just 4 fun

လူတစ္ခ်ိဳ႔က ဒီလိုမ်ိဳးေတြအတြက္ ေငြကုန္ခံေနၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေဗဒင္ေမးစရာမလို၊ ဒါေလးကိုဖတ္ၾကည့္ပါ။ စိတ္ဝင္စားဖို႔လည္းေကာင္းတယ္။ အခ်ိန္လည္းသိပ္မေပးရဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သိပ္မခံစားပါနဲ႔။ အေပ်ာ္ေပါ့။ အေျဖေလးေတြက အခုလက္ရွိ ခင္ဗ်ားကိုေျပာတာေနာ္။ အရင္ကခင္ဗ်ားမဟုတ္ဘူး။

ကဲ၊ ခဲတံလြယ္မယ္ဆိုရင္လည္း ခဲတံ။ ေဘာလ္ပင္လြယ္မယ္ဆိုလည္း ေဘာလ္ပင္ေပါ့။ စာရြက္တစ္ရြက္လည္း ေဆာင္ထားလိုက္ေနာ္။ ေမးခြန္း(၁၀)ခုရွိမယ္။ တစ္ခုျခင္းစီရဲ႕ ေမးခြန္းနံပါတ္နဲ႔ အေျဖေခါင္းစဥ္ေလးေတြကို ေရးမွတ္ထားလိုက္ပါ။ အစဥ္လိုက္ေလးေပါ့။ ကဲစၾကမယ္။

(၁)
ခင္ဗ်ားအတြက္ ေန႔တေန႔မွာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ။
(က) မနက္ခင္း
(ခ) ေန႔လည္ခင္းနဲ႔ အေစာပိုင္းညေနခ်ိန္
(ဂ) ညဥ္႔နက္ခ်ိန္

(၂)
ခင္ဗ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ ပံုစံက …
(က) ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ မေႏွးမျမန္
(ခ) ေျခလွမ္းစိပ္စိပ္နဲ႔ မေႏွးမျမန္
(ဂ) ပံုမွန္လွမ္းရင္းနဲ႔ ေခါင္းေမာ့ထားမယ္။ ေလာကၾကီးကို ရင္ဆိုင္ေတာ့မဲ့ပံု
(ဃ) ပံုမွန္လွမ္းတယ္။ ေခါင္းငံုထားရင္း။

(င) ေျဖးေျဖး ေႏွးေႏွးပဲ ေလွ်ာက္တယ္။

(၃)
လူေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အမူအရာက …
(က) မတ္တတ္ရပ္ရင္း လက္ပိုက္ထားမယ္။
(ခ) လက္ေခ်ာင္းေလးေတြခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ထားမယ္။
(ဂ) လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ တစ္ေခ်ာင္းတည္း ခါးေထာက္ထားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြထဲကို ႏွိဳက္ထားမယ္။
(ဃ) ခင္ဗ်ားရဲ႕ စကားေျပာေဖာ္ကို ထိကိုင္ရင္း။
(င) ဆံပင္သပ္ရင္း။ ဒါမွမဟုတ္ နားရြက္ေလးကို ေဆာ့ေနရင္း။ ဒီလိုမွမဟုတ္ မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေနရင္း။

(၄)
ခင္ဗ်ား အနားယူတဲ့အခါမွာ ထိုင္တတ္တဲ့ပံုစံက …
(က) ဒူးေခါင္းကိုေကြးလို႔ ပူးကပ္ထားမယ္။
(ခ) ေျခခ်ိတ္ထားမယ္။
(ဂ) အေၾကာေတြေျဖေလ်ာ့လို႔ ေျခဆင္းထားမယ္။
(ဃ) ေျခတစ္ဖက္ေကြးလို႔ ဖိထိုင္ထားမယ္။

(၅)
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ တစ္ခုခုေတြ႔တဲ့အခါ ခင္ဗ်ားတံု႔ျပန္ပံုက …
(က) အားပါးတရ ရယ္ေမာမယ္။
(ခ) ခပ္က်ယ္က်ယ္မဟုတ္ပဲ ရယ္ေမာမယ္။
(ဂ) ေအးေအးပံုမွန္ေလးပဲ ရယ္ေမာမယ္။
(ဃ) ျပံဳးတံု႔ ျပံဳးေရာင္ (မခိုးမခန္႔)ေလး ရယ္ေမာတယ္။

(၆)
ခင္ဗ်ားက ပါတီပြဲတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမွဳေရးပြဲတစ္ခုခုကို သြားရတဲ့အခါမွာ …
(က) လူေတြသတိထားမိေအာင္ ႏွဳတ္ဆက္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ဝင္သြားတတ္တယ္။
(ခ) တိတ္တဆိတ္ပဲဝင္သြားတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားအသိ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလားလို႔ ဟိုဒီရွာရင္းနဲ႔။
(ဂ) တိတ္တဆိတ္နဲ႔ ဘယ္သူမွသတိမထားမိေအာင္ ေအးေဆးပဲ ဝင္သြားတတ္တယ္။

(၇)
ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေႏွာင့္ယွက္လာခဲ့ရင္ (စကားေျပာလာခဲ့ရင္) ခင္ဗ်ားက …
(က) ေအးေဆးပဲ လုပ္လက္စကို နားလိုက္တယ္။
(ခ) အရမ္းစိတ္ဆိုးသြားတတ္တယ္။
(ဂ) အေပၚက ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးရဲ႕ ၾကားတစ္ေနရာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ တံု႔ျပန္တတ္တယ္။

(၈)
ဘယ္အေရာင္ေလးကို ခင္ဗ်ား အႏွစ္သက္ဆံုးလည္း။
(က) အနီေရာင္ (သို႔) လိေမၼာ္ေရာင္
(ခ) အနက္ေရာင္
(ဂ) အဝါေရာင္ (သို႔) အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
(ဃ) အစိမ္းေရာင္
(င) အျပာမွိဳင္းမွိဳင္း (သို႔) ပန္းခရမ္းေရာင္
(စ) အျဖဴေရာင္
(ဆ) အညိဳေရာင္ (သို႔) မီးခိုးေရာင္

(၉)
ခင္ဗ်ားညအိပ္ရာဝင္တဲ့အခါ အိပ္မေပ်ာ္ခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ခင္ဗ်ားလွဲေနတတ္တဲ့ ပံုေလးက …
(က) ပက္လက္ကေလး ေျဖေလ်ာ့ေနတတ္တယ္။
(ခ) ေမွာက္ခံုေလး ေျဖေလ်ာ့ေနတတ္တယ္။
(ဂ) ေဘးတစ္ေစာင္းေလး ေကြးေနတတ္တယ္။
(ဃ) ေခါင္းေအာက္မွာ လက္တစ္ဖက္ခုရင္း ေနတတ္တယ္။
(င) ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ေခါင္းကိုဝွက္ရင္း ေနတတ္တယ္။

(၁၀)
မၾကာခဏ ခင္မ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား အိမ္မက္တတ္တာက …
(က) က်ဆံုးေနသူ
(ခ) တြန္းတိုက္ တိုက္ခိုက္ေနရတတ္သူ
(ဂ) တစ္စံုတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနရတတ္တယ္။
(ဃ) ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းေနရတတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျမာလြင့္ေနတတ္တယ္။
(င) ခင္ဗ်ား အိမ္မက္ မက္ေလ့မရွိဘူး။
(စ) ခင္ဗ်ား စိတ္ေပ်ာ္စရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အိမ္မက္ေလးေတြပဲ မက္ေလ့ရွိတယ္။

ကဲ ေမးခြန္းေလးေတြကေတာ့ ကုန္သြားျပီ။ ခင္ဗ်ားမွတ္ထားတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ အေျဖေလးေတြအလုိက္ အမွတ္ေလးေတြရွိတယ္။ တစ္ခုျခင္းစီကို အမွတ္ေလးေတြမွတ္ျပီး အားလံုးေပါင္းလိုက္အံုးေနာ္။ ရလာတဲ့ အမွတ္ေပါင္းအလိုက္ ခင္ဗ်ားဟာ ဘယ္လိုလူလည္းလို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ အေပ်ာ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရမွတ္ေလးကို ကြန္မန္႔မွာ ေရးေပးသြားအံုးေနာ္။ အားလံုးလည္း သိရတာေပါ့။

နံပါတ္စဥ္အလိုက္ အမွတ္ေလးေတြကေတာ့ ….
(၁) (က)၂ (ခ)၄ (ဂ)၆
(၂) (က)၆ (ခ)၄ (ဂ)၇ (ဃ)၂ (င)၁
(၃) (က)၄ (ခ)၂ (ဂ)၅ (ဃ)၇ (င)၆
(၄) (က)၄ (ခ)၆ (ဂ)၂ (ဃ)၁
(၅) (က)၆ (ခ)၄ (ဂ)၃ (ဃ)၅ (င)၂
(၆) (က)၆ (ခ)၄ (ဂ)၂
(၇) (က)၆ (ခ)၂ (ဂ)၄
(၈) (က)၆ (ခ)၇ (ဂ)၅ (ဃ)၄ (င)၃ (စ)၂ (ဆ)၁
(၉) (က)၇ (ခ)၆ (ဂ)၄ (ဃ)၂ (င)၁
(၁၀) (က)၄ (ခ)၂ (ဂ)၃ (ဃ)၅ (င)၆ (စ)၁

အမွတ္ေပါင္းၾကည့္ျပီးသြားျပီဆိုရင္ေတာ့၊ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေပေတာ့။ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလူလည္း ဆိုတာကို း) …

အမွတ္(၆၀)ေက်ာ္တယ္ဆိုရင္ -
တစ္ျခားလူေတြက ခင္ဗ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမဲ့လူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားက မာနၾကီးတယ္၊ အတၱၾကီးတယ္၊ ျပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကို အေပၚစီးကေန ေျပာဆိုခ်င္တယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ခင္ဗ်ားကို ေလးစားၾကမယ္၊ ႏွစ္သက္ၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ယံုၾကည္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းဖို႔ကို စိတ္မပါၾကဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

အမွတ္(၅၁)ကေန (၆၀)အထိဆိုရင္ -
တစ္ျခားလူေတြက ခင္ဗ်ားဟာ စိတ္လွဳပ္ရွားလြယ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ထက္သန္သူ၊ တစ္ခါတရံမွာလည္း အလြယ္တကူ လက္ေလ်ာ့တတ္တယ္လို႔ ျမင္ၾကမယ္။ စိတ္ကူးရေနရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လို ပါပဲတ့ဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ျမန္ျမန္ေပးတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ရဲရင့္သူတစ္ေယာက္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ စြန္႔စားမွဳတစ္ခုခုကို လုပ္ေနတတ္တယ္။ ဥပမာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း စြန္႔စားမွဳေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အေပါင္းအသင္းျဖစ္ရမွာကိုလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ရွိေနၾကတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ထက္သန္မွဳေတြက တျခားသူတို႔အေပၚ စိုးမိုးႏိုင္(ႏွိဳးဆြႏိုင္)လို႔ပါပဲ။

