အေဖ

သားသမီးေတြဟာ

ေက်ာက္တုံးေတြဆုိရင္

သူေတာင္ေပၚကုိ တြန္းတင္ခဲ့တာ ခုႏွစ္လုံး

သူ႔အေပၚၿပန္ပိခဲ့တာ ခုႏွစ္ခါ

ငွက္ေၾကာင့္

ေညာင္ပင္ဟာ အသီးနဲ႔ေ၀းရသလုိ

ေငြေၾကာင့္

မိဘဟာ သားသမီးနဲ႔ ေ၀းရတယ္

ဖုန္တက္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးမွာေနေပမယ့္

ႏွလုံးသားဟာ ေတာက္ပအလင္းၿဖာၿမဲ

တစ္ခါတစ္ခါ

ေၿခာက္ကပ္ကပ္အလြမ္းနဲ႔

အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာေရာ္ရမ္းရမ္း

တစ္ခါတစ္ခါ

အထီးက်န္ၿခင္းက

သြားေရာဂါလုိ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲရင္း

မိသားစုရထားရဲ႕ စက္ေခါင္းတစ္ခုဟာ

ေမတၱာေ၀စုကုိ တလူလူလႊင့္ခဲ့သလုိ

စကားနည္းနည္းနဲ႔ တရားၿမဲရင္း အုိခဲ့ၿပီ

အပြင့္တုံးသစ္ပင္လုိ နာက်င္စိတ္နဲ႔

ငါ့ပ်က္ကြက္မႈေတြပါ တဲ့

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္းရဲရတာကုိ

အားနာစကားဆုိရွာတယ္…အေဖ။

.

.

ကုိသွ်ပ္(ကန္႔ဘလူ)

နာက်င္မႈကုိမွ အႏုပညာၿဖစ္ေအာင္ က်င္ယူေနရွာတဲ့

ကဗ်ာဆရာ မိုးလိႈင္ည ရဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္ေသာ ကဗ်ာမ်ား မွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာပါ။
ၾကိဳက္လြန္းလုိ႔ ျပန္လည္ မွ်ေဝတာ သက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။

ပုဂၢိဳလ္ခင္လုိ႔ တရားမင္တာ မဟုတ္ေသာ္ျငား ဒီလုိကဗ်ာဆရာတစ္ဆူ အတြက္ ဝံ့ၾကြားဂုဏ္ယူတာ အမွန္ပါ။