ေျပာင္းလဲျခင္း
ဓနိအစား
သြပ္မုိးမလားလုိ႔
ဖ်က္ထားတုန္း မုိးသည္း
ရႊဲ…..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သြပ္မုိးျဖစ္ေအာင္ မုိးမွာပါ။………။
ယခု ကုန္ေတာ့မယ့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ရဲ့ ပထမဆုံးေန႔တုန္းက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားထံပုိ႔ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဆရာ အိမ္လြမ္းသူ (မွန္နီကုန္း) ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး E-journal မွာ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ျဖစ္ခဲ့ရာမွာ ဒုတိယတစ္ပုဒ္ အေနနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကုိ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ပထမဆုံးေဖာ္ျပခဲ့တာက ေရႊျပည္ၾကီးက က်ေနာ့္မိခင္ကုမၸဏီရဲ့ (၃)လ တစ္ၾကိမ္ထုတ္ေဝတဲ့ Inhouse Newsletter မွာပါ။
အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကုိ လက္ခံလုိက္ၾကရတဲ့၊ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ ႔ ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
“ငါ့သား တည္ၿငိမ္ဖုိ႔ သင့္ၿပီေနာ္” လုိ႔ အေမက ေျပာခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ (၁၀)စုႏွစ္တစ္ခုစာ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာမွာ အဓိကတြန္းအားေပးခဲ့တာ ဒီကဗ်ာေလးပါ။ အခု ၂၀၀၈ အကုန္ ၂၀၀၉ အကူးမွာလည္း ေျပာင္းလဲလုိ႔မဆုံးေသးတဲ့က်ေနာ္ ပထမဆုံး သတိရမိတာ အဲဒီကဗ်ာေလးပါပဲ။
အဲဒီအခါ တစ္ဆက္တည္းမွာပါပဲ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိပါတယ္။
ႏွစ္သစ္အေတြး
ေဟာင္းႏြမ္းသမွ်
ျပင္ေနရ၍
ဒုကၡသစ္မ်ား ပြင့္ဖူးေဝ ။……….။
က်ေနာ့္ဦးၾကီးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဦးၾကီးဟာ ေန႔တုိင္းနီးပါး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးပါတယ္။ အခုကဗ်ာေလးဟာ ဦးၾကီးတုိ႔အိမ္အလည္သြားရင္း ထုံးစံအတုိင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဖတ္ခဲ့ရာက က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီကဗ်ာေလးဟာလည္း (၁၀)စုႏွစ္တစ္ခုစာ မကေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က “ႏွစ္သစ္အေတြး” လု႔ိပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စာသားေတြကလည္း က်ေနာ္မွတ္မိသလုိပါပဲ။ မဂၢဇင္း(သုိ႔)ဂ်ာနယ္တစ္ခုခုမွာ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။
ဒုတိယမၸိတစ္ဆက္တည္းမွာပဲ E-journal ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ အေမေရးတဲ့ကဗ်ာလုိ႔ က်ေနာ္ထင္တဲ့ (အေဖ့ရဲ့ကဗ်ာ လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တဲ့) ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ႐ြတ္ခ်င္လာပါတယ္။ အေဖ(သုိ႔)အေမက ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေပးမထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အာေဘာ္ မစြတ္ဖက္လုိတာေၾကာင့္ ဒီအတုိင္းေလးပဲ ရြတ္ခြင့္ျပဳပါ။
အဲဒီေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကဗ်ာေလးကုိ နားမဆင္ခင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္…….
ေန႔ကုိ လစား ၊ လကုိ ႏွစ္မ်ိဳ
သက္ေတြအုိမင္း ၊ မယြင္းမေျပာင္း
မေဟာင္းမအုိ ၊ ႏုပ်ဳိေနေသာ ေမတၱာေတြ
ျမင္႔ရာမွနိမ့္ ၊ တသိမ့္သိမ့္စီး
ခရီးရွည္ႏြမ္း ၊ လမ္းေတြၾကမ္းလည္း
မခန္းမေျခာက္ ၊ လမ္းမေပ်ာက္ေသာ ေမတၱာေပ
တုိးတက္တဲ့ကမၻာ ၊ အဆန္းတကာ့ လက္နက္
အထက္ျမက္ဆုံး ၊ ထြင္မဆုံးၾက
ဘာေတြထြင္ထြင္ ၊ ဘာေတြေကာင္းေကာင္း
မေႏွာင္းေသးဘူး ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္နက္
အထက္ျမက္ဆုံး ၊ ေမတၱာဗုံးကုိ
သုံးဖူးသူတုိင္းသိပါသည္ ။
Wednesday, December 31, 2008
ေျပာင္းလဲျခင္းႏွစ္သစ္အေတြး
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက Anonymous at 9:10 PM 7 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
MBAA
အကယ္ဒမီ ဘေလာ့ဂ္၊ ဘေလာ့ဂ္ အကယ္ဒမီ
အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနလို႔ မအားတာနဲ႔ အြန္လိုင္းလဲ မသံုးျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ E-Journal ေလးကိုလဲ လာမၾကည့္ျဖစ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔က အြန္လိုင္းသံုးရတုန္း ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုဖြင့္ ဘာထူးေနလဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ လုပ္ဖူးသူတိုင္းနီးပါး ရင္းႏွီးတဲ့ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္အကယ္ဒမီ ဆိုျပီး လင့္ေလးထားခဲ့တာကို စီေဘာက္စ္မွာ ေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ဘေလာ့ဂ္ဆီကို (မေရာက္သေလာက္) အေရာက္နည္း။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို (မလာသေလာက္) အလာနည္းတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူေရးထားတာေလးေတြဖတ္ ေနာက္ေတာ့ ညႊန္ထားတဲ့ဆီ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ေအာ္.. ဒီလိုေလးလုပ္ထားတာပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒါက စိတ္ဝင္စားစရာ အစီအစဥ္ပဲ။ စိတ္ဝင္စားသြားတာက မ်ားလြန္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြကို ဘယ္လိုစုစည္းလဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္လွမ္းမွီသလို စုစည္းထားတာပဲလို႔ နားလည္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေတြးမိတာက ငါတို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုလည္း စာရင္းသြင္းအံုးမွပါ။ လူသိ ဘယ္ေလာက္မ်ားလည္း သိရတာေပါ့။ ဆုဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ခါတည္း ေမးလ္ပို႔၊ ခြဲထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြထဲက ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ ျမန္မာစာေပမွာထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ျပီး လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေကာင္းတယ္ထင္တာေလးေတြကိုလည္း မဲေပးခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာ့ဂ္ေတြက (ျဖစ္ႏိုင္တာ အေတာ္မ်ားမ်ားက) မသိေတာ့ သိလဲသိ၊ ေကာင္းတယ္လဲ ထင္တာေလးေတြကို မဲပိုခဲ့တာပါပဲ။
ဒီလိုေတြလုပ္ျပီးမွ ကိုဟန္သစ္ျငိမ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဆီေရာက္တယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ အကယ္ဒမီပြဲမွာ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကို ရသဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ထားတာ စဥ္းစားစရာလို႔ ေရးထားတဲ့စာကို ဖတ္ရတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ ငါေရာ ျမန္မာစာေပဆိုျပီး စာရင္းထည့္ခိုင္းတာ အမဲရိုးနဲ႔ ဟင္းအိုးမ်ားျဖစ္သြားပလား။ စဥ္းစားမိတာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူေတြသိၾကရဲ႕လား စမ္းစစ္တာပဲ ေခါင္းစဥ္ဘယ္လိုတတ္တတ္ကြာ၊ အဲလို ျဖစ္သလိုစိတ္ေလးက ဝင္လာပါတယ္။ ကဲရွိေစေတာ့ပဲေပါ့။ အဲဒီတစ္ရက္ အခ်ိန္ကုန္သြားတာနဲ႔ ဒီေလာက္ပဲ အစီအစဥ္ကိုသိခဲ့ရတယ္။။ ဒီေန႔ေတာ့ အြန္လိုင္းၾကာၾကာထိုင္ျဖစ္ေနတုန္း အေဝးေရာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ စာရိုက္ျဖစ္တယ္။ ေျပာေနရင္းကေန သတိရလာတာနဲ႔ အကယ္ဒမီအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။
သူကေတာ့ သိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ လင့္ခ္ေတြေပး သြားၾကည့္ပါအံုးေျပာေတာ့တာပဲ။ ၾကိဳက္ရင္လဲ ဗုတ္ဗ်ာ။ မၾကိဳက္လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုေတာ့ အင္းအင္းေတာ့ ေျပာရွာတယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူနဲ႔ရင္းနီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔တယ္။ မဲအေတာ္အတန္မ်ားတယ္။ (လူသိမ်ားတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။) သူတို႔မသိပဲနဲ႔ စာရင္းမွာပါေနတာလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာရင္းမွာပါခ်င္လို႔ ေမးလ္ပို႔ထည့္ခိုင္းတာပါလို႔။ ေနာက္ျပီး သူကေျပာလာတာ အရင္တုန္းက ခင္မ်ားဘေလာ့ဂ္က အစံုအလင္ေလ။ ခုက ျမန္မာစာေပဘက္ကို အားပါလို႔လားတဲ့။ ခက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲ.. အဲလိုလဲ ဟုတ္ဘူး။ ဘာညာ ကြိကြေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုလည္းေျပာရင္း ကိုယ့္အေနအထားကို ရလဒ္သြားၾကည့္ေတာ့ ေအာ္.. ဒီေလာက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားၾကသားလို႔ ရာႏွဳန္းအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီစာမ်က္ႏွာကို ဟိုဟိုဒီဒီလွန္ေတာ့မွ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္မ်ားရဲ႕ အစီအစဥ္အေပၚ အျမင္ေတြကို သိရတယ္။ တခ်ိဳ႕က သတင္းေပးအေနနဲ႔ ေရးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က သေရာ္စာေတြေရးထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရးခ်င္လို႔ေရးတာ ဘယ္ဆုမွမေမွ်ာ္လို႔ အစီအစဥ္ကေန ထြက္သတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူ႔ကို မဲမေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႔ရတယ္။ ေကာင္းေလစြ။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ တေငြ႔ေငြ႔ျဖစ္ေနတဲ့ မီးေလးပဲကိုး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေရွာင္မရေအာင္ တည့္တည့္တိုးေနျပီ။ ကံၾကမၼာ ဖန္လာေတာ့တာပါပဲ။ စာရင္းသြင္းလိုက္တဲ့ေန႔ ကတည္းက က်န္တဲ့ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြဆီကိုလည္း ေမးလ္ပို႔ျပီး အသိေပးထားတယ္။ (ဒါေပမဲ့ ဖြင့္ၾကည့္ၾကမယ္လည္း မထင္ပါ။) သူတို႔ေတြကေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲမသိ ဆိုျပီး ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဘာလုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အေတြးေလးေတြ၊ အျမင္ေလးေတြ၊ ခံစားမွဳေလးေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ၊ … … ေတြ။ အေရာင္စံုေအာင္ လက္ေသြးထားတာေလးေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံလာဖတ္ျပီး ေအး - သေဘာက်သကြဆိုလည္း။ ေအာ္ အင္း အင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လက္ရာေလးေတြကို အရင္းခံကိုက ေဝမွ်ခ်င္တာပါ။ ဒီအစီအစဥ္မွာ လူသိသြားလို႔ လာဖတ္ၾကတယ္ဆိုရင္လည္း ဒါဆုတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ ကိုယ့္ခ်ိန္ခြင္အရ အေနအထားကို သိေသာ္လည္း သူတို႔ေပတံနဲ႔ ဝင္ရပ္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ ဝင္ခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေၾကျငာနည္းတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အမ်ိဳးေတြစုျပီး မဲေပးခိုင္းအံုးမယ္လို႔လဲ မေတြးပါ။ ေတြးထင္မထားေသာ္လဲ ျဖစ္သြားတတ္တာေတြရွိပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ေရးေဖာ္ေရးဖက္မ်ားႏွင့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ စာလာဖတ္သူမ်ားကို ဒီအစီအစဥ္ေလးမွာ ပါဝင္ထားေၾကာင္း အသိေပးလိုျခင္းမွ်သာပါ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္၊ အခ်ိန္ရမယ္ဆိုရင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း စာေတြေရးၾကပါအံုး။ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ဖတ္႐ႈသြားၾကပါအံုး။
