Friday, November 26, 2010

အေဖနဲ ့သား

…..လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏စိတ္၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏အသိ၊

သူ၏ခံယူထားေသာ စိတ္ႏွင့္အတူ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိသည္။

…….လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏စိတ္၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏အသိ၊

သူ၏ခံယူထားေသာ စိတ္ႏွင့္အတူ ေမးျမန္းပိုင္ခြင့္၊ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။

အေဖတစ္ေယာက္သည္ ခေလးငယ္ကိုေျပာေန၏။

“ ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ ့…..ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေရာဂါျဖစ္မယ္။

အသက္တိုလိမ့္မယ္ “ တဲ့…။

ခေလးသည္ အေဖ ့စကားနားမေထာင္ဆက္ေသာက္ေလသည္။ အေဖသည္

ေဒါသတႀကီး ဆူပူေငါက္ငမ္း၏။ ခေလးက

“ အေဖ…..ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ဘာျဖစ္လဲ.. အေဖေျပာတဲ့ဟာေတြ

ျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္ေပါ့။ ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ အခုေသာက္ရင္ ဘယ္လိုရွိလည္း

သိရတာေပါ့၊ အေဖေျပာတဲ ့ဟာေတြကို ဂရုမစိုက္ပါဘူး “ တဲ့…..

“ ဘာကြ. မင္းဘာေျပာတာလဲ….နားမလည္ဘူးလား ငါေျပာတာ

တိရစာၧန္ေကာင္……ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတာက မင္းဟာ နားလည္မယ္လုိ ့

ထင္ထားတာ…..အခုေတာ့ ျပန္ေျပာဦးကြာ…

ျဗန္း…ျဗန္း..ျဗန္း…….”၊

အေဖသည္ သားလက္ကို ဆြဲၿပီး တျဗန္းျဗန္းရိုက္လ်က္။

ယူႀကံဳးမရစိတ္ႏွင့္အတူ ေဒါသ ေပါက္ကြဲလ်က္။

ခေလးသည္လည္း ငိုယိုေျပာဆုိလ်က္။

ပတ္၀န္းက်င္သည္လည္း အံံ့ျသလ်က္။

အေဖ ေဒါသထြက္လ်က္…၊ ရိုက္လ်က္….၊

ခေလးငိုလ်က္….၊ ေျပာဆိုလ်က္…..၊

ေျပာဆိုလ်က္……၊ ရိုက္လ်က္………၊

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖ လက္ပန္းက်သြားၿပီ။ ခေလးသည္ ေျပာဆို

ငိုလို ့ေကာင္းတုန္း။ အေဖ က မလုပ္နဲ ့လုိ ့ေျပာသည္။ သားက

အေၾကာင္းျပခ်က္ေပး၏။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္သည္ အေဖ ေမာ

ခေလး ငိုတုန္းေပါ့…ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခေလးစိတ္ထဲ အေဖရဲ ့အျပဳအမူတခ်ိဳ ့ကို

မွတ္ယူေတာ့သည္။ “ အေဖ သည္ ဤလုိမ်ိဳး “….

ပညာရွိေသာအေဖသည္ သားေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ကုိ

ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ သား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ အေမးစကား၊ ေတာင္းခံမႈ

ေျဖရွင္းခ်က္ေတြကို နားေထာင္မည္။ သား၏စိတ္ထဲ အျမင္မ်ားန ဲ့အတူ

ခံယူမႈအခ်ိဳ ့ကို ၀ိုးတ၀ါးဖမ္းယူမည္။ ဒီလုိလုပ္ခဲ့ရင္ ရလဒ္တစ္ခုသည္

ကြဲျပားစြာထြက္လာလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ခေလး၏အေၾကာင္းျပခ်က္

ခံယူမႈအခ်ိဳ ့၊ျပန္ေျပာစကားကုိ အေဖကိုယ္တိုင္သိ၏။ သို ့ေသာ္…

သူ၏အသိ၊ သူ၏အေတြ ့အႀကံဳ၊ သူ၏ခံယူခ်က္စိတ္ထားႏွင့္အတူ

ပိတ္ေျပာခဲ့ေလသည္။ အေဖ၏ အသိသည္ ခေလး၏အသိႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္

