Notice for all Bloggers

သတိ

(အေရးေကာင္းလိုသူမ်ားႏွင့္ အေရးေကာင္းသူမ်ား)

ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ရတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကို ဝင္ေရာက္ေနတဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို အြန္လိုင္းအဆင္ေျပတိုင္း ဖြင့္ၾကည့္ရတာအေမာပါ။ ကိုယ္ေရးထားတာေလးေတြ၊ အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းတို႔ ေရးထားတာေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္၊ ကြန္မန္႔ေလးေတြကို ထပ္ဖတ္ၾကည့္ လုပ္ေနရတာ စိတ္အစာေျပေစပါတယ္။ အခ်ိန္မ်ားရခဲ့ရင္ ဘေလာ့ဂ္ေလွ်ာက္ရင္း စာေတြဖတ္၊ ကြန္မန္႔ေရး၊ စီေဘာက္စ္မွာ ႏွဳတ္ဆက္နဲ႔ အမ်ားတကာၾကည့္ရင္ တကယ့္ အေရးတၾကီး ကိစၥတစ္ခုခုကို လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း အနည္းအက်ဥ္း (ဒါမွမဟုတ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား) ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြက ဖမ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ အစခ်ီေနရတာက ေျပာခ်င္တာေလးရွိလို႔ပါ။ တရက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေလွ်ာက္ရင္း စာေတြဖတ္လိုက္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အနားမွာရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူဖတ္ဖူးတာေလးတစ္ခု ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔စကားေလးေတြကို သေဘာက်လို႔ စာလာဖတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ျပန္ေဝမွ်ပါတယ္။ သူေျပာတာကေတာ့ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ စာေလးပါတဲ့။ သူက အေၾကာင္းအရာကိုပဲ မွတ္မိလို႔ အေၾကာင္းအရာကိုပဲ အဓိကေျပာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေၾကာင္းအရာေလးကိုပဲ အဓိက ျပန္လည္ေျပာျပပါမယ္။ အားလံုးပဲ သတိထားႏိုင္ေအာင္ပါ။

တစ္ခါက လူ႔ဘဝကိုျဖတ္သန္းအျပီးမွာ အျပစ္ေတြကို ေပးဆပ္စရာရွိလို႔ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးဟာ ငရဲမင္းၾကီးဆီကို အတူတကြ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ငရဲမင္းၾကီးလည္း သူတို႔ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြၾကည့္၊ လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးအျပီးမွာ အျပစ္ရွိသူႏွစ္ဦးကို သူ႔လက္ေထာက္လက္အပ္ျပီး ဆီပူနဲ႔ေၾကာ္တဲ့ငရဲကို ပို႔ေစလို႔ မိန္႔သတဲ့။ အဲဒီႏွစ္ဦးမွာ တစ္ဦးေသာသူက လူ႔ဘဝမွာ တိုင္းသိ၊ျပည္သိ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွအေထြအထူးမလုပ္ လူ႔ဘဝမွာ အခ်ိန္ေလးရတာနဲ႔ အရက္ေသစာ ေသာက္စားတတ္သူ အရက္သမားပါ။ ငရဲမင္းၾကီးရဲ႕ လက္ေထာက္အရာရွိက သူတို႔ကို သက္ဆိုင္ရာငရဲကိုပို႔ျပီး အျပစ္ေပးပါသတဲ့။

