Walking, talking.

လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း

“ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ား”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ဆိုရိုးေလးတစ္ခု ရွိသတဲ့။ “မိန္းကေလးတို႔အိေျႏၵ ေရႊေပးလို႔မရ”ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္စဖြယ္ စကားကိုသာ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ေတြးခ်င္မိတယ္။ အေတြးဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွ်ေဝခ်င္တာ ဆႏၵပါပဲ။ ဒါမွလည္း အေတြးတို႔ေပါင္းစပ္ရင္း ဘဝအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္ေလ။

လူထုေဒၚအမာရဲ႕ စာသားတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွာမွတ္မိေနေသးတယ္။ အခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား အေမတို႔ေခတ္နဲ႔ ကြာလိုက္တာတဲ့။ ဆက္ေျပာသြားတာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ဆရာမၾကီးေျပာသြားတာက မိန္းကေလးေတြ ထမိန္ဝတ္တာနဲ႔ ပက္သက္ျပီးေပါ့။ အေမတို႔ေခတ္က လူမျမင္ကြယ္ရာကိုသြား၊ ထမိန္ကိုလည္း အကုန္မျဖန္႔ရဘူး၊ လိုသေလာက္ေလးျဖန္႔ျပီး ခပ္တင္းတင္းျပန္စည္းရတာတဲ့။

တေန႔က ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာရိုက္လုပ္တဲ့ ဆိုင္တစ္ခုနားကေန ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေဘးတစ္ဖက္ကိုကပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္အေနရခက္သြားပါတယ္။ တံခါးပြင့္လာတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲဒီဆိုင္ေလးနားကို ကပ္ေလွ်ာက္ေနတာကိုး။ သမီးပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပါက္နားကိုအေရာက္၊ သူက ထြက္အလာ။ အဲဒီလို။

ဒါေပမဲ့ အေတြ႔ကေတာ့ မျငိမ္းခ်မ္းပါဘူး။ လူအရင္ထြက္မလာဘူး။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့ ထမိန္စ အရင္ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေရွာင္ရင္ တိုက္မိမဲ့ပံုနဲ႔ အျပင္ကို ထမိန္ဝတ္ရင္း ထြက္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွားတယ္ ယူဆလို႔ အျမန္ပဲ ေရွာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခက္တာက သူကဒီအျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ ဟာသလို႔ ေတြးတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ကကပ္ပါလာတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာရယ္ေနၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိ အျဖစ္ရွိသြားတယ္ထင္ပ။

တစ္ခါေသာရက္က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္က ခံုပုေလးေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းတဲ့ဆိုင္ပါ။ သူရတဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ခင္းရတယ္ဆိုေတာ့ ဝိုင္းေတြက မနီးလြန္း မေဝးလြန္းေတြေပါ့။ မၾကာပါဘူး ေခတ္ရဲ႕ သမီးပ်ိဳေလးႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတယ္။ မွာစရာရွိတာမွာရင္းနဲ႔ သူတို႔ေတြလည္း ထိုင္ၾကတယ္ေပါ့။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူထိုင္ရင္း စကားေျပာေနတာ၊ ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ စတိုင္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ေအာက္နားခပ္က်က်ဝတ္တာဟာ (ခ်က္ျပဳတ္လို႔လည္းေခၚၾကတယ္ထင္ပ) ေပါ့ပါးတဲ့ စတိုင္တစ္ခုလို႔ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဂ်င္းကအနက္ေရာင္ဆိုရင္ အတြင္းခံကိုလည္း အနက္ေရာင္ဝတ္ေပါ့။ ဥပမာ ဂ်င္းကအနက္ဆိုရင္ က်န္တာကို အနီေရာင္ဝတ္လာတယ္။ ထင္ရွားေစခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဘူး။ ျမင္ရသူအတြက္ ျမန္မာ့အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အနည္းအက်ဥ္း စိတ္႐ႈပ္ေစပါတယ္။

