ဝပ္စ္ဝီဒီ၊ဘရီမင္
၁၆ ဇူလိုင္၊၁၉၀၃
ဆရာေလး
လြန္ခဲ့တဲ့၁၀ရက္က က်ဴပ္ပါရီကထြက္ခဲ့ေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး ေကာင္းေကာင္းလည္း ေနမေကာင္း။ ေျမာက္ပိုင္းလြင္ျပင္ၾကီးရဲ့ က်ယ္ျပန္႔ျခင္း၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းန႔ဲ မုိးေကာင္းကင္ဟာ က်ဳပ္ကုိေနေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ့။ ဒါေပတဲ့ က်ဳပ္ေရာက္တာက မိုးရြာေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီကေန႔ေတာ့ မိုးစဲေလသာတဲ့ ပထမဆံုးေန႔။ ေတာက္ပေနတဲ့အခိုက္အတန္႔ကိုပဲ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ခင္ဗ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ေသာ ဆရာေလး၊ ခင္ဗ်ားရဲ့စာတစ္ေစာင္ကုိ မျပန္ပဲထားတာၾကာၿပီ။ ေမ့လို႔မဟုတ္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာက တစ္ၾကိမ္တေလေတာ့ ျပန္ဖတ္ရတဲ့ စာအမ်ိဳးအစား။ အဲဒီစာထဲမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ဟာ အလြန္နီးေနသလိုျဖစ္၏။ ေမလ ၂ ရက္ကေရးတဲ့စာကို ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါလိမ့္မည္။
အကြာအေဝးေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ့စာကို က်ဳပ္ဖတ္ေနရင္း ဘဝအတြက္ ခင္ဗ်ားေသာက ေရာက္ေနတာကို က်ဳပ္ခံစားရသည္။ ပါရီမွာထက္ ပုိ၏။ ပါရီမွာက အရာဝတၳဳေတြဟာ ပဲ့တင္ထပ္လိုက္ အေဝးကို မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔ ဆူညံေနၾကလြန္းလို႔ တုန္ခါေနသည္။ သည္ဆီမွာေတာ့ ဧရာမ ရႈခင္းက်ယ္ၾကီးက က်ဳပ္ကိုဝိုင္းထား၊ ပင္လယ္က လာတဲ့ေလေတြက ရႈခင္းက်ယ္ၾကီးကိုျဖတ္ၿပီး ေရြ႔ေန။ က်ဳပ္ထင္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ခင္ဗ်ားရဲ့ ေဝဒနာေတြကို ေျဖႏုိင္သူ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမည္မဟုတ္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေဝဒနာေတြက သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္အသက္ရွိေနသကိုး။ စကားတတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ သူေတြေတာင္မွ ေျဖႏုိင္မည္မဟုတ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ေျပာဖုိ႔က အလြန္သိမ္ေမြ႔လြန္းတာကိုး။ ေျပာလုိ႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြကိုး။ ဒါေပတဲ့လည္း ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းဘဲ ဒီအတိုင္းေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္သည္။ အကယ္လုိ႔သာ ယခု က်ဳပ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြကဲ့သို႔ေသာ အရာဝတၳဳေတြအေပၚမွာ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္မႈရွိတယ္ဆိုပါရင္။ အကယ္၍သာ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ သဘာဝၾကီးကိုယံု၊ သဘာဝထဲက ရုိးတဲ့ရွင္းတဲ့အရာေတြကို ယံုတယ္ဆိုရင္။ ပထမေတာ့ ျမင္ဖို႔ခက္ခဲေပတဲ့ ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း အဆံုးအစမရွိ အလြန္ၾကီးေလးလာတတ္တဲ့ အရာဝတၳဳေသးေသးေလးေတြကို ယံုတယ္ဆိုရင္။ အကယ္၍သာ ႏွိမ့္ခ်ရိုက်ိဳးျခင္းကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ ခင္ဗ်ားမွာရွိၿပီး ဆင္းရဲသားေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈကိုရဖို႔ အက်ိဳးေဆာင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္လုိ ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးစားတယ္ဆိုရင္။ အဲသလိုဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္အရာမဆိုဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ လြယ္ကူလာမွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ပိုၿပီးေတာ့ အညီအညႊတ္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ျဖစ္လာမည္။ သိစိတ္ထဲေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ ေနာက္ဆီမွပဲ ျဖစ္မည္။ ခင္ဗ်ားက အလြန္ငယ္ေသးသည္။ အစနိဒါန္းေတာင္မွမပ်ိဳးေသးတဲ့အရြယ္။