အမွတ္(၄၁)ကေန (၅၀)အထိဆိုရင္ -
တစ္ျခားသူေတြက ခင္ဗ်ားဟာ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတတ္သူ၊ အျမဲႏွိဳးၾကားေနသူ၊ စြဲေဆာင္မွဳရွိသူ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သူ တစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္ေနတတ္ျပီး အမွဳကိစၥေတြကို အျမဲပဲ စိတ္ဝင္စားေနတတ္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ေနာက္ျပီးခင္မ်ားဟာ အျမဲတမ္းလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို အေလးအနက္ေတြးေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိုင္းျခားခ်င့္ခ်ိန္တတ္ျပီး ျပႆနာေတြကို ေခါင္းထဲထည့္မထားတတ္သူပါ။ လူေတြက ခင္ဗ်ားကို ၾကင္နာတတ္သူ၊ ညွာတာေထာက္ထားတတ္သူ၊ ျပီးေတာ့ နားလည္ေပးႏိုင္သူလို႔လည္း ျမင္ၾကမယ္။ အျမဲပဲ သူတို႔ေတြအေပၚမွာ အားေပးလို႔ ကူညီေနတတ္သူလို႔လည္း ခံယူၾကတယ္။

အမွတ္(၃၁)ကေန (၄၀)အထိဆိုရင္ -
တစ္ျခားသူေတြက ခင္ဗ်ားကို ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သူ၊ သတိရွိသူ၊ ဂ႐ုတစိုက္ေနထိုင္တတ္ျပီး လက္ေတြ႔ဆန္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ားဟာ ပါးနပ္လိမၼာသူ၊ ေမြးရာပါ ပါရမီကိုက ေကာင္းသူ၊ အရည္အခ်င္းရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေခတ္ဆန္ဆန္လည္း ေနတတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ အလြယ္တကူနဲ႔ ျမန္ျမန္ အေပါင္းအသင္း မလုပ္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေပါင္းအသင္းကို အရမ္းပဲ သစၥာရွိစြာ ေပါင္းသင္းတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေပၚမွာလည္းပဲ သစၥာရွိစြာ ေပါင္းသင္းသူေတြကိုသာ အဲဒီလို ျပန္လည္ေပါင္းသင္းတတ္သူပါ။ ခင္ဗ်ားကို နားလည္လိုသူေတြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ တစ္ကယ္ကို ယံုၾကည္စြာ ေပါင္းသင္းေနသူ ျဖစ္မွ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ယံုၾကည္မွဳျပိဳလဲသြားရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရတတ္သူပါ။

အမွတ္(၂၁)ကေန (၃၀)အထိဆိုရင္ -
တစ္ျခားသူေတြက ခင္ဗ်ားကို လံုလရွိသူတစ္ေယာက္။ ဒါေပမဲ့ ပ်ာယာခတ္ျပီး ဇီဇာေၾကာင္တတ္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ သူတို႔တေတြက ခင္ဗ်ားဟာ သတိရိွသူ၊ အျမဲတမ္းလိုလို ဂ႐ုတစိုက္လုပ္တတ္သူ၊ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္နဲ႔ မနားမေန အလုပ္လုပ္တတ္သူလို႔လည္း ျမင္ၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးရသလိုလုပ္ေနတတ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတိုက္တြန္း ႏွိဳးဆြလိုက္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ တစ္ျခားသူေတြက သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ေနတတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျပႆနာေတြကို အေသအခ်ာ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး မထင္ရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ႏွစ္ျခိဳက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ခင္ဗ်ား ဒီလိုခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းႏိုင္တာကိုက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္လို႔လည္း ေတြးၾကတယ္။

အမွတ္ေပါင္းက (၂၁)ရဲ႕ ေအာက္မွာဆိုရင္ေတာ့ …
တစ္ျခားသူေတြက ခင္ဗ်ားကို ရွက္တတ္သူ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတတ္သူ၊ အဆံုးအျဖတ္မေပးႏိုင္သူ၊ အတိတ္ကို အျမဲတမ္း ျပန္ၾကည့္ေနတတ္သူတစ္ေယာက္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကေန အျမဲပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို လိုခ်င္ေနသူ။ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းရမွာ ကိစၥအသစ္ေတြမွာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရမွာကို မလိုလားတတ္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ခင္ဗ်ားဟာ အျမဲတမ္း တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနတတ္တယ္။ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို စဥ္းစားျပီး ေတြးေၾကာက္ေနတတ္သူလို႔ ျမင္ေနတတ္တာပါ။ အပ်င္းၾကီးတယ္လို႔ကလည္း ထင္ၾကေသးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ခင္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ နားလည္တဲ့သူေတြကသာ ခင္ဗ်ားဒီလိုမဟုတ္တာကို သိၾကမယ္။


ကဲ။ ေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖေတြကေတာ့ ျပီးသြားပါျပီ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္သူေတြကို အပ်င္းေျပေစခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ။ Forward mail တစ္ခုကေန ရလာတာေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘာသာျပန္ေပးလိုက္ပါတာ။ (တတ္ႏိုင္သေလာက္ အဘိဓါန္လွန္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။) တစ္ကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ စကားေလးတစ္ခုလည္း ရွိေနတာကိုး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္တတ္ဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္မန္႔မွာ ကိုယ္ရတဲ့ အမွတ္ေပါင္းေလးကိုေတာ့ ေျပာျပေပးသြားေနာ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို စပ္စုသလိုမ်ား ျဖစ္သြားမလားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတြ႔ခါစတုန္းက စမ္းၾကည့္တာ အမွတ္က ၃၁-ကေန ၄၀အတြင္းရွိတယ္။ ဘာသာျပန္ျပီး ထပ္စမ္းၾကည့္တာလည္း ဒီလိုပဲဗ်။ သူေျပာထားသလိုလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သလိုလို။

ကဲ… ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ခံစားမိေသာသီခ်င္းမ်ား....

Data လုိလို ့ CD အေဟာင္းေတြျပန္ၾကည့္ရင္းနဲ ့

ပုံလွလွေလးေတြ ....

သီခ်င္းေတြ ......

ျပန္ေတြ ့တာနဲ ့Movie ေလးလုပ္ျပီးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္....

အကုန္လုံးကို Internet ကေနယူထားေပမဲ့

Source ကိုေတာ့မသိေတာ့ဘူး...

မယ္ၾကိဳက္တဲ့သီခ်င္းမို ့အမွတ္တရတင္ေပးလိုက္ပါတယ္...

မယ္(26.10.08)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

From . . . . To . . . .

. . . . . . မွ
သို႕ . နတ္ဆိုးေလး

လကြယ္ လမိုက္
ဂရုစိုက္ဖို႕ေမ့ရင္း
ရင္တြင္းက စကားေတြ
ဂစ္တာေပြ႕ျပီး အံထုတ္
မိုးဘယ္ေလာက္ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္
လိုက္ကာ လွဳပ္မွ ျပန္တဲ့ သူရယ္ . . . . .

ေမ့ အခန္းဆီ ေငး
ေျဖးေလးစြာ တီးခတ္
ျဖာထြက္လာတဲ့ သံစဥ္ အစ
ေမ့ရင္ကို ထိရွတာ
သူလည္း သိမွာပါေလ ။

ေဟာ . . . ခုညဆိုၾကည့္ကြယ္
ျခင္ကလည္းကိုက္
ႏွင္းလည္း ရိုက္ေသး
ဒီေလာက္ေအးတဲ့ လမ္းေပၚ
ေမာ္ၾကည့္လ်က္ သံစဥ္ထုတ္
ေမ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ . . . . .
ကုတင္ေပၚ ေစာင္ျခံဳေကြး
စာအုပ္ေလး ဖတ္ျပီး
သံစဥ္ေလး နားဆင္
ဒီလိုေနခ်င္ ေပမယ့္
မသနားတတ္တဲ့ ႏွင္းၾကား
သူ႕ကို မထားရက္တာေၾကာင့္
ကဲပါေလ . . . . . ခန္းဆီးေလး လွပ္ျပီး
၀ရံတာထြက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မယ္ . . . ။ ။


ျဖတ္သန္းခဲ့ဘူးေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ့
သေျပ၊ ေတာင္ဇလပ္ ( အင္း စိန္ GTI)
သဇင္ ၊စဥ့္ကူ (RC2)
က်ေနာ္တို႕အားလံုးရဲ့ အသဲေက်ာ္ G-Hall ( RIT)
မန္းခ်ယ္ရီ ၊မန္းသီရိ၊ မန္းသဇင္ (ယၡင္ ျပင္စည္) (MIT)
ေခတ္ျပိဳင္ အေဆာင္သူမ်ား အတြက္ အမွတ္တရ ျပံဳးရယ္ စရာ ၊ အေဆာင္သားမ်ားအတြက္ လြမ္းစရာ ညမ်ား ၊ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ရဲ့ ဒုကၡကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရေသာ ကိုၾကီးဟန္၊ ဦးမံ ၊ ဦးစိုး၊ ရင္ခြင္ျငိမ္း (ဧရာ အေနာက္) တို႕အတြက္ အမွတ္တရ ပါခင္ဗ်ာ ။
ကိုမ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ ရဲ့ သီခ်င္းေလး “ . . . ကိုယ္တကယ္ခ်စ္ေသာမိန္းကေလးနဲ႕ အတူရွိတဲ့ ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ” လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ သလိုေပါ့ခင္ဗ်ာ က်ေနာ္လည္း အဲလိုသာဆို ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း သတ္သတ္မွ် နဲ႕ ဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
တာတူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

to my lovely Mom!

