Let's create Green-World

ကမာၻေျမ စိမ္းလန္းပါေစ


အိမ္ကေန အလုပ္ကိုသြားမယ္လုပ္ေတာ့ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္။ ဘတ္စကားကိုစီး။ ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ရွိေတာ့ ဆင္း။ ေျမေအာက္ရထားစီး။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆင္း။ အလုပ္ကိုေရာက္ေအာင္ သံုးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္မွာ ဖံုးေတြ၊ ဖက္စ္ေတြ၊ အီးေမးလ္ေတြ၊ အသံုးခ်ေဆာ့ဖ္ဝဲလ္ေတြနဲ႔ နပမ္းလံုး။ ညေနေစာင္းေတာ့ လာလမ္းအတိုင္းျပန္။ အခန္းေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး။ ဒါေတြက အကုန္မမွန္ေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ ေယဘူယ်က်တဲ့ တေန႔တာအခ်ိန္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တဲ့ ေခတ္မွီေနတဲ့သူေတြရဲ႕ တေန႔တာပါ။

အဲဒီ့ တစ္ေန႔တာမွာ အပင္စိုက္တာဝါသနာပါတဲ့သူဆို အခန္းမွာ အပင္ေလးေတြ အနည္းအက်ဥ္းရွိမယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာကေတာ့ ခ်မ္းသာေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြျဖစ္လို႔ ရွားပါစြာရွိေနတဲ့ အပင္ေလးေတြရွိမယ္။ အလုပ္က အလုပ္စားပြဲမွာလည္း အပင္ခ်စ္တတ္သူဆိုရင္ အပင္ေလးဘာေလးရွိမယ္။ ကုန္ျပီ။ ဒါအကုန္ပဲ။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္လြန္းေတာ့ ေအးေနရင္ ပူေပးမယ္၊ ပူေနရင္ ေအးေပးမယ္။ အစားအစာေတြကို လတ္ဆတ္ေနေအာင္ (လတ္ဆတ္တယ္ထင္ေအာင္) ထိန္းထားေပးမယ္။ ေရပိုက္ေခါင္းကိုဖြင့္လိုက္ရင္ သန္႔ရွင္းေပးထားတဲ့ ေရထြက္လာမယ္။ ေရစစ္ဘူးရွိမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ေရကိုပဲ ေရစစ္ဘူးအကူနဲ႔ ေသာက္လို႔ရမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေရသန္႔ဘူးကို စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ဝယ္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တဲ့ တိုးတက္ေနေသာနိင္ငံမ်ားမွာ အပင္နဲ႔ေရကို တစ္ေန႔တာထိေတြ႔ေနရမွဳပါ။ အနီးစပ္ဆံုးေတာ့ မွန္မယ္ထင္တာပါပဲ။

ထူးဆန္းတာက အဲဒီ့ႏိုင္ငံေတြမွာ သစ္ေတာေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတတ္သတဲ့။ ျမိဳ႕ျပနဲ႔ေဝးလာရင္ သစ္ပင္ၾကီးေတြ ဘာေတြရွိတတ္သတဲ့။ ၾကားဘူးတာပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္က ရန္ကုန္ကေန သၾကၤန္ရွိလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္ ရထားစီးေလ့ရွိတယ္။ လမ္းခုလတ္က ဘူတာတစ္ခုမွာဆင္း။ အဲဒီကေန ၄၅မိနစ္ေလာက္ ကားဆက္စီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္တာပါပဲ။

သၾကၤန္ဆိုရင္ အတူတြဲလို႔ျမင္တတ္ၾကတာက ပန္းပိေတာက္ဝါပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အညာဆန္တဲ့ေဒသက ျဖစ္လို႔လားမသိဘူး သၾကၤန္နီးရင္ ပိေတာက္ပန္းထက္ ညေလေအးေအးမွာ ခပ္အီအီေလးေမႊးေနတတ္တဲ့ တမာရန႔ံကို ပိုလို႔ခ်စ္သူပါ။ တစ္ပင္လံုးမွာ အရြက္သစ္ေလးေတြ ႏုႏုရြရြနဲ႔အတူ ေဖြးေနေအာင္ပြင့္တတ္တဲ့ တမာပန္းပါ။ တမာရန႔ံဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေရာဂါေတြကိုေတာင္ ေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးသလို တမာရဲ႕ အသံုးဝင္ပံုေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ အရြက္ႏုကို အခ်ဥ္တည္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေရနဲ႔ျပဳတ္လို႔ စားတတ္ၾကေသးတယ္။ ေဆးေဖာ္ရာမွာလည္း အသံုးဝင္သတဲ့။ ထားေတာ့ တမာရဲ႕အသံုးဝင္ပံုေတြကို။