ဆရာေလး၊ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာက ခင္ဗ်ားအသည္းႏွလံုးနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ဘယ္အရာကိုမဆို သည္းခံပါေလ။ ေမးခြန္ေတြကို ခ်စ္ပါေလ။ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အခန္းေတြလို၊ ကိုယ္မတတ္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလို၊ ထိုထိုေမးခြန္းေတြကို ခ်စ္ပါေလ။ အေျဖေတြကိုမရွာေလနဲ႔။ ခုခ်က္ခ်င္း ခင္ဗ်ားကို အေျဖေပးႏုိင္မွာမဟုတ္လုိ႔ျဖစ္သည္။ အဲသည္အေျဖေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေနႏိုင္မွာမဟုတ္လုိ႔ ျဖစ္သည္။ တကယ္က အားလံုးနဲ႔ေနလိုက္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲ ခုအခ်ိန္မွာေနပါေလ။ အနာဂတ္တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေျဖေတြ ခင္ဗ်ားရလိမ့္မည္။ သတိေတာင္ မထားမိဘဲရလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့အထဲမွာ ဖန္တီးျခင္းတည္ေဆာက္ျခင္းကို သယ္ေကာင္းသယ္လာမွာကိုး။
အမွန္မဂၤလာရွိတဲ့ သန္႔စင္တဲ့ အသက္ရွင္နည္းျဖစ္လုိ႔ အဲဒီနည္းအတြက္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ေလ့က်င့္ပါေလ။ လာသမွ်ကိုယူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လ်က္နဲ႔ယူ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဆႏၵက ထြက္လာသမွ် ခင္ဗ်ားရဲ့ အဇၥ်တၱလုိအင္က ထြက္လာသမွ် ကိုယ့္အေပၚမွာတင္လုိက္ပါ။ ဘယ္အရာကိုမွ မမုန္းလိုက္နဲ႔။ ရမၼက္စိတ္ကေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ဟာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္ေလသမွ် ဘယ္အရာမဆို ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ ေလးနက္ေလသမွ် အရာေတြဟာ ခက္ခဲတာခ်ည္းပဲ။ အင္း….ဘယ္အရာမဆိုကလည္း ေလးနက္ဖို႔ လိုတာခ်ည္း။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အဲသလိုသာ သတိျပဳမိၿပီး ကုိယ့္ပါရမီနဲ႔ ကိုယ္သဘာဝအေလ်ာက္ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ကိုယ့္အင္အားနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆံုးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ေတာ့မယ္မဟုတ္။
ကိုယ္ကာယ ႏွီးေႏွာလို႔ရတဲ့ အရသာက ဖသ အေတြ႔အၾကံဳပဲ။ ၾကည့္ျခင္းသက္သက္ကရတဲ့၊ သစ္သီးတစ္လံုးစားလုိ႔ လ်ွာကရတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ဘာမွကြာတာမဟုတ္။ အတိုင္းအဆမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္ စရာေလာကရဲ့ပညာဟာ ပညာတကာထဲက ခမ္းနားတဲ့ပညာပဲ။ ဒါကို လက္ခံတာဟာ မေကာင္းဘူးရယ္လုိ႔ မဟုတ္။ မေကာင္းတာက ျဖဳန္းတီးတာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စုစည္းဖုိ႔နည္းလမ္း တစ္ခုအေနႏွင့္ မသံုးဘဲ ေဘးဖဲ့ထြက္သြားၿပီး စိတ္ၾကြေဆးတစ္ခုလုိ သံုးတာျဖစ္သည္။ ဥပမာ အစာစားတယ္ဆိုပါစို႔။ စားျခင္းသည္ လိုအပ္ခ်က္။ ဒါေပတဲ့ လူေတြက အစာစားျခင္းကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ၾကည္လင္ေနတာကို ေနာက္က်ိေအာင္လုပ္သည္။ တကယ္ကုိ လုိအပ္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ရိုးရိုးေလးေတြ (ဘဝဟာ ဒါေလးေတြနဲ ့ျပန္ၿပီး အသစ္သစ္ျပန္ျဖစ္ရတာ) ဟာ ေနာက္က်ိကုန္သည္။ ဒါေပတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဥိီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ ႔ကိုယ္သူေတာ့ ရွင္းေအာင္ေနႏိုင္သည္။ ၾကည္လင္စြာ ေနႏုိင္သည္။ မွီခိုေနရတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပတဲ့ အမွီအခိုကင္းတဲ့ တစ္ကုိယ္တည္း ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးျဖစ္နုိင္သည္။
သူ႔အေနနဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေတြနဲ႔ အပင္ေတြမွာရွိတဲ့ အလွဟာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၾကာရွည္တည္တံတဲ့ အလွပံုသ႑ာန္တစ္ခုပဲလုိ႔ ေအာင္းေမ့နိုင္သည္။ အေကာင္ေတြ အပင္ေတြဟာ ဇြဲနဲ႔ စိတ္ထက္သန္မႈ စုေပါင္းတယ္၊ တိုးပြားေအာင္ ရွင္သန္တယ္။ ရုပ္ပိုင္းအရသာေၾကာင့္မဟုတ္၊ ရုပ္ပိုင္းေဝဒနာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ဒီႏွစ္ခုထက္ပိုတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ဆိုတာေတြေၾကာင့္ပဲ။ အသက္ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာက ဆႏၵတို႔ ခံႏိုင္စြမ္းတို႔ထက္ ပိုၿပီးအားၾကီးတာကိုး။ လူသားေတြသာ ဒီလွ်ိဳ႔ဝွက္နက္နဲမႈကို ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး ရယူသိမ္းပိုက္ႏုိင္ရင္( ကမာၻေလာက အရာဝတၳဳေတြေတာင္မွ ဒါမ်ိဳးေတြရွိေနသည္)။ ထမ္းပိုးႏိုင္ရင္၊ သည္းခံႏိုင္ရင္ ပိုၿပီးနည္းလမ္းတက်ျဖစ္ရင္ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့မဟုတ္ဘဲ အလြန္ေလးနက္တဲ့အရာလုိ႔ ခံစားမယ္ဆိုရင္။ လွ်ိဳ႔ဝွက္နက္နဲမႈအား ရိုက်ိဳးျခင္း၊ ထုိရိုက်ိဳးျခင္းရဲ့ ေက်းဇူးမ်ားပံုကို ပိုၿပီးသိတယ္ဆိုရင္။ လွ်ိဳ႔ဝွက္နက္နဲမႈဟာ တကယ္ေတာ့ တစ္ခုတည္း။ ရုပ္ရယ္၊ နာမ္ရယ္လုိ႔ ခြဲေနေပတဲ့ စိတ္က ဖန္ဆင္းမႈဟာလည္း ရုပ္ကထြက္လာေသာ သူ႔သဘာဝတစ္ခုမွ်သာ။ ပို၍သိမ္ေမြ႔ႏူးည့ံ ပို၍ဘဝင္ခုိက္ ကာယိကခံစားမႈ ထပ္ခါတလဲလဲျဖစ္တာပဲ ကြာ၏။ ဖန္ဆင္းသူျဖစ္တယ္၊ ေမြးစားသူျဖစ္တယ္၊ ပံုေဖာ္သူျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက၊ အဆက္မျပတ္ ေသခ်ာေအာင္လုပ္၊ ကမာၻေလာကထဲ ထင္ရွားေဖာ္ျပျခင္းမရွိရင္ ဘာမွမဟုတ္။ အရာဝတၳဳေတြ၊ တိရစာၦန္ေတြဆီက သေဘာတူညီခ်က္ အဆတစ္ေထာင္မပါရင္ ဘာမွမဟုတ္။ ဖန္ဆင္းလုိ႔ရတဲ ့ေသာမနႆဟာ မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ လွေန၊ ၾကြယ္ဝေနသည္မွာ ေမြးဖြားျဖစ္ထြန္းလာျခင္း ကုေဋကဋာဆီက အေမြရလာတဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနလို႔။
တီတီထြင္ထြင္ အေတြးတစ္ခုဟာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အခ်စ္ညတစ္ေထာင္ အသက္ျပန္ဝင္ျခင္း။ အဲသလို အခ်စ္ညတစ္ေထာင္က အလြန္ခမ္းနားတဲ့ အၾကည္ဆိုက္ျခင္းနဲ႔ ျဖည့္ေပးလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ညေတြမွာ ေရာက္ရွိလာလ်က္ ရႊင္ျမဴးျခင္းနဲ႔ ယစ္ေနသူေတြက ရိုေသေလးျမတ္ဖြယ္တစ္ခု လုပ္သည္။ အနာဂတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ သီဆိုဖုိ႔ သီခ်င္းေတြအတြက္ အင္အား၊ အနက္အ႐ႈိင္းႏွင့္ အခ်ိဳအၿမိန္ကို ရွာသည္။ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ပီတိကို ေျပာဖုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြက ေပၚလာသည္။ သူတို႔က အနာဂတ္ကို ေဖာ္ထုတ္သည္။ သူတို႔ အမွားအယြင္း တစ္ခုတေလရွိေသာ္မွ မ်က္စိစံုမွတ္ၿပီးျပဳေသာ္မွ အနာဂတ္က လာမည္၊ လူအသစ္ ေပၚေပါက္လာမည္။ အဲသည္ဆီမွာ ၿပီးေျမာက္တယ္လို႔ ထင္ရလ်က္ ၾကံဳၾကံဳၾကိဳက္ၾကိဳက္ျဖစ္ျခင္း အေပၚ၌ အေျခခံေသာ နိယာမတစ္ခု ႏိုးလာမည္။ အားရွိလ်က္ သႏၷိဠာန္ခ်ထားေသာ မ်ိဳးေစ့သည္ သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ တာစူေနေသာ ဥဆဲလ္ဆီကို ထိုနိယာမအား ျဖင့္လမ္းေပါက္သြားမည္။
