for a Moment

ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ ျဖစ္စရာေလးေတြ ေတြ႔ၾကံဳေနရတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္စီစစ္စရာေလးေတြ ရွိလာတယ္။ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြလည္း လုပ္ေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အစာေျပ ေရွာင္ပုန္းခ်င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီစာေလးကိုေတာ့ ငါဖတ္အံုးမွဆိုျပီး စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ေနမိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုလည္း သတိေတြအရမ္းရေနေတာ့ အခုကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတဲ့ စာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သေဘာက်မိလို႔ မ်ဥ္းသားမိတာေလးေတြကို ျပန္ေဝမွ်လိုက္တယ္။ စာတစ္ပုဒ္လံုးမေပးမိလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဖတ္မိျပီးသားသူေတြက စိတ္္ဆိုးမိၾကမွာပါ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီစာက တစ္ပုဒ္လံုးဖတ္မွ ပိုလို႔တန္ဖိုးရွိတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တာေလးေတြကိုပဲ ေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ ဒီအထဲကေန ေတြးစရာ၊ စိတ္ေက်နပ္စရာ တစ္ခုေလာက္ ဖတ္မိသူေတြ ရသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ပါျပီ။

“အက်ိဳးရွိအခ်ိန္”

သဘာဝတရားက လူေတြအေပၚ တန္းတူညီမွ် အတူတူထားတာတစ္ခု ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ အခ်ိန္ပါပဲ။

ျဖဳန္းပစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက အသက္ရွင္ဖို႔သက္သက္သာ။ အသံုးခ်တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဘဝ။

အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်ပံုဟာ ကံၾကမၼာပဲ။

ေလာကၾကီးမွာ ေနရတဲ့အခိုက္အတန္႔ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုကုန္ေစမလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာဟာ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေရးၾကီးဆံုး ျပႆနာ။

ဘာရလာဒ္မွ မေမွ်ာ္မွန္းဘဲ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားတဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

အက်ိဳးရွိအခ်ိန္ဆိုတာ ၾကံဳသလိုက်သလို ကုန္တဲ့ ေဝေလေလ အခ်ိန္ေတြ မပါပါဘူး။

ကိုယ့္ဘဝ ဘယ္ကိုသြားေနသလဲ။ ကိုယ္ဘာကို လိုခ်င္သလဲ။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတာက ဘာလဲဆိုတာေတြကို မသိရင္ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးက်ိဳးရွိရွိ သံုးရာေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

“Know Thyself - ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိပါ။”

လူဟာ သူ႔ကိုယ္သူ မရွာေဖြပဲနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနရဲ႕ လွံဳ႕ေဆာ္ခ်က္ေတြအတိုင္း လွဳပ္ရွားေနတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုး လွဳပ္ခတ္သြားေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့သလဲ။

ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ မပက္သက္ေပမဲ့ ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ္သလဲဆိုတာ ျပန္ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ငါ ဘာစိတ္ကူးေလ့ရွိသလဲဆိုတာကို ျပန္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္း မိမိရဲ႕ ငါကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

မိမိရဲ႕ စိတ္သဘာဝ ရင္ထဲက သဘာဝေလးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၾကည့္သလိုပဲ ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ တန္ဖိုးေတြ အသိစိတ္ေတြကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသၾကည့္ဖို႔ အၾကံေပးထားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘဝဟာ ဘယ္လိုေနထိုင္မွ၊ ဘယ္လိုက်င့္ၾကံမွ၊ ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္မွ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို ေတြ႔ရွိလာပါလိမ့္မယ္တဲ့။

“ငါ” ကို သစၥာရွိဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခြဲမႈကေတာ့ “ပထမအလုပ္ကို ပထမလုပ္”ဆိုတဲ့ စကားေလးပါပဲ။

“ပထမအလုပ္” ဆိုတာကလည္း မိမိ အက်ိဳးရွိရာရွိေၾကာင္း ပထမထားတဲ့ ကိစၥရပ္ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္သီးပုဂၢလကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။

ငါ့ကိုယ္ငါမသိရင္ ငါ့ရဲ႕ ပထမအလုပ္ဆိုတာကို သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။

အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခြဲေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေျခခံအက်ဆံုး ပထမအခ်က္ကေတာ့ “မိမိကိုယ္ကို မိမိ သစၥာရွိေရး” ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ျပဌာန္းျခင္းဟာ “ေခါင္းေဆာင္မႈ”ရဲ႕ သေဘာပါ။ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ “စီမံခန္႔ခြဲမႈ”ရဲ႕ သေဘာပါ။

အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရလာဒ္နဲ႔ ႏြယ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြျဖစ္ပါတယ္။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေရးၾကီးတာနဲ႔ အေရးမၾကီးတာကို ခြဲျခားမသိဘဲနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအလ်င္စလို လုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ တံု႔ျပန္ေနတတ္ၾကပါသတဲ့။

အက်ိဳးရွိ အခ်ိန္ရဲ႕ အဓိက အသည္းႏွလံုးဟာ အလ်င္စလို လုပ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေရးၾကီးတယ္။

ထိထိေရာက္ေရာက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ျပႆနာ အာရံုစိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူးတဲ့။ သူတို႔ဟာ အခြင့္အလမ္းရွာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ ျဖစ္ပါသတဲ့။

တကယ္လို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း မွန္မွန္လုပ္ခဲ့လို႔ရွိရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ အလုပ္ဟာ ဘာအလုပ္ပါလဲ။

ေန႔တိုင္းသာ လုပ္သြားႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား အေျပာင္းအလဲၾကီး ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့အလုပ္ဟာ ဘာအလုပ္ပါလဲ။

အဲဒီအလုပ္ဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းထ အလ်င္စလိုလုပ္ဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေရးၾကီးပါတယ္။

ဘဝရဲ႕ ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို ျငင္းရဲတဲ့ သတၱိ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရွိဖို႔ လိုပါတယ္။

ခြင္တစ္ခြင္မွာ ေအာင္ျမင္တာနဲ႔ တျခားတစ္ခြင္မွာ က်ဆံုးသမွ်ကို အစားထိုးရႏိုင္တယ္လို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေရာ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။

တကယ့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ဘဝမွာ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခြင္တိုင္း ဟန္ခ်က္ထိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ လိုမွာေပါ့။
*************************************************************

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိသမွ်ထဲက ၾကိဳက္တာေလးေတြကို ျပန္ေဝမွ်တာပါပဲ။ အားလံုးေသာ စကားစုေလးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ “အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုဟာ ကံၾကမၼာပဲ” ဆိုတဲ့ စကားစုေလးပါပဲ။ စာကိုးကေတာ့ ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕ အက်ိဳးရွိအခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ မံုေရြးကေန ဆရာ့ေဆာင္းပါးေတြ စုျပီးထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးကေန ဖတ္လိုက္ရတာပါ။

အက်ိဳးရွိအခ်ိန္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနရတယ္။ စိတ္မတည္ျငိမ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေတာ့ ေပ်ာက္ေနမယ္ဗ်ာ။ အရိုးဆံုး ဝန္ခံရရင္ E-Journal ေလးကို ခုကတည္းက လြမ္းေနပါျပီ။ သူ႔သက္တမ္းေလးလည္း တႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါ။ October 14, 2007 မွာ ပိုစ့္တစ္ခုနဲ႔ စတင္ခဲ့တာကိုး။ တႏွစ္ျပည့္မတိုင္ခင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။

ကၽြန္ေတာ္မရွိေသာ္လည္း အတူတူ ေရးေဖာ္၊ ေရးဖက္ေတြ ဆက္လက္လို႔ ရွင္သန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဆက္လက္ အသက္ဆက္ေပးေနဖို႔ ေတာင္းလည္း ေတာင္းဆိုပါတယ္။ တျခားသူေတြ အလည္လာေအာင္ ကိုယ္တိုင္လည္း အလည္သြားရင္း မိတ္ဆက္ေပးမွလည္း ေပ်ာ္စရာပါ။ အခ်ိန္ေပးႏိုင္သေလာက္ သြားလည္ေပးၾကပါ။ ျပဳျပင္စရာေတြ ရွိလာမယ္ဆိုရင္လည္း အတူတကြ ေကာင္းမယ္ထင္တာသာ လုပ္ၾကပါ။ ကိုတာတူးနဲ႔ ကိုေကဇက္တို႔က အားလံုးျပဳျပင္ႏိုင္တဲ့သူေတြပါ။

အားလံုး ဆက္လက္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းႏိုင္ၾကပါေစ။

သုခမိန္။…..။