သုခမိန္။…..။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 3:55 AM 2 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ သုခမိန္, အိတ္ဖြင့္ေပးစာ
Wednesday, December 24, 2008
ေမြးေန႔ဆုေတာင္း
ေမြးေန႔ဆုေတာင္း
ေမြးမိရင္ေသြး ၊ ပိစိေကြးသည္
ေမြးမိရင္မွ ၊ လွ်င္စြာခြာေျပး
တုိးတက္ေရးမုိ႔ ၊ လြမ္းလြမ္းလ်က္သာ
ႏွစ္ေတြၾကာလည္း ၊ လြမ္းေနဆဲ ။
ေမြးေန႔ရက္မွာ ၊ ေဝးရပ္ရြာမွ
ေမ့သည္းခ်ာေလး ၊ မာေစေရးနဲ႔
ေဘးကင္းရန္ကြာ ၊ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး
လုိရာဆႏၵ ၊ ေကာင္းသမွ်ကုိ
ျပည့္ဝၿပီးလွ်င္ ၊ တရားျမင္ေတြ႔
မဂ္ဖုိလ္ေမြ႔ေစ။
သံသရာျဖတ္ ၊ နိဗၺာန္ျမတ္ကုိ
မရေသးခင္ ၊ ေအာင္ျမင္တုိးတက္
မ်ိဳးဆက္ဖြံ႔ၿဖိဳး ၊ ဂုဏ္ျမင့္မုိးေန
ေမြးေမေတာင္းဆု ၊ ျပည့္ပါေစ။..........။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက Anonymous at 10:00 PM 4 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, မာေရးသွ်င္
Tuesday, December 23, 2008
the role of Mother
ေခတ္မီလာတယ္ပဲေျပာရမလား ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းပဲ ေျပာရမလား။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးေတြက သူတို႔အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီဆိုရင္ ကေလးယူဖို႔ကိစၥကို မဝင့္ရဲခ်င္ၾကဘူး။ မယူခ်င္ၾကဘူး။ ရွက္တာလိုလို ေၾကာက္တာလိုလို သူတို႔အေနနဲ႔ တစ္ခုခုကိုပဲ ဆံုး႐ံႈးခံလိုက္ရသလိုေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ၾကားဘူးေနတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥေလးမွာက စိတ္ဝင္စားစရာ ေဆြးေႏြးခ်င္စရာေလးေတြ နဲ႔ပါ။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္လား၊ သဘာဝတရားရဲ႕ တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြလား၊ လူမွဳပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြလား ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိေနမွာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ေရာ ဒီလိုကိစၥေတြအေပၚမွာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္သင့္သလဲ။ စသျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာေလးေတြကို တေနရာမွာ ဖတ္မိပါတယ္။ ဖတ္မိေတာ့လည္း အစားေကာင္းစားရေတာ့ မိတ္ေဆြကိုသတိရတတ္သလိုမ်ိဳး ျပန္လည္ ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ့ေဆြးေႏြးခ်က္ေလးေတြကို ကူးတင္ေပးလိုက္တယ္။ စာဖတ္သူတို႔လည္း စိတ္ဝင္စားၾကမယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ေတြးစရာေလးပါလို႔ အေတြးစရသြားခဲ့မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္မွာရွိေနျပီးသား အေတြးေတြဆိုရင္လည္း ေအာ္-သူတို႔ကေတာ့ ဒီလိုေတြးၾကပါလားလို႔ ဗဟုသုတေလး ရသြားတယ္ဆိုရင္ ေဝမွ်ရတာအတြက္ ေက်နပ္ေလရဲ႕။ မိခင္ေတြအေနနဲ႔ ျမင့္ျမတ္စြာ လူ႔ေလာကကို ဦးေဆာင္ေနမွဳေလးကိုလည္း ျမင္သာေစမယ္ထင္ပါတယ္။
သုခမိန္။…..။
မိခင္ဘဝရဲ႕ လုပ္ငန္း
အီေကဒါ - ကေလးတစ္ေယာက္ကို လူလားေျမာက္တဲ့အထိ ေစာင့္ေရွာက္သြန္သင္ရတဲ့ ျပႆနာဟာ လူသားမိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကီးမားဆံုးတာဝန္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ျပီး အၾကီးမားဆုံုး အခြင့္ထူးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သည္အလုပ္ဟာ အလြန္ၾကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ေရာ စိတ္ပညာနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ နားလည္သေဘာေပါက္မွဳေရာ လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနႏၲေမတၱာတရားမပါဝင္ရင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူမမယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းႏိုင္တဲ့ အလားလာေတြက အကန္႔အသတ္မရွိ မ်ားျပားလြန္းတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ႏုနယ္လွတဲ့ စိတ္ေပၚမွာရိုက္ခတ္သြားတဲ့ ေတြ႔ၾကံဳခံစားခ်က္ေတြရဲ႕ သဘာဝကလည္း အလြန္အေရးပါလို႔ပါပဲ။ မိခင္ေတြကို ကေလးထိန္းသိမ္းရတဲ့ အလုပ္မွ သက္သာရာရေအာင္ ကေလးထိန္းဌာနေတြနဲ႔ အစားထိုးတာဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ စဥ္းစားတာဟာျဖင့္ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ အမွားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တိြဳင္ဘီ - လူမမယ္ကေလးေတြရဲ႕ အေစာပိုင္းႏွစ္ကာလမ်ားမွာပဲ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ အက်င့္စရိုက္ေတြ ပံုေပၚျဖစ္ထြန္းလာပါတယ္။ သည္အခ်ိန္ကာလမွာ မိခင္ဟာ သူကေလးရဲ႕ ဆရာပဲ။ သည္လိုဆရာအျဖစ္ကို အစားထိုးလို႔မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေထာက္ခံပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို သူ႔မိဘႏွစ္ပါးဆီက ဆက္ခံတဲ့ ဗီဇပစၥည္းေတြက ဖန္တီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္စရိုက္ကို ဖန္တီးတာကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ သူ႔ရဲ႕ တံု႔ျပန္မွဳနဲ႔ မ်ိဳးရိုးဗီဇအၾကား အျပန္အလွန္အက်ိဳးျပဳမွဳပါ။ အက်င့္စရိုက္ကို ဘယ္အသက္အရြယ္မွာမဆို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ ရႏိုင္ေပမဲ့ အက်င့္စရိုက္ေတြ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ထြန္းလာတာကေတာ့ ကေလးရဲ႕ ပထမဆံုး ငါးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လူအားလံုး သေဘာတူၾကပံု ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သည္လိုအက်င္းစရိုက္ ျဖစ္တည္ဆဲ အဆင့္မွာ ကေလးငယ္ဟာ ေနအိမ္အတြင္းမွာပဲ မိခင္ရဲ႕ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မွဳကို ခံရမယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ အဓိကပတ္ဝန္းက်င္ဟာ မိခင္ရဲ႕ ပညာေရးလႊမ္းမိုးမွဳပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သေဘာတူလက္ခံၾကပံု ရပါတယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီးျဖစ္တုန္းက ျဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ ကေလးမိဘေတြကို စစ္ပြဲနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ခိုင္းဖို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို သူတို႔နဲ႔ခြဲျခားျပီး တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြ ဌာနေတြဆီကို ပို႔ထားခဲ့တယ္။ သည္ကေလးေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕သမိုင္းကို လူၾကီးျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္က ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္မ်ားဟာ အသက္ၾကီးလာတဲ့အထိ ရွိေနျပီး ဒုကၡေပးေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
အီေကဒါ - လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ပညာေရးအေပၚမွာပဲ တည္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမမယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေပၚမွာ ပထမဆံုးစြဲထင္မဲ့ ပညာေရးသြန္သင္ခ်က္မ်ားဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေႏြးေထြးေနသင့္ပါတယ္။ လူသားဆန္သင့္ပါတယ္။ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ျပ႒ာန္းခ်က္ဆန္တာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ေယာက်္ားေတြဟာ ထိပ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အလြန္အာရံုခံစားမွဳထက္ျမက္ျပီး ခံယူမွဳအားေကာင္းလြန္းတဲ့ ကေလးဘဝကို ေစာင့္ေရွာက္ေမြးျမဴတဲ့ကိစၥနဲ႔ ကေလးကိုလူလာေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပသြန္သင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွာေတာ့ မိန္းမေတြက ေယာက်္ားေတြထက္ ပိုျပီး ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိန္းမေတြဟာ သိမ္ေမြ႔တဲ့ စိတ္ပိုင္းေျပာင္းလဲမွဳမ်ားကို ပိုသတိထားမိလိုပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အနစ္နာခံျပီး ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္တာဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ သဘာဝျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ကေလးဟာ မိခင္ရဲ႕ သြန္သင္ထိန္းေက်ာင္းမွဳကို အလြန္ႏိုးၾကားတက္ၾကြစြာ ခံယူပါတယ္။ မိခင္ရဲ႕ ျပဳမူလွဳပ္ရွားေတြ၊ မိခင္ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာတစ္ခုလံုးကို ထက္ျမက္တဲ့ အာရံုခံယူမွဳေတြနဲ႔ ခံယူမွတ္သားေနပါတယ္။ သည္လို ခံယူမွတ္သားရင္းနဲ႔ ကေလးဟာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး လကၡဏာေတြကို မသိလိုက္မသိဖာသာ စုေဆာင္းပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ပဲ အေျခခံလူယဥ္ေက်းမွဳစရိုက္ကို အေမြဆက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ေရွးစကားပံုတစ္ခု ရွိပါတယ္။ “ကေလးသည္ မိခင္၏ ေၾကးမံု”တဲ့။ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားဟာ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ပါဝင္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားေပးႏုိင္ပါမယ္။ အသိတရားေတြ အမ်ားၾကီး သြတ္သြင္းေပးႏိုင္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ မိခင္နဲ႔ မိသားစုက ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေပးတဲ့ အရာေတြကိုေတာ့ ေပးႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။
တိြဳင္ဘီ - အမ်ိဳးသမီးေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕တျခားစြမ္းရည္ေတြကို ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္လုပ္ျပီး အသံုးခ်ရင္းနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သားငယ္သမီးငယ္ေတြကို အသိပညာနဲ႔ ေမတၱာတရား ေပးေဝႏုိင္ေစဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ေယာက်္ားေတြ ၾကီးစိုးတာလည္းမဟုတ္၊ မိန္းမေတြ ၾကီးစိုးတာလည္းမဟုတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ သည္လူ႔အဖြဲ႔စည္းဟာ ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြပါ အဆင္ေျပေၾကနပ္ေစမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္းျဖစ္ရပါမယ္။
လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ လြတ္လပ္မွဳဆိုတာ ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ စြမ္းရည္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဖာ္အသံုးခ်ခြင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အလားလာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးခြင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္စြမ္းရည္ေတြ အလားလာေတြထဲမွာ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမတို႔ရဲ႕ သီးျခားဇီဝကမၼေဗဒဆိုင္ရာ စရိုက္မ်ားနဲ႔ စိတ္ပိုင္းအက်င္းစရိုက္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ ေယာက်္ားမွာမွသာရွိတဲ့ စြမ္းရည္နဲ႔ အလားအလာေတြေရာ မိန္းမမွာမွရွိတဲ့ စြမ္းရည္နဲ႔ အလားအလာေတြေရာ ပါဝင္ပါတယ္။
အီေကဒါ - ကိုယ့္ရဲ႕ စြမ္းရည္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပီး ဖြ႔ံျဖိဳးေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေယာက်္ားမိန္းမ ခြဲျခားမွဳမရွိဘဲ လူတိုင္းကိုေပးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေထာင္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ သည္လူ႔အဖြဲ႔စည္းက ေယာက်္ားကပဲ လုပ္လုပ္၊ မိန္းမကပဲ လုပ္လုပ္ တူညီတဲ့အလုပ္အတြက္ တူညီတဲ့ လုပ္ခကို ေပးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမေတြဟာ အိမ္ရွင္မအလုပ္ေတြ မိခင္အလုပ္ေတြက ကင္းလြတ္ရမယ္လို႔ အမ်ိဳသမီး လြတ္ေျမာက္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကေတာ့ မွားယြင္းပါတယ္။ ေခတ္သစ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕စြမ္းရည္ကို ေယာက်္ားေတြေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူ တိုးတက္ေစႏိုင္ျခင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသႏိုင္ျခင္း မရွိေသးဘူး။ ေနာက္ျပီး မိန္းမေတြဟာ လုပ္အားခနဲ႔ ပက္သက္ျပီး မတရားအႏွိမ္ခံေနရတယ္လို႔ သည္လွဳပ္ရွားမွဳေတြကို ေထာက္ခံသူမ်ားက ေျပာတာက်ေတာ့လည္း မွန္ေနပါတယ္။ သည္လိုကိစၥေတြကိုေတာ့ ျပဳျပင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဇီဝေဗဒဆိုင္ရာအလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကေလးေမြးတဲ့အလုပ္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေနတာေတြ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျပီး အိမ္မွဳကိစၥကို ထိန္းသိမ္းတဲ့အလုပ္မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေနတာေတြကေတာ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကၾကီး ပ်က္စီးေစမယ့္ ေဘးအႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သည္အလုပ္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မိန္းမေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အေရးအပါဆံုး အားသာခ်က္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားပါမယ္။ သည္လိုအေရးပါတဲ့ အလုပ္ေတြကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ တိုးတက္ခြင့္နဲ႔ လုပ္အားခကို ေယာက်္ားမ်ားနဲ႔ တန္းတူညီမွ်ရရွိဖို႔ ေတာင္းဆိုျခင္းဟာ မိန္းမေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိေစမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမေတြအေနနဲ႔ မိသားစုရဲ႕ တာဝန္ဝတၱရားေတြကို တျခားအလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားအျပားေပၚေပါက္လာပါတယ္။
တိြဳင္ဘီ - သည္ျပႆနာေတြအတြက္ ပထမဆုံး ေျဖရွင္းခ်က္ကေတာ့ ကေလးေမြးေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ကေလးထိန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ မိန္းမေတြကို အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္အကိုင္ေတြ ရရွိႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးဖို႔ပါပဲ။ အိမ္မွဳကိစၥေတြကို စက္နဲ႔ အစားထိုးလုပ္ေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္ မိခင္ေတြအတြက္ အခ်ိန္ပိုေတြ ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ပိုျပီးခက္ခဲတာက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာပါ။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ကိုေရာ တျခားအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကိုေရာ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ကို ခြဲေဝႏိုင္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ဂ႐ုျပဳမွဳနဲ႔ ေၾကာင့္ၾကစိုက္မွဳတို႔ကိုေတာ့ ေက်နပ္စရာေကာင္းေအာင္ ခြဲေဝဖို႔ ခက္ခဲႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြက တစ္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက တစ္ဖက္နဲ႔ သည္ၾကားထဲ ေရာကေနတဲ့သူဟာ ဘယ္ဖက္ကိုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ဂ႐ုမျပဳႏိုင္ဘူး။ ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ မေက်နပ္စိတ္မ်ိဳး ဝင္လာႏိုင္ပါတယ္။
ေဆးပညာ တိုးတက္လာမွဳရဲ႕ ရလာဒ္အျဖစ္ လူေတြရဲ႕ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပ်မ္းမွ်သက္တမ္းဟာ တိုးလာတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခု ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးကို အျပည့္အဝ သင္ယူႏိုင္ပါျပီ။ သက္ေမြးအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကို ရရွိႏိုင္ပါျပီ။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သားေမြး လုပ္ႏိုင္ပါျပီ။ သားသမီးကို ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴရင္း ကိုယ့္သက္ေမြးအလုပ္ကိုလည္း အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ႏိုင္ပါျပီ။ အခ်ိန္ပိုင္းဆိုေပမဲ့ ကၽြမ္းက်င္မွဳလည္းမပ်က္ေအာင္ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမွဳ အသစ္ေတြနဲ႔လည္း ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ႏိုင္ေအာင္အထိ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆံုးမွာ ကေလးေတြအားလံုး အရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အလုပ္ကို အခ်ိန္ျပည့္ျပန္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ သူဟာ အရြယ္ေကာင္းပဲ ရွိပါဦးမယ္။ သည္အေနအထားဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ ျဖစ္ေကာင္းမွ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ သားသမီးအေရအတြက္ကို မိသားစုစီမံကိန္းနဲ႔ အသိရွိရွိကန္႔သတ္ၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါျပီ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ မိခင္ဘဝရလိုျခင္းဟာ ပံုမွန္ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္အထိ မိခင္ဘဝဟာ အေရးပါျပီးအက်ိဳးရွိတဲ့ အလားအလာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
လူေတြကို သူတို႔လုပ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ လုပ္ခေတြ ေနရာေတြကို ေပးျခင္းဟာ အလုပ္ေကာင္းေတြ လုပ္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးျခင္းပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ ၾကီးစိုးတဲ့ စီးပြားေရးေခတ္မွာေတာ့ ေနရာအဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ျပတဲ့ အဓိကသေကၤတဟာ လစာေငြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိခင္ေတြကိုလည္း တစ္ျခားပညာေရး ဝန္ထမ္းေတြလိုပဲ လစာေပးသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ သည္လစာဟာ ျမင့္လည္းျမင့္သင့္ပါတယ္။ မိခင္ေတြကို တိုင္ရိုက္လည္း ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါမွ ေယာက်္ားရဲ႕ ဝင္ေငြကိုမွီခိုမွဳမွ ကင္းလြတ္ျပီး ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြကိုရရွိမွာ ျဖစ္တယ္။ မိခင္မ်ားကို ေပးတဲ့ လစာေငြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လုပ္ခေငြထဲက မ်ားမ်ားၾကီး ႏွဳတ္ယူသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုေငြမ်ားကို ရွာဖို႔အတြက္ ေယာက်္ားေတြကို ေပးမယ့္ လုပ္ခေငြေတြကို ခပ္မ်ားမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ဝင္ေငြကို မိန္းမေတြဘက္ ဦးစားေပးျပီး ခြဲေဝျခင္းေၾကာင့္ မိန္းမေတြရဲ႕ လူမွဳအဆင့္အတန္း လူမွဳေရးဂုဏ္သိကၡာ ျမင့္တက္လာပါလိမ့္မယ္။
အီေကဒါ - ဆရာၾကီးရဲ႕ အၾကံေပးခ်က္က အလြန္ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေၾကာင္းက်ိဳးလည္း သင့္ျမတ္ပါတယ္။ ကေလးေမြးရတာ ကေလးထိန္းရတာေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဒ္အျဖစ္ မတရားဖိႏွိပ္ခံေနရတယ္ဆိုတဲံ ခံစားမွဳမ်ိဳးကေန မိန္းမေတြကို လြန္သြားေစပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကီးမားခက္ခဲတယ္ဆိုတာကိုလည္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုး ဘြင္းဘြင္းၾကီး သိသြားေအာင္ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ ယခုအခ်ိန္ထိ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ကေလးမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တဲ့ အလုပ္ကို မိန္းမေတြရဲ႕ သဘာဝ လုပ္ငန္းဆိုတာထက္ ပိုျပီး မသတ္မွတ္ေသးပါဘူး။ ဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ မိန္းမေတြကလည္း မိခင္ဘဝဆိုတာ မိန္းမလိင္က ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ မေက်နပ္စရာအလုပ္တစ္ခုလို႔ ျမင္ျပီး ေဒါသေတာင္ ထြက္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သည္ဝန္ထုပ္က လြတ္ကင္းဖို႔ေတာင္ ေတာင္းဆိုေနၾကပါျပီ။
မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ မိခင္တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဇနီးတစ္ေယာက္မျဖစ္ခင္မွာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေနအိမ္ေတြနဲ႔ မိသားစုမ်ားဆီမွာ ၾကိဳးခ်ည္ထားတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူးလို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳက ေျပာဆိုေနတဲ့ အခ်က္က မွားယြင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိန္းမေတြဟာ လူသားေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အလုပ္တစ္ခုခုကို အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ဖို႔ပဲ ဆႏၵရွိေနတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားအျပားရွိတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္တဲ့အေၾကာင္း ျဖည့္စြက္ေျပာရပါမယ္။ ဘာသာေရးနယ္ပယ္မွာသာမက တျခားနယ္ပယ္ေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ သဘာဝအရ သည္လို မိန္းမေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုလည္း ကာကြယ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။
