“ ေပးဆပ္သူတုိ႔ ႏွလုံးသား ”

အခ်ိန္အားျဖင္႔ အေရွ႕ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လင္းအာရုဏ္၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပး ေရာင္နီဦးဟာ ႏုရာမွသည္ ရင္႔ရာသုိ႔ တေျဖးေျဖး ေျပာင္းလဲလွ်က္ရွိေနပါတယ္…..။ ညလုပ္သား ညဥ္႕ငွက္ေတြက လည္း အိပ္တန္းဆီကုိ ေျခဦးလွည္႔ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔ ။ လင္းၾကက္တုိ႔ရဲ႕ တြန္သံသည္လဲ စဲစျပဳေနျပီေလ..။ ေနာက္ျပီး မုိးရိပ္ မုိးေငြ႕ေလးေတြ ဆြတ္ဖ်န္းထားတဲ႔ နံနက္အာရုဏ္၏ ေလေျပညွင္းေလးကလည္း ေအးျမျခင္း၊ ႏုညံ႕ျခင္း၊ သာယာျခင္းေတြကုိ ေဆာင္က်ဥ္းလွ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးအား တုိးတိတ္ညင္သာစြာ တုိးေဝွ႕ရင္း လူးလြန္႔တုိက္ခက္လွ်က္ ရွိေနျပန္တယ္ ..။ အဲ႔ဒီလုိ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာ အသံဆုိလုိ႔…. “ေတာေက်ာင္း” က တုံးေခါက္သံႏွင္႔ အေနာက္ရပ္က 'ဖုိးေလးေလာစံ'ရဲ႕ ဘုရားဝတ္ျပဳသံ ကလြဲျပီး အရာရာဟာ ပကတိအတုိင္း ျငိမ္သက္လွ်က္္..။
ဒါေပမဲ႔….။

မ်ားမၾကာမွီမွာေတာ႔ ……အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းဆီက ေရနံဆီမီးခြက္ရဲ႕ မႈန္ျပျပအေရာင္ ကေလးေတြ လက္လာၾကသလုိ. ေယာက်္ားသားေတြရဲ႕ ႏြားေမာင္းသံ၊ လွည္းကသံ၊ ႏြားျခဴသံ၊ ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ စတင္အသက္၀င္ေအာင္.. လႈပ္ႏႈိးလုိက္တယ္ေလ..။ အဲ႔ဒီလုိပဲ… အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕ အုိးသံ၊ခြက္သံေတြကလည္း ေန႔တစ္ေန႔တာရဲ႕ တစ္ခန္းရပ္ အတြက္ ပိတ္ကားကုိဖြြင္႔လွစ္ရန္ သံစဥ္၊တီးလုံးတီးကြက္ေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖုံ ေဖာ္စပ္ေနသည္႔ ဟန္ .ေပါ႔.ေလ။ အဲ႔ဒီလုိပတ္ဝန္းက်င္ေလးထဲ ကမွ “ဟဲ႔ .. ေကာင္ေလး… နင္႔အေဖကျဖင္႔ ႏြားကဖုိ႔ေတာင္ လုပ္ေနျပီ။ ထေတာ႔ ဟဲ႔..။” ဆုိတဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူ 'ေဒၚဦး' ရဲ႕အသံၾကားမွ “ဖုိးထြန္း” တစ္ေယာက္ အိပ္ယာမွ လူးလြန္႔ ထလာခဲ႔တယ္္…ေလ.။ ေနာက္ျပီး မ်က္ႏွာကုိ ကမန္းကတမ္းသစ္ျပီး လယ္ထြန္လုိက္ဖုိ႔ “ခေမာက္” “ဓါးမ” “ဘြဲ႕ၾကဳိး” “ထြန္ညွင္းကြင္း” “ဂ်ဖ်ာ” (ႏြားရုိက္ၾကိမ္လုံး) အစသျဖင္႔ ဝန္စည္စလြယ္ေတြကုိ ကျပာကယာ ယူျပီး ဖခင္ႏွင္႔အတူ လယ္ေတာဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ႔တာ..ေပါ႔. .။ဒါေပမဲ႔… အဲ႔ဒီလုိပဲ ေနစဥ္နဲ႔ အမွ် လယ္ေတာဆီကုိ ထြက္လာခ႔ဲဲတုိင္း “ဖုိးထြန္း” တစ္ေယာက္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္္။ ဤလုိျဖစ္ေအာင္လည္း အေၾကာင္းကဖန္ခဲ႔တယ္မုိ႔လား။ အေၾကာင္းဖန္ဆုိ……ဟုိတေလာ ည ဆီကေပါ႔….