ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကုိ မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသည္။ လမ္းမ်ားေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားမည္။ ေျခလွမ္းေတြရဲ့ေစရာကုိ လုိက္ပါသြားေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္ဆီ ေမာ့ၾကည့္လုိက္လွ်င္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ၾကယ္ေတြမွာ ဝမ္းနည္းဟန္ျဖင့္ မႈိင္းရီေနၾကသည္ ဆုိေသာစာသားကုိ အမွတ္ရလာေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းနည္းသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ ၾကယ္တစ္ခုျဖစ္သြားလွ်င္ မည္းေမွာင္ေသာ အာကာသဆီမွ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ငု႔ံၾကည့္ကာ မ်က္ရည္လည္ေနေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဤစိတ္ကူး၏ ႐ူးႏွမ္းမႈသာ မွန္ကန္ခဲ့ပါက ကြ်န္ေတာ္သည္ ကေလးသုံးေယာက္ကုိေခၚငင္ကာ အာကာသထဲသုိ႔ လက္ညွိဳးညႊန္၍ ဟုိမွာျမင္ေနရတဲ့ၾကယ္ဟာ သားတုိ႔ေမေမေပါ့ဟု ေျပာမိေပလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ကေလးေတြက သူတို႔အဘုိးအဘြားႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေရာ့မည္။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကုိ မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ျပန္လာႏုိင္မည့္ ခရီးတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထံ ျပန္လာေပလိမ့္မည္။ ဤသုိ႔ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ယုံၾကည္ေစသည္။ ညသည္ မိႈင္းမိႈင္း ရီရီေဝေဝ။ ေလတဟူးဟူးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ခႏၶာထဲနစ္ဝင္ကာ ထြင္းေဖာက္တုိက္ခတ္သြားေတာ့သည္။ လမ္းမမ်ားဟူသမွ် ဆုံးေအာင္ေလွ်ာက္စမ္းခ်င္သည္။ ေန႔မ်ား၊ ညမ်ား၊ သန္းေခါင္ယံမ်ား၊ မြန္းတည့္မ်ား ေရာက္လာေပဦးမည္။ ၿမိ့ဳေဟာင္းေစ်းဘက္သုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သယ္ေဆာင္ပါ။ ထပ္၍ လုိက္စမ္းပါရေစ။ ႏွစ္မ်ားစြာ ..........။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၆၊ ၂၄
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပတ္(ဝတၳဳတုိငယ္စု)၊ ပထမအႀကိမ္ ၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၂၀၀၆
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီလုိအႏုပညာေတြကို မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ဘဲေနလုိ႔ မရလုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။ အလြတ္နီးပါးရေနတယ္။ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာင့္အည္းထားတဲ့ၾကားက အခု မေဝမွ်ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ေဝမွ်တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီလုိအႏုပညာေတြကုိ မခံစားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ စူးဝင္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ .......
မာေရးသွ်င္
နှောင်ကြိုးများ...အပြေ
15 hours ago
No comments:
Post a Comment