Does KNOWLEDGE represent Everything?

ပညာသည္ အရာရာေလာ

ရီဗ်ဴး
ျဗိတိလွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ “တိုနီဘလဲ”၏ ေပၚလစီမိ္န္႔ခြန္းတစ္ခုတြင္ ဤသို႔ ေျပာခဲ့ဘူးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ထိပ္တန္းဦးစားေပး လုပ္ငန္းသံုးခု ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ပထမ ပညာေရး၊ ဒုတိယ ပညာေရး၊ တတိယ ပညာေရးပါပဲ” ..ဟူ၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ျဗိတိလွ်လူထု၏ ဟဒယႏွင့္ သြားေတြ႔သလို၊ ပညာရွင္ အသိုင္းအဝိုင္း၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈလည္း ရခဲ့ပါသည္။ “ပညာေခတ္”၏ စံျပဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဆိုေသာ အေျပာအဆိုမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကသည္မ်ား ရွိသည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္ “တိုနီဘလဲ”ကိုသာမက၊ “ပညာေခတ္”တစ္ခုလံုးကိုပင္ စိန္ေခၚလိုက္ဟန္ရွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ မၾကာခင္က ထြက္ေပၚလာရာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အေတာ္ကေလး လႈပ္သြားသည္ဟု သိရသည္။စာေရးသူမွာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ၾသဇာတိကၠမၾကီးေသာ ပညာေရးပါေမာကၡ “အယ္လစ္ဆန္ဝု(ဖ)” ALISON WOLF ျဖစ္ေနျပန္ရာ ပညာေလာကအတြက္လည္း အေလးထား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ပါေမာကၡ အယ္လစ္ဆန္က ပညာႏွင့္ စီးပြားေရးကို ခ်ိတ္ဆက္စဥ္းစားၾကည့္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ျပႆနာအခ်ိဳ႕ကို သုေတသနမွန္ျပားေပၚ တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ စာအုပ္အမည္ကပင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ DOES EDUCATION MATTER? ဟူ၏။

သို႔ျဖင့္ “ပညာေခတ္၏ ပညာေရး” EDUCATION IN THE AGE OF KNOWLEDGE တစ္ခုလံုးကိုပင္ ျပန္လည္ ရီဗ်ဴးလုပ္ၾကဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တာေတာ့သည္။

ပညာဘိဇနက္ (Knowledge Business)
ေျပာရလွ်င္ “၂၁ရာစုမွာ ပညာေခတ္ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဆိုေသာ လားရာအျမင္မွာ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္ဝက္ေလာက္ကပင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈအရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္း၊ စီမံကိန္းစီးပြားေရးအျပိဳႏွင့္ သတင္းနည္းပညာ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ ရလာျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ပညာေခတ္၏ အျခင္းအရာမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ပံုေပၚလာခဲ့သည္။ စီးပြားေရးဘဝတြင္ “အသိပညာလုပ္ငန္းမ်ား” KNOWLEDGE INDUSTRIES ေ႔ရွတန္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် စီးပြားေရးတစ္ခုလံုးသည္ပင္ “ပညာစီးပြားေရး” KNOWLEDGE ECONOMY သုိ႔ အသြင္ေျပာင္းလာျပီဟု ေကာင္ခ်က္ခ်လာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္က “ပညာ” KNOWLEDGE ကို အဓိကအက်ဆံုး “ထုတ္လုပ္ေရးအရင္းအျမစ္” PRODUCTIVE RESOURCES အျဖစ္၊ သတ္မွတ္လာၾကရာ “ပညာေရး”သည္ပင္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီ အရပ္ရပ္အတြက္ အဓိက ႏိုင္ဖဲတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

