Me and My friend's Dialog

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးခန္း

တေန႔တုန္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ အလွဴနဲ႔ပက္သက္ျပီး ပိုစ့္တစ္ခုတင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ျပီးမွ ပိုစ့္က ဘာသာေရးေတြပါေနေတာ့ ဇာတ္ရႈပ္မွာ ဆိုးလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို အဲဒီပိုစ့္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းက စကားေတြေျပာသြားလိုက္တာ နည္းမွ မနည္းပဲ။ ေနာက္ျပီး သူနဲ႔ေျပာလိုက္ရတာက ဗဟုသုတေတြလည္း ရသင့္သေလာက္ရလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ G-talk မွာ ေျပာထားတာေတြကို ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္မယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ေလတဲ့ ရပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာထားတာေတြကို ဖတ္ေကာင္းေအာင္ (အပိုေတြ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ျဖဳတ္ျပီး) နည္းနည္း ျပဳျပင္ျပီး တင္ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ စာေတြက အရမ္းရွည္ေနလိမ့္မယ္။ ဖတ္ရတာ မပ်င္းပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြေျပာျဖစ္လည္း သိရတာေပါ့။ နည္းနည္းေလး ေတြးစရာ ရသြားတယ္ဆိုရင္ကို စာေတြအမ်ားၾကီး ေသခ်ာျပန္စစ္၊ ျပန္စီရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ ကဲ.. ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။

frd: ေမာင္ ## ေရ
ရွိလားဗ်ာ့
me: hote
frd: ေမးမလို႔
me: ေမး
frd: နာမည္ႀကီးေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ အမ်ားဆံုးသိသေလာက္ေပါ႔ တႏွစ္ကို ကထိန္ဘယ္ ႏွစ္ႀကိမ္ခင္းလဲ။
me: အာ။ ကထိန္ဆိုတာ တႏွစ္တၾကိမ္ေလ ဟုတ္ဘူးလား။
frd: ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ ## ေ၇းထားတာ အႀကိမ္ႀကိမ္မ်ားရေနလားလို႔။
me: မွားေနလား။
frd: မွားပါဘူး။ သကၤန္းေတြ အထပ္လိုက္ဆိုေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္မ်ား ခင္းေနတဲ့ အဓိပၸာယ္လားေပါ႔။ အဲဒါေၾကာင့္ေမးတာ။
me: ဒီလိုေျပာခ်င္တာပါ သူတို႔ေတြက ျပည့္စံုတယ္ မလိုပဲ အလွဴကရေနေတာ့ သိမ္းေနရတာ
frd: ေပါက္ပါတယ္။
me: အဲလိုမ်ိဳး။
frd: ေမာင္ ## ေျပာထားတာေကာင္းပါတယ္။
me: ဟာ မေကာင္းဘူးကစဗ် အခ်င္းခ်င္းကို ေျပာေပးမွ။
frd: ေမာင္ ## သေဘာေပါက္မွားေနလားလို႔ ေမးလိုက္တာ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္က ျမတ္ရင္ ျမတ္သလို ဒါန ရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးက ပိုႀကီးတယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။ လက္မခံခ်င္ေအာင္ျဖစ္ေနလား။ ဘယ္လိုျမင္လဲ။
me: မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိက က စိတ္ဗ်။ ထင္တာပဲ လွဴတဲ့သူရဲ႕စိတ္။
frd: ေစတနာလို႔ေျပာရင္လည္းရမယ္ထင္တယ္။
me: အင္းအင္း၊ အဲဒါ။
frd: အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သလိုရွင္းမယ္ေနာ္။ အားရင္နားေထာင္ဦး ကြန္မန္႔ေရးရင္ အရမ္းရွည္မယ္။
me: ေရးဗ်။ သူမ်ားေတြလည္း ဖတ္ရတယ္။
frd: ဘုရားက အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္က ျမင့္ျမတ္ေလ အလွဴရဲ႕ တန္ဖိုးက ႀကီးေလးဆိုတာကို ေဟာရတဲ့ အေၾကာင္းက သဘာ၀ တရားျဖစ္စဥ္သက္သက္ကို ေျပာခဲ့တာျဖစ္လိမၼယ္။
