က်ေနာ္တို႕ E-Journal ေလးလည္း Malware ကင္းစင္သြားပါျပီဗ်ိဳ႕ . .
:D
KuchingTrip
1 week ago
Thursday, February 24, 2011
Wednesday, February 23, 2011
ေတာသားေလး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာေသာ ဟာသ
“ သားေရ…..ေတြ ့တဲ ့သူနဲ ့တည့္ေအာင္ ေပါင္းပါ……တဲ ့။……..” ကြ်န္ေနာ္ ေတြ ့တဲ ့သူနဲ ့တည့္ေအာင္ေပါင္းခဲ့တယ္။ (ေက်ာင္းတုန္းကေျပာတာဗ်ာ့။ ဖားတတ္ခဲ့တယ္…ေျမွာက္လည္းေျမွာက္ေျပာတတ္ခဲ ့တယ္ဆိုပါေတာ့) ယံုမလား တဲ ့သူေတြေတာင္ ကြ်န္ေနာ့္ကိုသိၾကတယ္ဗ်ာ့။ ( ကြ်န္ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း လက္သံုး စကားအတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းကို လူတုိင္းက သိေပမယ့္ ေက်ာ္ဟိန္း ကေတာ့ လူတိုင္းကို မသိပါဘူး …ဆိုသလိုမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့) ကြ်န္ေနာ္ ့ပတ္၀န္းက်င္ မွာေျပာတာေနာ္။ လူတိုင္းမေျပာနဲ ့ကြ်န္ေနာ္ ေနတဲ ့ရပ္ကြက္က ေခြးကအစ ကြြ်န္ေနာ္ ကိုသိတယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေနာ္ တည့္ေအာင္ေပါင္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေနာ့္ ကို ေက်ာင္းမွာ ေကာင္မလွလွေလးေတြက ဒီလုိေခၚၾကတယ္။ “ ကိုကုိ နာဗူးတဲ” ့။ (ခ်စ္စႏုိးနဲ ့ေခၚၾကတာ) မလွတလွ ေကာင္မေလးေတြက “ကိုကိုဖူးစာေရးနတ္တဲ “့။ (ခ်စ္စႏိုးနဲ ့ေခၚၾကတာ) ကြ်န္ေနာ့္ ကိုသိတဲ ့အပ်ိဳႀကီးေတြဆို တခ်ိဳ ့က “အားကိုးတံုး ႀကီး”(ေအာင္သြယ္ဆရာလုပ္ေပးလို ့) တခ်ိဳ ့က “ေက်ာက္ေခ်ာေရပက္မ်က္ႏွာ”တဲ ့ (ေက်ာက္ေခ်ာကို ျမင္ဖူးမယ္ထင္တယ္…ေက်ာက္ေခ်ာေပၚ ေရပက္ထားရင္ ျဖစ္ေနတဲ ့ ပံုစံလုိ ကြ်န္ေနာ္ မ်က္ႏွာက ဆြဲေဆာင္မႈရွိလို ့ထင္တယ္) အဖြားႀကီးေတြကဆုိ “လိမၼာတုံးေလး…လိမၼာတံုးေလး” နဲ ့တစ္တြတ္တြတ္ရြတ္လို ့။ ရြယ္တူေဘာ္ဒါေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္ႀကီးေတြကဆို “ ဖူးစာေရးနတ္(ေအာင္သြယ္ေပးလို ့) အာလူး၊ငေပါ၊စာေရးဆရာ( ရည္းစားစာေတြေရးလို ့)ကတ္ပါးေကာင္( ပိုက္ဆံ ရွိတဲ ့သူေတြေနာက္မွာ အၿမဲတမ္းကပ္လုိက္ေနလို ့)ဖြတ္ခ်မ္းသာ တဲ ့(လက္ထဲ မွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိေပမယ့္ လိုတာရေနလို ့)” ယံုမလားမသိဘူး… ကြ်န္ေနာ္ ဒီလုိ ငါးမည္ရ ေျခာက္မည္ရ နာမယ္ေတြ တြင္လုိ ့။အဲဒီေလာက္ေတာင္ တည့္ေအာင္ေပါင္းခဲ့တာ။ အဖိုးႀကီးေတြ၊ ဦးေလးႀကီးေတြလား မေျပာနဲ ့ ကြ်န္ေနာ္ Social ေကာင္းပံုမ်ား” ေကာင္ေလး၊ ေျမးေလး…အခုရည္းစားရွိေနၿပီလား…ငါ့သမီးနဲ ့ ငါ့ေျမးမေလးနဲ ့ ငါ့တူမေလးနဲ ့ စပ္ေပးမလို ့…ေပးစားခ်င္လို ့” ဒီလို စိတ္ကူးမ်ိဳးျဖစ္ လာေအာင္ကို ကြ်န္ေနာ္ ေတြ ့တဲ ့သူတိုင္းနဲ ့တည့္ေအာင္ေပါင္းခဲ့တာ။လူေတြမေျပာနဲ ့ ကြ်န္ေနာ္ ေနတဲ ့ရပ္ကြက္က ေခြးေတြဆို ကြ်န္ေနာ္ ့အသံကို မဆိုထားနဲ ့ အေ၀းက ေနကြ်န္ေနာ့္ အန ့ံကိုရတာနဲ ့တင္ သူ ့ထက္ငါသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သံၿပိဳင္ထိုးေဟာင္ (မဟုတ္ပါဘူး) သံၿပိဳင္အူၿပီး ကြ်န္ေနာ့္ကို ဆီးႀကိဳၾကတာ၊ ေရွးခတ္က ဘုရင္ေတြ နန္းေတာ္ထဲကထြက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘံုေတြဘင္ေတြ၊ခရာေတြ၊ခရုေတြ မႈတ္သလို ၊တီးသလိုမ်ိဳး။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေနာ္ Social ေကာင္းခဲ့တယ္ဗ်ာ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ္ အျမတ္မထုတ္ခဲ့ဘူး။ မရိုးမသားလံုး၀ကို မလုပ္ခဲ ့ဘူး။ တကယ့္ကိုစိတ္ရင္းအမွန္နဲ ့ေပါင္းသင္းခဲ ့တာဗ်ာ့။ အေမ ့ေက်းဇူး ႀကီးမား လွပါဘိ။ ကြ်န္ေနာ့္ရြယ္တူေတြ၊ႀကီးေတြ၊ငယ္ေတြ အားလံုးဟာ ကြ်န္ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီးရွိ၊ သံုးႏိုင္ ၿဖံဳးႏုိင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ့္ေလာက္ေတာ့လူတိုင္းနဲ ့တည့္ေအာင္မေပါင္းႏုိင္ၾကဘူး။ ကြ်န္ေနာ့္မွာဘာမွမရွိဘူး ဒါေပမယ့္ အမ်ားႀကီးရွိတဲ ့သူေတြနဲ ့စာရင္ လူတိုင္းနဲ ့ တည့္ခဲ့တယ္။ ေပါင္းခဲ့တယ္။ သူမ်ားစီးသလိုစီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားသံုးသလို သံုးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားသြားသလို သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေနာ္ လူတိုင္းနဲ ့လည္းတည့္ေအာင္ေပါင္းတယ္။ တည့္ေအာင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ စီးႏိုင္တဲ ့သူေတြ၊ သံုးႏုိင္တဲ ့သူေတြ၊ သြားႏိုင္တဲ ့သူေတြက ကြ်န္ေနာ့္ကိုေခၚေခၚ ၾကလြန္းလို ့( ဒါေၾကာင့္လားမသိဘူး တခ်ိဳ ့က ကြ်န္ေနာ့္ကို ေခၚၾကတယ္ “ ကပ္ပါးေကာင္၊ ဖြတ္ခ်မ္းသာ “တဲ ့ ခ်စ္စႏိုးနဲ ့ေခၚၾကတာပါ။ ခ်စ္စႏိုးနဲ ့မေခၚလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး( ယံုမလား မသိဘူး…ႀကံဳတုန္း ေရးျပရတာဆိုေတာ့… အေမ ့စကားက အၿမဲတမ္း နားထဲၾကားေနတာဗ်ာ့… အၿမဲတမ္း အရံႈးသမား ျဖစ္ေနေပမယ့္..အျမဲတမ္း ႏိုင္ေနခဲ့တယ္… မာန မရွိဘူးဆိုေပမယ့္…..မာန ဆုိတာကို လွလွပပထုတ္ပိုးခဲ့တယ္… ကြ်န္ေနာ္ ့မာနက လူတိုင္းအတြက္ ခ်ိဳေနတာဗ်ာ့…တကယ္လုပ္ခဲ့တယ္… မယံုရင္ ဟာသလုိ ့မွတ္)။ ေနာက္တစ္ခြန္းက်န္ေသးတယ္ဗ်ာ့..... ေမွ်ာ္........
