thought from some words (1)

အေတြးအျမင္က႑မွ စာစုေလးမ်ား အေၾကာင္း (၁)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီးဂ်ာနယ္(E-Journal)ေလးမွာ “သတင္းႏွင့္ အေတြးအျမင္” ဆိုတဲ့ က႑ေလးရွိပါတယ္။ စာလာဖတ္သူေတြကို ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းနဲ႔ အေတြးအျမင္ေလးေတြကို ေဖာ္ျပေပးတာပါ။ သတင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္တတ္သူဆိုေတာ့လည္း သတင္းေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေဖာ္ျပဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က႑ေလးစကတည္းက ဝိုင္းေတာ္သားေတြ တေပ်ာ္တပါးပဲ အေတြးေလးေတြ၊ အျမင္ေလးေတြ၊ သတိျပဳ ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ တင္ထားၾကပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြမွာ သတိမထားမိသူရွိသလို သတိတရ ဖတ္မိသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အခုဆိုရင္ ေဖာ္ျပထားတာေလးေတြ အေတာ္ေတာင္ မ်ားေနပါျပီ။ အားလံုးလည္း ဖတ္စရာေလးရေအာင္ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေဖာ္ျပျပီးသမွ်ေတြကို အေဟာင္းဆံုးကေနစျပီး အသစ္ဆံုးထိ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ခံစားသြားပါမယ္။ စာစုေလးေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူတို႔လည္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးထင္၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားလို႔ လမ္းျပေပးသြားၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

26-April-08 - ဂ်ာနယ္တစ္ခုရဲ႕ အသက္ဟာ စာဖတ္သူဆိုေပမဲ့ ကိုယ္ကပဲ စာဖတ္သူကိုေရြးခ်ယ္၊ သူကေရြးခ်ယ္တာမွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ေလနဲ႔။ ( e-journal )
ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို စလုပ္ကတည္းက စိတ္မွာခံစားမိတဲ့ အေတြးေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တင္ခဲ့တာပါပဲ။ ပထမဆံုး စာစုေလးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ ဒီစာစုေလးကို တင္ရင္ေကာင္းမလား မေကာင္းဘူးလား အေတြးဗ်ာမ်ားလိုက္ပါေသးတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ နည္းနည္း အေတြး႐ႈပ္သြားေစသလို ခံစားရလို႔ပါပဲ။
တစ္ကယ္တမ္း ေျပာခ်င္တာေလးကို စာဖတ္သူတို႔ မဖမ္းမိမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီေနရာမွာ ဒီလိုစာေတြပဲေရးမယ္။ ပရိတ္သတ္အၾကိဳက္ လိုက္ကျပေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္းျပခ်င္တာေလးေတြကိုပဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမွာပါ။ ဥပမာ တစ္ခုေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ဖတ္ရတဲ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ရွိပါတယ္။ သင့္ဘဝ မဂၢဇင္းပါ။ သူတို႔က သူတို႔စာဖတ္သူကို ေရြးခ်ယ္ျပီးမွ ခ်ျပၾကတာပါ။ တစ္ျခား မဂၢဇင္းေတြလို စံုစံုလင္လင္ ဟုတ္ခ်င္မွေတာ့ ဟုတ္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ တန္ဖိုးၾကီးတာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အားက်ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သင့္ဘဝ မဂၢဇင္းလည္း ဆက္လက္ မလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကိုလည္း အုပ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္လို စာလာဖတ္သူေတြအတြက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ စာဖတ္သူကလည္း ေရြးခ်ယ္မွာပါပဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာရွိရင္၊ တစ္ခုခု သူတို႔အတြက္ ေပးႏိုင္ေနရင္ ဖတ္ေနမွာပါ။ သူတို႔ပိုင္တဲ့ အဖိုးတန္အခ်ိန္ေလးမွာ ဘာမွမဟုတ္တာ တစ္ခုအတြက္ေတာ့ စာဖတ္သူကလည္း အခ်ိန္ျဖဳန္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္ေလးျဖစ္သလို၊ စာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္စာလည္း မည္ပါတယ္။ အၾကိဳက္ျခင္းမတူလို႔ အခ်ိန္အလကားျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မေရြးခ်ယ္ဖို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကိုက
“ Our World Wide Web Community – thought: Knowledge: literature: ” ပါပဲ။ ကမာၻ႔ပင့္ကူအိမ္ ကြန္ယက္ၾကီးထဲက ပတ္ဝန္းက်င္ေလးတစ္ခုပါ။ အေတြးအျမင္ေတြ၊ အသိပညာေတြနဲ႔ စာေပအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားသူတို႔ ရွိေနတဲ့ အဝန္းအဝိုင္းေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ဖို႔အတြက္ အသက္ပါပဲ။

29-April-08 - သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (တိြဳင္ဘီ-အီေကဒါ ေဆြးေႏြးခန္း)
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေဝမွ်ခဲ့တဲ့ စာစုေလးပါပဲ။ ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔ ဆရာေမာင္သာမညတို႔ ႏွစ္ဦးေပါင္းျပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲကပါ။ မဖတ္ရေသးရင္လည္း ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲက အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကိုလည္း ေဖာ္ျပထားေသးတယ္။
ဒီစာစုေလးကို ခံစားမိတာကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြးပဲလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻၾကီးမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူသားေတြအတြက္ “ကိုယ္လုပ္တဲ့ဒဏ္ ကိုသာခံ”ဆိုသလို ျပန္လည္ ျခိမ္းေျခာက္လာတာကေတာ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပါပဲ။ ညစ္ညမ္းလာတဲ့ သဘာဝၾကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာျပီး ျပန္ဆန္းစစ္မယ္ဆိုရင္ ေလာဘတစ္ၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပဳမူခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ သစ္ပင္ေတြခုတ္မယ္။ ေတာင္ေတြျဖိဳမယ္။ ျမိဳ႕သစ္ေတြတည္မယ္။ ေရနံေတြတူးမယ္။ စက္မွဳထြန္းကားတယ္ဆိုတဲ့ စက္ရံုေတြက မီးခိုးေတြနဲ႔ အဆင့္ျမင့္လာတယ္ဆိုတဲ့ လူေနမွဳဘဝရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ကားေတြက မီးခိုးေငြ႔ေတြ။ အစံုပါပဲ။ သဘာဝကို ဝိုင္းဝန္းလို႔ ေလာဘတစ္ၾကီး စားသံုးၾကတာ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ နလန္မထူႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ တစ္ခုဆိုးသြားတာက (ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ မ်က္ေျချပတ္သြားတာက) ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ သဘာဝတရားကို မွီခိုေနရတာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ညစ္ညမ္းေနျပီဆိုတဲ့ သဘာဝတရားကို ျပဳျပင္ၾကရာမွာ အေျခခံအက်ဆံုးအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြရဲ႕ ေလာဘပဲမဟုတ္လားဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္မွီခိုေနရတဲ့ သဘာဝတရားၾကီးကို ကိုယ့္ေလာဘနဲ႔ကိုယ္ပဲ ဖ်က္ဆီးမိေနတာပါ။ ဆင္ျခင္စရာတစ္ခု မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

ကဲ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အေစာပိုင္းေတြမွာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ စာစုေလးေတြ တင္တာမ်ားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဆက္ရန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

သုခမိန္။…..။