သူ႔တပည့္သား သံဃာေတြကို ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္ ေနတတ္ေအာင္ေျပာခဲ့တာျဖစ္လိမၼယ္။
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကို လယ္ယာေျမ အလွဴျပဳျခင္းကို ဒါနမ်ိဳးေစ့ခ်ျခင္း အဲလိုေျပာတာကိုဗ်ာ့
လယ္ယာေျမက ေကာင္းေလ အက်ိဳးေက်းဇူးက ႀကီးေလေပါ႔။
me: ေအာ္၊ နားလည္ျပီ။
frd: အဲဒီတစ္ခ်က္တည္းကိုၾကည့္ၿပီး အလွဴျပဳပုဂၢိဳလ္က လိုလို မလိုလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာပဲလွဴမယ္ဆိုၿပီး အဲဒီတရားေတာ္ရွဴေထာင့္တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အလွဴခံပဂၢိဳလ္မေရြးသင့္ဘူးေပါ႔။
me: အင္း ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေတြမ်ားေနသလားလို႔။
frd: အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ေ၇မ်ားရာမိုးရြာျဖစ္မွာေပါ႔။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္လွဴတဲ့ ဒါနရဲ႕ အက်ိဳးကို ႀကီးႀကီးမားမားလိုခ်င္တာကိုး။ လိုခ်င္တယ္ဆိုကတည္းက
လွဴတုန္းက ေလာဘဦးေဆာင္ေနတယ္။
me: ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြကိုေျပာခ်င္တာဗ်။ ျမန္မာေတြ အဲလိုမ်ားေနတယ္။ ဟုတ္ဘူးလား။
အဲလို မခံစားမိဘူးလား။
frd: ကိုယ္လွဴလိုက္တဲ့ ဒါနရဲ႕ အက်ိဳးကို ႀကီးႀကီးမားမားရခ်င္တယ္၊ ခံစားခ်င္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီေနရာေတြကို လွဴၾကတာ။ အဲလိုလွဴတယ္ဆိုမွေတာ့ သူ႔အတြက္ဆိုတဲ့ ေစတနာ ကဦးမေဆာင္ဘူး။ ကိုယ္ရခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေလာဘကဦးေဆာင္ေနတယ္။
me: ဒါဆိုေမးအုန္းမယ္
frd: ဟုတ္ ေမးေမာင္ ##
me: ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္က နိဗာန္ကို လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ။ လိုခ်င္တယ္လို႔ သံုးတယ္ေနာ္။
frd: ဟုတ္။
me: စြဲလမ္းမႈ၊ တက္မက္မႈလား။
frd: အဲဒါကိုေလာဘ ေခါင္စဥ္တပ္မလို႔လား။ မဟုတ္ဘူး။
me: မရွင္းလို႔ေမးတာ။ ေျပာအံုး။
frd: အဲဒါက နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရွင္းရခက္သလိုပဲ၊ အဲဒီအပိုင္းကလည္းခက္တယ္။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားခ်င္တယ္။ အဲလိုသံုးတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဆိုတာကိုးက ခံစားျခင္းခ်မ္းသာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းေအးျခင္းခ်မ္းသာတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားမွာ အဲဒီေကာင္အတြက္၊ သင့္ေတာ္တဲ့ စကားက မရွိေတာ့ ျမင္သာေအာင္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာခံစားတယ္လို႔ေျပာတာ။ အဲဒီခ်မ္းသာကို လိုခ်င္တာလဲ အဲလိုပဲ။ တကယ္တရားနားလည္လို႔ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာက၊ ေလာဘကေနကင္းတဲ့ လိုခ်င္မႈမ်ိဳး။
me: ဒီလိုမ်ားျဖစ္မလား။ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ လမ္းကို (ရႈခင္းေကာင္းတဲ့လမ္းလိုမ်ိဳးကို) ေလွ်ာက္မိေတာ့၊ စိတ္က အလိုလို တက္မက္မႈဆိုတာမပါပဲ၊ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္သလုိ။ နိဗာန္ကို ဆက္သြားရမွာ။ ဒီလိုလား။ စိတ္ရဲ႕ အၾကည္ဓါတ္လို႔ သံုးၾကတယ္။
frd: ဟုတ္မယ္ထင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က်င့္မွသိမယ္ထင္တယ္။ တပ္မက္မႈဆိုတာရွိေနရင္ေတာ့ နိဗၺာန္က မရနိုင္ဘူးတဲ့။
