အခ်စ္ ၊ အလြမ္း မ်ား

ျပီး ခဲ့တဲ့ စေနေန႕ ညက က်ေနာ့ အကိုရယ္ ၊ ကို အိမ္လြမ္းသူရယ္ ၊ က်ေနာ္ရယ္ ျခေသၤ့ ကၽြန္းက အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခေလးမွာ ည ဘက္ၾကီး လမ္းေလ်ာက္ထြက္ၾကရင္း ေရးျဖစ္တဲ့ စာစုေလးပါ ။ အကိုနဲ႕ ကိုအိမ္လြမ္းသူကေတာ့ ဖုန္းေတြနဲ႕ အသဲေတြ အသက္ေတြ လုပ္ရင္း မအားလပ္ၾက ။ က်ေနာ္ကလည္း အေျပာက်ယ္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႕ ပင္လယ္ကို ၾကည္႕ရင္း အားေတြငယ္ေပါ့ေလ ။

၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ လမင္းၾကီးရယ္ ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ ၊ ေရေပၚက ရြာတန္းရွည္ၾကီးရယ္ လွိဳင္းပုတ္သံေတြရယ္ ညိဳ႕ငင္မွဳ႕ေတြ ၾကားမွာ က်ေနာ္လည္း မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသူ ပီပီ က်ေနာ့ရဲ့ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို လြမ္းပါသည္။

“ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္ ျပန္ေတာ့မယ္” ဆိုတာကလည္း အသက္ေတြမွ မငယ္ၾကေတာ့ စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ပါ လုပ္ဖို႕ အေတာ္ ခက္ပါသည္ ။ ပင္လယ္ရယ္ ၊ လမင္းရယ္ ၊ ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္ ၊ လွဴပ္ရွားေနၾကဆဲ လူေတြရယ္ ၊ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ကိုေငးၾကည့္ရင္း ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလို႕ ေျဖသိမ့္ရျပန္ပါသည္ ။
လေရာင္ရဲ့ ေအးျမမွဳ႕ကို လူတစ္ခ်ိဳ႕ ရွာေဖြ ၾကည္ႏူးေနခ်ိန္မွာ ၀မ္းတစ္ထြာ အတြက္ ညဆိုတာကို မစဥ္းစား ႏိုင္အားေသာ သူမ်ားကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕။
ဘ၀ဆိုတာ ဘာလည္းလို႕ ေသခ်ာသိခ်င္ မေနေတာ့တာကေတာ့ ရွုပ္ေထြးမ်ားျပားလွေသာ အေျဖမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္ ။ လူျဖစ္လာသူခ်င္း အတူတူ တစ္ခ်ိဳ႕က လူပီပီ သသ မျဖစ္ၾကရေသးတာ ျမင္ေသာ အခါ ဘ၀ဆိုတာ ရယ္ ၊ ကံရယ္၊ အတိတ္ကံရယ္ကို မမွီ မကမ္း ဆက္စပ္ ၾကည့္ခ်င္ျပန္ပါသည္ ။
ထိုိ သို႕ေသာ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ အေတြးစမ်ားကို စုစည္း ရန္ မလြယ္လွေသာ္လည္း သူမကို က်ေနာ္ လြမ္းတာကေတာ့ အေသအခ်ာ ။ လွလွ ပပ လြမ္းေသာ အလြမ္းျဖစ္ရန္ကေတာ့ နည္းပါးလြန္းလွေသာ ရာႏွဳန္းတစ္ခုသာပါ။
တစ္ဘက္သက္ ႏွင့္ အခ်စ္ ဆိုေသာ စကားလံုးကိုေတာ့ သူမက က်ေနာ့္ သမိုင္းထဲကို ပူးတြဲ ျပီး ဆြဲ၀င္လာသူသာျဖစ္သည္ ။ သို႕မဟုတ္ သူမႏွင့္ အတူ ထို စကားလံုးမ်ားကို က်ေနာ့ သမိုင္းထဲသို႕ ပစ္ခ်ခံရျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ အခ်စ္ဆို တာ ဘာလည္း ၊ ခ်စ္ဖူးခဲ့ျပီလား ၊ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေက်ာ္ျဖတ္သြားျပီလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေေ၀၀ါးေနဆဲ က်ေနာ့္ ဘ၀ကို ဒါဟာ အခ်စ္လို႕ လင္းလက္ ျပသသူကေတာ့ သူမသာ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ထို႕ထက္ မေ၀းလွစြာေသာ အတိတ္ က ယင္းမာပြင့္ခ်ိန္သည္ က်ေနာ့ အခ်စ္တို႕ေမြးဖြားရာ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ရွင္သန္ထေျမာက္ရာ ရာသီသာ ျဖစ္သည္။
ထင္မွတ္မထားေသာ၊ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ေသာ၊ ထို႕ထက္ ေမြးဖြားလာမည္ မထင္ေတာ့ေသာ အခ်စ္ဆိုေသာ ဘာသာစကားသည္ က်ေနာ့ ဒုတိယ မိခင္ ေက်ာင္းေတာ္က ကန္တင္းမွာ ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရပဲ က်ေနာ့္ ရင္မွာ တြယ္ကပ္ျပီး မေသမသပ္ ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္ ။ တစ္ခ်ိန္ထည္းမွာပဲ လူလားေျမာက္လာခဲ့ ၊ရွင္သန္ခဲ့သည္ဟုလည္း ေျပာမွ အဓိပၸယ္ ျပည့္စံုလိမ့္မည္ ။
မခ်စ္ဘူးခဲ့သူမို႕ထင္သည္ က်ေနာ္သည္ အခ်စ္ေရးမွာ မေသသပ္လွေခ် ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနတတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ သူမအား ခ်စ္မိေနပါေၾကာင္းကို လိမ္လည္ဖံုး၀ွက္ရန္ မစြမ္းသာခဲ့ ။ ကံအေၾကာင္းမလွ လို႕ လူသိသြားတာဟု ေျပာရန္လည္း ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံု လွ။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးခဲ့ဘူးေသာ္လည္း စာေမးပြဲေတြ႕မွ ေခၽြး ဒီးဒီး ျပန္က်လာေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ၀န္ခံခဲ့ရေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပဲ က်ေနာ္တို႕ ျပဇာတ္သည္ လြမ္းေမာဖြယ္ မျဖစ္ခဲ့ပဲ က်ေနာ္သာ ေၾကကြဲေနရသူ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ကိုထီး ရဲ့ သီခ်င္းလို "သခင္ရယ္ ၾကည္ႏုူခ်စ္ခြင့္ ရမလား ၊ ေမာ္ ဖူး ၾကည့္ခြင့္ ရွိမလား" ေတာင္ ေမးခြင့္ မရ ။ ဘာကို အျပစ္ပံုခ်မလဲကေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေခါင္း အေတာ္ ပူေလသည္။ သူမ ႏွလံုးသားကို ထိေအာင္ မပစ္ပဲ က်ေနာ့ ႏွလံုးသားမွာတင္ ရပ္တန္႕သြားေသာ ျမွား ပစ္ရွင္ ကို ျမွားနတ္ေမာင္ကိုေတာ့ အားပိုထည့္ျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ပစ္ေပးပါ ဟု ေတာင္းပန္ခ်င္ပါသည္။
ျမင္ေသာ ၾကည့္ေသာ ေထာင့္မ်ား လည္း ကြြာဟႏိုင္ေလသည္။ က်ေနာ္တို႕ ခံစားခ်က္ ၊ အျမင္မ်ားလဲ ကြဲလြဲခြင့္ လြတ္လပ္စြာ ရွိၾကသည္ ။ သူမ က်ေနာ့္ကို မခ်စ္္ခဲ့တာကေတာ့ ေျဖရွင္း မရခဲ့ေသာ ပု စၦာ သာျဖစ္သည္။
တစ္ခု ေျပာရန္ရွိသည္က သူမသည္ ေတြ႕စကတည္းက က်ေနာ့ကို မျဖားေယာင္းခဲ့ေခ် ။
က်ီးမနင္းပဲ ေၾကြခဲ့ေသာ ထန္းသီးသည္ က်ေနာ္ ။ လူေတာ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသာ္လည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ သူမေၾကာင့္ က်ေနာ္ ျဖစ္လာခဲ့ဘူးသည္ ။ စာဆိုတာ စာေမးပြဲေျဖရန္ တစ္ညလိုမွ ထဖတ္တတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ အတန္းမွန္မွန္ တက္တတ္လာေလသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို မုန္းမိလာသည္ဟု က်ေနာ္ ေျပာလ်င္ သူမကေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြက နည္းလိုက္တာဟု သူမရဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ငရဲခန္းကို ျပန္မရခ်င္လွစြာ ေရရြတ္ မည္တမ္းလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
က်ေနာ့္ရဲ့ သူမကေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ အဲလို အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ခံစားခ်က္ျခင္း ေတာ္ေတာ္ တူေလသည္ ။