။ မိသားစု စုံညီေနတဲ႔ ညေနစာ ထမင္းဝုိင္းေလးမွာ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ မျဖစ္မေန ခ်မွတ္လုိက္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က 'ဖုိးထြန္း' ရဲ႕ ေရာင္စုံစီေနတဲ႔ စိတ္ကူးထဲက အနာဂါတ္ေတြ တစ္စဆီ ရုိက္ခ်ဳိးလုိက္သလုိ ျဖစ္ခဲ႔လုိ႔ပါပဲဲ။ 'ဖုိးထြန္း' ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေလးေပါ႔..။အဲ႔ဒီ တုန္းကေပါ႔..... ဖခင္ျဖစ္သူက မိခင္ျဖစ္သူကုိ ေျပာလုိက္တဲ႔စကားလုံးေတြက မယုံၾကည္ႏုိင္စရာ..ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာမႈတစ္ခုကုိ လက္ခံလုိက္ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔….။စားလက္စ ထမင္းလုပ္ကေလး သည္လည္း ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ျပည့္နစ္္ ေနတဲ႔ ေဒါသေတြ၊ ဝမ္းနဲမႈေတြ၊ ေသာကေတြ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ က မ်ဳိမက်ေစခဲ႔ တာေတာ႔ အမွန္ပဲေလ..။ 'ဖုိးထြန္း' မွမဟုတ္ပါဘူး မိသားစုဝင္အားလုံး စိတ္ မခ်မ္းေျမ႕ ခဲ႔တာပါ။ အဲ႔ဒီတုန္းက
အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ ေျပာေနတဲ႔ စကားသံေတြက အခု(ယခုုအ)ခ်ိန္ထိ နားထဲမွာ ပဲ႔တင္ထပ္ေနတုန္း..ပါပဲ ။
“ဟဲ႔..မိဦး… ငါတုိ႔ ဒီႏွစ္က စီးပြားေရးကလဲ က်ပ္တယ္။ နင္႔မွာလဲ ေနာက္ထက္ ကုိယ္ဝန္က ရေနျပန္ျပီ.။ ထမင္းခ်က္တာတုိ႔ အိမ္လုပ္ငန္းလုပ္တာတုိ႔ ကေတာ႔ 'မိမဲေလး' ေစ်းေရာင္းျပန္မွ လုပ္ရင္လဲျဖစ္တယ္ ထားအုံး..။ဒီႏြားမေတြ ေက်ာင္းဖုိ႔နဲ႔ ကုန္းထဲလယ္ထဲ (ယာထဲလယ္ထဲ) လုပ္ရမွာက ငါတစ္ေယာက္ထဲ မျဖစ္ေသးဘူးထင္တယ္ေနာ္.."။
" ဒါဆုိ….. ‘ေတာ္’ က ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ.."။
"ငါစဥ္းစားေနတာ ဟ။ အခုဆုိရင္ 'ဖုိးထြန္း' ေလးလဲ ေလးတန္းေအာင္ျပီဆုိေတာ႔ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေနျပီပဲ.။ ႏြားေက်ာင္းေလးရရ ထြန္ေနာက္ လုိက္ေလးရရ ေက်ာင္းထြက္ခုိင္းရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ ေလ."။
"က်ဳပ္ကေတာ႔ ဘယ္သူ႔မွ.. ေက်ာင္းေတာ႔ မထုတ္ခ်င္ဘူးေတာ္ေရ႕.။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ျဖစ္ေအာင္ ရုန္းခ်င္တာပဲ.."။
" ေအးေလဟာ… ငါလဲ ဘယ္ထုတ္ခ်င္ပါ့မလဲ ဟ။တကယ္႔ တကယ္ ေကာက္စုိက္ခ်ိန္တုိ႔၊ ေျပာင္းခ်ိဳးခ်ိန္တုိ႔ ေရာက္ရင္ နင္လဲ ကုိယ္ဝန္ကရင္႔ေနျပီ..၊ အလုပ္ကလဲ ျပဳိင္က်လာမွာ ။ လူငွား (သူရင္းငွား)ငွားခုိင္းရေအာင္လဲ ကုိယ္႔မိသားစု ဝမ္းစာေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ လုပ္ေနရ တာ .။ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ငွားမလဲ။ ငါလည္း ကုိယ္႔သားသမီးကုိ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ဆင္းရဲတြင္းထဲ …………ဆုိျပီး….." 'ဦးလြန္း' တစ္ေယာက္လဲ အသံတိမ္ဝင္သြားေလရဲ႕..။
