သုံးဆယ္မုိ႔ ၿပံဳးရယ္ဖုိ႔ အေနာ္မာသုိ႔ ေျခလွမ္းမ်ား (၃)

ေက်းေတာလက္မွာ သီတင္းသုံးေတာ္မူၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ ၃-က်ိပ္တုိ႔ဟာ ဘုရားဖူးရေအာင္ သာဝတၳိၿမိဳ့ကုိ လာၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သာဝတၳိၿမိဳ့တြင္းကုိ ဆြမ္းခံဝင္ၾကပါတယ္။ ေထာင္နားကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေထာင္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခုိးသားေတြကုိ ေတြ႔လာၾကရပါတယ္။ ညေနခ်ိန္မွာ ဘုရားဆီ ဆည္းကပ္ၿပီး -

“ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၊ ဒီေန႔ ဆြမ္းခံသြားရင္း ေထာင္ထဲမွာ ထိတ္တုံးေတြ၊ ႀကိဳးေတြ၊ သံေျခက်င္းေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခိုးသားေတြကုိ ေတြ႔လာၾကရပါတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြဟာ အင္မတန္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြကုိ ျဖတ္ၿပီး မေျပးႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါထက္ ခုိင္ၿမဲတဲ့ အျခားအေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ား ရွိပါေသးသလား”။

ဒီလုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီစကားကုိ ၾကားရေတာ့ ဘုရားရွင္က -

“ရဟန္းတုိ႔ ၊ ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ိဳးဟာ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဥစၥာ၊ စပါး၊ သား၊ မယားစတဲ့ဟာေတြကုိ တပ္မက္တတ္တဲ့ “တဏွာ” ဆုိတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔ဟာ အဲဒီထိတ္တုံးေတြ၊ ႀကိဳးေတြ၊ သံေျခက်င္းေတြထက္ အဆအရာ၊ အဆအေထာင္၊ အဆအသိန္းမကေအာင္ ခုိင္ၿမဲလွပါတယ္”။

ဒီလုိ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။


“အရွင္ကုမာရ ၏ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် က်င့္သုံးေနထုိင္နည္း” ၊ ပဥၥမအႀကိမ္၊ ၁၉၉၈ မတ္လ၊ စာ ၃၃၈-၃၃၉ မွ ထုတ္ႏုတ္ပါသည္။