Tuesday, February 22, 2011
မဆံုျဖစ္ေတာ့ေသာ ငယ္သူငယ္ ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း (၁)
မဆံုျဖစ္ေတာ့ေသာ ငယ္သူငယ္ ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း
ေတြ႕ဆံုၾကံဳကြဲ ေလာကထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
လူဆိုတာက Social Animal ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မွာ ပတ္၀န္းက်င္၊ အသိုင္း အ၀ိုင္း၊ အေပါင္းအေဖာ္ဆိုတာ ရွိလာခဲ့ၾကတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သတိရစရာ အတိတ္ေတြ ရွိတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္မွာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ အမွတ္တရေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အမွတ္တရ ရွိေနေပမယ့္ ျပန္မဆံုျဖစ္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ တကယ္လို႕ သူတို႕ ဒီစာကို ဖတ္မိရင္လည္း က်ေနာ္တို႕ ျပန္ဆံုျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္ပါးပါးေလးလည္း ပါပါတယ္။ ခုႏွစ္အလိုက္ ငယ္စဥ္ၾကီးလိုက္ စီထားျပီး ေျပာျပပါမယ္။၁။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ (ပထမတန္း ၁၉၈၅)
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင့္ အေၾကာင္း မျပာခင္ က်ေနာ္တို႕ ပထမတန္းနဲ႕ ေက်ာင္းရဲ့ ပံုစံကို အရင္ေျပာျပပါ့မယ္။
က်ေနာ္တို႕ အေျခခံ ပညာ သင္ယူခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ေလးရဲ့ တစ္ခုထည္းေသာ အ.ထ.က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းနဲ႕အတူ ေပၚလာခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္က State ေက်ာင္းေတြ ပံုစံအတိုင္း အဂၤလိပ္ အကၡရာ အီး (E) ပံုသ႑န္ ရွိတယ္ ။ က်ေနာ္တို႕ ပထမတန္းရယ္ ေနာက္ သူငယ္တန္းရယ္က အဲဒီ အီးအကၡရာ ရဲ့ ေအာက္ဘက္ ေတာင္ပံက ေထာင့္စြန္ျဖစ္တဲ့ အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အတူတူ။
သူငယ္တန္းက ေကာ္ရစ္ဒါကေန ၀င္တဲ့ တခါးဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ပထမတန္းက က်ာင္းရဲ့ ေနာက္ေဖးဘက္ျဖစ္တဲ့ လယ္ကြင္းေတြ ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္တယ္။ (မ်က္ႏွာလွည့္တယ္=အဲဒီဘက္ နံရံမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္း တပ္ထားတယ္) ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေနာ့္ အေဖ ငယ္ငယ္ထဲက ဆရာမေတာ္ဘူးတဲ့ ေဒၚသန္းၾကြယ္။ ဆရာမက သားသမီး မရွိ၊ လူကလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ဘာသာတရားဘက္လည္း ကိုင္းရွိဳင္းေတာ့ ဆရာမက သူ႕အသက္ထက္ ေတာ္ေတာ္ငယ္တယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳတယ္။
ကဲ အခုမွ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ အေၾကာင္းက စမွာ . . . :D