အဲ၊ ေစာေစာက သမီးပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုင္ျပီးကတည္းက ဝတ္လာတဲ့အဝတ္အစားအရ ဘယ္လိုမွမလံုႏိုင္တဲ့ သူတို႔ခါးကို ဖံုးဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ၾကိဳးစားပါ၊ ေကာင္းပါ၏။ မေကာင္းတာက ခါးကို အကၤ်ီနဲ႔ဖံုးလိုက္ ေနာက္ဝိုင္းကလူေတြကို မသာမာသူလိုၾကည့္လိုက္။ ခဏေနဆြဲခ်ျပီးဖံုးလိုက္ မသာမာသူလို ၾကည့္လိုက္နဲ႔။ အေတာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိ အျပစ္ရွိသြားတယ္ထင္ပ။

ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳမိလို႔ အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္သြားတာေတြ ျပန္ေျပာျပေနရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပြင့္လင္းမွဳ၊ ေခတ္ေရစီးတြင္လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမွဳေတြကို အရမ္းသေဘာက်သူပါ။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ စည္းရွိရပါမယ္။

လူစံုရာမွာ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႔ ထိုင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္မ်ိဳးမွာ ရင္ဘတ္ဟိုက္လြန္းတာကို ဝတ္မလာပါနဲ႔။ ဝတ္လာမိရင္လည္း ေနာင္တရပါ။ ၾကည့္ေသာသူျမင္၏ ဆိုတာထက္ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ျမင္ေသာသူ အျပစ္ရွိ၏လို႔ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အိေျႏၵဆိုတာက ရင္ဖံုးေလးဝတ္၊ ထမိန္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ဆံပင္ကို ေနာက္ေလးသိမ္းျပီး ဆင္မရင္သာလွမ္းေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္တန္ရာဘူး။ ကိုယ့္ေခတ္၊ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႔ အေနတတ္ဖို႔ကို ေျပာတာပါ။ ပြင့္လင္းတယ္ဆိုတာကလည္း ရဲတင္းတာဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ ရဲတင္းလြန္းစြာႏွင့္ အေနမတတ္ရင္သာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚရာ ေရာက္တာပါ။

ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ား ေပါင္းစည္းျခင္းဆိုတာထက္ ေရာယွက္ျခင္းမွ်သာပါ။ မေကာင္းတာပယ္၊ ေကာင္းတာကို သယ္ရမွာ။ ကိုရီးယားမေလးေတြ ဆံပင္ေျဖာင့္နဲ႔လွေနေပမဲ့ ျမန္မာမေလးေတြက တျခားစတိုင္နဲ႔မွ လွခ်င္လွေနမွာ။ သူတို႔က်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကိုယ္က်င္လည္ရာပတ္ဝန္းက်င္ မတူကြဲျပားမွဳၾကားမွာ မွ်ယူရမွာပါ။ ဒါဟာ နတ္ဒိုးကို ေခတ္သံစဥ္နဲ႔ တြဲဖက္သလိုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အလိုမတူ ကြဲျပားလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္သာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစပါနဲ႔။ ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာကလည္း စီးဆင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူမွဳေရး ႏွဳန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေဖာက္ဖ်က္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းျခင္းပဲ သူ႔အလိုလိုျပဳျပင္သြားတတ္တာမ်ိဳးပါ။

အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ဦးေဆာင္သူေတြဟာ ေပးဆပ္ရတတ္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း ဒါဟာငါတို႔ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ဦးတည္ေနတာလို႔ လက္ခံယံုၾကည္ရဲရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာပါ။ ေခတ္ေရွ႕ေျပးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ခါးေလးရင္ေလး လစ္ဟာတာေလာက္နဲ႔ မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ပုရိသမွ အေရးတယူမၾကည့္ပါ။ သူတို႔အတြက္ မထူးဆန္းေတာ့လို႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္းမေခ်ာေလးေတြလည္း မထူးဆန္းဘူးဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အေမာင္ပုရိသတို႔ ခံစားရေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ေပးဆပ္ရမယ္ထင္တယ္။ မေပးဆပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနမခက္ရေအာင္ မေျပာင္းလဲပါနဲ႔လား။ ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ေျပာင္းလဲရင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္အေနရမခက္ေအာင္ အေနတတ္ၾကပါေစသား။

သုခမိန္။…..။