လို ့မရ၊ ခေလး၏ အသိသည္ အေဖ၏ အသိႏွင့္ႏႈိင္းယွည္လို ့မရ။

ခေလးသည္ သူ ့အသက္ေလာက္သာသိမည္။ နည္းနည္းပိုခ်င္လည္းပိုမည္။

အေဖသည္ သူ ့အသက္ေလာက္သာသိမည္။ နည္းနည္းပိုခ်င္လည္းပိုမည္။

အေဖကသိလုိ ့ပိတ္ေျပာ၏။ သားက မသိလုိ ့ေမး၏။အေၾကာင္း

ျပခ်က္ေပး၏။ အေဖက လက္မခံ..ပိတ္ေျပာ၏။ ဘက္ႏွစ္ဖက္သည္ မညီမွ်

ေတာ့။ အေဖ ့အတြက္ သူေျပာသမ်ွမွန္၏။ ခေလးအတြက္ အေဖသည္

သူ ့အတြက္ မတရားဟုခံယူၿပီ။ ဘက္ႏွစ္ဖက္သည္ မညီမ်ွခဲ ့လ်င္ မွန္ကန္

ေသာ တရားမဟုတ္ေတာ့ေပ။ မွန္ကန္ေသာ တရားသည္ ဘက္ႏွစ္ဖက္လံုး

အတြက္ညီတူညီမ်ွရွိေနလိမ့္မည္။

ပညာရွိေသာအေဖသည္ သား၏ခံစားမႈ၊ ခံယူခ်က္ေတြကို ဖမ္းယူမည္။

ေမးျမန္းမည္။ ထို ့ေနာက္သူဆံုးျဖတ္မည္။ အေဖသည္ ခေလးကို ေဆး

လိပ္မေသာက္ေစခ်င္ခဲ့လ်င္ ေဆးလိပ္အေၾကာင္းကို ခေလး၏စိတ္ႏွင့္အတူ

ေျပာမည္။ အခုဆို အေဖ သည္ ခေလး ျဖစ္သြားၿပီ။

“ ေကာင္ေလး…ငါတို ့ေဆးလိပ္အေၾကာင္း ပိုသိေအာင္လုပ္ၾကစို ့။

ေကာင္ေလး….ေဆးလိပ္က ဘယ္ကလာတာလဲ။ ေသာက္ၿပီးဘယ္လို

အက်ိဳးမ်ားတာလဲ။ ဆုိးက်ိဳးေတြကေရာဘယ္လိုလဲ။ စမ္းသပ္ၾကစုိ ့…”

ဥပမာ..ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ ့လူေတြ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တဲ ့ေနရာေတြ

ကိုေခၚသြားျပမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြ၏ ေနာက္ဆံုးဘ၀ေတြအေၾကာင္း

ကိုေျပာဆုိမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး သူ၀ါသနာပါသည့္ အားကစားတစ္ခုခုကို

လုပ္ခိုင္းမည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီးလုပ္တာနဲ ့ မေသာက္ဘဲ လုပ္သည့္ အလုပ္

ဘယ္လို ကြဲျပားျခားနားသလဲဆိုသည္ကို မေျပာပဲႏွင့္သိလာေအာင္လုပ္ေပးမည္။

ေဆြးေႏြးမည္။ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပမည္။ ဤသုိ ့ဆိုလ်င္……

သား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အေမးေတြကို အေဖက ညင္သာစြာ၊နားလည္

ေအာင္ေျပာျပခဲ့လ်င္…အျပန္အလွန္ ကိုယ့္အျမင္၊ သူ ့အျမင္ ေဆြးေႏြးခဲ့လ်င္၊

ေရွ ့ဆက္လမ္းေၾကာင္းေပၚ အေဖ၏ တာ၀န္မ်ား ၊ စိတ္ကူးမ်ားကို သား၏

ပုခံုးေပၚ တင္ေပးေကာင္း တင္ေပးႏုိင္ေပလိမ့္မည္။

သား၏စိတ္ထဲ အေဖ၏ ကိုင္တြယ္ပံုနည္းလမ္းေကာင္းအခ်ိဳ ့၊ ေျဖရွင္းခ်က္အခ်ိဳ ့

ကိုသင္ယူလိမ့္မည္။

ထို ့ေၾကာင့္ အေဖအခ်ိဳ ့..သားသမီးေတြ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ အျမင္၊ ျပန္ေျပာ

စကားတစ္ခ်ိဳ ့ကို ပိတ္ၿပီးမေျပာပါနဲ ့၊ မရပ္ခိုင္းပါနဲ ့၊ အတင္းအက်ပ္မလုပ္ပါနဲ ့၊

နားေထာင္ေပးလုိက္ပါ၊ ေဆြးေႏြးလိုက္ပါ၊ လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါ၊ အျမင္မ်ား

ဖလွယ္ပါ။ ညင္သာစြာ၊ သိမ့္ေမြ ့စြာ၊ နားလည္စြာ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ားကို

သင္ျပေပးႏုိင္ေသာ အေဖမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလုိ ့….

