ညီေလးသုိ႔ေပးစာ(ရက္ ၉၀-အဓိ႒ာန္ ၊ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့အလွ) -၂

ညီေလးေရ…..


ကုိၾကီးတုိ႔ရဲ့ ရက္(၉၀)အဓိ႒ာန္ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့အလွ မဟာဗ်ဴဟာကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ရာ နည္းဗ်ဴဟာေလးေတြ ဥပမာ ေပးခ်င္ပါတယ္။ “ခ်က္”ဆုိ နားကြက္ကမီးေတာက္ၿပီးသား ညီေလးအတြက္ အေသးစိတ္ဖြင့္ဆိုရွင္းျပဖို႔မလုိတာ ကုိၾကီးသိပါတယ္။

“ေစတနာ ဟံ၊ ဘိကၡေ၀ ကမံၼ ၀ဒါမိ - ရဟန္းတို႔ ေစတနာကိုပင္ ကံ ဟု ငါဆိုသည္” ဆုိတဲ့ ဗုဒၶရဲ့စကားကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး “ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္ (ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမ) ”ကုိ မိတ္ဆက္ေနသူ ပီပီ အေတြးနည္းဗ်ဴဟာကပဲ စခ်င္ပါတယ္။

ျငင္းပယ္ရမယ့္ အေတြးမ်ား

ညီေလးရဲ့ပန္းတုိင္ကုိလွမ္းကုိင္ေစႏုိင္တာဟာ ညီေလးရဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္သလုိ ၊ ညီေလးရဲ့ ပန္းတုိင္က ေဝးကြာေစတာလည္း ညီေလးရဲ့အေတြးေတြပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ တားျမစ္ ထားေသာ...အေတြးမ်ားကုိ ဖယ္ရွားၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေပါၾကြယ္ဝျခင္းဆုိင္ရာ အေကာင္းျမင္အေတြးေတြကုိ အစားထုိးရမွာ ကုိၾကီးတုိ႔တာဝန္ပါ။ ညီေလးရဲ့ အဇၩတၱကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပင္ပလူေတြဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏုတ္လကၡဏာသေဘာေဆာင္တဲ့ အေတြးအျမင္၊ စကားအမွ်င္ဆုိရင္ လုံးလုံးသည္းမခံပါနဲ႔။ မုိးေတြ ေဝါခနဲရြာတာနဲ႔ အခန္းတခါးကုိ ဒုိင္းခနဲပိတ္ခ်လုိက္သလိုသာ အဲဒီအေတြးေတြကုိ ျငင္းပယ္ခ်လုိက္ပါ။

ျငင္းပယ္ရမယ့္ ျခြင္းခ်က္မ်ား

ကုိၾကီးတုိ႔ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ပ်င္းရိျခင္းေျခာက္ပါး ဆုိတာ ျခြင္းခ်က္မ်ားပါပဲ။ အဲဒီလုိျခြင္းခ်က္ေတြဟာ အခ်ိန္၊ စြမ္းအင္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ နဲ႔ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကုိ ကုန္ခမ္းေစတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မညွာမတာတမ္း အ႐ုိးသားဆုံး စစ္ေဆးသုံးသပ္ၿပီး ကုိယ္ ဘယ္လုိ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ျခြင္းခ်က္မရွိေအာင္ ျပ႒ာန္းထားရပါမယ္။ လုိက္နာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ က်က်နန ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာ အပၸမာဒတရား ျမင့္မားေနဖို႔လုိပါတယ္။

ျငင္းပယ္ရမယ့္စကား

တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္စုံတစ္ရာ အက်ိဳးျဖစ္ေစမယ့္စကား မဟုတ္ရင္ မေျပာဘဲ ျငင္းပယ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရမယ္။ လုိအပ္လုိ႔ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း အေျဖကိုပဲ ေျပာပါ။ ျပႆနာအေပၚမွာ၊ အျပစ္ပုံခ်ေနျခင္းအေပၚမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနမိဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိေလ့က်င့္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္အမ်ားၾကီးသက္သာသလုိ တကယ့္တကယ္ အေရးပါတဲ့ အေရးအရာေတြမွာသုံးရမယ့္ စိတ္အင္အားကုိလည္း မလုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ မျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ က်န္တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကုိ ညီေလးကုိယ္တုိင္ဆက္လက္ေရးဆြဲတတ္ၿပီဆုိတာ ကုိၾကီး အျပည့္အဝ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ကုိၾကီးတုိ႔ရဲ့ ရက္(၉၀)အဓိ႒ာန္ကုိ လာမယ့္ ေအာက္တုိဘာ (၃)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔မွာ စၾကရေအာင္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ညည္းခ်င္း…….

“ညည္းခ်င္း”

မိုးေဆာင္းေႏြတို႔ လွည့္ပတ္
ရွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့၊ အခန္းဆက္မွာ
ပညာျပည့္၀၊ ဘြဲ ့ေတြရလို ့
မိဘနဲ ့ေ၀း၊ တာ၀န္ေပးလို ့
စြမ္းေဆာင္ဝန္တာ၊ အလုပ္မွာကား
ပညာႏွင့္ နည္းနည္းမွမဆိုင္။

သို ့ေပမဲ့လည္း
တာ၀န္ေတြသိ၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့၏။

နားဖို ့ခ်ိန္၊ ဘယ္မရွိ
စားဖို ့ဆန္၊ ၀ယ္ခ်ိန္မရွိ
စိတ္မေပ်ာ္တဲ့၊ ဒီဘဝမွာ
ေမွ်ာ္လင့္တဲ့၊ စိတ္အာရံု
အလုပ္ဆိုသည္မွာ
စ်ာန္ဝင္စားရာသာ ျဖစ္ေျခသည္တကား။

ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္၊
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနတဲ့ေလာကမွာ
လုပ္သည့္အလုပ္၊ စာေရးသာသာ
ဟိုလူကေအာ္၊ ဒီလူေငါက္နဲ ့
ၾကိမ္ဖန္မ်ားေတာ့၊ ဘဝရယ္နာ။

ေအာ္… ေမေမရယ္
ေဟာဒီ့အလုပ္ကိုေလ
ေမေမ့သမီးမွာ…..
စိတ္ပ်က္ပါ၏။ ထြက္ေျပးခ်င္မိ။

မယ္(5:30pm,23.9.08)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

"တစ္ကိုယ္ေရ လြမ္းဆြတ္မွဳ"

အလြမ္းေတြ

တစ္စက္ျပီးတစ္စက္ ေၾကြၾက

ေျခခ်စရာေနရာမရွိ

အလြမ္းေတြ ျပည့္လို႔ေနျပီ။

နင္းမိတဲ့အလြမ္း

မႏြမ္းဘဲ လန္းဆန္း

ရင္ကို ထိေအာင္နမ္းခဲ့တယ္။

အလြမ္းရဲ႕ ရနံ႔

နွလံုးသားနဲ႔ ရွဴရွိဳက္ခြင့္ရျပန္ေတာ့

ရင္မွာ ပိုလြမ္း

တမ္းတလို႔ ေနမိျပန္တယ္။

အလြမ္းေတြ မေဝဆာခင္

အလြမ္းနဲ႔ ေဝးရာကို

ထြက္ေျပခ်င္ေပမယ့္

အလြမ္းေတြက

က်ေနာ့္ကို ဝန္းရံေနၾကျပီေလ။

ေျမမွာလဲ အလြမ္း

ေလမွာလဲ အလြမ္း

အနမ္းေတြကို လြမ္းရင္း

အလြမ္ေတြနဲ႔ ရင္းနွီးလို႔လာခဲ့ျပီ။

ေျပးဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့ေျခလွမ္း

အလြမ္းရဲ႕ ရစ္ပတ္ျခင္းကိုခံရေတာ့

ေျခလွမ္းေတြ လွမ္းလို႔မရေတာ့ဘူး။

အလြမ္းေတြ ရစ္ပတ္ခံေနရတဲ့က်ေနာ္

အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ျပီး အကူအညီေတာင္းေနေပမဲ့

ဘယ္သူမွ မၾကားၾကဘူး။

အလြမ္းေတြ က်ေနာ့္ကို ရစ္ပတ္လိုက္တာ

ေျခဖ်ားကေန စလို႔

အခုဆို ..

က်ေနာ့္နွလံုးသားအထက္ဆီေရာက္လို႔လာခဲ့ျပီ။

ဟူး ....................................

အသက္ရွဴရတာလဲ မဝေတာ့ဘူး။

အလြမ္းေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္လိုက္တာ.....

က်ေနာ့္ကို ကယ္ၾကပါအံုးလို႔

ေအာ္ ေခၚေနေပမယ့္

အသံက မထြက္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုး ................

အလြမ္းရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔

က်ေနာ္တစ္ေယာက္

တမလြန္ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရျပီေလ။

ေတာေၾကာင္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ညီေလးသုိ႔ေပးစာ(ရက္ ၉၀-အဓိ႒ာန္ ၊ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့အလွ)

ညီေလးေရ.....

မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ခ်စ္ေသာ စက္တင္ဘာဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မဆုံႏုိင္တဲ့ ခရီးကုိ အၿပီးအပုိင္ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္မွာ (၁၂)လ ရွိတဲ့အနက္ (၉)လတာ ကုန္ဆုံးကာ (၃)လသာ က်န္ေတာ့မယ္။ ျပကၡဒိန္တစ္ခုရဲ့ ေလးပုံပုံသုံးပုံဟာ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလးပုံတစ္ပုံသာ က်န္ေတာ့တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ဒါဟာ ဒီကမၻာေပၚက လူသားအားလုံးအတြက္ တူညီတဲ့ အမွန္တရားပါ။တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးပါ။

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာပီပီ ရက္(၉၀)အဓိ႒ာန္ တင္ၿပီး အဲဒီအခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်ၾကရေအာင္ ညီေလးေရ။ အတိအက် ဆုိရင္ေတာ့ ေအာက္တုိဘာ (၃)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔က စၾကတာေပါ့။ အဲဒီေန႔က စေရတြက္ရင္ ၂၀၀၈ အကုန္ ဒီဇင္ဘာ(၃၁)ရက္အထိ ရက္(၉၀)ကြက္တိပဲ။ ဒီ ရက္ေပါင္း (၉၀)ဟာ အခု အသုံးခ်ရင္ခ်၊ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရမယ့္ အခြင့္အေရးပါ။

ကဲ ႏွစ္အစမွာ ကုိၾကီးတုိ႔ခ်ခဲ့တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ရာထားခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ျပည့္မီခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
“ၿပီးခဲ့တာေတ၊ြ ၿပီးပါေစေတာ့

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ စိတ္ထားတည္ၾကည္

ေနာင္ျဖစ္မည္ကုိ၊ မေတြးလုိႏွင့္…..

ယေန႔လုပ္ရန္၊ စိတ္အားသန္လ်က္

ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္က၊ သင့္တြက္နက္ျဖန္

ဧကန္လွပ၊ ျပည့္စုံရလိမ့္္” ဆုိတဲ့ “အေမရဲ့ အမွာ” နဲ႔အညီ အခုက်န္တဲ့ ရက္(၉၀)ဟာ ကုိၾကီးတုိ႔ဘဝရဲ့ အေကာင္းဆုံး သုံးလပတ္ျဖစ္ေစရမွာ ကုိၾကီးတုိ႔ရဲ့တာဝန္ပါ။ အဲဒီအခါ မဟာဗ်ဴဟာလုိတယ္။ နည္းဗ်ဴဟာ လုိတယ္။

ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့ အလွ


ပထမဦးဆုံးေသာ မဟာဗ်ဴဟာကေတာ့ ---- အဲဒီေတာ့ ဒီရက္ေပါင္း (၉၀)လုံးလုံး “ဘူး”တစ္လုံးေဆာင္ၾကမယ္။ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့ အလွကို ထြန္းလင္းျပၾကမယ္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားတဲ့ သူဆုိတာ စိတ္ဓာတ္အင္အားၾကီးမားရတယ္။ အၾကီးမားဆုံးစိတ္ဓာတ္အင္အားက “ခႏၱီ”ဆုိတဲ့ တရားပဲ။ သူတစ္ပါးေတြကို သည္းခံဖို႔ ဆုိတာကုိက ခက္လွၿပီ။ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ သည္းခံဖုိ႔ဆုိတာက ပါရမီရွိမွျဖစ္မယ္။ ပါရမီဆုိတာ ျဖည့္က်င့္ယူရင္ရပါတယ္။ …..
ကုိၾကီး ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ့ “ေလ႐ူးသည္ စာမတတ္ပါ”ထဲက စကားေလးေတြကုိ ကုိၾကီးမွတ္မိသလုိ ျပန္ကုိးကားလုိက္တာပါ။ စာသားေတြကေတာ့ အတိအက်မဟုတ္ဘူးေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ဖူးတာဆုိေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (အဲသည္စာအုပ္ကေလး ညီေလး ဖတ္ၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။ မဖတ္ရေသးရင္ ဖတ္ၾကည့္ပါလား။)