အႏွိဳင္းမဲ့ ေမတၱာရွင္

ေမေမ…
ႏွဳတ္ဝယ္ဖြဖြ တသသရြတ္ရင္း
ေတာင္းဆုပန္ေျခြ
ေနေကာင္းပါေစ ေမြးေမေမ။

(၁)
ေမေမ…
အားအင္ေတြကိုျဖည့္ဆည္း
ခ်စ္သမီးရဲ႕ ဘဝခရီး လမ္း
ၾကမ္းတမ္းမွဳေတြကင္းေဝး
ပန္းခင္းထားတဲ့လမ္း ျဖစ္ေစဖို႔အေရး
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့
ခေရာင္းလမ္းကိုျဖတ္
ဆူးခင္းလမ္းျဖစ္လည္း ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။

(၂)
ခ်စ္ရတဲ့သား
ၾကီးတဲ့အခါ အားျဖစ္ေစဖို႔။
ခ်စ္ရတဲ့သမီး
ၾကီးတဲ့အခါ ထီးျဖစ္ေစဖို႔။
ဘဝရဲ႕လွိဳင္းဒဏ္ ရုန္းကန္လို႔ရင္ဆိုင္ရင္း
သားေလးမ်က္ႏွာ ေသာ္တာေငြစင္
သမီးေလးမ်က္ႏွာ သီတာေရစင္ လို႔
စိတ္မွာစြဲမွတ္
သားသမီးေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။

(၃)
မိဘတို႔ဝတၱရား ငါးပါးထက္မက
ပိုျပီးမ်ားလွတဲ့ အနႏၱေမတၱာေတြနဲ႔
လုပ္ေကၽြးျပဳစု ယုယပိုက္ေထြး
လိုခ်င္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရင္း
ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ကိုယ့္ေနရာေလး
ေသခ်ာစြာ ရဖို႔အတြက္
ဘြဲ႔တစ္ခုကိုလည္း အပ္ႏွင္း လို႔ေပးခဲ့ေသးတယ္။

(၄)
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္
အသိၪာဏ္ မၾကြယ္ေသးခင္က
ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္း စစ္ကိုင္းပဲေရာက္
မေတာက္တေခါက္ အေတြးေတြေၾကာင့္
လမ္းေပ်ာက္လို႔ မသြားရေအာင္
ႏူးညံ့တဲ့အျပံဳး ခ်ိဳသာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔
လမ္းမွန္ေပၚကိုဆြဲတင္
အရာရာကိုျမင္တတ္ေအာင္
ေမေမက သင္ေပးခဲ့တယ္။

(၅)
ေမေမေပးလိုက္တဲ့ ဘြဲ႔တစ္ခု
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသံုးျပဳဖို႔
ေလာကၾကီးထဲကိုတိုးဝင္
ေျခခ်လို႔မွ မရေသးခင္မွာ
လူေတြရဲ႕အေၾကာင္း ေလာကရဲ႕အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းသိေစဖို႔အေရး
လက္ေတြ႔က်က် ပညာရေအာင္
ေမေမက သင္ျပေပးခဲ့ေသးတယ္။

(၆)
ေလာကရဲ႕ဇာတ္ခံုမွာ
ဘဝအဖံုဖံုနဲ႔ လွဳပ္ရွားရင္း
ကယ္မလိုနဲ႔ ဖယ္ခြာ
ကူမလိုနဲ႔ ႐ႈတ္ခ်
ဝမ္းနည္းသေယာင္နဲ႔ ဟားတိုက္ၾကတဲ့
တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြရဲ႕
ဟန္ေဆာင္ မ်က္ႏွာဖံုးအတုေတြအေၾကာင္း
ေမေမကိုယ္တိုင္ သိေစခဲ့တယ္။

(၇)
တစ္ခါတစ္ခါ လူေတြနဲ႔အဆင္မေျပ
ေလာကၾကီးနဲ႔ မေၾကလည္ေလေတာ့
အရာရာကို စိတ္တိုင္းမက်
အဆိုးဘက္ကခ်ည္း ျမင္ေလတဲ့အခါ
အေမ့ဘဝကိုပမာျပဳ
သမီး အံတုႏိုင္ေအာင္ အားေပးခဲ့တယ္။
….. ကံၾကမၼာျဂိဳဟ္ဆိုးဝင္လို႔
အဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္၊ အ႐ံႈးေတြကို ဆင္ႏႊဲ
လူေတြလည္း ဝိုင္းျပီးျပစ္တင္ခ်ိန္မွာ
ေမေမ့ရင္မွာ ေခါင္းဝွက္ေစရင္း
သမီးဘက္ကအျမဲ
ရပ္တည္လို႔ေပးမဲ့ အေမ
အ႐ံႈးမေပးစတမ္းတဲ့ေလ။

(၈)
ဘယ္အရြယ္ပဲေရာက္ေရာက္
အေမ့ရဲ႕မ်က္စိေအာက္မွာေတာ့
သမီးက ကေလးပဲရွိေသးတယ္။
ဘယ္လိုပဲေနေန
အေမ့မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့
သမီးက အလွဆံုးပဲတဲ့ေလ။
သမီးေပ်ာ္ရင္ အေမလည္းေပ်ာ္သလို
သမီးငိုေၾကြးတဲ့အခါမွာလည္း
အေမက ပူေဆြးတတ္ေသးတယ္။


ေမေမ…
ႏွဳတ္ဝယ္ဖြဖြ တသသရြတ္ရင္း
ေတာင္းဆုပန္ေျခြ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ျပဳပါအေမ။
ေမေမ…
ႏွဳတ္ဝယ္ဖြဖြ တသသရြတ္ရင္း
ေတာင္းဆုပန္ေျခြ
အေမနဲ႔သမီး၊ သမီးနဲ႔အေမ
ဘယ္လိုဘဝမွာပဲေနေန
အျမဲထာဝရ အေမ့ရဲ႕သမီးဘဝ
ရပါရေစ မာတာမိခင္ ေမြးေမေမ။…..။

Rhyme (10:45 PM)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Specific & Absolute Values

“ဇ”၏ ပကတိတန္ဖိုးမ်ား

ပကတိဆုိရာမွာ ‘အေပါင္း’ ‘အႏႈတ္’ ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၾကည့္တာ။ ဇ မွာလည္း ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ဒြန္တြဲျမဲပဲ။ ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ဖယ္ထုတ္ၿပီး စြမ္းတာ တစ္ခုပဲ ယူၾကည့္မွာ။

လူေတြမွာ ‘ဇ’ ကုိ အထူးတန္ဖုိး လုိ႕သခ်ာၤမွာလုိ သတ္မွတ္လုိ႕ရမလား။ “သိပ္လုပ္စရာမလုိလုိက္ဘူး၊ လြယ္လြယ္ကူကူူ ၿပီးသြားတယ္။” ဆုိတာမ်ဳိးဟာ သူ႕ရဲ႕ ပင္ကုိဗီဇအစြမ္းေၾကာင့္လား။ ေမးခြန္းနဲ႔စရတာက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆြးေႏြးၾကည့္တဲ့သေဘာပဲ။
ပကတိဆုိရာမွာ ‘အေပါင္း’ ‘အႏႈတ္’ ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၾကည့္တာ။ ဇ မွာလည္း ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ဒြန္တြဲျမဲပဲ။ ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ဖယ္ထုတ္ၿပီး စြမ္းတာ တစ္ခုပဲ ယူၾကည့္မွာ။
အျခားတုိ႔ ႏုစဥ္ကစၿပီး ကိုယ္ေလ်ွာက္ေနတဲ့လမ္းကုိ မရဲတရဲ ျပန္ျပန္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ဒီလမ္းက ဘယ္ကုိဦးတည္ေနတာလည္းေပါ့။ ကုိကေတာ့သြားေနတာ အေသအျခာပဲ။ ေရွ႕ကုိလား၊ ေနာက္ကုိလား။ အေပၚကုိလား၊ ေအာက္ကုိလား။ ေဘးကုိပဲ ထြက္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဝကၤပါထဲမွာ လည္ေနတာလား။
အေရးတၾကီး ဇ ရဲ႕အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရတာက ဘဝရဲ႕လမ္းေတြေလ်ွာက္ရာမွာ သူ႕ရဲ႕ ေနရာက အေရးၾကီးတယ္လုိ႕ ယူဆလုိ႕ပဲ။
ေနာက္ ဇ ကုိ ဓါးလုိပဲ ေသြးေပးလုိ႕ရတယ္။ တုံးသြားေအာင္ လုပ္လုိ႕လည္း ရတယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႕႔ပဲ ခက္မွာ။
ေနာက္ ဇ က အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ေပၚမွာလည္း မူတည္ၿပီး အစြမ္းျပတတ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဇ ပုိင္ရွင္ေတြကုိယ္တုိင္ သတိမထားမိတတ္တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အထူးသတိထားၿပီး ထိန္းေၾကာင္းသြားဖုိ႕ပဲ။
ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႕က ဇ ကုိ ေန႕စဥ္လုပ္ငန္းေတြမွာ သုံးပုံပဲ။ သခ်ာၤညီမွ်ျခင္းတစ္ခုမွာ အထူးကိန္းေသတန္ဖုိး ထည့္သလုိပဲ။ ညီမွ်ျခင္းက သာမန္ အေပါင္း၊အႏႈတ္လား အေျမႇာက္၊အစားလား ထပ္ကိန္းေတြနဲ႕လား။ အဲဒီညီမွ်ျခင္းမွာ ဇ က ဘယ္ေနရာက ပါဝင္ရမွာလည္း။ ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး ရလဒ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဴိး ထြက္လာမယ္။ ကြာဟမႉ ေတြ ေတြ႕ရမယ္။ အံ့ဩေလာက္စရာ ဘာထူးျခားမႉမွ မရွိပါဘူး။
အျခားတုိ႕ အေနနဲ႕ လုပ္ႏုိင္တာက ေသြးေနဖုိ႕၊ အေျခအေန၊အခ်ိန္အခါ သေဘာေပါက္ဖုိ႕နဲ႕၊ ညီမွ်ျခင္းကုိ ေရြးျခယ္တတ္ဖုိ႕ပဲ။ ေနာက္ ကုိယ့္ေရြးျခယ္မႉမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနထုိင္သြားဖုိ႔ပဲ။
ေလးစားလ်ွက္။ ။

The other.(ကိုအျခားကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ -- သုခမိန္)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

အားမာန္

ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖ့ရဲ့ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္မွတ္မိသလုိ ေဝမွ်ပါရေစ။

ဒီကဗ်ာေလးဟာ က်ေနာ္ထက္ အသက္ၾကီးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ၾကီးလည္းေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ။

E-Journal မွာ အေမရဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ အေရအတြက္တစ္ခုထိ မွ်ေဝခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ အေဖ့ရဲ့ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္သာ မွ်ေဝရပါေသးတယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တစ္မိသားစုလုံးဟာ အေဖ့ေၾကာင့္သာ စာေပအႏုပညာနဲ႔ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ နီးစပ္မႈရွိခဲ့ၾကတာပါ။ မဝင့္မဝါေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ျမိဳ့ကေလးတစ္ဝုိက္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအဝင္အပါလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အေဖဟာ တစ္ဘဝလုံးေပးဆပ္ထားခဲ့တာပါ။ အေဖ့ရဲ့ ဘဝဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္မိသားစုလုံးပါ။

ဒီအေဖ၊ ဒီအေမရဲ့သားျဖစ္ရတာကုိ က်ေနာ္ဘယ္အရာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ပါ။

အားမာန္

ခ်ိဳင့္ေတြ႔ရင္ဖုိ႔
ေတာင္ပုိ႔ကုိၿဖိဳ
ေခ်ာင္းအုိကုိ တံတားခင္း
တုိ႔သြားျခင္းကုိ မတားနဲ႔။

တုိ႔ရည္မွန္းထား
ပန္းတုိင္သြားဖုိ႔
အင္အားအျပည္႔တုိ႔မွာရွိတယ္။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာျဖစ္ရပ္မ်ားသို ့.....