မွတ္မွတ္ ရရ ပထမဆံုး တစ္ေယာက္က ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ။ သူနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕က ပထမတန္းမွာ တစ္ခံုထည္း အတူထိုင္ခဲ့ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕ ေခတ္တံုးက လူေကာင္ေတြက ထြားၾကတယ္။ ထူးထူးျခားျခား သူက အခန္းထဲမွာ အညွက္ဆံုး ေက်ာင္းသား။ က်ေနာ္တို႕ ပထမတန္းမွာ ေက်ာင္းသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အတူတူ တက္ခဲ့ၾက တယ္ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ။ မွတ္မိေနေသးတာက Column သံုးခု ရွိတယ္ ။ေက်ာက္သင္ပုန္းကို မ်က္ႏွာမူထားရင္ တဘက္ ဘယ္အစြန္က ေကာင္မေလးေတြခ်ည့္ပဲ။ အလယ္က ပထမ ၂ တန္းက ေကာင္မေလး၊ ေနာက္က ေယာက္က်ားေလး။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေယာက္က်ားေလးေတြခ်ည့္က ညာအစြန္။ ခင္ေဇာ္ေအာင္ရယ္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရယ္၊ က်ေနာ္ ကိုတာတူးရယ္က ညာစြန္ ေယာက္က်ားေလး Column ရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ အတန္းမွာ ဘယ္မွ ညာ အစဥ္လိုက္ထိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က လူေကာင္ထြားျပီး အရပ္က ျမင့္ေပမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြရဲ့ သားသမီးတို႕ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းရဲ့ မ်က္ႏွာသာ ေပးမႈအရ ဒုတိယေျမာက္ အတန္းမွာ ထိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ့ အေဖက က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ေလးမွာ တာ၀န္က်လို႕ သူက အဲဒီႏွစ္ကမွ ေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္။ ဘယ္ဌာနက ဘယ္ရာထူးနဲ႕ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ သူ႕အေဖကိုေတာ့ က်ေနာ္ တို႕ ခြဲသြားၾကတဲ့အထိ လံုး၀ မျမင္ဘူးလိုက္ဘူး ။သူ႕ကို သူ႕အေမက ေက်ာင္းလိုက္ပို႕တယ္၊ေက်ာင္းလာၾကိဳတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေခတ္တံုးက ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲအထိ မိဘေတြက လာေစာင့္ျပီး ၾကိဳ၊ ပို႕ လုပ္လို႕ ရေသးတယ္။ သူ႕မွာ ညီမေလး တေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ေကာင္မေလးက အဲဒီတံုးက ၃ ႏွစ္သမီးေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က အဲဒီတံုးက ငယ္သြား မလဲေသးေတာ့ သြားက်ိဳးေလးဗ်။ သူ႕ေရွ႕သြားေတြ အားလံုးက အေကာင္းတစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး သြားပိုးစားထားလို႕ မဲမဲေလးေတြပဲ ျမင္ရတယ္ ။ သူက အတန္းထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေၾကာက္ရတယ္။ အဲလို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ပင္ကိုယ္ သဘာ၀လည္း ရွိတယ္။ ကစား ရင္ သူပဲ ခံရတာမ်ားတယ္။ ကစားဖို႕ Break ေပးတဲ့ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူက သူ႕အေမရယ္ ၊ သူ႕ညီမေလးရယ္ အနားမွာပဲ ေနျပီး အတန္းသားေတြ ကစားတာကို ေငးေနေလ့ ရွိတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး သူ႕ကို အမွတ္တရ ရွိေအာင္ကို သူက တကယ့္ တသီးတျခားေလး။ က်ေနာ္တို႕ ငယ္တံုးက ကေလးေတြ ထံုးစံအတိုင္း ထိုင္ခံုေပၚမွာ မ်ဥ္းသားျပီး သူ႕ဘက္၊ ငါ့ဘက္ စည္းမေက်ာ္ေၾကး၊ စည္းေက်ာ္ရင္ ေက်ာ္တဲ့လက္ကို သစ္သားေပတံနဲ႕ ရိုက္ေၾကး အဲလိုေတြလည္း စိတ္ဆိုးတဲ့ အခါေတြ အခန္႕မသင့္တဲ့ အခါေတြ ရွိခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အိမ္က ထည့္ေပးတဲ့ မုန္႕ေတြကို အတူတူေ၀စားျပီး ေရွ့ကအတန္း ေနာက္က အတန္းေတြနဲ႕လည္း စစ္ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ပထမတန္း ျပီးခါနီးမွာ သူ႕အေဖက ပဲခူးဘက္ကို ေျပာင္းရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူ႕အတန္းတင္ စာေမးပြဲျပီးေတာ့ သူရယ္၊ သူ႕အေမရယ္၊ သူ႕ညိမေလးရယ္က ေျပာင္းျပီး လိုက္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕က နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာဆိုေတာ့ အမွတ္တရ ေကြ်းတာေတြ၊ လက္ေဆာင္ ဖလွယ္တာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္လည္း က်ေနာ္တို႕ ျပန္ဆံုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပထမတန္း အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕ကေနာက္ဆံုး ေတြ႕ျဖစ္ခဲတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ျပန္မဆံု ျဖစ္ၾကတာ ခုဆို ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိျပီ။ က်ေနာ္တို႕ တစ္ႏွစ္ထည္းပဲ အတန္းအတူတူ တက္ဘူးေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား သူ႕ကို က်ေနာ္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲ ။
(စာဖတ္ရတာေတြ မ်ားမွာစိုးလို႕ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေနာက္ေန႕မွပဲ ဆက္ပါေတာ့မယ္ ။ )
ေလးစားခင္မင္လ်က္
တာတူး
Sunday, February 13, 2011
ေတာသားေလး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာေသာ ဟာသ
အေမ၊အေဖ ေက်းဇူးနဲ ့အတူ ေတာသားေလးျဖတ္သန္းခဲ့ျခင္း ကြ်န္ေတာ္ေတာသားပါ။ မိဘေတြက လယ္သမားေတြဆုိေတာ့ကြ်န္ေတာ္ မခ်မ္းသာပါဘူး။ မခ်မ္းသာေပမယ့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲႀကီးလည္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေနာ္ ့မိဘက ေရွ ့ေရးေမွ်ာ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿမိဳ ့ေပၚသို ့လြတ္၊ပညာ ေတာ္သင္သြားခိုင္းပါေတာ့တယ္။ကြ်န္ေတာ္မသြားခ်င္ပါဘူး။ ကုိယ့္ရြာ၊ကုိယ့္ဓေလ့၊ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ကိုယ့္လယ္ေတာမွာပဲေပ်ာ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ အေမက….” သားေရ….အေမတို ့အသက္ရွင္ေနတုန္း၊လုပ္ႏိုင္၊ကိုင္ႏို္င္၊စားႏိုင္တုန္း ၿမိဳ ့တက္ၿပီးပညာသင္စမ္းပါ။ ငါတုိ ့ေသရင္ ငါ့သားကိုေပးစရာအေမြ ဆုိလို ့ဘာတစ္ ခုမွမရွိဘူး။ အခု ငါတို ့မေသခင္ေပးႏုိင္တာ ပညာသင္စရိတ္ပဲ့ရွိတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာတစ္ခုခုတတ္ေအာင္ၿမဳိ ့တက္ၿပီးသင္စမ္းပါ ”တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က“ ဟင့္…အင္း…” ပါပဲ။ ( “ ဟင့္…အင္း…”ဆုိတာ NO လုိ ့ေျပာတာဗ်။) ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ “ဟာ……….အေမတို ့ အခုလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ လယ္လုပ္ငန္းက အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းပညာမဟုတ္ဘူးလား…….ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္ပါတယ္” လို ့ေပါ့ေလ။ ဒီလုိျငင္းေနတုန္း အေဖက “ သား…..လိမၼာပါတယ္ကြယ္….တဲ ့. ..အခုအေဖတုိ ့လုပ္ေနတဲ ့ လယ္ယာလုပ္ငန္း ကိုၾကည့္..ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလုိက္လဲ…တစ္မိုးလံုးလုပ္မွ စပါးတစ္ရာႏွစ္ရာပဲ ရတယ္။ သား အဖိုး လက္ထက္ကတည္းကေန လုပ္လာခဲ့တဲ ့ဒီလယ္လုပ္ငန္း အခုဆို အေဖတို ့သားတုိ ့လက္ထက္ေရာက္လာၿပီ…စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္မလာဘူး မဟုတ္လား.. ေနာက္ဆို …သားလက္ထဲေရာက္လာေတာ့မယ္။ သားအဖိုးကေန လုပ္လာတဲ ့ လယ္…အခု အေဖတို ့သားတို ့လက္ထဲမွာလည္း ဒံုရင္းဒံုရင္းဘ၀နဲ ့ေနသြားေတာ့ မွာလား…တဲ ့…။ ( ကြ်န္ေနာ္ တုိ ့ေဒသမွာ ရာသီသံုးရာသီမွာ မိုးရာသီ မွာပဲ ့လယ္လုပ္ၾကတာဗ်ာ့။ ေႏြ၊ေဆာင္း ကေတာ့ လယ္မလုပ္ၾကဘူး၊ ဒါေၾကာင့္တစ္မိုးလံုးလုပ္ထားၿပီးရထားတဲ ့ စပါးတင္းတစ္ရာႏွစ္ရာကိုေဆာင္းေႏြမွ ေနာက္တစ္ႏွစ္မိုးရာသီလယ္လုပ္ခ်ိန္အထိ သိုထားၿပီး၊ စားၾကရတာေလ…) အေဖ့..