သို႔ႏွင့္အမွ် “ပညာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ား” မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေကာင္းဆံုး၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ “အပိုလိုအုပ္စု” APOLO GROUP ဆိုလွ်င္ “ဖစ္နစ္တကၠသိုလ္” UNIVERSITY OF PHOENIXလို အၾကီးဆံုး ပုဂၢလိကတကၠသိုလ္မ်ိဳး ထူေထာင္ႏိုင္သည္အထိ ေျခလွမ္းသြက္လာခဲ့သည္။ ဤလုပ္ငန္းမွ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ ၁၀၈ သန္းမွ်ပင္ အျမတ္ရသည္ဟုလည္း သိရသည္။ သို႔ျဖင့္ “ပညာဘိဇနက္” KNOWLEDGE BUSINESS မွာ စီးပြားေရးသမားတို႔ မ်က္စိက်စရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ပညာ၏“စန္း”မွာ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္တန္႔ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ “ပညာေရးတြင္ မ်ားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ေလ၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပို၍ေအာင္ျမင္မႈရေလ” ဆိုေသာ ေလာဂ်စ္မွာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အထူးေရပန္းစားလာသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အရပ္ရပ္ျပႆနာအားလံုးကို ပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္လိမ့္မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ “ပညာ”ကို မဟာဗ်ဴဟာ အသံုးခံကစၥည္းလို သေဘာထားလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ “ပညာသည္ပါဝါ” KNOWLEDGE IS POWER ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔မွာ ျပန္လည္တစ္ေခတ္ဆန္းလာျပီး “ပညာပိုလိုတစ္” KNOWLEDGE POLITIC ဆိုေသာ ေဝါဟာရပင္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ပညာေရးကို ေစ်းကြက္ေဘာင္သြင္းျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ သြင္းျခင္းအေပၚ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၂၁ ရာစုႏွစ္ဦး၊ “ေဒါ့ကြမ္ေစ်းကြက္” DOT-COM MARKET အျပိဳႏွင့္ စက္တင္ဘာ (၁၁)အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤအသံမ်ားမွာ ပိုစိတ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပိုစူးလာခဲ့ပါသည္။

ငယ္ရုပ္လူၾကီး
ပညာေရးသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္လံုးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ အရင္းအျမစ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အေျခခံျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ၊ ဘာသာရပ္ေကာင္းေကာင္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ စာေမးပြဲေအာင္ေရးသည္သာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္လို ျဖစ္လာရသည္။ ဤေနရာတြင္ ေက်ာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားဆံုး၊ နာမည္အၾကီးဆံုး ေက်ာင္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုျပီး၊ ဘာသာရပ္ေကာင္းေကာင္း ဆိုသည္မွာလည္း လတ္တေလာ ေစ်းကြက္တြင္ ေငြအျဖစ္ အလြယ္ဆံုးဘာသာရပ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေရးသည္ပင္ အနာဂတ္အဆင့္ေနရာတြင္ အာမခံခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္လာရသည္။ POSITIONAL GOOD ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအတြက္ ေနာင္ေရးကို ပူပင္တတ္ေသာ မိဘတိုင္းက မိမိသားသမီးကို မူၾကိဳမွစ၍ တကၠသိုလ္ထိတုိင္ တရစပ္ ေမာင္းရေတာ့သည္။

ျဖစ္လာေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားမွာ အေကာင္းခ်ည္းဟုဆိုရန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။ ပထမဆံုး သတိျပဳမိလိုက္သည့္ ရလဒ္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ငယ္ဘဝမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ “ဆယ္ေက်ာ္သက္မတိုင္မီ အရြယ္မ်ား” PRETEEN ဆိုလွ်င္ အေပါင္းအသင္းမဲ့၊ မိခင္ရင္ခြင္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာျပီး ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေတာ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၏ ေဘးထြက္ အက်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနၾကသူ ပညာရွင္မ်ား၏ အဆိုအရ ဆိုခဲ့ပါ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ အရြယ္မတိုင္မီ မ်က္စိမႈန္ျခင္း၊ အဝလြန္ျခင္း စေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုးက်ိဳးမ်ား ရွိႏိုင္သလို၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ သာမန္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း စေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မလိုလားဖြယ္ရာမ်ား ရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေခတ္၏ အနာဂတ္ဖန္တီးရွင္မ်ားမွာ “တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ မွန္ေၾကာင္၊ ဖက္တီးေလးမ်ား” ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူငယ္ဘဝ၏ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စရာမ်ားတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးခ်ိန္ ဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ၾကီးမားေသာ ယွဥ္ျပိဳင္စိန္ေခၚမႈမ်ား ေအာက္တြင္ အရြယ္ကို စေတးျပစ္လိုက္ရပါသည္။ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဘဲ ျပိဳင္ဘက္အျဖစ္သာ သေဘာထားလာၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္မွာ “အတၱ ဗဟိုျပဳလူငယ္မ်ား” SELFCENTERED YOUTH ေမြးထုတ္သလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာ လူငယ္မ်ားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ “စုေပါင္းစြမ္းအင္” SYNERGY ကို ဖန္တီးႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။

