ကိုယ္ ျမင္သလို ပဲ ၾကည့္ၾကတာပါ

လူေတြ အားလံုးက ကိုယ္ ျမင္သလို ပဲ ၾကည့္ၾကတာပါ။
ငါဟာ လူဆိုး ၊ ငါတေကာ ေကာေနတဲ့ ေကာင္လား ကိုယ့္ေပတံနဲ႕ ကိုယ္တိုင္း ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးၾကသူခ်ည့္ ။ သူေတာ္ တကာ ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ ေတြးေတာင္ၾကည့္ဘူးပါရဲ့လား၊ ငါဘယ္လိုေန ဘယ္လိုလုပ္လို႔ ဘာေတြမ်ား ေဖာက္ဖ်က္ဘူးပါသလဲ ။ေစာင့္ထိမ္းလို႔ လူျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေလာကမွာ ငါက လူပီသခ်င္သူေလ။ ငါလက္ကိုင္ထားတာက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ၊ ေလာက ပါလတရားကို ကိုးကြယ္ျပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္ မလုပ္တာေတာင္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္္။ သူေတာ္တကာကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေတာ့လည္း မင္းကအျပစ္ေတြျမင္။ ငါ့ရင္ေတြလည္း ဟင္းလင္းျပင္ေတြျဖစ္လို႔ ။ ငိုသံေတြ ၊ မ်က္ရည္ေတြ ပင္လယ္ထ၊ ရယ္သံကေတာ့ ေၾကာက္တလွည့္ ေပ်ာက္တစ္ခါေပါ့။
ေလာကၾကီး က မတရားဘူးလို႕ ငါေရရြတ္တာ က တရားတယ္။ ဒါက ငါ့အထင္ေပါ့ ။ မင္းလည္း မင္းျမင္သလို ျမင္လိမ့္မယ္။ ဒါက မင္းအပိုင္း ၊ကိုယ့္ သမိုင္းကိုေရးေပါ့ ။ အျမင္ မတူတာ သဘာ၀လို႔ ေသခ်ာ ျမင္ၾကည့္ရင္ ငါထင္ပါတယ္ ေလာကလည္း ေအးခ်မ္းေနလိမ့္မယ္ ။ ဘာမွ ေသခ်ာမသိပဲ လိုရာေတြဆြဲေတြး ၊ မင္းေရးခ်င္သလိုေရးမွေတာ့ ဒီျပဇာတ္္မွာ ငါဆိုတာ ထာ၀ရလူၾကမ္းေလ ေလးမထမ္းလည္း မုဆိုး၊ ပိုက္မဆြဲလည္း တံငါ ေပါ့ အသက္ရွဴရတာေတာင္ က်ပ္က်ပ္လာတယ္။ ကံ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ဆရာကလည္း ခုထိ ငါ့ကိုမ်က္ကြယ္ေတြျပဳ ။ ငါလည္း ခ်စ္တာပါပဲလို႕ စကားေတြ တိမ္ေပၚတင္ျပီး မင္းကလႊင့္၊ ရင္ တကယ္ဖြင့္သံေတြက် အတုလို႔ရိုးစြပ္၊ ကြ်တ္တမ္းမ၀င္တဲ့ တေစၧလိုပဲ ငါတို႔အားလံုးက အသက္ေတြ ရွည္။
ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္တတ္တဲ့ေလာကမွာ ဘ၀ကို ပံုစံခ် ခံခ်င္တဲ့ငါက အရူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အတၱကိုဖက္တဲ့ ေခတ္ပ်က္မွာ ငါက ေပးဆပ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဆူးၾကားကဘူးသီးလို ဒဏ္ရာဗရပြ ။ ပရိတ္သတ္က ႏြား လို႔ ငါ့ကို မေက်မနပ္နဲ႔ အမည္တပ္တယ္ (ရင္နာစြာ ) ။ မာနတ္လို႔ မင္းက ေဆးျခယ္တယ္(ေသခ်ာ မေတြးပဲ )။ တစ္ခ်ိဳ႕ ပရိတ္သတ္က ေနေရာင္ကိုေက်ာခိုင္းျပီး ဆန္္ေကာတီး ပံုးေခါက္ ။
ငါက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး . . . . . ျပီးေတာ့ ရွိက္ၾကီးတငင္ ငို။

လူေတြ အားလံုးက ကိုယ္ ျမင္တတ္သလို ပဲ ၾကည့္ၾကတာပါေလ။