မိုးရာသီထဲမွ ေတာသာေလး၏....

ဥတုသံုးပါးအနက္ မိုးဥတုသည္ ႏူးညံ့လြန္းသည့္ မိုးဖြဲ ့ေလးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္၏။ မိုးေျပးေလးမ်ားကို
ပိုင္ဆိုင္၏။ ခြန္အားရွိသည့္ မိုးစက္မ်ားကိုလည္းပိုင္ဆိုင္၏။ ရွင္းသန္ ့သည့္ ေလညွင္းကိုလည္းပိုင္
ဆိုင္၏။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထစ္ခ်ဳန္းမႈကိုလည္းေပးတတ္၏။ မိႈင္းညိဳ ့ညိဳ ့ကိုလည္းေဖာ္ျပ
တတ္၏။ အလင္းရွိေၾကာင္းကိုလည္းျပတတ္၏။ မိုးဥတုသည္ စြတ္စို၊စိုထိုင္း၊ ေအးခ်မ္း၊ခ်မ္းေအး၊
လြမ္းေဆြး၊ သတိရ၊ တမ္းတ၊ ေႏြးေထြး အစရွိသည့္ခံစားမႈေတြကိုလည္းေပးတတ္၏။ အထူးသျဖင့္
မိုးဥတုသည္ မိုးကိုခ်စ္တတ္ သူႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားအတြက္ ပိုၿပီးျပည့္စံု၊ျပည့္၀၊အသက္၀င္လ်က္
အေရးေပးေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ထင္ရွားေနသည္မဟုတ္ပါလား။
မိုးရာသီကိုကြ်န္ေနာ္ခ်စ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တာလဲဟု ေမးခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေနာ္မေျဖတတ္။
ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆိုေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲကလာေသာ ခ်စ္သည္ဟူသည့္စကားလံုးသည္ ကြ်န္ေနာ့္၏

ေသြးေတြႏွင့္အတူ ညီမွ်စြာစီးဆင္းေနေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုရပါမည္။ အကယ္၍ ကြ်န္ေနာ္ မိုးကို
ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းစကားတစ္လံုးႏွင့္ဖြင့္ဆိုခဲ့လ်င္ ကြ်န္ေနာ္ခ်စ္သည့္ မိုးရာသီအေပၚ ကြ်န္ေနာ္
ခ်စ္သည့္ “အခ်စ္” ဆိုသည့္အဓိပၹါယ္လြဲသြားႏုိင္ပါသည္။ဒါေၾကာင့္ခ်စ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကုိ
စကားလံုးႏွင့္အဓိပၹါယ္မဖြင့္ခ်င္။ “ခ်စ္သည္” ဆိုသည့္စကားလံုးသည္ တခါတရံမွာ အဓိပၹါယ္ေဖာ္ဖို ့
စကားလံုးမရွိ။ ဒီလုိေဖာ္ျပဖုိ ့စကားလံုးမရွိသည္ကိုက ကြ်န္ေနာ္ မိုးရာသီကို ခ်စ္သည္ဆိုသည့္
အဓိပၹါယ္ကို ကိုယ္စားျပဳေနခဲ့ၿပီ။ ထိုေၾကာင့္ မိုးရာသီကို ခ်စ္တတ္သူ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ားသည္
ကြ်န္ေနာ္ မိုးရာသီကို ဘာေၾကာင့္ခ်စ္သည္ဆိုသည့္အဓိပၹါယ္ကို ပိုၿပီးသိလိမ့္မည္ဟုထင္ပါ၏။

တခ်ိဳ ့သည္ ေဆာင္းကုိခ်စ္၏။ တခ်ိဳ ့သည္ ေႏြကိုခ်စ္၏။ ကြ်န္ေနာ္ မိုးကိုခ်စ္သည္။
ေဆာင္းကိုခ်စ္တတ္သူႏွင့္ ကြ်န္ေနာ္ေတြ ့လ်င္ အျမင္တစ္မ်ိဳးရ၏ ။ ေႏြကိုခ်စ္တတ္
သူႏွင့္ ကြ်န္ေနာ္ ေတြ ့လ်င္ ရသတစ္မ်ိဳးရ၏။ မိုးကိုခ်စ္တတ္သူႏွင့္ကြ်န္ေနာ္ေတြ ့လ်င္
ခံစားမႈေတြမ်ွေ၀တတ္လာ၏။ အျမင္ေတြ၊ ရသေတြ၊ ခံစားမႈေတြမွ်ေ၀ရင္း ကြ်န္ေနာ္