ေျပာခ်င္တာက ဘူတာေလးကေန ဇာတိျမိဳ႕ဆီသြားတဲ့လမ္းမွာ တမာတန္းေတြ ရွိေလရဲ႕။ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္ကားေခါင္မိုးေပၚ တက္ဆီးေလ႔ရွိတယ္။ ေလခပ္ျပင္းျပင္းေလးနဲ႔အတူ ေမႊးအီေနတဲ႔တမာရန႔ံက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေႏြးေထြးမွဳေပးတယ္။ အိမ္နဲ႔တေျဖးေျဖးနီးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိကိုလည္းေပးတယ္။ တမာရန႔ံကိုရလိုက္ကတည္းက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို ခံစားရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေလာက္က အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြရွိလု႔ိ အိမ္ကိုျပန္ပါတယ္။ ကားနဲ႔ပဲျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ငိုက္လိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ေလးနဲ႔နီးလာေတာ့ အသိတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ တမာရန႔ံပါပဲ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ေတာင္ကုန္းညိဳညိဳေတြက မ်က္စိတစ္ဆံုး။ အျမင့္ဆုံးဆိုတာ ခါးေစာင္းေလာက္ပဲရွိမဲ့ အပင္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အသက္ၾကီးတဲ့အပင္၊ အသက္ငယ္ေပမဲ့ ဖြ႔ံျဖိဳးထြားၾကိဳင္းေနတဲ့အပင္၊ ဘယ္လိုအပင္မွကို မေတြ႔ရတာပါ။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းေတြကို ျမင္ရတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ေလးနဲ႔ နီးလာေတာ့ကၽြန္ေတာ္က တမာန႔ံရမယ္ထင္တာ။ လံုးဝမရပါဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း တမာကိုသိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဘူတာေလးကေန လာတဲ့လမ္းနဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ဒီဘက္လမ္းကိုက တမာနည္းသလား ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေတြ႔ရေတာ့လည္း အပင္အိုျပီး ေျခာက္ေသြ႔ေနတာေတြ၊ ရြက္ႏုေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းမထြက္ႏိုင္တာေတြပါ။ အားရစရာေကာင္းတဲ့အပင္ဆိုတာ ေတြ႔ရခဲတယ္။ တစ္ပင္တစ္ေလေတာ့ရွိေလရဲ႕။ အဲဒီအခါက်ရင္ လွစ္ခနဲျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ တမာရန႔ံနဲ႔ပဲ ဇာတိခ်က္ေၾကြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳဆိုပါေတာ့တယ္။

ေျပာရရင္ ထူးဆန္းတာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ပဲ။ တမာရန႔ံသိပ္မရလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထားမိသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ေတြ႔လိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထင္ကရ ကန္ေတာ္ၾကီးကိုပါ။ ေရနည္းလာရံုေလာက္တင္မဟုတ္ဘူးဗ် တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေအာက္ခံႏံုးေတြေပၚေနျပီး ေရခန္းေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔အိမ္ကိုေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ေလးမွာ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေရဝပ္တတ္တယ္။ ေရရွိေနေတာ့ ျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ အေလ့က်အပင္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ ပက္ၾကားအက္ေတြနဲ႔ ျမက္လည္းမရွိ အေလ့က်ပင္ေတြလည္း ပိန္လွီေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကိုပါ သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ တမာေတြသိပ္ေပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေလးမွာ အရင္ကအပင္ၾကီးေတြကလည္း ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႔၊ အပင္ပ်ိဳအေနနဲ႔ တက္သစ္စေတြကလည္း ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္ တက္မလာေတာ့ဘူး။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ သိပ္မက်န္းမာသလိုပဲ။

တစ္ေန႔ အျပင္သြားရင္း ၾကံရည္ဆိုင္ဝင္ထုိင္ပါတယ္။ ၾကံရည္ေအးေအးေလးေသာက္ရင္း ေခတ္မွီဖုိ႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဇာတိျမိဳ႕ေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သစ္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမရွိဘဲ ေနပူၾကဲၾကဲမွာ စက္ဘီးနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ ျမင္းလွည္းနဲ႔တစ္ဖံု။ တရုတ္ၾကီးတို႔ေကာင္းမွဳနဲ႔ လူအမ်ားၾကိဳက္ေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားပါပဲ။ ေနကေတာ့ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးပူေနပါတယ္။ ဧျပီလရဲ႕ေနပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ သြားလာလုပ္ကိုင္ေနရတာပါပဲ။ ေလပူေနပူဆိုတာကိုက အညာဆန္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတကိုး။ လူေတြကလည္း ေနေလာင္ေနလို႔ ညိဳးေနသလား၊ အေတြးနက္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး မလန္းမဆန္းနဲ႔ တစ္ခုခုကို ၾကိဳးပမ္းေနၾကသလိုပါပဲ။ ေနျပင္းေနေတာ့ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေငြရွင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ၾကံၾကိတ္စက္ကို ေရေဆးေနတဲ့ စားပြဲထိုးေလးကို ျမင္မိပါတယ္။ ေရသန္႔ဘူးကို ထိပ္မွာအေပါက္ေဖာက္ထားျပီး ဗူးကေနညွစ္ခ်ရင္း ေရေဆးေနတာပါ။ ေရကုန္မွာေၾကာက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။

ေသခ်ာၾကည့္မိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ရပါတယ္။ သူသံုးေနတဲ့ေရဟာ ခပ္ဝါဝါအေရာင္ပါ။ သံုးေရေတြလည္းရွားလို႔ လာေတာ့ ဘယ္လိုေရေတြ သံုးေနလဲမသိပါဘူး။ ခပ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထျပန္လာခဲ့မိပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ ေရအိုးကေရကို ခပ္ေသာက္၊ အပူရွိန္ျပင္းေနတဲ့ အခန္းမွာထိုင္ခ်ရင္း အေဖနဲ႔သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း၊ ေရေတြအေၾကာင္းကို ေျပာေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ကမာၻ႔ျပႆနာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အေဖကျပံဳးပါတယ္။ ေဝးလိုက္တာကြာတဲ့ မင္းေျပာတဲ့ကမာၻေတာ့မသိဘူး တို႔ေတာ့ အပင္ရွားေရရွားနဲ႔ ေနပူရွိန္ေတြႏွစ္စဥ္တက္ေနတာ ေနရတာခက္လွပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္အျပစ္ဒဏ္ ကိုယ္ျပန္ခံေနရတာပါ အေဖရာလို႔ေပါ့။ စိတ္ထဲကေတာ့ မဝ့ံမရဲ ၾကီးစြာေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ - “ကမာၻေျမ စိမ္းလန္းပါေစ”။…..။

***ကမာၻေျမေန႔ (EarthDay – April 22, 2009) အမွတ္တရ။
သုခမိန္