In this Evening!

တစ္ညေန

(၁)
ဒီညေန ရာသီဥတုကိုက သူ႔ကိုအျပင္ထြက္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနတယ္။ မိသားစုေတြထဲမွာလည္း အခုဆိုရင္ သူကအရြယ္ေရာက္ေနျပီ။ တစ္ကယ့္ကို သန္မာတဲ့ ကိုယ္ခႏာၱနဲ႔ အေၾကာ့ရွင္းဆံုးကို ျဖစ္လို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြဆို မနာလိုေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကလားမသိပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာပါ ဒီလိုအျပင္ထြက္ရဖို႔ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနရတာၾကာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ သူ႔ွွဆႏၵေတြ ျပည့္ဖို႔ျဖစ္လာျပီေလ။ တညေနလံုး ရြာသြားတဲ့မိုးရဲ႕ေနာက္မွာ သူကိုယ္တိုင္လည္းသိတယ္ (မွန္လိမ့္မယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္တယ္)၊ တျခားသူေတြကလည္း ခန္႔မွန္းၾကတယ္။ ေနာက္ရက္ကေတာ့ ေနသာအံုးမယ္လို႔။ ဒီလိုသာမွန္လို႔ကေတာ့ အသာယာဆံုးညေန ျဖစ္ေနမွာပဲ။ တစ္ကယ္ပါ ကိုယ္တိုင္မၾကံဳဘူးေသးေပမဲ့ အၾကားနဲ႔တင္ လွပတဲ့ညေနကို ျမင္ခ်င္လွျပီ။

အျပင္ကို စထြက္လာကတည္းက လန္းဆန္းတဲ့ ေလကိုရႈရိုက္၊ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားျပစ္လိုက္တယ္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး လန္းဆန္းျပီး လွပ စိမ္းစိုေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ။ ေဟာ့ဒီ ျမက္ခင္းစိိမ္းစိမ္းေတြ၊ မိုးေရထိထားလို႔ ၾကြရြျပီး လွပေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ။ ဒါေတြအားလံုးကို ေကာင္းကင္ျပာရဲ႕ ေနာက္ခံေလးမွာ ျမင္ေနရတာ မေမ့ႏိုင္စရာ ျမင္ကြင္းေတြေပါ့။ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔ ခင္စရာေကာင္းတဲ့သူေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ မာနၾကီးၾကီးနဲ႔သူေတြလည္း ေတြ႔ရပ။ ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ခံုမင္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ အၾကာၾကီး မိတ္ဖြဲ႔မေနေတာ့ဘူးေလ။ ေနရာအႏွ႔ံ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္တယ္။ ေမာေတာ့လဲ ခဏနားေပါ့။

ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးက အေရာင္ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေအာ္ျမန္ဆန္လိုက္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ။ ဒီအေျပာင္းအလဲမွာလည္း လွေနဆဲပါပဲ ေလာကၾကီးရယ္။ အင္း.. သူ႔စိတ္ကို အရမ္းအလိုလိုက္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးလဲ အလင္းေရာင္ရမဲ့ ေနရာတစ္ေနရာေတာ့ ရွာထားမွေလ။ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဘယ္ကိုသြားရမလဲ ေနရာရွာေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အေမွာင္ထုမွာ အလင္းေရာင္ေလးေတြကေတာ့ မ်ားမွ မ်ားပဲ။ ေဟာ… ၾကည့္စမ္း။ ေတာက္ပလိုက္တဲ့ အလင္းေရာင္ေလး။ အျဖဴေရာင္အလင္းေလးက စိမ္းလဲ့လဲ့ အေရာင္ေလးလိုကိုျဖစ္လို႔။ သြားၾကည့္အံုးမယ္။ ဟုတ္ပါျပီ ဒီအလင္းလာေနတဲ့ ေနရာမွာ အလင္းေတြထုတ္ေပးေနတဲ့ အရာေလးဟာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းမွာပဲ။ ဟုတ္ျပီ အဲဒီကိုပဲ သြားေတာ့မယ္။ အျမန္ဆံုး သြားမယ္။