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

Monday, November 22, 2010

ပစၥကၡသမုိင္း


လြတ္ေျမာက္လုိစိတ္မွာ အက်ဥ္းမက်ၾကဖုိ႔
မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႔ကုိ သတိေပးရင္း
သတင္းေတြသက္သက္နဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္မျဖစ္ေၾကာင္း
ထပ္ေလာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။........။

မာေရးသွ်င္
၂၂ ရက္၊ ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၀၊ ည ၁၀ နာရီခန္႔။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

Friday, November 12, 2010

ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ

“ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ”
နင့္အနားမွာေန
နင္ေစရာသြား
ဘာ စကားပဲ ဆိုဆို
ငါေလ. . . စိတ္မတိုျဖစ္ခဲ့ပါဘူး . . . ။
ငါ့ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
ေကာင္းကင္က လမင္းမို႕
ေ၀းလွတဲ့ ဘ၀ကို . စိတ္ဓါတ္က်တာ မဟုတ္ပဲ
ရင္ အကြဲခံျပိး ျမိဳသိပ္
နင့္ကို . အရိပ္ေအာက္မွာ ထားရစ္ခဲ့တာပါ။
ေၾကကြဲစြာ စူးနစ္
ရူးသြပ္မိတဲ့ ဒဏ္ရာ ဗရပြ
ရင္မွာ ထိရွေနလ်က္နဲ႕
မေၾကျငာရဲ ခဲ့တဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို
အိမ္ မက္လို႕ပဲ . . . စိတ္စြဲ လိုက္ပါေတာ့ . . .။


ေက်ာင္းတံုးက က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ၾကားကေနျပီး သူတို႕အျဖစ္ကို အားမရလြန္းလို႕ ေကာင္ေလးေနရာကေန ခံစားျပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ပါ။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္က အထက္တန္းေက်ာင္း ကထည္းက အတူတူ တက္လာခဲ့ျပီး Master ဘြဲ႕ရတဲ့ အထိ အတူတူ။ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးထက္ ပိုေတာ့ ခ်မ္းသာတာေပါ့ေလ။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ၊ လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ညီတယ္လို႕ အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသာ ျပီးသြားတယ္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီ အေျခအေနပဲ။ ေကာင္ေလးက က်ေနာ္တို႕လို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ သူ႕ခံစားခ်က္ကို ဖြင့္မေျပာသလို၊ ေကာင္မေလးဘက္ကလည္း ေအးေဆး လြန္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဇတ္လမ္းက ျပီးသြားျပီး ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ေတြထဲက်မွ ဆိုင္သူ ကိုယ္စီ ရၾကျပီးေတာ့ ခုဆို ကေလးအေဖေတြ ၊ ကေလး အေမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။
အဲဒီကဗ်ာေလးက ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္တံုးကမွ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ရြတ္ျပလို႕ အမွတ္တရေလး က်ေနာ္တို႕ e-journal မွာ တင္တာပါ။ ကဗ်ာေလး ေခါင္းစဥ္က အတည္ မျဖစ္တာ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက။ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု Proposed လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြက “တဘတ္သတ္ အခ်စ္” ၊ “ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ” ၊
“သံေယာဇဥ္ ျဖတ္စာ” ၊ “ထူးကဲတဲ့ အခ်စ္” နဲ႕ “မိၾကည္ သို႕” ။

က်ေနာ္ကေတာ့ “ခ်န္ရစ္ခဲ့သူ၏ ေ၀ဒနာ” ဆိုတာေလးကို ပိုသေဘာက်လို႕ အခုေတာ့ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလး တပ္လိုက္ပါတယ္ ။

ေလးစား ခင္မင္လ်က္

တာတူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

Thursday, November 4, 2010

ႏွေျမာစရာ့ေလ

ဒီကေန ့အမွတ္တရေပါ့….ဖတ္ဖူးတဲ ့ စာတစ္ပုဒ္ေပါ့ေလ….