ကုိၾကီးတုိ႔ ရက္ေပါင္း (၉၀)လုံးလုံး ျငင္းပယ္ၾကမယ္။

ျငင္းပယ္ျခင္း၊ ျငင္းဆုိျခင္း၊ ဟင့္အင္း ဆုိတာ ကုိၾကီးတုိ႔ ၾကြယ္ဝသမွ် ေဝါဟာရေတြထဲမွာ စြမ္အားအၾကီးမားဆုံး စကားလုံးဆုိရင္ မမွားပါဘူးကြာ။ ကုိၾကီးတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ခါးဝတ္ပုဆုိးပမာ ၿမဲၾကပါတယ္ဆုိတဲ့ ငါးပါးေသာသီလေတြဟာ ျငင္းပယ္ျခင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျငင္းပယ္ျခင္းဟာ အကန္႔အသတ္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ဖုိ႔၊ နယ္နိမိတ္ေတြကုိ ခုိင္မာေစဖို႔၊ ညီေလးလုပ္မယ့္အရာေတြနဲ႔ မလုပ္မယ့္အရာေတြကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ အလြယ္ကူဆုံး စကားလုံးျဖစ္ပါတယ္။ ျငင္းပယ္ျခင္း (ဟင့္အင္း-ဆုိတာ) ညစ္ႏြမ္းတဲ့စကားလုံး၊ အႏုတ္လကၡဏာသေဘာေဆာင္တဲ့စကားလုံး မဟုတ္သလုိ၊ အတၱဆန္တဲ့ စကားလုံးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတၱ၊ ပရ ႏွစ္ျဖာအတြက္ သန္႔စင္ေသာစြမ္းအားရဲ့ စကားလုံးသာျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္အရာေတြကုိ၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လုိျငင္းပယ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အႏုပညာကုိ ညီေလး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရွိဖုိ႔ဟာ အလြန္အေရးပါပါတယ္။ ျငင္းပယ္တတ္ေအာင္ သင္ယူေလ့လာျခင္းျဖင့္ ညီေလးရဲ့ အဓိကဦးစားေပးေတြမွာ အာ႐ုံစူးစုိက္ႏုိင္လာကာ ညီေလးရဲအခ်ိန္ေတြဟာ ပုိမုိလြတ္ေျမာက္လာမွာပါ။ အခ်ိန္ဆုိတာ အသက္၊ အခ်ိန္ဆုိတာ ဘဝ။ ဒီေတာ့ ညီေလးရဲ့ ဘဝဟာ ပုိမုိလြတ္ေျမာက္လာမွာ၊ ညီေလးရဲ့ အခ်ိန္၊ ညီေလးရဲ့ ဘဝဟာ ညီေလးရဲ့ လက္ထဲကုိ အျပည့္အဝ ေရာက္လာမွာ အေသအခ်ာပါ။ ဟင့္အင္း လုိ႔ ေျပာတတ္ျခင္းျဖင့္ ညီေလးရဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ လွမ္းကုိင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ၊ အင္အားေတြ ပုိလုိ႔ရလာေစမွာပါ။ ညီေလးရဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝ၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြမွာ ပုိမုိလႊမ္းမုိးခ်ယ္လွယ္ခ်ဳပ္ကုိင္ႏုိင္လာတာဟာ ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့ အလွတစ္ပါးပါ။ ျငင္းပယ္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ခံျခင္းရဲ့ တန္ဖုိးကုိ ပုိမုိျမင့္မားေစပါတယ္။ ဟင့္အင္း-လုိ႔ ညီေလးျငင္းပယ္လုိက္ျခင္းဟာ ညီေလးကုိယ္တိုင္ခ်မွတ္လုိက္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာအေျမာက္ဆုံးေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ကုိၾကီးတုိ႔ရဲ့ ရက္(၉၀)အဓိ႒ာန္ကုိ လာမယ့္ ေအာက္တုိဘာ (၃)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔မွာ စၾကရေအာင္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Just Psychological Test for fun.

သင္အိမ္ေထာင္က်မက် ဒီအေျခအေနနဲ႔ စမ္းသပ္ရေအာင္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ဖန္တီးၾကမယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ေတာတန္းတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းအသြား အႏၱရာယ္တစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔တယ္ေပါ့။ အသက္လုျပီး ေျပးေနရတယ္။ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမ္းပါးတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ား အရမ္းပင္ပန္းေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ အသက္ေဘးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရလို႔ ကမ္းပါးရံကို ေက်ာ္ျဖတ္ကို ျဖတ္ရေတာ့မယ္။ အားတင္းလို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ေနတုန္းမွာ ခင္ဗ်ားေရအရမ္းဆာလာတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ဆက္ၾကိဳးစားလိုက္ရင္လည္း ကမ္းပါးကို ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ အႏၱရာယ္ကေန လြန္ေတာ့မယ္။ ေရကလည္း အရမ္းဆာေနျပီ။ ဆိုးသြားတာတစ္ခုက ခင္ဗ်ားေရေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကမ္းပါးရံေအာက္ေျခကို ဆင္းေသာက္ရမယ္။ ေရကလည္း ရႏိုင္တာ ဒီတစ္ေနရာပဲ။ ကမ္းပါးရံရဲ႕ဟိုတစ္ဖက္မွာက ေရအတြက္မေသခ်ာဘူး။ ေအာက္ေျခမွာ အႏၱရယ္နဲ႔ေရ ရွိေနေလရဲ႕။ ခင္ဗ်ားဘာ လုပ္မလည္း။ စိတ္မွာ ပံုေဖာ္ခံစားၾကည့္ျပီး အေျဖတစ္ခု စဥ္းစားထားလိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ား ကမ္းပါးရံကိုပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ေတာ့မွာလား၊ ေရဆင္းေသာက္မလား။

ျပီးမွ ဆက္ဖတ္ရန္ကို နိပ္ေနာ္။

ခင္ဗ်ားက ကမ္းပါးရံကိုပဲ ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္က်ဖို႔အတြက္ သိပ္မေသခ်ာသူပါတဲ့။ သူတို႔ေျပာတာကေတာ့ အက်ပ္အတည္းတစ္ခုကို ေဖာက္ထြက္ရာမွာ ကိုယ့္အသက္ကိုကိုယ္ ေရြးခ်ယ္လို႔တဲ့။
ခင္ဗ်ားက ေရဆင္းေသာက္အံုးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ဖို႔ ရာႏွဳန္းမ်ားသူပါတဲ့။ အက်ပ္အတည္းတစ္ခုမွာေတာင္ အသက္ကိုပဓာဏမထားပဲ အႏၱရာယ္ရွိရာကို ျပန္သြားလို႔တဲ့။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အရမ္းမေတြးၾကပါနဲ႔။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေပ်ာ္ေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးလို႔မွတ္မိေနတာေလးပါ။ ဒီေမးခြန္းေလးကို သိျပီးသားဆိုရင္ေတာ့လည္း ျပံဳးသြားလိုက္ယံုေပါ့ေနာ။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရဆင္းေသာက္ေသးတယ္ဗ်။ ဟီး…ဟီး..။ အခုထိကေတာ့ ရည္းစားမရွိ လူပ်ိဳပါခင္ဗ်ာ။ း)

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

မင္္းနဲ႔ငါ တစ္ညတာ

အစားေကာင္းစားရတဲ့အခါ ခ်စ္ေသာသူကုိ သတိရတယ္ - တဲ့။
ကုိယ့္အတြက္ သာျမင္ေညာင္ညဟာ တစ္ခ်ိဳ ့အတြက္ ရာေထာင္မက ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ့္ရဲ့ ရာေထာင္မကေတြကုိ ခင္မ်ားတုိ႔အား ေဝမွ်လုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တာဝန္တစ္ရပ္ကုိ ထမ္းရြက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္……

မင္္းနဲ႔ငါ တစ္ညတာ

မင္းလည္း ေျပာစရာရွိတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ငါလည္း ေျပာစရာရွိတာေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။ မင္းၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ၿမိဳ့၊ မင္းငယ္ဘဝ၊ ငါၾကီးျပင္းခဲ့ရာၿမိဳ့၊ ငါ့ငယ္ဘဝ။ ငါတုိ႔ရဲ့အမွတ္ရစရာေတြ။ ငါတုိ႔ရဲ့ခံစားမႈေတြ။ ငါတုိ႔သီခဲ့ၾကတဲ့ေတးေတြ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလုိက္ၾကစုိ႔။ လူဆုိတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ႔ရင္ ၿပံဳးရယ္မွာပဲ၊ ဝမ္းနည္းစရာေတြ႔ရင္ ငုိမိမွာပဲ။ အက်ပ္အတည္းေတြ႔ရင္ ႐ုန္းကန္မွာပဲ။ ငါတုိ႔မျမင္ႏုိင္ေသးတဲ့ တရားဓမၼေတြ၊ ငါတုိ႔မသိေသးတဲ့ သံေဝဂေတြ သူ႔အတုိင္းပဲရွိိေနပါေစကြာ။ ဘယ္အရာကုိ ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္မလဲ။ ဒါကုိ ငါစဥ္းစားမိသလုိ ဘယ္အရာကုိ ပုိဆုိးမသြားေအာင္ လုပ္ထားႏုိင္မလဲ။ မင္းလည္း စဥ္းစားမိမွာပါကြာ။ တုိ႔ ဒီေန႔အဖို႔ ေပါင္မုန္႔ကေလးတစ္လုံး ေကာင္းေကာင္းဖုတ္မယ္။ သလဲပင္ကေလးကုိ ေရေလာင္းမယ္။ အေဝးကေရာက္လာမယ့္ စာပုိ႔သမားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္မယ္။ မင္းလည္း ေျပာစရာရွိတာေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ငါလည္း ေျပာစရာရွိတာေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။ အေတြ႔အၾကံဳျဖတ္သန္းမႈ မတူေပမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြဟာ ဒီအတုိင္းပဲ။ ကမၻာၾကီးဟာလည္း တစ္ခုတည္း။ မနက္လင္းရင္ အေရွ ့အရပ္က ထြက္ေပၚလာမယ့္ ေနမင္းၾကီးကုိ ငါတုိ႔ ေစာေစာထၾကည့္မယ္။ ငါတုိ႔ျငင္းခုန္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔ေဆြးေႏြးဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ စက္သီးၾကိဳးနဲ႔ ေက်ာက္တုန္းေရတြင္းထဲကေရကုိ ငါငင္မယ္။ မင္းက သလဲပင္ကေလးကုိ ေလာင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ တစ္လုံးထက္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးက ပုိေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံးပဲ မင္းဖုတ္ခဲ့လည္း ငါေက်နပ္ၿပီ။ မီးဖုိထဲက မီးေတြ ၿငိမ္းသြားလုိ႔ အေအးဓာတ္ စတင္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရင္ မင္းငါ့အနားကုိတုိးပါ။ မင္းကုိ ငါေပြ႔ဖက္ထားမယ္။ ေႏြးေအာင္ေပါ့။ ဒီထက္မပုိဘူး။ တကယ္လုိ႔ မင္းနားေထာင္ခ်င္ခဲ့ရင္ ငါအေလးအနက္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကုိ ေဘးဖယ္ထားၿပီး မင္းကုိ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ဟုိး ငါငယ္ငယ္တုန္းက ေၾကာင္ကေလးကုိ လက္သဲညွပ္ေပးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလ။ မင္းလည္း ခုထိ အမွတ္ရေနတဲ့ ငယ္ငယ္က မုိက္မဲမႈတစ္ခုခုကုိ ေျပာျပပါ။ ငါနားေထာင္ခ်င္လုိ႔။

ေနမ်ိဳး
(ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း၊အမွတ္ -၉ ၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၆)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Walking, talking.

လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း

“ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ား”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ဆိုရိုးေလးတစ္ခု ရွိသတဲ့။ “မိန္းကေလးတို႔အိေျႏၵ ေရႊေပးလို႔မရ”ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္စဖြယ္ စကားကိုသာ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ေတြးခ်င္မိတယ္။ အေတြးဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွ်ေဝခ်င္တာ ဆႏၵပါပဲ။ ဒါမွလည္း အေတြးတို႔ေပါင္းစပ္ရင္း ဘဝအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္ေလ။

လူထုေဒၚအမာရဲ႕ စာသားတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွာမွတ္မိေနေသးတယ္။ အခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား အေမတို႔ေခတ္နဲ႔ ကြာလိုက္တာတဲ့။ ဆက္ေျပာသြားတာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ဆရာမၾကီးေျပာသြားတာက မိန္းကေလးေတြ ထမိန္ဝတ္တာနဲ႔ ပက္သက္ျပီးေပါ့။ အေမတို႔ေခတ္က လူမျမင္ကြယ္ရာကိုသြား၊ ထမိန္ကိုလည္း အကုန္မျဖန္႔ရဘူး၊ လိုသေလာက္ေလးျဖန္႔ျပီး ခပ္တင္းတင္းျပန္စည္းရတာတဲ့။

တေန႔က ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာရိုက္လုပ္တဲ့ ဆိုင္တစ္ခုနားကေန ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေဘးတစ္ဖက္ကိုကပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္အေနရခက္သြားပါတယ္။ တံခါးပြင့္လာတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲဒီဆိုင္ေလးနားကို ကပ္ေလွ်ာက္ေနတာကိုး။ သမီးပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပါက္နားကိုအေရာက္၊ သူက ထြက္အလာ။ အဲဒီလို။

ဒါေပမဲ့ အေတြ႔ကေတာ့ မျငိမ္းခ်မ္းပါဘူး။ လူအရင္ထြက္မလာဘူး။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့ ထမိန္စ အရင္ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေရွာင္ရင္ တိုက္မိမဲ့ပံုနဲ႔ အျပင္ကို ထမိန္ဝတ္ရင္း ထြက္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွားတယ္ ယူဆလို႔ အျမန္ပဲ ေရွာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခက္တာက သူကဒီအျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ ဟာသလို႔ ေတြးတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ကကပ္ပါလာတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာရယ္ေနၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိ အျဖစ္ရွိသြားတယ္ထင္ပ။

တစ္ခါေသာရက္က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္က ခံုပုေလးေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းတဲ့ဆိုင္ပါ။ သူရတဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ခင္းရတယ္ဆိုေတာ့ ဝိုင္းေတြက မနီးလြန္း မေဝးလြန္းေတြေပါ့။ မၾကာပါဘူး ေခတ္ရဲ႕ သမီးပ်ိဳေလးႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတယ္။ မွာစရာရွိတာမွာရင္းနဲ႔ သူတို႔ေတြလည္း ထိုင္ၾကတယ္ေပါ့။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူထိုင္ရင္း စကားေျပာေနတာ၊ ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ စတိုင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေအာက္နားခပ္က်က်ဝတ္တာဟာ (ခ်က္ျပဳတ္လို႔လည္းေခၚၾကတယ္ထင္ပ) ေပါ့ပါးတဲ့ စတိုင္တစ္ခုလို႔ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဂ်င္းကအနက္ေရာင္ဆိုရင္ အတြင္းခံကိုလည္း အနက္ေရာင္ဝတ္ေပါ့။ ဥပမာ ဂ်င္းကအနက္ဆိုရင္ က်န္တာကို အနီေရာင္ဝတ္လာတယ္။ ထင္ရွားေစခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဘူး။ ျမင္ရသူအတြက္ ျမန္မာ့အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အနည္းအက်ဥ္း စိတ္႐ႈပ္ေစပါတယ္။