အဲဒီအသံုးေတြက လက္ေတြ႔လုပ္မွ သိနိုင္တာေတြျဖစ္မယ္လို႔ထင္တယ္။
me: ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ နိဗာန္ဆိုတာကို လူေတြက၊ တက္မက္ေနၾကသလားလို႔။ ဥပမာကိုေျပာအံုး။
frd: ဥပမာေပးတာေတြေတြ႔ဖူးတယ္မဟုတ္လား။တရားမသိတပ္မက္တာေပါ႔။
ေယာက်္ားယူတာ ဘယ္လိုခံစားရလဲေမးတဲ့ ညီအမ ၂ ေယာက္ဥပမာေလ။ အရသာကို သူေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီမျဖစ္သူကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ရွင္းမျပတတ္ဘူး။
အဲလိုေပါ႔။ ဒါဆို ေမာင္ ## က ပိုနီးစပ္သြားၿပီ။ ဟီး…
me: ဟားဟား။ အင္း ထားေတာ့။ သားပိုစ့္ကို ေျပာအံုး။
frd: ေျပာေနတယ္။ ေစာေစာက ေစတနာကိစၥနဲနဲေလးေျပာဦးမယ္။ ငါ့ဒါနက ငါ့ကို၊ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားမ်ားေပးပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ပဲ လွဴရင္ အဲဒါ ေစတနာ ဦးစီးတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေလာဘဦးစီးတာ။ အဲဒီေတာ့လည္း လယ္ယာေျမက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း
ပ်ိဳးခ်စဥ္က ျဖစ္ကရက္ဆန္းဆိုရင္ အက်ိဳးေက်းဇူးကမႀကီးနိုင္ဘူးေပါ႔။
me: အင္း
frd: ေရမ်ားရာ မိုးရြာတဲ့စနစ္ကေတာ့ အဲလို ေလာဘဦးစီးတာေတြျဖစ္လိမၼယ္။ ငါ့အလွဴပစၥည္းေလးရလို႔ သူတို႔ျပည့္စံုပါေစ၊ သူတို႔ခ်မ္းသာပါေစ အဲဒီလိုစိတ္က ထားလို႔မွ မရေတာ့တာကိုး။ ေရမ်ားရာမိုးရြာမွေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းက လွ်ံက်ဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္ေလ။
me: ေအးဗ်။ ျမန္မာေတြအလွဴကို ျပန္ဆန္းစစ္ေစခ်င္တယ္။ ခဏ၊ ေျပာအံုးမယ္။ ေစ်းေတြ၊ လမ္းေတြမွာ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ အလွဴေငြ ေတာင္းခံရဘူးလား။ သပိတ္ပါဘူးေနာ္။
frd: ေငြေၾကးအလွဴခံတာကိုေျပာတာလား။
me: အင္း
frd: ဘုရားပညတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္အရ ေငြေၾကးက လံုး၀ မကိုင္ေဆာင္ရဘူး။ မစီမံရဘူး။
အဲဒါ အာပတ္သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖလို႔ရတယ္။ အရမ္းႀကီးေလးတဲ့ အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။
me: သကၤန္းကိုၾကည့္ျပီး ျငင္းရလည္းခက္။ ဘယ္လိုမွလည္း ခံစားလို႔မရဗ်ာ။
frd: သူေတာင္းစားလို႔ ေျပာလိုက္ရလည္း အခက္၊ သံဃာလို အရိုေသေပးရလည္းအခက္။
me: မေျပာရက္ေတာ့ဘူးေလ။
frd: လကၹက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာပိုဆိုးေသးတယ္။ လွဴတဲ့သူေတြကလည္း ရိုရိုေသေသ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
me: ဟုတ္ပ
frd: အဲဒါေတြက ေျပာရရင္ ##ေရးေတြပါ ပါလာလိမၼယ္။ တကယ္ေတာ့ ##ရ က အသံုးမက်တာ။
me: ရျပီေလ ##ေရးပါဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ အပ်က္ကိုေျပာတာပါ။
frd: သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနဆိုတာႀကီးက သာသနာအားလံုးရဲ႔ ၀ိနည္းေတြကို ေလ့လာရမယ္။ သာသနာ့၀န္ထမ္းအားလံုးကို ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ အညီ သီတင္းသံုးနိုင္ေအာင္ ကူညီရမယ္။ ဘာသာတရားအားလံုးအတြက္ပါ။ လုပ္ေပးသင့္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ ပိုအေ၇းႀကီးတာေပါ႔။ ဗုဒၶဘာသာက ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကို အထူး အေရးေပးေစခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာသံဃာေတြက ဘုရား၀ိနည္းအတိုင္းေနနိုင္ဖို႔
