အေဖနဲ႔ က်ေနာ္

အေဖနဲ႔ က်ေနာ္

ငါေသသြားလည္း
ဇနီးမယား သမီးသားတုိ႔
ခရီးဆက္ရန္မပူပန္ၿပီ။
႐ႈံး႐ႈံးႏိုင္ႏုိင္
ယုိင္ယုိင္လဲလဲ
ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ
ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့
ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲတဲ့
စိတ္ဓာတ္အေမြ
သတၱိေတြကုိ
ေပးခဲ့ေခ်ၿပီ
ဒီအေနမွာ
ငါေသခ်င္လည္း ေသပါေစ။
အေမြအစစ္ရယူေစ။……….။

က်ေနာ့္အေမေရးုခဲ့တဲ့ ”အေမြ” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးရဲ့ တစ္ပုိင္းတစ္စပါ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အလြတ္ရေနတာပါ။ အဲဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ အတူ အေဖေန႔(ဇြန္လ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၀၈)မွာ Dr. Tian Dayton ရဲ့ The Quiet Voice of Soul စာအုပ္ထဲက From Father to Self ကုိဖတ္ၿပီး ျပန္ခ်ေရးထားတဲ့ တစ္ပိုင္းတစ္စကုိ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ရ့ဲစိတ္အတြင္းပုိင္းထဲ နက္႐ွဳိင္းစြာ ၀င္လုိ႔ရတဲ့ တစ္ေနရာ က်ေနာ့္မွာရွိပါတယ္။
ဟုိး.. ကေလးဘ၀အိမ္ကေလးရဲ့ လသာေဆာင္မွာ အေဖနဲ႔အတူ ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနရာေလးမွာပဲ က်ေနာ္ဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ တိတိပပ မိမိရရ သိခဲ့ရတာပါ။က်ေနာ္က အဲဒီေနရာကေလးကုိ ေန႔တုိင္း၊ေန႔တုိင္း သြားေရာက္ခဲ့သလုိ အေဖကလည္း အဲဒီမွာ မပ်က္မကြက္ ရွိေနလ်က္ပါပဲ။
အေဖက က်ေနာ့္ကုိ အ႐ုဏ္ဦးနဲ႔ အထူးမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာဟာ အဲဒီေနရာေလးမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ မနက္ခင္းတုိင္းမွာ အ႐ုဏ္ဦးကုိ ခရီးဦးႀကိဳျပဳဖို႔ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ လသာေဆာင္ဘက္ ထြက္ထြက္ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေဖလိေမၼာ္ရည္ညွစ္ေနတဲ့အခါတုိင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားနဲ႔ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေဖရဲ့လက္မ်ားမွာ ေမွာ္ဝင္စားေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။
အေဖရဲ့ တြယ္တာျမတ္ႏုိး တန္ဖိုးထားမႈကုိ က်ေနာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အျပင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အခါတုိင္း အေဖက က်ေနာ့္ကုိ ကမၻာႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အေဖ့ရဲ့ ငယ္စဥ္ဘ၀ တစ္ေထာင့္တစ္ညေတြကုိ ေျပာျပတယ္။ အေဖက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ရွိေနတဲ့အရာေတြကုိ စိတ္၀င္တစားရွိခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အတြင္းပုိင္းအက်ဆုံး အတၱေတြကုိ ဖြင့္ငွဖုိ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြ ေတြ႔တဲ့အခါ ဘာမွားယြင္းေနသလဲ တစ္ေမးတည္းေမးေနတတ္တယ္။ အေဖက က်ေနာ့္ကို္ယ္က်ေနာ္ တန္ဖုိးရွိတယ္လုိ႔ ခံစားရေစခဲ့တယ္။
အေဖဟာ က်ေနာ္စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့တဲ့အခါ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ပူၿပီး၊ က်ေနာ္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပြဲဆင္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ဘယ္လုိခံစားရတဲ့အရာမ်ိဳးလဲဆုိတာ အေဖက က်ေနာ့္ကုိ သင္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီရင္တြင္းျဖစ္ခံစားသိနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အေဖ့ဆီက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး တစ္ခါထပ္ေတြ႔ၾကဳံလုိက္ရတဲ့အခါ … ဒီလူဟာ ငါ့ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လုံး အတူတူကုန္ဆုံးခ်င္တဲ့သူပဲဆိုတာ အနက္႐ႈိင္းဆုံး သိလုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အဲဒီနည္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းကုိ သင္ယူခဲ့ၾကၿပီး၊ အဲဒီနည္းနဲ႔ပဲ ခ်စ္ျခင္းကုိ ျပန္လည္သင္ၾကားေပးေနၾကတာပါ။
မိဘဆုိတာ အေျပာနဲ႔မဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ သင္ၾကားျပသသူေတြပါ။စံျပဳျပျခင္းဆိုတာ မိဘက သားသမီးဆီ လက္ဆင့္ကမ္းေပးတဲ့သင္ယူျခင္းမွာ အေျမာ္အျမင္အၾကီးမားဆုံးေသာအဆင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ”လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္စြာ ပုဗၺာစရိယ မိႏွင့္ဘ” သူ႔ကုိုယ္သူခ်စ္တဲ့၊ ဇနီးမယားသမီးသားေတြကုိ ခ်စ္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားကုိ ဖေအတူသားျဖစ္ဖုိ႔ အသံတိတ္သင္ၾကားေပးပါလိမ့္မယ္။ သမီးကုိခ်စ္တတ္တဲ့အေဖဟာ သူ႔သမီးကုိ ေယာက်ာၤးေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျမတ္ေလးစားျခင္းနဲ႔ ထုိက္တန္ေအာင္ အလုိလုိသင္ၾကားေပးၿပီးသားပါ။
ကေလးရဲ့ရင္ထဲမွာ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းအျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အေဖရဲ့ပုံရိပ္ဟာ သူလူလားေျမာက္တဲ့အထိ ပါသြားပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အဇၩတၱမွာ အေဖကုိဘယ္လုိေနရာခ်မလဲ ဆိုတာ အလြန္အရာေရာက္တာေၾကာင့္ မိသားစုဘ၀မွာ အေဖရဲ့အခန္းက႑ဟာ အလြန္အေရးပါပါတယ္။