ၿပဳံးပါ

၁။
ၿပံဳးၿပီးေတာ့ ေနတယ္။
ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ ေနတယ္။
ငါ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္။
ငါ ရႊင္လန္းေနတယ္။
ေက်နပ္ျပည့္ဝအားရေနတယ္။
စကၠန္႔တုိင္းမွာ သိေနတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိမွ်ေဝတယ္။
အၾကြင္းမဲ့ခ်စ္တယ္။
………………………………..
ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ေထာင္ကေလးရပ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပုံမွန္ေပါင္ေလးထဲက စာသားေလးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္ လုိက္နာက်င့္ၾကံေနထုိင္ေနတဲ့ ဘဝေနနည္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ကြ်န္ေတာ္ ေနထုိင္ရာ ေဒသက စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းကုိ လစဥ္ တင္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္က လစဥ္ (၅)အုပ္ တင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဆုိင္ေတြဘက္ကုိ အေရာက္အေပါက္နည္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ ႔လေတြမွာ ဖတ္ခြင့္မရပါ။

၃။ တစ္ခါတစ္ရံ တခ်ိဳ ႔ဘေလာ့ေတြမွာ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ(ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းထဲက စာေလးေတြအဝင္အပါ) ေဝငွထားတာဖတ္ရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေရတြင္းထဲက်တဲ့ ေရငတ္သူပမာ အားရဝမ္းသာ ေက်းဇူးတင္မဆုံးပါ။

၄။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ျပဳၾကပါ ခင္မ်ာ။

၅။ E-Journal မွာ ကြ်န္ေတာ္ ပါဝင္ေရးသားေနတာ ဝါသနာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ႏုိင္တာေလးလုပ္ေနတဲ့သေဘာမွ်သာ။

၆။ အခု ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ပါရေစ။ :-)

ဆက္ဖတ္မယ့္ နံပတ္ (၇)ဟာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္နဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ထားတာေလးပါခင္မ်ာ။

၇။

ၿပဳံးပါ

ဘဝကား ဒုကၡႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဒါေပသိ ေကာင္းကင္ျပာ၊ ေနေရာင္ျခည္၊ ကေလးသူငယ္၏မ်က္လုံး စေသာ တအံ့တၾသ တထူးတဆန္းတုိ႔လည္း ဘဝ၌ ရွိသည္။ ဘဝကေတာ့ ဒုကၡခ်ည္းပဲဟု ခံစားေနလွ်င္ မနိပ္။ ဘဝ၏ တအံ့တၾသ တထူးတဆန္းမ်ားႏွင့္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ ေတြ႔ထိေနရလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အတြင္းထဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔ပတ္ပတ္လည္၊ ေနရာတကာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ တအံ့အၾသျဖစ္စရာမ်ား ရွိေနသည္။

က်ဳပ္တုိ႔ မေပ်ာ္ရႊင္၊ က်ဳပ္တုိ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းက ေပ်ာ္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ တျခားသူတို႔ႏွင့္ မေဝမွ်ႏုိင္၊ ခ်စ္သူတုိ႔ကုိေသာ္မွ တမုိးေအာက္ေနသူတုိ႔ကုိေသာ္မွ မေပးႏုိင္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္၊ က်ဳပ္တုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းပါမွ က်ဳပ္တုိ႔ၿပံဳးႏုိင္၍ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သုိ႔ ပြင့္ႏုိင္သည္။ ထုိအခါ က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု က်ဳပ္တုိ႔အသုိက္အဝန္း အက်ိဳးအရွိသည္။

