အေတြးအျမင္က႑မွ စာစုေလးမ်ား အေၾကာင္း (၄)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီးဂ်ာနယ္(E-Journal)ေလးမွာ “သတင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္” ဆိုတဲ့ က႑ေလးရွိပါတယ္။ စာလာဖတ္သူေတြကို ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းနဲ႔ အေတြးအျမင္ေလးေတြကို ေဖာ္ျပေပးတာပါ။ သတင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္တတ္သူဆိုေတာ့လည္း သတင္းေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေဖာ္ျပဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က႑ေလးစကတည္းက ဝိုင္းေတာ္သားေတြ တေပ်ာ္တပါးပဲ အေတြးေလးေတြ၊ အျမင္ေလးေတြ၊ သတိျပဳ ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ တင္ထားၾကပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြမွာ သတိမထားမိသူရွိသလို သတိတရ ဖတ္မိသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အခုဆိုရင္ ေဖာ္ျပထားတာေလးေတြ အေတာ္ေတာင္ မ်ားေနပါျပီ။ အားလံုးလည္း ဖတ္စရာေလးရေအာင္ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေဖာ္ျပျပီးသမွ်ေတြကို အေဟာင္းဆံုးကေနစျပီး အသစ္ဆံုးထိ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ခံစားသြားပါမယ္။ စာစုေလးေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူတို႔လည္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးထင္၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားလို႔ လမ္းျပေပးသြားၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
16-Jun-2008 - အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုဟာ ကံၾကမၼာပဲ။ (Chapman)
16-Jun-2008 - သဘာဝတရားက လူေတြအေပၚ တန္းတူညီမွ် အတူတူထားတာ တစ္ခုရွိတယ္ဆိုရင္ ... အဲဒါ အခ်ိန္ပါပဲ။ (ဆရာ တင္ေမာင္သန္း)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ေျပာျပပါအံုးမယ္။ တစ္ခါက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့အိမ္မွာ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးရွည္သြားရမယ္။ အဲဒီေတာ့ သူမရွိေနတုန္းမွာ ခ်စ္ရတဲ့ဇနီးအတြက္ မွာတမ္းေတြ ေျခြေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သြားခါနီးမွာေတာ့ “ကဲ..မိန္းမေရ၊ မွာတာေတြလည္းမ်ားျပီ၊ ဘာမွမမွတ္မိေတာင္ - ကိုယ္မရွိေနတုန္းမွာ အခ်ိန္နဲ႔စား။ အခ်ိန္နဲ႔အိပ္။ အခ်ိန္နဲ႔ပဲေနပါကြာ။ ေနာ္။” အဲသလို မွာသြားတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးရက္ရွည္ကေနျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ဝကေန ဆီးၾကိဳေနတဲ့ သူ႔ဇနီးက ဗိုက္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ေနပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ အမာတေကာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလည္း ေမးလိုက္ေတာ့ မိန္းမက ျပန္ေျပာသတဲ့ “ဟင္.. ရွင္ပဲ - အခ်ိန္နဲ႔စား၊ အခ်ိန္နဲ႔အိပ္။ အခ်ိန္နဲ႔ေနဆို…”တဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေမးထိုးျပတာက မ်က္ေစာင္းထိုး လမ္းဟိုဘက္က အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တရုတ္ၾကီးရဲ႕အိမ္ကိုပါတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ (အမ်ိဳးသမီးရဲ႕) အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုဟာလည္း မဆန္းၾကယ္ေပဘူးလား ခင္ဗ်ာ။
“လာမယ့္ စေနေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္-၃၀-ျပည့္ေတာ့မယ္ဗ်။” ဒီလိုစကားမ်ိဳးေလးကိုၾကားရင္ အားလံုးေသာသူေတြ နားလည္လိုက္တာက သူ႔ရဲ႕ ေမြးေန႔ကေန အဲဒီ့စေနတစ္ရက္အထိ ေရတြက္ရင္ အႏွစ္-၃၀-ဆိုတာကိုပါပဲ။ ဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏွစ္-၃၀-ဆိုတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အႏွစ္-၃၀-နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ျဖတ္သန္းရတဲ့ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကလည္း မတူညီေအာင္ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလံုးေသာသူေတြအတြက္ တစ္ရက္ဆိုတာဟာ ၂၄-နာရီပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ပိုမရသလို၊ လိုေနတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာ ေဆာင္းဝင္လာလို႔ နာရီလွည့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာစရာရွိေနမယ္ထင္တယ္။ ပ်မ္းမွ်အေနနဲ႔ ေျပာလိုျခင္းပါ။ - စကားခ်ပ္) အဲဒီလို အတူတူရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္္္ဆိုတာကို အသံုးခ်ပံုေတြသာ ကြာျခားသြားၾကတာပါ။
အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာသားေလးႏွစ္ခုစလံုးက ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လို႔ ဆိုျပီး ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕ “အက်ိဳးရွိအခ်ိန္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကေန ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တယ္ဆိုတာကလည္း တစ္ဦးျခင္းစီရဲ႕ စံေတြနဲ႔သာ သက္္ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ေနတာဟာ တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္အတြက္ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္ေနပါမယ္။ ပထမဦးစားေပးနဲ႔ ဒုတိယဦးစားေပးလိုမ်ိဳးေတာ့ ကြာေနႏိုင္တာပါပဲ။ အက်ိဳးရွိဖို႔ဆိုရာမွာ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တာလည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိေနရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အတိတ္ကိုသင္ခန္းစာယူျပီး အနာဂတ္အတြက္ လက္ရွိအခ်ိန္ကို အမွန္ကန္္ဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျပီးျပည့္စံုမွဳတစ္ခုကို လက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သလို ခံစားရမွာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်စြာ ေတြးမိပါတယ္။ “သဘာဝတရားရဲ႕ ဘက္မလိုက္တဲ့ ေပးအပ္မွဳတစ္ခုကို၊ အသံုးခ်ပံုဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။”
