Heartfelt words !

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပင္ေပးပါအံုးဆိုျပီး ေခၚလို႔ ေရာက္သြားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာ မကူညီရေသးဘူး။ စီေဘာက္စ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္တာပဲရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ၊ အားမကိုးေလာက္ဘူးဆိုတာကို။ သူသေဘာမေပါက္သေရြ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားမ်ား စိတ္ညစ္ၾကေပေတာ့။ မသိသမွ် လာေမးမွာမို႔ပါ။ မဆံုတာႏွစ္ေတြၾကာတဲ့ ခင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ၊ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ေလးဆီမွာ ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ သူ႔ကိုသတိရရင္း ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကဗ်ာအသြင္ ေျပာင္းမိခဲ့တယ္။ စာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးမိျပီဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကို မေမ့ခ်င္သလိုမို႔လို႔ ဒီမွာပါတင္လိုက္ပါတယ္။ (E-Journal အတြက္ အၾကံအုိက္ေနတုန္း ဆားခ်က္တာလည္း ျဖစ္တယ္။) ကဗ်ာကို ေခါင္းစဥ္အနည္းအက်ဥ္းေလးနဲ႔ တင္ျပထားတာေလးတစ္ခု ေျပာင္းထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းထက္ ခ်စ္ခင္ရသူအားလံုးကို ဒီေနရာမွာရည္ရြယ္လိုရင္းသေဘာပါ။ နားလည္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း - သံေဝဂစာ

သူငယ္ခ်င္း ...
ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္
ေဟာဟိုမွာလို႔
တံခါးေခါက္သံ
မိုးသို႔ညံဖို႔ေဝးစြ၊
ညေနရီတေရာ
ႏွင္းေရာတဲ့ျမဴၾကားက
လူ ဘြားခနဲထြက္လာသလို
ျပိဳ.. ျပိဳသြားတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြ။
ေဒါက္။
ေဒါက္၊ ေဒါက္။
ေဂ်ာက္။
ဟင့္အင္း... ဒါ၊
ဒါ - ငါ့အေခါင္းေခါက္သံ
( ျဖစ္ - ပ်က္ )
ဟင့္အင္း မျဖစ္ခ်င္ေသးဘူး။
ဟင့္အင္း မပ်က္ခ်င္ေသးဘူး။
ငါ... အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး။

သုခမိန္။…..။