“ ဟဲ့ ထီးပါလား “

“ မပါဘူး “

“ ထီးယူမွေပါ့ဟယ္ “

“ မယူဘူး “

ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ ေဘာပင္လ္ကို ပစ္ခ်ကာ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။

ေလွကားရင္းသို ့ေရာက္ေနေသာ သားငယ္ႏွင့္ ေလွကားထိပ္၌ ရပ္ေနသည့္အိမ္ရွင္မ။

“ ျပန္တက္ခဲ ့စမ္းေဟ့ “

“ ဘာ….လုပ္ဦးမလုိ ့လဲ အေဖကလည္း”


သားငယ္သည္ အသက္ ၂၀-ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီျဖစ္ျငား ႏြ ဲ့ဆိုး ဆိုးဆဲပင္ရွိေသး၏။ အမွည့္လြန္ေသာ သရက္သီးတစ္လံုးႏွယ္ ရႈံ ့မဲ ့ရင္း အိမ္ေပၚသို ့ ညည္းညည္းညဴညဴတက္လာ၏။

“ ေျပာ….ဘာလဲ “

ဖေအ ့ေဘးသို ့လာရပ္၏။ အေဖ ့ကို အေမထက္ ပိုၿပီးရိုေသခံ့ညားရေသာေၾကာင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာရျငား မၾကည္သာလွ။

ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ သားငယ္၏ နဖူးေရအတြန္ ့ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာက ျပတင္းေပါက္၏ အျပင္ဘက္သို ့ေငးေန၏။ မိုးသားတိမ္လိပ္္မ်ား ေျပးလႊားေနေသာ ေနသာသည့္ ေန ့တစ္ေန ့ပင္။

ေကာင္းကင္တြင္ မုန္လာေဂၚဖီအခင္းႀကီးတစ္ခင္း ေရာက္ေန၏။ တိမ္ျဖဴ အဆုပ္အခဲမ်ားသည္ ညင္သာစြာ စီးေမ်ာေန၏။ တိမ္မည္းတိမ္ညိဳအတန္းသည္ ေဂၚဖီထုပ္အခင္းေပၚမွ ျဖတ္လႊားေနသည္။

“ ဟာဗ်ာ…ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး “

သားငယ္ညဴးတြားသံျဖင့္ ဆုတ္ခြာေတာ့မွ ကိုေက်ာ္သိုင္း သတိ၀င္လာ၏။

“ ဘာမွန္းမသိတဲ ့လူကို သိေအာင္ေျပာခ်င္လုိ ့ေခၚတာ “

“ ဒါျဖင့္….ေျပာ “

“ ေနပါဦးကြာ။ မင္းအခုစကားေျပာေနတာဟာ မင့္လက္ေအာက္ငယ္သားလား။

မင့္နဲ ့ရြယ္တူတန္းတူလား “။

သားငယ္ မ်က္ႏွာအထားရခက္သြား၏။

“ေမးတာကို ေျဖစမ္းပါကြာ “

သားငယ္သည္ အရႈံ ့အမဲ ့ကို မျပင္ဘဲ၊ ေတြေတြ ႀကီးရပ္ေန၏။ ဖေအ ့ေမးခြန္း

ေနာက္တြင္ ဆက္တြဲလာမည့္ စကားအစုိင္အထုကို သူခန္ ့မွန္းေနဟန္

ရ၏။

“ မင္းစိတ္ ဘယ္ေလာက္ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတာကို မင့္ ရဲ့လက္ငင္းအျပဳ

အမူက သက္ေသခံေနၿပီေလ။ မင္းနဲ ့အခုစကားေျပာေနသူဟာ ရွင္းရွင္း

ကေလးပဲ့။ မင္ ့လက္ေအာက္ငယ္သားမဟုတ္ဘူး။ မင္းန ဲ့ရြယ္တူ တန္း

တူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေလာက္ေတာင္မွ မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရိုင္းေန

ရသလား။

သားငယ္တြန္ ့သြားသည္။ အမူအယာ ျပင္မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ရိပ္မိသည္။

အေမ ့အား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာမိသည္ကို ေထာက္ျပေတာ့မည္ဟု သိသည္။

သို ့ေၾကာင့္တြန္ ့ေနသည္ ့နဖူးခြံကို ျပင္သည္။

“ မင့္အေမ ကို ေစတနာနဲ ့စိုးရိမ္တႀကီး ထီးပါလားလုိ ့ ေမးတာကို မင့္

ဘယ္လုိေျဖသတံုး “

ခံတြင္းမဲ့ေသာ ငါးဟူသည္ သည္ သားငယ္ပဲ ့ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