ပတ္၀န္းက်င္းေကာင္းေကာင္းအရမး္အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္မရွာရဘူး။ ေငြေၾကး စီမံခန္႔ခြဲမလုပ္ရဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုမေဆာက္ရဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
me: အင္း။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ့္ပိုစ့္မွာ ဘာကိုအဓိက ဖမ္းမိလည္း။
frd: ေ၇မ်ားရာမိုးရြာမေနၾကဖို႔၊ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြလွဴၾကဖို႔၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေလးေတြလုပ္ၾကဖို႔၊ လဘ္နည္းတဲ့ေက်ာင္းေတြကိုလည္း ပညာမတတ္တဲ့သူေတြ သီတင္းသံုးေနပေစဦး၊
သီလမရွိသူေတြ သီတင္းသံုးေနပေစဦး၊သမာဓိအလုပ္အားမထုတ္သူေတြ သီတင္းသံုးေနပါေစဦး လွဴၾကဖို႔။ အဲလိုေတြလား။
me: အင္း ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသဗ်။ ဘုရား။ ဘုရားနဲ႔ လွဴေနလိုက္တာ လူမႈေရး အလွဴက် အားနည္းေနေရာ။ ဟုတ္ဘူးလား။
frd: ဟုတ္ပါတယ္။
me: အဲဒါေရာ
frd: ေမာင္ ## ေျပာတာေထာက္ခံပါတယ္။ လူအမ်ားစုက မ်က္ေစ့နား မပြင့္ၾကဘူး။ အဲလိုပဲျမင္တယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္ေတြမွာလိုေနမွန္းကို မသိၾကတာ။
me: သေဘာက ဘုိးဘြားရိပ္သာကို လွဴတယ္ဗ်ာ။ သာသနာအတြက္ဟုတ္ဘူး။ သာသနာအတြက္ လွဴတာနဲ႔ဘာကြာမလည္း။
frd: ကြာတာေတာ့ ကြာတာေပါ႔ဗ်ာ။ သာသနာတြက္လွဴေတာ့ သာသနာတြက္ျဖစ္တာေပါ႔။
ဒါေပမယ့္ မလိုတာေတြေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေပါ႔။ သာသနာတြက္လုပ္မွ ဒါနမွ မဟုတ္တာ။ က်န္တာေတြလည္း ဒါနပါပဲ။ နိမ္႔တဲ့သူကိုစြန္႔မယ္၊ တန္းတူလူကို ေပးမယ္၊ ျမင့္တဲ့သူကို လွဴမယ္။ အားလံုးဒါနေပါ့။
me: ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္လာမဲ့ ကုသိုလ္ အက်ိဳးဆက္ျခင္းတူႏိုင္ပါ့မလား။
frd: အဲဒါဆိုေနဦး။ တစ္ခုေမးမယ္။ ေမးတာကို ေနာက္ေတာ့ေျဖမယ္။ ဆြမ္းလွဴက်ိဳးငါးပါက
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရတာလား၊ အလွဴေပးပဂၢိဳယ္ရတာလား။
me: ဟုတ္ဘူး။ လွဴတဲ့သူရတာ။
frd: အဲဒီကစမွားၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ ## က အထက္က ေမးခြန္းကိုေမးေနတာ။ အဲဒီသေဘာကို ေပါက္ရင္ အထက္ကဟာမေမးေတာ့ဘူး။
me: အင္း။ ရွင္းအံုး။
frd: အသက္ရွည္ျခင္းဗ်ာ။ ထမင္းစားမွ အသက္ရွည္မွာေပါ႔။ ခြန္အားႀကီးျခင္းဗ်ာ။ အာဟာရရမွ ခြန္အားျဖစ္မွာေပါ႔။ အဲဒါဆိုငါးခုက စားလိုက္တဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကရသြားတာေပါ႔။
me: ဟုတ္ျပီ။
frd: ငါလွဴလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေၾကာင့္ သူ႔မွာ အဲဒီလို ခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာေလး လွဴတဲ့သူမွာရွိရတယ္။ အဲဒီေစတနာက ကိုယ့္ကို အက်ိဳးျပန္ေပးတာ။
me: ေရအက်ိဳးဆယ္ပါးလည္း ဒီသေဘာေပါ့။
frd: အတူတူပဲေပါ႔ဗ်ာ့။ ကိုယ္လွဴလိုက္တဲ့ ပစၥည္းအတြက္ ကိုယ္က သူ႔အေပၚေစတနာထားေပးလိုက္လို႔ အဲဒီေစတနာ အက်ိဳးေပးခါမွကိုယ္ကရမွာ။ ပထမရတာက အလွဴခံပုဂၢိဳလ္။ ၅ ခုတို႔ ၁၀ ခုတို႔ဆိုတာ။
me: ဟာဒါဆိုမွားေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တင္မဟုတ္ဘူး။ အေတာ္မ်ာမ်ားမွားေနျပီ။
