E-Journal, Me and Contributors.

ကၽြန္ေတာ္၊ E-Journal ႏွင့္ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား။

ဒီရက္ပိုင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ ပိုစ့္အသစ္တင္ခ်င္တာ၊ ေခါင္းထဲမွာကလည္း ဘာမွရွိမေနေတာ့ ဘယ္နားက အစဆြဲထုတ္ရမယ္ကို စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္္အေၾကာင္းကိုယ္ ေျပာတာ ေကာင္းမယ္စဥ္းစားလိုက္တယ္။ တစ္ခါမွလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကို မေျပာဖူးေသးဘူးကိုး။ ကဲ.. ဘာမွမဟုတ္လည္း အပ်င္းေျပေတာ့ ဖတ္သြားဗ်ာ။ အလည္လာသူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကေန စိတ္အဆာေျပေစခ်င္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမႈကမရွိ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ၊ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္သားေလာက္စရာလည္း ရွိမွမရွိပဲကိုး။ ေျပာမယ္ေျပာထားၿပီး မေျပာျပန္လည္း မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုဗ်။ ျမန္မာျပည္ အလည္ပိုင္းက ဖားေပါတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့။ တစ္ကယ္ေပါလားေတာ့ ဖားရိုက္မထြက္ဖူးလို႔ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ “မိတၳီလာကန္ေတာ္ ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါ”ဆိုတဲ့ သားေခ်ာ့ေတးကို ရင္းႏွီးေနၾကမွာ အမွန္ပဲ။ ဒီေဒသမွာေမြး ဒီေဒသမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေကာင္္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဘဝတက္လမ္းအတြက္ သြားၿပီးရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတယ္။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီအရင္းအႏွီးေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနတာ မေခ်ာင္မလည္ပါပဲဗ်ာ။

ငယ္စဥ္ကတည္းက စာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ကေလးကတည္းက ကာတြန္းေတြ ဖတ္တယ္။ ေနာက္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သိုင္းေလာကမွာ က်င္လည္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းနားက်ေတာ့ ဘာသာျပန္ေတြနဲ႔ မင္းသိခၤကို စြဲလမ္းလာပါေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ကလူေတြက မ်က္စိ႐ႈပ္လာတယ္ထင္ပါတယ္။ အိမ္က အကိုေတြရဲ႕ စာအုပ္စင္ကို ေမႊခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ အရင္ကဆို သူတို႔ငွားဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေလာက္ပဲ ယူဖတ္ခြင့္ရတာကိုး။ အဲဒီေလာက္ကတည္းက ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ေန႔လည္ခင္းေတြက အလိုလိုစာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ေနပူလို႔ ေန႔လည္ဆို အျပင္မထြက္ရဘူးလို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့စာေတြ တန္ဖိုးရွိမွန္းက ေနာက္ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ နားလည္တာပါ။ ဉာဏ္ကလည္းမေကာင္းသူဆိုေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဇာ္ကန္႔လန္႔ျဖစ္လာတာ။ ဟိုဟာဆို သိေနသလိုလို၊ ဒါေလးက ဖတ္ဖူးသလိုလိုေပါ့။ ထားေတာ့ ဒါကစာဖတ္တာ ဝါသနာပါတယ္လို႔ ေျပာျပတာ။