အိုး… ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ဒါဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးပါလိမ့္။ ဒီေနရာေလးကိုေရာက္ေအာင္ အေျပးလာခဲ့ရလို႔ ေမာပန္းေနတဲ့စိတ္ေတြေတာင္ ဘယ္နားေရာက္သြားလည္းမသိဘူး။ အျပင္ဘက္က ေအးျမျမရာသီဥတုနဲ႔လည္းမတူ။ ပူေႏြးေနတာလည္းမဟုတ္။ လင္းလင္း ရွင္းရွင္းနဲ႔ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနရာေလး။ ျမင္ေနရတာေတြကလည္း သူ႔အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းေတြၾကည့္ပဲ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္ရင္းမွ ေဟာ… ေတြ႔ပါျပီ။ ၾကည့္စမ္း အလင္းေတြဆိုတာ ဒီကထြက္လာေနတာကိုး။ သ႔ူ အနားကိုကပ္ၾကည့္ရင္ေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ အနားကိုကပ္ၾကည့္မိတယ္။ ေအာ္ အပူဓါတ္ကိုလည္း သူခံစားလာရသလိုပဲ။ အိမ္မျပန္ရေပမဲ့ အိမ္မွာတုန္းကလို အေႏြးဓါတ္ရွိေနတယ္။ အလင္းေရာင္နားမွာ ေနရမွာကို သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ႏွစ္သက္မိတယ္။ သြားမယ္၊ အနားကိုေရာက္တဲ့အထိ သြားမယ္။

ဟာ… ဘာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ သူ႔ကိုယ္သူ လႈပ္ရွားလို႔မရသလို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ကဲ လႈပ္ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ သူ႔ကိုယ္ကို တစ္ခုခုက ဆြဲခ်ထားလိုက္သလိုပဲ။ ၾကိဳးစား လိုက္စမ္း၊ ရုန္းထြက္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ဟာ.. သူ။ သူကေရာဘယ္သူလည္း။ ဒီလိုမ်ိဳးကို တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးဘူး။ အာ…. သူ႔အနားကိုကပ္လာတယ္။ ေျပးထြက္လိုက္စမ္း။ ေျပးထြက္၊ ေျပးထြက္.. အားကုန္ေျပးထြက္ေလ။ သူ႔ကိုယ္သူ အားေပးရင္း ရုန္းထြက္ေနတုန္းမွာပဲ အနားကိုေရာက္လာတယ္။ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင့္အင္း သူ႔အမူအရာကိုမၾကိဳက္ဘူး။ ဒါ.. ဒါအႏၱရာယ္ရဲ႕ အေငြ႕ပဲ။ ေျပး၊ ေျပးထြက္လိုက္ေတာ့။ ေဟာ၊ လြတ္ေျမာက္သြားျပီေလ။ ဟား ဟား… ဒါပဲေပါ့။ အို.. ဘာလို႔လဲ။ ဘာလို႔သူ႔ကိုယ္သူ အရမ္းေပါ့ပါးေနသလို ခံစားရတာလည္း။ သူဘာျဖစ္တာလည္း၊ သူဘာျဖစ္၊ သူ၊ သူ….. ..။

