၿပီ။ အခုခ်ိန္ကအစ လာမယ့္အနာဂတ္ ေခတ္အခ်ိန္အတြင္း လူထု၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူထု၏ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လို သမိုင္းေရးထုိးမလဲဆိုသည္ ကို ေစာင့္ၾကည့္လ်က္ အလံသစ္ေရ....ေျပာင္းလဲမႈမ်ားစ လုိက္ၾကပါစို ့........။
ဒီကေန ့ခေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။
ဒီကေန ့အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံ ေျပာင္းလဲသည့္ေန့။
ဒီကေန ့လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။
ဒီကေန ့သည္ အတိတ္၊ ပစၥဳပၥန္ ၊အနာဂတ္ သံုးရပ္လံုးျပည့္စံုေနခဲ့ေလၿပီ။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မင္းရဲရွင္ at 9:03 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ စတင္ျခင္း, မင္းရဲရွင္, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Monday, October 11, 2010
ဆႏၵ
ေတာင္ေတြ႔ရင္ ဥမင္ေဖာက္
ေၾကာက္ေနရင္ လုိခ်င္တာမရ
ေစာင့္ေနရင္ အခ်ိန္ေတြျပန္မရ
အမွားထင္ရင္ အမွန္ျပင္မွ
တရားမင္ရင္ ကုိယ္ခ်င္းစာၾက
ဒါမွ သာယာလွပ
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေလာက။............။
ေမေမ(နဝေဒး)
၁၃၊ ၈၊ ၂၀၁၀။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 4:07 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား
Saturday, October 2, 2010
ပန္းျခံထဲမွာ
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက
မာေရးသွ်င္
at
10:31 AM
0
comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္
ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း,
မာေရးသွ်င္
နဖူးဆံစ
ပင့္တင္မ၍
ေျခြးခဆံတုိ
ပုိက႐ုိကို
မၿငိဳမျငင္ၿဖီးေပးခ်င္သည္
သခင္ ... ေခါင္းကေလးေမာ့ေပးပါ။..........။
မာေရးသွ်င္
ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ ၊ ၁၉၉၉။
Monday, September 27, 2010
သုံးဆယ္မုိ႔ ၿပံဳးရယ္ဖုိ႔ အေနာ္မာသုိ႔ ေျခလွမ္းမ်ား
အယူမွားလုိ႔မ်ား
အပူမ်ားခဲ့ေလသလား
လူသားျဖစ္ရတဲ့ ဒီဘဝ။
ေအးေအးလူလူ
အခ်ိန္ယူၿပီး
ပူပူပင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား။
သင္လည္း လူသား
အတၱမ်ားနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေကာင္ …
ငါလည္း လူသား
ေမာဟမ်ားနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေကာင္ …
ဥေပကၡာတရားက
ဥေပကၡာထားေနသမွ်
ကိေလသာနဲ႔ေနသားက်ခဲ့ၾက။
ကိေလသာရယ္
ရွိေနတာသိလ်က္ အႏွင္ခက္
စဥ္ဆက္မကြာ ဒီတစ္သံသရာလုံး
အခု ငါတုိ႔မုန္းသင့္ၿပီ။
တကယ္ေတာ့
ဘဝဆုိတာ
သံဇကာၾကားမွာ
မေတာ္တဆညပ္ေနတဲ့
သစ္ရႊက္အေၾကြေတြလုိပါပဲ။
ညာေျခေထာက္ေပၚကဘဝ
ဘယ္ေျခေထာက္ေပၚမွ က်ပါ့ဦးမလား …
ဘဝကား အနိစၥ။
ဒီလုိပဲ
ကုိယ့္ေလွနံ ကုိယ္ဓားထစ္
ကုိယ့္တရားစစ္နဲ႔ ကုိယ္ေပ်ာ္ခဲ့။
အကၤ်ီအျဖဴ
ေဘာင္းဘီအျဖဴ
စိတ္ကုိျဖဴေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။
အသားကပ္စြပ္က်ယ္တစ္ထည္လုိ
ငါ့စိတ္ကုိ ငါ စြဲခြ်တ္လုိ႔ရမလား။
အရွိအမွန္သဘာဝကုိ အသိညဏ္ဗလာက်
သခၤါရေတြက မၿမဲဘူး
အစြဲေတြေၾကာင့္ၿမဲခဲ့တယ္။
ငါ့ကုိငါမျမင္၍
ငါ့ကုိ “ငါ”ထင္ခဲ့တာလား။
ငါ့ကုိ “ငါ”ထင္လုိ႔
ငါ့ကုိငါမျမင္ခဲ့တာလား။
စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါဖုိ႔သာ ဆုေတာင္းေနၾက
ကုိယ္သြားတုိင္းစိတ္ပါဖုိ႔ဆုိတာ ဆုေတာင္းလုိ႔မွမရတာ။
(ေဟ့! ေတာ္
ကဗ်ာေမွာ္အ႐ႈပ္
ငါ ကေလာ္တုတ္လုိက္ရမလား။)
ျဖစ္၊တည္၊ပ်က္နဲ႔
စစ္ခ်ီထြက္လာတဲ့အခါ …
အဲဒီပစၥဳပၸန္
ငါ့တုိ႔ကုိတည့္တည့္မွန္ေအာင္
မေရွာင္မွျဖစ္မယ္။
