ျမန္မာ့ အျငိမ့္ႏွင့္ဟာသ။

ဒီရက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္နားက ထိုင္ေနက် လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ တီဗြီတစ္လံုးေရာက္လာတယ္။ ေရာင္းေကာင္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ စဖြင့္ခါစတုန္းကဆို လၻက္ရည္ဆိုင္ ေခၚသာရံုေလးပါ။ေနာက္ေတာ့ ဒီဗြီဒီစက္ဝယ္တယ္။ သီခ်င္းေတြဖြင့္တယ္။ တစ္ခါတေလ အဲဒီဆိုင္မွာထိုင္ျပီး သီခ်င္းေတြနားေထာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလကန္လိုက္ ေဝဖန္လိုက္ေပါ႔။ ေဟာအခုေတာ့ တီဗြီတစ္လံုးပါ ထပ္ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ဆိုင္ေလးမွာထိုင္ရတာ အပ်င္းပိုေျပလာတယ္ ေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဆိုင္ေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းရယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးမွ စားပြဲက ေျခာက္လံုးေလာက္ရွိတာ။ စားပြဲတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုကလဲ ရုတ္တရက္ထလို႔မရဘူး။ ဟိုဘက္ဝိုင္းဒီဘက္ဝိုင္းက မလြတ္မလပ္ေလ။ ဆိုင္ရွင္မိသားစုကလဲ ၾကိဳက္လိုက္တဲ့ တီဗြီ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ဒါပဲ ကလိေနတာ။ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္၊ အျငိမ့္၊ သီခ်င္းမ်ိဳးစံု၊ အိုဗ်ာ… စံုလို႔ပဲေျပာပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္နားမွာကလဲ သူတို႔တစ္ဆိုင္တည္းရယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဒီနားမွာကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္တစ္ခုတည္းေလ။ ကိုင္းကၽြန္းမွီ - ကၽြန္းကိုင္းမွီ ေပါ႔ဗ်ာ။ ေအာ္.. အေရးၾကီးတာတစ္ခု ေျပာအံုးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္မွာက မိန္းကေလးမ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆိုင္မွာက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနတတ္တာပဲ။ ျပႆနာက အဲဒီမွာစတာ။
ရုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္ ေပ်ာ္စရာဟာသကားေလးလား၊ ဘဝသရုပ္ေဖာ္လား၊ စံုေထာက္ကားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူ႔ဘဝအေၾကာင္း (အလြန္အၾကဴး) ဖြဲ႔ဆိုထားတတ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ဟိန္း ရိုက္တတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးလား၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဟိုတခ်ိန္က ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းၾကပံုေတြလား။ ဘယ္လို ရုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ရုပ္ရွင္တစ္ခုကို ၾကည့္ရင္ ဇာတ္လမ္းရွိမယ္။ သရုပ္ေဆာင္ၾကပံုေတြ၊ စကားလံုးေတြကေန ရသေတြေပးမယ္။ တစ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ မေကာင္းရင္၊ ရိုင္းျပသြားရင္ ဇာတ္လမ္းၾကီးတစ္ခုလံုးျခံဳျပီး ေမ့ေပးလို႔ရႏုိင္ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုလဲထင္တယ္။ အဲ.. ခက္တာက အျငိမ့္ဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ ျမန္မာ့အျငိမ့္ကို နားမလည္ပါဘူး။ အဆို၊ အက၊ တင္ဆက္ပံုေတြ ေကာင္းလား မေကာင္းဘူးလား ေျပာရေအာင္ကို အေျခခံမရွိတာ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပရိတ္သတ္ေလ။ အားလံုးနားလည္ေနစရာ လိုမွမလိုပဲ။ တစ္ခုပဲ၊ ပရိတ္သတ္ကို ရသတစ္ခုခုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတာ့ ေပးႏိုင္ရမယ္။ ျမန္မာ့အျငိမ့္ကို အဲဒီလိုနားလည္တယ္။ ေျမဝိုင္းအဆင့္ကေန အခုလိုစင္ျမင့္အေျခအေန၊ စင္ျမင့္အေျခအေနမွာလဲ ဒီေန႔ေခတ္ တျခားႏိုင္ငံေတြက ျပဇာတ္ေတြလို မသားနားတာ အျပစ္မွမဟုတ္တာ။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနရတယ္ဟ ရွိတာေလးနဲ႔။ အဲဒီလို နားလည္ေပးလို႔ရတယ္။ ေျပာခ်င္တာက နားလည္မေပးႏိုင္တာ ရွိေနလို႔ဗ်။ ဘယ္လိုမွလဲ ခြဲျခားထားလို႔မရတဲ့ အျငိမ့္နဲ႔ဟာသ၊ ျမန္မာ့အျငိမ့္နဲ႔ ျမန္မာ့ဟာသေလ။
