လြမ္းေမာမိေသာ အတိတ္မ်ား(၁)

ေရွးဦးစြာ က်ဳပ္တုိ႔ ရြာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ျမဳိ႕ အေၾကာင္းကုိ မိတ္ဆက္ပါရေစ။ က်ဳပ္တုိ႔ျမဳိ႕ က ျမန္မာျပည္ အထက္ပုိင္း “မႏၱေလး-ျမစ္ၾကီးနား” မီးရထားလမ္းေပၚ ေရႊဘုိခရုိင္ ကန္႔ဘလူျမဳိ႕ကပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ရြာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ျမဳိ႕ ဆုိတဲ႔ စကားလုံးကုိ သုံးရတာလဲ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ျမဳိ႕နဲ႕ ကပ္ရပ္ရြာေလ။ အခုေတာ႔ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျမဳိ႕စြန္ရပ္ကြက္ေပါ႔။

ဒါန႕ဲ ”ကန္႔ဘလူ” ဆုိလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ငယ္တုန္းကလုိ ”ကန္မွာ ဘီလူးရွိလုိ႔ ”ဆိုျပီး မထင္လုိက္နဲ႕ ေနာ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ေဒသက ေက်းရြာေတြ၊ ျမဳိ႕ေတြ အမ်ားစုဟာ ပတ္ဝန္က်င္မွာရွိတဲ႔ သစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ေတာေတြ ကုိ မွီျပီး နာမည္ေပးတတ္ၾကလုိ႔ေလ။ ဒါကလည္း က်ဳပ္တုိ႔ ေဒသရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ျမဳိ႕နယ္က ဟုိး အရင္တုန္းကေတာ႔ စစ္ကုိင္းတုိင္း မွာ သစ္ေတာဧရိယာ ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္သလုိ သားရဲတိရိစာၦန္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါတယ္ေလ။ က်ဳပ္တုိ႔ ငယ္တုန္းကေတာ႔ ျမဳိ႔ျပင္ကုိ ၂ မုိင္ေလာက္ ထြက္လုိက္ရင္ သစ္ေတာစပ္ကုိ ေရာက္ေတာ႔ တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အခုေခတ္ကေလးေတြ ကုိေတာ႔ သြားမေမး လုိက္ေလနဲ႕ ဗ်။ လက္ညွိဳးထုိးျပပါလိမ္႔မယ္ ၾကက္ဆူေတာေတြ ကုိေလ။ ဒါကလဲ သူတုိ႔ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး သူတုိ႔ ျမင္ဘူးတာက သစ္ပင္ၾကီးၾကီးမားမားဆုိလုိ႔ ၾကက္ဆူပင္ေလာက္ပဲ ျမင္ဘူးၾကတာမုိ႔လား။
ဒါနဲ ခင္မ်ားတုိ႔ တုိင္းရင္းေဆးအညြန္းေတြ ဖတ္ဖူးမယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ တုိင္းရင္းေဆးေတြမွာ “ကန္႔ဘလူဥ” ဆုိတာ ေတြ႔ဖူးမွာပါ။ အဲ က်ဳပ္တုိ႔ ျမဳိ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က အဲ႔ဒီ “ကန္႕ဘလူဥ” ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါတယ္ဗ်။ “ကန္႔ဘလူဥ” ဆုိတာဗ်ာ က်ဳပ္တုိ႔ ဟင္းခ်က္တဲ႔ေနရာမွာသုံးတဲ ၾကက္သြန္ဥ အနီနဲ႔ တပုံစံတည္းပဲဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ ကေတာ႔ “ေတာၾကက္သြန္နီဥ”လုိ႔ ေခၚတာေလ။ အဲ႔ဒီလုိပဲ က်ဳပ္တုိ႔ရြာကလည္း “မွန္နီကုန္း” ေလ။ “မွန္နီပင္” ရွိတဲ႔ ကုန္းေျမေပၚမွာ ရြာတည္ထားေတာ႔ “မွန္နီကုန္းရြာ” ျဖစ္သြားတာေပ့ါ။ အခုေတာ႔ “မွန္နီကုန္းရပ္ကြက္” ျဖစ္သြာျပီ ။ က်ဳပ္တုိ႔ ငယ္တုန္းကဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေဒသ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးက မီးရထား တစ္လမ္းပဲရွိေတာ႔ မီးရထားလမ္း အဆင္မေျပဘူး ဆုိရင္ သြားေရးလာေရးက ေတာ္ေတာ္ ေလးခက္ခဲတယ္ဗ်။ ေဒသတြင္း သြားေရးလာေရးကေတာ႔ လွည္းႏြားရွိတဲ႔သူက လွည္းႏြားနဲ႔ သြားေပ့ါ။ မရွိတဲ႔သူကေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေျခလွ်င္သာ ေလွ်ာက္ေပေတာ႔ ။
က်ဳပ္တုိ႔ငယ္တုန္းကဆုိရင္ ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔၊ သေဘၤာတုိ႔ ဆုိတာ ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိတာလုိ႔ ထင္ရတဲ႔ အထိပါပဲ။ ကားဆုိတာ ကေတာ႔ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးတုိ႔၊ စက္မႈလယ္္ယာတုိ႔ က ကားၾကီးေတြ တစင္းတေလ ေလး၊ငါး၊ေျခာက္လေလာက္ၾကာမွ တစ္ေခါက္ေလာက္ က်ဳပ္တုိ႔ရြာဘက္ကုိ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ ဒါကလဲ ကားဆရာေတြ ျမဳိ႔ထဲမွာ အရက္ရွာမရလုိ႔ အရက္လာေသာက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။
အရက္ရွာမရဘူးဆုိတာက က်ဳပ္တုိ႔ ျမဳိ႕က ေတာျမဳိ႕ကေလးဆုိေတာ႔ ေန႔ခင္းဘက္ ဘယ္အရက္ဆုိင္ဖြင္႔မလဲ။ အဲ႔ဒီလုိမ်ား ရြာထဲကုိ ကားတစင္းေလာက္ဝင္လာရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ရြာက သိပ္ သိသာတာဗ်။ ေမာင္းလာတဲ႔ကားသံ ထက္ ရြာထဲ မွာရွိတဲ႔ ကေလးေတြက ဆူညံပြက္ေလာရုိက္သြားတာပဲ။ ရြာထိပ္က ကားစဝင္လာတာနဲ႔ အရင္ေတြ႔တဲ႔ ကေလးက ကားေနာက္ကေနေအာ္ျပီး လုိက္လာ လုိက္ၾကတာ ကားလဲရပ္ေရာ တရြာလုံးက ကေလးေတြ ကားနားမွာ ထန္းလွ်က္ခဲ ပုရြက္ဆိတ္အုံသလုိ အုံျပီးတအံ့တၾသ ၾကည့္ေေနလုိက္ၾကတာ အသက္ေတာင္ ရႈတယ္လုိ႔ မထင္ရဘူး ။ က်ဳပ္တုိ႔လဲ ဘယ္ေနမလဲ ကားဆုိတဲ႔ အသံၾကားလုိ႔ကေတာ႔ ဘာပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ထားပစ္ခဲ႔ျပီး ခါးေတာင္းကုိေျမာင္ေနေအာင္က်ိဳက္္ျပီး အသံၾကားတဲ႔ဆီကုိ သုတ္ေျခတင္ေတာ႔ တာပါပဲ။ ကားနားေရာက္လုိ႔ ကေတာ႔ ရန္ကုန္ ဟံသာဝတီအဝုိင္းက ကားပြဲစားေတြ က်ဳပ္တို႕ကို ဘယ္မွီမလဲ။ ကားတစီးလုံး ဖင္ကၾကည္႔ ေခါင္းကၾကည္႔ နဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကတာေလ။