ေကာင္းကင္ျပာ၏အလွကုိ အရသာခံစားဖို႔မ်ား က်ဳပ္တုိ႔အားထုတ္ေနဖို႔ လုိပါသလား။ ေလ့က်င့္ေနဖုိ႔ေကာ လုိပါသလား။ မလုိပါ။ အရသာခံလိုက္႐ုံမွ်သာ၊ စကၠန္႔တုိင္း မိနစ္တုိင္း အဲသလုိ ေနလုိ႔ရသည္။ ဘယ္ေနရာမဆုိ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ေနေရာင္ကုိ အရသာခံႏုိင္စြမ္း က်ဳပ္တုိ႔မွာ ရွိသည္။ ေကာင္းကင္ျပာကုိ ၾကည့္ရန္ အေမရိကန္သြားစရာ မလုိပါ။ အသက္႐ွဴသည္ကုိ သိေနျခင္းမွာ အရသာခံရန္ အနာဂတ္ကုိ သြားစရာ မလုိပါ။ ယခုခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိအရာမ်ားကုိ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ဒုကၡခ်ည္းသာဟု သိေနလွ်င္ က်ဳပ္တို႔ခမ်ာ သနားစရာေကာင္းလွသည္။

က်ဳပ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာသူမ်ားကုိမွ မၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမွ ငဲ့မၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ကုိယ့္အိမ္ထဲ၌ပင္ အခ်ိန္ရွားပါး အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနသည္။ အားလပ္လွ်င္ေသာ္မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ထိေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္အသုံးျပဳရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့။ အဖိုးတန္အခ်ိန္ကုိ ျဖဳန္းပစ္ဖုိ႔ နည္းတစ္ရာရွိေနသည္။ တီဗီဖြင့္သည္။ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္၊ ကားေမာင္း၍ တစ္ေနရာရာ သြားသည္။ ကုိယ္က “ကုိယ္၏ျဖစ္တည္ျခင္း” ႏွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ မရိွလွ၊ မိမိက မိမိကုိယ္ကုိ မၾကိဳက္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနလ်က္ မိမိက မိမိကုိယ္မွ ထြက္ေျပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။

တရားထုိင္ျခင္းကေတာ့ ဘာျဖစ္ေနသည္ကုိ သိဖို႔ ျဖစ္သည္။ က်ဳပ္တုိ႔ ခႏၶာမွာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ စိတ္မွာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ ေဝဒနာမွာ ၿပီးေတာ့ ကမၻာမွာ .. ။ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္း ကေလး ေလးေသာင္း အစာငတ္မြတ္၍ ေသသည္။ ႏ်ဴးကလီးယားထိပ္ဖူး ငါးေသာင္းက ကမၻာကို ေလးငါး ဆယ္ခါထိ ဖ်က္ႏိုင္သည္။ ပသုိ႔ဆုိေစ ေနအ႐ုဏ္တက္မွာ လွသည္၊ နံရံေပၚမွ မနက္ကပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းမွာ အံ့ဖြယ္သရဲ။ ဘဝသည္ စုိးရြံ ႔ဖြယ္ လည္းေကာင္း၍ ရႊင္လန္းစရာလည္း ျဖစ္၏။ တရားထုိင္ျခင္းကား ထုိႏွစ္ခုစလုံးကုိ ထိေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္ေလသည္။ တရားထုိင္ဖို႔ ဣေျႏၵၾကီးႏွင့္ ေနမွရမည္ဟု မမွတ္ႏွင့္။ ေကာင္းေကာင္းတရားထုိင္ဖို႔ အမ်ားၾကီးၿပံဳးရမည္။

မၾကာခင္က ကေလးတစ္စုႏွင့္ ထုိင္ေနခဲ့ရာ “တင္” ဟူေသာ သူငယ္ေလး၏ အၿပံဳးက ခ်စ္စရာေကာင္းလွေၾကာင္း ေတြ႔သည္။ “ တင္ .. မင္းအၿပံဳးက တယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာကုိး”ဟု က်ဳပ္က ေျပာေသာအခါ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဟု “တင္”က ျပန္ေျပာသည္။ “မင္းက ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိဘူး။ က်ဳပ္ကသာ ေက်းဇူးတင္ရမွာ၊ မင္းအၿပံဳးေၾကာင့္ ပုိေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသြားသကြ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာမယ့္အစား ရပါတယ္ဗ်ာ လုိ႔ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သာဓု သာဓုလုိ႔ ေျပာကြာ”