တိြဳင္ဘီ - ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ အိမ္ေထာင္သားေမြးအလုပ္ကို မလုပ္လိုဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာသာ ကိုယ့္ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမွဳပ္ႏွံလိုတဲ့ မိန္းမမ်ားအေနနဲ႔ သူတို႔လုပ္လိုတဲ့အလုပ္ကို ေယာက်္ားမ်ားနဲ႔တန္းတူ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝမရရွိေသးရင္ မိန္းမေတြရခြင့္ရွိတဲ့ လြတ္လပ္မွဳဆိုတာ မျပည့္စံုဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္သားေမြးအလုပ္ကို တမင္သက္သက္ ေရွာင္ၾကဥ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အလြန္အေရးပါတဲ့ မိန္းမရဲ႕ စြမ္းရည္ကို ေဖာ္ထုတ္မွဳမျပဳတဲ့အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္မွဳကို ခံစားရႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သားေမြးလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ အလုပ္အကိုင္ထိခိုက္ျပီး ခံစားရႏိုင္သလိုမ်ိဳးေပါ့။
ျခံဳျပီးေျပာရရင္ အိမ္ေထာင္သားေမြးလုပ္လို႔ အလုပ္အကိုင္ထိခိုက္ျပီး စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာက အိမ္ေထာင္သားေမြးကို ေရွာင္ၾကဥ္လို႔ ခံစားရတာေလာက္ ျပင္းထန္မယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သားေမြးတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို မိန္းမေတြ တြဲလုပ္ႏိုင္ေအာင္ စီမံဖို႔ပဲျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ မိခင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အက်ိဳးျပဳေနသေရြ႕ သူ႔ကို လစာေကာင္းေကာင္းေပးျပီး အဆင့္ျမင့္ျမင့္မွာ ထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ မိခင္ဘဝရဲ႕ ပဓာနအလုပ္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့အရာေတြပါပဲ။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းဟာ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ တရားသူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေလယဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းျဖစ္ျဖစ္ ျမင့္မားသင့္ပါတယ္။ ဒီလို ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျမင့္မားသင့္ပါတယ္။ ဒီလို ဂုဏ္ျဒပ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ လစာကိုလည္း ရသင့္ပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာတရားနဲ႔ ဂ႐ုတစ္စိုက္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္မွဳဟာ မရွိမျဖစ္ပါ။ ကေန႔အခ်ိန္မွာ မိန္းမေတြအေနနဲ႔ အိန္ေထာင္သားေမြး အလုပ္အျပင္ တျခားလုပ္စရာေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ မိခင္ေကာင္းေတြ ထြက္ေပၚလာဖို႔ကေတာ့ သဘာဝရဲ႕တာဝန္ပဲျဖစ္တယ္ဆိုျပီး သဘာဝအေပၚ တာဝန္ပံုခ်ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဇီဝကမၼေဗဒအရ ေယာက်္ားေတြ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ သည္လို သားေမြးတဲ့အလုပ္ကို မိန္းမေတြ လိုလိုလားလားလုပ္ခ်င္လာေအာင္ ဖန္တီးျခင္းျဖင့္ မိခင္ေကာင္းေတြ ေပၚထြက္ေရးအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးသင့္ပါတယ္။ မိခင္ဘဝကို အလြန္ေလးစား တန္ဖိုးထားသင့္ျပီး လစာေငြလည္း ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးသင့္ပါတယ္။
***တိြဳင္ဘီ - အီေကဒါ ေဆြးေႏြးခန္း (ျမသန္းတင့္၊ ေမာင္သာမည) ၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၇၀ မွ ၁၇၆ အထိ။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 11:11 AM 7 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ သုခမိန္, သုတ ပန္းခင္း, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Monday, December 22, 2008
Don'ts
က်ေနာ္လည္း စာေမးပြဲ မတိုင္ခင္က စာေမးပြဲရွိလို႕ဆိုျပီး စာမေရးျဖစ္၊
စာေမးပြဲ ျပီးေတာ့လည္း အလုပ္ေၾကြးေတြ ဘာေတြ အေၾကာင္းျပျပီး လစ္။
ခုက်ေတာ့လည္း လူက စိတ္ ေလ တာလား စိတ္က်တာ လား ေသျခာ မသိတာေတြ ျဖစ္၊
ဘေလာ့ေတြကို ေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
တလက္စတည္း အားလံုးေသာ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား ဘေဘာ့ေလာကမွ လူမ်ားအားလံုးကိုလည္း အဲဒီလို တိတ္တိတ္ေလး သြာားလာမိတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဘာရယ္မွေေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး လူက စိတ္က်ေနတာလည္း ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က ဘာမွ လဲ မတင္ႏိုင္ေတာ့ အားနာတာလဲ ပါတယ္ေပါ့ေလ။ အဲဒါနဲ႕ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ျပန္ သြားျဖစ္တာ။
စာေတြကေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ေလ်ာက္ဖတ္ျဖစ္တယ္ ။ လူက “ေနမထိဘူး” လို႕ ဘားအံ ေဒသဘက္္က အေျပာကို ယူျပီး ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ တခုခုကို ခ်ဥ္ျခင္း တပ္ေနပါတယ္။ အနာသိေသာ္လည္း ေဆးက မရွိပါ ခင္ဗ်ာ။ စာေတြ ေရးေသာ္လည္း အပိုင္းပိုင္း အစစနဲ႕ ရပ္လိုက္ ျပန္ျပင္လိုက္ ထပ္ေရးလိုက္ အဲလို လံုးခ်ာ ေတြလည္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖတ္မိေသာ စာေတြထဲက သေဘာက်တာေလး တခုကို ကူးျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ပန္းတိုင္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြ ကို ခ်ီတက္ရာ၊ ေလ်ာက္လွမ္းရာ မွာ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားထဲက ေရွာင္ရန္၊ သတိျပဳရန္ အခ်က္မ်ားကို ေ၀မွ် ခ်င္ပါတယ္။ ေဆာင္ရန္ေတြကလည္း တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ ကိုး။ အဲဒါနဲ႕ ပဲ ေရွာင္ရန္မ်ားကို အမ်ားအက်ိဳးရွိေစရန္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ သတိျပဳျပီး ေရွာင္ရွားႏိုင္၊ သတိျပဳႏိုင္ ၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ။
လကၡဏ ေဗဒ ဆရာၾကီး ဦးစံတင္ေအာင္ (ေရႊဘို) အား
အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၊ ကိုးလ္ကတၱားျမိဳ႕၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမွဴ႕ အေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕မွ လကၡဏာ ပညာ ပါရဂူဘြဲ႕ Ph.D (Palmistry)
ခ်ီးျမွင့္ ခံရျခင္း အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပြဲ အခမ္းအနားတြင္ အမွတ္တရ ထုတ္ေ၀ေသာ
လက္ကမ္း စာအုပ္ငယ္ေလး ထဲမွ “ မေအာင္ျမင္ျခင္း အေၾကာင္းအရင္း (၄၅)ခ်က္္”
ကို ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္ ခင္ဗ်ာ။
၁။ တိက်ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိျခင္း
၂။မ်ိဳးရိုးလိုက္ျပီး ေမြးရာပါ ကိုယ္အဂၤ ါမ်ား မတင့္တယ္ မဖြယ္ မရာ ရွိျခင္း။
၃။ အျခားသူမ်ား၏ အေရးအခင္းမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ တတ္ေသာ ထူးဆန္းသည့္ အက်င့္ရွွိျခင္း။
၄။ မိမိ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ပက္သက္ျပီး လံုေလာက္ေသာ ျပင္ဆင္မွဴ႕ မရွိျခင္း။
၅။ ကိုယ္တိုင္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မွဴ႕ မရွိျခင္း။
၆။ မိမိ၏ တိုးတက္ေရးႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားအေပၚ အေရးမစိုက္ျခင္း၊ စိတ္ ၀င္စားမွဴ႕ မထားျခင္း ။
၇။ အလယ္ အလတ္ တန္းစား အဆင့္ထက္ ေက်ာ္လြန္၍ ေရာက္ရွိရန္ မွန္းဆေသာ ၾကီးျမင့္စိတ္ မရွိျခင္း။
၈။ က်န္းမာေရးကို အေလးမထား၊ ဂရုမစိုက္ျခင္း ။
၉။ ငယ္စဥ္ ဘ၀က ပတ္၀န္းက်င္၏ မေကာင္းမွဴ႕ အရွိန္အ၀ါမ်ား ရိုက္ခတ္မွဴ႕ဒဏ္ ခံခဲ့ရျခင္း။
၁၀။ စတင္ထားေသာ အလုပ္ကိစၥကို ျပီးဆံုးသည္ အထိ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ ဇြဲမရွိျခင္း။
၁၁။ အဖ်က္စိတ္ထားမ်ား လက္ခံ က်င့္သံုးေနျခင္း။
၁၂။ စိတ္ထိခိုက္ လွဴပ္ရွားမွဴ႕မ်ားအေပၚ ထိမ္းခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမွဴ႕ မျပဳႏိုင္ျခင္း။
၁၃။ မိမိက ဘာမွ် မေပးပဲ ႏွင့္ သူတပါးထံမွ ရယူလိုေသာ ဆႏၵ ထားရွိျခင္း။
၁၄။ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိျခင္းႏွင့္ အရာရာကို တိက်မွဴ႕ မရွိျခင္း။
၁၅။ တစ္စံု တစ္ခုကို ျဖစ္ေစ၊ ထို႕ထက္ မ်ားမ်ားကို ျဖစ္ေစ မလုပ္ရဲ မကိုင္ရဲဘဲ အျမဲ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ ရွိေနျခင္း။ ၇ မ်ိဳး ၇ွိသည္။
(က) ဆင္းရဲ ပင္ပမ္းမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း။
(ခ) ေ၀ဖန္ ျပစ္တင္ ခံရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း
(ဂ) မက်န္းမမာ ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း။
(ဃ) ခ်စ္ခင္မွဴ႕ မ်ား ပ်က္ျပားမည္ ၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ား ဆံုးရွံဳးမည္းကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း။
(င) အသက္ၾကီးရင့္ အိုမင္းမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း။
(စ) လြတ္လပ္ခြင့္ ဆံုးရွံဳးမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း။
(ဆ) ေသရမည္ကို ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း တို႕ ျဖစ္သည္။
၁၆။ အိမ္ေထာင္ျပဳရာတြင္ အိမ္ေထာင္ဖက္ အေရြးမွားျခင္း။
၁၇။ အလုပ္အကိုင္၊ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ရာတြင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံသူ အေရြးမွားျခင္း။
၁၈။ မေတာ္ တဆ ျဖစ္မလားဟု ေတြးေတာ စိုးရိမ္မွဴ႕ လြန္ကဲျခင္း။
၁၉။ အလုပ္ အကိုင္၊ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳ မွဴ႕ အေရြးမွားျခင္း။
၂၀။ မိမိ၏ အခိ်န္ႏွင့္ အားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားမွဴ႕ ျဖစ္ေစျခင္း၊ စိတ္အာရံု စူးစိုက္ ထိမ္းခ်ဳပ္ရန္ အားမထုတ္ျခင္း။
၂၁။ ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြကို စာရင္းဇယား စီမံခ်က္ မထားျခင္း၊ မဆင္မျခင္ မထိမ္းခ်ဳပ္ပဲ သံုးစြဲျခင္း။
၂၂။ မိမိကုိယ္ပိုင္ အခ်ိန္ကို စာရင္းဇယားဆြဲ၍ မွန္ကန္ အက်ိဳးရွိစြာ မသံုးတတ္ျခင္း။
၂၃။ စိတ္၀င္စားမွဴ႕၊စိတ္အားထက္သန္မွဴ႕တို႕အေပၚ ထိမ္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲမွဴ႕ မျပဳျခင္း။
၂၄။ စိတ္ရွည္ သီးခံႏိုင္စြမ္း မရွိျခင္း။
၂၅။ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ မွ်တ မွန္ကန္မွဴ႕ မရွိျခင္း၊ သဟ ဇာတ စိတ္ႏွင့္ မပူးေပါင္းျခင္း။