အဲ၊ ေစာေစာက သမီးပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုင္ျပီးကတည္းက ဝတ္လာတဲ့အဝတ္အစားအရ ဘယ္လိုမွမလံုႏိုင္တဲ့ သူတို႔ခါးကို ဖံုးဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ၾကိဳးစားပါ၊ ေကာင္းပါ၏။ မေကာင္းတာက ခါးကို အကၤ်ီနဲ႔ဖံုးလိုက္ ေနာက္ဝိုင္းကလူေတြကို မသာမာသူလိုၾကည့္လိုက္။ ခဏေနဆြဲခ်ျပီးဖံုးလိုက္ မသာမာသူလို ၾကည့္လိုက္နဲ႔။ အေတာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိ အျပစ္ရွိသြားတယ္ထင္ပ။

ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိလို႔ အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္သြားတာေတြ ျပန္ေျပာျပေနရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပြင့္လင္းမွဳ၊ ေခတ္ေရစီးတြင္လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမွဳေတြကို အရမ္းသေဘာက်သူပါ။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ စည္းရွိရပါမယ္။

လူစံုရာမွာ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႔ ထိုင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္မ်ိဳးမွာ ရင္ဘတ္ဟိုက္လြန္းတာကို ဝတ္မလာပါနဲ႔။ ဝတ္လာမိရင္လည္း ေနာင္တရပါ။ ၾကည့္ေသာသူျမင္၏ ဆိုတာထက္ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ျမင္ေသာသူ အျပစ္ရွိ၏လို႔ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အိေျႏၵဆိုတာက ရင္ဖံုးေလးဝတ္၊ ထမိန္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ဆံပင္ကို ေနာက္ေလးသိမ္းျပီး ဆင္မရင္သာလွမ္းေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္တန္ရာဘူး။ ကိုယ့္ေခတ္၊ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႔ အေနတတ္ဖို႔ကို ေျပာတာပါ။ ပြင့္လင္းတယ္ဆိုတာကလည္း ရဲတင္းတာဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ ရဲတင္းလြန္းစြာႏွင့္ အေနမတတ္ရင္သာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚရာ ေရာက္တာပါ။

ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ား ေပါင္းစည္းျခင္းဆိုတာထက္ ေရာယွက္ျခင္းမွ်သာပါ။ မေကာင္းတာပယ္၊ ေကာင္းတာကို သယ္ရမွာ။ ကိုရီးယားမေလးေတြ ဆံပင္ေျဖာင့္နဲ႔လွေနေပမဲ့ ျမန္မာမေလးေတြက တျခားစတိုင္နဲ႔မွ လွခ်င္လွေနမွာ။ သူတို႔က်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကိုယ္က်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္ မတူကြဲျပားမွဳၾကားမွာ မွ်ယူရမွာပါ။ ဒါဟာ နတ္ဒိုးကို ေခတ္သံစဥ္နဲ႔ တြဲဖက္သလိုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အလိုမတူ ကြဲျပားလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္သာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစပါနဲ႔။ ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာကလည္း စီးဆင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူမွဳေရး ႏွဳန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေဖာက္ဖ်က္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းျခင္းပဲ သူ႔အလိုလိုျပဳျပင္သြားတတ္တာမ်ိဳးပါ။

အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ဦးေဆာင္သူေတြဟာ ေပးဆပ္ရတတ္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း ဒါဟာငါတို႔ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ဦးတည္ေနတာလို႔ လက္ခံယံုၾကည္ရဲရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာပါ။ ေခတ္ေရွ႕ေျပးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ခါးေလးရင္ေလး လစ္ဟာတာေလာက္နဲ႔ မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ပုရိသမွ အေရးတယူမၾကည့္ပါ။ သူတို႔အတြက္ မထူးဆန္းေတာ့လို႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္းမေခ်ာေလးေတြလည္း မထူးဆန္းဘူးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အေမာင္ပုရိသတို႔ ခံစားရေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ေပးဆပ္ရမယ္ထင္တယ္။ မေပးဆပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနမခက္ရေအာင္ မေျပာင္းလဲပါနဲ႔လား။ ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ေျပာင္းလဲရင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္အေနရမခက္ေအာင္ အေနတတ္ၾကပါေစသား။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ႏွင္းရည္စက္လက္

ကဗ်ာဆုိတာ
ႏွလုံးေသြးတစ္စက္နဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ စီးဆင္းႏုိင္တဲ့ ျမစ္ ျဖစ္တယ္
စၾကာဝဠာထဲမွာ (ဒါမွမဟုတ္) လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ
႐ႈမဆုံးေအာင္ ႐ုန္းကန္လွပေနတဲ့ သဘာဝတရားငယ္တစ္ခုလုိ႔
ကဗ်ာကုိ
ေၾသာ္ ………. ဘယ္သူေတြမ်ား ခ်စ္ႏုိင္ပါလိမ့္။
(ေမာင္သိန္းေဇာ္)

က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါရေစ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗုံသံေတြထဲ ကြ်ံက်ေနတဲ့ ကဗ်ာအလွ ကုိ ရြတ္ပါရေစ။
ဒါဟာ က်ေနာ္ ကဗ်ာမေရးျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းရင္းကုိ ဖြင့္ဆုိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကဗ်ာရြတ္ပါေတာ့မယ္။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး …..
ခႏၶာကုိယ္ အေနအထားကုိ မတ္မတ္ကေလးထားလုိက္ပါ။
တစ္ကုိယ္လုံးက အေၾကာေတြေလ်ာ့ေနပါေစ။
မ်က္လႊာကေလးေတြကုိသိမ္းလုိက္ပါ။
အသက္ဝဝ႐ႈသြင္းပါ။
(၁) ကေန (၁၀) ထိ ေရတြက္ပါ။
ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္႐ႈထုတ္ပါ။
……………………………………………
အဲသလုိ (၅) ၾကိမ္၊ (၅) ခါ လုပ္ပါ။

ကဲ က်ေနာ္ကဗ်ာ ရြတ္ပါေတာ့မယ္။

ႏွင္းရည္စက္လက္

ေမေမ့ဆီမွာ
စိတ္ရဲ့အသုံးစရိတ္အေနနဲ႔
စာရင္းျပၿပီး
ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုကုိကုိေတာင္းယူခဲ့၊

ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာတည္ရွိေနတဲ့
ၿမိဳ့ကေလးလုိ႔ေျပာမယ့္အစား
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာဖူးပြင့္ေနတဲ့
ၿမိဳ့ကေလးလုိ႔ေျပာၾကရေအာင္ပါ။

ေနလုံးနီနီေရ
ကုိယ္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊
ပန္းေတြဝတ္ထားတဲ့
ႏွင္းကုိ မင္းခြ်တ္ခ်လုိက္တဲ့အခါ
သဘာဝရဲ့ကုိယ္ထည္လွလွကုိ
အထင္းသား ကုိယ္ျမင္ခြင့္ရတယ္ ။
ဒီေနရာေလးဟာ တကယ္ေတာ့
ကဗ်ာေရးဖို႔ မေကာင္းပါဘူး ၊
ဘာမွမေရးဘဲ
ေမႊးရန႔ံေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနဖို႔ေကာင္းပါတယ္ ။

ကဲ ကုိယ့္ရာဇဝင္အတြက္ေတာ့
101ဆုိတဲ့ အိပ္ခန္းေလး မပါလည္းျဖစ္တယ္
ဥေရာပတုိက္ၾကီး မပါလည္းျဖစ္တယ္
ပန္းပြင့္နဲ႔ေနေရာင္ျခည္ေတြ မပါလည္းျဖစ္တယ္
ၿမိဳ့ကေလးေရ မင္းကေတာ့ မပါလုိ႔
မျဖစ္ပါဘူးကြယ္ ။

ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္
ၿမိဳ့ကေလးဟာ သူလွတာကုိ သူသိမေနရင္
သူဟာ ဒီထက္ပုိၿပီး လွေနမွာပဲ ၊
သူ႔ထံမွာ သားေပ်ာ္ပါတယ္ ….. ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္
ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ၊ ပန္းခင္းေတြ
တိမ္ေတြ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြ
ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ့ကေလးကုိ
နဂုိရည္အတုိင္းထားၿပီး
သားျပန္ခဲ့ ။

အဲဒီေန႔ကေပါ့ ေမေမရယ္
မနက္ေစာေစာၾကီး ….. ၿမိဳ့ကေလးအေပၚကုိ
ခ်ယ္ရီပန္းေတြအားရပါးရ ေၾကြက်လုိ႔ …..
အျပင္ဘက္ကႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခုံေလးအေပၚမွာ
ေမေမ့သားရဲ့ႏွလုံးသားငယ္ မုိးေရေတြ ရႊဲ လုိ႔ ။……………။


ေမာင္သိန္းေဇာ္

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Researching the Research

အင္တာနက္ထဲမွာ ဟိုရွာ ဒီရွာလုပ္ရင္ ပါဝါပိြိဳင့္ဆလိုက္ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္မိတာေလးေတြပါ။

Research must be teamed

• African proverb

“If you want to go quickly, go alone. If you want to go far, go together.”

• Research Proverb

“Doing alone, no more job and grant; doing as team, plenty of jobs and grants.”

အာဖရိကန္ စကားပုံဆိုလိုတာက - ခရီးတခုကို ျမန္ျမန္သြားလိုရင္ တစ္ေယာက္တည္းသြားတဲ့၊ အဲ ေဝးေဝးသြားခ်င္ရင္ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ အတူတူသြားလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

သူကိုလိုက္တုၿပီး ေပၚလာတဲ့ စကားပုံက တစ္ေယာက္တည္းသာ အလုပ္လုပ္ေနရင္ ဘာမွလည္းဆက္လုပ္စရာေပၚလာမွာ မဟုတ္သလို၊ ဘာအေထာက္အပံ့မွလည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ အသင္းအစုအေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ အေထာက္အပံ့ေတြလည္း မ်ားလာမယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။

သုေသသနအလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အသင္းအဖြဲ႔နဲ႔ လုပ္တာ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သုေသသန အလုပ္တခုလုပ္တဲ့အခါမွာ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့၊ သဘာရင့္ ဆရာေတြက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို တြဲေခၚရမယ္။ တြဲေခၚမယ္ဆိုေတာ့ ဝါရင့္ သဘာရင့္ေတြက မ်ိဳးဆက္သစ္ အငယ္ေတြကို ဘယ္လိုတြဲေခၚမွာတုန္း။ အေထာက္အပံ့ဆိုတာကလည္းရွိမွသာ တြဲေခၚသူကလည္း တြဲေခၚႏိုင္ရွာမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ အေထာက္အပံ့ကို ဘယ္က ရမွာပါလိမ့္။

Research, industry and system as a team and rule of game

• Researchers convert tax money to knowledge.

• Industries convert knowledge to MORE money (and pay more tax).

• System manages to enlarge this spiral circle for benefit of tax payers and nation; creates Knowledge-Based Wealth.

• To be successful,

• Researchers know what should be done, under what conditions and have postgraduate students as connecting mechanism.

• Industries give research problems/conditions, follow up and implement the results.

• “Manager” creates system and rule to spirally circulate wealth.

သုေသသနရယ္၊ (စက္မႈ)လုပ္ငန္းရယ္၊ စနစ္ရယ္က သဟဇာတျဖစ္ေနရမယ္။

• သုေသသနသမားက အခြန္ေငြကို အသိပညာအျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္တယ္။

• စက္မႈလုပ္ငန္းေတြက အသိပညာေတြကို ပိုက္ဆံေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္မယ္။ (ၿပီးေတာ့ အခြန္ထမ္းေဆာင္ေပါ့။)

• စနစ္က ဒီစက္ဝိုင္းကို အဆင္ေျပေျပလည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ရမယ္။ (အခြန္ထမ္းသူေတြရယ္၊ႏိုင္ငံအတြက္ရယ္ ပညာကိုအေျခခံတဲ့ ႂကြယ္ဝမႈရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ္။)

• ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာက -

• သုေသသနသမားေတြက ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ဘာေတြကိုလုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာ သိရမယ္၊ ဘြဲ႕လြန္ေတြလည္း အဆက္မျပတ္ေမြးရမယ္။

• စက္မႈလုပ္ငန္းေတြက သုေသသနလုပ္ငန္းအတြက္ ဘယ္လိုျပႆနာေတြရွိတယ္၊ ဘယ္လို အေျခအေနရွိတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပႏိုင္ရမယ္။ ရလာတဲ့ ရလာဒ္ေတြကိုလည္း အမွန္တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမယ္။

• စီမံသူေတြကေတာ့ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေရးအတြက္ စနစ္ကိုဖန္တီးႏိုင္ၿပီး ေမာင္းႏွင္ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ရမယ္ေပါ့။

ဒီေတာ့ကာ တို႔ႏိုင္ငံမွာေရာ သုေသသနရယ္၊ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြရယ္ အဆက္အစပ္ရွိၿပီလား။ အျပင္ကလုပ္ငန္းေတြရဲ႕နည္းပညာလိုအပ္ခ်က္ေတြကို သုေသသနလုပ္ငန္းေတြက လိုက္ၿပီးျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၿပီလား။ သုေတသနသမား ေကာင္းေကာင္းေတြေမြးထုတ္ဖို႔ တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းေတြေရာ ရွိၿပီလား။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေထာက္အပံ့ေတြေရာ ရရွိရဲ႕လား။
လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္လိုက္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

အရိပ္ကေလး

အရိပ္ကေလး

ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္ပါရဲ႕
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ…
တျခားသူေတြ မျမင္ေအာင္
မင္းရဲ႕ အရိပ္ကို
တစ္စံုတရာ ဖန္ဆင္းခြင့္ရခဲ့ရင္…

ကိုယ္ရဲ႕စိတ္နဲ႔
အိပ္စက္ရတဲ့ ညေတြလဲ မ်ားျပီ။
အိပ္မက္ေတြကို ေသာက္ျပီး
စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္အျဖစ္
မင္းကို မသိေစခ်င္ပါဘူးကြာ။

ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲဘယ္လိုေနရတယ္ ဆိုတာ
မင္္း....ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားတဲ့အခါ
ကိုယ့္စိတ္ကို ညာေနခဲ့ရတယ္။
မင္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကို အထင္းသား ျမင္ရတဲ့အခါ …
မင္းရဲ႕ စကားလံုးေတြ ကိုယ့္ေပၚလ်ွံက်လာတဲ့အခါ …
မင္းကို ဖြဖြေလး ခိုးနမ္းေနမိတယ္။

တရားေသာနည္းနဲ႔
ထြက္ေျပးခ်င္ေနတာလား။
မင္းရဲ႕ အသိစိတ္ကပဲ
ကိုယ့္အၾကည့္ေတြကို မုန္းလို႔လား။
မင္း ဘာေၾကာင့္ထြက္ေျပးေနရတာလဲကြာ
အရိပ္ကေလးရယ္ ... ။………………..။

မာေရးသွ်င္

Material : တိတ္တခိုး (ေတာေၾကာင္)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

သံေယာဇဥ္ တစံုတရာသို႕.....

