သစ္ပင္ .... အိုဘဲ့ .. အေဆြခင္ပြန္း

စိတ္ရွဳပ္ေနလ်င္ စိမ္းစိုအရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္တစ္ပင္ေအာက္ အဝတ္တစ္စ လုိ ထုိင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေတြးေတာၿခင္းသည္ ဥာဏ္ေကာင္းေစ၏။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ အေရာင္ေတြမ်ားစြာ ရွိသည့္ေတာအုပ္ထဲ ႏုႏုနယ္နယ္ အပင္ငယ္ေလးတစ္ပင္ကုိ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည္။ ထိုအပင္ငယ္ေလးသည္ လုိသူေတြရဲ့ ေမတၱာနည္းနည္းေလးကို အာဟာရအၿဖစ္ စားသံုးရင္း မလုိသူတို႔ရဲ့ ထုိးနက္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အေရာင္မ်ားရဲ့ေလာင္းရိပ္မိခဲ့၏။ စမ္းတဝါးဝါးၿဖစ္ခဲ့ရ၏။ ေၾကာက္ရြံ ့ခဲ့ရ၏။ ထိုသစ္ပင္ငယ္ေလးသည္ ေခတ္ေတြမ်ားစြာကို ၾက့ံၾက့ံခံရင္း၊ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ရုန္းကန္ရင္း ရင့္က်က္မႈႏွင့္အတူ ရွင္သန္ေနခဲ့ေလသည္။

မည္သည့္သစ္ပင္ အမ်ိဳးအစားနည္း။ ထုိသစ္ပင္ငယ္ေလးသည္ ခိုင္မာေသာ ကိုယ္ထည္ရွိ၏။ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားစြာနဲ ့
ရက္လုပ္ထားေသာ ထူထူထပ္ထပ္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသည့္ အေရခြံတစ္ခုကို ၿခံဳထား၏။ အတြင္းသားသည္ ေစးပ်စ္၏။ သို႔ေသာ္ ၿဖဴစင္၏။ ဂုဏ္သတၱိသည္ ေပ်ာ့ေၿပာင္း၏။ သို႔ေသာ္ မာ၏။

ထုိသစ္ပင္ငယ္ေလးသည္ ေကြးေကာက္ေနေသာ ေၿခေထာက္မ်ားစြာနဲ ့ကမၻာေၿမသားကို ကုပ္တြယ္ထား၏။ ထုိကမၻာေၿမသားထဲမွ ခြန္အားေတြကို စုပ္ယူ၏။ ထိုသစ္ပင္ငယ္၏ လက္မ်ားစြာသည္ ထုိကမၻာေၿမသားကို အုပ္မိုးထား၏။ လံုၿခံဳမႈကို ေပး၏။ နားခိုမႈကို ေပး၏။ ေအးခ်မ္းမႈကိုေပး၏။ ၿမဲၿမန္ခိုင္မာသည့္ သစၥာရွိမႈကိုေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာေၿမသားႏွင့္သစ္ပင္ငယ္တို႔သည္ အေဆြခင္ပြန္းၿဖစ္ေန၏။

ထိုသစ္ပင္ငယ္ေလးသည္ တစ္ရာသီတြင္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် စြန္႔လႊတ္၏။ တစ္ရာသီတြင္ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို ၿပဳစု၏။ တစ္ရာသီတြင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို ေပးေဝ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရာင္ေတြမ်ားစြာရွိသည့္ေတာအုပ္အထဲ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ရင္း တစ္ရာသီၿပီးတစ္ရာသီ ၿဖစ္ေက်ာ္ရင္း သစ္ပင္ၾကီးဘဝထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ေမႊးႀကဳိင္ေသာ ပန္းမ်ားလည္း ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုေတာ့ အသီးေတြ ၿပြတ္သိပ္ေနေအာင္ သီးေနၾကၿပီ။ အသီးမ်ားမွာ အရြယ္အစား စံုလင္လွ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ကို ကမၻာေၿမသားအား ေပး၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ကို နားခိုသူတို႔အား ေပး၏။

