၁၉၈၅ခုႏွစ္က ႏွင္းဆီ

“နယူးေယာက္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ့ၾကီးရဲ့
ဝဝဖီးဖီးကဖီးဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွာ
ေဟာဒီစာမ်က္ႏွာကုိ မင္းဆြဲလွန္မိမယ္ဆုိရင္
ဒီကဗ်ာဟာ မင္းအတြက္ပဲ ရည္စူးၿပီး ေရးလုိက္ပါေပရဲ့
အေရာင္ရင့္ရင့္ အပြင့္ကားကား ႏွင္းဆီေရ။”

....................................................

က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါရေစ။

ဆရာ အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း) ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး E-Journal မွာ ပါဝင္မႈ စတင္ကတည္းက ကဗ်ာရြတ္ခ်င္ေနတာပါ။

က်ေနာ္ လက္ရွိ ေနထုိင္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ျမန္မာစာအုပ္စာတမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ရွာလုိ႔ မလြယ္ေတာ့တဲ့ ရွားပါးစာအုပ္စာတမ္းေတြကုိေတာင္ လြယ္လြယ္ကူကူရႏုိင္ပါတယ္။ (ေၾကာက္ရျခင္းမွ ကင္းရတာလည္း ပါမွာေပါ့ခင္မ်ာ)။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာစာအုပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ရႏုိင္ခဲပါတယ္။

က်ေနာ့္မွာလည္း ႏွလုံးသားထဲ စြဲေနတာက လြဲလုိ႔ တစ္ပုဒ္၊တစ္အုပ္မွ ပါမလာခဲ့ပါ။ ဆရာမိုးေဝးရဲ့ “ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ” တစ္ပုဒ္တည္းသာ က်ေနာ့္ ဒုိင္ယာရီထဲမွာ ခ်ေရးထားတာေၾကာင့္ ပါလာခဲ့တာပါ။

ဘေလာ့ေတြလည္တတ္လာၿပီး တစ္ျခားဘေလာ့ေတြမွာ သူတုိ႔ ေဝမွ်ထားတဲ့ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ေရငတ္ေနတုန္း ေရတြင္းထဲက်သူပမာ ခံစားရပါတယ္။ ယခုတေလာ ဆရာေတာေက်ာင္းဆရာ ရဲ့ “တစ္ခါက တစ္ခ်ိဳ ႔တေလ” မွာ က်ေနာ္ရဲ့ တစ္ခါက တစ္ခ်ဳိ ႔တေလေတြကုိ ျပန္ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ အခါ က်ေနာ့္ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆုိ ေဝငွလုိစိတ္ဟာ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ႐ုန္းၾကြလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါမယ္။ (ကဗ်ာဆုိတာ ဒါပါပဲ လုိ႔ ေျပာဆုိလုိရင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။)

ဟုိး...... ဟုိး...... တုန္းက အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ၊ အင္းစိန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ၊ အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ၊ မိုးရြာထဲမွာ၊ ညလယ္ယံမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ခဲ့တဲ့ “ေလလုံဇကာထဲပိတ္မိေနတဲ့ ေပါ့ဆတတ္တဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ (သုိ႔မဟုတ္) ဗလာေကာင္” ကုိ ဒီေနရာက အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ပါေၾကာင္း………

၁၉၈၅ခုႏွစ္က ႏွင္းဆီ

(၁)
နယူးေယာက္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ့ၾကီးရဲ့
ဝဝဖီးဖီးကဖီးဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္မွာ
ေဟာဒီစာမ်က္ႏွာကုိ မင္းဆြဲလွန္မိမယ္ဆုိရင္
ဒီကဗ်ာဟာ မင္းအတြက္ပဲ ရည္စူးၿပီး ေရးလုိက္ပါေပရဲ့
အေရာင္ရင့္ရင့္ အပြင့္ကားကား ႏွင္းဆီေရ။

(၂)
ဂႏၶာလရာဇ္ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့
မင္းရဲ့ အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းသားေပၚမွာ
ငါဟာ အပ်င္းေျပလမ္းသလားေနက်
မင္းရဲ့လွ်ာ
မင္းရဲ့သြား
အဲဒီအရာႏွစ္ခုၾကားကေန
ျဖတ္သန္းတုိက္ခုိက္လာတဲ့ေလ
ပူေႏြးစြတ္စုိေနေပမယ့္
စပ်စ္သီးနံ႔ေလး သင္းပ်ံ ႔ေနတတ္လုိ႔
ငါ ဘယ္လုိေမ့ပစ္ႏုိင္မွာလဲ။

(၃)
မင္းရဲ့ ေရစုိဆံပင္ေတြ ၿဖီးသင္ေပးေနခုိက္
ငါရဲ့ ေတာစီးဖိနပ္ကုိ ၾကိဳးတပ္ေပးခဲ့တာ
ဘဝေရစက္လုိ႔ ေခၚရမလား
ဒီကပဲ မွားယြင္းခဲ့ပါတယ္။

(၄)
“ဟစ္တလာ”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“ရွိတ္စပီးယား“ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္
“မူဆုိလီနီ”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“မုိဒီဂလ်ာနီ”ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္
“စတာလင္”ကုိ ငါတုိ႔ မခ်စ္ခဲ့ဘူး
“ယက္ဖ္တူရွင္ကာ”ကုိ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္။

(၅)
“ကုိလံဘတ္(စ္)” ေရ
မစၥတာ“ကုိလံဘတ္(စ္)”ခင္မ်ား
မျမင္ႏုိင္တဲ့ ကံတရားက
ငါ့ သူမကုိ “အေမရိက” မွာ ပစ္ခ်ထားခဲ့ေပါ့။

(၆)
“ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္” မွသည္
“ေျမာက္အေမရိက” ဆီသုိ႔
ငါ့ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ႔ကေလး
ျဖတ္ေျပးသြားပါပေကာ။

(၇)
ကမၻာၾကီးကုိ
ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ စီးေနတဲ့
ေကာင္းဘြိဳင္ေတြရဲ့ နယ္ေျမမွာ
မင္း အယားမေျပႏုိင္ဘဲ ေနေလမလား။
ေသြးဆူလြယ္တဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ပုံရိပ္ကုိ
ဝီစကီဖန္ခြက္ထဲကပဲ ၾကည့္ေနမလား။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့
အစုိးရ႐ုံးပိတ္ရက္ေတြမွာ
မင္း ဘယ္လုိမ်ားေနရွာမလဲ
မေသခင္
ျပန္ေတြ႔ၾကရင္
ဘယ္က ဘယ္လုိ ႏႈတ္ဆက္ရမလဲဟင္၊

(၈)
တမာပင္ေအာက္က
ဗ်ိဳင္းေတာင္ဆန္တဲ့ ငါ့ဝိညာဥ္ဟာ
“အပါခ်ီ”ရက္အင္ဒီးယန္းေတြရဲ့ ဇာတိေျမ
မင္းအေျခစုိက္ေနထုိင္ရာ အေနာက္ဘက္ေဒသဆီ
ခ်ီတက္ခဲ့ၿပီေပါ့ “ႏွင္းဆီ”။…………….။


မုိဃ္းေဇာ္