စက္ယႏၱရားတကၠသိုလ္
ပညာေရးကို စီးပြားေရးေမွ်ာ္ကိုးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ ဖန္တီးၾကျခင္းသည္ ပညာေရး၏ မူလရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို က်ဥ္းက်ံဳ႕သြားေစသည္ဆိုေသာ အေကာက္အယူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ က်ဥ္းက်ံဳ႕ရံုမွ်မက ပံုပ်က္၍ပင္သြားႏိုင္သည္ ဟုပင္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ သိၾကျပီးသည့္အတိုင္း စီးပြားေရးတြင္ ကိန္းဂဏန္း ညႊန္းကိန္းမ်ားကို အားျပဳေလ့ရွိရာ ပညာေရးေလာကတြင္ပါ ဤအစဥ္အလာက အရိပ္ထိုးလာသည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ “ပညာအလုပ္သမား” KNOWLEDGE WORKER မည္၍မည္မွ် လိုမည္ဆိုေသာ လ်ာထားခ်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ျပီး တကၠသိုလ္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္လွ်င္ မည္မွ် ေမြးထုတ္ႏိုင္ရမည္ဆိုေသာ စီမံကိန္းမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ စင္စစ္ အေရအတြက္ကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္သည္ႏွင့္ အရည္အေသြးပိုင္းတြင္ က်ဆင္းလာႏိုင္သည့္ တူရႈခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ကမကထလုပ္ေသာ ဆာေဗးတစ္ခုအရ ျဗိတိလွ်တကၠသိုလ္မ်ားမွ ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ ဘြဲ႔ရမ်ား၏ ပညာရည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။

အေရအတြက္မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ေရးႏွင့္အတူ ကၽြဲကူးေရပါျဖစ္လာသည့္ အျခားျပႆနာမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲမ်ား ပို၍ တင္းက်ပ္လာျခင္း၊ ပညာသင္စရိတ္မ်ား ၾကီးျမင့္လာျခင္း၊ တကၠသို္လ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ဘတ္ဂ်က္ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရာျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ပို၍အေရးၾကီးသည္မွာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ မူလကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား မႈန္ဝါးလာသည့္ ကိစၥဟု ဆိုၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ အေသမဟုတ္ပါ။ အရွင္ျဖစ္သည္။ အတိတ္မွ သင္ခန္းစာထုတ္ယူေရး သက္သက္မွ်မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္တည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္ပါသည္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်သလို ေပၚျပဴလာပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ေက်နပ္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ တီထြင္ဖန္တီးမႈကို ေစ့ေဆာ္ေသာ သုေတသနပညာေရး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေနအထားမ်ားႏွင့္ တစ္စစ ေဝးလာျခင္းမွာ တကၠသိုလ္တစ္ခုအတြက္ “အရင္းအျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္လာျခင္း” DRAINING OF RESOURCES ဟု ေဝဖန္ၾကပါသည္။

ဤေနရာတြင္ အထက္က ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ ပါေမာကၡ “အယ္လစ္ဆန္”၏ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ရည္ညႊန္းလိုသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုးဘြားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလာက္ မေခ်ာင္လည္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ပညာေရးကို ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာစာေပါင္းစံုက စနစ္တက် ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအစဥ္အလာကို လစ္လ်ဴရႈျပီး ပညာေရးမွ ပညာေရးသက္သက္ လုပ္ေနရင္ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား” သူ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရာမွ “ပညာ”ဆိုသည္ႏွင့္ ပက္သပ္၍ပင္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။

ပညာအစစ္သို႔
“ပညာေခတ္”၊ “ပညာစီးပြားေရး”၊ “ပညာအလုပ္သမား” …။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ “ပညာ”ဆိုေသာ ေ႔ရွဆက္စကားမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျမည္ဟည္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ယခုေတာ့ ဤပညာသည္ပင္ ပညာစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ ျပန္လည္စိစစ္လာၾကရသည္။