တစ္ေန႔ေသာအခါ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ထုိသစ္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္လာ၏။ အသီးေတြ ၿပြတ္သိပ္ေနေသာ အပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္၏။ “ေၾသာ္ အသီးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဘယ္သို႔ေသာ အသီးေတြပါနည္း" ဟု ဆုိက ထြက္ခြာသြား၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ခူးဆြတ္၏။ အနံ႔ နမ္းၾကည့္၏။ "ေၾသာ္ စားလုိ႔ရမည္မဟုတ္" ဟုဆုိကာ သြားေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ခူးဆြတ္၏။ တစ္ကိုက္ ကိုက္ၾကည့္၏။ "အရသာမရွိပါဘူး" ဟုဆိုကာ သြားေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ခူးဆြတ္၏။ ႏွစ္ကိုက္ေလာက္ စားၾကည့္၏။ "အရင္က စားဖူးတဲ့အသီးေတြနဲ႔ အတူတူပဲ" ဟူ၍ သြားေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ခူးဆြတ္၏။ တစ္လံုးစားၾကည့္၏။ "ေၾသာ္ အရသာထူးသားပဲ" ဟုဆိုကာ သြားေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ခူးဆြတ္၏။ စားၾကည့္၏။ ၿပံဳး၏။ သူ၏မိတ္ေဆြေတြအတြက္ သယ္ေဆာင္သြား၏။ စကားမဆိုခဲ့ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သစ္သီးပင္ငယ္သည္ကား သူအလုပ္သူလုပ္ရင္း ရွင္သန္ေနရင္း.....

တစ္ေန႔ ထိုအပင္ငယ္ေအာက္သို႔ သူၿပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူသည္ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္။ သူသည္ အိုမင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သစ္သီးအပင္ငယ္သည္ကား ပိုၿပီးခန္႔ထည္လာ၏။ အဖုိးအိုသည္ အပင္ေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္၏။ နားခိုသူ တစ္ခ်ိဳ႔ကိုၿမင္၏။ အရိုအေသေပး၏။ သူေတြး၏။ သူသည္ ထည္ဝါသည့္ အပင္၏အရိပ္ကို ခိုလႈံမည္။ ေႏြးေထြးမႈေပးသည့္ ကမၻာေၿမသားအေပၚ လဲေလ်ာင္းမည္။ နားခိုသူေတြကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔မည္။ တန္ဖိုးရွိသည့္ သစ္သီးတစ္ခ်ိဳ႔ကို လက္ေဆာင္အၿဖစ္ေပးမည္။ ကမၻာေၿမသား အေပၚမွာ ထည္ဝါသည့္အပင္ငယ္ေလးေတြကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေစမည္။ သူ၏တာဝန္သည္ ကမၻာေၿမသားႏွင့္ သစ္ပင္ငယ္တို႔ကို ေပါင္းစည္းေပးမည္။ လကာကြယ္ေပးရမည္။ "ဤသစ္ပင္ငယ္သည္ အဘယ္မွ်အဖိုးတန္သည္"ဆိုသည္ကို သူအသက္ရွိတုန္း နားခိုသူတို႔ကုိ သစ္ပင္ငယ္၏ဂုဏ္သတင္းကုိ ေၿပာၿပမည္။

သားတို႔ ဤသစ္ပင္ငယ္သည္ ခြန္းအားကိုေပးသည္။ လုံၿခံဳမႈကုိေပးသည္။ ေအးခ်မ္းမႈကိုေပးသည္။ ငါ့မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္သြားသည့္တိုင္ ငါ၏ခႏၵာကိုယ္ကိုယ္ သူ၏ရင္ခြင္အတြင္း ထည့္သြင္း၍ ေႏြးေထြးမႈေပးလိမ္မည္။ ဤသစ္ပင္ငယ္သည္ သူေသသြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူ၏ဂုဏ္သတင္းႏွင့္အတူ "အဖိုးအို" ဆိုသည့္ ငါ၏အမည္ကို တမ္းတရင္း ငါ၏လဲေလ်ာင္းရာ ေၿမကမၻာေပၚ ငါ့ေခါင္းရင္း၌ ငါ့အမည္ကိုေဖာ္ၿပရင္း ငါနဲ႔အတူတူ ငါ့ကိုအေဖာ္ျပဳၿပီး ငါ၏ဂုဏ္သတင္းကို အမ်ားသိေအာင္ ေဖာ္ၿပေနမည့္ အမွတ္အသားသစ္တိုင္အၿဖစ္ သူ၏ဂုဏ္ကုိ ေဆာင္ေနဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။


(မင္းရဲရွင္)