ဟာသဆိုတာကလဲ လူေတြအတြက္က သဲေျခၾကိဳက္။ မၾကိဳက္တဲ့လူဆိုတာကလဲ အင္း.. ခပ္ရွားရွားကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အျငိမ့္ၾကည့္သြားရမယ္ဆို ေပ်ာ္တာဗ်။ ရယ္ရတာကိုး။ လူရႊင္ေတာ္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ရတာကိုက ျပံဳးခ်င္စရာျဖစ္ေနျပီ။ အဲ မင္းသမီးမ်ားကျပီဆိုရင္ အိပ္ခ်င္ေတာ့တာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို႔သာေျပာရတာ။ မတိုးတက္ပံုမ်ား အခုထိအဲဒီလိုပဲ။ မင္းသမီးေလးက လွရင္ေတာ့ နည္နည္းၾကည့္မိသား။ ေနာက္ရွိေသးတယ္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုၾကားဘူးတဲ့ သီခ်င္းစာသားလဲ မသိဘူး၊ မွတ္မိေနတာရွိေသးတယ္။ “ျမန္မာဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ အယဥ္ေက်းဆံုး တိုင္းျပည္တစ္ခုပါ”တဲ့။ ခက္လိုက္တဲ့ ခံစားခ်က္ဗ်ာ။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ သီခ်င္းစာသားတစ္ခုလိို “ရွက္တတ္ရင္လဲေသဖို႔ေကာင္းတယ္” လို႔ပဲေျပာရမလား။ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြရဲ႕၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အႏုပညာတစ္ခုကဟာသေတြမွာ ညစ္ညမ္းစကားလံုးေတြ လႊမ္းမိုးေနေလရဲ႕။ သတိထားမိသေလာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူရႊင္ေတာ္ဆိုတာလဲ ခပ္ရွားရွားပဲ။ ဝါရင့္ သဘာရင့္ေတြဗ်။ သူတို႔အတြက္ ျပက္လံုးမရွားပါဘူး။ ခြင္က်က်ေလးဆိုရင္ သိျပီးသားျပက္လံုးေတာင္ ရယ္ရပါတယ္။ အခုဟာက အသစ္လဲရွား၊ ပ်က္လိုက္ရင္လဲ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမွ အတူျပံဳးရ ရယ္ရလို႔မသင့္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေရာ အဲဒါေတြနဲ႔မွ ရယ္တတ္ၾကတာလား။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ဗ်။ ဟာသတစ္ခုဟာ ညစ္ညမ္းဖို႔မွ မလိုအပ္ပဲ။ သူ႔ရဲ႕အဓိကအခ်က္က လူေတြကို ျပံဳးေပ်ာ္ဖို႔၊ ၾကည္ႏူးသြားေစဖို႔ေလ။ အခုေတာ့ဗ်ာ ဆိုးပလို႔ပဲေျပာရေတာ့မယ္။ေနာက္ရွိေသးတယ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ကျပတဲ့အျငိမ့္ဆိုပဲ။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ရိုးရိုးလူတစ္ေယာက္အတြက္ ပြဲသာဆို ဘယ္လိုပ်က္လံုးေတြလာမလဲမသိဘူး။ အဆဲအဆိုေတြေတာင္ ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အစတုန္းက ဒီပို႔စ္မွာ ဟာသေတြကိုပါ ခ်ေရးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာရိုက္ရတာပ်င္းတာနဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာခ်င္လဲ နားလည္ၾကမယ္ထင္ပ။ အဲဒီလိုဟာသေတြနဲ႔ အျငိမ့္တစ္ခုကို လၻက္ရည္ဆိုင္ ေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ မိန္းကေလးေတြ ရွိေနတုန္း ဘယ္မ်က္ႏွာထားျပီး အားေပးရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီပြဲထဲမွာဆိုရင္ေရာ ေဘးဘီကိုၾကည့္ျပီးမွ ျပံဳးရမဲ့ဟာသေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ့အျငိမ့္ဆိုတာ ေနာက္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ရတဲ့ တိပ္ေခြ၊ စီဒီအဆင့္မွာ ေရာက္ေနမွာလား။ လြတ္လပ္ယဥ္ေက်းစြာ၊ ဟာသေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးရရင္ ပိုမေကာင္းေပဘူးလားဗ်ာ။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အဲဒီဆိုင္မွာ အျငိမ့္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးခဲ့ဘူးတယ္။


သုခမိန္

**ဒီပို႔စ္ကို ေရးခ်င္ေနတာ၊ စိတ္ထဲမွာ ေရးထားတာၾကာေပါ႔။ ပီစီကအဆင္မေျပတာရယ္ (သံုးရတဲ့ အခ်ိန္ကနည္းတာရယ္)၊ အြန္လိုင္းသံုးရတာ အခ်ိန္နည္းနည္းမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြမ်ားေနေတာ့ အသစ္မတင္ပဲ ဟိုဖတ္ဒီဖတ္လုပ္ေနတာ ပိုမ်ားတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုရြက္ဝါဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အျငိမ့္သဘင္ ဆိုတာကို ဖတ္လိုက္ရမွ၊ အင္း… ျပီးျပတ္ေအာင္ ေရးအံုးမွပါ ဆိုျပီးခ်ေရးျဖစ္တာပါ။