အေတြးေတြကို ခ်ေရးတတ္လာသည္။
ေကာင္းကင္ေပၚမိုးရိပ္ေတြတက္လာၿပီ။ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္လာၿပီ။ ေလာက၀န္းက်င္
ေမွာင္လာၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းလာၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေနာ္စိတ္သည္
ေအးခ်မ္းလာ၏။ တစ္စံုတစ္ရာကိုလြမ္းလာ၏။ ေပ်ာ္သလုိလုိ၊ ၀မ္းနည္းသလုိလို ျဖစ္လာ
၏။ ဒီလုိခံစားမႈမ်ားသည္ သည္လုိအခ်ိန္က်မွ ေပၚေပါက္လာတတ္သည္။ မိုးမရြာခင္ျဖစ္
ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈကိုကြ်န္ေနာ္ခ်စ္တတ္လာၿပီ။ သို ့တဆက္တက္၍ ျမတ္ႏိုးတတ္
လာပါသည္။ ထုိ ့အတူ ညိဳးႏြမ္း သစ္ပင္ေလးေတြဆို ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနလုိက္မလဲ။
မိုးစက္ေလးမ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသည္းလာၿပီ။
ၿပီးေတာ့ တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ မိုးရြာခ်လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးစိုထုိင္းသြားၿပီ။
စြတ္စိုသြားၿပီ။ ေျမျပင္ရွိညစ္ေဌးမႈမ်ား မိုးေရႏွင့္အတူ စီးဆင္းသြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလး
ဆုိ “ ဘယ္ေလာက္ ျဖဴစင္သန္ ့ရွင္းလုိက္သည့္ ေလာကျဖစ္ေနမလဲ” ကြ်န္ေနာ္သိသည္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆို ၾကည္လင္၏။ သန္ ့ရွင္း၏။ ေအးခ်မ္းလွ၏။ ေလာကရွိ သစ္ပင္ေလးမ်ား
အညစ္အေၾကးကိုယ္စီခါခ်လ်က္ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ လုပ္ေနပံုမ်ား လွပလြန္း၏။
ဒီအခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္သည့္စိတ္ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေနာ္မိုးေရထဲ ထြက္ကစားၿပီ။ ပူေလာင္ေန
သည့္ ခႏၵာအေပၚက်လာသည့္ ခ်မ္းေအးသည့္ မိုးစက္ေလးမ်ား။ ရွင္းသန္ ့မႈ ့၊ၾကည္ႏူး
မႈ ့၊ခ်မ္းေအးမႈ ့၊ ၿငိမ္းေအးမႈ ့တို ့ေပါင္းစည္းလ်က္ေပါ့။ ဒီလုိအခ်ိန္ေလးမွာ ကြ်န္ေနာ္
စိတ္တင္းက်ပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္လ်က္။ ကြ်န္ေနာ့္ စိတ္ႏွင့္ ခႏၵာသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး
လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ဒီလုိခံစားမႈ ့မ်ိဳးကို ကြ်န္ေနာ္ခ်စ္သည္။ သို ့တဆက္တက္၍ ျမတ္
ႏိုးတတ္လာၿပီေလ။ “မိုးရြာသည့္အခ်ိန္ မိုးေရထဲထြက္ၿပီး စိတ္ႏွင့္ခႏၵာကို ေျဖေလ်ာ့ၾကည့္
စမ္းပါ မိတ္ေဆြ။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ေလးေတြ မိုးေရခ်ိဳးရင္း ၿပံဳးေနသည္ကုိ စူးစမ္းၾကည့္
စမ္းပါ။ ေရစိုေနသည့္ ကိုယ္ထည္ႏွင့္ ရွက္ေနတတ္သည့္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာသဘာ၀
