“ ၾကိဳးစားေနဆဲေပါ့၊ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး မေျပာပါနဲ႔။ ”
တရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား ဘေလာ့ဂ္ေတြဖတ္ ေနၾကတယ္။ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ သူငယ္ခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ရေအာင္ဆိုျပီး အတူဖတ္ေနတာပါ။ သူကလည္း ေဘးနားကေန စာေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္ဖတ္ေနတာ။ စကားနည္းတဲ့ သူ႔ပံုစံအတိုင္းပဲ ဘာမွမေျပာဘူး။ အသာျငိမ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုစ့္ေတြဖတ္လိုက္၊ ကြန္မန္႔ေတြေရးလိုက္၊ စီေဘာက္မွာ ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ရယ္စရာေလးေတြ ေတြ႕ရင္ရယ္လိုက္၊ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာလိုက္နဲ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒိုင္ခံေပါ့။ သူကေတာ့ ေအးေအး ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ကြန္မန္႔ေရးခ်င္တာ ေရးမရလို႔ စီေဘာက္မွာဝင္ေရးအျပီး ေနာက္ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဖတ္ဖို႔ရွာေနတုန္းမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရခဲတုန္းၾကီးက စကားေျပာလာပါေလေရာ။ အေတာ္ ရွင္းယူလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စီေဘာက္မွာ ေရးလိုက္တာကို သူက ျပန္ေဝဖန္ေတာ့တာကိုး။ အျဖစ္က ဒီိလို။
ဘာသာေရးေတြ ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုကို ဖတ္ေနၾကတာ။ ပိုစ့္ကို ေရးထားသူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအေနနဲ႔ လိုက္နာသင့္တဲ့၊ အျမဲေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ။ ေရးထားတာပါ။ ဖတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုေတြ အသိေပးတာ (သတိေပးတာ) ေက်းဇူးပါ။ ဒါေပမဲ့ လိုက္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ စီေဘာက္မွာပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုဖတ္ရေအာင္ ရွာေနတုန္းမွာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီလိုေျပာတာမွားတယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းက စေျပာလာပါတယ္။ ဟ - ဘာကိုေျပာတာတုန္း ဆိုေတာ့ ဘုရားတရားလုပ္ဖို႔နဲ႔ ေကာင္းမႈလုပ္ဖို႔ကို ငါတို႔ကေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါ ညာျဖစ္လို႔ပါဆိုတာ၊ တမင္သက္သက္ အေၾကာင္းျပတာဆိုပဲ။ ဥပမာ သူေျပာတာက အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုတာလိုမ်ိဳးကိုေပါ့။ အဲဒီ ပိုစ့္မွာကလည္း ေျပာထားပါတယ္။ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုသူေတြဟာ တကယ္မသိေသးသူေတြပါပဲတဲ့။ ဆင္ေျခေပးတယ္လို႔ အေျပာခံရတာကို လက္ခံမိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာေရးကို အတြင္းက်က် ေသခ်ာမသိဘူးလို႔လည္း ဝန္ခံပါတယ္။
ပိုစ့္မွာ အဓိကေျပာတဲ့ သီလေစာင့္ထိန္းဖို႔နဲ႔ ကာယကံမႈ၊ ဝစီကံမႈ၊ မနာကံမႈ ေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ အတြက္ အျမင္မတူ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးဗ်။ ဥပမာအားျဖင့္ မုသားေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မၾကိဳက္ပါဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔လည္း ယူဆသူပါ။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ တေန႔ေတြမွာ အနည္းဆံုး ကၽြန္ေတာ္ မုသားတစ္ခါေတာ့ ေျပာမိမယ္ထင္ပါတယ္။ (အေသအခ်ာ မမွတ္မိေသာ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မ်ားပါတယ္။) ေနာက္ ဥပမာ ထပ္ေပးရရင္ သူ႔တပါးအသက္ကို သတ္တာဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ လက္ခံတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ ဘာကိုမွ မသတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ေနတုန္းလိုမ်ိဳးမွာ လာကိုက္တဲ့ျခင္ဆိုရင္ ေမာင္းမထုတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဘဝကူးေပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္တခုထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းေလးကို ျပန္ေျပာျပပါရေစ။ ဆရာၾကီး ဦးသုခရဲ႕ ရုပ္ရွင္တစ္ခုမွာ ပါတာ ထင္တယ္။ ထားပါေတာ့၊ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဇာတ္ေၾကာင္းေလးပါ။ တေန႔ ရဟန္းတပါးဟာ ေတာစပ္နားက တေနရာမွာ အနားယူေနတုန္း၊ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္ကလူေတြ လူစုလူေဝးနဲ႔ သူခိုးလိုက္ဖမ္းၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူခိုးကလည္း ရဟန္းရွိတဲ့ဘက္ကေနမွ ျဖတ္ေျပးသြားပါသတဲ့။ ေနာက္ကပါလာတဲ့ လူစုကလည္း ရဟန္းကို ေမးပါတယ္။ သူခိုးဘယ္ကို ေျပးသြားသလဲေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက စဥ္းစားပါသတဲ့။ ငါေျပာျပလိုက္ျပန္ရင္လည္း သူခိုးမွာ အဖမ္းခံရလို႔ ဒုကၡေရာက္မယ္။ မသိဘူး၊ မျမင္ဘူး ျငင္းျပန္ရင္လည္း မုသားေျပာရာေရာက္မယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းက အေျခအေနေကာင္းတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္ပါသတဲ့။ နဂိုမူလ ရွိေနတဲ့ေနရာကေနထ၊ ေနရာအနည္းငယ္ ေရြ႕ျပီးမွ ရဟန္းေတာ့ ဒီေနရာကေန မျမင္လိုက္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။