အေပၚယံေရႊမႈန္ၾကဲေတြနဲ႔ ဇေဝဇဝါမျဖစ္ေစႏွင့္။ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ နိယာမေတြ ျဖစ္လာစၿမဲ။ သို႔ေသာ္ျငား လွ်ိဳ႔ဝွက္နက္နဲမႈကို တလြဲသံုးတဲ့လူေတြကေတာ့ (ဒါမ်ိဳးလူေတြအမ်ားၾကီး) ထုိအရာတို႔ကို ရလိုက္မွာမဟုတ္။ ပိတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ကို အထဲမွာ ဘာပါမွန္းမသိဘဲ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္တဲ့ သူလိုပဲျဖစ္မည္။ အမည္နာမေတြက အမ်ားၾကီး။ ဘဝဆိုတာ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွပါကလားလုိ႔ ပေဟဠိျဖစ္မေနႏွင့္။ အမည္ေတြနဲ႔ ေပြလီမႈေတြရဲ့ အထက္ဆီမွာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ မိခင္ဆိုေသာ (ေမြးဖြားေပးႏိုင္ေသာ) တစ္စံုတစ္ရာရွိေလရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုေသာ မိခင္ဟူသည္ ေနာင္ျဖစ္မည့္အေၾကာင္းအား စိတ္မွာ ျမင္ေယာင္ေနၿပီး ျပင္ဆင္ေနျခင္း တမ္းတမ္းတတ ေမွ်ာ္မွန္းေနျခင္းကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အလွလိုဟာမ်ိဳး၊ ဘာတစ္ခုကိုမွေတာ့ မေပါက္ေရာက္ေသး။ မိခင္ရဲ့အလွဆိုတာက မိခင္ျဖစ္ျခင္းပဲျဖစ္သည္။ မိန္းမအိုၾကီးမွာေတာ့ မွတ္မိေနျခင္းပဲရွိသည္။ ေယာက်္ားၾကီး၌လည္း မိခင္ျဖစ္ျခင္းရွိသည္။ စိတ္ေရာကိုယ္ေရာရွိသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ ေယာက်္ားၾကီးတစ္ေယာက္သည္ ေမြးဖြားျခင္း၏ ပစၥယျဖစ္သည္။ သူ၏အဇၥ်တၱ၌ ျပည့္ဝလာေသာအခါ ထုိကဲ့သုိ ့ျဖစ္လာ၏။
လိင္ဆိုတာက လူေတြထင္တာထက္ ပိုၿပီးနီးကပ္တဲ့အရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ကမာၻေလာက ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း၌ တစ္ခုေသာအျဖစ္အပ်က္ ပါဝင္ေကာင္းပါဝင္မည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကား မိန္းမႏွင့္ ေယာက်္ားသည္ ဆန္႔က်င္ဖီလာျဖစ္ေနျခင္းက လြတ္ကင္းလ်က္၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြအျဖစ္ မယူဆေတာ့ဘဲ ႏွမနဲ႔ေမာင္လုိ ေတြ႔ရွိကာ လူသားၾကီးေတြအျဖစ္ ေပါင္းစည္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔အေပၚတင္ေသာ ရာဂဆိုတဲ့ဝန္ကို စိတ္ရွည္စြာ ရိုးရွင္းစြာ စိတ္ထက္သန္စြာ ထမ္းႏိုင္မည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာအရာမွန္သမွ်ကို တစ္ကုိယ္တည္းသမားက ယခုခ်က္ျခင္းျပင္ဆင္ႏုိင္သည္။ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ အမွားနည္းနည္းပဲရွိမည္။ ဆရာေလးအေနနဲ႔ ဧကစာတစ္ကိုယ္တည္းအေနကို ႏွစ္သက္ပါ။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ုလို႔ရတဲ့ ေဝဒနာကို သီခ်င္းသီဆိုလုိက္ပါ။ ခင္ဗ်ားအနားက လူေတြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေဝးသည္။ အဲသလို ခင္ဗ်ားေရးခဲ့သည္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ပတ္ပတ္လည္က ေနရာက်ယ္လာလို႔ျဖစ္လိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားအနားမွာရွိတဲ့ အရာေတြက အေဝးမွာ။ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ရဲ့ ျပန္႔က်ယ္ျခင္းဟာ ၾကယ္ေတြၾကားမွာေရာက္ေနၿပီ။ အလြန္ၾကီးက်ယ္သည္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ၾကီးထြားလာျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေလ။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္တေလမွ ေခၚမသြားႏိုင္ဘူးျဖစ္လိမ့္မည္။ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြအေပၚ ႏူးညံ့ပါေလ။ သူတို႔ေရွ့မွာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိပါေလ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ သံသယေတြနဲ႔ သူတို႔ကိ မညွဥ္းပန္းေလနဲ႔။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈနဲ႔ျဖစ္ေစ ရႊင္လန္းမႈနဲ႔ျဖစ္ေစ သူတို႔နားမလည္ႏိုင္တာေတြနဲ႔ မေျခာက္လွန္႔ေလလနဲ႔။ သူတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ တူေသာ ရိုးရွင္းတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခင္ဗ်ားမွာ ရွာေဖြပါေလ။ ကိုယ္က ေျပာင္းလဲသြားေသာ္ျငား ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳးမွာ လိုက္ၿပီးမေျပာင္း။ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔သည့္အခါ ကိုယ့္ဘဝမဟုတ္ေသာ္ျငား သူတို႔ဘဝကို ခ်စ္ပါေလ။ အိုမင္းသြားတဲ့ လူေတြကိုလည္း အခြင့္အေရးေပးပါ။ ခင္ဗ်ားႏွစ္သက္တဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းဘဝကို သူတို႔ကေတာ့ ေၾကာက္ေနမွာမို႔ပါ။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ဆြဲဆန္႔ထားလုိ႔ တင္းေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ပိုတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ရွားပါေလ။ ဒါမ်ိဳးက ကေလးေတြရဲ့အင္အားကို ကုန္ေစၿပီး လူၾကီးေတြရဲ့ေမတၱာကို ျဖဳန္းပစ္သည္။ လူၾကီးေတြဆီက ဘာအၾကံဥာဏ္ကိုမွမေတာင္းေလနဲ႔။ နားလည္လာလိမ့္မည္လို႔လည္း ေမွ်ာ္မွန္းမေနနဲ႔။ အေမြေပးဖို႔ သိမ္းထားသလုိ ခင္ဗ်ားသိမ္းဆည္းထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေပၚမွာ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ ခ်စ္ေမတၱာေတြထဲမွာ အားလည္းရွိ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ မဂၤလာလည္းရွိေလရဲ့။ ခ်စ္ေမတၱာ ဘယ္ကေလာက္ၾကီးသလဲဆိုရင္ ထိုေမတၱာထဲ၌ ေဘးဘက္ကို ထြက္သြားဖို႔ မလုိဘဲနဲ႔ ခင္ဗ်ားၾကိဳက္သေလာက္ ခရီးဆန္႔လုိ႔ ရသည္။
မၾကာခင္ အလုပ္တစ္ခုရၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္မွာကေတာ့ ေကာင္းသည္။ အလုပ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ့ အဇၥ်တၱဘဝ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းသြားေလမလားကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္။ ဒါမ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ခက္သည္။ ပံုမွန္လုပ္စရာေတြက ဖိစီးေနၿပီး ကိုယ့္နဲ႔အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး မရွိတတ္။ ဒါေပတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ တစ္ကုိယ္ေတာ္ေနတတ္ျခင္းက အေထာက္အပံ့ အကူအညီေပးလိမ့္မည္။ နားခိုရာ ရမွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔အလြန္စိမ္းတဲ့ အေျခအေနေတြၾကားမွာ ေနရေသာ္ျငားေပါ့။ ဒီလိုအေျခအေနထဲကပဲ ခင္ဗ်ားရဲ့လမ္းေတြကို ခင္ဗ်ားေတြ႔လိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးေနပါသည္။
ခင္ဗ်ားအေပၚကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္မႈရွိေန၏။
သင့္ရဲ့
ရိန္နာမာရီယာရီလ္ကီ
ရီလ္ကီ၏ေပးစာမ်ား - ကုိတာ၊ ကုိရင္တာ ႏွစ္ပါးသြား၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၅၂၊ ဇူလုိင္လ၊ ၂၀၁၀ မွ ထုတ္ႏုတ္ကူးယူမွ်ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။
