ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ အေတြးမ်ား
ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေရးအံုးမွပါဆိုတဲ့ စိတ္ကူးက စိတ္ကူးအဆင့္ကေနကို တက္မလာႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥအနည္းငယ္ရွိေနလို႔ရယ္၊ ေနာက္ျပီး ႏိုင္ငံႏွင့္အဝွမ္း ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေတြကလဲ မ်ားပါသဘိနဲ႔၊ ျဖစ္စဥ္တိုင္းကလဲ စိတ္လက္ မရႊင္ပ်စရာေတြဆိုေတာ့ ပိုစ့္တင္ဖို႔ကို ဟာဒရမွာ ဘာမွျငိတြယ္မေနဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလိုလိုမွ ဧည့္နည္းရတဲ့အထဲ ပိုစ့္အသစ္ပါ မဖတ္ရရင္ေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး မ်က္ႏွာငယ္ရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ တာဝန္မေပးပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ (လက္တည့္စမ္းခ်င္ စိတ္ကိုေ႔ရွထားျပီး) ပိုစ့္တစ္ခု ေရးလိုက္တယ္။ ေျခဆင္းေတြခံေနရတာက အလည္လာသူေတြ စိတ္ညစ္မသြားေအာင္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတြ ရသမွ်ထဲကေန ဘေလာ့ဂ္လည္ရ၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးၾကနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလွတဲ့ ဧည့္သည္ေတြမယ္ ဘာခံစားခ်က္မွမေပး၊ ဘာအသိမွမေပးတဲ့ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္ ပိုစ့္ကိုဖတ္ၾကရမွာမို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာ ဆရာကိုတာဆိုရင္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ အေတြးေတြဆိုျပီး ေရးရင္းနဲ႔ (တစ္ခါတေလလည္း အညာသံပါပါနဲ႔ ေရးတယ္မေျပာဘူးဗ်။ ဟဲတယ္လို႔လဲ ေျပာတတ္တယ္။) စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ကို အသိေတြေပးေနတာပဲေလ။ ငါ့ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္လည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္တာမွာေပါ့ဆိုျပီး အားတင္းေရးထားရလို႔ပါ။
အင္း ဘာပဲေျပာေျပာပါ။ ဒီရက္ပိုင္းမွာကေတာ့ အမ်ားရႊင္တဲ့ ႏွစ္ပါးခြင္ဆိုတဲ့ ဇာတ္စကားေလး သံေယာင္လို္က္ေျပာရရင္ (ျပည္သူ)အမ်ားရႊင္လန္းစရာ ဘယ္ကမ္းသာမွ မရွိေအာင္ကိုပါပဲ။ နာဂစ္တဲ့။ အေ႔ရွေတာင္အာရွမွာ ဆူနာမိကပ္ေဘးျပီးရင္ အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးဆိုလားပဲ။ ထားေတာ့။ အေရအတြက္အေၾကာင္းမေျပာပဲ သူ႔အရည္အခ်င္းကိုေျပာရရင္ အေတာ္ဆိုးဝါးတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈေလာ က်ိမ္စာေလာ ဆိုတဲ့စကားလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ အားအထားရဆံုးဆိုတဲ့ ေဒသကိုမွေရြးျပီး သူကလဲ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေလရဲ႕။ အက်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ မ်ားမွမ်ားပါပဲ။ နည္းနည္းသိရတဲ့သူက နည္းနည္းစိတ္ပင္ပန္းရတယ္။ မ်ားမ်ားသိသူေတြလည္းပဲ မ်ားမ်ားစိတ္ပင္ပန္းၾကရတယ္။ သူ႔ရိုက္ခ်က္က ျပင္းသကိုး။ ဆံုးပါးသြားသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသလို၊ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြနဲ႔ ေဒသတစ္ခုလံုးကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ၾကိဳးဝိုင္းတစ္ဖက္ကေန လက္ခေမာင္းခတ္ေနပါျပီ။ ဒိုင္လူၾကီးကေတာ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကံၾကမၼာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ မီးကုန္ယမ္းကုန္မဟုတ္ေတာင္ အစြမ္းကုန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ၾကိဳးစားရပါေတာ့မယ္။ ဒိုင္လူၾကီးေတြရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ေကာက္မက်ေရး အတြက္ ပထမစဥ္းစားၾကမလား၊ ျပိဳင္ဘက္ကို ဘယ္လိုမွအသာမေပးပဲ အလဲထိုးေရးကို ပထမစဥ္းစားမလားဆိုတာ ညွိႏိႈင္းေနစရာ မလိုဘူးထင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးပါတယ္။ စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းစာသားေလးလိုပါပဲ။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ားကြာ ေမလ ၁၀ ရက္၊ ဆိုးခ်က္က ရင္နင့္စရာ။ …..