frd: ကိုယ္က ေစတနာထားတတ္ေအာင္ ျပထားတာ။ အဲဒီကေနတျခားဟာေတြ ေစတနာထားရင္လည္း တျခားအက်ိဳးေတြေပးဦးမွာပဲ။ ငါ့မွာ အဲဒီအက်ိဳးေက်းဇူးေတြရပါေစ လို႔ ေငြတိုးေပးသလိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔လွဴရင္ ဘယ္မွာလွဴလွဴ အက်ိဳးက ႀကီးမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေလးေတြ ျပည့္စံုပါေစလို႔ ေစတနာထားတတ္ရင္ ဘယ္မွာလွဴလွဴ ကိုယ့္ေစတနာက အက်ိဳးေပးမွာပဲ။ ေပးတာေပါ႔။ ကိုယ္ကသူတို႔ကို ျပည့္စံုေစခ်င္တာကိုး။ သူတို႔ျပည့္စံုေစခ်င္တယ္ ဆိုကတည္းက ေစတနာပဲေပါ႔။ အက်ိဳးေပးေတာ့ မွာေပါ့။
me: ေအာ္ ေအာ္။ အဲဒီေတာ့ အလွဴမွာ သာသနာနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ လူမႈေရးအလွဴဟာလည္း အက်ိဳးေပးႏိုင္တယ္ေပါ့။ သိၾကားျဖစ္သြားတဲ့ ဦးမာဃေတာင္ လူ႔ဘဝမွာ လမ္းေတြတံတားေတြ လွဴလို႔ဆို။ ဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးဘဝျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့။
frd: မာဃ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ အဲလိုပဲဖတ္ရတယ္။ ဦးမာဃကို ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ဆံုးဘ၀ ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ေျပာတာလဲ။
me: ေအာ္၊ ဒီလိုပါ။ တစ္ဘဝတည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကားျဖစ္မွာဟုတ္ဘူးေလ။ တျခား ကုသိုလ္ေတြလည္း ပါအံုးမယ္ထင္လို႔။
frd: မာဃ၀တၳဳဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဦးေရႊေအာင္ေရးတာတစ္ခုဖတ္ဖူးတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ သူက အမ်ားေကာင္းက်ိဳးေတြလုပ္တာ။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြပဲ။ အဲဒီဘ၀တစ္ခုတည္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာေပါ႔။ ဘ၀ အဆက္ဆက္က အဲဒီကုသိုလ္မ်ိဳးေတြမွာ ၀ါသနာ အထံု ပါလာတာျဖစ္မွာေပါ႔။ ကို ##သူလိုပဲ၊ လူမႈေရးေတြလုပ္လို႔ အဖမ္းဆၤီးေတြလည္းခံလိုက္၇ေသးတယ္။
me: အင္း။ ဟားဟား။ အဲဒါေတြပါဘူးဆို။
frd: ဘ၀အဆက္ဆက္က အထံု၀ါသနာ ပါလာတဲ့ အလုပ္ကို ဒီဘ၀မွာ ထိထိေရာက္ေ၇ာက္ လုပ္နိုင္လိုက္တာျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သိၾကားျဖစ္ဖို႔က အခက္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ခုဘ၀မွာတင္ျဖစ္နိုင္ပါတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြအာမခံထားေသးတာပဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။
me: အင္းေပါ့
frd: သံသရာ အရွည္ႀကီး အားစိုက္ေနရေလာက္ေအာင္ မခက္ေလာက္ပါဘူး။ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားေပါ႔။ ကို ##သူလိုပဲ အဖမ္းအဆီးေတာ့ခံရနိုင္တာေပါ႔။ ရွင္ဇနက ဘိ၀ံသ စာအုပ္ေတြဖတ္။ ေကာင္းတယ္။ ေစာေစာက ဆြမ္းအက်ိဳးငါးပါး ေမးခြန္းက ရွင္ဇနကာဘိ၀ံသကေန ဦးသုခကို ေမးတာတဲ့။ သုခရဲ႕ သုခ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ။ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ ဦးေလးေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ဟိုတေလာေလးကမွ စာအုပ္က ဖတ္လိုက္ရတာ။ ဦးသုခက မေျဖရဲလို႔ မေျဖဘူး။ အမိန္႔ရွိပါဘုရားဆိုၿပီး တရားေတာင္းေတာ့တာ။ အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးက ရွင္းျပတာ။ ေျပာဦးမယ္။ သံဃာကို လွဴတယ္ဆိုတာ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အာရံုျပဳၿပီးလွဴတတ္မွသံဃာကို လွဴရာေရာက္တာ။ ေမာင္ ## ေရးထားတဲ့အထဲမွာ အဲဒီအပိုင္းေလးက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးခ်င္းေပၚ အာရံုေရာက္ေနလားလို႔။ ယွဥ္ျပသြားတဲ့ေနရာေလးမွာေလ။