၂၆။ ရသင့္ ရထိုက္သည္ကို အေျခမခံ အေၾကာင္းမျပဳ ၊ ထိုက္သင့္ေသာ ၾကိဳးပမ္းမွဴ႕ မပါပဲ တန္ခိုး၊ အာဏာ၊ ၾကြယ္၀မွဴ႕မ်ား လိုခ်င္တပ္မက္ေမာလြန္းျခင္း။ ( တန္ရာတန္ရာ မမွန္းပဲ အေခ်ာင္လိုခ်င္လြန္း၊ ေလာဘၾကီးလြန္းျခင္း)
၂၇။ သစၥာ မရွိ၊ သစၥာတရား မဲ့ျခင္း။
၂၈။ မာနၾကီး ဘ၀င္ျမင့္ျခင္း ၊ ၀ါၾကြားအထင္ၾကီးျခင္းမ်ားကို ထိမ္းခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမွဴ႕ မျပဳႏိုင္ျခင္း။
၂၉။ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္လြန္း၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္း စိတ္ၾကီးျခင္း။
၃၀။ မိမိသိျပီးသား အမွန္တရားအေပၚ အေျခမခံပဲ၊ ၀င္ေရာက္စပ္စု အၾကံေပးျခင္း။
( မိမိ အမွန္တကယ္ မသိေသာ ကိစၥမ်ားကို ၀င္ေရာက္ စပ္စု အၾကံေပးျခင္း)
၃၁။ ျဖစ္ႏိုင္ရာ ျဖစ္တန္ရာကို မၾကံစည္ မၾကည့္ျမင္တတ္ျခင္း။
၃၂။ အရည္အခ်င္း၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ဗဟုသုတ ရွိသူမ်ားႏွင့္ ၾကီးျမင့္စိတ္ မဖြဲ႕ျခင္း၊ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ရန္ ပ်က္ကြက္ျခင္း။ (အရည္အခ်င္း၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ဗဟုသုတ ရွိသူမ်ားကို အားက်စိတ္၊ အတူပူးပါင္းလုပ္ကိုင္ လိုစိတ္ မရွိျခင္း၊ မပူးေပါင္းျခင္း)
၃၃။ အနႏၱ ဥာဏ္ပညာရွင္ ရွိသည္ကို အသိအမွတ္ မျပဳ၊ ဥာဏ္ေတာ္ ရွင္၏ အင္အာကို မိမိ
ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ရယူသံုးစြဲျခင္း မျပဳျခင္း။ (ပညာရွိကို မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ျခင္း)
၃၄။ ညစ္ညမ္း-ရိုင္းစိုင္း- ဆိုးသြမ္းေသာ စကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္း။
၃၅။ စဥ္းစား ဆင္ျခင္မွဴ႕ မျပဳပဲ စကားေျပာဆိုျခင္း ၊ စကားမ်ားလြန္းျခင္း။
၃၆။ သူတပါးပိုင္ ပစၥည္းမ်ား တပ္မက္ေမာျခင္း။
၃၇။ အခ်ိန္ဆြဲျခင္း ၊ဖင့္ႏႊဲေလးကန္မွဴ႕ အက်င့္ရွိျခင္း ။
၃၈။ အေၾကာင္း တစ္စံု တစ္ရာ မရွိဘဲ သူတပါး မေကာင္းသတင္း မ မွန္ မကန္ လုပ္ၾကံ ေျပာဆိုျခင္း။
၃၉။ စိတ္တန္ခိုး အင္အားမ်ားႏွင့္ စိတ္၏ သေဘာသဘာ၀မ်ားကို နားမလည္ျခင္း၊ မလုပ္ေဆာင္တတ္္ျခင္း။
၄၀။ တိက်ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ၍ ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ တီထြင္ လုပ္ကိုင္မွဴ႕ မျပဳ တတ္ျခင္း။
၄၁။ တိက်ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ၍ မိမိကိုယ္ ကို အားထားယံုၾကည္စိတ္ မရွိျခင္း။
၄၂။ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ၊ ခင္မင္ဖြယ္ရာ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရုပ္အဆင္း အဂၤ ါ မရွိျခင္း။
၄၃။ လာလတၱံ႕ေသာ အခ်ိန္ကာလအေပၚ မိမိ အေပါက္းအသင္း ၊ မိမိလူမ်ိဳး၊ မိမိ ကိုးကြယ္ရာ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မွဴ႕ မရွိျခင္း။
၄၄။ ထိမ္းခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမွဴ႕ မပါပဲ ၾကံစည္ျခင္း၊ မိမိစိတ္တန္ခိုး အင္အား ကို တိုးတက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ျခင္း။
(မူရင္း စာတြင္ နံပတ္ ၁၇ ႏွင့္ ၁၉ အခ်က္ ႏွစ္ခုက ထပ္သြား၍ ျဖဳတ္ခ်န္ထားခဲ့ ပါသည္။ လက္သဲကြင္း ထဲမွ စာသားမ်ားသည္ က်ေနာ္ နားလည္သလို လြယ္ကူေအာင္ ေရးထားျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။)
အဆင္ေျပရာမ်ားကို မွတ္သား၊ ေရွာင္ရွား၊ သတိျပဳႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ။
ခင္မင္ ေလးစားစြာျဖင့္
တာတူး
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ at 1:21 PM 9 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ တာတူး (ဝါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Sunday, December 21, 2008
ခရစ္စမတ္
သခင္ဘုရား
ရွင္လာဖြား၍
ထင္ရွား ခရစ္စမတ္ စီရင္သည္။ ။
အၾကင္နာတရား
ရင္မွာထားမွ
သင့္အား ခရစ္စမတ္ ပီျပင္မည္။ ။
မာေရးသွ်င္
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက Anonymous at 8:41 PM 7 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, စတင္ျခင္း, မာေရးသွ်င္
Saturday, December 20, 2008
Does KNOWLEDGE represent Everything?
ပညာသည္ အရာရာေလာ
ရီဗ်ဴး
ျဗိတိလွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ “တိုနီဘလဲ”၏ ေပၚလစီမိ္န္႔ခြန္းတစ္ခုတြင္ ဤသို႔ ေျပာခဲ့ဘူးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ထိပ္တန္းဦးစားေပး လုပ္ငန္းသံုးခု ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ပထမ ပညာေရး၊ ဒုတိယ ပညာေရး၊ တတိယ ပညာေရးပါပဲ” ..ဟူ၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ျဗိတိလွ်လူထု၏ ဟဒယႏွင့္ သြားေတြ႔သလို၊ ပညာရွင္ အသိုင္းအဝိုင္း၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈလည္း ရခဲ့ပါသည္။ “ပညာေခတ္”၏ စံျပဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဆိုေသာ အေျပာအဆိုမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကသည္မ်ား ရွိသည္။
သို႔ႏွင့္တိုင္ “တိုနီဘလဲ”ကိုသာမက၊ “ပညာေခတ္”တစ္ခုလံုးကိုပင္ စိန္ေခၚလိုက္ဟန္ရွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ မၾကာခင္က ထြက္ေပၚလာရာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အေတာ္ကေလး လႈပ္သြားသည္ဟု သိရသည္။စာေရးသူမွာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ၾသဇာတိကၠမၾကီးေသာ ပညာေရးပါေမာကၡ “အယ္လစ္ဆန္ဝု(ဖ)” ALISON WOLF ျဖစ္ေနျပန္ရာ ပညာေလာကအတြက္လည္း အေလးထား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ပါေမာကၡ အယ္လစ္ဆန္က ပညာႏွင့္ စီးပြားေရးကို ခ်ိတ္ဆက္စဥ္းစားၾကည့္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ျပႆနာအခ်ိဳ႕ကို သုေတသနမွန္ျပားေပၚ တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ စာအုပ္အမည္ကပင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ DOES EDUCATION MATTER? ဟူ၏။
သို႔ျဖင့္ “ပညာေခတ္၏ ပညာေရး” EDUCATION IN THE AGE OF KNOWLEDGE တစ္ခုလံုးကိုပင္ ျပန္လည္ ရီဗ်ဴးလုပ္ၾကဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တာေတာ့သည္။
ပညာဘိဇနက္ (Knowledge Business)
ေျပာရလွ်င္ “၂၁ရာစုမွာ ပညာေခတ္ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဆိုေသာ လားရာအျမင္မွာ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္ဝက္ေလာက္ကပင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈအရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္း၊ စီမံကိန္းစီးပြားေရးအျပိဳႏွင့္ သတင္းနည္းပညာ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ ရလာျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ပညာေခတ္၏ အျခင္းအရာမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ပံုေပၚလာခဲ့သည္။ စီးပြားေရးဘဝတြင္ “အသိပညာလုပ္ငန္းမ်ား” KNOWLEDGE INDUSTRIES ေ႔ရွတန္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် စီးပြားေရးတစ္ခုလံုးသည္ပင္ “ပညာစီးပြားေရး” KNOWLEDGE ECONOMY သုိ႔ အသြင္ေျပာင္းလာျပီဟု ေကာင္ခ်က္ခ်လာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္က “ပညာ” KNOWLEDGE ကို အဓိကအက်ဆံုး “ထုတ္လုပ္ေရးအရင္းအျမစ္” PRODUCTIVE RESOURCES အျဖစ္၊ သတ္မွတ္လာၾကရာ “ပညာေရး”သည္ပင္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီ အရပ္ရပ္အတြက္ အဓိက ႏိုင္ဖဲတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္အမွ် “ပညာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ား” မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေကာင္းဆံုး၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ “အပိုလိုအုပ္စု” APOLO GROUP ဆိုလွ်င္ “ဖစ္နစ္တကၠသိုလ္” UNIVERSITY OF PHOENIXလို အၾကီးဆံုး ပုဂၢလိကတကၠသိုလ္မ်ိဳး ထူေထာင္ႏိုင္သည္အထိ ေျခလွမ္းသြက္လာခဲ့သည္။ ဤလုပ္ငန္းမွ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ ၁၀၈ သန္းမွ်ပင္ အျမတ္ရသည္ဟုလည္း သိရသည္။ သို႔ျဖင့္ “ပညာဘိဇနက္” KNOWLEDGE BUSINESS မွာ စီးပြားေရးသမားတို႔ မ်က္စိက်စရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ပညာ၏“စန္း”မွာ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္တန္႔ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ “ပညာေရးတြင္ မ်ားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ေလ၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပို၍ေအာင္ျမင္မႈရေလ” ဆိုေသာ ေလာဂ်စ္မွာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အထူးေရပန္းစားလာသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အရပ္ရပ္ျပႆနာအားလံုးကို ပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္လိမ့္မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ “ပညာ”ကို မဟာဗ်ဴဟာ အသံုးခံကစၥည္းလို သေဘာထားလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ “ပညာသည္ပါဝါ” KNOWLEDGE IS POWER ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔မွာ ျပန္လည္တစ္ေခတ္ဆန္းလာျပီး “ပညာပိုလိုတစ္” KNOWLEDGE POLITIC ဆိုေသာ ေဝါဟာရပင္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပညာေရးကို ေစ်းကြက္ေဘာင္သြင္းျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ သြင္းျခင္းအေပၚ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၂၁ ရာစုႏွစ္ဦး၊ “ေဒါ့ကြမ္ေစ်းကြက္” DOT-COM MARKET အျပိဳႏွင့္ စက္တင္ဘာ (၁၁)အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤအသံမ်ားမွာ ပိုစိတ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပိုစူးလာခဲ့ပါသည္။
ငယ္ရုပ္လူၾကီး
ပညာေရးသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္လံုးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ အရင္းအျမစ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အေျခခံျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ၊ ဘာသာရပ္ေကာင္းေကာင္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ စာေမးပြဲေအာင္ေရးသည္သာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္လို ျဖစ္လာရသည္။ ဤေနရာတြင္ ေက်ာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားဆံုး၊ နာမည္အၾကီးဆံုး ေက်ာင္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုျပီး၊ ဘာသာရပ္ေကာင္းေကာင္း ဆိုသည္မွာလည္း လတ္တေလာ ေစ်းကြက္တြင္ ေငြအျဖစ္ အလြယ္ဆံုးဘာသာရပ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေရးသည္ပင္ အနာဂတ္အဆင့္ေနရာတြင္ အာမခံခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္လာရသည္။ POSITIONAL GOOD ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအတြက္ ေနာင္ေရးကို ပူပင္တတ္ေသာ မိဘတိုင္းက မိမိသားသမီးကို မူၾကိဳမွစ၍ တကၠသိုလ္ထိတုိင္ တရစပ္ ေမာင္းရေတာ့သည္။