က်ဳပ္တုိ႔ ကေတာ႔ အဲ႔ဒါမ်ဳိးဆုိရင္ ထမင္းေမ႔ ဟင္းေမ႔ပဲဗ်။ အဲ ကားဆရာလဲ ကိစၥဝိစၥျပီးလုိ႔ ျပန္ရေအာင္ ကားနားေရာက္လာတာနဲ က်ဳပ္တုိ႔ ကေလးေတြ အလုပ္စျပီး ရႈပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဖိနပ္ေတြ ခြ်တ္ျပီး ဖိနပ္သဲၾကဳိးထဲကုိ လက္တစ္ဖက္စီ လ်ဳိသူကလ်ဳိ၊ ပုဆုိးကုိစလြယ္သုိင္းသူကသုိင္း၊ ခါးေထာင္းက်ဳိက္သူကက်ဳိက္ ၊ ေနာက္ျပီး ေဘာင္းဘီ ေအာက္အနားစေတြ ကုိ ေဘာင္းဘီၾကက္ေပါင္ၾကဳိး(ေမ်ာ႔ၾကဳိး) ထဲ ကုိ လိပ္ထည္႔တဲ႔သူ ကထည္႔ေပါ႔ေလ။ ကားထြက္ရင္ေနာက္ကေန ေျပးလုိက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ႔။ ကားဆရာကလဲ ကားကုိစက္ႏွိဳး ေနျပီ။ ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ႏွိဳးလုိ႔ မရဘူးဆုိရင္ ကေလးေတြ အားလုံး အသက္ေတာင္ျပင္းျပင္း မရႈၾကဘူးဗ်။
အသက္ရႈသံ ၾကားျပီး ကားစက္မႏုိးမွာ စုုိးလုိ႔ ေလ။ ကားလည္း စက္ႏုိးသြားတဲ႔အသံ ဝူး…..ဆုိတာလဲ ၾကားေရာ ေဟး…….ဆုိျပီး ေအာ္တဲ႔သူကေအာ္၊ လက္ခုပ္တီးတဲ႔သူကတီးနဲ႔ အားေပးၾကတာေလ။ ေနာက္ျပီးကားလဲ ထြက္သြားေရာ ကားေနာက္ကေန တသီၾကီး ေျပးလုိက္ၾကတာ ကားဖင္ပုိင္းကုိမျမင္ရေတာ႔ဘူး ဆုိမွ ကားေနာက္ ကေျပးလုိက္တာကုိ ရပ္လုိက္ၾကေရာ။
ကားထြက္သြားလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ျပသနာ ျပီးသြားျပီလုိ႔ မထင္လုိက္နဲ႔ ဇတ္လမ္းက အဲ႔ဒီေတာ့မွ စတာဗ်ဳိ႕။ ကေလးတုိ႔ သဘာဝ ကားကုိ သူအရင္ျမင္တယ္၊ ငါအရင္ျမင္တယ္၊ ကားနားကုိ သူအရင္ေရာက္တယ္၊ ငါအရင္ ေရာက္တယ္နဲ႔ စသျဖင္႔ ျငင္းၾကခုံၾကတာ အုံထေနတာပဲ။ တခါတေလ ကားေရာက္လာတာကုိ “မင္းကုိ ငါေျပာလုိ႔ သိတာပါကြာ” ဆုိျပီး မ်က္ႏွာေတာင္ ယူလုိက္ေသးတယ္ေလ။ ကားလဲ ျပန္သြားေရာ က်ဳပ္တုိ႔ ကေလးေတြ ကားရူးး ရူးးၾကေတာ႔တာ ပါပဲ။ က်ဳပ္ဆုိရင္ မွတ္မိေသးတယ္ ကားသြားၾကည္႔ ျပီး အိမ္ကုိျပန္လာေတာ႔ ပုဆုိးကုိ စလြယ္သုိင္း လက္ႏွစ္ဘက္ကလည္း ကားဆရာ စတီယာရင္ ကုိင္သလုိ အေနအထားမ်ဳိး ထား ပါစပ္ကလဲ ကားသံလုိ ဝူး……ဆုိျပီး ေအာ္လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ျပီး ေျခဗလာႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ကားဘီးလို႕ သေဘာထားျပီး ေမာင္းလာလုိက္တာ အိမ္ထဲလည္း ဝင္ေရာ အိမ္ကႏြားမၾကီးနားက ျဖတ္ေမာင္းအလာ ႏြားမၾကီးက လန္႔ျပီး ကန္လုိက္တာ ညိဳ႕သၾကီး ကုိ ညုိမဲသြားတာပဲ ။ နာကလဲနာ ကုိယ္႔အျပစ္နဲ႔ ကုိယ္ဆုိေတာ႔ လည္း မငုိရဲဘူးဗ်။ အေမသိ သြားရင္ တေနကုန္ေလွ်ာက္လည္ေနလုိ႔ ေဆာ္ပေလာ္အတီးခံရ ဦးမွာမုိ႔လား။