ယေန႔ အေျပာမ်ားေနေသာ “ပညာ” KNOWLEDGE ဆိုသည္မွာ ရလာေသာ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမ်ားကို အသံုးတည့္ေရးရႈေထာင့္မွ အသြင္ေျပာင္း ပံုေဖာ္ယူလိုက္သည့္ အသိပညာ သို႔မဟုတ္ အတတ္ပညာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔အသံုးျပဳေရး မ်က္ႏွာစာတစ္ခုတည္းမွ ခ်ဥ္းကပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ လူ႔အဖြဲ႔စည္းရွိ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ ၉၆ပါးေဆးအျဖစ္ မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဟု ဆိုသည္။ လတ္တေလာ အသံုးတည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေရရွည္ အားကိုးအားထားျပဳျခင္းမွ ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ “အဆံုးစြန္တန္ဖိုး” ABSOLUTE VALUE မရွိ။ “ႏႈိင္းရတန္ဖိုး” RELATIVE VALUE တန္ဖိုးသာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဆိုသည္ထက္ “သညာ”ဟုသာ ဆိုသင့္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ “တကယ့္ပညာအစစ္” WISDOM မွာ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဤပညာအစစ္သည္ တစ္ပြဲထိုးကုထံုး မျဖစ္ေစရ။ ေလာကလံုးသေဘာ ေဆာင္ႏုိင္ရမည္ (UNIVERSAL CONCEPT)။ ေရရွည္ခံသည့္ တန္ဖိုးရွိရမည္ (SUSTAINABLE VALUE)။ က်င့္ဝတ္ပိုင္းအရ အစစ္ေဆးခံႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္ (MORALLY JUSTIFIED)။ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ရမည္ (ALL ROUND DIMENSIONS) စသျဖင့္ ညႊန္းဆိုလာၾကပါသည္။

ဤဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ လက္ရွိ “ပညာေရး” EDUCATION ကိုလည္း ေဝဖန္သံုးသပ္လာၾကသည္။ လက္ရွိပညာေရးမွာ ပညာအစစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္၊ သညာအဆင့္မွ်ႏွင့္ တန္႔ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ တကယ့္ပညာေခတ္စစ္စစ္ကို ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ယေန႔ပညာေရးကိုပင္ ျပန္လည္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ရေတာ့မည္ဟု ဆိုပါေၾကာင္း။
စာညႊန္း - THE EDUCATION SHIBBOLETH

ေက်ာ္ဝင္း “ပညာ၊ ပညာေရးႏွင့္ စိန္ေခၚၾကသူမ်ား - KNOWLEDGE, EDUCATION AND CHALLANGERS” စာအုပ္မွ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အား ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၆၅ မွ ၁၇၀ ထိ)။…။

ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ စာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ ေၾကးမံုျပင္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တင္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ေတြ႕လိုက္ရသလိုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားတဲ့ေခတ္၊ ျမန္ႏႈန္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ထိေရာက္မႈကို အဓိကထားတဲ့ ေခတ္ပါ။ ၂၀ ရာစုအကုန္ပိုင္းေတြနဲ႔ ၂၁ ရာစုအစမွာ တိုးတက္လာတဲ့ သတင္းနည္းပညာရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ေတြပဲေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ေၾကးမံုျပင္မွာ တင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေနရာက အမ်ားနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဟုိးအေဝးၾကီးမွာေရာက္ေနပါတယ္။ ဆက္ျပီး စဥ္းစားရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေခတ္ကို ပညာေခတ္လို႔ အမ်ားကေခၚေနတာကေန၊ အခုဆို ေနာက္တေခတ္ကိုေတာင္ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သတင္းနည္းပညာရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကို အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုးမျပဳႏိုင္ေသးပါဘူး။ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရဲ႕ အသံုးပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ျပီး သူ႔ရဲ႕အသံုးဝင္မႈကိုလည္း အျပည့္အဝ အသံုးမခ်ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါဟာ သတင္းနည္းပညာေခတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္က်မႈတစ္ခုပါ။ ကမာၻလံုးျခံဳတဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ က်န္ေနခဲ့ပါျပီ။