ငါတုိ႔ေတြေရွာင္ေရွာင္ေနလုိ႔သာ
ကတြတ္ပီ အမဲရရေနတာ။
မယိမ္းမယုိင္
ခုိင္မာတဲ့စိတ္ထားဆုိတာ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ညင္ညင္သာသာထားရတယ္။
အယူမမွားတဲ့
လူသား
ဘုရားျဖစ္ခဲ့တယ္။………။
မာေရးသွ်င္
ေယာဂီၿငိမ္း (ၿငိမ္းဧရာ) သုိ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကဗ်ာ
(ေတာ္သလင္းလဆန္း - ၁၄ ရက္၊ ၁၃၇၂)
အေနာ္မာေသာင္ကမ္း (သုိ႔) ပင္လယ္အတုထဲကကြ်န္း
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 3:07 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
Sunday, September 26, 2010
ကြ်န္း၌ ရိပ္သာဝင္ျခင္း
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက
မာေရးသွ်င္
at
1:50 PM
1 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္
ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း,
မာေရးသွ်င္
အဲဒီ (၁၀)ရက္လုံးလုံး
လႈိင္းေတြတဝုန္းဝုန္း
ငါ့ေရွ့ကပင္လယ္႐ႈံးခဲ့တယ္။..........။
မာေရးသွ်င္
၂၄၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၀။
(အေနာ္မာေသာင္ကမ္း)
Tuesday, August 24, 2010
တြယ္ရာမဲ့တုိရဲ့ေကာက္႐ုိးမွ်င္
ကမၻာႀကီးမွာ
အုိဇုန္းလႊာေပါက္ၿပဲ အပူခ်ိန္ကလြန္ကဲ
ေတာမီးလည္းေလာင္ ေတာလည္းေျပာင္ခဲ့ၿပီ။
ဆူနာမီဆုိလား ၊ လာနီညာဆုိလား
နာဂစ္ဆုိလား ၊ ဘာျဖစ္ဆုိလား
ေရလႈိင္းၾကားကအသံ ဆူညံစြာနဲ႔ေပါ့။
ေရခဲေတာင္ေတြၿပိဳကြဲ ျမစ္ေရေတြလွ်ံဆဲ
မုိးေခါင္လုိ႔ပတ္ၾကားအက္ ၊ ေရတက္လုိ႔ေျမၿပိဳ
ငလ်င္ေတြဆုိတာ မရပ္မနား။
သတၱဝါေတြမွာ က်ီးလန္႔စာစား။
ဒါနဲ႔ေတာင္မွ ၊ ေလာဘနဲ႔ပူေလာင္
တဏွာရဲ့ေရွ့ေဆာင္မႈနဲ႔
စစ္မက္ေတြျဖန္႔ခင္း
သဘာဝျမက္ခင္းစိမ္းမ်ား
အနက္ေရာင္ျဖစ္သြား
ေလာကအလွတရား ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး။
သက္ရွိသတၱဝါမ်ား ၊ ခုိကုိးရာရွား
ကယ္သူမဲ့ၿပီလား။
မုိးေကာင္းကင္တစ္ေနရာ
အလုအယက္ေဖြရွာၿပီး
သတၱဝါမ်ား ေနရာဦးထားၾကရေအာင္။..........။
ေမေမ (နဝေဒး)
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 6:25 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား
Friday, August 20, 2010
အလြမ္း.........
ေဝးကြာေနသည့္ အခ်ိန္ သတိရစြာ လြမ္းေနသည္။ သန္ ့ရွင္းစိုေအးသည့္ေျမသင္းအနံ ့ကို လြမ္းလ်က္။
ေတာင္စဥ္တန္းႀကီးသည္ ေျမာက္မွ ေတာင္သို ့သြယ္တန္းေန၏။
ေတာင္ေျခရင္း၌ ရြာကေလး တစ္ရြာ။ ရြာအလယ္လမ္းမႀကီးသည္ ေတာင္စဥ္တန္းႏွင့္အၿပိဳင္
ေျမာက္မွ ေတာင္သို ့ေဖာက္လုပ္ထားေလသည္။ ေျမနီလမ္းကေလး တစ္ခုသည္ ရြာအလယ္
လမ္းမႀကီးမွ ခြဲထြက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုအေပၚသို ့တက္သြား၏။
ေတာင္ကုန္းေလး အေပၚညီညီညာညာရပ္ေနၾကသည့္ သစ္တုိင္ၿခံစည္းရိုးေလးတစ္ခု၊
တံခါးေစာင့္တစ္ေယာက္လို စူးစမ္းေနတတ္သည့္ မခ်က္စုေခၚသရက္ပင္အိုႀကီးတစ္ပင္၏
အေနာက္နား သဲျဖဴပါးပါးခင္းထားသည့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျမကြက္လပ္အဆံုးမွာေတာ့ ဓနိမိုးထား
သည့္ ေျခတံရွည္ရွည္ သစ္အိမ္ေလးတစ္ေဆာင္ သို ့မဟုတ္ အေမ့အိမ္..........။
မိဘ၏ ေမတၱာရနံ ့မ်ားထံုသင္းေနတတ္ေသာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၏ ေႏြးေထြးမႈ
မ်ားလြမ္းၿခံဳေနတတ္ေသာ ေနရာေလးတစ္ခုေပါ့......။
ေအးစိမ့္စိမ့္ ေလတိုက္လ်က္ မႈိင္းေဝေနသည့္ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္ အေမ့အိမ္ေခါင္မိုး
ထက္မွာ ျမဴေတြ နားေနတတ္၏။ ဒီလုိ မနက္ေစာေစာဆို ပတ္ဝန္းက်င္က အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ့။
အြတ္....အီး.......အီး........
