တေန႔တာ

မျမင္ရေသးတဲ့ ေရာင္နီဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ နိုးထလို႔လာခဲ့ျပီ။ အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရေသးေပမယ့္ အေမွာင္ရယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ သူမရဲ႕အၾကည့္ေတြက အလင္းေရာင္ကိုျဖိဳခြင္း တစ္ကမၻာလံုးကို လင္းလက္ေစခဲ့တယ္ေလ။ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္ဘဝကို မေမွာင္ေစခဲ့ဘူး။ (မလင္းေပမယ့္ မေမွာင္ခဲ့ပါ။ ေမွာင္ေနေပမယ့္ လင္းလက္ေနခဲ့ပါတယ္။)

က်ေနာ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာခရီးကိုစတင္ဖို႔ ကမာၻေလာကၾကီးနဲ႔ အရင္ဆံုးမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔တာ ဆိုေပမယ့္ တစ္ေန႔တာေတြေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ ဘဝရယ္လို႔ ျဖစ္လာျပီးေပါ့။ ဘာတစ္ခုမွ မတည္ျမဲတဲ့ ဘဝေတြမွာ တည္ျမဲေနတဲ့ နိယာမေတြကို လိုက္ရွာၾကည့္ပါ။ အမွားေတြမတည္ျမဲသေရြ႕ အမွန္ေတြ ကလည္း တည္ျမဲေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဓိက ကေတာ့တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္္တူကိုယ္တူ ရွိေနၾကဖို႔ပါပဲ။ သြားေလရာအျမဲပါတတ္တဲ့ အရိပ္ေတြလုိ စိတ္ေတြကို အသိနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္၊ မသိစိတ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ျပီး ကမၻာေလာကၾကီးနဲ႔ ညွိယူလိုက္ရင္ တည္ျငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ဘဝေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရမွာ မလြဲပါဘူး။

တေန႔တာရဲ႕အစကို ဘယ္အခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ေန႔နဲ႔ည ဆိုတဲ့သတ္မွတ္ ခ်က္ေတာ့ရွိတယ္။ တေန႔တာရဲ႕အဆံုးကို ညလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ တေန႔တာရဲ႕အစက ေန႔ဆိုတာ အလိုလိုသိၾကမွာပါေနာ္။ အခ်ိန္ကိုေတာ့ အတိအက် မသတ္မွတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အစြဲနဲ႔ကုိသာ မွတ္ၾကေပေတာ့။ (လူေတြမွာ အစြဲရွိတယ္၊ အစြဲေတြကအမွန္တရားေတြျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။)တေန႔တာရဲ႕အစ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕အလွတရားကိုျမင္ခြင့္ရဖို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကမၻာၾကီးကို ခိုစီးျပီး ခရီးနွင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေကြ႕အေကာက္ေတြမ်ားေပမယ့္ သြားရမယ့္လမ္းက ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတာ။ စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမွာအိပ္စက္ရတဲဲ့ ညေတြလဲ မ်ားျပီ။ အခုညကလဲ အရင္ညေတြလိုပဲ။ ေနာက္ညေတြလဲ အခုညလိုပဲေနမွာပါ။ (တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္.) တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ညရဲ႕ အလွပါ။ အိပ္မက္ေတြကေတာ့ အနက္ေရာင္ျခံဳထားတဲ့ အေမွာင္ညေတြအလယ္မွာ သင္းပ်ံ႕ ေမႊးၾကိဳင္စြာ ဖူးပြင့္ေနၾကေလရဲ႕။ အေရာင္အဆင္းကင္းတဲ့ေလကို ရွဴရွိဳက္ရင္း ညနက္ၾကီးတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ခြင့္ရေတာ့မယ္။ ေန႔တာေတြရွည္ျပီး ညတာေတြတိုတဲ့အခါ အိပ္မက္ေတြကို နွေမွ်ာတယ္။ ညတာေတြရွည္ျပီး ေန႔တာေတြတိုတဲ့အခါ အိပ္မက္ေတြထြက္ေျပးသြားမွာ စိုးရိမ္ ေနမိတယ္။ ေန႔ေတြ ညေတြကိုျဖတ္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ခဲ့တာလဲ အခါခါပါပဲ။

ကမၻာေျမၾကီးကေတာ့ ခုတ္ေမာင္းဆဲ။ ...................................