အစကေတာ့သူကိုသတိမထားမိဘူး....
သူငယ္ခ်င္းကသူ ့ကိုျပဖူးေပမဲ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပါပဲ....
တရက္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခိ်န္
သူငယ္ခ်င္းကသူနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္...
သူနဲ ့အဲဒီမွာစျပီးစကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္....
သူနဲ ့စကားေတြေျပာရတာကိုေပ်ာ္လာတယ္....
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီးမယ့္ဘ၀ထဲကို
သူေရာက္လာခဲ့တာလား....
သူ ့ဘ၀ထဲကိုမယ္ေရာက္သြားခဲ့တာလားဆိုတာ
မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး....

ေသခ်ာတာတခုက....
သူဟာမယ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာမယ္ရဲ ့ရင္ဖြင့္ေဖာ္...
မယ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာမယ့္နဲ ့အတူ
ေပ်ာ္နိုင္တဲ့အေဖာ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္...
မယ္စိတ္၀င္စားတဲ့အေၾကာင္းေတြကို
သူကေနတဆင့္ တျခားသူေတြနဲ ့ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္....
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့သူ ့ကိုမယ္စြဲလန္းမွန္းမသိစြဲလန္းလာမိတယ္....
တစစနဲ ့သူ ့အေပၚတြယ္တာလာမိတယ္...
ေနာက္ပိုင္းမယ္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို ့
သူနဲ ့စကားေတြမေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
သူဘာေတြလုပ္ေနတယ္....
သူနဲ ့မယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဘာေတြေျပာၾက....
ေဆြးေႏြးၾကတယ္.....
သူဘာေတြေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာကို
ေန ့့တိုင္းေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္တယ္....
သူအေပၚသံေယာဇဥ္တြယ္မိတဲ့မယ္
ကိုယ္တိုင္အံၾသမိတယ္…..
ဒီေနာက္ပိုင္းမယ္သူနဲ ့စကားမေျပာျဖစ္တာၾကာသြားျပီ….
မယ္ေျပာဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္…..
မယ္ေျပာတဲ့စကားေတြ…
မယ္ေဆြးေႏြးမဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ ့ပတ္သက္ျပီး….
သူလက္ခံနိုင္ပမလား….
သူၾကိဳက္ပမလားဆိုတဲ့အေတြးေတြ၀င္လာေတာ့….
မယ္လည္းသူနဲ ့စကားမေျပာျဖစ္တာၾကာသြားျပီ….
သူနဲ ့စကားေတြမေျပာျဖစ္ေပမဲ ့သူကိုမယ္မေမ့ပါဘူး…
ေန ့တိုင္းသူဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို
မယ္အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္…
သူ ့ကိုမယ္စကားမေျပာျဖစ္ရင္ေတာင္ျမင္ခြင့္…
ၾကည့္ခြင့္ေလးေတာ့ရွိေသးတယ္…
အင္း… မယ္ရဲ ့အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာကိစၥေတြေၾကာင့္...
ဒီေနာက္ပိုင္း သူ ့နဲ ့စကားေျပာခြင့္ ….
သူ ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ခြင့္…ရွိပါေတာ့မလားဆိုတာ
မယ္နဲနဲစိတ္ပူလာမိတယ္…
သူနဲ ့စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္…
သူ ့ကိုျမင္ေတြ ့ခြင့္မရွိခဲ့ရင္ေတာင္…
မယ္သူ ့ကိုမေမ့ပါဘူးဆိုတာ
သူ ့ကိုသိေစခ်င္ပါတယ္…
အခြင့္အေရးရမဲ့တေန ့မွာ
သူနဲ ့စကားေတြဆက္ေျပာျဖစ္ဦးမွာပါ…
အဲဒီတေန ့ကိုမယ္ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာသူသိပါေစလို ့……

မယ္(9း30 , 20.9.08)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Open Letter

အိတ္ဖြင့္ေပးစာ။…..။

အမည္မသိသူသို႔ ေတာင္းပန္ျခင္း။


တေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စီေဘာက္စ္ေလးမွာ လာေျပာသြားပါတယ္။
Anonymous: သုခမိန္(E-Journal) ေရ.. ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ့ကဗ်ာကုိ ကူးထားတာပါလဲ.. တုိက္ဆုိင္မိသြားလုိ႕ပါလားခင္ဗ်ာ.. ဘယ္သူ႕ဆီက ၾကည့္ကူးတာမွမဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. တုိက္ဆုိင္သြားရင္ ျပန္ဖ်က္ေပးပါ့မယ္။
18 Sep 08, 03:58
အဲဒီ စကားစုေလးကို ျမင္ျမင္ျခင္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပံဳးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးတာနည္းတယ္။ မရွိသေလာက္ပါ။ အေရးလည္း မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုအေျပာခံလိုက္ရေတာ့ “မဟုတ္တာလို႔”ပဲ ေတြးပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ရက္ေတြအထိ အဲဒီအေၾကာင္းက စိတ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးဖူးသေလာက္ ကဗ်ာဆိုတာကလည္း ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္တိုင္ ေမြးဖြားလိုက္တာေတြပဲ။ စဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားရင္း ေနာက္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုေတြ႔လာပါတယ္။ ကြန္မန္႔ေတြပါ။ ဟုတ္ကဲ့၊ မလည္မဝယ္ နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္႐ႈပ္မိသြားပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ားေတြစာကိုဖတ္တယ္။ ျပီးရင္ ကြန္မန္႔ေရးတဲ့အခါမွာ စိတ္ထဲရွိသလိုပဲ ေရးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကဗ်ာေတြဖတ္တယ္။ ေနာက္ျပီးက်ရင္ ကဗ်ာဆိုေတာ့ ကြန္မန္႔မွာ ဘာေျပာရမလဲ မစဥ္းစားတတ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိတဲ့ကဗ်ာေလးထဲက စိတ္ကို စြဲေဆာင္သြားတဲ့ စာသားေလးေတြကို ခ်ေရးလိုက္တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေခါင္းစဥ္ကိုေတာင္ ျပန္ကူးေရးေပးခဲ့တတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေအာက္မွာ “သုခမိန္(E-Journal)”ဆိုျပီး ေရးလိုက္ေတာ့တာ။ အဲဒီမွာ နားလည္မႈလြဲတယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို နားေထာင္အျပီး လိုက္ဆိုလို္က္သလိုပါပဲ။ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ၊ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။ သံျပိဳင္အပိုဒ္ဆိုလိုက္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ စာသားေလး ေကာက္ရြတ္လိုက္။ အဲဒီလိုပါခင္ဗ်ာ။ ျပန္ကူးခ်ရျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပိုင္ကဗ်ာ မဟုတ္ပါ။

ဒီစာစုဟာ ေတာင္းပန္ျခင္းစာစုျဖစ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးမျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ခဲ့မိတာကို ေျပာတာဆိုရင္ (ကြန္မန္႔မွာ ျပန္ကူးခ်ထားတာဆိုရင္) ဖ်က္ျပစ္လိုက္ပါ ခင္ဗ်ာ။ ေတာင္းပန္မွဳလည္း ျပဳအပ္ေၾကာင္းပါ၊ အမည္မသိခင္ဗ်ား။ ေႏွာင္ကိုလည္း အဲဒီလို ကြန္မန္႔မ်ိဳးမေရးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထိမ္းသိမ္းရပါေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆံုးမျဖစ္လိုက္ေၾကာင္းပါ။

ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားေသာ (ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ တင္ထားေသာ) ကဗ်ာဟာ တူညီေနတာဆိုရင္လည္း ေသခ်ာညႊန္ျပ ေျပာသြားႏိုင္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ထားတာေတြအတြက္ ကူးယူထားရင္လည္း ကူးယူထားေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မေျပာျဖစ္ဘဲ က်န္ရစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာမရွိ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲမထားပဲ ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္လည္း အလည္လာေရာက္လို႔ အားေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွားခဲ့တဲ့ အျပဳအမူရွိေနရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အမည္မသိခင္ဗ်ား။


သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

တိတ္တခိုး

အရိပ္ကေလးရယ္ ...

မင္း ဘာေၾကာင့္ထြက္ေျပးေနရတာလဲကြာ …

ကိုယ့္အၾကည့္ေတြကို မုန္းလို႔လား ?

မင္းရဲ႕ အသိစိတ္ကဘဲ

ထြက္ေျပခ်င္ေနတာလား ?

တရားေသာနည္းနဲ႔

မင္းကို ဖြဖြေလး ခိုးနမ္းေနမိတယ္။

မင္းရဲ႕ စကားလံုးေတြ

ကိုယ့္ေပၚလ်ွံက်လာတဲ့အခါ …

မင္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကို

အထင္းသား ျမင္ရတဲ့အခါ …

ကိုယ့္စိတ္ကို ညာေနခဲ့ရတယ္။

မင္္း....ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားတဲ့အခါ

ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲဘယ္လိုေနရတယ္ ဆိုတာ

မင္းကို မသိေစခ်င္ပါဘူးကြာ။

စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္အျဖစ္

အိပ္မက္ေတြကို ေသာက္ျပီး

အိပ္စက္ရတဲ့ ညေတြလဲ မ်ားျပီ။

ကိုယ္ရဲ႕စိတ္နဲ႔

တစ္စံုတရာ ဖန္ဆင္းခြင့္ရခဲ့ရင္

မင္းရဲ႕ အရိပ္ကို

တျခားသူေတြ မျမင္ေအာင္

ေကာင္းကင္ေပၚမွာ

ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္ပါရဲ႕။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

smart answer is Submarine!

ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးလိုက္တယ္။


ၾကိဳးစားပမ္းစားမဟုတ္ေတာင္ ဘာလည္းဟဆိုျပီး စဥ္းစားသြားသူေတြအတြက္ အေျဖမွန္ေလးကို ေျပာျပတာပါ။ ဟိုေန႔က ေမးမိတဲ့ လူ၆၀တင္တဲ့သေဘာၤ၊ လူ၆၀တက္ျပီးေတာ့ ေရေအာက္ျမဳပ္သြားတယ္ဆိုတာက ဒီလိုဗ်။ ဟဲ ဟဲ။

ကိုတာတူး။...။
အ ဟြန္း ဟြန္း . . . . . ကိုဗာဘို ။ ဘယ္ရမလဲ ကို၀န္ေဆာင္သည္္ တက္လာလို႕ ျမဳပ္တာျဖစ္မယ္ ။ ေပး ဗ်ာ လက္ေဆာင္။
ဒီလူဟာေလ။ ဒါပဲေတြးေနတယ္။ ဗိုိက္ၾကီးခ်င္ အဲေလ၊ ကေလးလိုခ်င္ေနလားမသိဘူး။ ေရငုပ္သေဘာၤေလဗ်ာ။ လိုက္မယ့္သူစံုျပီဆိုေတာ့ သြားမယ္ဆိုျပီး ဆင္းသြားတယ္၊ ေရေအာက္ကို၊ ျမဳပ္ေရာ။

ရႊန္းမီ။...။
မဂၤလာပါ ကိုသု =)
သေဘာၤျမဳပ္သြားတာ ေရထဲမွာ ေရာက္ေနလို႔ပါ။
လူဆံ့တာ မဆံ့တာက ျမဳပ္တာ မျမဳပ္တာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးထင္တယ္။ =)
ဒီအေျဖကေကာင္းတယ္။ ေရေအာက္ကိုျမဳပ္ဖို႔ ေရထဲကိုေရာက္ေနဖို႔လိုတယ္။ အေျခခိုင္တဲ့ အေတြး။ ေလာကၾကီးမွာ ရလဒ္တစ္ခုအတြက္ ခ်ဥ္းကပ္ရမွာက သူရွိေနႏိုင္တဲ့ အဝန္းအဝိုင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျဖကိုေတာ့ မွားတယ္ေျပာမယ္။ ဒီမွာက ေရငုပ္သေဘာၤၾကီး ျဖစ္ေနတယ္ကိုး။

Asterisk (မယ္)။...။
ကိုတားျမစ္ေရ...
ဘာေၾကာင့္ ေရေအာက္ကို ျမဳပ္သြားသလည္းဆိုတာက................................... အေျဖမွန္လို႔ လက္ေဆာင္မေပးနိုင္ေပမဲ့....မုန္႔က တကယ္ေကၽြးလို႔ ရပါတယ္....
အင္း။ ဒီတစ္ေယာက္လည္း အစားပဲမက္ေနတယ္ကိုး။ စဥ္းစားဖို႔ကိုအားမထည့္ဘူး။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ဝပုတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ဇနိ။...။
ဟီးဟီး သိသိႀကီးနဲ႔ေရးသြားၿပီ
ေရျမဳပ္သေဘၤာ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့ ကိုသုရယ္
း)
ဒီလူက လူဆိုး။ သူ႔ကိုေမးဖူးလို႔ သူသိေနတာ။ အစီစဥ္ထဲ ေျဖပိုင္ခြင့္မရွိဆိုျပီး သူ႔ကိုထည့္လိုက္ရမွာ၊ ေမ့သြားတယ္။