ေလလွိဳင္းထဲ ကြ်န္ေနာ္ မူးေနတုန္း..အေမက “ သားေရ….အေမကေတာ့ ငါ့သားကို သူမ်ားပညာတတ္ေတြလို ေအးေအးေဆးေဆး အရိပ္ထဲမွာေနၿပီး ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ အဲယားကြန္းနဲ ့ဖုန္းနဲ ့ကားနဲ ့ျမင္ခ်င္စမ္း ပါဘိ…ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ ့တက္ၿပီး ပညာတတ္ေအာင္သင္စမ္းပါတဲ့။ ( ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာမွာ မိဘတိုင္းက ၿမိဳ ့တက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ႏုိင္ရင္ ပညာရွိျဖစ္ၿပီ၊ သူေဌးတစ္ေယာက္လုိ ေနႏိုင္ၿပီလုိ ့ဆိုရေလာက္ေအာင္ ၿမိဳ ့ဆိုတဲ ့ေနရာ ကို အထင္ႀကီးၾက၊ အားက်ၾကတာဗ်ာ့) ၿမဳိ ့တက္ၿပီး ပညာတတ္ေအာင္သင္စမ္းပါ ..သားရယ္…အေမတို ့တစ္မ်ိဳးလံုးမွာ သားတစ္ေယာက္ကို ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာ အေမတို ့ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိ…………..တဲ့။ ( အေမ၊အေဖ တုိ ့က သူတို ့စိတ္ထဲမွာ တကၠသုိလ္တက္ဘြဲ ့ရၿပီးရင္ သူမ်ားေတြလုိ ပညာတတ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေနႏိုင္ၿပီလုိ ့ ေတြးထင္ထားတာ..) ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္…ေလ..တစ္မ်ိဳးလံုးမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္တယ္ဆိုလို ့ ကြ်န္ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ့ရွိတာကိုး….ၿမိဳ ့ဆိုတာဘယ္လိုလည္း..ဘာပညာကို တတ္ေအာင္သင္ရမွာလဲ..ဆိုတာ….ဘာဆိုဘာမွမသိဘူးဆိုပါေတာ့…ဒီအခ်ိန္ တုန္းကဆုိ ၿမိဳ ့ကိုလည္းေရာက္ဖူးခ်င္တယ္….ရြာနဲ ့လည္း မခြဲခ်င္ဘူး…. လူေတာ ထဲ တိုးရမယ္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္ ဗ်ာ့…ၿပီးေတာ့ Knowledge ဆိုတာက ကိုယ့္ရြာကိုယ့္ဓေလ့နဲ ့ဖတ္ဖူးတဲ ့စာအုပ္နည္းနည္းပဲ့ရွိတာကိုး…..။ ကြ်န္ေနာ္ ဒီလုိနဲ ့မျငင္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္၊ကိုယ့္ရြာ၊ကိုယ့္ဓေလ့၊ ကိုယ့္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့တကြ ကိုယ့္လယ္ေတာကိုပါမခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္နဲ ေၾကာက္လန္ ့စြာ၊ ရွက္ရြံ ့စြာ၊ သိမ္ငယ္စြာ ေမြးကတည္းကစၿပီး တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ ့ၿမိဳ ့ေပၚသို ့ ပညာ ေတာ္သင္ဆိုတဲ ့ေခါင္းစဥ္နဲ ့စလွမ္းကာ ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္ေလ..။ အေမ့လက္ေဆာင္ စကားသံုးခြန္း (ဒါမွမဟုတ္) ေတာသားေလးနဲ ့စကားႀကီးသံုးခြန္းဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ ့ကြ်န္ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေနာ္ ရြာကထြက္ေတာ့ အေမက စကားသံုးခြန္းကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေနာ္ ေက်ာင္း တက္ခဲ ့တဲ့ တစ္ေလ်ာက္လံုး အေမမွာလိုက္တဲ ့စကားႀကီးသံုးခြန္းကို ေျမ၀ယ္ မက် နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္းနားေထာင္တုန္း ဆုိပါေတာ့။ တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ ့ၿမိဳ ့ကိုေရာက္တဲ ့အခ်ိန္၊ ေက်ာင္းစတက္တဲ ့အခ်ိန္ကဆိုရင္ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္ပါဘူး။ လူရိပ္လူေျခလည္း မၾကည့္တတ္ ဘူး။ နားမလည္ဘူး။ အရိပ္သံုးပါးနားမလည္ဘူးဆိုပါေတာ့။ ဘာမွလည္းမသိ ဘူး။ လူရည္မလည္ေသးဘူးဆုိပါေတာဗ်ာ့။ ဒီလိုဒီလိုနဲ ့ေပါ့ေလ…… ကြ်န္ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြရလာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရလာတယ္ဆိုရင္ပဲ့ ေက်ာင္းတက္ရတာ ေပ်ာ္လာတယ္ဗ်ာ့။ ေပ်ာ္လာ တယ္ဆိုရင္ပဲ ့တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာရွိတဲ ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ကြ်န္ေနာ့္ကိုသိလာတယ္ဗ်ာ့။ ေတြ ့တဲ ့သူတိုင္းကလည္း ကြ်န္ေနာ့္ကိုမွတ္ မိသြားေလ့ရွိတယ္ဗ်ာ့။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ ့စကားႀကီးသံုးခြန္းကို ေျမ၀ယ္မက်ဂရုစိုက္စြာ ထိန္းသိမ္းထားလုိ ့ေပါ့။( မယံုလည္းေနေပါ့ေနာ္..ဟိဟိ ) ကြ်န္ေနာ္ဟာ ကြ်န္ေနာ္ သိပ္ကိုခင္တြယ္တဲ ့ေမြးရပ္နဲ ့ေ၀းတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနေတာ့ အေဖ၊အေမကို၊ အိမ္ကို၊ ေမြးရပ္ကုိ၊ အေပါင္းအသင္းသူငယ္ ခ်င္းေတြကို သတိရလုိက္တာ၊ လြမ္းလုိက္တာ မငိုဘဲနဲ ့မ်က္ရည္က်တဲ ့အထိေပါ့။ (ကြ်န္ေနာ္ အသံထြက္ေအာင္မငုိပါဘူး။ မငိုမိေအာင္အံႀကိတ္တင္းထားေပမယ့္ မ်က္ရည္က အလိုလိုတုိးထြက္ ထြက္က်လာတာ) ကြ်န္ေနာ့္ရဲ့ အခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္း ေတြက သတိရရင္၊ လြမ္းရင္ (သူတို ့ေမြးရပ္ကို)ဖုန္းေတြဆက္ၿပီးအလြမ္းေတြေျဖ၊ အသံထြက္ေအာင္ငိုေနၾကတာေတြျမင္ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေနာ္သူတို ့ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတုိ ့လိုလုိက္မလုပ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေနာ့္ အေမက ကြ်န္ေနာ့္ကို မွာလိုက္တယ္။ “ သား………ေရာက္တဲ ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ……..တဲ့။…….” ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လုိေနခဲ့လဲဆိုေတာ့ အိမ္ကို လြမ္းလာၿပီ၊ သတိရလာၿပီ၊ငိုခ်င္လာၿပီ၊ ခံစားရလာၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေနာ္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါတစ္ေဆာင္လံုးကို သန္ ့ရွင္းေရးစလုပ္ပါတယ္။ လမ္းထဲမွာရွိတဲ ့ ေသာက္ေရအိုးေတြကုိ ေရလုိက္ျဖည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ရည္းစားစာေတြေရးေပးတယ္။ အိမ္ကို လြမ္းတဲ ့အေၾကာင္းစာေတြေရး ေပးတယ္။ ကြ်န္ေနာ္ အၿမဲတမ္းထမင္းစားတဲ ့ဆိုင္ကိုသြားၿပီး စားပြဲထုိး လုပ္ပါတယ္။ ငိုခ်င္လာၿပီဆုိရင္ အခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြလို အရက္မေသာက္ ပါဘူး။ ဒီိလိုနဲ ့ကြ်န္ေနာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္လာခဲ့တယ္။ ခံစားမႈေပ်ာက္ ေအာင္ေနတတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရက္မေသာက္တတ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ့။ ( ယံုမလား မသိဘူး…ႀကံဳတုန္း ေရးျပရတာဆိုေတာ့… တကယ္လုပ္ခဲ ့တာ၊ တကယ္ အိမ္ကိုလြမ္းခဲ့တာ..မယံုရင္ ဟာသလုိ ့မွတ္) ေနာက္ထပ္ဆက္ပါဦးမည္….ေမွ်ာ္….
Subscribe to:
Posts (Atom)