ျဖစ္လာေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားမွာ အေကာင္းခ်ည္းဟုဆိုရန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။ ပထမဆံုး သတိျပဳမိလိုက္သည့္ ရလဒ္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ငယ္ဘဝမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ “ဆယ္ေက်ာ္သက္မတိုင္မီ အရြယ္မ်ား” PRETEEN ဆိုလွ်င္ အေပါင္းအသင္းမဲ့၊ မိခင္ရင္ခြင္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာျပီး ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေတာ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၏ ေဘးထြက္ အက်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနၾကသူ ပညာရွင္မ်ား၏ အဆိုအရ ဆိုခဲ့ပါ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ အရြယ္မတိုင္မီ မ်က္စိမႈန္ျခင္း၊ အဝလြန္ျခင္း စေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုးက်ိဳးမ်ား ရွိႏိုင္သလို၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ သာမန္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း စေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မလိုလားဖြယ္ရာမ်ား ရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေခတ္၏ အနာဂတ္ဖန္တီးရွင္မ်ားမွာ “တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ မွန္ေၾကာင္၊ ဖက္တီးေလးမ်ား” ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူငယ္ဘဝ၏ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စရာမ်ားတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးခ်ိန္ ဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ၾကီးမားေသာ ယွဥ္ျပိဳင္စိန္ေခၚမႈမ်ား ေအာက္တြင္ အရြယ္ကို စေတးျပစ္လိုက္ရပါသည္။ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဘဲ ျပိဳင္ဘက္အျဖစ္သာ သေဘာထားလာၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္မွာ “အတၱ ဗဟိုျပဳလူငယ္မ်ား” SELFCENTERED YOUTH ေမြးထုတ္သလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာ လူငယ္မ်ားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ “စုေပါင္းစြမ္းအင္” SYNERGY ကို ဖန္တီးႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။
စက္ယႏၱရားတကၠသိုလ္
ပညာေရးကို စီးပြားေရးေမွ်ာ္ကိုးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ ဖန္တီးၾကျခင္းသည္ ပညာေရး၏ မူလရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို က်ဥ္းက်ံဳ႕သြားေစသည္ဆိုေသာ အေကာက္အယူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ က်ဥ္းက်ံဳ႕ရံုမွ်မက ပံုပ်က္၍ပင္သြားႏိုင္သည္ ဟုပင္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ သိၾကျပီးသည့္အတိုင္း စီးပြားေရးတြင္ ကိန္းဂဏန္း ညႊန္းကိန္းမ်ားကို အားျပဳေလ့ရွိရာ ပညာေရးေလာကတြင္ပါ ဤအစဥ္အလာက အရိပ္ထိုးလာသည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ “ပညာအလုပ္သမား” KNOWLEDGE WORKER မည္၍မည္မွ် လိုမည္ဆိုေသာ လ်ာထားခ်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ျပီး တကၠသိုလ္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္လွ်င္ မည္မွ် ေမြးထုတ္ႏိုင္ရမည္ဆိုေသာ စီမံကိန္းမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ စင္စစ္ အေရအတြက္ကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္သည္ႏွင့္ အရည္အေသြးပိုင္းတြင္ က်ဆင္းလာႏိုင္သည့္ တူရႈခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ကမကထလုပ္ေသာ ဆာေဗးတစ္ခုအရ ျဗိတိလွ်တကၠသိုလ္မ်ားမွ ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ ဘြဲ႔ရမ်ား၏ ပညာရည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အေရအတြက္မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ေရးႏွင့္အတူ ကၽြဲကူးေရပါျဖစ္လာသည့္ အျခားျပႆနာမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲမ်ား ပို၍ တင္းက်ပ္လာျခင္း၊ ပညာသင္စရိတ္မ်ား ၾကီးျမင့္လာျခင္း၊ တကၠသို္လ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ဘတ္ဂ်က္ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရာျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ပို၍အေရးၾကီးသည္မွာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ မူလကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား မႈန္ဝါးလာသည့္ ကိစၥဟု ဆိုၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ အေသမဟုတ္ပါ။ အရွင္ျဖစ္သည္။ အတိတ္မွ သင္ခန္းစာထုတ္ယူေရး သက္သက္မွ်မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္တည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္ပါသည္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်သလို ေပၚျပဴလာပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ေက်နပ္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ တီထြင္ဖန္တီးမႈကို ေစ့ေဆာ္ေသာ သုေတသနပညာေရး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေနအထားမ်ားႏွင့္ တစ္စစ ေဝးလာျခင္းမွာ တကၠသိုလ္တစ္ခုအတြက္ “အရင္းအျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္လာျခင္း” DRAINING OF RESOURCES ဟု ေဝဖန္ၾကပါသည္။
ဤေနရာတြင္ အထက္က ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ ပါေမာကၡ “အယ္လစ္ဆန္”၏ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ရည္ညႊန္းလိုသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုးဘြားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလာက္ မေခ်ာင္လည္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ပညာေရးကို ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာစာေပါင္းစံုက စနစ္တက် ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအစဥ္အလာကို လစ္လ်ဴရႈျပီး ပညာေရးမွ ပညာေရးသက္သက္ လုပ္ေနရင္ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား” သူ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရာမွ “ပညာ”ဆိုသည္ႏွင့္ ပက္သပ္၍ပင္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ပညာအစစ္သို႔
“ပညာေခတ္”၊ “ပညာစီးပြားေရး”၊ “ပညာအလုပ္သမား” …။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ “ပညာ”ဆိုေသာ ေ႔ရွဆက္စကားမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျမည္ဟည္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ယခုေတာ့ ဤပညာသည္ပင္ ပညာစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ ျပန္လည္စိစစ္လာၾကရသည္။
ယေန႔ အေျပာမ်ားေနေသာ “ပညာ” KNOWLEDGE ဆိုသည္မွာ ရလာေသာ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမ်ားကို အသံုးတည့္ေရးရႈေထာင့္မွ အသြင္ေျပာင္း ပံုေဖာ္ယူလိုက္သည့္ အသိပညာ သို႔မဟုတ္ အတတ္ပညာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔အသံုးျပဳေရး မ်က္ႏွာစာတစ္ခုတည္းမွ ခ်ဥ္းကပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ လူ႔အဖြဲ႔စည္းရွိ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ ၉၆ပါးေဆးအျဖစ္ မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဟု ဆိုသည္။ လတ္တေလာ အသံုးတည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေရရွည္ အားကိုးအားထားျပဳျခင္းမွ ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ “အဆံုးစြန္တန္ဖိုး” ABSOLUTE VALUE မရွိ။ “ႏႈိင္းရတန္ဖိုး” RELATIVE VALUE တန္ဖိုးသာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဆိုသည္ထက္ “သညာ”ဟုသာ ဆိုသင့္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ “တကယ့္ပညာအစစ္” WISDOM မွာ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဤပညာအစစ္သည္ တစ္ပြဲထိုးကုထံုး မျဖစ္ေစရ။ ေလာကလံုးသေဘာ ေဆာင္ႏုိင္ရမည္ (UNIVERSAL CONCEPT)။ ေရရွည္ခံသည့္ တန္ဖိုးရွိရမည္ (SUSTAINABLE VALUE)။ က်င့္ဝတ္ပိုင္းအရ အစစ္ေဆးခံႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္ (MORALLY JUSTIFIED)။ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ရမည္ (ALL ROUND DIMENSIONS) စသျဖင့္ ညႊန္းဆိုလာၾကပါသည္။
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ လက္ရွိ “ပညာေရး” EDUCATION ကိုလည္း ေဝဖန္သံုးသပ္လာၾကသည္။ လက္ရွိပညာေရးမွာ ပညာအစစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္၊ သညာအဆင့္မွ်ႏွင့္ တန္႔ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ တကယ့္ပညာေခတ္စစ္စစ္ကို ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ယေန႔ပညာေရးကိုပင္ ျပန္လည္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ရေတာ့မည္ဟု ဆိုပါေၾကာင္း။
စာညႊန္း - THE EDUCATION SHIBBOLETH
ေက်ာ္ဝင္း “ပညာ၊ ပညာေရးႏွင့္ စိန္ေခၚၾကသူမ်ား - KNOWLEDGE, EDUCATION AND CHALLANGERS” စာအုပ္မွ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အား ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၆၅ မွ ၁၇၀ ထိ)။…။
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ စာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ ေၾကးမံုျပင္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တင္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ေတြ႕လိုက္ရသလိုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားတဲ့ေခတ္၊ ျမန္ႏႈန္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ထိေရာက္မႈကို အဓိကထားတဲ့ ေခတ္ပါ။ ၂၀ ရာစုအကုန္ပိုင္းေတြနဲ႔ ၂၁ ရာစုအစမွာ တိုးတက္လာတဲ့ သတင္းနည္းပညာရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ေတြပဲေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ေၾကးမံုျပင္မွာ တင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေနရာက အမ်ားနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဟုိးအေဝးၾကီးမွာေရာက္ေနပါတယ္။ ဆက္ျပီး စဥ္းစားရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္ကို ပညာေခတ္လို႔ အမ်ားကေခၚေနတာကေန၊ အခုဆို ေနာက္တေခတ္ကိုေတာင္ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သတင္းနည္းပညာရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကို အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုးမျပဳႏိုင္ေသးပါဘူး။ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရဲ႕ အသံုးပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ျပီး သူ႔ရဲ႕အသံုးဝင္မႈကိုလည္း အျပည့္အဝ အသံုးမခ်ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါဟာ သတင္းနည္းပညာေခတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္က်မႈတစ္ခုပါ။ ကမာၻလံုးျခံဳတဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ က်န္ေနခဲ့ပါျပီ။