ျမန္မာစကားမွာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပါရမီရွင္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မညႊန္းလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူသာမာန္ေတြ မစြမ္းႏိုင္တာေတာ့ အမွန္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဘုရားေဟာတရားေတြကို ေစာင့္ထိန္းေတာ့မယ္၊ လိုက္နာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္က သတိဆိုတာေလးကို အျမဲကပ္ထားႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါမယ္။ သတိလက္လြတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးမဆိုပါပဲ ရွိသင့္တဲ့၊ စိတ္မွာ စြဲေနသင့္တဲ့ ပထမဆံုးအရာဟာ သတိ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သတိမကပ္ေနဘူးဆိုရင္ေတာ့ အမႈကိစၥဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုတာထက္ မက်ရံႈးဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူရမွာပါ။
တခါတရံမွာ ကၽြန္ေတာ္က (အေျခအေန တခုခုမွာလို႔ပဲ ေျပာၾကပါစို႔) ညာေျပာတတ္ပါတယ္။ သူတပါးကိုလဲ သတ္မိတတ္၊ ေသသြားေစတတ္ပါတယ္။ စိတ္အားျဖင့္ဆိုတာကေတာ့ တခါတရံထက္ေတာင္ ပိုမယ္ထင္ပါတယ္။ သတိေလးရွိေနတုံး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း အေျခအေနေပးရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနပါတယ္။ ကာယကံမႈ၊ ဝစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈေတြကို ေစာင့္ထိန္းပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလံုးတစ္ခုရွိပါတယ္၊ Ideal ဆိုတာပါ။ ျမန္မာလို နီးစပ္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စံျပ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ျပည့္စံုစြာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာသာတရားမွာ စံျပ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္ (ဥပမာ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ) ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာပါမယ္။ ငါေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔။ ဒီေနရာမွာ စကားအဓိပၸါယ္က လိုက္မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါမ်ိဳးကို မေထာက္ခံဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ဖို႔ကို စိတ္မပါဘူး။ အပိုေတြပါ။ ဒီလိုအဓိပၸါယ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာပါတယ္ “ဒါဆိုရင္ ၾကိဳးစားေနဆဲေပါ့။ မလုပ္ႏိုင္ဘူး မေျပာပါနဲ႔” တဲ့။ အေကာင္းဆံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မျပည့္စံုေသးတာလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ဘာသာတရားကို အေသအခ်ာမသိေသးတာလည္း အပါအဝင္ေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ၾကံဳတုန္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္တစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶကို ကိုးကြယ္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဒီလူတစ္ေယာက္ကုိ ကိုးကြယ္တဲ့အဆင့္ထိ ငါဘာလို႔ျဖစ္သင့္တာလည္းလို႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးဆိုတဲ့ ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ဗုဒၶရဲ႕ အရည္အခ်င္းေလးေတြေပါ့၊ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။ ငါတို႔အေနနဲ႔လည္း သူ႔လိုျမင့္ျမတ္သူ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္။ နည္းလမ္းေတြလည္း ျပေပးတဲ့အတြက္ ဗုဒၶကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ျပီး ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ မိပါတယ္။ လိုက္ျပီး က်င့္ၾကံတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးမွာပါတဲ့ အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုတဲ့အခါမွာ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ပင္ မေကာင္းမႈကို မျပဳလုပ္ျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လည္းရွိေနသတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါတစ္ခုနဲ႔တင္ စာေမးပြဲက်ေနတုန္းဗ်ာ။ အေျခအေနေကာင္းတာက ဒီစာေမးပြဲကို အခ်ိန္မေရြး၊ အၾကိမ္အကန္႔အသတ္မရွိ ျပန္ေျဖလို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ၾကိဳးစားရအံုးမယ္ ေပါ့ဗ်ာ။
သုခမိန္။…..။
ဆုံရပ် 1st Dec 2024
2 weeks ago
3 comments:
သိတဲ့သူကမသိတဲ့သူကို သိၿပီး၊
မသိတဲ့သူက သိတဲ့သူကို မသိဘူး။
ဗ်ိဳ႕။
စာသားေလး ၾကိဳက္သဗ်။
ရဟန္းေျဖသြားတာေလး သေဘာက်သဗ်ာ။
Post a Comment