လူေတြကဘာကိုပဲလုပ္လုပ္…
ဘာကိုပဲဆုံးျဖတ္ဆုံးျဖတ္….
အေကာင္းဆုံးေတြကိုေမွွွ်ာ္လင့္ျပီးလုပ္ခဲ့ၾက…
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခဲ့ၾကမွာပါ….မယ္ကိုယ္တိုင္လည္းအေကာင္းဆုံးကိုေမွွ်ာ္လင့္ျပီးဆုံးျဖတ္ခဲ့…လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္…

အေကာင္းဆုံးကိုပဲေမွွ်ာ္လင့္ခဲ့ျပီး
အေကာင္းဆုံးေတြပဲျဖစ္လာမယ္လို ့ထင္ခဲ့တယ္…
ဒါေပမဲ့မယ္ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့သလို အေကာင္းဆုံးေတြျဖစ္မလာခဲ့ဘူး….
ေနာက္ဆုံးရလဒ္ကေတာ့ထင္ထားတာရဲ ့
ေမ်ွာ္လင့္ထားခဲ့တာနဲ ့ဆန္ ့က်င္ဖက္ေတြပဲ…
ဘာေၾကာင့္အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရလည္းဆိုတဲ့အေျဖကိုေသခ်ာျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္မိေတာ့
မယ္ကအေကာင္းဆုံးေတြကိုေမ်ွာ္ပဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတာကို…
အဲဒီကိစၥနဲ ့ပတ္သက္ျပီး
အရုိးသားဆုံး၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက နွလုံးသားကိုပဲအားကိုးခဲ့ျပီး
ဦးေႏွာက္ကိုသုံးဖို ့ေမ့ေနခဲ့တယ္…..
အဲဒီကိစၥနဲ ့ပတ္သက္ျပီးရလာမဲ့ရလဒ္က အေကာင္းဆုံးျဖစ္နိုင္မျဖစ္နိုင္ဆိုတာကိုေသခ်ာမစိစစ္မိခဲ့ဘူး…
အဲဒီကိစၥနဲ ့ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ဇစ္ျမစ္ေတြကို ေသခ်ာမဆန္းစစ္ခဲ့မိဘူး…
လူေတြကအေကာင္းဆုံးေတြသာေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကျပီး…
အေကာင္းဆုံးေတြရနိုင္မရနိုင္ဆိုတာကိုေသခ်ာမတြက္ဆခဲ့လိုတာ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့အရာေတြနဲ ့လြဲခဲ့ၾကတာေနမယ္….
မယ္အတြက္ကေတာ့….သင္ခန္းစာရလိုက္တာက….
ဘယ္အရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆုံးကိုသာေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ …
ကိစၥတစ္ခုကိုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာဆုံးျဖတ္ျပီးလုပ္ရမယ္…
နွလုံးသားတခုကိုပဲအားမကိုးပဲ ဦးေႏွာက္ပါသုံးရမယ္…
ေရွာင္လြဲမရတဲ့ကိစၥေတြကလြဲလို ့…
အေကာင္းဆုံးျဖစ္နိုင္ေခ်မရွိတဲ့အရာေတြအတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားမေနေတာ့ဘူး…
အေကာင္းဆုံးကိုပဲေမွ်ာ္လင့္ျပီးလုပ္မေနေတာ့ဘူးလို ့ေလ….

မယ္(20.10.08)

**** ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသာအဆိုးဆုံးျဖစ္ရပ္မ်ားသို ့

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

I really dislike U, MR.

“မမ”အတြက္ ခ်စ္ျခင္းပါတဲ့ အမုန္း။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္အပိုင္းအစေတြကို “မမ”ကေတာ့ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ “မမ”ေရ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီမွာ “မမ”အေၾကာင္းကို ရင္ဖြင့္ခ်င္မိတာ သက္သက္ေလးပါ။ “မမ”နားလည္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေနရာကေနမ်ား “မမ”ၾကားႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဖြင့္သံေတြကို နားဆင္ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ နားလည္ေပးေစခ်င္တာ။ ဒါအရိုးသားဆံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵေတြထဲက တစ္ခုအပါအဝင္ေပါ့။

“မမ”ကို မေတြ႔တာၾကာျပီ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေဝးဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ “မမ”ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္၊ အျပဳအမူေတြ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ “မမ”မွာက ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရင္နဲ႔အမွ်ေတြေလ။ ဒါေတြေၾကာင့္ေပါ့ “မမ”ေရ။ အေဝးတစ္ေနရာကေန “မမ”ရဲ႕ ၾကည္ႏူးစရာဘဝကို မသိမသာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခဲ့တာပါ။ အခ်စ္ၾကီးသူေတြက အမုန္းၾကီးတတ္သတဲ့ “မမ”ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမုန္းေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျဖေဖ်ာက္ပါတယ္။ အမုန္းဆိုတာ ကမာၻကိုပ်က္သုန္းေစသတဲ့လို႔ မေျပာခ်င္ဘူး၊ အမုန္းကိုသာရင္ဝယ္ပိုက္ၾကည့္ အမုန္းက ရင္ခြင္ကိုစားသံုးျပီး ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ပ်က္သုန္းတတ္ေစတာေလ။ ဒါေပမဲ့“မမ”ေရ ကၽြန္ေတာ္ “မမ”ကိုမုန္းတယ္။

အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ သိပ္မေပးပါနဲ႔၊ ဘဝဆိုတာ ဂ်ီၾသေမၾတီ ပုဒ္စာတစ္ပုဒ္မွ မဟုတ္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္လို႔ မွတ္မိေနတဲ့စကားေပါ့။ “မမ” – “မမ”ကိုေတြးၾကည့္ေစခ်င္တာပါ။ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာင္ ႏွစ္သက္လို႔ မၾကာခဏသတိရေစတယ္ဆိုရင္ “မမ”အေပၚမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္မွဳကို ဘာမွ သက္ေသျပစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဟိုး.. ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက “မမ”ရဲ႕ဖမ္းစားမွဳမွာ က်႐ွံဳးေနျပီးသားေလ။ ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ အရုပ္ကေလးေတြကိုေတာင္ တစ္ကယ့္“မမ”လိုပဲ ခံစားမိခဲ့တာ။ ပထမဆံုး “မမ”ကိုထိေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ေန႔က ဘဝမွာ ခဏတာၾကီးက်ယ္သြားခဲ့မိေသးတယ္။ “မမ”ရဲ႕ဘဝထဲကို ဘာမွနားမလည္တတ္ေသးတဲ့ ပါမႊားေလးကၽြန္ေတာ္ စီးဝင္လို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့“မမ”ေရ ကၽြန္ေတာ္ “မမ”ကိုမုန္းတယ္။

မုန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ေမ့ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ရင္မွာပိုပို သတိရလာတယ္တဲ့။ ေဇာ္ဝင္းထြဠ္ရဲ႕ သီခ်င္းအပိုင္းအစ ကၽြန္ေတာ့္္အတြက္ ျဖစ္ေနရျပီ။ “မမ”ကိုမုန္းေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုမွ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတာေတြကိုပဲ ျပန္သတိရေနမိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္ “မမ”နဲ႔ ထိေတြ႕ဖူးတာေလးေတြ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ့တာ မွားေတာ့ မမွားခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ရင္ခြင္ျပန္တိုးခ်င္လို႔ ျမိဳ႕ငယ္ေလးကို အေျပးျပန္တိုင္းမွာ “မမ”နဲ႔အတူ ရင္းနီးခဲ့ဘူးတာေတြဟာ ေပ်ာ္စရာအတိတ္ေတြပါ။ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ “မမ”ရယ္။ ျပန္ေတြးရင္းအခု ၾကည္ႏူးမွဳတို႔ စီးဝင္ေနတာမ်ား မုန္းဖို႔ေတာင္ ခက္လွခ်ည္ရဲ႕။ အခ်ိန္ကိုစီးနင္းရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စကားတတ္သြားတယ္ထင္ပ။ “မမ” – “မမ”ကိုျပဳျပင္လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခ်င္လြန္းလွတယ္။ တစ္ကယ္ျမင္ခ်င္တယ္ “မမ”ရယ္။ ဒါေပမဲ့“မမ”ေရ ကၽြန္ေတာ္ “မမ”ကိုမုန္းတယ္။

မုန္းတယ္“မမ”ေရ။ တစ္ကယ္ကိုမုန္းတယ္။ မုန္းလြန္းလို႔ ေဝးေဝးကိုေတာင္ ေရွာင္ပုန္းခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္တဲ့ ဒီတစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ “မမ”ဆီကို ျပန္ဆင္းသက္ခဲ့ရတယ္။ ဘာလို႔လည္း“မမ”ရယ္။ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိေတြ႔မွဳက မေႏြးေထြးတာလည္း။ ဘာလို႔ စိတ္ရွိတိုင္း“မမ” ပ်က္စီးေနရတာလည္း။ မေကာင္းဘူး“မမ”ရယ္။ “မမ”မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အရင္လို မႏွစ္သက္ေတာ့ေပမဲ့ ခ်စ္ခင္လွ်က္ပါ။ ေဝးေဝးမွာေနရင္း “မမ”ရဲ႕တိုးတက္မွဳကိုမၾကားမိတာလို႔ ထင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ ျပဳတ္က်ကုန္ေပါ့။ အခ်ိန္ေတြဆိုတာ “မမ”ဆီမွာနယ္ကၽြံလို႔ မ်ဥ္းေကြးတစ္ခုနဲ႔ စၾကဝဠာအျပင္မ်ား ထြက္သြားေလသလား။ လူလူခ်င္းဆိုတဲ့ ယဥ္းေက်းမွဳကိုေရာ “မမ”မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေနႏိုင္တယ္။ ႏြမ္းပါးမွဳကို လက္ညိဳးမထိုးခ်င္ပါနဲ႔လား။ အဆင္ေျပတဲ့ အေျဖတစ္ခု အျမဲရွိေနတတ္တာပဲဟာ။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ “မမ”ကိုမုန္းတယ္။ မစြန္႔ပယ္ခ်င္တဲ့ အမုန္း။ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕အမုန္းေတြပါ။ “မမ”မ်ားၾကားသိႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေလ “မမ”ကိုျပဳျပင္ေစခ်င္လိုက္တာ။

ဟုတ္တယ္“မမ”၊ အခ်ိန္ေတြလမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ “မမ”အတြက္ အဆိပ္လိုေတာက္ခ်င္ေနတယ္။ ကဲထားေတာ့ေလ၊ ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကို ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာလိုက္အံုးမယ္။

X X X

ေဟ့… မိတ္ေဆြၾကီး။ က်န္းခန္႔သာလို႔ မာေနတယ္ေနာ္။ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ကၽြႏု္ပ္ မီးရထားနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္ဗ်။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ကႏၱာရမွ စိမ့္စမ္းေရ

က်ေနာ္ တကယ္ကုိ အလုပ္မ်ားေနပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ထုံး ႏွလုံးမူကာ “သူမ်ားေတြ ကြမ္းစားခ်ိန္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်ိန္ေလးေတြ ရေအာင္ယူသလို” က်ေနာ္လည္း E-Journal အတြက္ အခ်ိန္ရေအာင္ယူၿပီး ပုိ႔စ္ကေလးေတြ တင္သြားမွာပါ။

က်ေနာ့္ အေမေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၅) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ကဗ်ာေလးပါ။
အေမစစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာစစ္စစ္တစ္ပုဒ္ပါ။

က်ေနာ္ဟာ အေမရဲ့သား ျဖစ္ရတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ဤကမၻာတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖုိ႔ လုံေလာက္ေနသူ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဒီကဗ်ာနဲ႔ ထပ္ေလာင္း သက္ေသျပဳျခင္းျဖစ္ပါတယ္…..

