ကဗ်ာဆရာ လူငယ္တစ္ေယာက္သို႔ ေပးစာ အမွတ္တစ္

ခင္မ်ားက “အျပင္ဘက္”ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ဒါမ်ိဳးက အေရွာင္သင့္ဆုံး အလုပ္ျဖစ္၏။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ အႀကံေသာ္လည္းေကာင္း၊ အကူအညီေသာ္လည္းေကာင္း ခင္မ်ားကုိ မေပးႏုိင္။ ဘယ္သူမွ မေပးႏုိင္။ ခင္မ်ားလုပ္သင့္သည္မွာ တစ္ခုတည္း။ ခင္မ်ားရဲ့အတြင္းထဲကုိသြား။

ခင္မ်ားရဲ့ အတိတ္ဆိတ္ဆုံးကာလတြင္ အတြင္းအနက္အ႐ႈိင္းမွသာ ေျဖႏုိင္ေကာင္းေျဖႏုိင္မည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ျပင္ပမွ အေျဖမ်ားကုိေစာင့္ျခင္း ျပင္ပသုိ႔ ေမွ်ာ္ျခင္းအားျဖင့္ ရင့္သန္ျခင္း အစဥ္အား မေႏွာင့္ယွက္ေလႏွင့္။

ပါရီ
၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၀၃


ဆရာေလး

ရက္မၾကာခင္ကပဲ ခင္ဗ်ားစာ ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေပၚ ယံုၾကည္၍ ေက်းဇူးတင္ခ်င္၏။ တကယ္ေတာ့ ဒါပဲ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏိုင္သည္။ ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြက္ုိ ကြ်န္ေတာ္ မေဆြးေႏြးႏိုင္ပါ။ ေဝဖန္ေရးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း စိမ္းလွ၍ၿဖစ္သည္။ အႏုပညာအလုပ္တစ္ခုအေပၚ ေဝဖန္ေရးေတြက ဘယ္ေလာက္မွ မထိေရာက္။ အၿမဲတမ္းလိုလို နားမလည္တတ္ၾက။ “အေၾကာင္းၿခင္းတ” ဟူသည္က လူေတြထင္ေနသေလာက္ ေၿပာလုိ ့မလြယ္၊ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ၿဖစ္တာေတြခ်ည္း မဟုတ္။ အေတြ ့အၾကံဳအမ်ားစုမွာ ေၿပာလုိ ့မလြယ္၊ စကားလံုးမ်ားမဝင္ႏိုင္ေသာ ေနရာ အာကာသထဲ၌ ၿဖစ္ေနၾကသည္။ အရာအားလံုးထက္ပိုကဲၿပီး ထိုကဲ့သို႔ ေၿပာလို႔မရတာေတြကိုပဲ “အႏုပညာေတြ”ဟု ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိထုိလွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္မ်ားစြာ ျဖစ္တည္လာျခင္းမ်ားမွာ သက္တမ္းက်ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရ့ဲ ခဏပန္းယာယီ အသက္ေတြထက္ ရွည္သည္။