မာေရးသွ်င္။...။
“ေရငုပ္သေဘၤာမုိ႔ ထင္ပါ့ ဆရာသု ေရ”
တိုက္ဆိုင္တယ္။ အေျဖမွန္ကလည္း ေရငုပ္သေဘာၤပဲဗ်။ အားလံုးထဲမွာ ဒီဆရာတစ္ေယာက္ အေတြးေတာ္ေတာ္ေပါက္တယ္။

khin oo may။...။
ထင္တာကေတာ့ ေလးလို႔ၿမဳပ္သြားတာပါ။
ကဲ မေကာင္းဘူးလား။ မခင္ဦးေမတစ္ေယာက္စဥ္းစားတာ ကြက္တိပါပဲ။ ေရေအာက္ျမဳပ္ဖို႔ အေလးခ်ိန္တစ္ခုခုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ရမွာပဲ။ ဒါက သာမာန္က်တဲ့ ယုတၱိပဲ။ အတည့္စဥ္းစားတယ္။ ေျဖသြားပံုကို သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ အမေရ ေရငုပ္သေဘာၤျဖစ္ေနလို႔ဗ်။

အိမ္လြမ္းသူ(မွန္နီကုန္း)။...။
အကုိၾကီးသုေရ....
က်ေနာ္ထင္တာ ေျပာရရင္ေတာ႔
ballast system မေကာင္းတာဗ်..။ က်ေနာ္က သေဘၤာေပၚေန႕တုိင္းတက္ျပီး သံေခ်းေခါက္ေနေတာ႔... နဲနဲေတာ႔ သိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုမၸဏီက service လုပ္လုိက္တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်...။
သူကေတာ့ သီအိုရီသမားျဖစ္မယ္။ သူေျပာတာေတြကို သားလည္းမသိ။ ပညာရွင္မ်ား ကူညီၾကပါကုန္ေလာ့…။ တစ္ခုပဲ။ သူကမ်ား လူကိုလာျပီး အကိုၾကီးသုတဲ့။ ဆံုလာခဲ့ရင္ ေကာင္မေလးတေယာက္ေလာက္ကို တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူပိုငယ္လည္း ေမးၾကည့္အံုးမယ္။ ဟင္း.. အဲဒီက်ရင္ေတာ့ ေပၚမွာပဲ။ အသက္ေျပာပါတယ္။

ေရႊျပည္သူ။...။
သေဘၤာကေတာ့ အစတကည္းက ၀မ္းေပါက္ေနလို႔မ်ားလား (ဥာဏ္မီသေလာက္ေလး စဥ္းစားၾကည့္တာပါ း) )
ဒီကအမ ေမ့တတ္တဲ့ အက်င့္မ်ားရွိေလသလား၊ ေတြးေနမိတယ္။ သေဘာၤဝမ္းအေပါက္က အစကတည္းက ရွိေနတယ္စဥ္းစားလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေတြးမွ အယ္၊ သူေျပာတာလည္း မွန္ေနသလိုပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အေပါက္ရွိလို႔ကို ျမဳပ္ရတာကိုး။ ေရငုပ္သေဘာၤလည္း ဒီလိုပဲေလ။

မိုးေသာက္။...။
မာလိန္မႈး နဲ႕ဆိုေတာ့ ၆၁ ေယာက္ ျဖစ္သြားလို႕ ထင္တယ္
ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အစကတည္းက ေရ ျမဳပ္သေဘၤာ လားမွ မသိတာ
အဟဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး .. ရမ္းစမ္း ေဖာၾကည့္တာ :P
ဒီအကိုကလည္း အလုပ္ဆိုရင္ ေသခ်ာလုပ္တာ မလုပ္တာထက္ အေျခအေနတရပ္အတြက္ အဓိကကို ေတြးတတ္သူျဖစ္မယ္။ မာလိန္မွဳးကို စဥ္းစားေပးလို႔။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္မွထည့္တြက္တယ္။ လူဆိုး။ အေျဖကိုလည္း ႏွစ္ခုေျပာသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုလည္းက်ေရာ ထည့္မွန္ေရာပဲ။ ဟုတ္ပ ေရျမဳပ္သေဘာၤၾကီးကိုးဗ်။

ကဲအားလံုးပဲ ဆက္စပ္ေတြးေပး၊ ေျဖေပးသြားတာ ေက်းဇူးပါ။ ေနာင္မ်ားလည္း လာလည္ၾကပါ။ စာေတြဖတ္လို႔ လိုအပ္တာေတြ၊ ျပဳျပင္စရာေတြကိုလည္း အားမနာတမ္းသာ မွာၾကားသြားပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Professor! Ok, I got it.

ပညတ္၊ ပရမတ္ႏွင့္ သုခမိန္။


ဘေလာ့ေပၚကို ပိုစ့္မတင္ႏိုင္တာလည္း ၾကာသြားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စိတ္ညစ္စရာေလးေတြရွိလာေတာ့ ခဏကို ေရွာင္ပုန္းေနလိုက္ေသးတယ္။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ေန႔တိုင္းပဲ အြန္လိုင္းအဆင္ေျပတာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လာေခ်ာင္းရတာ အေမာပါ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ငါ့ရဲ႕ စိတ္တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီေနရာမွာေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ပိုစ့္အသစ္ေရးရေအာင္ ကုန္ၾကမ္းရွာပါေတာ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြကမ်ား၊ စိတ္ရွိေနတုန္းမွာ ခ်မေရးထားႏိုင္ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ေရာင္ဝါးဝါးေတြျဖစ္ေနေရာ။ စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ကုန္တာက မ်ားသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာ တျခားေရးေဖာ္ ေရးဖက္ေတြတင္လို႔ ဖတ္ေနရတဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြက ေက်နပ္စရာေတြၾကည့္ပဲ။ ပိုစ့္အေကာင္းစားေလးေတြ။ ဘယ္သူခ်ီးက်ဴး မခ်ီးက်ဴးေတာ့မသိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ ပံုမွန္တင္ေနတဲ့ ကိုမာေရးသွ်င္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ပြင့္အံထားတဲ့ ကိုေတာေၾကာင္နဲ႔ ကိုတာတူး။ အားလံုးပဲ အေရးေကာင္း၊ အေတြးေကာင္းေလးေတြနဲ႔ပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေျပာစရာေခါင္းစဥ္ရသြားဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေျပာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရးထားတာေလးေတြကို အလုပ္ထဲက ခင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ျပေနမိပါတယ္။ ဘယ္စာကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘာညာေပါ့။ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူကေမးပါတယ္။ မင္းေရးတာက ဘယ္စာေတြလည္းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္းျပတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူကေျပာလာပါတယ္။

“မင္းက၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ ယံုၾကည္မွဳရွိတာပဲ။”
“ဗ်ာ။ ဘာလို႔လည္း။”
“သုခမိန္။ ပညာရွိလို႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမည္ခံျပီး ေရးရဲတယ္။”
“အာ..။ ဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါက ဒီလို”
ရွင္းလိုက္ရတယ္။ ဟန္သာရွိ၍ အဆံမရွိေၾကာင္းကိုေပါ့။

တစ္ခါ၊ မနက္တုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ကြန္မန္႔တစ္ခုမွာ မသက္ဇင္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုေခၚရမွာလည္းလို႔ ေမးသြားတယ္။ အဲဒီအမဆီမွာလည္း သြားရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးလည္းသိေစေတာ့ဆိုျပီး (အၾကံကုန္၍ ဆားခ်က္ရင္း) ပိုစ့္တစ္ခုတင္လိုက္တယ္။ သုခမိန္၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘေလာ့ေလးကို စျဖစ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္ရေသာ၊ သံေယာဇဥ္ထားရေသာ သူတစ္ေယာက္က ဘေလာ့ဂ္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စကတည္းက ေ႐ြးလိုက္မိတယ္။ တားျမစ္ထားေသာ… လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစြဲအလန္းၾကီးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စထားမိတဲ့ နာမည္ေလးကို မပစ္ရက္ပါဘူး။ အခုထိ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တရားဝင္ေဖာ္ျပေနတာက ဒီနာမည္ေလးပါပဲ။ ေနာက္ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ျခားသူေတြဆီကို အလည္သြားလို႔ ႏွဳတ္ဆက္ရင္ စီပံုးေလးမွာ VBT လို႔ နာမည္ေရးတတ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ လိပ္စာက http://ver-bo-ten.blogspot.com ဆိုေတာ့ အလည္လာသူေတြ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ဆိုျပီး အစစာလံုးေလးေတြကို ယူထားရင္း VBTလို႔ ေရးထားတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီေလးေတြ ေရးျဖစ္ေတာ့ အရွည္သျဖင့္လည္း သံုးရေအာင္၊ အဓိပၸါယ္ေလးလဲပါမဲ့ နာမည္တစ္ခုေတာ့ ေ႐ြးအံုးမယ္ဆိုျပီး ေ႐ြးထားတာ သုခမိန္ လို႔ေပါ့။ ေ႐ြးျဖစ္တာကလည္း ဒီလို။

ဘယ္ ေဗဒင္ဆရာၾကီးကမွ ေ႐ြးေပးတာလည္းမဟုတ္။ တစ္ရက္မွာ ငါေတာ့နာမည္တစ္ခုခု ယူျပီးေရးအံုးမယ္လို႔စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စာေရးဆရာၾကီးေဇယ် ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ အထူးထုတ္ ေဇယ်စာစုမ်ားဆိုတာကို ဖတ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာၾကီးအေရးအသားကို ခိုက္ေနခ်ိန္။ ဆရာၾကီးရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းကိုလည္း စိတ္ဝင္စားေနခ်ိန္။ အဲဒီမွာ ဘာကိုသတိတရျဖစ္သြားလည္းဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက သူစာေရးရင္းနဲ႔ ကေလာင္အမည္ေ႐ြးဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ “ကဲ၊ အဂၤလိပ္အဘိဓါန္ကို လွန္ျပီး ေတြ႔တဲ့စကားလံုးကို ကေလာင္အမည္ေ႐ြးမယ္။” အဲလို။ အဲသလို ဆံုးျဖတ္ျပီးေတာ့ စာအုပ္လွန္တာ victory ဆိုတဲ့ စကားလံုးျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ျမန္မာမႈျပဳလိုက္တာ “ေဇယ်”လို႔ျဖစ္လာသတဲ့။

ဒါေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလိုပဲေ႐ြးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး စာအုပ္လွန္လိုက္တာ professor တဲ့ က်လာတဲ့စကားလံုးက။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားတယ္ ျမန္မာမႈျပဳမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလည္းေပါ့။ “ေက်ာင္းဆရာ” ဒါလည္းမေကာင္းဘူး။ “ပေရာဖက္”..၊ “ဆရာၾကီး”..၊ “ဒိသာပါေမာကၡ”….၊ “သုခမိန္”…..။ ဟာဟုတ္ျပီ။ သုခမိန္ပဲေကာင္းတယ္။ အဲလို၊ အဲသလိုနဲ႔ ေ႐ြးျဖစ္ထားတာ။

အမ်ားကေတာ့ ေတြးေနၾကသလားမသိ “ဒီေကာင္၊ ဘာမွမဟုတ္ပဲနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူမ်ား သု…ခ..မိန္၊ တဲ့။” ဟဲဟဲ။ ဘာရယ္ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အစမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါ့မလား ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ အမည္က ေလးေနမွာစိုးလို႔ေလ။ သူမ်ားေတြလို ေခၚလို႔လည္းေကာင္း၊ အဓိပၸါယ္ေလးလည္း ေကာင္းတဲ့ တစ္ခုခုေျပာင္းမလား။ စာအုပ္ပဲ ထပ္လွန္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပညတ္ေတြ၊ ပရမတ္ေတြ စဥ္းစားမိျပီး ဒါပဲယူမယ္ကြာ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက စာေရးျဖစ္ရင္ ေအာက္ေျခမွာ ဒီလိုေလး “သုခမိန္။.....။” လို႔ ေရးလာေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ေတြ ဟိုဟိုဒီဒီျဖစ္ေနလို႔ ေခၚရခက္ေနသူ၊ ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိသူေတြကို စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ေနာင္ကိုလည္း အလည္သြားရင္ သုခမိန္(E-Journal) လို႔ပဲ ေရးေတာ့မယ္။ ကြန္မန္႔ေတြမွာေရာေပါ့။ ကိုမာေရးသွ်င္ကို ၾကည့္ျပီး အတုခိုးလိုက္တာ။ ဒါတရားဝင္နာမည္ ျဖစ္ျပီေနာ္။ ဒါေပမဲ့ တားျမစ္ထားေသာ… ေလးကိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနေစအံုးမွာျဖစ္ပါေၾကာင္းေပါ့။

တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာအံုးမယ္။ ဟာ.. ဒါဆိုရင္ အမည္ေပး၊ ကင္ပြန္းတပ္ လုပ္တာေပါ့။ တစ္ခုခုေကၽြး။ ဘာညာေပါ့။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တစ္ခါတည္းလက္ေဆာင္ပါးလိုက္တယ္။ (မုန္႔က တစ္ကယ္ေကၽြးလို႔မွ မရတာ။ အြန္လိုင္းမွာကိုး။ ဒီေတာ့လက္ေဆာင္ကိုပဲ ယူသြားၾကေနာ္။) လက္ေဆာင္က ေပ်ာ္စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလက္ေဆာင္ေလးကေန အသံေတြ ၾကားခ်င္ေသးတယ္။ ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ေမးမွာဆိုေတာ့ အေျဖေလးေတြကို ၾကားခ်င္တာ (ျမင္ခ်င္တာ)လို႔ ေျပာတာ။

ေမးခြန္းက ဒီလို……….