အဲဒီလုိက်ဳပ္တုိ႔ ကေလးေတြ ကားရူး ရူးၾကတာ ကားျပန္သြားျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ထိ အရွိန္မေသၾကေသးဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ ရြားထဲက ကေလးေတြ က ဆင္းရဲၾကတယ္ေလ။ ျမဳိ႕က ကေလးေတြ လုိ ပလက္စတစ္ ကားရုပ္ေတာင္မဝယ္နဳိင္ပါဘူး။ အဒီလုိ အရုပ္ကားကလဲ ဘုရားပြဲေလးဘာေလး ရွိမွ လာေရာင္းၾကတာမ်ားတယ္မုိ႔လား။ ေစ်းကလဲ ၾကီးေတာ႔ မဝယ္ျဖစ္ပါဘူး ။ဘုရားပြဲမွာ ေရာင္းတဲ႔ အရုပ္ဆုိင္ကုိ သေရတမ်ားမ်ားနဲ႔ ထုိင္ၾကည္႔ျပီး ျပန္လာရတာေပါ႔။ အဲ႔ဒီမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ထုတ္လုပ္ျခင္း (own production) လုပ္ရေတာ႔ တာပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ႔ ပ်ဥ္ျပားအတုိအစေတြ ရွာ၊ ျပီးရင္ပ်ဥ္ျပားေပၚကုိ မီးေသြးခဲန႕ဲ ပလက္စတစ္ဘူးအဖုံး ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝုိင္းတဲ႔ အရာတခုကုိ တင္ျပီး စက္ဝုိင္းအမွတ္အသားလုပ္ ။ ျပီးေတာ႔ ဓါးနဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခုတ္ေပေတာ႔ ။ ဘီးႏွစ္ခု ရရင္ ဝင္ရုိးေပါက္က ေဖာက္ရဦးမွာမုိ႔လား။ အေပါက္ေဖာက္ ဖုိ႔ ကလဲ မလြယ္ဘူးဗ်။ ေလးလက္မေလာက္ရွိတဲ႔ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းရွာ ေနာက္ျပီး အေမထမင္းခ်က္ေနတဲ႔ မီးဖုိနားကုိသြား၊ အေမရဲ႔ မ်က္ႏွာရိပ္လဲ ၾကည္႔ရေသးတယ္ေလ။ မေတာ္လုိ႔ အေမအလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကုိယ္က သူအလုပ္ လုပ္တဲ႔အနားသြားရႈပ္လုိ႔ ေခါင္းအေခါက္ခံရမယ္ေလ။ အေမ ရဲ့ အေျခအေန ေကာင္းေနရင္ေတာ႔ လုပ္ထားတဲ႔ ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ခ်ပ္ကုိေသခ်ာ ေနရာခ်၊ ျပီးရင္ သံေခ်ာင္းကုိမီးဖုိထဲထည္႔ ဖုတ္။ သံေခ်ာင္းရဲေနျပီဆုိရင္ မီးညွပ္ နဲ ညွပ္ယူျပီး ပ်ဥ္ျပားရဲ့ ဗဟုိကုိမွန္းျပီး ထုိးထည္႔ရတာေလ။
အဲ . . .ထန္းသီးေပၚတဲ႔အခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္ဗ်။ ကားဘီးကုိအထူးလုပ္စရာမလုိဘူးေလ။ ထန္းသီး ခပ္္ၾကီးၾကီး ႏွစ္လုံး ကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခြဲ အတြင္းထဲ ကအဆံကေတာ႔ ထြင္ျပီးစားတာေပါ႔။ အဆံက သုံးဆံပါတယ္။ အခြံကုိေတာ႔ ကားဘီးလုပ္တာေပါ႔။ ေနာက္ျပီး ငါးေပ၊ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ႔ ဝါးလုံးတစ္လုံးရွာ ။ျပီးရင္ ဝါးလုံးရဲ႕ တဖက္အစြန္းအဆစ္ပိတ္နားမွာ ဝင္ရုိးတတ္ဖုိ႔ နဖားေပါက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေဖာက္ရတယ္။ဒါမွဝင္ရုိးလည္ႏုိင္မွာေလ။ က်န္တဲ႔ အစြန္းဘက္ကေန ၂ေပေလာက္ အကြာမွာ လက္ကုိင္ရုိးတတ္ဖုိ႔ ေနာက္ထပ္ နဖားတစ္ေပါက္ထပ္္ ေဖာက္ရတယ္။ လက္ကုိင္ရုိးေပါက္ကေတာ႔ အံကုိက္ျဖစ္ရင္ပုိေကာင္းတာေပါ႔ ။ဒါမွျငိမ္မွာေလ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ခရစ္ယမ္ဘာသာဝင္ေတြ သုံးတဲ႔ လက္ဝါးကပ္တုိင္လုိပဲ အလ်ားရွည္တဲ႔ ဘက္အစြန္းမွာ ဝင္ရုိးနဲ႔ ဘီးတတ္ထားတာေလ။လုပ္ျပီးသြားရင္ေတာ႔ ဝါးလုံးအစြန္းတဖက္ကုိ ပခုံးေပၚတင္ လက္ကုိင္ကုိကုိင္ ဘီးကုိေအာက္စုိက္တြန္းျပီးေမာင္းရတာေလ။
