ဘာ့ေၾကာင့္ သမိုင္းသင္ၾကတာ
သမိုင္းလို႔ေျပာလိုက္ရင္ လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ညႊန္းေနတာလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သမိုင္းဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို အေသအခ်ာေလ့လာဖူးသူ (ေလ့လာေနသူ) မဟုတ္သလို၊ ေဖြေဖြရွာရွာ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြကို သိတဲ့သူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသူငါသိေနသေလာက္ေတာင္ သိရဲ႕လားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ သံသယရွိတတ္ပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ သမိုင္းဆိုတာ ေရွးျမန္မာသူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့။ ေနာက္အသက္ေလး နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ျမန္မာ့သမိုင္း ကမၻာ့သမိုင္း ဆိုတာေလးကို ခြဲျခားသိလာသလိုပါပဲ။ သူ႔ကၽြန္ဘဝလြတ္ေအာင္လုပ္တာ၊ ပထမကမၻာစစ္ - ဒုတိယကမၻာစစ္ စတဲ့ စစ္ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းေတြ၊ အဲ… အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲဒီထက္ပိုလို႔ သိသူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ထားေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဒီလို။
သမိုင္းအေက်ာ္အေမာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ေျပာဖူးသတဲ့။ “သမိုင္းသင္တာ မ'အ'ေအာင္လို႔”တဲ့။ ျပႆနာရဲ႕အစက အဲဒီမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာေတာ့ အဲဒီ့စကားကို ဆရာၾကီးက ပြဲတစ္ပြဲမွာ ေျပာလိုက္တာတဲ့။ ဆရာၾကီးကလည္း စကားကို ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတတ္ပံုရပါတယ္။ (ဆရာ့စာေတြဖတ္ဖူးသေလာက္နဲ႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။) ေနာက္ျပီး အဲဒီ့တစ္ခ်ိန္က သမိုင္းဘာသာရပ္ကို လူေတြကမေလးစားသလို လုပ္ေနလို႔ ေျပာလိုက္တာလို႔လည္း မွတ္သားဖူးသလိုပါ။ (ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ မေသခ်ာတာေတြေျပာေနရတာကိုး။)
ထူးတဲ့သူေျပာတဲ့စကားဆိုေတာ့ ၾကာရွည္တည္တတ္ပါတယ္။ ဒီစကားေလးကို ႏွစ္သက္သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားမိတယ္ ဆရာၾကီးက စကားလံုးနည္းနည္းနဲ႔ လူျပီန္းနားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာလိုက္တာျဖစ္မွာလို႔လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီစကားစုေလးကေန သမိုင္းဆိုတာ ဘာလို႔ နည္းနည္းေတြ႔မိလိုက္လို႔ပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာေနရတာက တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာရင္း ဒီစကားေလးပါလာလို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ကုန္လည္းဆိုေတာ့ သူေျပာတာက သမိုင္းသင္ရျခင္း (ေလ့လာရျခင္း)ကိုက “မအ”ဖို႔အတြက္ျဖစ္ျပီး က်န္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကေတာ့ “မအ”ျခင္း “အ”ျခင္းေဘာင္ထဲက လြတ္သြားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ သမိုင္းသာသိျပီး က်န္တ့ဲအပိုင္းေတြမွာ မတိုးတက္ (အသိနည္းျခင္း)ကလည္း “အ”သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ သူကေတာ့ သိပ္လက္မခံသလိုေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏိုင္သေလာက္ရွင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ “မအ”ျခင္း “အ”ျခင္းဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သီးသန္႔ေျပာမွာလား၊ သမိုင္းသင္ျခင္း အျမင္ႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေျပာမွာလားလို႔ ခြဲထုတ္မွျဖစ္မယ္။
“အ”ျခင္း “မအ”ျခင္းကို သီးသန္႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ သမို္င္းသာလွ်င္အဓိကလို႔ ေျပာတာဟာ ေကာင္းေသာအျမင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ကယ္ေတာ့ သမိုင္းဆိုတာကလည္း က်ယ္ျပန္႔မွာပါ။ လူေတြအေၾကာင္း၊ အေဆာက္အဦးေတြအေၾကာင္း၊ လက္နက္ကရိယာေတြအေၾကာင္း၊ ဘာသာေရးေတြအေၾကာင္း၊ နည္းပညာေတြအေၾကာင္း၊ သဘာဝၾကီးအေၾကာင္း စသျဖင့္ရဲ႕ လြန္ခဲ့ေသာမွတ္တမ္းမ်ား အားလံုးဟာ သမိုင္းဆိုခဲ့ရင္ေရာ။ သမိုင္းဆိုတာဟာ ျပီးခဲ့ျပီးသားေတြျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ရွာေဖြေနရမွာပါပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ဟာ သမိုင္းကိုသမိုင္းထဲျပန္ထည့္ေနရံုပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ သမိုင္းဟာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ပါ။ ျပႆနာတစ္ရပ္ပါ။ အဖန္တစ္ရာေတေနတဲ့သမိုင္းေတြပဲ ျဖစ္မေနေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သမိုင္းကို သိထားသင့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာရဲ႕ အမွားေတြထပ္မျဖစ္ေအာင္၊ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈထပ္ ပိုေအာင္ျမင္ေအာင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ သမိုင္းမွာ သင္ခန္းစာေတြရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေျခခံေရေသာက္ျမစ္လိုပါပဲ။ လိုသလိုျပဳျပင္ျပီး ေရွ႕ဆက္ရမွာပါ။ အဲဒီ့အတြက္ အသစ္အသစ္ေတြလိုအပ္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သေဘာကေတာ့ ဘက္ေပါင္းစံုကို ေလ့လာေနရမွာပါ။ သမိုင္းသာလွ်င္အဓိက မဟုတ္ပါ။
“အ”ျခင္း “မအ”ျခင္းကို သမိုင္းနဲ႔ယွဥ္တြဲေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ အရွင္းလင္းဆံုးစကားစုဟာ - “သမိုင္းသင္တာ မ'အ'ဖို႔ပါပဲ။”
တစ္ခါတရံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကပဲ မ်က္စိလည္ၾကတာလား စကားလံုးေတြကိုက မ်က္စိလည္စရာလား ေတြးမိပါတယ္။ ေတြးမိရင္းလည္း မ်က္စိလည္ေနတာပါပဲ။ ဘဝဆိုတာကိုက မ်က္စိလည္စရာေတြၾကားမွာ ျဖစ္တည္ေနေလေရာ့သလား။
သုခမိန္
“စာၾကြင္း”- ဟုတ္ကဲ့။ ဒီစကားေတြကို အဲဒီ့ညကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲေျပာပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အဓိကအားနည္းခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးသား အသူရာမ်ားေနၾကတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီမွာပဲေဖာက္သည္ခ်လို္က္ပါတယ္။
1Apr2024
2 weeks ago
3 comments:
“မိမိႏိုင္ငံသမိုင္းကုိေလ့လာရေကာင္းမွန္းမသိေသာလူမ်ိဳးသည္က်ဴးလြန္ၿပီးသားအမွားမ်ားကိုထပ္မံက်ဴးလြန္ရန္ ၾကမၼာငင္ေနမည္”-ဆုိတဲ့ ဆရာၾကီးေဂ်ာ့စႏၱာယနာ-ရဲ့နာမည္ေက်ာ္ အဆုိအမိန္႔တစ္ခုကုိ ၾကဳိက္လြန္းလုိ႔ အစ္မသက္ဇင္ပုိ႔စ္ကေန ယူလာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ သတင္းနဲ႔ အေတြးအျမင္က႑မွာတင္ထားဖူးတာေလး အမွတ္ရမိသဗ်ာ။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေအာက္မွာ သတင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္ဆုိၿပီး က်ေနာ္မွ်ေဝထားတာေလးနဲ႔လည္း ကုိက္ပါ့ဗ်ာ။
ဆရာသုေရ ပညာရွင္ဆန္တဲ့ ဆန္းစစ္မႈပါပဲ။ “ဒီထက္ပုိၿပီး အားစုိက္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်” - လုိ႔ ယားသာယားၿပီး မအားဟု သိေသာ္ျငား တုိက္တြန္းစကားဆုိပါရေစ။(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမျပင္ေနျခင္းမွ်သာပါ။)
က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ အတိတ္သမုိင္းထက္ ေခတ္ၿပိဳင္သမိုင္းကုိ အေလးထားကာ အနာဂတ္သမုိင္းကုိ ပုိမိုစိတ္ဝင္စားပါေၾကာင္း ….