ကေလးတစ္ေယာက္၏ အၿပံဳးျဖစ္ေစ၊ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ အၿပံဳးျဖစ္ေစ အၿပံဳးမ်ားကား အေရးၾကီးသည္။ ၿပံဳးႏိုင္သည္ရွိေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္း၍၊ ေပ်ာ္ေနသည္ရွိေသာ္ က်ဳပ္တုိ႔သာမက လူတုိင္းအတြက္ ေကာင္းလုိ႔ျဖစ္၏။ ယင္းအရာကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္း၏ အေျခခံအက်ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေျဖေလွ်ာ့ဖုိ႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ ရိပ္သာသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ယူရမလား ေအာက္ေမ့ၾကလိမ့္မည္။ သတိ သမာဓိရွိတဲ့ တစ္ရက္တေလေပါ့။ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပံဳးျပ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေသာက္၊ ကမၻာေပၚမွာျဖင့္ တုိ႔ေလာက္ေပ်ာ္တဲ့သူ ရွိမယ္ မထင္ဘူးကြလုိ႔ စကားအတူေျပာဖုိ႔။ တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးဟာ ေနာက္ဆုတ္တာမဟုတ္၊ ေရွ ႔တုိးတာ၊ စႀကၤ ံေလွ်ာက္စဥ္ ျဖစ္ေစ၊ စားဖုိေဆာင္မွာ၊ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အလုပ္အလုပ္ေနစဥ္ျဖစ္ေစ တင္ျပင္ေခြၿပီး တရား႐ႈမွတ္စဥ္ပဲ ျဖစ္ေစ တစ္ေန႔ခင္းလုံး ၿပံဳးရယ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ႏုိင္သည္။ ပထမေတာ့ ၿပံဳးဖို႔ခက္မွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ စဥ္းစား႐ုံပါပဲ။ ၿပံဳးရယ္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸာယ္က က်ဳပ္တုိ႔က က်ဳပ္တုိ႔ပါပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔က က်ဳပ္တုိ႔ကုိယ္အေပၚမွာေတာ့ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေမ့မေလွ်ာ့တဲ့ အပၸမာဒတရား ရွိသူေတြပဲ၊ အဲသလုိ အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ အဲသလုိ အၿပံဳးကုိ ဘုရားကုိယ္ေတာ္တိုင္နဲ႔ ရဟန္းေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္မွာ ေတြ႔ႏုိင္သည္။

တစ္ခါတေလမွာ ခင္မ်ားရြတ္ခ်င္ရြတ္ဖို႔ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ပုဒ္ က်ဳပ္ေပးခ်င္သည္။ အသက္႐ွဴရင္း ၿပံဳးရင္း ရြတ္ပါ။

႐ွဴသြင္းလ်က္ ငါ ခႏၶာကုိ ၿငိမ္ေစသည္
႐ွဴထုတ္လ်က္ ငါ ၿပံဳးေနသည္
ပစၥဳပၸန္ခဏမွာ ငါ ေနသည္
ဤခဏကား အံ့ဖြယ္သရဲဟု ငါသိသည္။

“႐ွဴသြင္းလ်က္ ငါ ခႏၶာကုိ ၿငိမ္ေစသည္” ဤဝါက်ကုိ ရြတ္သည္မွာ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ေသာက္သည္ႏွင့္ တူမည္။ ေအးျမျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္း တုိ႔ခႏၶာတေလွ်ာက္ ျပန္႔သြားသည္ဟု ခင္မ်ာ ခံစားရမည္။ အသက္႐ွဴသြင္းၿပီး ဒီဝါက်ကို က်ဳပ္ရြတ္လ်င္ .. အသက္႐ွဴျခင္းက က်ဳပ္ခႏၶာ၊ က်ဳပ္စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေစသည္ဟု က်ဳပ္တကယ္ ခံစားရသည္။


