" ငံုးဥက်ဳတ္ေတြ . . . ေညပဲက်ဳတ္ေတြ " (၁)

ငါတို႔မွာကား
ကမၻာတစ္လႊား ၊ မၾကည့္အားႏိုင္
ကိုယ္သြားေသာလမ္း ၊ကိုယ့္စခန္းႏွင့္
မိမိဓေလ့ ၊ မိမိေမြ႕လ်က္
ေန႔ေန႔ညည၊ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္
ဓမၼသံေ၀ ၊ စိတ္ကိုေျဖရင္း
ေႏြေႏြမိုးမိုး ၊ ေဆာင္းႏွင့္တိုးတိုး
ေနရိုးေနစဥ္ ႏွစ္မ်ားစြာ ။ ။ ။

စာေတြဖတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း မ်က္စိေလးနည္းနည္းက်ယ္လာသလိုပါပဲဗ်ာ ။
ကမၻာျပားျပီ စာအုပ္ဖတ္ျပီးေတာ့ Outsourcing တို႔ Off shoring တို႔ကိုသေဘာက်လွသဗ်ာ ။ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ စီးပြားရွာလို႕လည္းရသမို႔ ငါတို႔ေတာ့ ေကာ္တာပဲလို႔ အေတြးေလးက ၀င္လာသဗ် ။အဲဒါနဲ႔ ရြာက သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာကို ေျပာျပေတာ့ ျပားလည္း ျပားျပားကြာ တဲ့ ငါတို႔ကေတာ့ လံုးတာေတာင္ ယံုေအာင္ေျပာလို႔ မျပီးေသးဘူးတဲ့ ။ အင္း ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားလား က်ဳပ္တို႔ က ပညာေလး ျမိဳ႕တက္ျပီးသင္လာေတာ့ ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္ အေတြးေလး က အနည္အႏွစ္ ၾကြၾကြလာတယ္ထင္ပါ့ ။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ တကယ္အလုပ္လုပ္မွ ရမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ခုထိ ေ၀ေလေလထဲက မထြက္ႏိုင္ၾကေသးတာပါပဲ။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ေလးလုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့လည္း
ေရနံဆီ မီးခြက္မွမကယ္ရင္ ညစာေတာင္ လေရာင္ရွိမွစားရမယ့္ ဘ၀မွာ
ဘယ္လိုလုပ္ျပီး High Tech ေတြက ထမင္းေၾကြးမတံုးဗ်ာ ။
အိမ္ကဟင္းစား တစ္ခြက္ရေအာင္ ေက်ာင္းမတက္ပဲ ေျမာင္းထဲမွာ ငါးပက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ "ငံုးဥက်ဳတ္ရမယ္ ေည ပဲက်ဳတ္္ရမယ္ "ဆိုေနရတဲ့ ကေလးေတြ ၊ ယပ္ေတာင္ ေကာ္ကပ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ ၊ စားပြဲထိုးေနရတဲ့ ခ်ာတိတ္ေပါက္စေတြ ၊ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး ။

" ကေလးေတြ အင္ဖက္ေကာက္တာ၊ အင္ဥေဖာ္တာက ပိုက္ဆံရတယ္ေက်ာင္ဆရာရဲ့ " လို႔ေျပာတဲ့ ရြာထိပ္နားက ကေလးေတြတစ္ျပံဳတစ္မနဲ႔ မျပံဳးရီကို သူ႕ကေလးေတြ ေက်ာင္းကိုလႊတ္ေအာင္ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္ လို မ်ားေျပာၾကမလဲ ။ က်ဳပ္တို႔ယံုၾကည္တဲ့ ပညာကေရာ ဒီဘ၀ေတြကို တကယ္ပဲ လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္ျပီလား။ဘယ္မွာလဲ ပညာ။ ဘယ္မွာလည္း ပညာ့တန္ဖိုး ။ သူမ်ားေတြ တစ္ဖြဖြရြတ္တဲ့ ပညာေခတ္မွာ က်ဳပ္တို႔ မြန္းတည့္ပါဦးမလား ။
ေတြးရင္လည္း ရင္ေမာပါရဲ့ဗ်ာ ။