အလွကို ျမင္ႏိုင္ပါရဲ ့။”
ကြ်န္ေနာ္ ဒီလို မိုးေရထဲ ကစားရင္း ရင္ထဲက ထြက္ေပၚလာသည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ့၊ေက်နပ္
မႈ ့၊ လြတ္လပ္မႈ ့ေတြက မိုးစက္၊ မိုးပြင့္တို ့ႏွင့္အၿပိဳင္၊ မိုးသံေလသံတို ့ႏွင့္အၿပိဳင္ေပါ့ေလ။
မုိးေရထဲမွာ ကြ်န္ေနာ္ ေရေဖြးေနသည့္ေျမျပင္အေပၚ ပက္လက္အိပ္သည္။ ဟုိဖက္သည္
ဖက္လူးလိမ့္သည္။ ဂြ်မ္းထုိးသည္။ ထိုင္သည္။ ရပ္သည္။ ကိုင္းသည္။ ေကြးသည္။ခုန္သည္။
မိုးစက္လာရာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ
ကို ေအာ္ဟစ္ေဖာ္ျပသည္။ ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေနာ္ ငယ္ငယ္က မိုးေရထဲ လြတ္လြတ္လပ္
လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ ့သည့္ အတိတ္ျမင္ကြင္းတစ္ခု။ ကေလးမ်ား၏ ျဖဴစင္သန္ ့ရွင္းမႈ ့၊ေပါင္း
စည္းႏုိင္မႈ ့၊တူညီသည့္ ခံစားမႈ ့ကိုယ္စီႏွင့္ အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ့ေတြေပါ့ေလ။
ကေလးေလး ေတြကို ေပးစြမ္းႏိုင္ပါေစ။
“ ဂ်ိမ္း......ဒိန္း...ဒလိန္း..............”
တေ၀ါေ၀ါ တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္အတူ မိုးၾကမ္းလာၿပီဆိုရင္..........
“ မိုး မိုး ဘာေၾကာင့္ ရြာ....ဖားေအာ္လုိ ့ရြာ။
ဖား ဖား ဘာေၾကာင့္ေအာ္...ေျမြကိုက္လုိ ့ေအာ္။
ေျမြ ေျမြ ဘာေၾကာင့္ကိုက္...အစာငတ္လို ့ကိုက္။ ......”
ဆိုသည့္ အဲသည္လုိ ကဗ်ာေတြေအာ္ဆုိၾကေလရဲ့။ အရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္
အတူေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို ကဗ်ာတုိ ့သီခ်င္းတုိ ့ကို စိတ္လြတ္လပ္မႈ ့ကတဆင့္
ေပ်ာ္လုိ ့စိတ္ေက်နပ္လုိ ့ေအာ္ဆိုခဲ ့ၾကာတာေလ။ တပိုင္းတစေတြေပါ့...ဒီတပိုင္း
တစ ေတြကလည္း ဘယ္က ဘယ္လုိတတ္လာမွန္းမသိခဲ ့ဘူးေလ။ ကေလး မ်ား၏
ေပ်ာ္ရြင္မႈ ့ႏွင့္သီက်ဴးသံမ်ား နားဆင္ႏိုင္ပါေစ။
မိုးေရထဲ အေနၾကာလို ့နည္းနည္းခ်မ္းလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေဖ၊အေမတုိ ့၏ေခၚသံ
ထြက္ေပၚလာစၿမဲ။.......“ သား.....လူေလး.....” ဘာညာေပါ့။
..”လာ ....နားေတာ့.....ဖ်ားေတာ့မယ္....ေတာ္ေတာ့ ကစားတာ....” ဘာညာေပါ့ေလ။
အဲဒီအခ်ိန္က အေဖ၊ အေမ တို ့၏ေမတၱာကို မသိခဲ ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္ေနတာကို “တားတယ္၊
ဆီးတယ္....၀ေအာင္ ေတာင္ မကစားရဘူး ”ဆိုၿပီး ေတြးေနခဲ ့သေပါ့။ အေဖ၊အေမတို ့
က မိုးေရထဲ ကစားတာ နားခိုင္းသည့္အခ်ိန္ဆို ကြ်န္ေနာ္ အပါအ၀င္သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေအာ္ဆိုၾကတာက........“ မိုး ရြာရင္ မိုးေရခ်ိဳးမယ္...