သေဘာၤတစ္စင္းဟာ လူအေယာက္ ၆၀ ဆံ့သတဲ့။ ခရီးသြားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လူ၆၀လဲတက္ျပီးေရာ ျမဳပ္သြားပါသတဲ့။

ကဲေျဖရမွာက “ဘာေၾကာင့္ ေရေအာက္ကို ျမဳပ္သြားသလည္းဆိုတာကိုပါ။”

အေျဖကိုစဥ္းစား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျမန္ေျဖပါ။ အစီစဥ္ကေတာ့ မွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ေျဖႏိုင္သူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္……. လက္ ေဆာင္ အ ျဖစ္..။ ဘာမွေပးဘူး။ း)


သုခမိန္။…..။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးေနတုန္းမွာ ကိုတာတူးက သူ႕အေၾကာင္းဆိုျပီး ပိုစ့္တင္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ မျဖစ္ေျခဘူး။ အစီစဥ္ထူးေအာင္ ငါကေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးမွဆိုျပီး လက္ေဆာင္ေလး ထည့္ေပးလိုက္တာပါ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

အခ်စ္ ၊ အလြမ္း မ်ား

ျပီး ခဲ့တဲ့ စေနေန႕ ညက က်ေနာ့ အကိုရယ္ ၊ ကို အိမ္လြမ္းသူရယ္ ၊ က်ေနာ္ရယ္ ျခေသၤ့ ကၽြန္းက အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခေလးမွာ ည ဘက္ၾကီး လမ္းေလ်ာက္ထြက္ၾကရင္း ေရးျဖစ္တဲ့ စာစုေလးပါ ။ အကိုနဲ႕ ကိုအိမ္လြမ္းသူကေတာ့ ဖုန္းေတြနဲ႕ အသဲေတြ အသက္ေတြ လုပ္ရင္း မအားလပ္ၾက ။ က်ေနာ္ကလည္း အေျပာက်ယ္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႕ ပင္လယ္ကို ၾကည္႕ရင္း အားေတြငယ္ေပါ့ေလ ။

၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ လမင္းၾကီးရယ္ ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ ၊ ေရေပၚက ရြာတန္းရွည္ၾကီးရယ္ လွိဳင္းပုတ္သံေတြရယ္ ညိဳ႕ငင္မွဳ႕ေတြ ၾကားမွာ က်ေနာ္လည္း မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသူ ပီပီ က်ေနာ့ရဲ့ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို လြမ္းပါသည္။

“ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္ ျပန္ေတာ့မယ္” ဆိုတာကလည္း အသက္ေတြမွ မငယ္ၾကေတာ့ စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ပါ လုပ္ဖို႕ အေတာ္ ခက္ပါသည္ ။ ပင္လယ္ရယ္ ၊ လမင္းရယ္ ၊ ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ ၊ လွဴပ္ရွားေနၾကဆဲ လူေတြရယ္ ၊ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ကိုေငးၾကည့္ရင္း ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလို႕ ေျဖသိမ့္ရျပန္ပါသည္ ။
လေရာင္ရဲ့ ေအးျမမွဳ႕ကို လူတစ္ခ်ိဳ႕ ရွာေဖြ ၾကည္ႏူးေနခ်ိန္မွာ ၀မ္းတစ္ထြာ အတြက္ ညဆိုတာကို မစဥ္းစား ႏိုင္အားေသာ သူမ်ားကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕။
ဘ၀ဆိုတာ ဘာလည္းလို႕ ေသခ်ာသိခ်င္ မေနေတာ့တာကေတာ့ ရွုပ္ေထြးမ်ားျပားလွေသာ အေျဖမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္ ။ လူျဖစ္လာသူခ်င္း အတူတူ တစ္ခ်ိဳ႕က လူပီပီ သသ မျဖစ္ၾကရေသးတာ ျမင္ေသာ အခါ ဘ၀ဆိုတာ ရယ္ ၊ ကံရယ္၊ အတိတ္ကံရယ္ကို မမွီ မကမ္း ဆက္စပ္ ၾကည့္ခ်င္ျပန္ပါသည္ ။
ထိုိ သို႕ေသာ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ အေတြးစမ်ားကို စုစည္း ရန္ မလြယ္လွေသာ္လည္း သူမကို က်ေနာ္ လြမ္းတာကေတာ့ အေသအခ်ာ ။ လွလွ ပပ လြမ္းေသာ အလြမ္းျဖစ္ရန္ကေတာ့ နည္းပါးလြန္းလွေသာ ရာႏွဳန္းတစ္ခုသာပါ။
တစ္ဘက္သက္ ႏွင့္ အခ်စ္ ဆိုေသာ စကားလံုးကိုေတာ့ သူမက က်ေနာ့္ သမိုင္းထဲကို ပူးတြဲ ျပီး ဆြဲ၀င္လာသူသာျဖစ္သည္ ။ သို႕မဟုတ္ သူမႏွင့္ အတူ ထို စကားလံုးမ်ားကို က်ေနာ့ သမိုင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်ခံရျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ အခ်စ္ဆို တာ ဘာလည္း ၊ ခ်စ္ဖူးခဲ့ျပီလား ၊ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေက်ာ္ျဖတ္သြားျပီလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေေ၀၀ါးေနဆဲ က်ေနာ့္ ဘ၀ကို ဒါဟာ အခ်စ္လို႕ လင္းလက္ ျပသသူကေတာ့ သူမသာ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ထို႕ထက္ မေ၀းလွစြာေသာ အတိတ္ က ယင္းမာပြင့္ခ်ိန္သည္ က်ေနာ့ အခ်စ္တို႕ေမြးဖြားရာ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ရွင္သန္ထေျမာက္ရာ ရာသီသာ ျဖစ္သည္။
ထင္မွတ္မထားေသာ၊ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ေသာ၊ ထို႕ထက္ ေမြးဖြားလာမည္ မထင္ေတာ့ေသာ အခ်စ္ဆိုေသာ ဘာသာစကားသည္ က်ေနာ့ ဒုတိယ မိခင္ ေက်ာင္းေတာ္က ကန္တင္းမွာ ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရပဲ က်ေနာ့္ ရင္မွာ တြယ္ကပ္ျပီး မေသမသပ္ ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္ ။ တစ္ခ်ိန္ထည္းမွာပဲ လူလားေျမာက္လာခဲ့ ၊ရွင္သန္ခဲ့သည္ဟုလည္း ေျပာမွ အဓိပၸယ္ ျပည့္စံုလိမ့္မည္ ။
မခ်စ္ဘူးခဲ့သူမို႕ထင္သည္ က်ေနာ္သည္ အခ်စ္ေရးမွာ မေသသပ္လွေခ် ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနတတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ သူမအား ခ်စ္မိေနပါေၾကာင္းကို လိမ္လည္ဖံုး၀ွက္ရန္ မစြမ္းသာခဲ့ ။ ကံအေၾကာင္းမလွ လို႕ လူသိသြားတာဟု ေျပာရန္လည္း ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံု လွ။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးခဲ့ဘူးေသာ္လည္း စာေမးပြဲေတြ႕မွ ေခၽြး ဒီးဒီး ျပန္က်လာေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ၀န္ခံခဲ့ရေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပဲ က်ေနာ္တို႕ ျပဇာတ္သည္ လြမ္းေမာဖြယ္ မျဖစ္ခဲ့ပဲ က်ေနာ္သာ ေၾကကြဲေနရသူ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ကိုထီး ရဲ့ သီခ်င္းလို "သခင္ရယ္ ၾကည္ႏုူခ်စ္ခြင့္ ရမလား ၊ ေမာ္ ဖူး ၾကည့္ခြင့္ ရွိမလား" ေတာင္ ေမးခြင့္ မရ ။ ဘာကို အျပစ္ပံုခ်မလဲကေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေခါင္း အေတာ္ ပူေလသည္။ သူမ ႏွလံုးသားကို ထိေအာင္ မပစ္ပဲ က်ေနာ့ ႏွလံုးသားမွာတင္ ရပ္တန္႕သြားေသာ ျမွား ပစ္ရွင္ ကို ျမွားနတ္ေမာင္ကိုေတာ့ အားပိုထည့္ျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ပစ္ေပးပါ ဟု ေတာင္းပန္ခ်င္ပါသည္။
ျမင္ေသာ ၾကည့္ေသာ ေထာင့္မ်ား လည္း ကြြာဟႏိုင္ေလသည္။ က်ေနာ္တို႕ ခံစားခ်က္ ၊ အျမင္မ်ားလဲ ကြဲလြဲခြင့္ လြတ္လပ္စြာ ရွိၾကသည္ ။ သူမ က်ေနာ့္ကို မခ်စ္္ခဲ့တာကေတာ့ ေျဖရွင္း မရခဲ့ေသာ ပု စၦာ သာျဖစ္သည္။
တစ္ခု ေျပာရန္ရွိသည္က သူမသည္ ေတြ႕စကတည္းက က်ေနာ့ကို မျဖားေယာင္းခဲ့ေခ် ။
က်ီးမနင္းပဲ ေၾကြခဲ့ေသာ ထန္းသီးသည္ က်ေနာ္ ။ လူေတာ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသာ္လည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ သူမေၾကာင့္ က်ေနာ္ ျဖစ္လာခဲ့ဘူးသည္ ။ စာဆိုတာ စာေမးပြဲေျဖရန္ တစ္ညလိုမွ ထဖတ္တတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ အတန္းမွန္မွန္ တက္တတ္လာေလသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို မုန္းမိလာသည္ဟု က်ေနာ္ ေျပာလ်င္ သူမကေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြက နည္းလိုက္တာဟု သူမရဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ငရဲခန္းကို ျပန္မရခ်င္လွစြာ ေရရြတ္ မည္တမ္းလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
က်ေနာ့္ရဲ့ သူမကေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ အဲလို အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ခံစားခ်က္ျခင္း ေတာ္ေတာ္ တူေလသည္ ။


မၾကာေတာ့ေသာ ကာလမွာ က်ေနာ့ ခ်စ္သက္တမ္း ၆ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ ။ အမွတ္တရ အျဖစ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ အံခ်ခ်င္ေသာ္လည္း စကားလံုးမ်ားက ရွားပါး လွစြာ ။ ကာရံ ေပ်ာက္ ေနဆဲ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္စုစည္းေသာ္လည္း ကဗ်ာဆိုတာက ပီပီသသမျဖစ္ ။
အဲ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဖတ္ဘူး ျပီး ၾကိဳက္မိေနဆဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကို ျပန္ေရးခ်ရင္း က်ေနာ့္ ခံစားမွဴ႕ စာစုကို နိဂံုး ခ်ဳပ္လိုပါသည္ ။ “သုည” ၀တၳဳထဲက ကဗ်ာေလးပါ။ (ဆရာ မင္းခိုက္ စိုးစံ လား၊ ဆရာ တာရာ မင္းေ၀ လား က်ေနာ္ မေသခ်ာလွပါ)

တစ္ဘ၀စာ
ခပ္ၾကာၾကာ ထိုင္ၾကည့္ခြင့္ ရယံု ေလးတင္ပါပဲ
ဒီ့ အျပင္ ဘာမွ မပိုခဲ့ဘူး
ငါ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း ေသြးေအး
ယဥ္ယဥ္ေက်းပဲ
လြမ္း . . တယ္ . . . ။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Introduction about me

က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ေသာ က်ေနာ့ အေၾကာင္းမ်ား

အမ မသက္ဇင္က ေမးလာတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ေတာ့ မိတ္ဆက္ဦးမွလို႕ အေတြး၀င္လာပါသည္။ ဘေလာ့ ေလာကမွာ ခင္ၾကမင္ၾကေသာ ညီအကို ေမာင္ႏွမ အားလံုး ကို က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ေသာ က်ေနာ့္ အေၾကာင္း မ်ား ဆိုပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေတာ့ နဲနဲ သက္သာလို သက္သာျငားေပါ့။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမွီသမွ် ဖြထားပါသည္ ။ (အ ဟီး . . . ရွင္းျပထားပါသည္ )။

က်ေနာ္က တာတူးပါ။ နာမည္ အရင္းကေတာ့ ခု ေျပာခ်င္ေသးဘူး ေပါ့ခင္ဗ်ာ ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္မွာပါ။ တာ တူး ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ့ ငယ္နာမည္ တစ္ခုပါ ။(၀ါ )အေမ့ခံ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာက တာတူး ၊ဒါမွ မဟုတ္ အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္လို႔ ၀ိေသသ ျပဳတာပါ ။ အေမ့ေလ်ာ့ ခံရတာ၊ ေဂ်ာင္ထိုးခံရတာေတြ မ်ားခဲ့လို႕ ေပးထားတဲ့ နာမည္ ပါ ။ ဒီ E-Journal ေလးမွာ စတင္ျပီးေရးဖို႕ ကိုဗာဘိုက ေခၚေတာ့ ကေလာင္နာမည္ကိုေပးဖို႕ စဥ္းစားရပါသည္။ က်ေနာ့မွာ သံုးလက္စ ကေလာင္ အမည္ခြဲ အခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ဘူးသည္ဆိုေတာ့ ဆက္သံုးမလား ၊ အသစ္ေရြးမလားေပါ့ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တာတူး ဆိုတာေလးကိုပဲ ေရြးျဖစ္သြားပါသည္။ ငယ္နာမည္ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ လြပ္လပ္ ေပါ့ပါးေသာ ၊ ခပ္ဆိုးဆိုး ေပေတေတေလ ေလးလို႕ သေဘာသက္ေရာက္မည္ လည္း ထင္ ၍ ယူထား ပါသည္ ခင္ဗ်ာ ။ အသက္ကေတာ့ သိပ္ မေျပာခ်င္လွပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေနာ့္ အသက္ႏွင့္ ေရးေသာစာသည္ မမွ်လွပဲ ကေလး ကလား ဆန္တတ္ေသာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခင္၍ မင္၍ ေျပာျပပါမည္ လူပ်ိဳၾကီး ရာထူးရယူထားျပီျဖစ္ေသာ ၃၀ ပါ ။ လက္ရွိေနရပ္က အမိေျမ ေတာင္ဘက္ ယြန္းယြန္းက ျခေသၤ့ ကၽြန္း ေပါ့ ။ ဖုန္း နံပတ္ကလား အ ဟီး ေျပာ ျပပါဘူးေနာ္ ။ :P (အေၾကြးေတာင္းမွာ စိုးလို႕ ။) e-mail ကေတာ့ tartuu007@gmail.com ဆို က်ေနာ့ဆီေရာက္ပါသည္။ Journal တိုက္က C-Box မွာ လာေအာ္လည္း ေရာက္ပါသည္ ခင္ဗ်ာ ။
ထမင္း ဖိတ္ေၾကြးခ်င္လ်င္ ေတာ့ ေသခ်ာ လိပ္စာ ေပးခဲ့ပါ ။ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားလာပါမည္ ။ :D

ကိုဗာဘိုကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေလး အေၾကာင္းရယ္ ၊ သူ႕အေၾကာင္းရယ္ ၊ က်ေနာ္တို႕ ေ၀မွ်သူေတြ အေၾကာင္းရယ္ကို ဒီလင့္ေလးမွာ ေရးထားပါသည္ ။ တပ္မံ ေဖာ္ျပပါကလည္း က်ေနာ္တို႕ ငယ္က်ိဳး ငယ္နာေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မည္ ထင္ပါသည္ ။
ကိုဗာဘိုကို တားျမစ္ခံထားရေသာ လူၾကီးလို႕ က်ေနာ္က တစ္ခါ တစ္ခါ ေနာက္တတ္ ပါသည္ ခင္ဗ်ာ ။ သူလည္း ကေလာင္နာမည္ဟုသာ က်ေနာ္ ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း ။ :P

အိမ္လြမ္းသူကေတာ့ နာမည္ရင္း တစ္လံုးမွ မပါပဲ ကေလာင္နာမည္ သက္သက္ ပါခင္ဗ်ာ ။ အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း) ဆိုတာကေတာ့ အိမ္ကိုေတာ့ လြမ္းတာပဲ ။ ဘယ္ အိမ္ကို လြမ္းသလဲ ဆိုတာသာ က်ေနာ္တို႕ေသခ်ာ မသိတာ ။ အေနာက္ေျမာက္ ျမိဳ႕ေတာ္က အိမ္ ျဖစ္ဖို႕ေတာ့ ရာႏွဳန္း ၉၀ ပါ။ :P (အိမ္လြမ္းသူေရ စိတ္ဆိုးနဲ႕ေနာ္) ။
မွန္နီကုန္း ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ေမြးရပ္ ရြာပါ။ ခုေတာ့ အဲဒီ မွန္နီကုန္းလည္း ကန္႕ဘလူျမိဳ႕ရဲ့ ရြာလား ရပ္ကြက္လား ေသခ်ာ မေျပာတတ္ပါ ။ ဒီမွာလည္း ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။

မယ္ကေတာ့ သူအေၾကာင္းေရးရင္ အသိပဲဟု က်ေနာ္တို႕ကို ၾကိမ္းထား၍ လက္ေရွာင္ပါသည္ ခင္ဗ်ာ။ ကာယကံရွင္ မေရးေသးသမွ် က်ေနာ္တို႕လည္း ေျပာမျပ ႏိုင္ပါေၾကာင္း ။ :P ( ထမင္းလိုက္ေၾကြးရင္ ေျပာျပမယ္ ။)

က်န္တဲ့ သူမ်ားအေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ မဖြ အဲ မေရး ေသးပါ ခင္ဗ်ာ ။ ပါမစ္ရမွပဲ တင္ျပပါေတာ့မယ္ ။ ဘယ္ေတာ့လဲလို႕ေတာ့ ေက်းဇူးျပဳ၍ မေမးေစခ်င္ပါ ။ ျမန္မာျပည္က ကားပါမစ္လို ၾကာခ်င္လည္း ၾကာမည္ ။ ျမန္ခ်င္မိလည္း ျမန္မည္ ။ ေလ်ာက္လႊာေပ်ာက္ဆံုးေနပါသျဖင့္ သို႕မဟုတ္ လမ္းခရီးတြင္ ၾကန္႕ၾကာေနပါသျဖင့္ လူၾကီးမင္း၏ ပါမစ္အား စဥ္းစားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါရွင္ လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

လက္ရွိ က်ေနာ္တို႕ ဂ်ာနယ္လစ္စာရင္းက

ေလဒီ ဖက္စ္ ဆိုေတာ့
မယ္ (Asterisk)
Rhyme

ျပီးေတာ့
ကိုနယုန္မိုး
ကိုဗာဘို (ကို သုခမိန္)
အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း)
ကို အျခား
ကိုေကဇက္
ကို မာေရးသွ်င္
ကိုေတာေၾကာင္
ျပီးေတာ့ က်ေနာ္
ကိုတာတူး ေပါ့ ။
အသက္ကေတာ့ က်ေနာ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ညီ အကိုေတြက အသက္ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ ။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိပါ။
အားလံုးကို ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ယူဆရင္ေတာ့ က်ေနာ္က စိတ္မဆိုးလွပါ ။ :D
(ေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်ာ You and Me လို႕ပဲ ေျပာၾက ဆိုၾကလို႕ က်ေနာ့္နံပတ္ကို ေအာက္ဆံုးမွာ လိပ္မူထားပါသည္ ခင္ဗ်ာ ။ :P)
ကိုဗာဘိုကေတာ့ မင္းက အငယ္လား ငါက အငယ္လားဆိုျပီး ဇယား ကိုလက္ညိဳးထိုးျပီး က်ေနာ့ နံပတ္ကို ျပင္ခ်င္ေနမယ္ ထင္ပါသည္။ :D
(အဟိ . . . နာ အငယ္ဆံုးကြ )


အားလံုးကို ခင္မင္ေလးစားလ်က္

တာတူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

"ဆန္႔က်င္ဘက္"

ေႏြတစ္ရက္

ေလျပည္တစ္ခြက္ကို ေသာက္ျပီ

အလြမ္းေျဖ

အလြမ္းေတြ မေျပခဲ့ပါဘူး။

ကမ္းေျခကို စြန္႔ခြာသြားတဲ့ လွိဳင္း

စကားလံုး အရိုင္းေတြသံုးျပီး လွည့္ထြက္

သူမို႔ေျပာရက္တယ္.။

(မင္းမွာၾကင္နာတတ္တဲ့ နွလံုးသားေရာ ရွိရဲ႕လားကြာ ။)

မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္

ငါ အသက္ဆက္ခဲ့တာ

မင္း အတြက္ပါ။

ငါ မဟုတ္တဲ့

မင္းရဲ႕ အသက္ရွဴသံေတြက

ငါ့ကို လစ္လ်ဴရႈခဲ့တာ

မင္း သိခ်င္မွသိမွာ။

ဟူး..............

အသက္ရွဴရတာ မြန္းက်ပ္လာျပီ

ေက်းဇူးျပဳျပီး

ကမၻာၾကီးကို ရပ္တန္႔မထားၾကပါနဲ႔

ေယာင္ျပန္ဟပ္ခံရမဲ့

လ ရဲ႕အၾကင္နာေတြကို

မျမင္ရမွာ စိုးလို႔ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ .....................

ေန႔ေတြကို ေရတြက္

တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ရက္ကလဲၾကာလိုက္တာ။

သူမရဲ႕ မ်က္နွာေလးကိုျမင္ရဖို႔

ေန႔နဲ႔ည ေတြကိုညာလို႔ရရင္ ေကာင္းမွာ။

အခုေတာ့..............

ကိုယ့္စိတ္ကိုမညာခ်င္ဘဲ

ညာ ေန ခဲ့ ရ တယ္ ။


ေတာေၾကာင္။ ။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

၁၉၈၅ခုႏွစ္က ႏွင္းဆီ

“နယူးေယာက္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ့ၾကီးရဲ့
ဝဝဖီးဖီးကဖီးဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွာ
ေဟာဒီစာမ်က္ႏွာကုိ မင္းဆြဲလွန္မိမယ္ဆုိရင္
ဒီကဗ်ာဟာ မင္းအတြက္ပဲ ရည္စူးၿပီး ေရးလုိက္ပါေပရဲ့
အေရာင္ရင့္ရင့္ အပြင့္ကားကား ႏွင္းဆီေရ။”

....................................................

က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါရေစ။

ဆရာ အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း) ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး E-Journal မွာ ပါဝင္မႈ စတင္ကတည္းက ကဗ်ာရြတ္ခ်င္ေနတာပါ။

က်ေနာ္ လက္ရွိ ေနထုိင္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ျမန္မာစာအုပ္စာတမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ရွာလုိ႔ မလြယ္ေတာ့တဲ့ ရွားပါးစာအုပ္စာတမ္းေတြကုိေတာင္ လြယ္လြယ္ကူကူရႏုိင္ပါတယ္။ (ေၾကာက္ရျခင္းမွ ကင္းရတာလည္း ပါမွာေပါ့ခင္မ်ာ)။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာစာအုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ရႏုိင္ခဲပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာလည္း ႏွလုံးသားထဲ စြဲေနတာက လြဲလုိ႔ တစ္ပုဒ္၊တစ္အုပ္မွ ပါမလာခဲ့ပါ။ ဆရာမိုးေဝးရဲ့ “ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ” တစ္ပုဒ္တည္းသာ က်ေနာ့္ ဒုိင္ယာရီထဲမွာ ခ်ေရးထားတာေၾကာင့္ ပါလာခဲ့တာပါ။

ဘေလာ့ေတြလည္တတ္လာၿပီး တစ္ျခားဘေလာ့ေတြမွာ သူတုိ႔ ေဝမွ်ထားတဲ့ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ေရငတ္ေနတုန္း ေရတြင္းထဲက်သူပမာ ခံစားရပါတယ္။ ယခုတေလာ ဆရာေတာေက်ာင္းဆရာ ရဲ့ “တစ္ခါက တစ္ခ်ိဳ ႔တေလ” မွာ က်ေနာ္ရဲ့ တစ္ခါက တစ္ခ်ဳိ ႔တေလေတြကုိ ျပန္ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ အခါ က်ေနာ့္ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆုိ ေဝငွလုိစိတ္ဟာ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ႐ုန္းၾကြလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါမယ္။ (ကဗ်ာဆုိတာ ဒါပါပဲ လုိ႔ ေျပာဆုိလုိရင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။)

ဟုိး...... ဟုိး...... တုန္းက အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ၊ အင္းစိန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ၊ အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ၊ မိုးရြာထဲမွာ၊ ညလယ္ယံမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ခဲ့တဲ့ “ေလလုံဇကာထဲပိတ္မိေနတဲ့ ေပါ့ဆတတ္တဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ (သုိ႔မဟုတ္) ဗလာေကာင္” ကုိ ဒီေနရာက အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ပါေၾကာင္း………

၁၉၈၅ခုႏွစ္က ႏွင္းဆီ

(၁)
နယူးေယာက္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ့ၾကီးရဲ့
ဝဝဖီးဖီးကဖီးဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွာ
ေဟာဒီစာမ်က္ႏွာကုိ မင္းဆြဲလွန္မိမယ္ဆုိရင္
ဒီကဗ်ာဟာ မင္းအတြက္ပဲ ရည္စူးၿပီး ေရးလုိက္ပါေပရဲ့
အေရာင္ရင့္ရင့္ အပြင့္ကားကား ႏွင္းဆီေရ။

(၂)
ဂႏၶာလရာဇ္ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့
မင္းရဲ့ အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းသားေပၚမွာ
ငါဟာ အပ်င္းေျပလမ္းသလားေနက်
မင္းရဲ့လွ်ာ
မင္းရဲ့သြား
အဲဒီအရာႏွစ္ခုၾကားကေန
ျဖတ္သန္းတုိက္ခုိက္လာတဲ့ေလ
ပူေႏြးစြတ္စုိေနေပမယ့္
စပ်စ္သီးနံ႔ေလး သင္းပ်ံ ႔ေနတတ္လုိ႔
ငါ ဘယ္လုိေမ့ပစ္ႏုိင္မွာလဲ။

(၃)
မင္းရဲ့ ေရစုိဆံပင္ေတြ ၿဖီးသင္ေပးေနခုိက္
ငါရဲ့ ေတာစီးဖိနပ္ကုိ ၾကိဳးတပ္ေပးခဲ့တာ
ဘဝေရစက္လုိ႔ ေခၚရမလား
ဒီကပဲ မွားယြင္းခဲ့ပါတယ္။

(၄)
“ဟစ္တလာ”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“ရွိတ္စပီးယား“ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္
“မူဆုိလီနီ”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“မုိဒီဂလ်ာနီ”ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္
“စတာလင္”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“ယက္ဖ္တူရွင္ကာ”ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္။

(၅)
“ကုိလံဘတ္(စ္)” ေရ
မစၥတာ“ကုိလံဘတ္(စ္)”ခင္မ်ား
မျမင္ႏုိင္တဲ့ ကံတရားက
ငါ့ သူမကုိ “အေမရိက” မွာ ပစ္ခ်ထားခဲ့ေပါ့။

(၆)
“ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္” မွသည္
“ေျမာက္အေမရိက” ဆီသုိ႔
ငါ့ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ႔ကေလး
ျဖတ္ေျပးသြားပါပေကာ။

(၇)
ကမၻာၾကီးကုိ
ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ စီးေနတဲ့
ေကာင္းဘြိဳင္ေတြရဲ့ နယ္ေျမမွာ
မင္း အယားမေျပႏုိင္ဘဲ ေနေလမလား။
ေသြးဆူလြယ္တဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ပုံရိပ္ကုိ
ဝီစကီဖန္ခြက္ထဲကပဲ ၾကည့္ေနမလား။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့
အစုိးရ႐ုံးပိတ္ရက္ေတြမွာ
မင္း ဘယ္လုိမ်ားေနရွာမလဲ
မေသခင္
ျပန္ေတြ႔ၾကရင္
ဘယ္က ဘယ္လုိ ႏႈတ္ဆက္ရမလဲဟင္၊

