Walking, talking (2).

လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း

“ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေလသည္။”

အစဦးအေျခအေနလို႔ဆိုပါတယ္။ သိပၸံပညာမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမ့ထားလို႔မရတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥရပ္ေတြမွာ သူကအေရးမပါသလိုထင္ရပါတယ္။ ထည့္မစဥ္းစားရင္လည္း အဆင္သင့္ေနသလိုပါပဲ။ ဒီကေန႔ ထြန္းကားလာတဲ့ သီအိုရီ႐ူပေဗဒမွာ ေခးေအာ့(Chaos)ဆိုတာ မထိေတြ႔ဘူးရင္ေတာင္မွ မၾကားဖူးသူ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ကေျပာင္းကလဲျဖစ္စဥ္ထဲမွ အစီစဥ္က်မွဳတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရွိလိုက္ရတဲ့ သီအိုရီေပါ့။ သူ႔မွာေတာ့ အစဦးအေျခအေနဟာ အေတာ္ကို အေရးပါေနသတဲ့။ အစီစဥ္မက်မွဳေတြထဲမွာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနတတ္တဲ့ထဲမွာ အစီစဥ္က်မွဳေလးေတြ ရွိေနတတ္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးကို ဆက္စပ္မိပါတယ္။ ဒါလူ႔ဘဝလို႔။ အဲဒီေတာ့ အေတြးက ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာလည္း အစဦးအေျခအေနဟာ အေရးပါေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတြးျမင္ပံုေတြ၊ အမူအက်င့္ေတြ၊ လူမွဳဆက္ဆံေရးေတြဟာ အစဦးအေျခအေန (ကနဦးအေျခအေန)ေပၚမွာ မူတည္ေနရပါေတာ့တယ္။

ကေလးဘဝက ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကိုလည္း သတိရေစပါတယ္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားရတဲ့ ေက်းငွက္ေလးႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေကာင္က ယဥ္ေက်းျပီး၊ တစ္ေကာင္က ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ၾကီးျပင္းမွဳ အစဦးအေျခအေနေတြ ကြာျခားသြားတာဟာ သူတို႔ကိုႏွစ္ေကာင္အတြက္ မတူညီမွဳေတြ ေပးအပ္လိုက္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူတစ္ဦးျခင္းစီမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အစဦးအေျခအေနတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ျပဳျပင္မွဳကို လူငယ္ဘဝမွာ ခံယူၾကရတယ္။ အေတာ္ေလးကို စြဲလမ္းေစတဲ့ အျပဳအမူေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကို ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ အေတာ္အေရးၾကီးသြားပါတယ္။ ဒါကလည္း ဘာနဲ႔သြားတူလည္းဆိုေတာ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္ရသလိုပါ။

ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာဖို႔အတြက္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အေထာက္အကူဟာ အမ်ားၾကီးကိုလိုအပ္ပါတယ္။ ေျမအေနအထား၊ ေနေရာင္ျခည္ ရရွိမွဳ၊ ေရရရွိမွဳေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒီလို လိုအပ္ခ်က္ေတြအျပင္ ပိုးက်လာတာတို႔၊ သဘာဝေဘးဒါဏ္တို႔ ဘာတို႔လိုမ်ိဳး သူ႔ကိုဖ်က္္ဆီးႏိုင္တာေတြနဲ႔လည္း ေဝးကြာေနမွ လန္းဆန္းတက္ၾကြတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာျပီးေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးအစားနဲ႔သူ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေမႊးရန႔ံနဲ႔လား၊ အဆင္းနဲ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို သံုးတတ္ရင္ ေဆးဖက္ေတာင္ဝင္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးတစ္မ်ိဳးဝင္မိပါတယ္။ သူတို႔တာဝန္ေက်ၾကပါလား။ သူတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန သူတို႔ၾကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူတို႔ အက်ိဳးျပဳတာပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္လက္ညိဳးထိုးတတ္တဲ့ပန္း သိပ္မေတြ႔ဖူးသလိုပါပဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္၊ အထင္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ တာဝန္ေက်ပံုကို ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေမးမိပါတယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ မတူတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လူသားေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေတြးတတ္တယ္။ သင္ယူတတ္တယ္။ တံု႔ျပန္တတ္တယ္။ ေရြးခ်ယ္တတ္တယ္။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကေနတစ္ခု လက္ဆင့္ကမ္းတတ္တယ္။ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ လူသားရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရရင္ေတာင္မွ ျပစ္ပယ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေဝဖန္ႏိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာကိုသြားေတြ႔လည္းဆိုေတာ့ လူေတြက အလြယ္တကူ လက္ညိဳးထိုးတတ္ေနတာပါပဲ။ အသိဆိုတာရွိေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ၾကီးျပင္းရာ၊ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္က မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္၊ ျပစ္ပယ္ႏိုင္ခြင့္ေတြရွိေနေတာ့။ ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ျပစ္ပယ္ၾကတယ္။ ဒါက မေကာင္းခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အျမင္။

ေကာင္းမြန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းရျပန္ျပီ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ရဲ႕တိုးတက္မွဳကို ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္ အားရေနရင္းနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကတာပါ။ လက္ညိဳးျပန္ထိုးရင္လည္း ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့လို႔ ငါတို႔ကေတာ့ ဒီလို ၾကီးျပင္းလာတာ။ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုေစခ်င္ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေျပာသာေနၾကတာ။ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပါဝင္ပက္သက္ေနသူပဲ။ ကိုယ္မေကာင္းရင္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာလည္း ေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ပန္းကေလးေတြလိုေပါ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္ျပီး အက်ိဳးျပဳေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ကိုယ္တတ္စြမ္းသေလာက္၊ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုမွမလုပ္ရင္လည္း ေႏွာင္လာမဲ့မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျမၾသဇာေကာင္းေတြ၊ ေရခံေျမခံေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကေန႔ထိ ျပန္ၾကည့္ၾကမယ္။ ငါက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အစဦးပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ငါ့ကိုဘာေတြေပးခဲ့သလည္း။ အခုေရာ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘာေတြေပးႏိုင္ေနသလဲ။ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ဘာေတြျပန္လို႔ ပူးေပါင္းပါဝင္ေပးႏိုင္ျပီလည္း။ ဘယ္လို အစဦးအေျခအေနမ်ိဳးကို ေႏွာင္တက္လာမဲ့ အျပဳျပင္ခံေလးေတြအတြက္ ေပးခ်င္တာလည္း။ ေမးမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးမိတယ္။

ပန္းကေလးေတြဟာ လန္းဆန္းလို႔ ဝင့္ၾကြားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေရျခံဳအျပံဳးတစ္ခု၊ ခ်မ္းသာရာကိုပဲ ရွာေတာ့မွာလိုလို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ရန႔ံမရွိ အဆင္းမရွိ။ ကဲ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုသာ အားက်ေနမိတယ္ဗ်ာ။

သုခမိန္။…..။