သည္လိုနိဒါန္းနဲ႔ စကားဦးသန္းၿပီးသည့္ေနာက္ ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြမွာ ကုိယ္ပိုင္ဟန္မရွိဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာလုိသည္။ သို႔ေသာ္ ပုဂၢလိက တစ္ကုိယ္ေတာ္ကိစၥမ်ားအား တိတ္တိတ္ႏွင့္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး အစပ်ိဴးထားၿခင္းမ်ားေတာ့ သူတို႔၌ ပါပါသည္။ ေနာက္ဆံုးကဗ်ာ “က်ဳပ္ဝိညာဥ္” ၌ ဒီသေဘာကို ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခံစားရပါ၏။ ထိုကဗ်ာ၌ ခင္ဗ်ားရဲ့ ကိုယ္ပုိင္သာၿဖစ္ေသာ တစ္စံုတစ္ရာသည္ စကားလံုးနဲ႔ ေတးသြားၿဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားေနသည္။ “လီယိုပါဒီသို႔”မွာ ကဗ်ာလွလွေလးၿဖစ္၏။ ယင္းကဗ်ာ၏ “ခမ္းနားေသာ ဧကစာ ကိုယ္ထီး”ေပၚလာသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ သို႔ပင္ျဖစ္ျငား ကဗ်ာမ်ားမွာ သူတုိ႔ပင္ကုိယ္ တစ္စုံတစ္ရာမဟုတ္ေသး။ လြတ္လပ္ေသာ တစ္စံုတစ္ရာမဟုတ္ေသး။ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ တြဲပါလာေသာ ခင္ဗ်ားရဲ့စာေၾကာင့္ ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိေသာ အနာအဆာမ်ားမွာ ပို၍ရွင္းလင္းလာသည္။ ထုိအနာအဆာမ်ားမွာ ဘယ္ဟာေတြဟူ၍ေတာ့ တိတိပပ ကြ်န္ေတာ္အမည္မတပ္နိုင္။