(၈)
တမာပင္ေအာက္က
ဗ်ိဳင္းေတာင္ဆန္တဲ့ ငါ့ဝိညာဥ္ဟာ
“အပါခ်ီ”ရက္အင္ဒီးယန္းေတြရဲ့ ဇာတိေျမ
မင္းအေျခစုိက္ေနထုိင္ရာ အေနာက္ဘက္ေဒသဆီ
ခ်ီတက္ခဲ့ၿပီေပါ့ “ႏွင္းဆီ”။…………….။


မုိဃ္းေဇာ္

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ျမင္သိပုံ႐ႈေထာင့္

ဆရာ Republic ရဲ့ “SCALING ”ကုိ ခံစားအၿပီးမွာ ေရးခဲ့တဲ့ comment ပါ။

မိတ္ေဆြက ပုိ႔စ္ အျဖစ္တင္ၿပီး သိမ္းထားဖုိ႔ တုိက္တြန္းတာေၾကာင့္ “ျမင္သိပုံ႐ႈေထာင့္” လုိ႔ အမည္တပ္ကာ ဝတၳဳတုိအျဖစ္ သတ္မွတ္ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ျမင္သိပုံ႐ႈေထာင့္

“သုည” ပါဗ်။

“ဝလုံး” ပါ။

မဟုတ္ပါဘူး “အုိ” ပါ။

“ဇီး႐ုိး” ပါကြာ။

မာေရးသွ်င္

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ထုိးဇာတ္

ဆရာမ ပန္ဒိုရာ ရဲ့ “တိမ္ကိုငံု႕မိုး”ကုိ ခံစားအၿပီးမွာ ပြင့္အန္လွ်ံက်လာခဲ့တဲ့ comment ပါ။
မိတ္ေဆြက ပုိ႔စ္ အျဖစ္တင္ၿပီး သိမ္းထားဖုိ႔ တုိက္တြန္းတာေၾကာင့္ “ထုိးဇာတ္” လုိ႔ အမည္တပ္ကာ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ထုိးဇာတ္

ေကာင္းကင္မွာ

ပင္လယ္ဟာ ေမွာက္ေနရွာေပါ့…

ဟုိး….. အေဝးက ျမစ္က

ေတာင္တန္းေတြရဲ့ အထက္မွာ။

ျမင္ႏုိင္တဲ့ေနရာက ျမင္ၿပီး

မျမင္ႏုိင္တဲ့ေနရာက မျမင္ဘူး။

အခ်စ္ဦးကုိလြမ္းတယ္။……။

မာေရးသွ်င္

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္(၇)

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္

(ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမ)


“ေစတနာ ဟံ၊ ဘိကၡေ၀ ကမံၼ ၀ဒါမိ”
ရဟန္းတို႔ ေစတနာကိုပင္ ကံ ဟု ငါဆိုသည္။
(ဗုဒၶ )

“မေန႔က သင္ေရြးခ်ယ္ေသာေၾကာင့္သာ ဒီကေန႔ သင္ျဖစ္ေနတာ”

“Stephen R. Covey ; The 7 Habits of Highly Effective People” မွ

ခင္မ်ားကုိ ခင္မ်ား သံလုိက္တစ္ခု အျဖစ္ အာ႐ုံျပဳၾကည့္ပါ။ ဒီစၾကဝဠာမွာ အင္အားအေကာင္းဆုံး သံလိုက္ဟာ ခင္မ်ားပါပဲ။ ဒီကမၻာမွာ ရွိရွိသမွ် အရာရာထက္ စြမ္းအားသာလြန္တဲ့ သံလိုက္စြမ္းအင္ေတြ ခင္မ်ားကုိယ္တြင္းမွာ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဥာဏ္နဲ႔လုိက္လုိ႔မမီႏုိင္စရာ အဲဒီသံလုိက္စြမ္းအင္ေတြကုိ ခင္မ်ားရဲ့အေတြးေတြက တစ္ဆင့္ ထုတ္လႊတ္ေနတာ ခင္မ်ားကုိယ္တုိင္ သိခ်င္မွသိမွာ။

ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမဆုိတာ တူရာတူရာ ဆြဲေဆာင္တတ္တဲ့ သေဘာပါ။ ခင္မ်ား အေတြးတစ္ခုကုိ ေတြးေနတာဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဲဒီအေတြးနဲ႔ တူညီတဲ့အရာကုိ ခင္မ်ားဆြဲေဆာင္ေနတာပါ။

မေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ ခင္မ်ား ခ်ည္စငင္မိတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးေလ ခင္မ်ားမွာ ပုိၿပီးမေပ်ာ္မရႊင္ေလျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါ။ ဒါဟာ ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမက ခင္မ်ားအေတြးေတြနဲ႔ ထပ္တူက်တာေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သယ္ယူလာေပးျခင္းေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီမွာ “တစ္ႏြယ္ငင္ေတာ့ တစ္စင္ပါ” စိတ္ပ်က္အားငယ္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြပဲ ဆက္တုိက္ဝင္လာၿပီး ခင္မ်ားခမ်ာ ဆိုးရြားသထက္ဆုိးရြားစြာ ခံစားလာရေတာ့တာပါ။

တစ္ခါတစ္ရံ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ နားေထာင္တဲ့အခါ အဲဒီသီခ်င္းကုိပဲ ထပ္ခါတစ္လဲလဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနတာ ခင္မ်ား ၾကံဳဖူးမွာပါ။ အဲဒါလည္း ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမေၾကာင့္ပါပဲ။ ခင္မ်ား အဲဒီသီခ်င္းကုိ နားေထာင္စဥ္မွာ (ခင္မ်ားကုိခင္မ်ား သတိမထားမိေသာ္ျငား) ခင္မ်ားရဲ့ ႏွလုံးသားကုိ ပုံေပးထားလုိက္မိတာပါ။ အဲဒီအခါ အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ တူညီတဲ့အေတြးေတြကုိပါ စြမ္အားအျပည့္ ဆြဲေဆာင္ၿပီးသားျဖစ္ကာ ေခါင္းထဲက ထုတ္လို႔မရေတာ့တာပါ။

ခင္မ်ားလုိခ်င္တဲ့အရာကုိ စိတ္ႏွလုံးသားမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ တိတိက်က်၊ ျပတ္ျပတ္သားသား သိေအာင္လုပ္ၿပီး အဲဒီအရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးေတြကုိပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားဖုိ႔ဟာ ခင္မ်ား လုပ္ရမယ့္တာဝန္ပါ။ ခင္မ်ား အမ်ားဆုံးေတြးနဲ႔အရာေတြကုိ ခင္မ်ား ဆြဲေဆာင္ကာ၊ ခင္မ်ား အမ်ားဆုံးေတြးေနတဲ့အရာကုိ ခင္မ်ား ျဖစ္လာတာပါ။


ကုိးကား။.........။ THE SECRET by RHONDA BYRNE

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္(၆)

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္

(ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမ)

“ေစတနာ ဟံ၊ ဘိကၡေ၀ ကမံၼ ၀ဒါမိ”
ရဟန္းတို႔ ေစတနာကိုပင္ ကံ ဟု ငါဆိုသည္။
(ဗုဒၶ )


“ကိုမာေရးသွ်င္ေရ...

စိတ္ဆိုတာကလည္းအခက္သားဗ်....

မေကာင္းဘူးဆိုတာသိေနလည္း...

အရာအားလုံးကစိတ္ထဲေရာက္လာတာပဲ...”

မယ္ “ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္ (၅) သုိ႔ မွတ္ခ်က္”

“ခင္မ်ားသေဘာမတူဘဲ ဘယ္သူမွ ခင္မ်ားကုိနာက်င္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ပါ။”

“Stephen R. Covey ; The 7 Habits of Highly Effective People” မွ

ခင္မ်ား ေတြ႔ၾကံဳျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်အရာရာဟာ ခင္မ်ား မဆင့္ေခၚဘဲ ဆို္င္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ေရာက္လာၾကတာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါ။ အဲဒါေတြဟာ ခင္မ်ားမလုိခ်င္တာေတြဆုိရင္ေတာင္ ၿပိဳင္ဖက္တင္ေပးဖုိ႔ ခင္မ်ားရဲ့ ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္သာ တစ္ေယာက္တည္းေျပးၿပီး ပန္းဝင္ဗုိလ္စြဲလာတဲ့ အရာေတြမွ်သာ။

ဘယ္သူကေတာ့ သူ မလုိခ်င္တဲ့အရာေတြကုိ တမင္တကာ ဆြဲေဆာင္ဖိတ္ေခၚပါ့မလဲ။ လုိခ်င္တာကုိ ဆြဲေဆာင္ရေကာင္းမွန္း မသိလို႔သာ (သုိ႔) လုိခ်င္တာေတြကုိ ဆြဲေဆာင္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္လုိ႔သာ မလုိခ်င္တာေတြရဲ့ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပုိက္ဝင္ေရာက္ျခင္း ခံေနၾကရတာပါ။

မေကာင္းတဲ့အရာေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပဳိင္စရာ ေကာင္းတာေတြကုိ ဆြဲေဆာင္ရမွာ ခင္မ်ားဝန္တာ။

ေကာင္းရာတုလ်က္
ေကာင္းမႈျမတ္ႏုိး
ေကာင္းေအာင္ၾကဳိး၍
ေကာင္းက်ဳိးကုိယ္၌ တည္ေစမင္း။……….။


ကုိးကား။.........။ THE SECRET by RHONDA BYRNE

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္(၅)

ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏အရွင္သခင္

(ဆြဲေဆာင္မႈနိယာမ)

“ေစတနာ ဟံ၊ ဘိကၡေ၀ ကမံၼ ၀ဒါမိ”
ရဟန္းတို႔ ေစတနာကိုပင္ ကံ ဟု ငါဆိုသည္။
(ဗုဒၶ )


“ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ ဘဝကုိပဲ ကုိယ္ရတယ္”

(ဦးေဇာတိက)

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ဘာေတြေတြးေနသလဲဆုိတာကို ေဖာ္ညြန္းေနပါတယ္။

ခင္မ်ားရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ အဝင္အပါ ဒီကမၻာမွာ ခင္မ်ား ေတြ႔ၾကဳံျဖစ္ပ်က္သမွ်အရာရာဟာ အက်ဳိးတရားေတြမွ်သာပါ။ တကယ့္မူလပဓာနအေၾကာင္းတရားကေတာ့ ခင္မ်ားရဲ့အေတြးေတြပါ။

ခင္မ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလား၊ စိတ္ညစ္ေနသလား ခင္မ်ားကုိယ္တုိင္သာ အသိဆုံးပါ။ ခင္မ်ားကုိခင္မ်ား မေသခ်ာရင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္စီစစ္ပါ။ အဲဒီအခါ ခင္မ်ား ခံစားခ်က္ေတြအေပၚ ခင္မ်ား ပုိၿပီး သတိထားတတ္လာမွာပါ။

အေရးၾကီးဆုံးအရာကေတာ့ ခင္မ်ား ေကာင္းတာေတြ ေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္မ်ား စိတ္ညစ္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တာပါပဲ။ ခင္မ်ား စိတ္ညစ္ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ ခင္မ်ား စိတ္ညစ္စရာေတြေတြးေနလုိ႔ ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ခင္မ်ားရဲ့အေတြးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္တာ ခင္မ်ားပါ။ ၿပီးေတာ့ ခင္မ်ားရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကုိ ခံစားတာလည္း ခင္မ်ားပါပဲ။ ဒီေတာ့ အရာရာကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားလည္း ခင္မ်ားမွာပဲ ရွိပါတယ္။


ကုိးကား။.........။ THE SECRET by RHONDA BYRNE

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

မေတာ္တဆၾကဳံႀကဳိက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခု၏ သက္တမ္း (သုိ႔) ေမြးေန႔

၁၉၈၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ (ၾကာသပေတးေန႔)

အဲဒီေန႔က

ဒီဇင္ဘာရဲ့ ႏွင္းတစ္စက္ဟာ
ကမၻာေျမေပၚေရာက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က

ဒီကမၻာမွာ
မေတာ္တဆၾကဳံႀကဳိက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုဟာ
ေသခ်ာက်နစြာျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က..
ဒီဇင္ဘာႏွင္းတစ္စက္ဟာ ---
မေတာ္တဆၾကဳံႀကဳိက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုဟာ ---
ညီေလးဟာ ---
သူ႔ဘဝကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါ။
သူ႔အေဖ နဲ႔ သူ႔အေမကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
သူ႔အေဖ နဲ႔ သူ႔အေမကလည္း သူ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။
သူ႔ေဆြမ်ိဳး၊ေမာင္ႏွမမ်ားကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
သူ႔ေဆြမ်ိဳး၊ေမာင္ႏွမမ်ားကလည္း သူ႔ကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။
သူ႔လိင္အမ်ိဳးအစားကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
သူ႔အသားအေရာင္၊မ်က္လုံးအေရာင္၊ဆံပင္အေရာင္မ်ားကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါ။
သူ႔ေသြးအမ်ိဳးအစားကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
သူ႔ေမြးေန႔၊ေမြးရက္၊ေမြးခ်ိန္မ်ားကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
သူ႔ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ရာ ေဒသရပ္ရြာကုိ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
………………………………
ထုိ ေရြးခ်ယ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ ၾကဳံႀကဳိက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုဟာ ---
ဒီဇင္ဘာႏွင္းတစ္စက္ဟာ ---
ညီေလးဟာ ---
ယခုအခါ (၂၆) ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ပါၿပီ။
သူက က်ေနာ့္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
ထုိ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္က ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ
က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ
ဘတ္စ္ကားေပၚက ထုိင္ခုံမွာ မေတာ္တဆ ဆုံသလုိ
တစ္မိသားစုတည္းမွာ ညီအစ္ကုိ အျဖစ္ဆုံပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္…
ဒီစာကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။

ေမြးေန႔ကဒ္လွလွကေလးမ်ားတြင္ပါတတ္ေသာ
ဆုေတာင္းလွလွေလးမ်ားအတုိင္း
ဆုေတာင္းလ်က္….

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။