“ မပါပါဘူး ခင္ဗ်ားလုိ ့ ကိုယ့္အေမကို ရိုရိုေသေသ ေျဖရင္ ေသတတ္

လို ့ မရိုမေသ ေျဖတာလားေဟ။ မရွိပါဘူး၊ မသိပါဘူး၊ မလားပါဘူး ဆိုတဲ ့

“ ပါ “ ဆိုတာကေလးေလာက္မွ ထည့္မေျပာတတ္ဘူးလား။ ေအးေလ မေျပာ

တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေျပာတာပါ “

ယခုမွ သားငယ္ စဥ္းစားမိသည္။ ဤကား ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ အသံုးအႏႈန္း၊

ဤကား မယဥ္ေက်းေသာ အသံုးအႏႈန္းဟူ၍ မိမိတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးမိေသာ၊

မဆင္ျခင္မိပါတကား။

“ ေမးတဲ ့အခါ သစ္ငုတ္။ ေျပာတဲ ့အခါ သစ္တံုးႀကီးျဖစ္ေနလုိ ့ မင့္မွာ

ဘာအက်ိဴးရွိသလဲ လူကေလး။ အေဖ မင့္ကိုေျပာေနတာဟာ မင္းေကာင္း

ဖို ့အတြက္ ေျပာေနတာ၊ အျပစ္ရွာေနတာ အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး”

အေမသည္ သားအဖအား တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ေနသည္။ အေဖ ့အသံ

သည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မဟုတ္ေသးသေရြ ့ စုိးရိမ္စရာမရွိ။

သို ့ေသာ္ အေဖသည္ အေခါက္အထစ္ ၀ါသနာပါ၏။ စားပြဲေပၚတြင္လည္း

ေခါက္စရာ ထစ္စရာ ေတြက ေပၚပါဘိသႏွင့္။ စိုးရိမ္ျငားၾကားမ၀ငါရဲ။

“ သူတစ္ပါးရဲ ့ေအာက္က ေနရတဲ ့အခါ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့

သူတစ္ပါးရဲ့ ေခါင္းေပၚက ေနရေအာင္ေတာ့ မႀကိဳးစားဘူး။ ေျပာတာေတာ့

လြယ္တယ္ေလ။ လက္ေတြ ့မွာေတာ့ သူတစ္ပါးေတြ ေလးနာရီ ေပ်ာ္ရႊင္ေန

ရင္ ကိုယ္က တစ္နာရီပဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ႀကိဳးစားမွ သူတစ္ပါးထက္ သာမွာ။

သည္ေတာ ့ပင္ပန္းတယ္ဆိုၿပီး ေရသာခို အလြယ္လုိက္ရာက ေပါ့ေပါ့ေန

ေပါ့ေပါ့စားဘ၀ကို ေရာက္ေတာ့တာပဲ့။

အေဖေျပာမွသာ သားစဥ္းစားမိသည္။ မိမိသည္ ႀကိဳးပြားတိုးတက္လုိ

သူေလာ။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားကာ ျဖစ္သလုိ ေနလိုသူေလာ။

“ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားတာဟာ မိမိကိုယ္ကိုေတာင္ မိမိတာ၀န္ မယူ

တဲ့ သေဘာပဲ လူကေလး။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား၊ ဘာမွ အေလးအနက္

မထားဖန္မ်ားတဲ့အခါ အေၾကာင္းနဲ ့အက်ိဳးေတာင္ မဆင္ျခင္တတ္ေတာ့

ဘူး။ အခု ၾကည့္ေလ သည္လုိေျပာရင္ အေမ ကို မရိုေသရာမ်ား က်မလား၊

မဆင္ျခင္မိဘူး။ သတိမထားမိဘူး။ ေျပာခ်လိုက္တာပဲ”

အေမသည္ ၀င္မေျပာရဲ။ သားအလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မည္ဟု

သတိေပးေသာအားျဖင့္ လူေယာင္ျပသည္။ နံရံကို ၾကက္ေမႊးျဖင့္ လွည္း

သေယာင္ေယာင္၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ဟုိေရႊ ့သည္ေျပာင္း လုပ္ေလဟန္။

“ ငါ ့သား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားပါ၊ ဘာသာျပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွာ

ဓါးခုတ္ေကာင္က ၀ရီး၀ရီးနဲ ့ေလ်ွာက္ျမဴးေနခ်ိန္မွာ ပုရႊက္ဆိတ္က တကုတ္

ကုတ္နဲ ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ေဟာ ..မိုးရာသီေရာက္လိုိ ့အစားအစာ ရွားပါခ်ိန္

လည္းေရာက္ေရာ၊ ၀ရီး၀ရီးသမား ဓါးခုတ္ေကာင္ဟာ ပုရႊက္ဆိတ္ဆီသြားၿပီး

မ်က္ႏွာေအာက္ခ် အကူအညီေတာင္းရပါေလေရာ”

အေဖသည္ တစ္ေစာင္းအေနအထားမွ သားဘက္သို ့တည့္တည့္လွည့္ၿပီး

ထုိင္၏။ စိတ္ပါ လက္ပါ ဆက္ၿပီး ေျပာေတာ့မည့္သေဘာ။

“ အဲဒါေၾကာင္ ့ဓါးခုတ္ေကာင္လုိ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။

က်ိဳးေၾကာင္းတြဲစပ္တဲ ့ဆင္ျခင္တံုတရား ထားသင့္တယ္။ စကားစကို

ျပန္ေကာက္ရရင္ မင့္အေမက ´ထီးပါလား´ ေမးတာကို ´မပါပါဘူး

ခင္ဗ်ားလုိ ့´ ေျပာရမယ္။ ´ ဟဲ ့ယူသြားမွေပါ့ ´ လုိ ့မင့္အေမက ေျပာတဲ့

အခါ ´မယူေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား´ ဒါမွမဟုတ္ ´ မယူေတာ့ပါဘူး အေမရယ္´

လုိ ့ေျဖရမယ္။ သည္လုိ ေျပာတဲ ့ဆိုတဲ ့အက်င့္ရွိထားမွသာ ကုိယ္က

သင္ျပညႊန္ၾကား ရမယ့္သူေတြကို သည္အသံုးအႏႈန္းက အရိုင္း၊ သည္

အသံုးအႏႈန္းက အယဥ္ဆိုတာကို ခြဲျခားသင္ၾကားႏုိင္မယ္ေလ”

အေမ ၀င္မေျပာသာပါ၊ သားလုပ္ပံုက ဟန္မက်ေၾကာင္းသိသည္။

အေဖ ေျပာေသာေၾကာင့္ ူသာလည္း သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။ သို ့ေသာ္

အေဖ ့မွာ ေျပာဖြယ္ရာ ကုန္စင္ေသးဟန္မတူ။

“ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါက ေအာက္လက္ငယ္သားအပါအ၀င္ သား သမီးကို ဒါက

အယဥ္၊ ဒါကအရိုင္း သြန္သင္ဆံုးမမႈ မျပဳႏုိင္ရင္၊ ဆိုၾကပါစုိ ့ မင့္သားသမီး

ေတြဟာ အရိုင္းအစိုင္းေတြပဲ ့ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ေကာင္းရာေကာင္း

ေၾကာင္းမညႊန္ျပႏုိင္၊ အေကာင္းအဆိုးမသိဘဲနဲ ့ လူ ့ေလာက ေျမမဟီမွာ

အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရင္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကို အားနာဖုိ ့ေကာင္းသကြာ”

ေျမႀကီးကို အားနာသင့္သည္ေျပာျခင္းမွာ ေသဖုိ ့ေကာင္းသည္ဟု ဆုိျခင္း

ျဖစ္ေပသည္။ သားနားလည္သေလာ၊ မလည္သေလာ အေမ ေမးလို သည္။

အေမက မူ အေဖ ့စကားရင့္သီးသည္ဟုထင္၏။ ၾကားထဲက ၀င္ၿပီးရင္နာ၏။

“ အေဖ ကြ်န္ေတာ္”

သားသည္ နာရီကို ငံု ့ၾကည့္ၿပီး မရဲတရဲေျပာ၏။

“ ေၾသာ္….အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ေလးစားရေကာင္းမွန္းသိသားပဲ့။ ဒါဟာေကာင္း

တဲ့ လက္ဏၡာျဖစ္တဲ ့အတြက္ ငါ့သားဟာ လႊင့္မပစ္ရေသးဘူး။ အင္းမဆိုးဘူး။

သည္လုိ ဆုိရင္ အထက္အရာအရွိကို ဘယ္လို ေျပာဆုိဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ

နားလည္မွာေပါ့ေနာ္ လူကေလး”

“ ဟုတ္ကဲ့ “

အေဖ ့ေရွ ့တြင္လာရပ္ၿပီးကတည္းက သားသည္ စကားႏွစ္ခြန္းေျပာခဲ့

ၿပီးေပၿပီ။

“ အထက္အရာရွိကို ေတာ့ ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းသိၿပီး မေအကို

ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းမသိတာေတာ့ဆိုးသကြာ။ ဒါေပမဲ ့ အထက္အရာ

ရွိကို ေလးေလးစားစား ရိုရိုေသေသဆက္ဆံရံုနဲ ့မၿပီးေသးဘူးကြ။ အမိန္ ့ကို

နာခံတတ္ဖုိ ့၊စည္းကမ္းကို ရိုေသဖုိ ့လည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္တံုး

သား။ စည္းကမ္းေကာ ရိုေသရဲ ့လား။ အမိန္ ့ကိုေကာ နာခံရဲ့လား။

“ ဟုတ္ကဲ ့……ဟုတ္ကဲ ့….အေဖ”

အေဖ ရယ္ေမာသည္ ။ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ျဖင့္ လုပ္ရယ္ ရယ္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ အေဖ ေတာ့ မထင္ဘူးကြ။ မေအ က ထီးယူသြားဟဲ့ ေျပာေပမယ့္

ယူမသြားဘူး။ မေအက သည္ဟာကို သည္မွာမထားနဲ ့ေျပာတယ္။ မင္း ထား

တယ္။ မေအက သည္ ဟာကို သည္လုိမလုပ္နဲ ့။ မင္းလုပ္တယ္။ အဲသည္လုိ

လုပ္တာ အက်င့္ႀကီးပါေနမွေတာ့ အထက္အမိန္ ့လည္း နာခံမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။

အထက္အမိန္ ့ကို မနာခံမွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရာထူးတက္ေတာ့မွာတံုး။ သည္

ေတာ့ မင္းအလုပ္လုပ္ေနတာဟာ အခ်ိန္ၿဖံဳးရာမေရာက္ေပဘူးလား”

သား၏ ရင္၀ယ္ ဆို ့နင့္ေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚလာသည္အထိ အေဖ ့စကားက

တာသြားလွသည္။

“ ရုိရိုေသေသ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ လုပ္တတ္တဲ ့ လူတစ္ေယာက္ ငါ့သားေနရာ

ကို ေရာက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမတံုး။ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ

အတြက္လည္း ငါ့သားဟာ အေႏွာင့္အယွက္အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ

လား မသဘူး”

အေဖ ထရပ္သည္။

အေဖ လက္တစ္ကမ္းမွ လြတ္ေအာင္ သတိတရျဖင့္ သားဆုတ္၏။

“ သည္အရြယ္မွာ သည္လုိ အေသးအဖြဲ ့ကေလးကို ေျပာေနရတာ

မေကာင္းဘူး။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတဲ့အတြက္

မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးကို အားနာေသာအားျဖင္ ့ အသက္အရြယ္နဲ ့လုိက္

ေလ်ာတဲ့အသိ၊ ေျပာဆိုေနထုိင္ ဆက္ဆံမႈရွိဖုိ ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲ….

ဒါပဲံ…..သြားေတာ့ “

သား……ခ်ာကနဲ လည့္ထြက္သြား၏။

အေဖ ….ေခါင္းခါ၏။ သက္ျပင္းေမာကို ရႈိက္ခ်၏။ ထို ့ေနာက္ တီးတိုး

ေရရြတ္၏။

“ ေလကုန္တာပဲ ့အဖတ္တင္ပါကလား “

တစ္လွမ္းျဖစ္ေစ…ႏွစ္လွမ္းျဖစ္ေစ ဆုတ္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားလ်ွင္

အေဖ ၿပံဳးေကာင္း ၿပံဳးမိရွာေပလိမ့္မည္။……………

(၁၉၉ ခွႏွစ္၊ ေတာင္သာ မဂဇင္း)

ဆင္ျဖဴကြ်န္း ေအာင္သိန္း အေဖ၀တၳဳမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူ၍ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ကြ်န္ေနာ့္အတြက္....ဤစာတစ္ပုဒ္လံုးသည္ အမွတ္တရပါပဲံ…

4.11.2010

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...