ကဗ်ာေတြ ေကာင္းေကာေကာင္းရဲ့လားဟု ခင္ဗ်ားေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ သူမ်ားကိုလည္းေမးသည္။ မဂၢဇင္းမ်ားသို႔လည္း ထုိကဗ်ာေတြပို႔သည္။ ကဗ်ာေတြကို တၿခားကဗ်ာေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားယွဥ္ၾကည့္သည္။ အယ္ဒီတာတခ်ိဳ႔က ပယ္ေသာ္ ခင္ဗ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို ရပ္တန္းက ရပ္ပါဟု ကြ်န္ေတာ္ေၿပာခ်င္သည္။(ကြ်န္ေတာ့္အၾကံဥာဏ္ကုိ ခင္ဗ်ား လိုခ်င္ပါသည္ဟုေၿပာသၿဖင္ ့ ဒီစကားကို ဆိုၿခင္းၿဖစ္၏)။ ခင္ဗ်ားက “အၿပင္ဘက္”ကို ၾကည့္ေနသည္။ ဒါမ်ိဳးက အေရွာင္သင့္ဆံုးအလုပ္ၿဖစ္၏။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ အၾကံေသာ္လည္းေကာင္း၊ အကူအညီေသာ္လည္းေကာင္း ခင္ဗ်ားကို မေပးႏိုင္။ ဘယ္သူမွမေပးႏိုင္။ ခင္ဗ်ားလုပ္သင့္သည္မွာ တစ္ခုတည္း။ ခင္ဗ်ားရဲ့အတြင္းထဲကုိသြား။ စာေရးဖုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိတြန္းေနေသာ အေၾကာင္းပစၥယကိုရွာ။ ထိုအေၾကာင္းအရာက အသည္းႏွလံုးအထိ အၿမစ္တြယ္ေနၿပီလား မတြယ္ေသးဘူးလား ၿမင္ေအာင္ၾကည့္။ စာမေရးရဟုတားၿမစ္ေသာ္ ခင္ဗ်ား ေသမ်ားေသသြားမလား ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေၿဖာင့္ခ်က္ေပး။ ဒါေတြအားလံုးကုိ ခင္ဗ်ားရဲ့ တစ္ခုေသာညတစ္ည အတိတ္ဆိတ္ဆံုးအခ်ိန္၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးပါေလ။ “ကြ်န္ေတာ္စာမေရးလို႔ မၿဖစ္ဘူးလား၊ေရးကို ေရးမွလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တူးဆြလ်က္ နက္နဲေသာအေျဖ ထုတ္ပါေလ။ ေအး ဟုတ္သဟဟုအေၿဖထြက္ေသာ္၊ ခမ္းနားေသာ ဤေမးခြန္းကို “ကြ်န္ေတာ္ေရးကိုေရးမယ္”ဟူ၍ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ရွင္းရွင္းေျဖေသာ္၊ ထိုအေျဖႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ဘဝကိုတည္ေဆာက္ပါေလ။ ထူး၍မျခားနားေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ေသာ္မွ ဘဝတစ္ခုလံုးအား ထုိေသြးခုန္ျခင္းကို သက္ေသျပဳလ်က္ ထုိေသြးခုန္ျခင္း၏ သရုပ္သာလ်င္ ျဖစ္ပါေစ။ ထို႔ေနာက္ေသာ္ကား သဘာဝႏွင့္နီးနီးေနပါေလ။ ထိုေနာက္၌မူ ကုိယ့္အရင္က ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ မလုပ္ဖူးသည့္အလား ျမင္သမွ်၊ ခံစားသမွ်၊ ခ်စ္သမွ်၊ ဆံုးရွံုဳးသမွ်တို႔အား ေျပာၾကားရန္ ၾကိဳးစားပါေလ။ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ားကုိေတာ့ မေရးေလႏွင့္။ လြယ္လင့္တကူ ဘာမွမထူးၿခားေသာ ပံုသဏၭာန္မ်ားကို ေရွာင္ပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြက ေရးရတာ အခက္ဆံုးၿဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္တစ္စံုတစ္ရာကို ဖန္တီးဖုိ႔မွာ ျပည့္ျပည့္ဝဝမွည့္ရႊမ္းေသာ စြမ္းအားလိုလိမ့္မည္။ အခ်စ္အေၾကာင္း ေကာင္းေသာကဗ်ာမ်ား၊ ခမ္းနားတင့္တယ္သည္ဟုပင္ ေျပာႏိုင္ေသာအေရးအသားမ်ားမွာ အစဥ္အဆက္ မ်ားလွၿပီ။ ထိုသုိ႔ေသာ ေယဘုယ်အေၾကာင္းအရာမ်ားမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကယ္တင္ပါ။ ေန႔စဥ္ဘဝက မိမိအား ေပးအပ္သမွ်ကိုသာေရး။ ဝမ္းနည္းစရာမ်ားႏွင့္ ဆႏၵမ်ားကိုေဖာ္ျပ။ မိမိစိတ္ထဲကို ျဖတ္သြားေသာ အေတြးမ်ား၊ အလွတစ္စံုတစ္ရာ အမ်ိဳးအစားတစ္ခု၌ မိမိ၏သက္ဝင္မႈ၊ ထိုထုိအရာမ်ားကို ႏွလံုးသား၌ ခံစားလ်က္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႐ုိ႐ုိက်ိဳးက်ိဳး ႐ုိးသားျခင္းႏွင့္ တင္ဆက္ပါေလ။ မိမိကုိယ္မိမိ ေဖာ္ထုတ္ရာ၌ မိမိကိုယ္ကို ဝန္းရံလ်က္ရွိေသာ အရာမ်ား၊ မိမိအိပ္မက္မ်ားမွ ပံုရိပ္မ်ား၊ မိမိမွတ္မိေနေသာ အရာမ်ားကိုသံုး။ မိမိေန႔စဥ္ဘဝ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားမွာ ႏံုနဲ႔လွသည္ထင္ေသာ္ ယင္းတို႔ကို အၿပစ္မတင္လုိက္ႏွင့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္သာ အၿပစ္တင္။ ၾကြယ္ဝလ်က္ႏွင့္ မယူတတ္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ မတတ္ေသးဟုဝန္ခံ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တီထြင္ဖန္ဆင္းသူ၌ ဆင္းရဲျခင္းဟူသည္ မရွိ၊ ႏုံနဲ႔၍ မထူးၿခားေသာ ေနရာဟူသည္ မရွိ၍ ျဖစ္ေလသည္။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသည္။ ထုိအက်ဥ္းေထာင္၏ နံရံမ်ားက ကမၻာ၏ မည္သည့္အသံမဗလံကိုမွ ဝင္ခြင့္မျပဳဟုခံစားရေသာ္မွ ခင္ဗ်ားမွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ကေလးဘဝ တန္ဖိုးၿဖတ္မရေသာ ရတနာ ေအာက္ေမ့တမ္းတစရာမ်ားတည္ရာ ဘဏ္တိုက္ရွိေလေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ စိတ္အားထုိေနရာသို႔လွည့္၊ အေျပာက်ယ္ေသာ ထိုအတိတ္မွ နစ္ျမဳပ္ေနေသာ ခံစားမႈမ်ားကိုျမွင့္လုိက္ပါ။ စိတ္အားကိုယ္အားသည္ မာလာလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ား၏ ဧကစာ ထီးထီးက်န္ျခင္းသည္ က်ယ္ျပန္႔လာလ်က္ ေရးေရးရိပ္ရိပ္ ရိုးရိုးရီရီမ်ွလင္းေသာ ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္လာလိမ့္မည္။ တျခားေသာသူတုိ႔ ျဖတ္သြားေသာအသံကား အေဝးဆီမွသာသဲ့သဲ့၊ ထုိေနရာ၌ ခင္ဗ်ားေနႏိုင္လိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္မူ ထုိသုိ႔ေသာအတြင္းသို႔လွည့္ျခင္း(ဝါ) မိမိကိုယ္ပုိင္ကမၻာေလာကထဲသို႔ စုပ္စုပ္ျမဳပ္နစ္ေနၿခင္းမွ ကဗ်ာမ်ား ထြက္ေပၚလာလိမ့္မည္။ ထုိအခါ ကဗ်ာမ်ား ေကာင္း၏ ည့့့ံ၏ မည္သူမည္ဝါကိုေတာ့ေမးလိုက္ဦးမွဟု ခင္ဗ်ားေတြးေတာ့မည္မဟုတ္။ မဂၢဇင္းမ်ားအား ဤကဗ်ာမ်ား၌ စိတ္ဝင္စားရန္ ႀကိဳးစားေတာ့မည္မဟုတ္။ ဒါေတြကား သဘာဝအေလ်က္ျဖစ္လာေသာ ခင္ဗ်ားခ်စ္ေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ခင္ဗ်ားဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ ဘဝမွလာေသာ အသံတစ္သံ၊ ထိုကဲ့သုိ႔ ခင္ဗ်ားျမင္လာ၍ ျဖစ္ေလသည္။ လုိအပ္ျခင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာအႏုပညာပစၥည္းကား ေကာင္း၏။ အႏုပညာပစၥည္းကို အကဲျဖတ္ရန္ ဤနည္းသာ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းျဖစ္ေပသည္။ ခ်စ္ေသာဆရာေလးခင္ဗ်ား … ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခင္ဗ်ားအား ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အၾကံမွလြဲ၍ တျခား ဘာမွမေပးႏုိင္။ “ကိုယ့္အတြင္းထဲသို႔ လမ္းသလား။ အသက္ဇီဝစီးရာ ထိုေနရာ ဘယ္ကေလာက္နက္႐ိႈင္းသည္ ျမင္ေအာင္႐ႈ၊ အရင္းမူလ ထိုစမ္းဝ၌ ခင္ဗ်ား ဖန္ဆင္းမည္ မမည္ ေမးခြန္း၏အေျဖကို ေတြ႔လိမ့္မည္။ ထုိအေျဖကို လက္ခံပါေလ။ အနက္ဖတ္ရန္ မၾကိဳးစားႏွင့္။ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းၿပီးေလၿပီ”။ အႏုပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းပါလာသည္ဟု အကယ္၍ ေတြးသည္ဆိုပါစုိ႔။ ထိုေရာအခါ၌ ထိုပန္းတုိင္သို႔ ခ်ီေလေတာ့၊ ႐ုန္းေပေရာ့၊ ထုိဝန္ႏွင့္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ျခင္းကို ထမ္းေပေရာ့။ အျပင္အပ ဗဟိဒၶမွလာမည့္ ဆုလာဘ္ကို မေမးစမ္း မေမ်ွာ္မွန္းဘဲလ်က္။ တီထြင္ဖန္ဆင္းသူကား သူကမၻာေလာကႏွင့္သူသာ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရေပမည္။ သူ႔ကုိယ္တုိင္ႏွင့္ သဘာဝထံ ဘဝတစ္ခုလံုး ပံုအပ္ရာ၌ “အလံုးစံု အားလံုးအား” ေတြ႔ကို ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။