ဆရာသုေရ
မအားေသာ္လည္းစာလာဖတ္ပါတယ္
ျမန္မာ့သမိုင္းကိုပဲအရင္ဆံုးေဆြးေႏြးရရင္
( က ) ႏိုင္ငံအတြင္းမွာေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုတစုတည္းရဲ့ အျမင္နဲ႔ ရွဳေထာင့္က
ေရးသားျပဳစုခဲ့ၾကတဲ့ ေမာ္ကြန္။မွတ္တမ္း။
အေရးေတာ္ပံုေတြရယ္။
( ခ ) လက္တဆုပ္စာ လူတန္းစား ရွဳေထာင့္ အျမင္နဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းစြာ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စာေပေတြနဲ႔။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ ေက်ာက္စာတိုင္ေတြရယ္။
( ဂ ) ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႔ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြရယ္။
တိုင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားေတြရဲ႔အျမင္ေတြရယ္ေလာက္ပဲ
သမိုင္းစာေပ အျဖစ္ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။
လက္လွမ္းမွီသေလာက္ သမိုင္းဝင္စာေပေတြကို ေလ့လာ တဲ့အခါ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ႔အခါ မွတ္တမ္းတင္ ေရး
သားခဲ့ျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္
သတိျပဳရမွာျဖစ္တယ္။
မာေရးသွ်င္ ေျပာသလို ယေန႔ေခတ္ၿပိဳင္ အျမင္နဲ႔ တဘက္သတ္ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တဘက္စြန္းကို
က်ေရာက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
မွန္ကန္တဲ့ ေဝဖန္သံုးသတ္ျခင္းမရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ယေန႔ အိုင္တီေခတ္။ညဴကလီးယားေခတ္ႀကီးကို ေက်ာ
ခိုင္းၿပီးလြန္ေလၿပီးေသာ ေခတ္သမိုင္းကို လြမ္းဆြတ္
တသ ေနအံုးမယ္ဆိုရင္လည္း ေဘးအႏၱရာယ္ေတြဟာ
စိုးရိမ္ဘြယ္ရာ အလြန္ႀကီးမားေနပါလိမ့္မယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့အခ်က္ႀကီးသံုးခ်က္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေလ့လာသံုးသတ္ႏိုင္ၾကၿပီး
ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာခဲ့တဲ့ ''မ အ '' ရန္ သမိုင္းသင္ပါဆိုတာ။ ႏိုင္ငံအနာဂတ္လွပဖို႔အတြက္
လူထုကို မွန္ကန္တဲ့ သမိုင္း ''အသိ'' ေပးဖို႔ ရန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ခင္မင္လ်က္
ရင့္က်က္တဲ့အေတြးအေခၚေတြပါပဲ။
အနာဂတ္ရဲ႕သားေကာင္းရတနာေတြေပါ့။
အားက်မိပါရဲ႕ E-journal ၀ိုင္းေတာ္သားေတြရဲ႕
အရည္းအခ်င္းေကာင္းေတြကို။
Post a Comment