အဆိုးထဲက အေကာင္းကို သဲ့ယူၾကစို႔ရဲ႕။ သူတို႔ေတြက ေ႔ရွကေနျဖတ္သြားျပျပီးသားဆိုေတာ့ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ရမလဲ ဆိုတာကို ၾကိဳေတြးၾကည့္လို႔ ရမွာပါ။ ပံုတူကူးခ်လို႔ မရမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ “တစ္ေက်ာင္း တဂါထာ၊ တစ္ရြာ တပုဒ္ဆန္း” ျမန္မာ စကားပံုလည္း ရွိသားမဟုတ္လား။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးကေရာ ဘယ္လိုပညာေရးမ်ိဳးလဲ။ ဒီပညာေရးကို ျဖတ္သန္းလို္က္ရင္ေရာ (ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပညာရွာသူေတြ အတြက္) ဘာေတြက်န္ခဲ့မလဲ။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ပညာဆိုတာကို အသံုးခ်ႏိုင္မႈနဲ႔ တိုင္းတာေနပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ရွိေနရမဲ့ (ရွိေနရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔လည္း ထင္ရတဲ့) သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ လုပ္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရတာပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ လက္ဝယ္ရွိေနရံုပါပဲ။ သင္တန္းျပီးမွမေျပာနဲ႔ တက္ေနစဥ္ကတည္းက နားမလည္၊ ဘာမွမသိတာေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အေျခခံမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ အေျခခံပညာေရးကို (ဒီေနရာမွာ အေျခခံပညာေရးဆိုသည္မွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအထိလို႔ ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။) ႏိုင္ငံေတာ္ကေန တာဝန္ယူပါတယ္။ ဗဟိုအုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ရွိျပီး အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က အျပန္႔က်ယ္မႈ (လူအမ်ား စာတတ္ေျမာက္ေရး) ကိုရည္ရြယ္တယ္။ အကယ္၍ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြက အျပန္႔က်ယ္မႈထက္ ထိေရာက္မႈကုိ အားေပးတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အေျခခံပညာေရးအတြက္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ အျပန္႔က်ယ္မႈ စည္းမ်ဥ္းေအာက္က ေပါက္ဖြားလာသူေတြျဖစ္ေတာ့ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္မႈ၊ စူးစမ္းရွာေဖြမႈ လိုမ်ိဳး အေျခခံေကာင္းေတြ လြတ္ေနရတယ္လို႔ထင္တယ္။
အေရအတြက္မွသည္ အရည္အခ်င္းဆီသို႔ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက လႈပ္ရွားမႈဟာလည္း သူတို႔ေတြေျပာသလိုပါပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ေတြ မ်ားလာရံုမွလြဲလို႔ ေကာင္းက်ိဳးေပးမႈနည္းပါတယ္။ ဟုတ္မေရာင္ တတ္ေယာင္ကားေတြ ပိုမ်ားလာလို႔ အႏၱရာယ္ေတာင္ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရးဟာ အျပန္႔က်ယ္မႈ ခြင္ထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္ထင္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔နဲ႔ စူးစမ္းရွာေဖြမႈ အပိုင္းေတြမွာ အားနည္းေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက သူတို႔အေနနဲ႔ ပညာလို႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့ပဲ သညာအဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရပါအံုးမယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို သူတို႔ေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေလ့လာျပီး အေကာင္းဆံုးနည္းကုိေရြး ျပီးေတာ့အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ရမွာပါ။
ဟုတ္ကဲ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚ ဆီးေစ့က်သေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးလႈိင္းေတြမွာ အမွားပါရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းမႈ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမႈပဲ ျဖစ္လို႔ပါ။ အဓိက ဒီစာေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ စဥ္းစားဖို႔ အေၾကာင္းမ်ားထဲက တစ္ခုေလမ်ားလားဆိုျပီး အားလံုးကို မွ်ေဝလိုက္တာပါ။ ေအာ္ ဒီေန႔ေခတ္ေၾကးမံုေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ပံုရိပ္ကေတာ့ ဝိုးတဝါးသာသာပါဆိုတာ ေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္။
***ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ June-14-2008 ရက္ေန႔က ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။***
သုခမိန္။…..။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 1:23 AM 2 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ပညာေရး, သုခမိန္, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Friday, December 19, 2008
thought from some words (4)
အေတြးအျမင္က႑မွ စာစုေလးမ်ား အေၾကာင္း (၄)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီးဂ်ာနယ္(E-Journal)ေလးမွာ “သတင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္” ဆိုတဲ့ က႑ေလးရွိပါတယ္။ စာလာဖတ္သူေတြကို ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းနဲ႔ အေတြးအျမင္ေလးေတြကို ေဖာ္ျပေပးတာပါ။ သတင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္တတ္သူဆိုေတာ့လည္း သတင္းေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေဖာ္ျပဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က႑ေလးစကတည္းက ဝိုင္းေတာ္သားေတြ တေပ်ာ္တပါးပဲ အေတြးေလးေတြ၊ အျမင္ေလးေတြ၊ သတိျပဳ ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ တင္ထားၾကပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြမွာ သတိမထားမိသူရွိသလို သတိတရ ဖတ္မိသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အခုဆိုရင္ ေဖာ္ျပထားတာေလးေတြ အေတာ္ေတာင္ မ်ားေနပါျပီ။ အားလံုးလည္း ဖတ္စရာေလးရေအာင္ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေဖာ္ျပျပီးသမွ်ေတြကို အေဟာင္းဆံုးကေနစျပီး အသစ္ဆံုးထိ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ခံစားသြားပါမယ္။ စာစုေလးေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူတို႔လည္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးထင္၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားလို႔ လမ္းျပေပးသြားၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
16-Jun-2008 - အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုဟာ ကံၾကမၼာပဲ။ (Chapman)
16-Jun-2008 - သဘာဝတရားက လူေတြအေပၚ တန္းတူညီမွ် အတူတူထားတာ တစ္ခုရွိတယ္ဆိုရင္ ... အဲဒါ အခ်ိန္ပါပဲ။ (ဆရာ တင္ေမာင္သန္း)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ေျပာျပပါအံုးမယ္။ တစ္ခါက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့အိမ္မွာ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးရွည္သြားရမယ္။ အဲဒီေတာ့ သူမရွိေနတုန္းမွာ ခ်စ္ရတဲ့ဇနီးအတြက္ မွာတမ္းေတြ ေျခြေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သြားခါနီးမွာေတာ့ “ကဲ..မိန္းမေရ၊ မွာတာေတြလည္းမ်ားျပီ၊ ဘာမွမမွတ္မိေတာင္ - ကိုယ္မရွိေနတုန္းမွာ အခ်ိန္နဲ႔စား။ အခ်ိန္နဲ႔အိပ္။ အခ်ိန္နဲ႔ပဲေနပါကြာ။ ေနာ္။” အဲသလို မွာသြားတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးရက္ရွည္ကေနျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ဝကေန ဆီးၾကိဳေနတဲ့ သူ႔ဇနီးက ဗိုက္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ေနပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ အမာတေကာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလည္း ေမးလိုက္ေတာ့ မိန္းမက ျပန္ေျပာသတဲ့ “ဟင္.. ရွင္ပဲ - အခ်ိန္နဲ႔စား၊ အခ်ိန္နဲ႔အိပ္။ အခ်ိန္နဲ႔ေနဆို…”တဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေမးထိုးျပတာက မ်က္ေစာင္းထိုး လမ္းဟိုဘက္က အခ်ိန္ဆိုတဲ့ တရုတ္ၾကီးရဲ႕အိမ္ကိုပါတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ (အမ်ိဳးသမီးရဲ႕) အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုဟာလည္း မဆန္းၾကယ္ေပဘူးလား ခင္ဗ်ာ။
“လာမယ့္ စေနေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္-၃၀-ျပည့္ေတာ့မယ္ဗ်။” ဒီလိုစကားမ်ိဳးေလးကိုၾကားရင္ အားလံုးေသာသူေတြ နားလည္လိုက္တာက သူ႔ရဲ႕ ေမြးေန႔ကေန အဲဒီ့စေနတစ္ရက္အထိ ေရတြက္ရင္ အႏွစ္-၃၀-ဆိုတာကိုပါပဲ။ ဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏွစ္-၃၀-ဆိုတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အႏွစ္-၃၀-နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ျဖတ္သန္းရတဲ့ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကလည္း မတူညီေအာင္ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလံုးေသာသူေတြအတြက္ တစ္ရက္ဆိုတာဟာ ၂၄-နာရီပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ပိုမရသလို၊ လိုေနတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာ ေဆာင္းဝင္လာလို႔ နာရီလွည့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာစရာရွိေနမယ္ထင္တယ္။ ပ်မ္းမွ်အေနနဲ႔ ေျပာလိုျခင္းပါ။ - စကားခ်ပ္) အဲဒီလို အတူတူရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္္္ဆိုတာကို အသံုးခ်ပံုေတြသာ ကြာျခားသြားၾကတာပါ။
အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာသားေလးႏွစ္ခုစလံုးက ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လို႔ ဆိုျပီး ဆရာတင္ေမာင္သန္းရဲ႕ “အက်ိဳးရွိအခ်ိန္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကေန ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တယ္ဆိုတာကလည္း တစ္ဦးျခင္းစီရဲ႕ စံေတြနဲ႔သာ သက္္ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ေနတာဟာ တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္အတြက္ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္ေနပါမယ္။ ပထမဦးစားေပးနဲ႔ ဒုတိယဦးစားေပးလိုမ်ိဳးေတာ့ ကြာေနႏိုင္တာပါပဲ။ အက်ိဳးရွိဖို႔ဆိုရာမွာ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တာလည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိေနရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အတိတ္ကိုသင္ခန္းစာယူျပီး အနာဂတ္အတြက္ လက္ရွိအခ်ိန္ကို အမွန္ကန္္ဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျပီးျပည့္စံုမွဳတစ္ခုကို လက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သလို ခံစားရမွာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်စြာ ေတြးမိပါတယ္။ “သဘာဝတရားရဲ႕ ဘက္မလိုက္တဲ့ ေပးအပ္မွဳတစ္ခုကို၊ အသံုးခ်ပံုဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။”
26-Jun-2008 - Who looks outside, Dreams. Who looks inside, Awakes. (ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက)
သူငယ္ခ်င္း “အျခား”တင္ခဲ့တဲ့ စာသားေလးပါ။ သူကေတာ့ အေတာ္သေဘာက်တယ္ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တာပါပဲ။ ၾကိဳက္ရတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေလးေတြနဲ႔ တူေနတတ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္က အျပည့္အဝ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသးေပမဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အမွဳကိစၥေတြကို အတြင္းမွ အျပင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္နည္းဆိုတာေလးနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကိုမွန္ေသာနည္းလမ္း၊ ေကာင္းေသာနည္းလမ္းလို႔ေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုခ်ဥ္းကပ္နည္းကို ေျပာေနတာလို႔ ေတြးထင္တာပါပဲ။
အမွဳကိစၥဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကို ညႊန္းလိုတာပါ။ ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေတြမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာရဲ႕ ရိုက္ခတ္မွဳေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့လို အေျခအေနမွာ ေဘးေျပာေတြ၊ ေဘးကေဝဖန္ခ်က္ေတြကို အရမ္းကာေရာ ဂရုစိုက္လြန္းေနရင္ အဆင္မသင့္ပါဘူး။ သူတို႔ေျပာသလို လိုက္လုပ္ေနရတာဟာ အိမ္မက္မက္ေနရသလိုပါပဲ။ ကိုယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုတကယ္ ျဖစ္ခ်င္တာကို မလုပ္မိေတာ့ပဲ ေဘးကတီးေပးေနသလို လိုက္ကေနရင္းကေန ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကို အားကိုးခ်င္လာမိမွာပါ။ အားကိုးလို႔ရေနတုန္းေတာ့ ဟုတ္သလိုရွိေနရာကေန အားကိုးလို႔လည္းမရဘူးဆိုေရာ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမာၻဟာ အိမ္မက္လိုေပ်ာက္ကြယ္မွာေပါ့။ သူတစ္ပါး အၾကိဳက္လိုက္လုပ္ေနရတာကိုး။ အိမ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသူတစ္ေယာက္လို အရာအားလံုးဟာ အရင္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလို ျဖစ္ေနမွာ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုစိုက္လြန္းေနတာဟာ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ေမွးမွိန္လို႔ အိမ္မက္ဆန္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။
အမွဳကိစၥေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ရာမွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ခံစားခ်က္ကေန စတင္ခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ငါကေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ဘာလို႔ ငါဒီလိုေတြး - ဒီလိုခံစားေနလည္း။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရင္ဆံုး ဆန္းစစ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း သက္ဆိုင္ရာ အမွဳကိစၥကို အျပန္႔က်ယ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ငါ့ကိုယ္ငါ ေရွ႕တန္းတင္တယ္ဆိုတာ အတၱၾကီးျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းကို အားေပးေစလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္လို႔၊ ေအာ္.. ငါကဒီလိုေတြးေနေပမဲ့ သူကဒီလိုေတြးခ်င္မွေတြးမယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ရဲ႕ အျမင္ကို ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာရင္း ေျဖရွင္းေစခ်င္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တည္ေဆာက္ရာမွာလည္း “ငါ”ဘာလဲဆိုတာကို အရင္သိေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင္းလည္း ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္စစ္ေနတတ္သူေတြဟာ ႏိုးၾကားေနသူေတြ၊ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
သုခမိန္။…..။
မွတ္ခ်က္ ။…..။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာရယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အင္တာနက္ေတြ မသံုးႏိုင္တာရယ္နဲ႔ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ သံုးျဖစ္ရင္လည္း ခဏဆိုေတာ့ အိမ္လည္လိုက္တာနဲ႔ ျပီးေနတယ္။ ဒီစာေလးေတြကို အၾကမ္းခ်ေရးထားတဲ့ စာရြက္ကလည္း ဒီေန႔ ေပ်ာက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္နဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္လို႔ အဆင္မေျပရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ေနာက္မွ ဆက္ပါအံုးမယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္းေတြကိုလည္း သြားဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
အပိုင္း(၁)။ အပိုင္း(၂)။ အပိုင္း(၃)။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 1:50 AM 4 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ သုခမိန္, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . .
Wednesday, December 17, 2008
ျမက္ဖ်ားနွင္း....
ျမက္ဖ်ားနွင္း....
ဒီပုံေလးကို Internet ကယူထားတာပါ...Link ကိုထပ္ေပးပါ့မယ္....
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မယ္ at 8:31 AM 9 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ Asterisk, အေရာင္စံု အေတြးမ်ား . . . . ., ေပ်ာ္စရာေလးေတြ
Saturday, December 13, 2008
POEM!!!
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မယ္ at 8:56 AM 3 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ Asterisk, ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း
Wednesday, December 10, 2008
My Favorite Poem - 1
မယ္သူငယ္ခ်င္းက သူ ့ကဗ်ာေလးေပးဖတ္တာနဲ ့...
မယ္ၾကိဳက္တဲ့ကဗ်ာမို ့ သူ ့ဆီကခြင့္ေတာင္းျပီးတင္လိုက္တာပါ...
ေ၀မွ်ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက မယ္ at 2:40 PM 3 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ Asterisk, ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း
Heartfelt words !
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပင္ေပးပါအံုးဆိုျပီး ေခၚလို႔ ေရာက္သြားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာ မကူညီရေသးဘူး။ စီေဘာက္စ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္တာပဲရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ၊ အားမကိုးေလာက္ဘူးဆိုတာကို။ သူသေဘာမေပါက္သေရြ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားမ်ား စိတ္ညစ္ၾကေပေတာ့။ မသိသမွ် လာေမးမွာမို႔ပါ။ မဆံုတာႏွစ္ေတြၾကာတဲ့ ခင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ၊ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ေလးဆီမွာ ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ သူ႔ကိုသတိရရင္း ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကဗ်ာအသြင္ ေျပာင္းမိခဲ့တယ္။ စာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးမိျပီဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကို မေမ့ခ်င္သလိုမို႔လို႔ ဒီမွာပါတင္လိုက္ပါတယ္။ (E-Journal အတြက္ အၾကံအုိက္ေနတုန္း ဆားခ်က္တာလည္း ျဖစ္တယ္။) ကဗ်ာကို ေခါင္းစဥ္အနည္းအက်ဥ္းေလးနဲ႔ တင္ျပထားတာေလးတစ္ခု ေျပာင္းထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းထက္ ခ်စ္ခင္ရသူအားလံုးကို ဒီေနရာမွာရည္ရြယ္လိုရင္းသေဘာပါ။ နားလည္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္း - သံေဝဂစာ
သူငယ္ခ်င္း ...
ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္
ေဟာဟိုမွာလို႔
တံခါးေခါက္သံ
မိုးသို႔ညံဖို႔ေဝးစြ၊
ညေနရီတေရာ
ႏွင္းေရာတဲ့ျမဴၾကားက
လူ ဘြားခနဲထြက္လာသလို
ျပိဳ.. ျပိဳသြားတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြ။
ေဒါက္။
ေဒါက္၊ ေဒါက္။
ေဂ်ာက္။
ဟင့္အင္း... ဒါ၊
ဒါ - ငါ့အေခါင္းေခါက္သံ
( ျဖစ္ - ပ်က္ )
ဟင့္အင္း မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူး။
ဟင့္အင္း မပ်က္ခ်င္ေသးဘူး။
ငါ... အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး။
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 2:54 AM 3 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, သုခမိန္
Tuesday, December 2, 2008
post devil
ေခတ္သစ္သရဲ
အေဝးတေနရာမွာ
မင္းကိုငါတမ္းတေတာ့
ကမာၻ႔ကြန္ယက္အကူအညီနဲ႔
ငါတို႔ လြမ္းေတးသီၾကတာေပါ့။
“၈၀”လြန္ႏွစ္ေတြဆီက
ေခတ္စားတဲ့သရဲတစ္ေကာင္
အသဲမေၾကာင္တဲ့သမီးပ်ိဳေတြနဲ႔
ရဲရင့္တဲ့လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕
ေခါစာျပစ္လို႔ေတာင္ဖိတ္ေခၚ
ဖံုး*သရဲသူေခၚတြင္သတဲ့။
ဒီမွာခ်စ္သူ
ငါတို႔ရဲ႕ကမာၻၾကီးေတာင္
လံုးရာကျပား
ေစ်းကြက္ဝင္အိုင္ဒီမ်ားနဲ႔ရာစုႏွစ္အသစ္
ျမန္ႏွဳန္းနဲ႔စကားေျပာ
ဘုေတာေတာ့လာမေတာနဲ႔
ေဒါက္ခနဲ အန္းတား*ေခါက္ရင္
ေခါင္းရင္းေပါက္ကေန
ဒံုးက်ည္ေတြဝင္လာအံုးမတဲ့။
အားပိုသာလာတဲ့ေခတ္သစ္မွာ
သရဲသစ္တေကာင္လည္း ေပါက္ဖြား
သူတအားပူးဝင္ရင္ေတာ့
မ်က္ကြင္းညိဳအစားပ်က္
လက္ေခ်ာင္းေတြသြက္လို႔လာ
စိတ္ကူးကမာၻၾကီးကိုဖန္တီးအိမ္မက္
ခ်က္ျခင္းျပန္ေမာင္းရခက္လို႔
အျမစ္ျပတ္ဖို႔ဆိုေဝး
ဒင္း - ခ်က္*သရဲေလးတဲ့ကြယ္။
ကဲ - ခ်စ္သူေရ
ဒင္းဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး
တို႔အတြက္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့
အေဝးတေနရာမွာ
မင္းကိုငါတမ္းတရင္
ကမာၻ႔ကြန္ယက္အကူအညီနဲ႔
ငါတို႔ လြမ္းေတးသီၾကတာေပါ့ ခ်စ္သူ။
သုခမိန္။…..။
ဖံုး* - Telephone
အန္းတား* - Enter key from PC keyboard
ခ်က္* - Chatting via online
ခံစား၊ ေဝမွ်၊ တင္ျပသူက တားျမစ္ ထားေသာ... at 9:38 PM 10 comments
ဒီက႑ေအာက္မွာ ဖတ္အံုးမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာ့ ပန္းခင္း, သုခမိန္