......ေဖေဖလာရင္အုန္းသီး ခြဲစားမယ္....
.......ေမေမလာရင္ ႏို ့စို ့မယ္........” တဲ ့။
ကြ်န္ေနာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စေတြ ဘယ္လုိတတ္လာသလဲ
ဆိုတာကိုေပါ့။ ဒီလုိ ေအာ္ဆိုၿပီးရင္ အိမ္တံစက္ၿမွိတ္ကက်ေနသည့္ေရတံေလ်ာက္ကမုိးေရ
ကို ေခါင္းေမာ့ခ်ိဳးၿပီးတာႏွင့္ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့တာပဲ့။ လူကခ်မ္းလို ့တုန္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ျပာေနၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းေတြပိန္ကုန္ၿပီ။ မိုးထဲေရထဲ ကစားခ်င္သည့္စိတ္ကမကုန္ေသးဘူး။
အဲသည္ေလာက္ထိ မိုးရာသီကိုခ်စ္တာ၊ မိုးကိုခ်စ္တာ၊ မိုးရြာတာကိုခ်စ္ခဲ့တာေလ။ ေတြး
ၾကည့္ေပါ့။ “ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည့္ႏူးဖုိ ့ေကာင္းတဲ ့ကေလးဘ၀ႏွင့္မုိးရာသီကိုေပါ့။
အဲဒီကတည္းက မိုးရာသီကို ခ်စ္တဲ ့စိတ္ အျမတ္တြယ္ခဲ ့ေလသလားမသိ။
အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းကိုေျခာက္ေအာင္အ၀တ္ႏွင့္သုပ္၊ေႏြးေထြးသည့္အ၀တ္ကို
၀တ္ၿပီး အေမေကြ်းသည့္ ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးကုိစားရတာကေရာ အေမ့ ေမတၱာႏွင့္အတူ
ေရာႏွယ္ထားသည့္အာဟာရ၊ စိတ္ေက်နပ္စြာစားရသည့္ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ အိမ္အျပင္
ဖက္က တေ၀ါေ၀ါရြာေနသည့္ မိုးသံ၊ေလသံ၊ေရေဖြးေဖြးေျမျပင္၊ စိမ္းလန္းေနသည့္သစ္ပင္
မ်ားလႈပ္ရွားမႈ၊ ရွင္းသန္ ့သည့္ေလညွင္းကိုရွဴရွိဳက္ရင္း အေဖ၊အေမတို ့၏ ေမတၱာေႏြးေႏြး
ေအာက္မွာ ေနထိုင္ရသည့္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ဘ၀ဟာ မိုးရာသီႏွင့္အတူ ထင္ရွား
စြာ အဓိပၹါယ္ျပည့္၀ခဲ့တာေပါ့။
မုိးသံေလသံနားေထာင္ရင္း၊ ရွင္းသန္ ့ေလညွင္းေတြကိုရွဴရွိဳက္ရင္း မိုးေရထဲကစားခဲ့
သည့္ႏြမ္းနယ္မႈေတြႏွင့္အတူ ခႏၵာေျပေလ်ာ့ရင္း အိပ္ယာထဲ ေခါင္းခ်လုိက္တာႏွင့္
အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ ့ေလ။ ကြ်န္ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခ်ိန္ဆို အေမက အေဖ ့ကို
“ မိုးေရထဲ ကစားတာ ၾကပ္ၾကပ္ခြင့္ျပဳ.....ဖ်ားရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ” ဆိုၿပီး ဂရုဏာေဒါသ
ႏွင့္ေျပာေနက်အသံက မိုးရာသီကုန္မွပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္
ကြ်န္ေနာ္ တစ္ခါမွ မဖ်ားခဲ ့ဘူး၊ ေနမေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ မိုးေရထဲကစားလုိ ့ေပါ့ေလ။
အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည့္အရြယ္ဆိုရင္လည္း လယ္ယာလုပ္ငန္းမွာ အေဖ ့ကိုကူရင္း မိုးရာသီ
ထဲမွာ ေပ်ာ္ခဲ ့တာပါပဲ ့။ မိုးရာသီ လယ္လုပ္ရင္း အလုပ္ခြင္ထဲ မိုးသံ၊ေလသံ၊ ထစ္ခ်ဳန္းသံ
ေတြႏွင့္အၿပိဳင္ လယ္ထြန္ရင္း၊ သံရွည္ဆြဲ သီခ်င္းၿငီးရင္း၊ လယ္နားနီးျခင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ေအာ္ေျပာေနာက္ေျပာင္ရင္း မိုးႏွင့္အၿပိဳင္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားခဲ ့ရတာေပါ့ေလ။ ဘာျဖစ္လို ့လဲ
ဆုိေတာ့ မိုးက အခ်ိန္က်ရြာတယ္၊ လယ္ကလည္းဒီအခ်ိန္က်မွလုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္က
ဒီအခ်ိန္က်မွမၿပီးရင္ ဘယ္လုိလုပ္မတုန္း။ လယ္နားနီးျခင္း ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္းေတြ၏ေအာ္သံ၊
ေငါက္သံ၊ သီခ်င္းၿငီးသံ၊ဆိုသံ ေတြကိုနားေထာင္ရင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဆိုရင္း၊ ၿငီးရင္း ၊စရင္း၊
ေနာက္ရင္း ွႏွင့္မိုးတြင္းလယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္က မိုးေရေတြႏွင့္အတူ စိုစြတ္လွသေပါ့ေလ။ “
ကြ်န္ေနာ္လည္း ေမာရမွန္းကိုမသိဘဲ မိုးႏွင့္အၿပိဳင္လုပ္ကိုင္ရင္း ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္
လယ္ကြင္းထဲ ပြဲစည္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါကေတာ့ အေဖ့ကုိကူရင္း လယ္လုပ္ခဲ ့သည့္အခ်ိန္က
ိမိုးရာသီ လယ္လုပ္ခဲ ့သည့္အေတြ ့အႀကံဳဒါမွမဟုတ္ မိုးရာသီႏွင့္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိေနခ ဲ့သည့္
အတိတ္ထဲက မိုးရာသီႏွင့္ လယ္လုပ္ငန္း။ မိုးရာသီမွာ လယ္လုပ္ျခင္းဟာ ေတာသား
ေလး ကြ်န္ေနာ္အတြက္ အရမ္းကို တန္ဖိုးရွိခဲ ့ပါတယ္ေလ။
ကြ်န္ေနာ္အခု မိုးရာသီႏွင့္ကြဲကြာေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာေနခဲ ့ၿပီ။ မိုးရွားသည့္ေဒသတစ္ခု
၏ အလုပ္ခြင္ထဲမွာေနရင္း မိုးကိုတမ္းတရင္း၊ မိုးကိုလြမ္းရင္း ရြာမွာရွိသည့္ အိမ္သုိ ့ လြမ္းလ်က္။
ဒီလိုႏွင့္ မိုးရြာသည့္ေန ့တစ္ေန ့ အိမ္သို ့ဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ ့၏။ အေဖ ဖုန္းလာကိုင္၏။
ကြ်န္ေနာ္ အေဖ ့ကို ေမးလုိက္သည္။
......“ အေဖ ေနေကာင္းက်န္းမာရဲ့လား.........မိုးရာသီေရာက္ေနၿပီမဟုတ္လား....
မိုးေရာရြာရဲ့လား.....လယ္ေတြေရာလုပ္ေနၿပီလား.............” လုိ ့ေပါ့။
အေဖက..............ေလသံေလးေလးႏွင့္
“..........ေအး..........သား အဆင္ေျပရဲ့လား.......အခုအေဖတို ့ဆီမွာမိုးေတာ္ေတာ္ရြာေနၿပီ
......လယ္ေတြလည္းလုပ္ေနၿပီ .....”တဲ ့။......ဒါေပမယ့္.........သားေရ ........