အေရးအသားလား။ မေမးနဲ႔။ စာေရး အရမ္းပ်င္းပဲ။ မွတ္မိေနေသးတယ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲက်မွ စာစီစာကံုးကို စာေမးပြဲမွာ ေျဖဖူးတာ။ ဒါေတာင္ အမွတ္ရသေလာက္ယူမွဆိုၿပီး က်မွာေၾကာက္လို႔ ဇြတ္ေရးေရးလိုက္တာ။ အမွတ္လည္း ရမဲ့ပံုေပၚပါဘူး။ အရင္ကဆို စာစီစာကံုး လံုးဝမေျဖဘူး။ အဲဒီလိုေကာင္ဗ်။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေကာင္မေလးေတြကို နည္းနည္း ပိုးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာေတာ့ ဟိုခ်ေရး၊ ဒီခ်ေရးေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ မေပးရဲတာနဲ႔ မေပးျဖစ္တာေတြက မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ အေရးအသားေကာင္းေတြကိုေတာ့ မဖတ္လိုက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပိုးကေတာ့ ထခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေပးရလည္းေရး၊ မေပးရလည္းေရးနဲ႔ အဲဒီဖက္မွာ အေတာ္ေရးတတ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႏုအ႐ြေတြ၊ မိန္းကေလးႀကိဳက္ေတြ မပါဘူးထင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း အခုထိ တစ္ေယာက္မွ အဆင္မေျပဖူးေသးဘူး။ ရွဲထိုးေရးေပးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားတယ္ ၾကားမွ မၾကားဖူးပဲကိုး။ (ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုတာတူးကိုလည္း ရွဲထိုးေရးေပးဖူးတာေပါ့ဗ်ာ။ အေနအထားေတာ့ သူ႔သာေမးၾကည့္ေပေတာ့။ ဟီး… ဖြလိုက္ၿပီ ငတာတူးေရ။ ခ်ိတ္ခ်ိဳးနဲ႔။) ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အခြင့္ရရင္ေတာ့လားကြာဆိုၿပီး လက္ျပင္ေနတာ။ ေဟာ… ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေဒါ့ကြမ္းနဲ႔ေတြ႕မွပဲ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရွိေတာ့တယ္။ သူတို႔သိသိ၊ မသိသိ ေက်းဇူးေတာ့ တင္လိုက္အံုးမယ္။ “ေက်းဇူး ဘေလာ့ဂ္ဂါေရ႕။”

ဘေလာ့ဂ္ကို စသိတာက ၂၀၀၇ ႏွစ္စေလာက္မွာထင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူေရးထားတာေတြဆိုၿပီး လာလာျပတယ္။ ဟ.. ဒီေကာင္ဘယ္္ဆိုးလဲဟ။ အင္တာနက္ႀကီးေပၚမွာေတာင္ စာေရးေနၿပီေပါ့။ သူကလည္း ကိုယ္လိုပဲ စာဖတ္၊ စာေရးဝါသနာပါသူကိုး။ ဒါနဲ႔ အားက်ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဟား..ဟား.. ကိုယ္တိုင္လုပ္လို႔ ရတယ္တဲ့။ ေရာ့ဒီမွာလုပ္ဆိုၿပီး ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေဒါ့ကြမ္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါေရာလား။ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ျမန္မာလိုေပၚေအာင္ကို မလုပ္တတ္ေတာ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းပဲ ျပန္အပူကပ္ရတာေပါ့။ သူလည္း လုပ္ေပးရွာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္႐ႈပ္လို႔ထင္ပ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကို ေခၚလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္တုန္းလဲဆို အဲဒီလင့္ခ္ေနာက္ကို လိုက္ရမွန္းကိုမသိတာ။ ထားေတာ့ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု စျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္ေရးဟ ဆိုေတာ့လည္း ဘာေရးရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အေနအထားကို ကိုယ္လည္းနားလည္ လာတာေပါ့။ စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တာ မဆိုးဘူးျဖစ္လာတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ လည္းနည္းနည္း က်င္လည္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ကို ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ (တစ္ကယ္က ပ်က္သြားတာဗ်။ သိပ္လည္းမရွင္းပါဘူး။) ေနာက္ၿပီး မဒီကလည္း (ကိုယ္က ႀကိဳက္ေနရသူပါ။) ဘေလာ့ဂ္လုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူးတဲ့ေလ။

ဒါေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး။ ပိုးကဝင္ေနၿပီ။ ရပ္မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ Google Account တစ္ခုထပ္လုပ္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ထပ္ၿပီး ဖန္တီးေတာ့တာ။ လူသိမခံခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ ေပးထားတဲ့အမည္ကိုက Verboten ဆိုတာ တားျမစ္ထားတဲ့အရာ၊ အခြင့္မရွိတဲ့အရာ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အမည္ကို ေ႐ြးမိတယ္။ တစ္ခါတည္း ေၾကျငာလိုက္အံုးမယ္ (ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္) အခုဘေလာ့ဂ္လုပ္ထားတဲ့ ေမးလ္ဆိုရင္လည္း taboo4me@gmail.com လို႔ ေ႐ြးခဲ့တာ။ ေစာေစာကလို အဓိပၸါယ္မ်ိဳးပဲေပါ့ဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါလည္း လုပ္သာလုပ္ရတာပါ နည္းပညာပိုင္းကေတာ့ ေစာေစာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကပဲ တာဝန္ယူၿပီး အကုန္လုပ္ေပးထားတာ။ ကိုယ္တိုင္က ဘာမွသိဘူး။ ေအာ္.. အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက E-Journal ကို ဝင္ေရာက္အားေပးေနတဲ့ ကိုေကဇက္ပဲေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လိုခ်င္တာေတြက မ်ားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ပိုင္ပံုစံ မလုပ္ဘဲ ဂ်ာနယ္ေလးတစ္ခုလို လုပ္လိုက္တာ။ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာေလးေတြ ေပးမဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါ့ဗ်ာ။ (ဟဲ..ဟဲ ရည္႐ြယ္ရင္းကေတာ့ အဲဒီလို။ ဒါေပမဲ့ ခပ္ပါးပါးပဲ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။)

စလုပ္လိုက္ကတည္းက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆို မႏိုင္ေလာက္ဘူး တြက္ထားၿပီးသားေလ။ အင္တာနက္ ဆင္းရဲတာလည္းပါတယ္။ စာေရးနည္းတာလည္း ကိုယ့္အေျခအေနကို ကိုယ္သိေနေတာ့ အဝန္းအဝိုင္းေလးတစ္ခုဖြဲ႕ၿပီး လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြက မအားတာေတြ၊ ဒီဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္တာေတြနဲ႔ E-journal ေလးက ပိုစ့္အသစ္ကို မနည္းေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ ေျပာအံုးမယ္။ အခု ပါဝင္အားျဖည့္ ေရးသားေနသူေတြ အေၾကာင္းကို။

E-Journal စလုပ္ေတာ့ နည္းပညာပိုင္းဆရာ ကိုေကဇက္ကို တစ္ခါတည္း ေခၚလိုက္ေတာ့တာ။ လာပါ။ ဒီမွာလည္းေရးပါေပါ့။ သူကလည္းေရးရွာပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီေလးေတြ။ စကတည္းကေတာ့ အားေပးသြားတယ္။ နာမည္ကလည္း “အီး ဂ်ာနယ္”တဲ့ဆိုၿပီး။ ထားေတာ့။ သူကလည္း တျခားဘက္မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ (ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့) ဘေလာ့ဂ္က ရွိေနေတာ့ ဒီဘက္ကို အားမထည့္အားပါဘူး။ တစ္ခါတေလမ်ား ေမ့ေနလားလို႔ သြားေျပာယူရတယ္။ သူကလည္းေျပာရွာသား “ဧည့္လဲ မရွိဘူး။ ပ်င္းစရာ”တဲ့။ သူကေတာ့ တစ္ကယ့္ကို စာေပေတြ ကဗ်ာေတြကို စိတ္ဝင္စားသူပါ။ စာေရးလည္းေကာင္းပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားေအာင္ ေရးတတ္တယ္။ အဲ.. တစ္ခုပဲ။ ဟိုမွာေပ်ာ္၍ ဒီမွာမေပ်ာ္သူ၊ လုပ္ေနေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္ေလးက အားငယ္ေနရတာေပါ့။ (နည္းနည္းေတာ့ ဖြလိုက္ၿပီေနာ္။ :P)

ကိုေကဇက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ မင္းေရးအံုး၊ ငါေရးအံုး လုေနခ်ိန္မွာ။ သေကာင့္သားတစ္ေယာက္ကို သတိရတယ္။ ကိုရင္တာတူးေပါ့။ တကယ္က ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး စလုပ္ေနကတည္းက သူလည္းပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ဒီလိုပဲ အကူအညီေတာင္းရတာေပါ့။ လာပါ။ ေရးပါ။ တို႔ေတြ စာေတြေရးၾကတာေပါ့။ ေျပာသာေျပာရတာ သိပ္မေခၚလိုက္ရဘူး။ သူကလည္း စာေရးခ်င္ေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္ျမန္သေဘာတူၿပီး ဒီမွာေရးေတာ့တာ။ ၫႊန္းလိုက္အံုးမယ္ သူက အႏုအ႐ြ သိပ္ရတဲ့ေကာင္ဗ်။ အျမင္လည္းစူးရွတယ္။ စာေရးခ်င္ေနတာ လက္ကိုယားလို႔ ဆိုသူမ်ိဳးေလ။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူအသည္းကြဲေနသေရာင္ေရာင္ အခ်ိန္ကလည္းျဖစ္ (ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ေဝးေနလို႔)၊ အလုပ္ေတြကလည္းမ်ားဆိုေတာ့ လာေတာ့ ဖတ္ရွာသား။ ေရးဖို႔ေျပာလိုက္တိုင္းေတာ့ “ေအး။ ငါအၾကမ္းေတာ့ လုပ္ထားတယ္” ေျပာေျပာေနတာပဲ။ သူ႕အၾကမ္းက BE လား၊ ေတာလားေတာ့ ေျပာတတ္ပါဘူး။ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ ေျပာေတာ့လည္း ဇြတ္မေျပာရက္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မင္းကထမင္းေကၽြးထားမလားဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာမွာ ေၾကာက္လို႔။

ဒီလိုပဲ သူ႔ကိုမၾကာခဏ အပူကပ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူကလည္းေနာက္တစ္ေယာက္ ေခၚလာေပးတယ္။ ကိုနယုန္မိုးေပါ့။ ကိုနယုန္မိုးကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္မသိပါဘူး။ ကိုတာတူးနဲ႔မွ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က်ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚကေနပဲ ခင္ရတာပါ။ သူကလည္း စာေရးေကာင္းသူ၊ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္သူပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ၿငိမ္ေနတာမ်ားပါတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ သိပ္အပူမကပ္မိပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း သူ႔အေနအထားကို ေသခ်ာမွ မသိတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခဏေတာ့ ေမွ်ာ္မိတာေပါ့။ ဖတ္ေကာင္းမဲ့ စာေလးေတြမ်ား ထြက္လာမလားလို႔ေလ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ သူကလည္း ကိုတာတူးပဲ ဆြဲေခၚလာတာ။ သြားခ်င္ရာသြားေနၿပီး အခုမွ အိမ္လြမ္းတယ္ေလး ဘာေလးလုပ္ေနတဲ့ အိမ္လြမ္းသူ(မွန္နီကုန္း)ေပါ့။ သူ႔ကိုကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ။ စာအေရးအသားကို အခုမွ ေတြ႕ဘူးေပမဲ့ ေခသူမဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးထားၿပီးသား။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ စကားေျပာ အရမ္းေကာင္းတဲ့ သူကိုး။ စကားေျပာ ေကာင္းခ်က္ေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း ကိုတာတူးလိုပဲ၊ အလုပ္႐ႈပ္သူဆိုေတာ့ သိပ္မေျပာရဲဘူး။ ဖတ္စရာေလးေတြ ဘယ္ေတာ့လာမလဲဆိုတာေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္ရဲတာ။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖနဲ႔ေမေမဆီေခၚဖို႔ ဖုန္းဖိုးမရွိရင္ မင္းကေပးမွာလားေမးေနရင္ အခက္ေလ။ ေျပာသာေျပာတာပါ။ ဖုန္းကလည္း ေကာင္မေလးဆီပဲ ေခၚေနတာထင္ပ။ ( :P )

ဒီလိုနဲ႔ ဝိုင္းေတာ္သားေတြ စုမိေနတုန္းမွာပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္ေလ။ သူကေတာ့ ကိုအိမ္လြမ္းသူႀကီး ေခၚလာတာတဲ့။ လူခ်င္းကေတာ့ မသိပါဘူး။ အေရးအသားေတြက ဖတ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ အျမဲဆြဲေဆာင္ေနတတ္တဲ့ ကိုမာေရးသွ်င္ေပါ့။ သူကေတာ့ ေရာက္လာကတည္းက ဝိုင္းေတာ္သားေတြထဲမွာ လက္အသြက္ဆံုးေပါ့။ အျမဲတန္းနီးပါး အသစ္သစ္ေလးေတြ လုပ္ေပးေနတတ္တယ္။ တာဝန္အေက်ဆံုးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္ လုပ္ေနမွ စာေမးပြဲရွိလို႔တဲ့ နားသြားတယ္။ တစ္လေလာက္ ေပ်ာက္ေနအံုးမတဲ့။ အင္း စာေမးပြဲရက္ေတြမွာလည္း အလည္လာရင္း နည္းနည္းလုပ္ေပါ့လို႔ေျပာရင္ မင္းဝင္ေျဖေပးမွာလားဆိုမွလည္း အခက္ဗ်။

ဒီလိုေတြ လူစည္ကားေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က တို႔ဆီမွာ အမ်ိဳးသမီး ကေလာင္ရွင္ေလးပါရင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုလာမယ္ထင္တယ္ဟ။ ရွာပါအံုးဆိုေတာ့ ကိုရင္တာတူးကပဲ တစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီး ကေလာင္ရွင္ကို ေခၚလာေပးတယ္။ ေဟ့၊ ေဟ့… လွလားလို႔ ေမးဖို႔ မၾကံနဲ႔အံုး။ ကၽြန္ေတာ္ကို မျမင္ဘူးေသးဘူး။ သူေလးကေတာ့ ဘဝမွာ အမွတ္အသားေလးေတြ အျမဲထားတတ္သူလား မသိ။ နာမည္ေလးကိုက Asterisk တဲ့။ သူ႔ကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။ တစ္ခါက ဂ်ီေတာ့မွာ ဆံုတုန္း စပ္စုလိုက္တာ သူ႔အေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆို မေရးေတာ့ဘူးေျပာလို႔ ႏွဳတ္ပိတ္ေနလိုက္ရတယ္။ သူေလးလည္း အေရးေကာင္းသူပါ။ အဲ.. နည္းနည္းေတာ့ သူလည္း အလုပ္ရႈပ္သူထင္ပ။ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္ရတာေပါ့ေနာ္။ ထူးထူးျခားျခားလည္း သူတစ္ေယာက္ရွိတာကိုး။ ဒါမွလည္း အလည္လာတဲ့ ကိုကိုေတြကို ျပံဳးေပ်ာ္ေစမွာေလ။

ဟဲ..ဟဲ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ ဝိုင္းေတာ္သားက်န္ေနတယ္။ အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ပံုမွန္ေလး လုပ္ႏိုင္မဲ့ ဝိုင္းေတာ္သားေတာ့ ရွာအံုးမယ္ဆိုျပီး သူ႔ကိုေခၚလာတာ။ ကိုယ္တိုင္ လူကဲခတ္ ဒီေလာက္ညံ့မွန္း သူလုပ္မွေပၚေတာ့မယ္။ မရ ရေအာင္ေခၚလာၿပီး ဇြတ္ေရးခိုင္းေနတာ။ ၾကာေပါ့။ လွဳပ္ကို မလွဳပ္ဘူး။ တစ္ကယ္ပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အားကိုးမလားေပါ့။ သူဆိုတာက ကိုအျခားေပါ့။ သူကလည္း စာဖတ္အားေတာ့ ေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဗ်။ စကားလံုးတိုင္းကို ေအးေအးေလးနဲ႔ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာတတ္သူေပါ့။ အခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလြန္းလို႔ ဂ်ာနယ္ေလးကို ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာသြားေလရဲ႕။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့လည္း သူ႔ကို အပူကပ္ေနရတာ အားနာတယ္ဗ်။ သူက တစ္ကယ္ကို ဘေလာ့ဂ္ေလာကနဲ႔ စိမ္းတဲ့သူ၊ ေဇာ္ဂ်ီလက္ကြက္ေတာင္ အခုမွ စေတြ႕တာေလ။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ဆိုရင္ ဂိမ္းတစ္ပြဲႏိုင္ေအာင္ တိုက္ဖို႔ေလာက္ကို စိတ္မပါဘူး လုပ္ေနတယ္။ က်ဳပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာမလွ ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕ဗ်ာ။ အျခားက အသစ္ေလးဗ်။ (ဟီး..ဟီး) တကယ့္္ အသစ္ေလးဆိုေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ဝိုင္းဝန္းလို႔ အားေပးလိုက္ၾကပါအံုးေနာ္။

တလက္စတည္း ေျပာအံုးမယ္။ အားေပးၾကပါအံုးဆိုလို႔ပါ။ ဟိုတေလာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဘာတဲ့… ကြန္မန္႔ဆိုတာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအတြက္ေတာ့ စာမူခပါပဲတဲ့။ လင့္ခ္ေလးကို မမွတ္မိလို႔ဗ်ာ။ မွတ္မိရင္ ေပးလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တာကိုး။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္ဆို စီေဗာက္စ္မွာပဲ စာေရးတယ္။ သူမ်ားေတြဆီကို အလည္ေရာက္ရင္ေလ။ ကြန္မန္႔ေပးရမွာကို လန္႔ေနတတ္တာ။ ဇာတ္ရႈပ္တတ္တဲ့ (ျပႆနာ ရွာတတ္တဲ့) စာသားေတြ ပါသြားမွာကို လန္႔ျပီးေတာ့ေပါ့။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေနပါျပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကြန္မန္႔ေတြေပးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာသလိုပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္ဗ်ာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေပ်ာ္ေနတာကိုးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အဲဒီလို ေပ်ာ္ေနဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္စာေလးအတြက္ မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို ျမင္ေနရမွ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ စီေဗာက္စ္မွာ အားေပးစကား၊ ႏွဳတ္ဆက္စကားေလးေတြ ျမင္ေနရမွကိုး။ ဟုတ္ဘူးလား။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ E-Journal ဝိုင္းေတာ္သားေလးေတြ ေပ်ာ္ေနေအာင္၊ ဆက္လက္ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းႏွိဳင္ေအာင္ အားေပးၾကပါအံုးဗ်ာ။ စာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ စာမူခေလးေတြ ေဝမွ်ပါအံုးေပါ့။ ေျပာသာေျပာရတာ။ ကိုယ္ကလည္း တျခားစာမ်က္ႏွာေတြကို အလည္သြား၊ ႏွဳတ္ဆက္၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြေပး။ ဒီလိုလုပ္ေနမွကိုး။ သူတို႔ဆီမွာ ဂ်ာနယ္ေလးရဲ႕ ေျခရာခ်န္ျပီး ဖိတ္ေခၚရမွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းေတာ္သားေတြကလည္း ခပ္ေအးေအးေတြမ်ားေတာ့ အိမ္လည္မထြက္ၾကဘူးထင္ပ။ ဝိုင္းေတာ္သားေတြကလည္း အျပင္ထြက္လည္ၾကအံုးေနာ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကိုတာတူးက တာဝန္ေက်သဗ်။ စီေဘာက္စ္မွာ ေတြ႕လိုက္ရင္ သူ႔မိတ္ေဆြေတြပဲ လာလာႏွဳတ္ဆက္တာ။ ေျပာရရင္ အိမ္ျပင္မထြက္တဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါေနတယ္။ ကဲဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္လက္ခ်ီတက္ဖို႔ စိတ္ျပင္းထန္ေနတုန္းပဲဗ်ာ။
မပ်င္းမရိ အျပီးထိဖတ္ေပးသြားလို႔ ေက်းဇူးဗ်ာ။ ေျခရာခ်န္ခဲ့၊ လိုက္လည္မယ္။

မွတ္ခ်က္။...။

• ကိုေကဇက္က ရွာေပးသြားလို႔ ကြန္မန္႔ဆိုတာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအတြက္ေတာ့ စာမူခဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးကို လင့္ခ္ေပးလိုက္တယ္။
• သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီး ကေလာင္ရွင္ကို စိတ္မဆိုးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတဲ့။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မယ္ေရ။ အေပ်ာ္အျဖစ္ ေနာက္ေျပာင္ လိုက္တာပါပဲ။

သုခမိန္။…..။