ၾကက္ဖႀကီး၏ ၾသကာသေလာကကိုပထမဆံုး ႏုိးလိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနသည့္
ပတ္ဝန္းက်င္က အိပ္မႈံစံုဖြား အလန္ ့တၾကားႏိုးထခဲ့ေလရဲ့။ ခ်မ္းေအးလန္းဆန္းလွသည့္ မနက္ခင္း
အာရံုတက္ခ်ိန္မွာ မီးခိုးတအူအူႏွင့္ ငါ့လင္၊ငါ့သားစားဖုိ ့ခ်က္ျပဳပ္ေနသည့္ အေမအိုနား ေရနံဆီမီး
ခြက္ငယ္ေလးတစ္လံုးက မွိန္တုတ္မွိန္တုတ္အေဖာ္ျပဳေနေလရဲ့။
ၾသကာသမွအစ၊ အမွ်အမွ်....သတၱဝါမ်ားက်န္းမာပါေစ၊ သတၱဝါမ်ားခ်မ္းသာပါေစ၊
အေမ့ရဲ့ ေမတၱာပို ့သံအဆံုးမွာေတာ့" ကြ်တ္...ကြ်တ္ " လုိ ့အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထုိးသံေလးကို အေမအို
နားေထာင္ရင္း ၿပံဳးေနမွာေပါ့ေလ။
အေဖ့ရဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ ပလုပ္က်င္းသည့္အသံ၊ အေမ့ရဲ့ "သားထေတာ့ စာက်က္ခ်ိန္ ေရာက္
ၿပီ "ဆိုတဲ့ အသံက စိမ့္ေအးေအးတုိက္ေနသည့္ ေဆာင္းေလႏွင့္အၿပိဳင္ အိပ္ယာထဲ ဆက္ေကြးခ်င္ေန
သည့္ ငပ်င္းေလးေတြကို " ငါတို ့ေသရင္ သားတုိ ့ကိုေပးဖုိ ့ပစၥည္းဥစၥာမရွိဘူး...ငါတို ့ေပးႏိုင္တာ
ေက်ာင္းပညာပဲ့ရွိတယ္။ စာႀကိဳးစားၾက၊ စာထက်က္ၾက " ဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္ေအာ္ႏိုးေနသည့္
အေမ့ရဲ့ အသံက ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ဆႏၵေတြနဲ ့အတူ တစ္အိမ္လံုးကိုလႊမ္းမိုးေနေလရဲ့။
သားတုိ "့လာၾကည့္ၾက "ဆိုတဲ ့အေဖ့ရဲ့အသံႏွင့္အတူ.............
အေမ့အိမ္ေလသာစင္မွ အေရွ့ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္စိတစ္ဆံုးမွာ မႈိင္းျပျပအေရွ့ရိုးမ
ေတာင္တန္းႀကီးက ဝါဂြမ္းလုိခပ္ထူထူ ျမဴႏွင္းေတြကို ၿခံဳရင္းလဲေလ်ာင္းေနေလရဲ့။ ရုတ္တရက္
ပတၱျမားလို နီရဲရဲေနလံုးႀကီးက ျမဴႏွင္းၿခံဳထားသည့္ ေတာင္တန္းႀကီး၏ ေခါင္းရင္းမွ ျဖည္းညင္းစြာ
ေခါင္းျပဴ၍မဝံ့မရဲေခ်ာင္းၾကည့္ေနေလရဲ့။ ေနလံုးႀကီး မဝံ့မရဲျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ မႈိုင္းညိဳ့ညိဳ့ေကာင္းကင္မွာ
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္က ေဆးေရာင္စံုကိုအဝတ္ျဖဴတစ္ခုအေပၚပက္ဖ်န္းလိုက္သလုိ နီ၊ဝါ၊ေရႊ၊ျပာ
ေရာင္စဥ္တန္းေတြန ဲ့လွပေနေလရဲ့။ ေဆးေရာင္စံုႏွင့္လွပေနသည့္တိမ္လႊာမ်ား
လည္းေပ်ာ္ရႊင္စြာကခုန္ေနေလရဲ့။ ရွင္းသန္ ့လတ္ဆတ္သည့္ ေလႏုေအးေအးတစ္အုပ္ ျမဴႏွင္းပါးပါး
ေခါင္းေပၚၿခံဳအိပ္ေမာက်ေနေသာ ေရႊဝါေရာင္စပါးခင္းလယ္ကြင္းမ်ားအေပၚတိုးေဝွ ့ေနေလရဲ့။
ရြာလယ္ လမ္းမႀကီးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ေတာသူေတာင္သားလယ္သမားတို ့ရဲ့
မွိန္တုတ္မွိန္တုတ္မီးေရာင္နဲ ့အတူ ညီညီညာညာဝပ္ေနၾကသည့္ ဓနိမိုးအိမ္ေလးမ်ား၏ ေခါင္မိုး
ေပၚ မီးရထားစက္ေခါင္းလုိတလူလူထြက္ေနသည့္ မႈိင္းညစ္ညစ္မီးခိုးမ်ား ယွက္သိုင္းလ်က္ေပါ့။
ခြန္အားအသစ္ေတြန ဲ့အတူ ႏိုးထလာၾကသည့္ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံ မာဂဓဘာသာ
စကားနဲ ့အတူ သဘာဝပန္းခ်ီကားဟာ အသက္ဝင္ေနေလရဲ့။
ငယ္ငယ္က ငပ်င္းေလး၏ အသက္ဝင္ေနေသာ အေမ့အိမ္နံနက္ခင္းအာရံုတက္ခ်ိန္ေလးေပါ့။
အေမ့အိမ္ကို လြမ္းသည္။ နံနက္ခင္းေလးကိုလြမ္းသည္။ သားလာၾကည့္ဆိုသည့္ အေဖေခၚျပသည့္
အသက္ဝင္ေနသည့္ပန္းခ်ီကားကို လြမ္းသည္။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မင္းရဲရွင္ at 3:03 AM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ စတင္ျခင္း, မင္းရဲရွင္
Wednesday, August 18, 2010
ျမင္းမုိရ္ေတးသံ (သုိ႔) အေမ့ထံမွေပးစာ
၁၃၊ ဂ၊ ၁၀
သားႀကီးေရ
အေမေလ
အသက္သာငါးဆယ္ေက်ာ္
ငါ့သားေလာက္ မေတာ္ေတာ့
ရွက္လုိက္တာ သားရယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြတသီႀကီးနဲ႔
ျပည့္တယ္လုိ႔ကုိ မရွိ
ေလာဘႀကီးခဲ့မိတယ္။
အေမေလ
မ်က္ႏွာကုိေမာ့ ခါးကုိေကာ့ၿပီး
လက္မကုိေထာင္ အတၱေကာင္ပီပီ
ၾကြားခ်င္ခဲ့မိေပါ့။
တကယ္ေတာ့
အနတၱခႏၶာ အနိစၥပါလုိ႔ မျမင္
နိစၥလုိ႔ထင္ခဲ့။
ဒုကၡကုိ သုခလုိမင္ၿပီး