'ေဒၚဦး' တစ္ေယာက္လည္း ဘာစကားသံမွ ထက္ျပီး ထြက္က်မလာႏုိင္ေအာင္္ ကုိ…….ရင္နင္႔စြာ ခံစားေနရပါတယ္။ခံစားဆုိ….. သူကုိယ္တုိင္နကန္းတလုံးမွ မသိခဲ႔တဲ႔ 'ေဒၚဦး' …ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥ၊ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ၾကဳံလာတုိင္း လက္မွတ္ထုိးရန္ေနရာမွာ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ၾကက္ေျခခက္ ကုိေျဖာင္႔ေအာင္မခက္တတ္တဲ႔ 'ေဒၚဦး' …ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတာကေတာ႔ “ငါ႔သားသမီးေတြ…. ငါ႔လုိ မျဖစ္ေစရဘူး…..” “ငါ႔ သားသမီးေတြ ပညာတတ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္ရမယ္….” “ငါ႔တုိ႔လုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႏြားနဲ႔ ဖက္ရုန္းရမယ့္ အထဲမွာ ငါသားသမီးေတြ မပါေစရဘူး… ”လုိ႔ အျမဲတမ္း စိတ္ထဲက ၾကဳံးဝါးခဲ႔တဲ႔ “ေဒၚဦး” တစ္ေယာက္ …။ေဟာ႔ ..အခုေတာ႔…ထမင္းလုပ္ေတြ ေရွ႕မဆက္ႏုိင္ေတာ႔ ပါဘူး..။ စိတ္ထဲက ခ်မွတ္ခဲ႔တဲ႔ သႏၷိ႒ာန္ စကားလုံးေတြက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း တားမႏုိင္၊စည္းမရ ထြက္လာခဲ႔တဲ႔ အေျဖက မ်က္ရည္ေတြ ေလ..။ခါတုိင္းဆုိ … အင္မတန္မွ စုိေျပေနတဲ႔ ထမင္းဝုိင္းေလး အခုေတာ႔ အသက္မဝင္ေတာ႔ ဘူး.ေပါ႔.။
အၾကီးမ'မိမဲေလး' တုန္းကလဲ မိခင္ျဖစ္သူ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔၊ ထမင္းခ်က္လုိက္ရ၊ လယ္ေတာသြားလုိက္ရ၊ စုုိက္ရပ်ဳိးရနဲ႔၊ အားရတယ္မရွိလို႔ …ေနာက္ဆုံး မေနႏုိင္တဲ႔ အဆုံး သူဟာသူ ေက်ာင္းထြက္ ပစ္လုိက္တာေလ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ တုန္းကေတာ႔ .. သမီးမိန္းကေလး ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ေယာက္ေက်ာင္းထြက္ျပီး အိမ္ကုိ ကူရင္ေတာ႔ က်န္တဲ႔ အငယ္ေတြ ေရွ႕ ဆက္ႏုိင္ေလာက္ပါတယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ႔တာက တစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ႔ ဘာမွ မေျပာခဲမိဘူးေလ။ ေဟာ႔…အခုေတာ႔ ..ဆုိရွယ္လစ္စႏွစ္ရဲ႕
စီးပြားေရး ကပ္ဆုိးက ငါ႕သားသမီးေတြကုိ အသက္ကေလး ႏုႏုနယ္နယ္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အတင္း စေတးခုိင္းေန ပါပေကာ…. လား။ အၾကီးမ 'မိမဲေလး' ေလးမွာလည္း
ေက်ာင္းကေနထြက္လုိက္ျပီ ဆုိကတည္းက … ကေန႔ထိ (ယေန႕ထိ)နားရတယ္မရွိဘူး…။ တစ္မိသားစုလုံးစာ ထမင္းခ်က္လုိက္ရ၊ အားရင္အားသလုိ ရာသီအလုိက္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ေလး ေရာင္းလုိက္ရ၊ ေျပာင္းဖူးျပဳပ္ေလး ေရာင္းလုိက္ရ၊ ေပါင္းသင္း (ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာင္႔) ခ်ိန္ ေပါင္းသင္း၊ ေခါစီ(ေခါပုပ္) ခ်ိန္ ေခါစီ၊ ေဟာ႔….ေစ်းေတာင္းနဲ႔ ေခါင္း ဓါတ္၊နာမ္္မ်ား ပ႑ာသင္႔ေနသလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္…။ ျမိဳ႕ထဲ ရပ္ကြက္ၾကိဳ ရပ္ကြက္ၾကား၊ ေနပူစပ္ခါး၊ ေျခတုိေအာင္လွည့္ေရာင္းေနရတာ ကုိ..ေတာင္.. မၾကည့္ရက္ပါဘူး..ဆုိေနမွ.ေဟာ အခု လာျပန္ျပီ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ ေလာကရဲ႕ စစ္တလင္းျပင္ဆီ အတင္းစစ္ခ်ီခုိင္္း. ေနျပန္ ပါေရာ႔..လား။