ကႏၱာရမွ စိမ့္စမ္းေရ

ေန႔ဖို႔ညစာ၊ ေဖြရွာပူေမာ
ေသာကကမၻာ၊ လူးလိမ့္ကာျဖင့္
မနားမေန၊ ရင္ဆုိင္ေနလည္း
ရင္ခြင္ထဲမွာ၊ ေမ့သည္းခ်ာ၏
မ်က္လႊာပိတ္ဆိတ္၊ အိပ္ေတာ့မေယာင္
ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ကုိ၊ ျမင္ေယာင္ခဏ
ခ်စ္မဝ၍၊ ဖြဖြေမနမ္း
ပန္းသမွ်ေျပ၊ ကႏၱာရမွ စိမ့္စမ္းေရ။……….။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

chit chat

သူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားစမည္

“သူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားစမည္”

(၁)
ဆာေလာင္မွဳ
ႏွလံုးသားနဲ႔ ေရအသက္လား
တစ္နံနက္စာ ေသြးမွာေတာင္းတာ
ကဗ်ာ… ကဗ်ာပါဗ်ာ။

(၂)
ကဗ်ာဆိုတာမွာက
ကာရန္လည္းရွိ
သာမာန္ခ်စ္ၾကည့္ စရာအေၾကာင္းေလးေတြ။
အသံအားၾကည့္
ရင္တြင္းဟစ္မိ ေနခ်င္စရာေလးေတြ။
စကားလံုးမိ
ႏွလံုးသားထိ အားျပဳစရာေလးေတြ။
အလကၤာညီ
မိုးထိျမင့္ပီ(ျပီ) စာပန္းခ်ီေလးေတြေပါ့။

(၃)
ဒီမွာဒီမွာ ကံၾကမၼာနတ္သမီး
နင္မေပးရဘဲနဲ႔ငါအဆိပ္မိေနလို႔
ခံတြင္းကိုထိုး တစ္မ်ိဳးလံုးအန္
ကဲ..ဆိုတဲ့ျပီး အမ်ိဳးစပ္ရန္ၾကံေတာ့
(ေၾသာ္)
အေတာ္တိုးတက္ရန္လိုေသးပါပေကာ။

(၄)
ဘာေျပာခ်င္တာလည္း… ဟုတ္လား။
ရင္ထဲရွိလို႔ ပြင့္အန္ခ်တာ
ဒီရင္ခုန္ႏွဳန္း အမ်ားသံုးမွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ပါ။

(၅)
ေဟ့ေဟ့၊ ဒါကမာၻ႕ရြာၾကီးပါကြ (ဆိုရင္ေရာ)
ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္
အတင္းမလုပ္ ငါ့သရုပ္ကို
အမ်ားျမင္သာ လမ္းဆံုမွာ
… မိတ္ေဆြရာ (က်ဳပ္ေလ)၊
ေမ်ာက္ပြဲသာကခ်င္ေတာ့တယ္။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Knife!

ဓါး (သို႕) ဆႏၵ

ပါးပါးလွီးဖို႕လား
တ တံုးခ်င္း တံုးမွာလား
လိုအပ္ရင္
စဥ္း ႏွီးတံုးပါ သံုးေပါ့ ။

ငါ့မွာ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိလို႕လဲ
ကိုယ့္ဓါးနဲ႕ ကိုယ္ေတာင္
ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုပဲ ျပန္ခုတ္မိတယ္ ။

လူဆိုတာ
ဓါး ကိုယ္ စီနဲ႔
သူမ်ားကို မခုတ္မိဖို႕ေတာ့ အေရးၾကီးတယ္ ။
ဒါေပမယ့္
လက္ဆ ဆိုတာလည္း မွန္းရခက္သား
မခုတ္ရင္လည္း ေရွ႕ေရာက္မွာ မဟုတ္ ။

ဒီလိုနဲ႕
ဘာၾကာေသးလို႕လည္း
က်ေနာ္တို႕ ျမိဳ႕မွာ
ဓါးသင္တန္းေတြ မၾကာခဏ ဖြင့္လာၾကေလရဲ့ ။

မိတ္ေဆြ
ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ္လိုဓါးမ်ိဳး ရွိခ်င္လဲ
ရိုးသားျခင္း ဓါးလား
မာယာ ဓါးလား
အတၱပံုရိပ္ ဓါးလား
စူးနစ္ျခင္း ဓါးလား
အေကာင္းဆံုးကေတာ့
သံခ်ပ္ကာ အက်ၤ ီပါ ေဆာင္ထား ႏိုင္ဖို႕ပဲ
ဘယ္ဓါးမွ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့
ဒါေပမယ့္
ဒါက ကိုယ္ပိုင္ အရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႕ လဲရမွာ။
ရိုးသားျခင္းနဲ႕ ေမတၱာတရားကေတာ့
ပါ မသြားေစနဲ႕ေပါ့ ။

တိမ္ မိုးေအာင္

* ေရမီးရွားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ့ ကဗ်ာေလးကို ကူးယူေဖာ္ျပေပးတာပါ ။ :)

ေလးစား ခင္မင္လ်က္
တာ တူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Just One Time!

ဒီ တစ္ၾကိမ္

သစ္သီး ၾကိဳက္တဲ့ လူေတြထဲမွာ
သစ္သီး မၾကိဳက္တဲ့ သူမကိုေတြ႕တယ္ ။

ေရာင္ျခည္ေတြ သိပ္မလင္းလည္း
ကိစၥမရွိဘူး . . .
သူမက ကႏၱာရေလ
အလင္းေရာင္ နည္းေလ ပိုလွေလ ။

သူမကို ခ်စ္ရတာ
ေမွာ္ဆရာ တစ္ေယာက္ဆီက
လက္စြပ္ကို ခိုးရသလို ။

ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်တဲ့ ညတစ္ည လိုပဲ
အဲဒီလိုမ်ိဳး ရင္ခုန္ခဲ့တာ ။

ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ရင္
ႏွလံုး ၀ိညာဥ္ဟာ
အရာရာကို ပိုင္စိုးႏိုင္တယ္
သူမအခ်စ္ကိုရရင္
အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာ ။

ဘ၀မွာ ခဏခဏ ကံေကာင္းစရာမလိုပါဘူး
(ဒါေပမယ့္) ဒီတစ္ၾကိမ္ထဲပါ ။ ။

တိမ္မိုးေအာင္

* ေရမီးရွားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ့ ကဗ်ာေလးကို ကူးယူေဖာ္ျပေပးတာပါ ။ :)

ေလးစား ခင္မင္လ်က္
တာ တူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Two Museums and A Diary

" ျပတိုက္ႏွစ္ခုနဲ႕ ဒိုင္ယာရီ "

ယင္းမာေတြ လွိဳင္လွိဳင္ ပြင့္တဲ့

ရာသီတစ္ခုရဲ့ နံနက္ခင္းမွာ

လမင္းတစ္စင္းဟာ

က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္း Canteen မွာ

စတင္ သာလာခဲ့ . . . . . ။

ဒီလိုနဲ႕ . . . . .

သူမကိုခ်စ္ရတဲ့ သမိုင္းမွာ

ဓားစာခံ အခ်ိဳ႕ ရွိလာတယ္

အမိ YTU ရဲ့ ဆင္၀င္ေတာင္

က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္စင္ျဖစ္ဘူးရဲ့ . . . ။

ကံ့ေကာ္ တန္းမွာ

ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး အ၀င္လမ္းမွာ

ကုကၠိဳတန္းမွာ

. . . . . . . မွာ

စၾကၤ ံ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ

သူမ အရိပ္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနမိခဲ့ . . . ။

ဒီ . စကားပင္ေတြ ေအာက္ေပါ့

သူမကို ေျခရာေကာက္ရင္း

စကားလံုးေတြ ေလေျပသိသြားခဲ့ ဘူးတယ္ . . . ။

Library ရဲ့ ျပဴတင္းလို

ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့

ႏွဳတ္ခမ္းပါးေလးေရ

နင္ကေတာ့ ေမ့ေနေလာက္မွာပါ

စကားျဖဴပြင့္ေတြၾကားမွာ

အစိမ္းရင့္ရင့္ တစ္ပြင့္

ေျခြ လႊင့္ခဲ့တာဘူးကိုေပါ့ . . . ။

ပြင့္ခ်ပ္မဲ့ေနတဲ့ ေရပန္းေလးရယ္

ငါလည္း နင့္လိုပါပဲ

အဓိပၸါယ္ေတြေပ်ာက္ဆံုး . . .

သံစဥ္မဲ့ရပ္၀န္းက Canteen ေလးအတိုင္း

ျငိမ္ျငိမ္ေလး . ေလ်ာင္းရင္း . . . ေဆြး

အသဲကြဲေတးေတာင္ ဆို မျဖစ္ . . . . . ။

သိပ္ခ်စ္ေနဆဲပဲဆိုတာ

သူမက သိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး

က်ေနာ့္မွာ . . .

မနက္မနက္ဆို

Main Building ထက္က

၀ဲက်ေနတဲ့ ႏြယ္ေတြေငးရင္း

က်စ္ဆံေလးကို လြမ္းရဆဲ . . . . . ။ ။

(ဟိုတံုးက ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါ ။ အမွတ္ တရ တင္လိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ေလလြင့္ပန္း၏ ေျခရာမ်ား

ညီအကို ေမာင္ႏွမ အားလံုးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ ပိုစ္႔ မတင္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ ။ဘေလာ့ေတြကို ေလ်ာက္လည္တယ္ ။ ေျခရာ ေတာ့ မခ်န္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ စိတ္ေလေနမိတာပါ ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုသု ေရးတဲ့ “ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေလသည္။” ပိုစ့္ေလးကို ကြန္မန္႔ေရးခ်င္တာကေန စရင္း ေကာ္မန္႕ေလးကို က်ေနာ္ ပိုစ္႔ေလး တစ္ခုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္ (အပ်င္းထူတာ ၊ လူလည္က်တာ ) ။ ကိုသုခမိန္ (E-journal ) အတြက္ စာမူခေပးတာပါခင္ဗ်ာ ။
က်ေနာ့ကို အပ်င္းထူခြင့္ေပးၾကပါ ။
က်ေနာ့ကို လူလည္က်ခြင့္ေပးၾကပါ ။