“႐ွဴထုတ္လ်က္ ငါ ၿပံဳးေနသည္” ခင္မ်ားလည္း အၿပံဳးရဲ့ အာနိသင္ကုိ သိသည္။ အၿပံဳးတစ္ခုဟာ မ်က္ႏွာက ၾကြက္သားမ်ားကုိေလွ်ာ့၊ ခင္မ်ားရဲ့ အာ႐ုံေၾကာအဖြဲ႔ကုိ ေျပေစသည္။ ၿပံဳးလုိက္သည္ႏွင့္ ခင္မ်ားဟာ ခင္မ်ားကုိယ္ကုိ ႏုိင္သူျဖစ္သြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶႏွင့္ သူ၏သာဝကမ်ာ အၿမဲၿပံဳးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပဳံးၾကည့္စမ္းပါ။ အၿပံဳး၏ တအံ့အၾသ တထူးတဆန္းကုိ ခင္မ်ားသိမည္။


“ပစၥဳပၸန္ခဏမွာ ငါ ေနသည္” ဒီမွာ ထုိင္ေနဆဲ တျခားေနရာကုိ က်ဳပ္မစဥ္းစား၊ အတိတ္ျဖစ္ပါေစ၊ အနာဂတ္ျဖစ္ပါေစ။ က်ဳပ္ ဒီမွာ ထုိင္သည္။ က်ဳပ္ဘယ္မွာဟု က်ဳပ္သိသည္။ ထုိဟာကား အေရးၾကီးသည္။ အနာဂတ္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္သည္။ ယခု(ဝါ)ပစၥဳပၸန္မွာ မရွိတတ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေျပာေလ့ရွိသည္။ “ဘြဲ႔ရေအာင္ ေစာင့္ဦးမယ္။ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရတဲ့အခါမွ၊ အဲသည္ေတာ့မွ က်ဳပ္တကယ္ လူစျဖစ္မွာ” ရၿပီးတဲ့အခါမလည္း ေျပာေလ့ရွိသည္။ အလုပ္ရေအာင္ ေစာင့္မွျဖစ္မယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ က်ဳပ္ လူစလုပ္ရမွာ။ အလုပ္ရၿပီးေတာ့လည္း ကား၊ ကားၿပီးေတာ့ အိမ္။ တကယ္စင္စစ္ ပစၥဳပၸန္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္ၾကသည္ မဟုတ္။ ဘယ္ေတာ့မွန္းမသိေသာ အနာဂတ္။ ထုိအနာဂတ္ဆီသုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔၏ ရွင္သန္ေနထုိင္ျခင္းကုိ ေရႊ ႔ထားေလ့ရွိသည္။ “အခု”ဆုိေသာ ခဏမွာ မေန။ တစ္ဘဝလုံး ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ က်ဳပ္တုိ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ဟန္ မတူ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနနည္း..ဘဝေနပုံထုိင္ပုံနည္း ေျပာရလွ်င္။ ယင္းေနနည္းကား ပစၥဳပၸန္မွာ တည္ရွိျခင္း၊ “ဒီမွာ”၊ “ယခု”က်ဳပ္တုိ႔ ရွိေနသည္။ ဒီခဏသည္သာ က်ဳပ္တို႔ရွင္သန္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု သိမွတ္ျခင္းျဖစ္သသည္။

ဤခဏကား အံ့ဖြယ္သရဲဟု သိသည္။ ဤခဏသာ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္။ “ဒီမွာႏွင့္ ယခု” ၌ ရွိလ်က္ ပစၥဳပၸန္ဆတ္ဆတ္ကုိ ခံစားရန္၊ ဤသည္ကား က်ဳပ္တုိ႔၏ အေရးၾကီးဆုံးကိစၥ ျဖစ္သည္။ “တည္ၾကည္၊ ၿပံဳး၊ ယခု ခဏ၊ တထူးတဆန္း အံ့ဖြယ္ သရဲ တစ္ခဏ” ခင္မ်ား ၾကိဳဳးစားၾကည့္စမ္းမည္ဟု က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

သစ္ခ္နတ္ဟန္(ေရး)
ေမာင္ျမတ္ထင္(ျမန္မာျပန္)

(ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၇)၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၇ ပါ စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ မွ ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ေဝမွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)