'မိမဲေလး' ကေတာ႔ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ 'ဝင္းေအာင္' 'ဝင္းေမာင္' ကုိ ထမင္းခူးေကြ်းေနေလ ရဲ႕..။ အငယ္ဆုံးေကာင္ 'ဝင္းေမာင္' ကေတာ႔ ေက်ာင္းေနဖုိ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္လုိေသးတယ္..။ အထူးသျဖင္႔ 'ဝင္းေအာင္' လဲ အစ္ကုိျဖစ္သူ ေက်ာင္းထြက္ရ ေတာ႔မယ္ဆုိေတာ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အျပင္၊ အားလဲငယ္မိတာ ေပါ႔..။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြ ဆုိရင္ေတာ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အတူေက်ာင္းသြား၊ အတူေက်ာင္းျပန္ မုိ႔လား။ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းမွာ ေဘးတစိမ္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အစ္ကုိ 'ဖုိးထြန္း'က အျမဲတမ္း ကူေနၾကေလ..။ အစ္ကုိ 'ဖုိးထြန္း'ရွိေနရင္ ဘယ္သူမွလဲ ရန္မစရဲဘူး မုိ႔လား။ အခုေတာ႔ ကုိယ္အားကုိးေနရတဲ႔ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ ပညာေရးရဲ႕ လမ္းခုလပ္မွာ ညီျဖစ္သူေတြ ကုိ အားေပး၊လက္ျပရင္း ေက်ာင္းေတာ္ကုိ ေက်ာခုိင္းသြားလွ်က္…. ေနာက္မ်ဳိးဆက္ အခက္မေတြ႔ရေအာင္ ပခုံးေျပာင္းထမ္းဖို႕ ျပင္ေနျပီေလ.. ။
'ဖုိးထြန္း' တစ္ေယာက္လဲ…မိဘေတြကို ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလုိေတာ႔…။ ေျပာေနလုိ႔ေရာ… ျပႆနာက ေျပလည္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရင္ထဲမွာေတာ႔ တင္းက်ပ္ ျပည့္နစ္ေနေတာ႔ ထမင္းစားေနတဲ႔ လက္တစ္ဘက္လဲ ပန္းကန္ထဲကေန မခြာေတာ႔ပါဘူး..။ သက္ျပင္းအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရင္း “ဒီလုိ ဆင္းရဲတဲ႔ မိသားစုမွာ လူျဖစ္လာရတဲ႔ ကံၾကမၼာကုိပဲ အျပစ္တင္ရမလား…၊” “ဒီလုိ အေျခအေနဆုိးတဲ႔ မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း က ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိမွ လာခုိရတာလဲ…” “ဒါမွမဟုတ္ လူ႕ေလာကကုိ ေရာက္ မလာ ေသးတဲ႔ အေမ႔ဗိုက္ထဲက ရင္ေသြးေလးကပဲ ဒီၾကမၼာဆုိးကုိ ငါတုိ႔မိသားစုဆီ သယ္ေဆာင္ လာေလ သလား ..” 'ဖုိးထြန္း'တစ္ေယာက္မွာေတာ႔ ဘာတစ္ခုမွ ေဝခြဲလုိ႔မရ…။ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူျပီး ပြက္အံက်လာတဲ႔ မ်က္ေရေတြကေတာ႔
တသြင္သြင္…။ ေနာက္ဆုံး ေရွ႕ခရီး မဆက္ႏုိင္ေတာ႔ တဲ႔ ထမင္းပန္ကန္ ႏြားစာေလာင္းထဲ သြန္ျပီး စိတ္ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ကျပင္(အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္) ဆီကုိ ထြက္လာခဲ႔တယ္.မုိ႔လား။