me: အင္းဟုတ္တယ္။ လူေတြက အဲလိုေတြးေနၾကတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။
frd: ဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေျပာဦးမယ္။ ပို႔စ္ထဲကအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္လားလို႔။ သီးခံေပေတာ့။ သိကၡာေတာ္ရတယ္ဆိုတာလည္း ၾကည္ညိဳစရာ။ ပညာတတ္တယ္ဆိုတာလည္း ၾကည္ညိဳစရာ။ သီလရွိတာလည္းၾကည္ညိဳစရာ
သမာဓိရွိတယ္ဆိုတာလည္းၾကည္ညိဳစရာ စသျဖင့္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေကာင္းတယ္လို႔ တြက္တာေလးေတြေပါ႔။ ၾကည္ညိဳၿပီးလွဴတယ္ဆိုရင္လည္း ဒါနအက်ိဳးနဲ႔ ေစတနာနဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္ ဆိုရင္၊ ဒါက ဂုဏ္ေတာ္တပါးပဲေပါ႔။
အမွန္တကယ္ၾကည္ညိဳလို႔လွဴတယ္ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ပြားရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဒါနမွာ အဲဒီအက်ိဳးပါတြဲၿပီးရနိုင္တယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုအားက်တာ သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္တာ အဲဒါပါလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လွဴတဲ့ အခါမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကည္ညိဳလို႔ ရေလာက္ေအာင္ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးကိုလည္းေရြးသင့္ပါတယ္။
အဲဒါမွ သူတို႔လည္း အလုပ္ပိုလုပ္လာမွာေပါ႔။ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့သူကို လွဴရမွလည္း သဒၶါတရားက ပိုၿပီးၾကည္လင္တာေပါ႔။ ေပါက္လား။
me: ခဏ။ ေစာေစာက ခင္ဗ်ား ေျပာသြားတယ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ သူကိုလွဴမွလည္း ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူးမေျပာဘူးေနာ္။ အဲ၊ ဒါေတြကိုပဲ
လက္ကိုင္ျပဳလာျပီဆိုရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။
frd: မလိုအပ္တဲ့ေနရာေတြစုၿပံဳၿပီး ၀ိုင္းလွဴေနတာမ်ိဳး အားမေပးခ်င္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရြးရင္ေတာ့ ၾကည္ညိဳလို႔မရပဲ ဘာကို အာရံုျပဳရပါ႔။
me: အင္း။ ဥပမာ ဒါမွလည္း သူတို႔ အလုပ္ပိုလုပ္လာမယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ သံဃာေတြ တပါးနဲ႔တပါး ျပိဳင္ဆိုင္ကုန္ရင္ ခက္ဘူးလား။
frd: သီလ သမာဓိ ပညာ အရာမွာ ၿပိဳင္တာေကာင္းပါတယ္။ အနိုင္ရလိုစိတ္နဲ႔ မတရားနည္း မသံုးဖို႔အေရးႀကီးတာ။ ၿပိဳင္တာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ထက္သာရင္ သာတယ္လို႔ လက္ခံနိုင္ရမယ္။ ရဟန္းေကာင္းကို မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲၿပီး။ အာပတ္သင့္ၿပီလို႔ မဆိုရဘူး။ အဲဒါေတြက အစကတည္းက ၀ိနည္းမွာပါတယ္။ သံဃာဆိုတာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးခ်င္းကို ေျပာလို႔မရဘူး အဖြဲ႔လိုက္ေျပာမွရတာ။
me: ေအာ္ ဒီလို။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုအဆင့္ကေနစျပီး သံဃာလို႔သတ္မွတ္မွာလည္း။