ကိုသုေရ

ပစ္လိုက္ေသာ ျမွားကေတာ့ ထိခ်က္ ျပင္းသဗ်ာ။ ငါ ဘာေကာင္လည္းလို႕ ျပန္မေတြးျဖစ္ေသာ လူေတြေတာင္ ေသြးေၾကာင္ သြားေစေလာက္တယ္ ။ က်ေနာ္တို႕ ဟာ ေတြးေခၚေျမွာ္ျမင္တတ္ေသာ လူသားမ်ား ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ပန္းတပြင့္ေလာက္ေတာင္မွ သစၥာ မရွိသလို ၊ တာ၀န္မေက်သလိုလည္း ျဖစ္ေနၾကပါေပါ့ဗ်ာ ။ ကိုသုေရ အျခား တစ္ဖက္ကေန ဆင္ေျခ ေပးၾကည့္ ပါရေစ ။ ကို သု အဆိုကို လက္မခံတာ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အျခား ျမင္ကြင္း ၊ ရွဴ႕ျမင္ရာ တစ္ဖက္က စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။

က်ေနာ္တို႕တေတြဟာ ကိုယ္ မွီတည္ ျဖစ္လာရာ ကေန ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ခြာၾကတယ္ ။မူလ ဖြားရာ အရပ္မွာ ျပန္ျပီး ဘ၀ကို အဆံုးသတ္လိုသူေတြ ရွိမယ္ ။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲလို႕ အစြဲ အလမ္း မရွိသူေတြလည္း ရွိမယ္။ အေျခအေနေၾကာင့္ ေ၀းသြားသူေတြလည္း ရွိမယ္ . စသျဖင့္ေပ့ါဗ်ာ။ယထ်ာဘူတ် က်က် ေျပာရရင္ ဒီေျမ ဒီအရပ္မွာ ကိုယ္ ေပါက္ဖြား ၊ အရြယ္ေရာက္ေပါ့ . ဒီေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ရဲ့ ကဗ်ာေလးလို "သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႕ေျမလည္း . . . . ." ေပါ့ ။ခက္တာက က်ေနာ္တို႕ အမိေျမၾကီး ခုလိုုၾကံဳေနတာက အျခား ဒိုင္ မင္းရွင္းေတြဗ် ။

လူဆိုတာ သဘာ၀ေလာကအလိုအရကို အာဏာမက္တယ္၊ စည္းစိမ္မက္တယ္၊ သက္ေသာင့္သက္သာေနလိုတယ္ ၊ (ေျပာရရင္ ပ်င္းတတ္တယ္ ) သဘာ၀ေလာက အေပၚမွာ ငါက လူသား၊ ေတြးတတ္ေခၚတတ္တယ္ဆိုျပီး ေခါင္းတစ္လံုးျမင့္ခ်င္တဲ့ ဘ၀င္ေလးရွိတယ္ ။ အဲလို ေပါ့ဗ်ာ ။ အဲဒီ ဘ၀င္ေလး ေတြးတတ္ေခၚတတ္တာေလးက တစ္စ တစ္စနဲ႕ က်ယ္လာေတာ့ အာဏာ ျပတာေတြ၊ ပါ၀ါျပတာေတြ စတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ္ လွန္တဲ့ စိတ္ကေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဘာဘုရင္လည္း ဒီေကာင္လည္း ငါ့လို ေျခႏွစ္ဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္ပါ ။ ငါက က်ြဲလို ႏြားလို ရုန္းရတယ္၊ လက္နက္ဆြဲ တိုက္ရတယ္ ။ ဒင္း က စည္း စိမ္ယစ္တယ္ ။ မိဖုယားေျမွာက္တယ္ဆိုျပီး ေတာ္ ေကာက္တယ္ ဘာညာ စကားလံုးေတြ သံုးျပီး ငါတို႕အခြန္ေငြေတြနဲ႕ ဇိမ္က်လို႕ ဒါ မျဖစ္သင့္ဘူး စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ။ နဲနဲေလး အသိ ပိုျမင့္လာေတာ့ ဒီဘုရင္ကြာ ဒါေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး ။ ဒီလို ေလးလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ျပည္သူေတြ သက္သာမယ္။ တိုင္းျပည္ ပိုစည္ပင္မယ္ေပါ့ ။ အျမင္မေတာ္ေတာ့ ၀င္ေျပာ မိတာတို႕ ၊ ေ၀ဖန္တာတို႕ ရွိလာတယ္ ။ ဒါက အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံေတြရဲ့ အျမင္ေတြ အသိေတြ ေပါ့။

အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့လည္း ဒီေကာင္က ဘယ္လိုေလး လုပ္လို႔ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ။ငါ သူ႕ထက္သာေအာင္ ဘာလုပ္မယ္ ၊ ဘာညာေပါ့ ။ အဲလိုေလး ေခါင္းတလံုး ျမင့္ခ်င္ၾကတယ္ ။ သူ႕လို ထြန္စက္ေလးေတာ့ ၀ယ္ဦးမွ ။ ဇိမ္နဲ႕ ထိုင္လိုက္ရံုပဲ ။ ႏြားေတြေနာက္က ေျခတိုေအာင္ လိုက္စရာ မလိုဘူး ဘာညာေပါ့ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေနလိုၾကတယ္ ။

လိုရင္းကိုျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားရာ ေနရာကို ျပန္ အက်ိဳးျပဳၾကဖို႕ဆိုတာ ကေတာ့ နိယာမ တစ္ခု အရ လို ကို လိုအပ္တာပါ ။ ေပးတယ္ ၊ ယူတယ္ ျပီးရင္ေတာ့ ျပန္ေပး သင့္တာေပါ့ ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေလနဲ႔ အတူ လြင့္သြားတဲ့ ပန္းေတြလည္း ရွိမယ္။ အဆင္း၊ ရနံ႕ မရွိေသာ ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိမယ္ ။ အဆင္းေရာ ရနံ႕ပါ ရွိျပီး အက်ိဳးျပဳေသာ ပန္းေတြလည္းရွိမယ္ ၊ အက်ိဳးမျပဳေသာ ပန္းလည္းရွိမယ္ ။ အစံုစံုေပါ့ဗ်ာ။ ကိုသုေရ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေလ နဲ႕ပါသြားခဲ့ေသာ ပန္းတို႕ဘက္မွ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မွဴ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ပါခင္ဗ်ာ ။

ခင္မင္ ေလးစားလ်က္
တာတူး

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

Walking, talking (2).

လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း

“ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေလသည္။”

အစဦးအေျခအေနလို႔ဆိုပါတယ္။ သိပၸံပညာမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမ့ထားလို႔မရတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥရပ္ေတြမွာ သူကအေရးမပါသလိုထင္ရပါတယ္။ ထည့္မစဥ္းစားရင္လည္း အဆင္သင့္ေနသလိုပါပဲ။ ဒီကေန႔ ထြန္းကားလာတဲ့ သီအိုရီ႐ူပေဗဒမွာ ေခးေအာ့(Chaos)ဆိုတာ မထိေတြ႔ဘူးရင္ေတာင္မွ မၾကားဖူးသူ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ကေျပာင္းကလဲျဖစ္စဥ္ထဲမွ အစီစဥ္က်မွဳတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရွိလိုက္ရတဲ့ သီအိုရီေပါ့။ သူ႔မွာေတာ့ အစဦးအေျခအေနဟာ အေတာ္ကို အေရးပါေနသတဲ့။ အစီစဥ္မက်မွဳေတြထဲမွာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနတတ္တဲ့ထဲမွာ အစီစဥ္က်မွဳေလးေတြ ရွိေနတတ္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးကို ဆက္စပ္မိပါတယ္။ ဒါလူ႔ဘဝလို႔။ အဲဒီေတာ့ အေတြးက ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာလည္း အစဦးအေျခအေနဟာ အေရးပါေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတြးျမင္ပံုေတြ၊ အမူအက်င့္ေတြ၊ လူမွဳဆက္ဆံေရးေတြဟာ အစဦးအေျခအေန (ကနဦးအေျခအေန)ေပၚမွာ မူတည္ေနရပါေတာ့တယ္။

ကေလးဘဝက ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကိုလည္း သတိရေစပါတယ္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားရတဲ့ ေက်းငွက္ေလးႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေကာင္က ယဥ္ေက်းျပီး၊ တစ္ေကာင္က ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ၾကီးျပင္းမွဳ အစဦးအေျခအေနေတြ ကြာျခားသြားတာဟာ သူတို႔ကိုႏွစ္ေကာင္အတြက္ မတူညီမွဳေတြ ေပးအပ္လိုက္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူတစ္ဦးျခင္းစီမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အစဦးအေျခအေနတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ျပဳျပင္မွဳကို လူငယ္ဘဝမွာ ခံယူၾကရတယ္။ အေတာ္ေလးကို စြဲလမ္းေစတဲ့ အျပဳအမူေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကို ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ အေတာ္အေရးၾကီးသြားပါတယ္။ ဒါကလည္း ဘာနဲ႔သြားတူလည္းဆိုေတာ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္ရသလိုပါ။

ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာဖို႔အတြက္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အေထာက္အကူဟာ အမ်ားၾကီးကိုလိုအပ္ပါတယ္။ ေျမအေနအထား၊ ေနေရာင္ျခည္ ရရွိမွဳ၊ ေရရရွိမွဳေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒီလို လိုအပ္ခ်က္ေတြအျပင္ ပိုးက်လာတာတို႔၊ သဘာဝေဘးဒါဏ္တို႔ ဘာတို႔လိုမ်ိဳး သူ႔ကိုဖ်က္္ဆီးႏိုင္တာေတြနဲ႔လည္း ေဝးကြာေနမွ လန္းဆန္းတက္ၾကြတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာျပီးေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးအစားနဲ႔သူ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေမႊးရန႔ံနဲ႔လား၊ အဆင္းနဲ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို သံုးတတ္ရင္ ေဆးဖက္ေတာင္ဝင္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးတစ္မ်ိဳးဝင္မိပါတယ္။ သူတို႔တာဝန္ေက်ၾကပါလား။ သူတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန သူတို႔ၾကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူတို႔ အက်ိဳးျပဳတာပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္လက္ညိဳးထိုးတတ္တဲ့ပန္း သိပ္မေတြ႔ဖူးသလိုပါပဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္၊ အထင္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ တာဝန္ေက်ပံုကို ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေမးမိပါတယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ မတူတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လူသားေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေတြးတတ္တယ္။ သင္ယူတတ္တယ္။ တံု႔ျပန္တတ္တယ္။ ေရြးခ်ယ္တတ္တယ္။ မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကေနတစ္ခု လက္ဆင့္ကမ္းတတ္တယ္။ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ လူသားရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရရင္ေတာင္မွ ျပစ္ပယ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေဝဖန္ႏိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာကိုသြားေတြ႔လည္းဆိုေတာ့ လူေတြက အလြယ္တကူ လက္ညိဳးထိုးတတ္ေနတာပါပဲ။ အသိဆိုတာရွိေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ၾကီးျပင္းရာ၊ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္က မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္၊ ျပစ္ပယ္ႏိုင္ခြင့္ေတြရွိေနေတာ့။ ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ျပစ္ပယ္ၾကတယ္။ ဒါက မေကာင္းခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အျမင္။