ေအာ္ အခုေတာ႔…… 'ဖုိးထြန္း' တစ္ေယာက္ လယ္ေတာေရာက္လုိ႔ လယ္ထဲကုိဆင္းတဲ႔ အထိ အေတြးစကမျပတ္..ေသးဘူး။ စိတ္နဲ ခႏၶာကင္းကြာေနသလုိပါပဲ…။ ကုိယ္ဟာကုိ ဘဝင္မက် ျဖစ္ေနတဲ႔ 'ဖုိးထြန္း' ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္လုိပဲ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလည္း အျပဳိင္အဆုိင္ အုံ႔ဆုိင္းညိ့ဳမႈိင္း လွ်က္.ေလ။ မုိးကလဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖြဲဖြဲေလးရြာလိုက္၊ ရပ္သြားလုိက္နဲ႔ 'ဖုိးထြန္း' ရဲ႕ တအံုေႏြးေႏြးခံစားေနတဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ အသက္ဆက္ေပး ေနသလား ေအာင္႔ေမ႔မိပါ ရဲ႕။ လယ္ကြင္းစပ္က ေပါက္ပင္ေပၚမွာေတာ႔ “ဗ်ဳိင္း” သုံး၊ေလး ေကာင္ လယ္ထြန္လုိက္တဲ့ အခါ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျပီးေပၚလာမည့္ “ငါး”ကေလး “ဖား” ကေလးမ်ားကုိ ထုိးသုတ္ၾကဖုိ႔္ တီးတုိး တုိင္ပင္ေနၾကသလုိ္..။ ေညာင္ပင္ေပၚက “ၾကက္တူေရြး” တစ္အုပ္ကလဲ …..တ “ကလိ႔” “ကလိ႔ ” နဲ႔ ပတ္လည္ဝုိင္းေနတဲ႔… ေျပာင္းခင္းရွင္ ေတြကုိ ျခိမ္းေျခာက္ေနၾက ေလရဲ႕..။အေရွ႕ဘက္နားဆီမွာေတာ႔ 'ဖုိးေလးကင္း' တစ္ေယာက္ ေလ ကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေျမပဲခင္းထဲ ေပါင္းသင္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။တခါတေလ အေနာက္ဘက္ထန္းပင္ခံ(လယ္)လွ်ုိဳ ဆီမွ 'ဥိးေလးတင္ညြန္႔' ရဲ႕ သူ႕ “ႏြား” ေတြကုုိ စိတ္တုိင္း မက်တုိင္း ဆဲသံ ဆုိသံကလည္းံ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားရတတ္ေသးတယ္္.. ေလ။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖုံ သဲေကာၾကီးတုိက္ (လယ္ကြင္းနာမည္)ဆီမွ 'ေလးၾကင္ျမိဳင္' ရဲ႕ ေဘာက္အဖြဲ႕ ေကာက္ဆုိက္သမမ်ား ကလည္း သီခ်င္းဆုိလုိက္ၾက၊ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႔ “ေဟး….” တုိက္လုိက္ၾကနဲ႔ “လယ္”ကြင္းျပင္က “ဇတ္”တလင္းျပင္ ကလဲ တစ္မ်ဳိးေလး စြဲညြတ္စရာ…မုိ႔လား။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပတ္ဝန္းက်င္က အေျခအေနေတြ လွည့္ျဖားးလွည့္ျဖား 'ဖုိးထြန္း' ရဲ႕အာရုံကုိ မဖမ္းစားႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။ 'ဖုိးထြန္း' ေရွ႕မွာ ဦးေဆာင္ ထြန္ေနရွာေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ 'ဦးလြန္း' မွာေတာ႔ သားျဖစ္သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ မုိ႔ မသိရွာေပ။ ျပီးဆုံးသြားေသာ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ေမ႕ေမ႕ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ…။
ကာယကံရွင္ 'ဖုိးထြန္း' မွာေတာ႔ ……“အင္း …. မႏွစ္တုန္းက ငါတစ္ႏွစ္လုံးဝတ္ခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္ေလးနဲ႔ အက်ၤ ီီျဖဴေလး..အခု ဘာညြန္ၾကားခ်က္စာတစ္ေစာင္မွ မလုိပဲ ညီျဖစ္ သူရဲ႕ခါးေပၚ အလုိလုိ ေရာက္သြားျပီ …” “မူလတန္း တစ္ေလွ်ာက္ပခုံးက မခြာခဲ႕တဲ႔ “လြယ္အိတ္” ကေလး ကလည္း အခုဆုိရင္ ပခုံးေျပာင္းသြားျပီ..။” ေနာက္ျပီး “ညေနတုိင္ အလုပ္သိမ္းလုိ႔ လယ္ေတာကျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ႔ လြယ္အိတ္ကေလး၊ အက်ၤ ီျဖဴနဲ႔ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္ ေလးေတြက သခင္ေဟာင္းကုိပဲ ျပန္လည္တမ္းတေန သေယာင္ေယာင္…” “ေဟာ အခုဆုိ ညေနစားလုိ႔ျပီးရင္ လုပ္စရာက ဗလာနတၳိပါဆုိ…အရင္တုန္းက စာၾကည့္ရင္ အျမဲထြန္းေနက် ေရနံဆီမီးကြက္ေလး