frd: အဲလိုေျပာမယ္ဆိုေတာ့ ကိုရင္၊ သီလရွင္ ဖိုးသူေတာ္တို႔ထိေအာင္ေတာင္ ထည့္ၿပီးေရတတ္ၾကတယ္။ ဘာမွထူးထူးျခားျခား သိကၡာပုဒ္ကိုက်င့္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္
ဖိုးသူေတာ္ဆိုတာညစာလည္းစားတယ္။ သူတို႔က လူ၀တ္ကိုစြန္႔ၿပီး သာသနာ၀န္ကိုထမ္းတယ္
အဲဒါေလာက္နဲ႔ အဲဒီစာရင္းသြင္းထားတာ။
me: အင္း။ ခဏဗ်ာ။ ဒီလို။ သာမန္ တရားမွတ္ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတဲ့ ဦးပဇင္းေတြ။ ဘာမေကာင္းမႈမွလည္းလုပ္ဘူး။ ဝိနည္းကို အေတာ္ညီတယ္ေပါ့။
frd: သံဃာစာရင္း၀င္ပါတယ္။ အဲဒါၾကည္ညိဳစရာေတြပဲေလ။ ၾကည္ညိဳရင္လွဴေတာ့ေပါ႔။
me: အင္း အင္း။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးေတြကိုပါ တန္းတူ မဟုတ္ေတာင္
frd: အင္း။ ဓမၼာစရိယေတြ ေဒါက္တာေတြေလာက္ေတာ့လည္း သူတို႔က လာဘ္မေပါၾကဘူးေပါ႔။ ဒါေျပာမလို႔လား။
me: လူေတြက သာမန္ပဲေတြးႏိုင္ၾကတယ္ဗ်။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတြးေတြ အနားေလာက္ေရာက္ေအာင္ မၾကာမၾကာ ေတြးဖူးမွ။
frd: မလိုအပ္ပဲ သူမ်ားလုပ္လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ပံုေအာလုပ္ေနတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ေလးစားၾကည္ညိဳလို႔ ကိုယ္နဲ႔ နဳတ္နဲ႔ စိတ္နဲ႔ အရိုအေသေပးတာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီဂုဏ္ေတာ္ကို အားက်တဲ့စိတ္က ကိုယ့္စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတယ္။ သူ႔လုိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္၀င္တယ္။ ဒါနအက်ိဳးနဲ႔မဆိုင္္တဲ့ တျခားအက်ိဳးလို႔ေျပာ၇မွာေပါ႔။
me: အင္းေပါ့၊ အင္းေပါ့။ အင္း.. ဒါဟုတ္ပါတယ္။ ခက္ေနတာက လူေတြက အလြယ္ေျပာမယ္ေနာ္ နာမည္ၾကီးမွ လွဴခ်င္တာဗ်။ သာမန္နဲ႔တက္မလာနဲ႔ ေငါက္မလႊတ္ရင္ကဲေကာင္း။
frd: အဲဒါက တကယ္ၾကည္ညိဳတာ ေလးစားတာ အားက်တာမပါရင္၊ သူမ်ားေရာင္လို႔ ေရာင္တဲ့သေဘာပဲ။ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးမွ ႀကီးႀကီးမားမားရမွာမဟုတ္ဘူး။
me: ေစာေစာကလို ေလးစားစရာ ၾကည္ညိဳစရာဆိုတာက ရွားတယ္ေလ။ သူတို႔က ပါရမီရွင္ေတြ။ အေရအတြက္ အမ်ားစုက သာမန္ေတြ။ ကဲဒီေတာ့ သာမန္ေတြ အခက္ေတြ႕စရာ ရွိမေနဘူးလား။ အဲဒါကို ျပင္ေစခ်င္တယ္။ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ။
frd: အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ႔။ လူေတြက ပညာနဲ႔ အေတြးအေခၚနိမ္႔ေနတာပါဆို။ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုေျပာရပါ႔။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာက လူေတြကို အျပစ္တင္ရင္မႀကိဳက္ဘူး။ လူေတြ ပညာနိမ္႔ေနတာ အေတြးအေခၚနိမ္႔ေနတာ စနစ္ေၾကာင့္ပဲ။ အဲလိုပဲျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အျမင္မက်ယ္ဘူး။
me: ရျပီ။ သားေျပာခ်င္တာက စနစ္ဆိုတဲ့ သူတို႔အလုပ္၊ သူတို႔လုပ္လိမ့္မယ္။ သားတို႔ကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအသိေတြ ေပးဖို႔ပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြပါ။ အဆံုးစြန္က လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ မေျပာေတာ့ဘူးေလ။
frd: လူေတြကို အျပစ္ေျပာရင္ ေမာင္ ## ကိုေျပာမလို႔။ အဲဒါခင္ဗ်ားအျပစ္လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သိတဲ့လူေတြက လူေတြကို လံုေလာက္တဲ့ ပညာေပးမႈေတြမွ မလုပ္နိုင္တာ။ လုပ္နိုင္ေအာင္မၾကိဳးးစားတာကိုးလို႔။