ဆီပူမွာ စာေရးဆရာကိုထည့္ေၾကာ္၊ မီးအပူစေပးေတာ့ မီးအရွိန္က နည္းသတဲ့။ အရက္သမားမွာေတာ့ ဆီပူမွာစထည့္ခံရကတည္းက ျပင္းလြန္းတဲ့ မီးအရွိန္နဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ငရဲက်သူႏွစ္ဦး ျပစ္ဒဏ္ေတြခံေနလိုက္ရတာ အျဖည္းျဖည္း ၾကာလာပါေလေရာ။ အဲဒီမွာပဲ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ေတြက သိသာတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ကြားျခားလာပါေတာ့တယ္။ စာေရးဆရာရဲ႕ ဆီပူအိုးမီးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုလို႔သာ အရွိန္ေကာင္းလာပါတယ္။ အရက္သမားရဲ႕ ဆီပူအိုးမီးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရွိန္က်လာလိုက္တာ ဖေယာင္းတိုင္မီးသာသာပဲ ရွိေတာ့သတဲ့။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားရင္ အရက္သမားရဲ႕ မီးအပူရွိန္က လံုးဝေသဖို႔ ျဖစ္လာျပီး၊ စာေရးဆရာခမ်ာမွာေတာ့ ပူျပင္းလြန္းတဲ့ ဆီပူမွာ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ ခံစားေနရေတာ့မွာပါ။

ဒါကို သတိထားမိတဲ့ စာေရးဆရာက ငရဲမင္းရဲ႕လက္ေထာက္ၾကီးကို မေက်နပ္ေၾကာင္းေျပာပါေတာ့တယ္။ လက္ေထာက္ၾကီးကလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရလုပ္ရတာ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာလိုက္ျခင္း၊ ဘက္လိုက္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ေျပာခ်င္သပဆိုရင္ ငရဲမင္းဆီ ေခၚသြားေပးမယ္လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာဟာ ငရဲမင္းဆီသြားလို႔ အေရးဆိုပါေတာ့တယ္။ ငရဲမင္းၾကီးလည္း စာေရးဆရာရဲ႕ မေၾကနပ္ခ်က္ေတြ တင္ျပျပီးတဲ့အထိ ျပံဳးလို႔နားေထာင္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ေတြကို ရွင္းျပသတဲ့။

“အရက္သမားက ေကာင္းမႈကုသိုလ္မလုပ္ေသာ္လည္း အရက္ေသစာ ေသာက္စားထားခ်ိန္မွာသာ အမွားေတြလုပ္၊ လူေတြကို ဒုကၡေပးတာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုကၡမေပးဘူးကြ။ ေသလြန္သည္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာလည္း သူ႔အျပစ္ေတြက အက်ိဳးဆက္မရွိ ရပ္တန္႔သြားျပီ။ မင္း-စာေရးဆရာကေတာ့ အေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မင္းရဲ႕အေတြးအျမင္ေတြ၊ နိယာမေတြကို ျဖန္႔ေဝ။ လူေတြကို ဒုကၡေပးလိုက္တာ ေသလြန္သည္ရဲ႕ေနာက္မွာေတာင္ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္ကိုပ်ံ႕ႏွံ႔၊ မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဒုကၡေပးေနတာ။ မင္းအျပစ္က ရပ္တန္႔မယ္မထင္ဘူး။ ကဲ - အဲဒါ မင္းတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ပဲ” လို႔ ရွင္းျပသတဲ့။

ေရဒီယိုက ေလသံအတိုင္းေျပာရရင္ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္ေပါ့။ အေရးအသားေကာင္းလိုသူနဲ႔ အေရးအသားေကာင္းသူတို႔ေရ သတိေတာ့ထားၾကဗ်ိဳ႕။ စာေပဟာ ျပည္သူ႔အတြက္၊ အႏုပညာအတြက္။ ဘယ္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ အမ်ားသူငါအတြက္ ဒုကၡကင္းမဲ့၊ အက်ိဳးရွိမဲ့ စာကေလးေတြသာ ေဝမွ်ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္သဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ မီးအရွိန္ေတြ တိုးသထက္တိုးတဲ့ ငရဲမ်ိဳးမွာလည္း ေရာက္ေနၾကအံုးမယ္ေနာ္။ သတိ ပိုတယ္လို႔ မရွိေၾကာင္းပါ။

သုခမိန္။…..။

မွတ္ခ်က္။…..။ သူငယ္ခ်င္းေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ျပန္ေရးျပတာပါ။ အေပ်ာ္သေဘာပါခင္ဗ်ာ။ မူရင္းစာကို ဖတ္ဖူးထားသူေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္၏။