(၂)
မေန႔ညေန ညေနစာ စားျပီးကတည္းက အိမ္ရဲ႕ေထာင့္တစ္ခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ နားေနခဲ့တာ။ ေန႔လည္ကေတာ့ ခဏအလုပ္ရႈပ္သြားေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႔အိ္မ္ကို ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ဟိုဘက္အိမ္ကတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ အနားယူေနတဲ့ သူ႔စည္းစိမ္ေလးကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္လိုက္တယ္လို႔ ေတြးမိသြားရံုတင္ဘယ္ဟုတ္မလည္း၊ အိမ္ထဲကို သူစိမ္းဝင္လာတယ္ဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ ေန႔လည္စာ ေရာက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ပလိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာရတာပါ။ အဲဒီေကာင္ဝင္လာလိုက္လို႔လည္း ေန႔လည္တုန္းက အသည္းအသန္ရြာေနတဲ့မိုးကို သူသတိထားမိတာ။ ဒီလိုရာသီဥတုဆိုလို႔ကေတာ့ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ေနရျပီေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဗိုက္ဆာလာမွာအတြက္လည္း ဘာမွပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ညေရာက္လို႔ကေတာ့ ေပါလိုက္မဲ့ စားစရာေတြ။ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳအရ ဒီခန္႔မွန္းခ်က္က ဘယ္လိုမွ မွားမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

သူေတြးထားသလိုပါပဲ။ ညေန အေမွာင္ေလးရွိလာကတည္းက တခ်ိဳ႕စားစရာေလးေတြ ေတြ႔ေနရျပီေလ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အနားကိုေတာ့ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဒါကလည္း အေရးမၾကီးပါဘူး။ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လည္း။ သူ႔အိမ္ေဘးက မီးဖြင့္ျပီးသြားျပီဆိုရင္ စားစရာေတြက အလိုလိုကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာၾကေတာ့မွာ။ ဟိုဘက္အိမ္ကေကာင္လဲ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားေတြ လုပ္ေနျပီ။ မီးဖြင့္ျပီးသြားရင္ေတာ့ အလင္းရွိတဲ့နားတင္ ေနလို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ႏွစ္အိမ္ၾကားမွာ သြားေနမွျဖစ္မယ္။ စားေကာင္းမယ့္ဟာေလးေတြ ဟိုေကာင့္အိမ္ကိုေရာက္လာရင္ သြားလုစားလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္ေလ။ ဒီေကာင္က သူ႔ထက္အရြယ္ငယ္သလို အေတြ႔အၾကံဳကလည္း နည္းေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါအခြင့္အေရးပဲ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ သြားေနလိုက္ေတာ့မယ္။ ဟား ဟား… ဒီေကာင္လည္း သေဘာေပါက္တယ္ထင္တယ္။ သူေနရာေျပာင္းေနလိုက္တာကို မၾကိဳက္သလို ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

အင္း.. ေန႔လည္ျပန္အိပ္ကတည္းက စိတ္မၾကည္တာေၾကာင့္ပဲလား။ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္လိုက္ရတာေၾကာင့္လား။ ဒါမွမဟုတ္ မေန႔ညတုန္းက ညစာနည္းနည္းပဲ စားလိုက္ရလို႔လား။ အခု အရမ္းကို ဗိုက္ဆာေနတယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းစားျပီးရင္ ေလးငါးရက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့၊ ဟိုဘက္ရက္ေတြတုန္းက အစားကို ေကာင္းေကာင္းမစားခဲ့ရဘူး။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ စားစရာလည္းရွားတယ္ေလ။ ဒီေန႔ကေတာ့ မိုးေကာင္းေကာင္းရြာထားတယ္ဆိုေတာ့ အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဗိုက္ကားရခ်ည္ေသးရဲ႕။ တစ္ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနရေသးတယ္။ မီးဖြင့္လိုက္ျပီးမွ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္မသြားဖို႔ကိုေပါ့။ ေနာက္ျပီး အေနအထိုင္ေလးလဲ ဆင္ျခင္ထားမွ။ မဟုတ္ရင္ ၾကည့္မရတဲ့အထဲ ပါသြားလို႔ အိမ္ဖ်က္ခံေနရမယ္ေလ။