26-Jun-2008 - Who looks outside, Dreams. Who looks inside, Awakes. (ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက)
သူငယ္ခ်င္း
“အျခား”တင္ခဲ့တဲ့ စာသားေလးပါ။ သူကေတာ့ အေတာ္သေဘာက်တယ္ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တာပါပဲ။ ၾကိဳက္ရတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေလးေတြနဲ႔ တူေနတတ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္က အျပည့္အဝ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသးေပမဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အမွဳကိစၥေတြကို အတြင္းမွ အျပင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္နည္းဆိုတာေလးနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကိုမွန္ေသာနည္းလမ္း၊ ေကာင္းေသာနည္းလမ္းလို႔ေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုခ်ဥ္းကပ္နည္းကို ေျပာေနတာလို႔ ေတြးထင္တာပါပဲ။
အမွဳကိစၥဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကို ညႊန္းလိုတာပါ။ ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေတြမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာရဲ႕ ရိုက္ခတ္မွဳေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို အေျခအေနမွာ ေဘးေျပာေတြ၊ ေဘးကေဝဖန္ခ်က္ေတြကို အရမ္းကာေရာ ဂရုစိုက္လြန္းေနရင္ အဆင္မသင့္ပါဘူး။ သူတို႔ေျပာသလို လိုက္လုပ္ေနရတာဟာ အိမ္မက္မက္ေနရသလိုပါပဲ။ ကိုယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုတကယ္ ျဖစ္ခ်င္တာကို မလုပ္မိေတာ့ပဲ ေဘးကတီးေပးေနသလို လိုက္ကေနရင္းကေန ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကို အားကိုးခ်င္လာမိမွာပါ။ အားကိုးလို႔ရေနတုန္းေတာ့ ဟုတ္သလိုရွိေနရာကေန အားကိုးလို႔လည္းမရဘူးဆိုေရာ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမာၻဟာ အိမ္မက္လိုေပ်ာက္ကြယ္မွာေပါ့။ သူတစ္ပါး အၾကိဳက္လိုက္လုပ္ေနရတာကိုး။ အိမ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသူတစ္ေယာက္လို အရာအားလံုးဟာ အရင္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလို ျဖစ္ေနမွာ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုစိုက္လြန္းေနတာဟာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ေမွးမွိန္လို႔ အိမ္မက္ဆန္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။
အမွဳကိစၥေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ရာမွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ခံစားခ်က္ကေန စတင္ခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ငါကေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ဘာလို႔ ငါဒီလိုေတြး - ဒီလိုခံစားေနလည္း။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရင္ဆံုး ဆန္းစစ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း သက္ဆိုင္ရာ အမွဳကိစၥကို အျပန္႔က်ယ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ေရွ႕တန္းတင္တယ္ဆိုတာ အတၱၾကီးျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းကို အားေပးေစလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္လို႔၊ ေအာ္.. ငါကဒီလိုေတြးေနေပမဲ့ သူကဒီလိုေတြးခ်င္မွေတြးမယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ရဲ႕ အျမင္ကို ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာရင္း ေျဖရွင္းေစခ်င္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တည္ေဆာက္ရာမွာလည္း “ငါ”ဘာလဲဆိုတာကို အရင္သိေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင္းလည္း ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္စစ္ေနတတ္သူေတြဟာ ႏိုးၾကားေနသူေတြ၊ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
သုခမိန္။…..။
မွတ္ခ်က္ ။…..။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာရယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အင္တာနက္ေတြ မသံုးႏိုင္တာရယ္နဲ႔ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ သံုးျဖစ္ရင္လည္း ခဏဆိုေတာ့ အိမ္လည္လိုက္တာနဲ႔ ျပီးေနတယ္။ ဒီစာေလးေတြကို အၾကမ္းခ်ေရးထားတဲ့ စာရြက္ကလည္း ဒီေန႔ ေပ်ာက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္နဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္လို႔ အဆင္မေျပရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ေနာက္မွ ဆက္ပါအံုးမယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္းေတြကိုလည္း သြားဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
အပိုင္း(၁)။ အပိုင္း(၂)။ အပိုင္း(၃)။
ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။