ပင္ပန္းျခင္းကုိမသိခဲ့။
ပီတိကုိစားအားရွိ ႏြမ္းရိတဲ့ကုိယ္ခႏၶာ
ေဝဒနာမ်ိဳးစုံနဲ႔ခ်ိနဲ႔၊
အဝိဇၨာ တဏွာ ေထာက္တုိင္နဲ႔ က်ားကန္
အမွားအမွန္မခြဲျခား တရားသ႑ာန္မကြဲျပား
အေမ့သားလုိ မၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့။
အခုေတာ့
သားညႊန္တဲ့လမ္း အေမလွမ္းေလွ်ာက္
လမ္းမေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။...........။
ေမေမ (နဝေဒး)
ထုံးစံအတို္င္း အေမလက္တန္းေရးၿပီး လူႀကံဳနဲ႔ေပးလုိက္တဲ့ စာ(သုိ႔)ကဗ်ာပါ။ ဒီစာကုိ ဟုိး မုိင္ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့အေမ့အိမ္ကေန တကူးတက သယ္ယူလာေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖဴမရဲ့ ေက်းဇူးတရားကုိ ဒီကဗ်ာနဲ႔အတူ ဂုဏ္ယူစြာ မွတ္တမ္းတင္ထားပါရေစ။..........။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 6:30 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား
Monday, August 16, 2010
သုံးဆယ္မုိ႔ ၿပံဳးရယ္ဖုိ႔ အေနာ္မာသုိ႔ ေျခလွမ္းမ်ား (၃)
ေက်းေတာလက္မွာ သီတင္းသုံးေတာ္မူၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ ၃-က်ိပ္တုိ႔ဟာ ဘုရားဖူးရေအာင္ သာဝတၳိၿမိဳ့ကုိ လာၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သာဝတၳိၿမိဳ့တြင္းကုိ ဆြမ္းခံဝင္ၾကပါတယ္။ ေထာင္နားကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေထာင္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခုိးသားေတြကုိ ေတြ႔လာၾကရပါတယ္။ ညေနခ်ိန္မွာ ဘုရားဆီ ဆည္းကပ္ၿပီး -
“ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၊ ဒီေန႔ ဆြမ္းခံသြားရင္း ေထာင္ထဲမွာ ထိတ္တုံးေတြ၊ ႀကိဳးေတြ၊ သံေျခက်င္းေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခိုးသားေတြကုိ ေတြ႔လာၾကရပါတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြဟာ အင္မတန္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြကုိ ျဖတ္ၿပီး မေျပးႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါထက္ ခုိင္ၿမဲတဲ့ အျခားအေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ား ရွိပါေသးသလား”။
ဒီလုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီစကားကုိ ၾကားရေတာ့ ဘုရားရွင္က -“ရဟန္းတုိ႔ ၊ ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ိဳးဟာ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဥစၥာ၊ စပါး၊ သား၊ မယားစတဲ့ဟာေတြကုိ တပ္မက္တတ္တဲ့ “တဏွာ” ဆုိတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔ဟာ အဲဒီထိတ္တုံးေတြ၊ ႀကိဳးေတြ၊ သံေျခက်င္းေတြထက္ အဆအရာ၊ အဆအေထာင္၊ အဆအသိန္းမကေအာင္ ခုိင္ၿမဲလွပါတယ္”။
ဒီလုိ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။
“အရွင္ကုမာရ ၏ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် က်င့္သုံးေနထုိင္နည္း” ၊ ပဥၥမအႀကိမ္၊ ၁၉၉၈ မတ္လ၊ စာ ၃၃၈-၃၃၉ မွ ထုတ္ႏုတ္ပါသည္။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 7:02 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, သဒၶါစံဖတ္ဖုိ႔ မွတ္စုအခ်ဳိ ႔
Thursday, August 12, 2010
ဓမၼပူဇာ
ၾကြပ္ၾကြပ္ဆူသည္
ဘယ္သူမျပဳ ၊ မိမိမႈဟု
ယခုသိက ၊ ခုေအးျမ၍
အကာလိက ၊ ျမတ္ဓမၼကုိ
ရႊင္ပ်႐ုိက်ိဳး ၊ လက္စုံမိုး
ရွိခုိးပါ၏ဘုရား။.........။
မာေရးသွ်င္
ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၀ - နံနက္ ၉ နာရီ။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 11:50 AM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
Sunday, August 8, 2010
ကဗ်ာဆရာ လူငယ္တစ္ေယာက္သို႔ ေပးစာ အမွတ္ႏွစ္