ဒီလိုေတြးလိုက္မွ အရင္ သူ႔အိမ္ေလးကို သတိရလာတယ္။ သူ႔မိဘေတြဆီကေန ရခဲ့တဲ့အေမြဆိုလည္း မမွားဘူးေလ။ သူၾကီးေကာင္ေပါက္ဝင္လာကတည္းက အေမ့ကိုမေတြ႔ရေတာ့သလို အေဖဆိုတာ သူမျမင္ဖူးလိုက္ဘူး။ အေမကလည္းတစ္ညေနမွာ ခဏဆိုျပီးထြက္သြားလိုက္တာ ျပန္ကိုမလာေတာ့ဘူး။ အစပိုင္းမွာတုန္းကေတာ့ အေမမရွိေတာ့လို႔ စိတ္ညစ္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔ဘဝက အသားက်လာပါတယ္။ ဒီလိုပဲ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ျဖတ္သန္းေနတာေလ။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ေနရာေလးမွာ စားစရာေတြလည္း ေပါမွေပါ။ သူကလည္း တက္သစ္စဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရွိတိုင္း အိမ္ေလးကို ျခယ္သေနမိတာပါပဲ။ အရမ္းကို ခမ္းနားျပီး ၾကံ့ခိုင္တဲ့အိမ္ေလးေလ။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ တရက္ေသာေန႔လည္မွာ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ သူတို႔အိမ္ေလးေတြ အဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ အိမ္နီးခ်င္းေတြေရာ အားလံုးပဲ လြတ္ရာကိုေျပးၾကရတာ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ပါမသြားေအာင္ ေျပးလိုက္ရတာဆိုရင္ ေသေျပး ရွင္ေျပးေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဒီေနရာေလးကို သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ သူစဥ္းစားထားတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ အစားအေသာက္လည္း မရွားဘူး။ အိမ္ေလးကိုလည္း အမ်ားၾကီးဇာခ်ဲ႕ျပီး ျပင္ေနစရာမလိုဘူးေလ။ အမ်ားၾကီးဇာခ်ဲ႕ေနရင္လည္း သတိထားမိျပီး ထပ္အဖ်က္ခံေနရမယ္။ အသပ္လုျပီးေျပးေနရအံုးမယ္ေလ။ ေဟာ.. အိမ္ေဘးကမီးလင္းလာျပီ။ သူ႔အိမ္ေလးရဲ႕ အားသာခ်က္ကိုက မီးလင္းေနရင္ သူ႔ကိုသိပ္ျပီး မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒါ သူ႔လံုျခံဳမႈအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးေပါ့။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပဲ ျပတင္းကိုလည္း ပိတ္မထားဘူး။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီညေနစာမွာ အေကာင္းဆံုးေတြ စားရအံုးေတာ့မွာေပါ့။ လာပါျပီ။ အဆင္သင့္တာကေတာ့ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာေလ။ အေတြ႔အၾကံဳအရေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့မီးဆီကို မၾကာခင္ေရာင္လာေတာ့မယ္။ သူ အသင့္အေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အေရးထဲမွာမွ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားမလိုလုပ္ေနတယ္။ ေဟာ.. အခ်က္ျပျပီ။ သူ႔ရဲ႕အသိေတြလည္း ႏိုးၾကားလာျပီ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ စားစရာေလးက သူ႔အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာျပီကိုး။ သူ အေျပးသြားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အနားအေရာက္မွာ စားစရာအတြက္ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကံေကာင္းျပီ။ ဒီစားစရာကို သူေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ခ်ိဳဆိမ့္ဆိမ့္ အရသာကိုေပးမယ္။ ဒီဟာတစ္ခုနဲ႔တင္ သူဒီရက္ပိုင္း ေအးေဆးေနလို႔ရမယ္ေလ။ ေအာ္၊ ေၾကာက္ေနသလိုပါလား။ အင္းေၾကာက္သင့္ပါတယ္။ ဒါ မင္းဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုး။ ကဲ… လာခဲ့။ မင္းရဲ႕ဗိုက္ကစစားမယ္။