ေကာင္းမြန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းရျပန္ျပီ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ရဲ႕တိုးတက္မွဳကို ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္ အားရေနရင္းနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကတာပါ။ လက္ညိဳးျပန္ထိုးရင္လည္း ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့လို႔ ငါတို႔ကေတာ့ ဒီလို ၾကီးျပင္းလာတာ။ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုေစခ်င္ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေျပာသာေနၾကတာ။ အဲဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပါဝင္ပက္သက္ေနသူပဲ။ ကိုယ္မေကာင္းရင္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာလည္း ေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ပန္းကေလးေတြလိုေပါ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္ျပီး အက်ိဳးျပဳေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ကိုယ္တတ္စြမ္းသေလာက္၊ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုမွမလုပ္ရင္လည္း ေႏွာင္လာမဲ့မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျမၾသဇာေကာင္းေတြ၊ ေရခံေျမခံေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကေန႔ထိ ျပန္ၾကည့္ၾကမယ္။ ငါက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အစဦးပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ငါ့ကိုဘာေတြေပးခဲ့သလည္း။ အခုေရာ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘာေတြေပးႏိုင္ေနသလဲ။ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ဘာေတြျပန္လို႔ ပူးေပါင္းပါဝင္ေပးႏိုင္ျပီလည္း။ ဘယ္လို အစဦးအေျခအေနမ်ိဳးကို ေႏွာင္တက္လာမဲ့ အျပဳျပင္ခံေလးေတြအတြက္ ေပးခ်င္တာလည္း။ ေမးမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးမိတယ္။

ပန္းကေလးေတြဟာ လန္းဆန္းလို႔ ဝင့္ၾကြားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေရျခံဳအျပံဳးတစ္ခု၊ ခ်မ္းသာရာကိုပဲ ရွာေတာ့မွာလိုလို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ရန႔ံမရွိ အဆင္းမရွိ။ ကဲ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုသာ အားက်ေနမိတယ္ဗ်ာ။

သုခမိန္။…..။

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ၿပဳံးပါ

၁။
ၿပံဳးၿပီးေတာ့ ေနတယ္။
ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ ေနတယ္။
ငါ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္။
ငါ ရႊင္လန္းေနတယ္။
ေက်နပ္ျပည့္ဝအားရေနတယ္။
စကၠန္႔တုိင္းမွာ သိေနတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိမွ်ေဝတယ္။
အၾကြင္းမဲ့ခ်စ္တယ္။
………………………………..
ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ေထာင္ကေလးရပ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပုံမွန္ေပါင္ေလးထဲက စာသားေလးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္ လုိက္နာက်င့္ၾကံေနထုိင္ေနတဲ့ ဘဝေနနည္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ကြ်န္ေတာ္ ေနထုိင္ရာ ေဒသက စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းကုိ လစဥ္ တင္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္က လစဥ္ (၅)အုပ္ တင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဆုိင္ေတြဘက္ကုိ အေရာက္အေပါက္နည္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ ႔လေတြမွာ ဖတ္ခြင့္မရပါ။

၃။ တစ္ခါတစ္ရံ တခ်ိဳ ႔ဘေလာ့ေတြမွာ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ(ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းထဲက စာေလးေတြအဝင္အပါ) ေဝငွထားတာဖတ္ရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေရတြင္းထဲက်တဲ့ ေရငတ္သူပမာ အားရဝမ္းသာ ေက်းဇူးတင္မဆုံးပါ။

၄။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ျပဳၾကပါ ခင္မ်ာ။

၅။ E-Journal မွာ ကြ်န္ေတာ္ ပါဝင္ေရးသားေနတာ ဝါသနာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ႏုိင္တာေလးလုပ္ေနတဲ့သေဘာမွ်သာ။

၆။ အခု ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ပါရေစ။ :-)

ဆက္ဖတ္မယ့္ နံပတ္ (၇)ဟာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္နဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ထားတာေလးပါခင္မ်ာ။

၇။

ၿပဳံးပါ

ဘဝကား ဒုကၡႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဒါေပသိ ေကာင္းကင္ျပာ၊ ေနေရာင္ျခည္၊ ကေလးသူငယ္၏မ်က္လုံး စေသာ တအံ့တၾသ တထူးတဆန္းတုိ႔လည္း ဘဝ၌ ရွိသည္။ ဘဝကေတာ့ ဒုကၡခ်ည္းပဲဟု ခံစားေနလွ်င္ မနိပ္။ ဘဝ၏ တအံ့တၾသ တထူးတဆန္းမ်ားႏွင့္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ ေတြ႔ထိေနရလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အတြင္းထဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔ပတ္ပတ္လည္၊ ေနရာတကာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ တအံ့အၾသျဖစ္စရာမ်ား ရွိေနသည္။

က်ဳပ္တုိ႔ မေပ်ာ္ရႊင္၊ က်ဳပ္တုိ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းက ေပ်ာ္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ တျခားသူတို႔ႏွင့္ မေဝမွ်ႏုိင္၊ ခ်စ္သူတုိ႔ကုိေသာ္မွ တမုိးေအာက္ေနသူတုိ႔ကုိေသာ္မွ မေပးႏုိင္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္၊ က်ဳပ္တုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းပါမွ က်ဳပ္တုိ႔ၿပံဳးႏုိင္၍ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သုိ႔ ပြင့္ႏုိင္သည္။ ထုိအခါ က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု က်ဳပ္တုိ႔အသုိက္အဝန္း အက်ိဳးအရွိသည္။

ေကာင္းကင္ျပာ၏အလွကုိ အရသာခံစားဖို႔မ်ား က်ဳပ္တုိ႔အားထုတ္ေနဖို႔ လုိပါသလား။ ေလ့က်င့္ေနဖုိ႔ေကာ လုိပါသလား။ မလုိပါ။ အရသာခံလိုက္႐ုံမွ်သာ၊ စကၠန္႔တုိင္း မိနစ္တုိင္း အဲသလုိ ေနလုိ႔ရသည္။ ဘယ္ေနရာမဆုိ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ေနေရာင္ကုိ အရသာခံႏုိင္စြမ္း က်ဳပ္တုိ႔မွာ ရွိသည္။ ေကာင္းကင္ျပာကုိ ၾကည့္ရန္ အေမရိကန္သြားစရာ မလုိပါ။ အသက္႐ွဴသည္ကုိ သိေနျခင္းမွာ အရသာခံရန္ အနာဂတ္ကုိ သြားစရာ မလုိပါ။ ယခုခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိအရာမ်ားကုိ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ဒုကၡခ်ည္းသာဟု သိေနလွ်င္ က်ဳပ္တို႔ခမ်ာ သနားစရာေကာင္းလွသည္။

က်ဳပ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာသူမ်ားကုိမွ မၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမွ ငဲ့မၾကည့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ကုိယ့္အိမ္ထဲ၌ပင္ အခ်ိန္ရွားပါး အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ထုိသုိ႔ျဖစ္ေနသည္။ အားလပ္လွ်င္ေသာ္မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ထိေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္အသုံးျပဳရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့။ အဖိုးတန္အခ်ိန္ကုိ ျဖဳန္းပစ္ဖုိ႔ နည္းတစ္ရာရွိေနသည္။ တီဗီဖြင့္သည္။ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္၊ ကားေမာင္း၍ တစ္ေနရာရာ သြားသည္။ ကုိယ္က “ကုိယ္၏ျဖစ္တည္ျခင္း” ႏွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ မရိွလွ၊ မိမိက မိမိကုိယ္ကုိ မၾကိဳက္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနလ်က္ မိမိက မိမိကုိယ္မွ ထြက္ေျပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။

တရားထုိင္ျခင္းကေတာ့ ဘာျဖစ္ေနသည္ကုိ သိဖို႔ ျဖစ္သည္။ က်ဳပ္တုိ႔ ခႏၶာမွာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ စိတ္မွာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ ေဝဒနာမွာ ၿပီးေတာ့ ကမၻာမွာ .. ။ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္း ကေလး ေလးေသာင္း အစာငတ္မြတ္၍ ေသသည္။ ႏ်ဴးကလီးယားထိပ္ဖူး ငါးေသာင္းက ကမၻာကို ေလးငါး ဆယ္ခါထိ ဖ်က္ႏိုင္သည္။ ပသုိ႔ဆုိေစ ေနအ႐ုဏ္တက္မွာ လွသည္၊ နံရံေပၚမွ မနက္ကပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းမွာ အံ့ဖြယ္သရဲ။ ဘဝသည္ စုိးရြံ ႔ဖြယ္ လည္းေကာင္း၍ ရႊင္လန္းစရာလည္း ျဖစ္၏။ တရားထုိင္ျခင္းကား ထုိႏွစ္ခုစလုံးကုိ ထိေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္ေလသည္။ တရားထုိင္ဖို႔ ဣေျႏၵၾကီးႏွင့္ ေနမွရမည္ဟု မမွတ္ႏွင့္။ ေကာင္းေကာင္းတရားထုိင္ဖို႔ အမ်ားၾကီးၿပံဳးရမည္။

မၾကာခင္က ကေလးတစ္စုႏွင့္ ထုိင္ေနခဲ့ရာ “တင္” ဟူေသာ သူငယ္ေလး၏ အၿပံဳးက ခ်စ္စရာေကာင္းလွေၾကာင္း ေတြ႔သည္။ “ တင္ .. မင္းအၿပံဳးက တယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာကုိး”ဟု က်ဳပ္က ေျပာေသာအခါ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဟု “တင္”က ျပန္ေျပာသည္။ “မင္းက ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိဘူး။ က်ဳပ္ကသာ ေက်းဇူးတင္ရမွာ၊ မင္းအၿပံဳးေၾကာင့္ ပုိေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသြားသကြ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာမယ့္အစား ရပါတယ္ဗ်ာ လုိ႔ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သာဓု သာဓုလုိ႔ ေျပာကြာ”