ကိုသြားခဲ့။ အဲ.. အဲဒီလို။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဆိုတဲ့သူေတြကလည္း ေစ်းဝယ္ရင္ ေစ်းဆစ္ရမွ၊ အလုပ္တစ္ခုလုပ္မယ္ဆို ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ တြက္ခ်က္လိုက္ရမွ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အက်င့္ပါလဲဆို ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ေကာင္မေလး)တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ပါတယ္။ ထြက္သြားတာက ကိုယ့္ပညာနဲ႔ကိုယ္ လုပ္စားရေအာင္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ အထူးျပဳဘာသာရပ္မွာ ေတာ္လည္းေတာ္တဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါေနတာမ်ား ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနာင္ေရးသိရေအာင္ဆိုျပီး အဲဒီႏိုင္ငံက ဆရာမတစ္ေယာက္ဆီ သြားတြက္လိုက္ေသးတာ။ တကယ္ဆို သူကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားရမွာ၊ ဒါေလာကရဲ႕ ဓမၼတာပဲေလ။ ဒါေကာင္မေလးမုိ႔လို႔ လို႔လည္း ထင္မေနနဲ႔။ သားသားေတြလည္းပဲ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလို အေလ့အထရွိတဲ့ လူမ်ိဳးဆိုေတာ့လည္း နာဂစ္ ဘာလို႔ဒီရက္ပိုင္းမွ ေရြးလာရလည္းလို႔ စဥ္းစားခ်င္ တြက္ခ်က္ခ်င္ေနသူေတြ ရွိမွာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒါသဘာဝေဘးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သြားစရာရွိတာကိုသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မယ္စဥ္းထားတာ လုပ္ရတာေပါ့။
ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာမယ္လုပ္ေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ ေခတ္ထေနတာေလးတစ္ခု သတိရလာတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတာေလးပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေပ်ာ္အပ်က္ ေျပာင္ၾကေနာက္ၾကရင္း အေျခအတင္ျဖစ္မယ္၊ အယူအဆေတြမတူတာကေန အေျခအတင္ျဖစ္မယ္။ ဒီလို အေျခအတင္ေတြဟာ ေဆြးေႏြးတဲ့အဆင့္မွာရွိရမယ္၊ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ညိွႏိႈင္းၾကရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုပဲထင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဘယ္လိုမွ ညိွႏိႈင္းလို႔မရရင္ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ တစ္ဖက္ရပ္ျပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနရံုေပါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ လက္ညိဳးလိုက္ထိုးေနတာ၊ မိုးၾကိဳးပစ္တာကို ထန္းလက္နဲ႔ကာဖို႔ ၾကိဳးစားတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျခားတစ္ဖက္ကေန စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ပိုစ့္တစ္ခုတည္းကို အဲဒီေလာက္ ကြန္မန္႔ေတြရတာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္မန္႔ေရးဖို႔ကို အေတာ္ပ်င္းတတ္သူ။ စီေဘာက္စ္ေလာက္မွာပဲ ဟိုေျပာ၊ဒီေျပာ ေျပာတတ္သူေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ပိုစ့္ေလးမွာ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ေတြ႔ရရင္ မိႈရတာထက္ေပ်ာ္တတ္သူပါ။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ငါ့လဲဖြစမ္းပါဟ၊ ကြန္မန္႔အမ်ားၾကီးလိုခ်င္လို႔ဆိုေတာ့ မရဘူးသူငယ္ခ်င္းတဲ့။ ဖြတိုင္းလဲ ပြခ်င္မွပြတာဆိုပဲ။ အင္းဘာပဲေျပာေျပာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုတိုင္း တစ္ခုတိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ဝင္စားတာေလးေတြ ေဝမွ်၊ ရပ္တည္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရပ္တည္၊ ေနာက္ဆံုး ေန႔စဥ္ ဒိုင္ယာရီပဲျဖစ္ပေစေပါ့။ အလည္သြားရတာေပ်ာ္ရင္ သြားလည္၊ ေျခရာခ်န္ခ်င္ခ်န္ခဲ့။ ကိုယ္နဲ႔ စည္းဝါးမကိုက္ရင္လည္း လွည့္ျပန္ခဲ့ရံုေပါ့။ ဝါးအစည္းေျပသလို ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ စည္းလံုးမႈမရွိဘဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး လက္ညိဳးထိုးေနၾကရင္ ပ်င္းစရာဗ်ာ။ ဘေလာ့ဂါ ေဒါ့ကြမ္း(မ္)ၾကီးကို အားနာစရာ၊ သူ႔မွာ World vision ေတာင္မဟုတ္ဘူး Global vision လိုမ်ိဳးအထိ ရည္ရြယ္ျပီး ေဆးခါးၾကီးတစ္ခြက္ ေပးထားတာ။ အေမာင္တို႔ အလိုရွိသလို၊ ကၽြမ္းက်င္သလိုသာ သံုးၾကေပေတာ့ေပါ့။
Global vision ဆိုလို႔ ေျပာပါအံုးမယ္။ Globalization အေၾကာင္းကို ျမန္မာစာဖတ္ ပရိတ္သတ္အတြက္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား တစိုက္မတ္မတ္ မိတ္ဆက္ေပးေနတဲ့ ဆရာေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ စာတစ္အုပ္ကို အခုတစ္ေလာပဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ေလးက ထူးဆန္းတယ္လို႔ ေတြ႔စကတည္းက ေတြးမိပါတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔မွ ေအာ္ ဆရာ့နဲ႔ ေခါင္းစဥ္လဲ ေရြးတတ္ပါေပ့လို႔ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္က “ေက်ာ္ဝင္း - စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတဲ့” ။ ဟုတ္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာဆိုလဲ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ဆရာဖတ္ခဲ့တာေတြကေန ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ဖတ္ျပီးသမွ် စာအုပ္ေတြကို စာျမည္းမ်ားအျပင္ တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ လယ္လိုအေတြးေတြ ေတြးမိေၾကာင္းဆိုျပီး ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ကဗ်ာေပါင္းခ်ုဳပ္လိုကေန သမိုင္းသုေတသီရဲ႕ သမိုင္းစာအုပ္။ ဂ်ဴးရဲ႕ ေစာင့္ေနမယ္လို႔မေျပာလိုက္ဘူး လိုမ်ိဳး ေခတ္ျပိဳင္ဝတၳဳမွသည္ ဘိုးလႈိင္ရဲ႕ဘာသာျပန္ ဦးေႏွာက္မ်ားကို မီးညွိျခင္းနဲ႔ ကိုတာရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွ ဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္အေၾကာင္းမ်ားလို ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆရာက ဖတ္ျပီး ခံစားျပထားပါတယ္။ (စာအုပ္ အမည္မ်ားမွားယြင္းေနႏိုင္ပါသည္။ အမွတ္ရသလို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။) အဲဒီအျပင္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း အေၾကာင္း၊ အနာဂတ္ကမာၻၾကီးအတြက္ ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းျပထားတဲ့ ကမာၻေက်ာ္စာအုပ္မ်ား အေၾကာင္းႏွင့္ ႏိုဘယ္ဆုရ သိပၸံပညာရွင္အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ထိေတြ႔ ခံစားျပပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေမာ္စီတုန္းတို႔လို ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ အေၾကာင္းလည္းပါလိုက္ေသးတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ ဆရာ့ပံုစံအတိုင္း ကမာၻလံုးျခံဳအျမင္ေတြ စကားလံုးေတြနဲ႔ အဲဒီဘက္ကအျမင္အတိုင္း ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြပါပဲ။ စာဖတ္အားေကာင္းလြန္းသလို စာဖတ္ရင္လည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ဖတ္တတ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ စိတ္မွာေပၚလာတဲ့ အေတြးေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပတတ္တယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း သူက စာေတြဖတ္ျပီး ျပန္ေျပာျပေနသူပါလို႔ သံုးႏႈန္းသြားပါတယ္။ မဖတ္ရေသးရင္ ဖတ္ၾကည့္သင့္တဲ့ စာတစ္အုပ္လို႔ ညႊန္းလိုက္ပရေစ။
စာအုပ္ေတာ့ ညႊန္းမိျပီဆိုေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေလးအေၾကာင္းပါ ေျပာအံုးမယ္။ အခုတေလာ ဆရာမၾကီး လူုထုေဒၚအမာရဲ႕ “ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက စာအေရးေကာင္းေတာ့ ဖတ္ရတာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးပါပဲ။ ဆရာမၾကီးက သူ႔ရဲ႕ အဖိုးအဖြားေခတ္ကေန သူ႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘဝအထိကို ေရးထားတာ (ဖတ္ေနတာ အဲဒီနားပဲ ေရာက္ေသးတယ္။ ဘယ္ထိေရးထားလဲေတာ့ မသိပါ။) အေသးစိတ္မဟုတ္ေတာင္ ေခတ္တစ္ခုကို ျမင္ၾကည့္လို႔ရေအာင္ထိ စာပန္းခ်ီ ခ်ယ္မႈန္းထားတာပါ။ ဆရာမၾကီးက အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ေက်ာဖံုးမွာကတည္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က အေၾကာင္းေတြဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းခ်င္မွေတာ့ေကာင္းမယ္။ အဲဒီေခတ္က အေျခအေနေတြကိုေတာ့ သိရတာေပါ့လို႔ (အတိအက် မဟုတ္ေတာင္ အဲဒီလိုအဓိပၸါယ္ မ်ိဳးပါပဲ။) ေရးျပထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိလိုက္၊ မမွီလိုက္တဲ့ ေခတ္ေတြက အေျခအေနေတြနဲ႔ အဲဒီေခတ္ေတြက မႏၱေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြပါပဲ။ ထူးဆန္းတယ္လို႔ စိတ္မွာခံစားရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ဖတ္ရသလို၊ ထင္မထားတဲ့ ေခတ္မွီမႈေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ေခတ္ခ်င္းကေတာ့ တကယ္ကို ကြာျခားသြားပါျပီ။ လူေနမႈပံုစံေတြကိုက မတူေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးသားမဟုတ္ေတာ့ ကြားျခားမႈေတြကို သိပ္မသိပါဘူး။ လူေနမႈပံုစံ ကြာျခားလို႔ပဲ ဆရာမၾကီးေျပာျပေနတဲ့ ေခတ္က လူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ အခုေခတ္ လူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ မတူၾကေတာတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ပဲ လူေနမႈပံုစံေတြ ကြာျခားသြားၾကတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးလဲ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အမွီျပဳျပီး ေျပာင္းလဲေနႏိုင္ပါတယ္။
အေတြးေတြ မတူၾကေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေဆြးေႏြးမိတာေလးကို ေဖာက္သည္ခ်ပါအံုးမယ္။ တစ္ေယာက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ေဝးေျမျခားမွာ အေတာ္အသင့္ အဆင္ေျပတဲ့ (ျမန္မာလိုေျပာရင္ အဆင္ေျပတဲ့) အလုပ္တစ္ခုနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္း ၾကိဳးစားတက္ေနသူပါ။ အဲဒီ ေနရာကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ သူၾကိဳးစားခဲ့ရတာ၊ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲခဲ့ရတာ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ သံေယာဇဥ္ေတြကို ထားခဲ့ရတာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ အျမဲလႈပ္ရွားေနသူေပါ့။ တစ္ကယ္ဆို ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္တာပါ။ အေၾကာင္း အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ ေနာက္က်ေနရင္းကေန အခုဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မီးေရာင္က ေမွးလိုက္လာေနသလို ခံစားေနရတာ။ တေန႔ ပထမသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေမးတယ္။ ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ဒုတိကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေျဖကို သူၾကားေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုးသြားပါတယ္။ (ဒုတိက သူငယ္ခ်င္းက ဘာမွ မလုပ္ရေသးပဲကိုး။) အဲဒီမွာ ကြာျခားမႈေလးေတြကို ေတြ႔ရတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အခုလက္ရွိမွာ မတူေတာ့တာ လူေနမႈပံုစံေတြပါ။ အဲဒါေလးေတြကေနမွ မတူတဲ့အေတြးေတြ ထြက္က်လာၾကေတာ့တာ။ ပထမသူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္ မင္းေတာ့ ဒီအတိုင္း (ဒီပံုစံအတိုင္းန႔ဲ)ပဲ ေသမွာပဲတဲ့။ မင္းရဲ႕ ေနာက္လာမဲ့ မ်ိဳးဆက္အတြက္ မင္းမစဥ္းစားဘူးလားတဲ့။ ဒုတိယ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီမွာပဲ ဟုတ္တယ္ငါ့ေကာင္ေရတဲ့ ငါ့မွာေျပာရင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းလာသလိုေတာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္တဲ့။ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းက ဝန္ခံတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာသြားေတြးမိလဲဆိုေတာ့ ဒုုတိယသူငယ္ခ်င္းက ဆရာမၾကီးေဒၚအမာရဲ႕ ကေလးဘဝ ေခတ္ေလာက္မွာ ရပ္ေနျပီး ပထမသူငယ္ခ်င္းက ၂၀၀၈ခုႏွစ္ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳေပၚကေန လက္လွမ္းျပလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတာေနမွာေပါ့လို႔ေလ။ သူငယ္ခ်င္းေရ မင္းက ဂ်က္ေလယာဥ္စီးျပီး အႏွစ္(၈၀)ေလာက္ မအိုမနာပဲ ေခတ္ေ႔ရွေျပးသြားေလရဲ႕ေနာ္။ အင္းဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြအတြက္ ဂ်က္ေလယာဥ္ေတြဟာ သိပၸံဝတၳဳထဲကလို အခ်ိန္ခရီးသြားယာဥ္ေတြ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီလို တခါတေလမွာ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ုမ်ား မေတြးမိၾကဘူးလားဟင္။…..။
သုခမိန္။…..။
ဆုံရပ် 1st Dec 2024
2 weeks ago
7 comments:
တကယ္ပါပဲ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ အင္မတန္ကိုက္ညီေလာက္ေအာင္ကို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ႏိုင္လြန္းတဲ့ အေတြးေတြ ပါဗ်။ ဒါေပမယ့္ အေတြးမ်ားရင္ ေစ်းမသြားတာေကာင္းတယ္တဲ့ စကားပံုရွိပါတယ္... :D
ခင္မင္မႈနဲ႕ ေနာက္တာပါ ... ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေပမယ့္ ဖတ္ရတာ အရသာရွိတဲ့ ဗိုက္တာမင္ ေရာင္စံုပိုစ့္တစ္ပုဒ္ပါဗ်ာ ... ဒီထက္မက ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္မ်ား ဖတ္ခ်င္ပါတယ္လို႕ ဆႏၵျပဳရင္း ...
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ
ကိုသုခမိန္လည္း ကြန္မန္႔ မ်ားမ်ားလိုခ်င္တယ္ထင္တယ္။ ေပးခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ေက်နပ္ေတာ့။
ဟီး ေနာက္တာပါ။
ကိုသုခမိန္တို႔မ်ားေတြးတတ္ေရးတတ္လိုက္တာဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ အမ်ားစိတ္၀င္စားေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း စံုသြားတာပဲ။ ဗဟုသုတေတြလည္း ေပးသြားေသးတယ္။ အစကေတာ့ သုခမိန္ဆိုတာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ထင္ေနတာ။ သူ႔ဟာေတြကို တားျမစ္ထားေသာက ကူးၿပီးတင္ေပး ေနတယ္ေပါ႔ေနာ္။ အဲလိုပဲ တြက္ထားတာ။ ခုမွသိရေတာ့တယ္။ အားေပးေနပါတယ္ဗ်ာ။
သုခမိန္- လိႈင္
ဟဲ ဟဲ
တို႔ရြာဖက္ကိုလာခ်င္ရင္ ဂ်က္ေလယာဥ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္ျပန္စီးခဲ့။
ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္မွာ တို႔ရြာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ထပ္ထည့္ေရးရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္။
သုခမိန္ေရ.... ေမာင္ရင့္ ဂ်က္ေလယာဥ္ေပၚကို ၿမန္မာၿပည္ တင္ခဲ့ကြာ။ အႏွစ္၈၀ေလာက္ မအိုမနာပဲ ေခတ္ေရွ႕ေရာက္သြားေအာင္..........