ခ်စ္ခင္ေသာ ဆရာေလး၊ ခင္ဗ်ားရဲ့စာတစ္ေစာင္ကုိ မျပန္ပဲ အကြာအေဝးေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ့စာကို က်ဳပ္ဖတ္ေနရင္း ဘဝအတြက္ ခင္ဗ်ားေသာက ေရာက္ေနတာကို က်ဳပ္ခံစားရသည္။ ပါရီမွာထက္ ပုိ၏။ ပါရီမွာက အရာဝတၳဳေတြဟာ ပဲ့တင္ထပ္လိုက္ အေဝးကို မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔ ဆူညံေနၾကလြန္းလို႔ တုန္ခါေနသည္။ သည္ဆီမွာေတာ့ ဧရာမ ရႈခင္းက်ယ္ၾကီးက က်ဳပ္ကိုဝိုင္းထား၊ ပင္လယ္က လာတဲ့ေလေတြက ရႈခင္းက်ယ္ၾကီးကိုျဖတ္ၿပီး ေရြ႔ေန။ က်ဳပ္ထင္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ခင္ဗ်ားရဲ့ ေဝဒနာေတြကို ေျဖႏုိင္သူ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမည္မဟုတ္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေဝဒနာေတြက သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္အသက္ရွိေနသကိုး။ စကားတတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ သူေတြေတာင္မွ ေျဖႏုိင္မည္မဟုတ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ေျပာဖုိ႔က အလြန္သိမ္ေမြ႔လြန္းတာကိုး။ ေျပာလုိ႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြကိုး။ ဒါေပတဲ့လည္း ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းဘဲ ဒီအတိုင္းေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္သည္။ အကယ္လုိ႔သာ ယခု က်ဳပ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြကဲ့သို႔ေသာ အရာဝတၳဳေတြအေပၚမွာ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္မႈရွိတယ္ဆိုပါရင္ ဆရာေလး၊ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာက ခင္ဗ်ားအသည္းႏွလံုးနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ဘယ္အရာကိုမဆို သည္းခံပါေလ။ ေမးခြန္ေတြကို ခ်စ္ပါေလ။ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အခန္းေတြလို၊ ကိုယ္မတတ္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလို၊ ထိုထိုေမးခြန္းေတြကို ခ်စ္ပါေလ။ အေျဖေတြကိုမရွာေလနဲ႔။ ခုခ်က္ခ်င္း ခင္ဗ်ားကို အေျဖေပးႏုိင္မွာမဟုတ္လုိ႔ျဖစ္သည္။ အဲသည္အေျဖေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေနႏိုင္မွာမဟုတ္လုိ႔ ျဖစ္သည္။ တကယ္က အားလံုးနဲ႔ေနလိုက္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲ ခုအခ်ိန္မွာေနပါေလ။ အနာဂတ္တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေျဖေတြ ခင္ဗ်ားရလိမ့္မည္။ သတိေတာင္ မထားမိဘဲရလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့အထဲမွာ ဖန္တီးျခင္းတည္ေဆာက္ျခင္းကို သယ္ေကာင္းသယ္လာမွာကိုး။ အမွန္မဂၤလာရွိတဲ့ သန္႔စင္တဲ့ အသက္ရွင္နည္းျဖစ္လုိ႔ အဲဒီနည္းအတြက္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ေလ့က်င့္ပါေလ။ လာသမွ်ကိုယူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လ်က္နဲ႔ယူ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဆႏၵက ထြက္လာသမွ် ခင္ဗ်ားရဲ့ အဇၥ်တၱလုိအင္က ထြက္လာသမွ် ကိုယ့္အေပၚမွာတင္လုိက္ပါ။ ဘယ္အရာကိုမွ မမုန္းလိုက္နဲ႔။ ရမၼက္စိတ္ကေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ဟာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ေလသမွ် ဘယ္အရာမဆို ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ ေလးနက္ေလသမွ် အရာေတြဟာ ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ အင္း….ဘယ္အရာမဆိုကလည္း ေလးနက္ဖို႔ လိုတာခ်ည္း။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အဲသလိုသာ သတိျပဳမိၿပီး ကုိယ့္ပါရမီနဲ႔ ကိုယ္သဘာဝအေလ်ာက္ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ကိုယ့္အင္အားနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆံုးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ေတာ့မယ္မဟုတ္။ ကိုယ္ကာယ ႏွီးေႏွာလို႔ရတဲ့ အရသာက ဖသ အေတြ႔အၾကံဳပဲ။ ၾကည့္ျခင္းသက္သက္ကရတဲ့၊ သစ္သီးတစ္လံုးစားလုိ႔ လ်ွာကရတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ဘာမွကြာတာမဟုတ္။ အတိုင္းအဆမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္ စရာေလာကရဲ့ပညာဟာ ပညာတကာထဲက ခမ္းနားတဲ့ပညာပဲ။ ဒါကို လက္ခံတာဟာ မေကာင္းဘူးရယ္လုိ႔ မဟုတ္။ မေကာင္းတာက ျဖဳန္းတီးတာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စုစည္းဖုိ႔နည္းလမ္း တစ္ခုအေနႏွင့္ မသံုးဘဲ ေဘးဖဲ့ထြက္သြားၿပီး စိတ္ၾကြေဆးတစ္ခုလုိ သံုးတာျဖစ္သည္။ ဥပမာ အစာစားတယ္ဆိုပါစို႔။ စားျခင္းသည္ လိုအပ္ခ်က္။ ဒါေပတဲ့ လူေတြက အစာစားျခင္းကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ၾကည္လင္ေနတာကို ေနာက္က်ိေအာင္လုပ္သည္။ တကယ္ကုိ လုိအပ္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ရိုးရိုးေလးေတြ (ဘဝဟာ ဒါေလးေတြနဲ ့ျပန္ၿပီး အသစ္သစ္ျပန္ျဖစ္ရတာ) ဟာ ေနာက္က်ိကုန္သည္။ ဒါေပတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဥိီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ ႔ကိုယ္သူေတာ့ ရွင္းေအာင္ေနႏိုင္သည္။ ၾကည္လင္စြာ ေနႏုိင္သည္။ မွီခိုေနရတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပတဲ့ အမွီအခိုကင္းတဲ့ တစ္ကုိယ္တည္း ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးျဖစ္နုိင္သည္။ သူ႔အေနနဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေတြနဲ႔ အပင္ေတြမွာရွိတဲ့ အလွဟာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၾကာရွည္တည္တံတဲ့ အလွပံုသ႑ာန္တစ္ခုပဲလုိ႔ ေအာင္းေမ့နိုင္သည္။ အေကာင္ေတြ အပင္ေတြဟာ ဇြဲနဲ႔ စိတ္ထက္သန္မႈ စုေပါင္းတယ္၊ တိုးပြားေအာင္ ရွင္သန္တယ္။ ရုပ္ပိုင္းအရသာေၾကာင့္မဟုတ္ တီတီထြင္ထြင္ အေတြးတစ္ခုဟာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အခ်စ္ညတစ္ေထာင္ အသက္ျပန္ဝင္ျခင္း။ အဲသလို အခ်စ္ညတစ္ေထာင္က အလြန္ခမ္းနားတဲ့ အၾကည္ဆိုက္ျခင္းနဲ႔ ျဖည့္ေပးလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ညေတြမွာ ေရာက္ရွိလာလ်က္ ရႊင္ျမဴးျခင္းနဲ႔ ယစ္ေနသူေတြက ရိုေသေလးျမတ္ဖြယ္တစ္ခု လုပ္သည္။ အနာဂတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ သီဆိုဖုိ႔ သီခ်င္းေတြအတြက္ အင္အား၊ အနက္အ႐ႈိင္းႏွင့္ အခ်ိဳအၿမိန္ကို ရွာသည္။ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ပီတိကို ေျပာဖုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြက ေပၚလာသည္။ သူတို႔က အနာဂတ္ကို ေဖာ္ထုတ္သည္။ သူတို႔ အမွားအယြင္း တစ္ခုတေလရွိေသာ္မွ မ်က္စိစံုမွတ္ၿပီးျပဳေသာ္မွ အနာဂတ္က လာမည္၊ လူအသစ္ ေပၚေပါက္လာမည္။ အဲသည္ဆီမွာ ၿပီးေျမာက္တယ္လို႔ ထင္ရလ်က္ ၾကံဳၾကံဳၾကိဳက္ၾကိဳက္ျဖစ္ျခင္း အေပၚ၌ အေျခခံေသာ နိယာမတစ္ခု ႏိုးလာမည္။ အားရွိလ်က္ သႏၷိဠာန္ခ်ထားေသာ မ်ိဳးေစ့သည္ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ တာစူေနေသာ ဥဆဲလ္ဆီကို ထိုနိယာမအား ျဖင့္လမ္းေပါက္သြားမည္။ အေပၚယံေရႊမႈန္ၾကဲေတြနဲ႔ ဇေဝဇဝါမျဖစ္ေစႏွင့္။ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ နိယာမေတြ ျဖစ္လာစၿမဲ။ သို႔ေသာ္ျငား လွ်ိဳ႔ဝွက္နက္နဲမႈကို တလြဲသံုးတဲ့လူေတြကေတာ့ (ဒါမ်ိဳးလူေတြအမ်ားၾကီး) ထုိအရာတို႔ကို ရလိုက္မွာမဟုတ္။ ပိတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ကို အထဲမွာ ဘာပါမွန္းမသိဘဲ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္တဲ့ သူလိုပဲျဖစ္မည္။ အမည္နာမေတြက အမ်ားၾကီး။ ဘဝဆိုတာ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွပါကလားလုိ႔ ပေဟဠိျဖစ္မေနႏွင့္။ အမည္ေတြနဲ႔ ေပြလီမႈေတြရဲ့ အထက္ဆီမွာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ မိခင္ဆိုေသာ (ေမြးဖြားေပးႏိုင္ေ လိင္ဆိုတာက လူေတြထင္တာထက္ ပိုၿပီးနီးကပ္တဲ့အရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ကမာၻေလာက ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း၌ တစ္ခုေသာအျဖစ္အပ်က္ ပါဝင္ေကာင္းပါဝင္မည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကား မိန္းမႏွင့္ ေယာက်္ားသည္ ဆန္႔က်င္ဖီလာျဖစ္ေနျခင္းက လြတ္ကင္းလ်က္၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြအျဖစ္ မယူဆေတာ့ဘဲ ႏွမနဲ႔ေမာင္လုိ ေတြ႔ရွိကာ လူသားၾကီးေတြအျဖစ္ ေပါင္းစည္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔အေပၚတင္ေသာ ရာဂဆိုတဲ့ဝန္ကို စိတ္ရွည္စြာ ရိုးရွင္းစြာ စိတ္ထက္သန္စြာ ထမ္းႏိုင္မည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာအရာမွန္သမွ်ကို တစ္ကုိယ္တည္းသမားက ယခုခ်က္ျခင္းျပင္ဆင္ႏုိင္သည္။ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ အမွားနည္းနည္းပဲရွိမည္။ ဆရာေလးအေနနဲ႔ ဧကစာတစ္ကိုယ္တည္းအေနကို ႏွစ္သက္ပါ။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ုလို႔ရတဲ့ ေဝဒနာကို သီခ်င္းသီဆိုလုိက္ပါ။ ခင္ဗ်ားအနားက လူေတြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေဝးသည္။ အဲသလို ခင္ဗ်ားေရးခဲ့သည္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ပတ္ပတ္လည္က ေနရာက်ယ္လာလို႔ျဖစ္လိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားအနားမွာရွိတဲ့ အရာေတြက အေဝးမွာ။ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ရဲ့ ျပန္႔က်ယ္ျခင္းဟာ ၾကယ္ေတြၾကားမွာေရာက္ေနၿပီ။ အလြန္ၾကီးက်ယ္သည္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ၾကီးထြားလာျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေလ။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္တေလမွ ေခၚမသြားႏိုင္ဘူးျဖစ္လိမ့္မည္။ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြအေပၚ ႏူးညံ့ပါေလ။ သူတို႔ေရွ့မွာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိပါေလ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ သံသယေတြနဲ႔ သူတို႔ကိ မညွဥ္းပန္းေလနဲ႔။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈနဲ႔ျဖစ္ေစ ရႊင္လန္းမႈနဲ႔ျဖစ္ေစ သူတို႔နားမလည္ႏိုင္တာေတြနဲ႔ မေျခာက္လွန္႔ေလလနဲ႔။ သူတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ တူေသာ ရိုးရွင္းတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခင္ဗ်ားမွာ ရွာေဖြပါေလ။ ကိုယ္က ေျပာင္းလဲသြားေသာ္ျငား ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳးမွာ လိုက္ၿပီးမေျပာင္း။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔သည့္အခါ ကိုယ့္ဘဝမဟုတ္ေသာ္ျငား သူတို႔ဘဝကို ခ်စ္ပါေလ။ အိုမင္းသြားတဲ့ လူေတြကိုလည္း အခြင့္အေရးေပးပါ။ ခင္ဗ်ားႏွစ္သက္တဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းဘဝကို သူတို႔ကေတာ့ ေၾကာက္ေနမွာမို႔ပါ။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ဆြဲဆန္႔ထားလုိ႔ တင္းေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ပိုတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ရွားပါေလ။ ဒါမ်ိဳးက ကေလးေတြရဲ့အင္အားကို ကုန္ေစၿပီး လူၾကီးေတြရဲ့ေမတၱာကို ျဖဳန္းပစ္သည္။ လူၾကီးေတြဆီက ဘာအၾကံဥာဏ္ကိုမွမေတာင္းေလနဲ႔။ နားလည္လာလိမ့္မည္လို႔လည္း ေမွ်ာ္မွန္းမေနနဲ႔။ အေမြေပးဖို႔ သိမ္းထားသလုိ ခင္ဗ်ားသိမ္းဆည္းထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေပၚမွာ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ ခ်စ္ေမတၱာေတြထဲမွာ အားလည္းရွိ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ မဂၤလာလည္းရွိေလရဲ့။ ခ်စ္ေမတၱာ ဘယ္ကေလာက္ၾကီးသလဲဆိုရင္ ထိုေမတၱာထဲ၌ ေဘးဘက္ကို ထြက္သြားဖို႔ မလုိဘဲနဲ႔ ခင္ဗ်ားၾကိဳက္သေလာက္ ခရီးဆန္႔လုိ႔ ရသည္။ မၾကာခင္ အလုပ္တစ္ခုရၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္မွာကေတာ့ ေကာင္းသည္ ခင္ဗ်ားအေပၚကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္မႈရွိေန၏။ သင့္ရဲ့ ရိန္နာမာရီယာရီလ္ကီ ရီလ္ကီ၏ေပးစာမ်ား - ကုိတာ၊ ကုိရင္တာ ႏွစ္ပါးသြား၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၅၂၊ ဇူလုိင္လ၊ ၂၀၁၀ မွ ထုတ္ႏုတ္ကူးယူမွ်ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မဂၤလာရွိတဲ့ သန္စင္တဲ့ အသက္ရွင္နည္းျဖစ္လုိ႔ အဲဒီနည္းအတြက္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ေလ့က်င့္ပါေလ။ လာသမွ်ကိုယူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လ်က္နဲ႔ယူ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဆႏၵက ထြက္လာသမွ် ခင္ဗ်ားရဲ့ အဇၥ်တၱလုိအင္က ထြက္လာသမွ် ကိုယ့္အေပၚမွာတင္လုိက္ပါ။ ဘယ္အရာကိုမွ မမုန္းလိုက္နဲ႔။ ရမၼက္စိတ္ကေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ဟာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ေလသမွ် ဘယ္အရာမဆို ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ ေလးနက္ေလသမွ် အရာေတြဟာ ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ အင္း….ဘယ္အရာမဆိုကလည္း ေလးနက္ဖို႔ လိုတာခ်ည္း။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အဲသလိုသာ သတိျပဳမိၿပီး ကုိယ့္ပါရမီနဲ႔ ကိုယ္သဘာဝအေလ်ာက္ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ကိုယ့္အင္အားနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆံုးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ေတာ့မယ္မဟုတ္။
ဝပ္စ္ဝီဒီ၊ဘရီမင္
၁၆ ဇူလိုင္၊၁၉၀၃
ဆရာေလး
လြန္ခဲ့တဲ့၁၀ရက္က က်ဴပ္ပါရီကထြက္ခဲ့ေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး ေကာင္းေကာင္းလည္း ေ
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မာေရးသွ်င္ at 5:24 PM 0 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ မာေရးသွ်င္, မာေရးသွ်င္ ေ၀မွ်ျခင္း အႏုပညာ
Followers
ပိုစ့္အသစ္တင္ရင္ ေမးလ္ကိုပို႔ေပးဖို႔...
သတင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္ ... .. .
ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ဖို႔ (စာေရးသူအလိုက္)
- မာေရးသွ်င္ (151)
- သုခမိန္ (82)
- တာတူး (ဝါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ (42)
- ေကဇက္ (30)
- Asterisk (22)
- မင္းရဲရွင္ (18)
- Rhyme (9)
- ေတာေၾကာင္ (8)
- နယုန္မိုး (6)
- အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း) (6)
- အျခား (2)
ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ဖို႔ (က႑ေလးေတြအလိုက္)
- ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း (140)
- အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . . (116)
- ေဝမွ်ျခင္း ကဗ်ာမ်ား (30)
- သဒၶါစံဖတ္ဖုိ႔ မွတ္စုအခ်ဳိ ႔ (22)
- ေပ်ာ္စရာေလးေတြ (21)
- စတင္ျခင္း (16)
- သုတ ပန္းခင္း (11)
- အားယူေနဆဲ အဖူးအပြင့္မ်ား (10)
- ပုံျပင္ေလးေတြ (7)
- မာေရးသွ်င္ ေ၀မွ်ျခင္း အႏုပညာ (6)
- ပညာေရး (5)
- SMS ကဗ်ာမ်ား (4)
- ကေလးကဗ်ာမ်ား (4)
- သမိုင္းထဲမွ ပန္းပြင့္မ်ား (4)
- အိတ္ဖြင့္ေပးစာ (4)
- ေဗဒင္က႑ (3)
- ေ၀မွ်ျခင္း သီခ်င္းမ်ား (3)
- ဓါတ္ပုံက႑ (2)
- ဝတၳဳတုိ (2)
- အသုံးခ်သိပၸံ (1)
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း ...
Recent Comments
သူတို႕ဖန္တီးတဲ့ အသစ္၊ အသစ္ေတြ။
-
ဆုံရပ် 1st Dec 20241 week ago
-
စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါ6 years ago
-
ငါးဥဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေလး ေၾကာ္စားၾကဦးမလား6 years ago
-
-
Havana Blues8 years ago
-
"၀ိုင္ေသာက္သူ လူၾကီးမင္းမ်ား"9 years ago
-
-
-