အေဖတို ့လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ အရင္လုိ မစည္ေတာ့ဘူး။ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး....”တဲ့ ။
“ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ အေဖ.............”
ကြ်န္ေနာ္ျပန္ေမးလုိက္ေတာ့..........“ ဒီလိုသားေရ...........
အခု လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ မိုးသံေလသံႏွင့္အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ေနတာကေတာ ့လူတစ္ေယာက္ႏွင့္
စက္တစ္လံုး.....လယ္ဆယ္ဧကကို ႏိုင္ႏိုင္ႏွင္းႏွင္းလုပ္ေနၾကၿပီ..လယ္ကြင္းေတြထဲ စက္သံတညံ
ညံႏွွင့္ အရင္လုိ လူသံေတြႏွင့္မစည္ကားေတာ့ဘူးသားေရ.........လယ္ကြြင္းထဲမွာ လူလည္းသိပ္
မရွိေတာ့ဘူး။။။။။။။။။။ကြ်ဲႏြားေတြကိုလည္းသိပ္မသံုးေတာ့ဘူး..သားေရ..........”တဲ ့။
ေၾသာ္.........ဒီလိုကိုး.............ဆိုၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေနာ္ ့အေတြးမွာေတာ့ ရြာႏွင့္ကင္းကြာခဲ့သည့္
ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ရြာအေျခအေန ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားပါလား။ ရြာက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ
လည္း ေျပာင္းလဲသြားၾကပါလား။ အရင္က လယ္ကြင္းေတြထဲ လူသံ၊ကြ်ဲႏြား ေအာ္သံ၊ မိုးသံေလသံ
ေတြႏွင့္ ညံစည္ေနသည့္ေနရာမွာ စက္သံတညံညံေတြအစားထုိး၀င္ေရာက္လာပါလား။
အေဖ ေျပာမယ္ဆို ေျပာစရာပါပဲ ့ေလ။ဒီလုိႏွင့္ ကြ်န္ေနာ္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သလုိလို၊၀မ္းနည္းသလိုလို
ခံစားမႈျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္ေလ။
ေပ်ာ္သလိုလိုဆိုတာက ကြ်ဲႏြားေတြႏွင့္ရုန္းကန္လုပ္ရွားရသည့္ေနရာမွ စက္မႈထြန္းကား
ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္လာတယ္ဆိုေတာ့ အရင္လုိမပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ၀မ္းနည္း
သလုိလို ဆိုတာက ကြ်ဲႏြားေတြႏွင့္ရုန္းကန္လုပ္ရွားေနသည့္ ျမင္ကြင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့
မည္.။ ၿပီးေတာ့...........ၿပီးေတာ့...........အေဖအတြက္..........အေဖ့အတြက္....
လယ္ထြန္စက္တစ္လံုး..............။
မိုးရာသီကို ေရာက္ေနၿပီ.........အိမ္မွာလယ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ကြ်န္ေနာ္ အိမ္ႏွင့္အေ၀းကို
ေရာက္ေနသည္။ အေဖအေမကို လြမ္း၏။ အခုမိုးေတြရြာေနၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိုးေရထဲ
ကစားခဲ ့ဖူးသည့္ျမင္ကြင္းေတြကိုျပန္ျမင္လာသည္။ ျပန္ျမင္လာတိုင္း.........
မိုးရာသီကိုခ်စ္သည့္စိတ္။ မုိးကို ျမတ္ႏိုးသည့္စိတ္ေတြဟာ ညိုးႏြမ္းသစ္ပင္ေလးမ်ား
မိုးကိုတမ္းတသည့္စိတ္ ထက္ပိုမည္ဟုေတြးလ်က္။ ရင္ထဲ ......................ေပါ့ေလ။
......................မိုးကိုခ်စ္တတ္ၾကပါေစ...................................................။