အဆိုးထဲက အေကာင္းကို သဲ့ယူၾကစို႔ရဲ႕။ သူတို႔ေတြက ေ႔ရွကေနျဖတ္သြားျပျပီးသားဆိုေတာ့ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ရမလဲ ဆိုတာကို ၾကိဳေတြးၾကည့္လို႔ ရမွာပါ။ ပံုတူကူးခ်လို႔ မရမွာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ “တစ္ေက်ာင္း တဂါထာ၊ တစ္ရြာ တပုဒ္ဆန္း” ျမန္မာ စကားပံုလည္း ရွိသားမဟုတ္လား။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးကေရာ ဘယ္လိုပညာေရးမ်ိဳးလဲ။ ဒီပညာေရးကို ျဖတ္သန္းလို္က္ရင္ေရာ (ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပညာရွာသူေတြ အတြက္) ဘာေတြက်န္ခဲ့မလဲ။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ ပညာဆိုတာကို အသံုးခ်ႏိုင္မႈနဲ႔ တိုင္းတာေနပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ရွိေနရမဲ့ (ရွိေနရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔လည္း ထင္ရတဲ့) သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ လုပ္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရတာပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ လက္ဝယ္ရွိေနရံုပါပဲ။ သင္တန္းျပီးမွမေျပာနဲ႔ တက္ေနစဥ္ကတည္းက နားမလည္၊ ဘာမွမသိတာေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အေျခခံမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ အေျခခံပညာေရးကို (ဒီေနရာမွာ အေျခခံပညာေရးဆိုသည္မွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအထိလို႔ ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။) ႏိုင္ငံေတာ္ကေန တာဝန္ယူပါတယ္။ ဗဟိုအုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ရွိျပီး အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က အျပန္႔က်ယ္မႈ (လူအမ်ား စာတတ္ေျမာက္ေရး) ကိုရည္ရြယ္တယ္။ အကယ္၍ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား ရွိေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြက အျပန္႔က်ယ္မႈထက္ ထိေရာက္မႈကုိ အားေပးတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အေျခခံပညာေရးအတြက္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ အျပန္႔က်ယ္မႈ စည္းမ်ဥ္းေအာက္က ေပါက္ဖြားလာသူေတြျဖစ္ေတာ့ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္မႈ၊ စူးစမ္းရွာေဖြမႈ လိုမ်ိဳး အေျခခံေကာင္းေတြ လြတ္ေနရတယ္လို႔ထင္တယ္။

အေရအတြက္မွသည္ အရည္အခ်င္းဆီသို႔ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက လႈပ္ရွားမႈဟာလည္း သူတို႔ေတြေျပာသလိုပါပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ေတြ မ်ားလာရံုမွလြဲလို႔ ေကာင္းက်ိဳးေပးမႈနည္းပါတယ္။ ဟုတ္မေရာင္ တတ္ေယာင္ကားေတြ ပိုမ်ားလာလို႔ အႏၱရာယ္ေတာင္ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရးဟာ အျပန္႔က်ယ္မႈ ခြင္ထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္ထင္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔နဲ႔ စူးစမ္းရွာေဖြမႈ အပိုင္းေတြမွာ အားနည္းေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက သူတို႔အေနနဲ႔ ပညာလို႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့ပဲ သညာအဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရပါအံုးမယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို သူတို႔ေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေလ့လာျပီး အေကာင္းဆံုးနည္းကုိေရြး ျပီးေတာ့အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ရမွာပါ။

ဟုတ္ကဲ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚ ဆီးေစ့က်သေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးလႈိင္းေတြမွာ အမွားပါရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းမႈ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ည့ံဖ်င္းမႈပဲ ျဖစ္လို႔ပါ။ အဓိက ဒီစာေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ စဥ္းစားဖို႔ အေၾကာင္းမ်ားထဲက တစ္ခုေလမ်ားလားဆိုျပီး အားလံုးကို မွ်ေဝလိုက္တာပါ။ ေအာ္ ဒီေန႔ေခတ္ေၾကးမံုေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ပံုရိပ္ကေတာ့ ဝိုးတဝါးသာသာပါဆိုတာ ေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္။

သုခမိန္။…..။