အဇၩတၱအတြင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္ထီးထီး ဧကစာေနၿခင္းသို႔ သက္ဆင္းၿပီးေနာက္ေသာ္ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး မဟုတ္တကားဟု ခင္ဗ်ားျငင္းဆိုေကာင္း ျငင္းဆိုႏုိင္ပါသည္။ ပသုိ႔ဆိုေစ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာေဖြျခင္းကား အက်ိဳးနတိၳ ဘာမွမရရွိ မျဖစ္ႏုိင္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာေဖြၿခင္းမွသည္ ဘဝလမ္းေၾကာင္းမ်ား ေတြ႔ႏုိင္ေသးလို႔ ျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ား ေကာင္းေသာ္ ေကာင္းမည္။ ၾကြယ္ၾကြယ္ဝဝ ျဖစ္ေသာ္ျဖစ္မည္။ (ခင္ဗ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးသလို) ကြ်န္ေတာ္ေျပာႏိုင္သည္ထက္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ္ က်ယ္ျပန္႔ေပလိမ့္မည္။

သည္ထက္သည္ ဘာမ်ား ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာႏုိင္ဦးမွာလဲ။ အရာမွန္သမွ် သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အရာေရာက္သည္၊ အေရးပါၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ အႀကံတစ္ခုသာ ၿဖည့္စြက္ခ်င္၏။ “ရင့္သန္”လာရန္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္သာ ဇြဲေကာင္းလ်က္သာ လုပ္ေဆာင္ပါေလ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ အတိတ္ဆံုးကာလတြင္ အတြင္းအနက္႐ႈိင္းမွသာ ေျဖႏိုင္ေကာင္း ေျဖႏိုင္မည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို၊ ျပင္ပမွအေျဖမ်ားကိုေစာင့္ၿခင္း ျပင္ပသို႔ ေမ်ွာ္ျခင္းအားၿဖင့္ ရင့္သန္ျခင္း အစဥ္အား မေႏွာင့္ယွက္ေလႏွင့္။

ပါေမာကၡ ဟုိရာဆက္၏အမည္ကို ခင္ဗ်ားရဲ့စာမွာ ေတြ႔ရျခင္း၌ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အရသာရွိိပါ၏။ ၾကင္နာတတ္ေသာ ထုိပညာရွိိအား ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ညိဳသည္။ သူ႔ေက်းဇူးကား ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွၿပီ။ သူ႔အား ကြ်န္ေတာ္ မည္သို႔ခံစားေနေၾကာင္း ေက်းဇူးျပဳ၍ေျပာေပးပါ။ သူ ကြ်န္ေတာ္အား ယခုထိေအာက္ေမ့ေနေသးသည္။ ဒါကို အလြန္ေလးျမတ္ေနပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္အား ယံုၾကည္စြာေပးလိုက္ေသာ ကဗ်ာမ်ားကုိ ျပန္ပို႔လုိက္ပါသည္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား ထားရွိအပ္ေသာ ရိုးသားသည့္ ယံုၾကည္မႈအတြက္ ေက်းွဇူးထပ္ခါထပ္ခါတင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ရိုးသားစြာျဖင့္၊ သူစိမ္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ကိုယ္ရွိသည္ထက္ ပိုၾကြယ္ဝေအာင္ ၾကိဳးစားလ်က္ ခင္ဗ်ားေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖလုိက္ပါသည္။

သစၥာရွိစြာျဖင့္

ရိန္နာမာရီယာရီလ္ကီ


ရီလ္ကီ၏ေပးစာမ်ား - ကုိတာ၊ ကုိရင္တာ ႏွစ္ပါးသြား၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၅၁၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၀ မွ ထုတ္ႏုတ္ကူးယူမွ်ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။