ကေလးတစ္ေယာက္၏ အၿပံဳးျဖစ္ေစ၊ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ အၿပံဳးျဖစ္ေစ အၿပံဳးမ်ားကား အေရးၾကီးသည္။ ၿပံဳးႏိုင္သည္ရွိေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္း၍၊ ေပ်ာ္ေနသည္ရွိေသာ္ က်ဳပ္တုိ႔သာမက လူတုိင္းအတြက္ ေကာင္းလုိ႔ျဖစ္၏။ ယင္းအရာကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္း၏ အေျခခံအက်ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေျဖေလွ်ာ့ဖုိ႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုိ႔ ရိပ္သာသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ယူရမလား ေအာက္ေမ့ၾကလိမ့္မည္။ သတိ သမာဓိရွိတဲ့ တစ္ရက္တေလေပါ့။ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပံဳးျပ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေသာက္၊ ကမၻာေပၚမွာျဖင့္ တုိ႔ေလာက္ေပ်ာ္တဲ့သူ ရွိမယ္ မထင္ဘူးကြလုိ႔ စကားအတူေျပာဖုိ႔။ တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးဟာ ေနာက္ဆုတ္တာမဟုတ္၊ ေရွ ႔တုိးတာ၊ စႀကၤ ံေလွ်ာက္စဥ္ ျဖစ္ေစ၊ စားဖုိေဆာင္မွာ၊ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အလုပ္အလုပ္ေနစဥ္ျဖစ္ေစ တင္ျပင္ေခြၿပီး တရား႐ႈမွတ္စဥ္ပဲ ျဖစ္ေစ တစ္ေန႔ခင္းလုံး ၿပံဳးရယ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ႏုိင္သည္။ ပထမေတာ့ ၿပံဳးဖို႔ခက္မွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ စဥ္းစား႐ုံပါပဲ။ ၿပံဳးရယ္ျခင္းရဲ့ အဓိပၸာယ္က က်ဳပ္တုိ႔က က်ဳပ္တုိ႔ပါပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔က က်ဳပ္တုိ႔ကုိယ္အေပၚမွာေတာ့ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေမ့မေလွ်ာ့တဲ့ အပၸမာဒတရား ရွိသူေတြပဲ၊ အဲသလုိ အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ အဲသလုိ အၿပံဳးကုိ ဘုရားကုိယ္ေတာ္တိုင္နဲ႔ ရဟန္းေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္မွာ ေတြ႔ႏုိင္သည္။

တစ္ခါတေလမွာ ခင္မ်ားရြတ္ခ်င္ရြတ္ဖို႔ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ပုဒ္ က်ဳပ္ေပးခ်င္သည္။ အသက္႐ွဴရင္း ၿပံဳးရင္း ရြတ္ပါ။

႐ွဴသြင္းလ်က္ ငါ ခႏၶာကုိ ၿငိမ္ေစသည္
႐ွဴထုတ္လ်က္ ငါ ၿပံဳးေနသည္
ပစၥဳပၸန္ခဏမွာ ငါ ေနသည္
ဤခဏကား အံ့ဖြယ္သရဲဟု ငါသိသည္။

“႐ွဴသြင္းလ်က္ ငါ ခႏၶာကုိ ၿငိမ္ေစသည္” ဤဝါက်ကုိ ရြတ္သည္မွာ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ေသာက္သည္ႏွင့္ တူမည္။ ေအးျမျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္း တုိ႔ခႏၶာတေလွ်ာက္ ျပန္႔သြားသည္ဟု ခင္မ်ာ ခံစားရမည္။ အသက္႐ွဴသြင္းၿပီး ဒီဝါက်ကို က်ဳပ္ရြတ္လ်င္ .. အသက္႐ွဴျခင္းက က်ဳပ္ခႏၶာ၊ က်ဳပ္စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေစသည္ဟု က်ဳပ္တကယ္ ခံစားရသည္။


“႐ွဴထုတ္လ်က္ ငါ ၿပံဳးေနသည္” ခင္မ်ားလည္း အၿပံဳးရဲ့ အာနိသင္ကုိ သိသည္။ အၿပံဳးတစ္ခုဟာ မ်က္ႏွာက ၾကြက္သားမ်ားကုိေလွ်ာ့၊ ခင္မ်ားရဲ့ အာ႐ုံေၾကာအဖြဲ႔ကုိ ေျပေစသည္။ ၿပံဳးလုိက္သည္ႏွင့္ ခင္မ်ားဟာ ခင္မ်ားကုိယ္ကုိ ႏုိင္သူျဖစ္သြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶႏွင့္ သူ၏သာဝကမ်ာ အၿမဲၿပံဳးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပဳံးၾကည့္စမ္းပါ။ အၿပံဳး၏ တအံ့အၾသ တထူးတဆန္းကုိ ခင္မ်ားသိမည္။


“ပစၥဳပၸန္ခဏမွာ ငါ ေနသည္” ဒီမွာ ထုိင္ေနဆဲ တျခားေနရာကုိ က်ဳပ္မစဥ္းစား၊ အတိတ္ျဖစ္ပါေစ၊ အနာဂတ္ျဖစ္ပါေစ။ က်ဳပ္ ဒီမွာ ထုိင္သည္။ က်ဳပ္ဘယ္မွာဟု က်ဳပ္သိသည္။ ထုိဟာကား အေရးၾကီးသည္။ အနာဂတ္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္သည္။ ယခု(ဝါ)ပစၥဳပၸန္မွာ မရွိတတ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေျပာေလ့ရွိသည္။ “ဘြဲ႔ရေအာင္ ေစာင့္ဦးမယ္။ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရတဲ့အခါမွ၊ အဲသည္ေတာ့မွ က်ဳပ္တကယ္ လူစျဖစ္မွာ” ရၿပီးတဲ့အခါမလည္း ေျပာေလ့ရွိသည္။ အလုပ္ရေအာင္ ေစာင့္မွျဖစ္မယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ က်ဳပ္ လူစလုပ္ရမွာ။ အလုပ္ရၿပီးေတာ့လည္း ကား၊ ကားၿပီးေတာ့ အိမ္။ တကယ္စင္စစ္ ပစၥဳပၸန္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္ၾကသည္ မဟုတ္။ ဘယ္ေတာ့မွန္းမသိေသာ အနာဂတ္။ ထုိအနာဂတ္ဆီသုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔၏ ရွင္သန္ေနထုိင္ျခင္းကုိ ေရႊ ႔ထားေလ့ရွိသည္။ “အခု”ဆုိေသာ ခဏမွာ မေန။ တစ္ဘဝလုံး ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ က်ဳပ္တုိ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ဟန္ မတူ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနနည္း..ဘဝေနပုံထုိင္ပုံနည္း ေျပာရလွ်င္။ ယင္းေနနည္းကား ပစၥဳပၸန္မွာ တည္ရွိျခင္း၊ “ဒီမွာ”၊ “ယခု”က်ဳပ္တုိ႔ ရွိေနသည္။ ဒီခဏသည္သာ က်ဳပ္တို႔ရွင္သန္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု သိမွတ္ျခင္းျဖစ္သသည္။

ဤခဏကား အံ့ဖြယ္သရဲဟု သိသည္။ ဤခဏသာ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္။ “ဒီမွာႏွင့္ ယခု” ၌ ရွိလ်က္ ပစၥဳပၸန္ဆတ္ဆတ္ကုိ ခံစားရန္၊ ဤသည္ကား က်ဳပ္တုိ႔၏ အေရးၾကီးဆုံးကိစၥ ျဖစ္သည္။ “တည္ၾကည္၊ ၿပံဳး၊ ယခု ခဏ၊ တထူးတဆန္း အံ့ဖြယ္ သရဲ တစ္ခဏ” ခင္မ်ား ၾကိဳဳးစားၾကည့္စမ္းမည္ဟု က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

သစ္ခ္နတ္ဟန္(ေရး)
ေမာင္ျမတ္ထင္(ျမန္မာျပန္)

(ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၇)၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၇ ပါ စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ မွ ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ေဝမွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။

ည

က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္ပါရေစ။

ဒီတစ္ခါလည္း ဗုံသံေတြထဲ ကြ်ံက်ေနတဲ့ ကဗ်ာအလွကုိပဲ ရြတ္ပါရေစ။

ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔E-Journalမွာ ပင္တုိင္ကဗ်ာေရးတဲ့၊ သူ႔ရင္ခုန္သံဟာ “ကဗ်ာ”၊“ကဗ်ာ”လုိ႔ထြက္ေနရွာတဲ့ ဆရာေတာေၾကာင္ ႏွင့္ ေတာင္းစုတ္၊ပလုံးစုတ္သာ စြန္႔ပယ္ႏုိင္ရွာၿပီး၊ E-Journal ကုိ မစြန္႔ခြာႏုိင္ရွာတဲ့ ဆရာ သုခမိန္ တုိ႔ကုိ အမွဴးထားကာ က်ေနာ့္ရဲ့ ဝတၱရားတစ္ရပ္ကုိ ထမ္းရြက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကဗ်ာေလးကုိ နားမဆင္ခင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္…….


ေက်းဇူးျပဳၿပီး……….
သင့္ခႏၶာကုိယ္ အေနအထားကုိ မတ္မတ္ကေလးထားလုိက္ပါ။
တစ္ကုိယ္လုံးက အေၾကာေတြေလ်ာ့ေနပါေစ။
မ်က္လႊာကေလးေတြကုိသိမ္းလုိက္ပါ။
အသက္ဝဝ႐ႈသြင္းပါ။
(၁) ကေန (၁၀) ထိ ေရတြက္ပါ။
ၿပီးမွ ျပန္႐ႈထုတ္ပါ။
……………………………………………
အဲသလုိ (၅) ၾကိမ္လုပ္ပါ။

က်ေနာ္ကဗ်ာ ရြတ္ပါေတာ့မယ္။

ည

ည

႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔လွေနတာ
ေခါင္းၿဖီးမထားဘူး ၊
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ ဝတ္မထားဘူး ၊

လသာပုံကအစ
ယဥ္ယဥ္ကေလးရယ္

အခါတုိင္းလုိ
ဗုံသံေတြထဲ ကြ်ံက်ေနတဲ့
ညလဲမဟုတ္ဘူး ။
ေလတစ္ျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ည
လကုိတစ္ကုိယ္လုံးျမင္ရတဲ့ ည
ၾကယ္ေတြဆုိလဲ
မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
မ်ား မ်ား စား စားၾကီး ရွိမေနဘူး ၊
ေယာက္ယက္ခတ္မေနဘူး ၊
တစ္ပြင့္ခ်င္းနဲ႔တစ္ပြင့္ခ်င္း
ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေလးထြန္းေနတာ
သိပ္ကုိ အခ်ိဳးအစားက်တဲ့ ည

သဘာဝျဖစ္ရက္နဲ႔
တစ္ခါတစ္ရံ
သဘာဝက်စြာလွပခြင့္မရတဲ့
သဘာဝတရားဟာ
ဒီညထဲ
သဘာဝက်စြာလွပလုိ႔ ၊

ဟုိယခင္
ေရွာင္ပုန္းေနတဲ့ညေတြကုိ
အလင္းတစ္ဝက္ ၊ အလြမ္းတစ္ဝက္နဲ႔
ဂလဲ့စားေခ်ေနသလိုမ်ိဳး ၊

နဂုိကလွၿပီးသား ည
စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္နဲ႔
လွခ်င္တုိင္းလွထြက္သြား
ညငတ္ေနတဲ့သူ
ဒီညကုိ ေမတၱာသက္ဝင္မဆုံးေပါ့ ။

ည
ႏွလုံးသား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားတဲ့

ည
လေရာင္မွန္သမွ် အလဟႆမျဖစ္ေစရတဲ့

ည
သန္းေကာင္ယံပင္ျဖစ္လင္းကစား
ပန္းရနံ႔ေတြကုိဝွက္မထားတဲ့

ၾကယ္ ေပါင္း ရံ ခ
ကြန္ထဲကလြတ္ထြတ္လာတဲ့ညရယ္
ငါ ခ်က္မစားရက္ပါဘူး ။……….။

ေမာင္သိန္းေဇာ္

ဆက္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ...

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္။