မသဲမကြဲျမင္ရတဲ့ သူမရဲ႕အရိပ္ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ရင္း မိုးလင္းလို႔လာခဲ့ျပီ။ ေနမင္းၾကီးရဲ႕ အၾကင္နာအလင္းေတြက ညကမၻာကိုတိုက္ဖ်က္ အလင္းေရာင္ကိုျမင္ခြင့္ေပးခဲ့ျပီီ။ အာရံုဦးေလကို ရွဴရွိဳက္ခြင့္ရခဲ့ျပီး။ လူေတြလဲ သြားလာလွုပ္ရွားေနၾကျပီ။ စကားလံုးေတြလဲ အသက္ဝင္လာခဲ့ျပီ။ (ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့စကားလံုးေတြကိုပဲ သိမ္းထားလို႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။) ျမဴမွံုေတြ က ေနတဲ့ အလွကိုလည္း ျမင္ခြင့္ရခဲ့ျပီ။ မျမင္ရတာက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ည။ တမ္းတမ္းတတရွိေနတာ သူသိပါ့မလား ? သြားလာလွုပ္ရွားေနတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ရင္း ရင္ေမာေနမိတယ္။ စကားလံုးေတြ လဲလွယ္တဲ့ပြဲကို တစ္ပြဲျပီးတစ္ပြဲ က်င္းပေနၾကေလရဲ႕။ အနိုင္အရံုးေတြက အဓိကမက်ပါဘူး။ လူတုိင္းသိထားရမွာက ကုိယ္သံုးလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ တျခားသူေတြကို မထိခိုက္ေစဖို႔ပါပဲ။ ခိုက္ရန္ေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူး။ ဟန္ေဆာင္ျပီးျပံဳးတဲ့အျပံဳးေတြနဲ႔ ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ စကားမဟုတ္တဲ့စကားေတြကို နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ရူးေနၾကတဲ့ကမၻာမွာ မရူးတဲ့သူက အရူးပဲ။ (ရူးလို႔ေျပာတယ္မထင္ပါနဲ႔၊ က်ေနာ္သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ။)

စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္။ စိတ္ရွိလက္ရွိခ်စ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အင္အားအျပည့္ရွိတယ္။ အလင္းေရာင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြကို ေပးမေတြခ်င္ဘူး။ သူမ်ားျမင္မွာစိုးလို႔။ ရိုးတာကို အ,တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကသလို၊ မရိုးတဲ့သူေတြကိုေတာ့ လည္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ ရိုးခ်င္သလား? မရိုးခ်င္သလား? လူ႔ေလာကၾကီးက မေနေပ်ာ္ပါဘူး။ တေန႔ေသရမွာ သိလ်က္နဲ႔ အမုန္းမပြားသင့္ဘူးေနာ္။ ခံစားခ်က္ ရွိသူေတြ ခံစားရတဲ့အခါ ခံစားခ်က္မရွိသူေတြ မခံစားရတာ သဘာဝက်လား ? အျပန္အလွန္ထားတဲ့ ေမတၱာေတြမွာ တူညီမွုရွိသလား ? တစ္ခါတေလၾက ေဝဝါးေနတာပဲေကာင္းတယ္။ ေသာက္စရာ မရွိတဲ့အခါ အရမ္းေသာက္ခ်င္တဲ့ေရာဂါကလဲ မေသးဘူး။ အေဝးမွာေနေနရေပမယ့္ နီေနသလိုပါပဲ။ စြဲလမ္းတမ္းတမွုေတြနဲ႔ က်ေနာ္ အျမဲတစ္ထပ္တည္းက်ေနခဲ့တယ္။

ျပင္လို႔မရတဲ့အမွားေတြကို မွားမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔ စြဲလမ္းေနမိတယ္။ လူသားအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ က်ေနာ္ မရယ္ရဘူးဆိုရင္ တသက္လံုး မရယ္ဘဲေနနိုင္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ခိုစီးျပီး ခရီးနွင္ရတာ အားနာလာတယ္။ ေနမင္ၾကီးကေတာ့ သာဆဲ ညမင္းၾကီးကေတာ့ ေနမင္းၾကီး အလာကို ေစာင့္ရင္း လူေတြရဲ႕အေတြးေတြကို ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနေလရဲ႕။(ဘာေတြေရးေနတာလဲ လို႔ေတာ့ လာမေမးနဲ႔။) ရက္ရက္စက္စက္လွတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ခ်စ္တယ္။