မွိဳ ေပးသြားပါတယ္။ :D
ကိုဗာဘိုေရ ခုမွ လာႏိုင္တာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့ အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္မွာကလည္း လယ္ေတြယာေတြက တစ္ဖက္နဲ႕ဗ်ာ။ ခုေတာင္ မုန္တိုင္းကာလမွာ ဖရံုခင္းေတြ အညႊန္႕ေတြ လန္ကုန္လို႕ လုပ္ေနရတာနဲ႕ ျမိဳ႕တက္တာေနာက္က်သြားတယ္။ အ ဟဲ က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ ေစ်းခ်ိဳဆိုတာေတာင္ ဘၾကီး ဘုန္းၾကီး ေခၚသြားတံုးက တစ္ေခါက္ပဲ ေရာက္ဖူးတာပါဗ်ာ။ မႏၱလာသူေတြက ခုဆို ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ျပီထင္ပ။ ေရႊေျခက်င္း ေတြအစား ပလက္တီနံေတြ ၊ သနပ္ခါးအစား တရုပ္လုပ္ မိတ္ကပ္ေတြ၊ အိမ္ေရွ႕မင္း ထန္းေတာအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ၊ အကင္ဆိုင္ေတြ . . . . . အင္း . . . က်ဳပ္တို႕ လိုက္လို႕မွီေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ ။
ဒါနဲ႕. . . . ေနပါဦး . . . ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဒုတိယ သူငယ္ခ်င္းက ဘာလို႕မီးေရာင္ မွိန္လာတာတံုးဗ်။ မွိန္လာတာဆိုရင္ေတာင္ မီးေသတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ။ လင္းခ်င္တဲ့စိတ္ေနရွိရင္ လင္းလာမွာေပါ့။ ဘ၀ဆိုတာက ငွက္ခါးပ်ံသလိုပဲတဲ့။ နိမ့္ခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္ရွိတယ္ ဆိုလားပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ လို စာဖတ္နာတဲ့သူေတြက ပိုျပီး သေဘာေပါက္မွာပါ။ ဘ၀မွာ လြယ္လြယ္နဲ႕ လက္မေလ်ာ့မိလိုက္ဖို႔က အေရးၾကီးသဗ်။ လူဆိုတာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ရတဲ့ သတၱ၀ါေလဗ်ာ။
အႏွစ္(၈၀) ေလာက္ မအို မနာရင္ေတာ့ ေကာင္းဘူးဗ်။ အန္ကယ္ၾကီးေနာ္. . . .အန္ကယ္ၾကီး. . . ဆိုျပီး ေျပာခံေနရမယ္။ အဟီး ဂ်က္ေလယဥ္ပဲဗ်ာ။ ေလထဲပ်ံဖို႕က အဓိကပဲ ။ က်ဳပ္ဆို ထန္းလက္ႏွစ္ရြက္ ဂိ်ဳင္းၾကားညွပ္ျပီး ေကာက္ရိုးပံုေပၚက ခုန္ခုန္ခ်တာ အမူးေတြ ဘာေတြကို ေျပလို႕။
ေျပာရတာေတြ ရွည္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ရြာကို လာရင္ Sky Beer ကို က်ဳပ္ကိုတိုင္ တက္ျပီး တိုက္မယ္ဗ်ာ။ ၾကြက္ေက်ာ္ေလးကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဆို အဆီတ၀င္း၀င္းေပါ့။ ေရခဲေသတၱာဆိုတာ က်ဳပ္ရြာမွာ မရွိေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွပဲ လာဗ်ာ။ ေရ ေအးေအးေလး တိုက္ခ်င္လို႕။
က်ေနာ္လဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ၀င္ေရးၾကည့္တာပါဗ်ာ။
(ကိုဗာဘိုေရ စိတ္ဆိုးနဲ႕ေနာ္ အ ဟီး :D )
Post a Comment