ကလည္း ဝါက်င္႔က်င္႔ အလင္းေရာင္ေအာက္ကေန ဘယ္ညာ လူးလြန္႔ရင္း ေလွာင္ေျပာင္ေနသလား ေအာက္ေမ႔ရျပန္ေရာ႔…..။” အဲဒီလုိပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ျမင္ျမင္သမွ်ဟာ ဘဝင္မက် စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ႔..။ အဲ႔ဒီလုိနဲ႔… ႏြားႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာကုိ က်ဳိးႏွစ္ေခ်ာင္းကုိင္လုိက္ေနတဲ႔ ..'ဖုိးထြန္း'တစ္ေယာက္ အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေနလုိက္တာ ေရွ႕ကထြန္ ေနတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ “ဟဲ႔ … ေကာင္ေလး…….. လယ္ကန္သင္းရုိးနားေရာက္ရင္ ထြန္တုံးအစြန္ကုိ လူကနင္းျပီး ႏုတ္ခမ္းသားေတြ ထြန္တုံးနဲ႕ ရစ္ရစ္ခ်ဟဲ႕…ဒါမွ “လယ္” မေကာ မွာ…ငါ႔သားရဲ႕….” ဆုိျပီး သုံးေလးခါ လွည့္လွည့္ေျပာမွပဲ သတိျပန္ဝင္ လာခဲ႔တာ မုိ႔လား….။ ..။
အင္း…. ဘယ္အရာမွ အစုိးမရတဲ႔ ေလာကၾကီးမွာ ရာသီစက္ဝုိင္းအလီလီ ေျပာင္းလာလုိက္တာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက 'ဖုိးထြန္း'က အခုဆုိရင္ 'ဦးဖုိးထြန္း' ျဖစ္ေနျပီ ေလ။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ဆုိတဲ႔ အခ်ိန္ကာလက အျဖစ္အပ်က္ကေလး. က မေန႔တစ္ေန႔က လုိပါပဲလား..။အင္း…….!!! အဲဒီတုန္းက လူေလာကကုိမေရာက္ေသးတဲ႔ အေမ႔ဗုိက္ထဲက ညီေလးေတာင္ အခု ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနျပီပဲ..။ ဟုိတစ္ေန႔က အေမတုိ႔အိမ္ကုိ သြားလည္ရင္း သူ ဖုန္းဆက္တာနဲ႔ၾကဳံလုိ႔ စကားခဏ ေျပာလုိက္ရေသးတယ္။
“အစ္ကုိ ေနေကာင္းလား…။ အဆင္ေရာ ေျပလား…။ အခုဘာေတြ စုိက္ျပီးျပီီလဲ..။ လယ္ေတြေရာ ေရရေနျပီလား…” အစသျဖင္႔…ညီျဖစ္သူေတြဆီက “ပီရဝါစာ” ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကား ေလးေတြ ၾကားလုိက္ရတာနဲ႔ပဲ…… မိမိအတြက္ အရာရာဟာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ေတာ႔ ပါဘူး…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါ႔သားသမီးေတြ ကုိေတာ႔ ငါတုိ႔မိသားစုလုိမျဖစ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနတာပဲ ေလ..” အင္း…ထုိင္ျပီး ေတြးေနလုိ မျဖစ္ေသးပါဘူး..။ ထြန္ နားထားတာ ေတာင္ ၾကာေနျပီ..ပဲ… ..။ ႏြားေတြလဲ ေနပူ လွျပီ…ဒီတစ္စပ္ကေလးေတာ႔ စပ္ေအာင္ထြန္လုိက္အုံး….မွ…။….။
စာရႈ႕သူအေပါင္း ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစ။ ။
အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း)