me: အဲဒါေျပာတာ။ အရင္ဆံုးက သူတို႔မွားေနတာေလးကို စေျပာျပရမယ္။ မွားမွန္းသိသြားေအာင္။ ျပီးရင္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပင္ရမယ္။ တေယာက္တတ္ႏိုင္ရင္ တေယာက္ဗ်ာ။ ဟုတ္ဘူးလား။
frd: ဟုတ္ပါ႔
me: အဲဒီပိုစ့္က အဲလိုေျပာခ်င္တာဗ်။ အဓိပၸါယ္ေတြ ေရာက္ဘူးထင္ပ။
frd: အဲဒီပို႔စ္က ေပးခ်င္တာကို ရပါတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနက လူေတြအမ်ားစု ပညာနိမ္႔တယ္၊ အေတြးတိမ္တယ္၊ အျမင္မက်ယ္ဘူး။ လိုတဲ့ေနရာေတြမေရာက္ဘူး။ ေရမ်ားရာမိုးရြာခ်င္တယ္။ သူမ်ားေ၇ာင္လို႔ လိုက္ေ၇ာင္တာမ်ားတယ္။
me: ရွိေသးတယ္။ ေတြးေနတဲ့လူဆို ဟာသလုပ္ခ်င္ၾကသဗ်။
frd: အဲဒီလူေတြကလည္း ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံထားသူေတြဆိုေတာ့ ဘာသာတရားကိုပါ အထင္ေသးလာၾကတယ္။ ဗုဒၶအဆံုးအမေတြေၾကာင့္ လူေတြ ခုလိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လာၾကတယ္။ ထည့္မေျပာေသးရင္ေတာင္ အဲလိုေတြဆိုခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေမာင္ ## ပါေနမွာစိုးလို႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေရြးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီေလာက္ေျပာျပေနရတာ။
me: ဟုတ္။ နားလည္ပါ၏။
frd: ဗုဒၶကသင္ထားတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေရြးနည္းက လူမႈေရးလုပ္ငန္း ပယ္ဖို႔မပါဘူး။ လယ္ေျမေကာင္းရင္ အက်ိဳးေက်းဇူးပိုေကာင္းတယ္။ အဲဒါကိုေျပာထားတာ။
ပို႔စ္တစ္ခုဖတ္ဖူးတယ္။ ပညာေရးပို႔စ္။ “ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ အစဥ္အလာအရ သခင္ကၽြန္ဆက္ဆံေရး ပညာစနစ္ ထြန္းကားေနတယ္ဆိုလား” အဲလိုႀကီးေရးလိုက္တာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေက်နပ္လို႔၊ ရွင္းလိုက္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ကြန္မန္႔ကို အရွည္ႀကီးပဲ ဗုဒၶက သခင္ကၽြန္ ဆက္ဆံေရးေတာ့ မဆိုထားနဲ႔ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးကို ေတာင္ အားမေပးေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြသေဘာထားလို႔ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူလို အတုမရွိကိုယ္ေတာ္တိုင္က ငါ့ကို မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္လို႔သေဘာထားဖို႔ ခြင့္ျပဳဖူးေၾကာင္း၊ အဲလိုသေဘာထားရံုနဲ႔လည္း နိဗၺာခ်မ္းသာရနိုင္ေၾကာင္း။ ျမန္မာေတြလို႔စုၿပီး အဆိုခံရရင္ေတာ္ေတာ္မႀကိဳက္တာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလို႔ဆိုရင္ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။
me: ဟားဟား။ ေအးဗ်ာ။ ခင္မ်ားတို႔လို သိတဲ့သူေတြက စာကိုမေလးေစပဲ လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ ေရးၾကဗ်ာ။ ကုသိုလ္လည္းရတယ္။ ဟုတ္ပလား။
frd: ေရးတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ေရးဖို႔လည္းစိတ္ကူးရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေလးေတြေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္က်ဲေနတာ။ ကဲကဲ ေကာင္မေလးနဲ႔ခ်က္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ စိတ္ဆိုးသြားဦးမယ္။
me: အင္း။ ရတယ္။ ေစာေစာကတည္းက၊ ဆိုးသြားျပီ။ ဟားဟား။...။

သုခမိန္။…..။