မၾကာေတာ့ေသာ ကာလမွာ က်ေနာ့ ခ်စ္သက္တမ္း ၆ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ ။ အမွတ္တရ အျဖစ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ အံခ်ခ်င္ေသာ္လည္း စကားလံုးမ်ားက ရွားပါး လွစြာ ။ ကာရံ ေပ်ာက္ ေနဆဲ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္စုစည္းေသာ္လည္း ကဗ်ာဆိုတာက ပီပီသသမျဖစ္ ။
အဲ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဖတ္ဘူး ျပီး ၾကိဳက္မိေနဆဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကို ျပန္ေရးခ်ရင္း က်ေနာ့္ ခံစားမွဴ႕ စာစုကို နိဂံုး ခ်ဳပ္လိုပါသည္ ။ “သုည” ၀တၳဳထဲက ကဗ်ာေလးပါ။ (ဆရာ မင္းခိုက္ စိုးစံ လား၊ ဆရာ တာရာ မင္းေ၀ လား က်ေနာ္ မေသခ်ာလွပါ)

တစ္ဘ၀စာ
ခပ္ၾကာၾကာ ထိုင္ၾကည့္ခြင့္ ရယံု ေလးတင္ပါပဲ
ဒီ့ အျပင္ ဘာမွ မပိုခဲ့ဘူး
ငါ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း ေသြးေအး
ယဥ္ယဥ္ေက်းပဲ
လြမ္း . . တယ္ . . . ။