(၃)
ဒီေန႔တေနကုန္ အလုပ္မွာလည္း ပင္ပန္းလိုက္တာ။ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ ဟိုေျပးဒီေျပးလုပ္ရ၊ အခ်ိန္မွီ္ဆိုတာေတြကိုလည္း ျပီးစီးေအာင္လုပ္ရနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ကို မရခဲ့ဘူး။ ဒီအလုပ္ကို သူမၾကိဳက္တာကလည္း အဲဒါေတြပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္က အလုပ္ပဲေလဆိုျပီး လုပ္ေနရတာပါပဲ။ ထူးျခားတာကေတာ့ သူ႔အခန္းေလးကို သူျပန္မအိပ္ျဖစ္တာ ၾကာလွျပီေလ။ အရင္တစ္ေခါက္ နယ္ကအေမ လာလည္မယ္ဆိုတုန္းက အခန္းရွင္းျဖစ္တယ္။ အေမရွိေနတုန္း ဘယ္မွသေဝထိုးမေနပဲ အခန္းကိုပဲျပန္ျဖစ္ေနတာ။ အေမနဲ႔အတူေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔အခန္းေလးဟာ တစ္ကယ္ကို အခန္းေလးတစ္ခန္းနဲ႔ တူေနတာေလ။ အေမက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိိလို႔ ၾကိဳရွင္းထားမိလို႔သာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အဆူခံေနရတာနဲ႔ကို အေမအလည္လာတုန္း စကားေကာင္းေကာင္းေျပာရမယ္ မထင္ဘူး။

မိဘေမတၱာဆိုတာ စုန္ေရတဲ့။ မမွားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြလိုပါပဲ။ ဟုတ္မွာပါ။ မိသားစုနဲ႔ဟိုးအေဝးမွာ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ရလာတဲ့ေငြေတြကို အမ်ားတကာလို မိဘျပန္ပို႔ဖို႔မေျပာနဲ႔ တႏွစ္ျပည့္လို႔ အိမ္ကို ဖုန္းတစ္ခါေတာင္မဆက္ျဖစ္ဘူး။ အေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး။ သူ႔ဆီမွာ အလုပ္ေတြပါးလို႔ အားမယ္မၾကံလိုက္နဲ႔ အေျပးေရာက္လာတာပဲ။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူကိုယ္တုိင္လည္း အေမ့ကိုေမွ်ာ္တယ္။ အေမလာလိုက္တာနဲ႔ သူ႔အခန္းေလးဟာ အသက္ဝင္လာတယ္။ မနက္လင္းလာတာနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ သူဂရုမစိုက္မိတဲ့ ဘုရားစင္ေလးေ႔ရွမွာ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာပို႔သံေတြ ျမိဳင္ဆိုင္ေနျမဲ။ အဲဒီလိုရက္ေတြဆိုရင္ သူ႔အတြက္ မနက္အေစာစာက အေမနဲ႔လက္ဆံုစား၊ ညေနဆို ေအးေအးေဆးေဆး ေရမိုးခ်ိဳး။ ျပီးရင္ အေမနဲ႔အတူ ညစာကို လက္ဆံုစားေပါ့။ ဒါေတာင္ သူက အလုပ္ကိုခ်ိဳင့္ဆြဲသြားဖို႔ကို အသည္းအသန္ျငင္းလို႔သာ။ မဟုတ္ရင္ အေမက အခ်ိန္မွီ လုပ္ေပးလိုက္အံုးမွာေလ။

သတိရတယ္ အေမရယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အေမ့ကို သတိရသြားေစတာက တေန႔ခင္းလံုး မိုးျပိဳက်သလားထင္ရေအာင္ ရြာေနတဲ့မိုးေၾကာင့္ေပါ့။ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္ရေတာ့ စိုစိုစြတ္စြတ္ ရာသီဥတုမွာ သြားလာေနရတာေလ။ မိုးကိုမၾကိဳက္တတ္တဲ့ မိုးနည္းနည္းေလာက္မိတာနဲ႔ ဖ်ားခ်င္လာတတ္တဲ့သူ႔ကို မိုးရြာတဲ့ေန႔တိုင္း အေမက အိမ္ဝကေန မသိမသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္တာေလ။ အဲဒါပဲ။ ဒီေန႔မွ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လိုက္မသြားျဖစ္ပဲ အခန္းကိုျပန္ခ်င္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕စိတ္က။ အခန္းေလးမွာလည္း အေမျပန္သြားကတည္းက မလွည္းမက်င္းနဲ႔ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ဒါေတြကို အေမျမင္ရင္လည္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ဆူခံထိေနအံုးမွာ။ ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္ေနျပီ အေမကို လြမ္းတုန္းပဲလားလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြသိရင္ ေလွာင္ေနၾကအံုးမလားပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီညေနေတာ့ အေမ့ကို အျပည့္အဝ လြမ္းလိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး ေန႔လည္စာမစားရေသးတာေတာင္ လမ္းမွာဝင္စားမလာခဲ့ဘူး။ အခန္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေရမိုးခ်ိဳး၊ ျပီးမွ ဆိုင္မွာသြားဝယ္ျပီး အခန္းကုိယူလာမယ္။ အေမ့ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အခန္းမွာပဲစားအံုးမယ္။

အခန္းျပန္ေရာက္ကတည္းက ေရခ်ိဳးရေအာင္ဆိုျပီး ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရရွိရဲ႕လားသြားၾကည့္။ အခန္းမီးေတြအားလံုးဖြင့္ျပီး ခဏေတာ့နားေနလုိက္ေသးတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းျပတင္းေလး ပိတ္မထားမိတာကို သတိထားမိျပီး ေရခ်ိဳးခန္းကိုဝင္လာလိုက္တယ္။ ေအာ္.. မိုးရြာထားလို႔ထင္ပ ပိုးေကာင္ေလးေတြေတာင္ အလင္းရွိတဲ့ဆီဝင္လာေနၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းမီးဆီကို ဝင္တိုးေနတဲ့ ပိုးဖလံတစ္ေကာင္ကို သူၾကည့္ေနမိတယ္။ ဟိုနားဒီနားပ်ံေနရင္းကေန မီးေရာင္ဆီကိုပဲ တိုးဝင္ေနလိုက္တာ။ ေဟာ.. ေဟာဗ်ာ။ မီးေဘးမွာ ပင့္ကူအိမ္ရွိေနတာပဲ။ သြားျပီ ပိုးဖလံေတာ့ မီးမတိုးပဲ ပင့္ကူအိမ္တိုးေနျပီ။ သူေတြးေနမိတုန္းမွာပဲ ကိုပင့္ကူကေတာ့ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ သူ႔သားေကာင္ဆီ ေျပးလာေလရဲ႕။ ဟင္.. ဒါဆို ပိုးဖလံေလးကို စားေတာ့မွာေပါ့။ ေအာ္ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ဟာ… မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါသူ႔အတြက္ ညေနစာေနမွာေပါ့။ သူလည္းစာေနမွာ။ ဒါေပမဲ့ ပိုးဖလံကေရာ။ ဒီအေကာင္ေလးက ဘာလို႔ေသသင့္ရတာလည္း။ ငါကေရာ ဘယ္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ရမွာလည္း။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကဘာလည္း။ အေျဖကေရာ ဘယ္မွာလည္း။

မဟုတ္ဘူး …။ ဟုတ္တယ္ …။ ဒါသူ႔အေတြးေတြပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူစိတ္ရႈပ္သြားပံုပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွ မရပ္တည္ပဲ ေခါင္းကေန ေရအျမန္ေလာင္းခ်ိဳး။ တေန႔လံုးဝတ္ထားတဲ့ နံေစာ္ေစာ္အဝတ္ေတြနဲ႔ပဲ သူ႔ညေနစာအတြက္ ခပ္ျမန္ျမန္အျပင္ထြက္သြားေလရဲ႕။…..။

သုခမိန္။…..။