က်ဳပ္တုိ႔ ကားကုိအထင္ေတာ႔ မေသးနဲ႔ဗ်။ ကုိယ္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြကုိ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ဝါးလုံးေပၚ ခ်ိတ္တင္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက တြဲလဲခုိျပီး လုိက္စီးခိုင္းလုိ႔ ရတယ္ေလ.။ အဲ႔ဒီလုိ အခ်ိန္ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ရြာထဲက ကေလးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကုိယ္ပုိင္ကားေတြနဲ႔ေပါ႔ လမ္းတကာကုိ ဟုိေျပးဒီေျပးနဲ႔ လူးလားခတ္ေန ၾကတာေလ။ ေနာက္ျပီး တခါတေလ တစ္ေယာက္န႕ဲတစ္ေယာက္ ကားခ်င္းေတာင္ ျပဳိင္တုိက္လုိက္ၾက ေသးတယ္။ ျပဳိင္တုိက္ျပီဆုိရင္ ကားဘီးက်ြြတ္ခ်င္က်ြြတ္ မက်ြြတ္ရင္ ဝင္ရုိးက်ဳိးတဲ႔ သူ ကအရႈံးေလ။
အခုဆုိရင္ က်ဳပ္ရြာက ကေလးေတြ က်ဳပ္တုိ႔ ငယ္တုန္းကလို္ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတေတြ မနည္းပါေစနဲ႔ လုိ႔ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ ဒီစာကလဲ က်ဳပ္ငယ္တုံးက ဘဝကုိ ျပန္လည္တမ္းတတဲ႔ သေဘာပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ငယ္တုံးက က်ဳပ္တုိ႔ရြာက လူၾကီးေတြက ကေလးေတြကုိ ေလးတန္းေလာက္ထိ လူၾကီးမပါရင္ ျမဳိ႕ထဲ ကုိ သြားခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မီးရထားသံလမ္းကုိ ျဖတ္ ေက်ာ္သြားရေတာ႔ အႏၱရာယ္လည္း မ်ားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ကေလးေတြ လူၾကီးေတြလစ္ရင္ သြားမွာစုိးရိမ္လုိ႔ ထင္တယ္ ျမဳိ႕ထဲမွာ ကေလးေတြကို ဖမ္းျပီးေရာင္းေနတယ္လုိ႔ ေခ်ာက္ထားၾကတာေလ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ဘယ္သြားရဲမလဲ။ ရြာထဲမွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ တစ္ကမၻာတည္ရ ေတာ႔တာေပါ႔ဗ်ာ။
…………………………..
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။


အိမ္လြမ္းသူ( မွန္နီကုန္း)


က်ေနာ္တို႕ဂ်ာနယ္က ကေလာင္အသစ္ေလးပါ။ စာဖတ္တာကေတာ့ ၾကာလွျပီ။ ခုမွ စေရးတာ။ အားေပး ၾကပါဦးခင္ဗ်ာ။

ေလးစားစြာျဖင့္

My e-journal ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား