The day I passed.

တစ္ေန႔တာကို ျပန္မွတ္မိျခင္း။

မေန႔က။

ရုတ္တရက္ အိပ္ရာကနိဳးေတာ့ နံရံကနာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ မျမင္ရဘူး။ ဒါဆို အလင္းနည္းေသးလို႔ေနမယ္။ ဆက္အိပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာလည္းမသိဘူး။ ဟိုဘက္အခန္းက သူငယ္ခ်င္းထလာျပီး မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ကန္မွာ သလိပ္ဟပ္ေတာ့ တစ္ခါနိဳးျပန္တယ္။ မထခ်င္ပါဘူး။ ဒီေန႔က အလုပ္သြားစရာလည္းမလိုဘူး။ ေနာက္ျပီး ညတုန္းကအသူရာဒဏ္ေလးကလည္း က်န္တယ္ထင္ပါ့။ တစ္ခုသတိရသြားျပီ။ ေရဒီယို။ ဟုတ္တယ္ ေရဒီယိုနားေထာင္ရမယ္။ မနက္အေစာေတာ့ မမွီေတာ့ဘူး။ (၈)နာရီစတဲ့အစီအစဥ္ကိုပဲ နားေထာင္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြပါမယ္။

မေကာင္းဘူး။ ဗိုက္ကလည္းဆာလာတယ္။ ညကိုအသူရာေသာက္ထားရင္ မနက္ကို အစားမ်ားမ်ားစားေပးရမယ္တဲ့။ အစား စားေပးဖို႔ကို ဘယ္သူကမ်ားေျပာခဲ့လည္းေတာ့မသိဘူး၊ ေသာက္ထားမိတယ္ဆိုရင္ မနက္ကိုဆာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဟိုေကာင္ကလည္း မေကာင္းဘူး။ အခန္းျပတင္းမွာတင္ဖြင့္ေတာ့လည္း အသံမေကာင္းဘူး။ ငါ့ေကာင္ကိုက ညံ့တယ္ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြဒီေစ်းနဲ႔ဝယ္တာေတြက်လည္း ေကာင္းေနပ။ မီးဖိုမွာ မနက္စာျပင္ရင္းနဲ႔ နားေထာင္တာ ပိုေကာင္းမယ္။ မနက္စာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတုန္းကို နားေထာင္ေနရတာ စိတ္ပါတိုလာတယ္။ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တာက ဘာေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ ဘယ္လိုဘာသာစကားမွန္းမသိတာေတြက ၾကည္လင္ျပတ္သားလို႔။ အဲဒါေတြညစ္တာ။

အညစ္ထဲမွာအေကာင္းကေတာ့ ဒီေန႔အမွတ္တရ မိန္႔ခြန္းေလးၾကားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုယ္ေတြသိပ္မသိေတာ့တဲ့ အရင္ကနားယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကိုလည္း တစ္ပိုင္းတစ္စၾကားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ နားေထာင္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔ကရွိေသးတယ္။ ပိတ္ရက္မွ မေလွ်ာ္ထားရင္ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ညေနမွပဲ နားေထာင္တာေကာင္းမယ္။ ပိတ္လိုက္တယ္။ မီးဖိုကိုလည္း လက္စသတ္တယ္။

ထမင္းစားျပီး တစ္ေနကုန္ အဝတ္ေလွ်ာ္လိုက္။ နားလိုက္နဲ႔ပါပဲ။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ေလာက္က မိုးတစ္ခ်က္က်သြားေသးတယ္။ ဒီေန႔ေလးမွာ အဲဒီလိုပဲ မိုးေလးေတြက်တတ္တာကေတာ့ မေျပာင္းေသးဘူးေပါ့။ အဝတ္အားလံုးလည္း ေလွ်ာ္ျပီးေရာ ေအာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းဆီ စကားသြားေျပာရင္း ထမင္းစားတယ္။ ထမင္းစားေနတုန္း မီးပ်က္သြားေတာ့ အခန္းျပန္လည္း ပ်င္းစရာဆိုျပီး စကားေတြပဲ ထိုင္ေျပာေနတာ။ မီးျပန္လာေတာ့ အခန္းျပန္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဟိုကစားဒီကစားလုပ္ေနရင္း ညေနေရာက္သြားတယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ရက္ထမင္းခ်ိဳင့္အတြက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ရမယ္ဆိုျပီး စဥ္းစားမိေတာ့မွ အျမန္သြားဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ ညေနသတင္းခ်ိန္ကနီးျပီကိုး။

ေစ်းေျပးျပီးျပန္လာေတာ့၊ ညေနစာရယ္ ေနာက္ေန႔စာရယ္ခ်က္ရင္း နားေထာင္မိတယ္။ တစ္ခုျပီးတစ္ခု နားေထာင္မယ္ စိတ္ကူးထားတာ။ သတိရၾကပါတယ္။ ဘာေတြညာေတြေတာ့ လုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းသူေတြ သိပ္မသိေတာ့ဘူး။ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ဖန္တရာေတေနပါတယ္။ ဘာမွမထူးလာေတာ့၊ ကဲ-ေနေတာ့ကြယ္ဆိုျပီး။ ေရမိုးခ်ိဳး။ ညစာစားျပီး အိပ္လိုက္တယ္။

မေန႔ကတစ္ေန႔ကို ျပန္သတိရၾကည့္တာ ဒါပဲရသလား။ စဥ္းစားၾကည့္ရတာေတာင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိတ္မွာ ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြေတာ့ ရွိသေပါ့ေလ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကပဲ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဆိုျပီး၊ ကမာၻအျပားနဲ႔ေဝးတဲ့ ကေလးလူၾကီးေတြကို အမွတ္တရ သတိတရေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ကျပန္ေျပာတယ္။ ဟိုနားက အလံဆို မေန႔ကတစ္ဝက္ေတာင္ မခ်ဘူးတဲ့။ ကဲ-ေကာင္းေရာ။

သုခမိန္