မုန္တုိင္း
႐ုိင္းစုိင္းရက္စက္
သီးကင္းပ်က္ေၾကြ
ေျမမွာအႏွံ႔ က်ဲျပန္႔ပ်က္ဆီး
အနိ႒ာ႐ုံႀကီးပါလားေနာ္။
မုန္တုိင္းစဲေသာ္
႐ုန္းကန္ႏိုးထ စိတ္မက်ဘဲ
ဇြဲနဲ႔ထူေထာင္ အေမာင္ေလာကဓံ
ဘာခံႏိုင္မလဲ။..........။
ေမေမ (နဝေဒး)- ။ -**
ခ်ိဳင့္ေတြ႔ရင္ဖုိ႔
ေတာင္ပုိ႔ကုိၿဖိဳ
ေခ်ာင္းအုိကုိ တံတားခင္း
တုိ႔သြားျခင္းကုိ မတားနဲ႔။
တုိ႔ရည္မွန္းထား
ပန္းတုိင္သြားဖုိ႔
အင္အားအျပည္႔တုိ႔မွာရွိတယ္။..........။
ေဖေဖ (နဝေဒး)
** http://ver-bo-ten.blogspot.com/2008/10/blog-post_22.html
“ သားေရ……ရွိတဲ ့ဟာနဲ ့၀ေအာင္စားပါ…တဲ ့….”။ ကြ်န္ေနာ္ တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ကြ်န္ေနာ့္မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ကြ်န္ေနာ့္ ရြယ္တူေကာင္ေလးေတြမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြကိုယ္စီ ကားေတြကိုယ္စီနဲ ့ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္အ၀တ္အစားေတြနဲ ့ အားပါးပါး သံုးႏိုင္ၿဖံဳး ႏုိင္ ေပ်ာ္ေနလိုက္ပံုမ်ား ကြ်န္ေနာ္ ့အတြက္ေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြျဖစ္လာရ တာေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြဆို “ သားသူငယ္ခ်င္းေတြမွာ ဒီလုိဒီလိုေတြ ရွိတယ္…အေဖေရ..၀ယ္ေပးပါဦး…..အေမေရ…၀ယ္ေပးပါဦး နဲ ့ဖုန္းေတြဆက္၊ စာေတြေရး မိဘေတြဆီ ေခ်ာ့တလွည့္၊ေျခာက္တလွည့္ ေတာင္းေနၾကပံုမ်ား၊ ရေတာ့ေပ်ာ္၊ မရေတာ့ မေပ်ာ္ျဖစ္ေနၾကပံုမ်ား ကြ်န္ေနာ္ ့အတြက္ေတာ့ ဆရာမ ့။ (ေက်ာင္းခန္း ထဲမွာ စာစီစာကုံးေရးၾကၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေနာ္က အမွတ္အမ်ားဆံုးရတာ)ကြ်န္ေနာ့္ ရြယ္တူေတြ၊ႀကီးေတြ၊ငယ္ေတြ အားလံုးဟာ ကြ်န္ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီးရွိ၊ သံုးႏိုင္ ၿဖံဳးႏုိင္၊စားႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ့္လို္ေတာ့ ရွိတဲ ့ဟာနဲ ့၀ေအာင္မစားႏိုင္ၾကဘူး။ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ဘာမွမရွိပဲနဲ ့ကိုမသံုးႏိုင္ပဲနဲ ့ကိုမၿဖံဳးႏုိင္ပဲနဲ ့ကို ျပည့္စံုေနတယ္လုိ ့ခံစားေနေလရဲ့။ ဘာမွမရွိပဲနဲ ့လည္း သူမ်ားသံုးသလို၊သူမ်ား စားသလို စားႏိုင္ခဲ့တယ္။ (ရွိတဲ ့သူေတြ၊ စားႏုိင္တဲ ့သူေတြ၊ သံုးႏုိင္တဲ ့သူေတြက ကြ်န္ေနာ့္ကို လိုအပ္လြန္းလို ့)ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ္ လံုး၀ အေခ်ာင္သမားမလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေနာ္ အခြင့္အေရးမယူခဲ့ဘူး။ ေၾသာ္….အေမ ့ေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါဘိ။ ရွိတာေလးနဲ ့စားတတ္ခဲ့တယ္။ အစားနဲ ့ပက္သက္ၿပီးဇီဇာ မေၾကာင္တတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ ့အခ်ိန္တုန္းက အေမအေဖတို ့က တစ္လ ကို ပိုက္ဆံေလးေသာင္း ႀကီးေတာင္ ပို ့ေပးႏုိ္င္တယ္။( ပိုက္ဆံေလးေသာင္းႀကီးေတာင္။ အင္မတိအင္မတန္ကို သံုးရတယ္ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ေပါ့။) အေဆာင္လခ တစ္ေသာင္း။ က်န္တဲ ့ပိုက္ဆံ အ၀တ္အစား၊ နက္လွစြာေသာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ ထမင္းတစ္နပ္ အတြက္ ရင္းႏွီးျမဳပ္နံရတာေတြေပါ့။ ဒီလိုရက္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာေပါ့ ရက္သံုးဆယ္မွာ ႏွစ္ဆယ္ ရက္ေလာက္က ထမင္းႏွစ္နပ္ပဲ ့စားတယ္။ တစ္ႏွပ္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြ လိုေပါ့။ ဘုန္းႀကးီေတြက ညေနဖက္မစားဘူး။ ကြ်န္ေနာ္က နံနက္စာမစားဘူး။ (ဒါပဲ့ကြာတာ။ ဘုန္းႀကီးနဲ ့ကြ်န္ေနာ္ထမင္းစားတဲ ့အေလ့အထက။နံနက္နဲ ့ညေနေလ) ကြ်န္ေနာ္ ့အတြက္ အင္မတိအင္မတန္ကို မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေသာင္းဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို ပိုက္ဆံရွိတဲ ့သူ( အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ဘူး။ အလယ္လတ္တန္းစား ကိုေျပာတာ) တစ္ေန ့မုန္ ့ဖုိးေလာက္ပဲ့ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ္ သူတုိ ့ကို အားမက်ခဲ့ပါဘူး။။။ဒါေပမယ့္ အားေတာ ့ငယ္ခဲ့ပါရဲ ့။ၿပီးေတာ ့ကြ်န္ေနာ္ ေခြ်တာေရး နည္းလမ္းတစ္ခုကိုလည္း တီထြင္ခဲ့ေသးတယ္။ တစ္္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ညနက္မွအိပ္ယာ၀င္တယ္။ မနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ အိပ္ယာကထတယ္။ ဒီအခ်ိန္အိပ္ယာက ထမွ နံနက္စာအတြက္လည္းသက္သာ ေန ့လည္စာနဲ ့လည္း အခ်ိန္ကိုက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ ေန ့တိုင္း ထမင္း တစ္ႏွပ္ဖိုးစုမိေနေလရဲ ့။ ၿပီးေတာ ့စီးကမ္းတစ္ခုကိုလည္း ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ကြ်န္ေနာ့္ကိုႏိုးတဲ ့သူ နံနက္စာ ေကြ်းေၾကး။( ပိုၿပီး ေသခ်ာေအာင္ စာရြက္ေပၚ ေရး ၿပီး ကြ်န္ေနာ္ အိပ္တဲ ့ေခါင္းရင္း စာကပ္ထားတာ။) အတူေန ေဘာ္ဒါသူ ေဘာ္ဒါသားအေပါင္း ဘယ္ေလာက္လုိက္နာသလဲမေမးနဲ ့ မနက္ေစာေစာဆို ကြ်န္ေနာ္ ့ကို ေကြ်းရမွာေၾကာက္လုိ ့လား။ ဒါမွမဟုတ္…ကြ်န္ေနာ္ ခ်ထားတဲ ့ စည္းကမ္းကို လုိက္နာၾကတာလား ဆိုတာကေတာ့ မသိဘူး။ အားလံုးေသာ ေဘာ္ဒါသူေဘာ္ဒါသားအေပါင္း (ပိုက္ဆံျပတ္တဲ ့ရက္ေတြဆိုအမ်ားစုေျပာတာ) ကြ်န္ေနာ္ ့လိုပဲ ့က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကသည္အထိ ေခြ်တာေရးကို လုိက္နာၾကေလ၏။ ကြ်န္ေနာ္ ဒီလုိ ေခြ်တာေရးလည္းလုပ္ တစ္ဖက္ကလည္း Part Time အလုပ္ေလး လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္တာလဲဆိုေတာ့ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ ေခါက္ဆြဲ တစ္ပြဲေလ။ ကြ်န္ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကြ်န္ေနာ္ ဒီလုိ Part Time လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စီးပြားျဖစ္တယ္ဗ်ာ့။ ညေနစာအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေန ့လည္စာ အတြက္ကာမိေနတာကိုး။(လိုအပ္တဲ ့သူေတြက လာေျပာတယ္။ စာလာေရးခုိင္း တယ္။ ကြ်န္ေနာ္က ပိုက္ဆံမယူေပမယ့္..သူတို ့ကိုယ္တုိင္က ေစတနာပါပါ သူတို ့အတြက္ လုပ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့တဲ ့သေဘာေကြ်းတာဗ်ာ့) ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲအလွဴ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာဘာညာညာ ပြဲေတြ ၊ အလွဴ ေတြဆိုရင္ ကြ်န္ေနာ္က ေရာက္ၿပီးသားပဲ ့(ပြဲလုပ္တဲ ့သူေတြက ကြ်န္ေနာ့္ကို သိၾကတယ္ေလ..ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ကိုယ္တိုင္က လာေခၚၾကတာ)ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေနာ္ က တစ္၀ဆြဲတာပါပဲ့။ (ဒါေပမယ့္ အာလကားစားတာမဟုတ္ဘူး။ အာလကားစားရင္ သူမ်ားလွဴတဲ ့ေစတနာေတြက ကိုယ့္အတြက္မီးခဲေတြ မ်ိဳေနသလိုျဖစ္ေနမွာစိုးလုိ ့ႏုိင္တဲ ့ေနရာ၀င္ကူရတာေပါ့ေလ။(ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ ့ ေနရာေတြမွာဆို ကြ်န္ေနာ္က ေရွ ့တန္းကေနတာ)ဒီလုိ မ်ားမ်ားလွဴတဲ ့ သူေတြ၊နည္းနည္းလွဴတဲ ့သူေတြဆို ေလးစားၿပီးသား။ အဲဒီလိုေန ့ေတြမ်ား စြာနဲ ့ေပါ့ ကြ်န္ေနာ္ ့ေနထို္င္ခဲ့တယ္။ ရွိတဲ ့ဟာေတြနဲ ့၀ေအာင္စားတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေနာ္ လံုး၀ ေခါင္းပံုမျဖတ္ခဲ့ဘူး။ ေစ်းကြက္ကိုလည္း မ်က္ခ်ည္ မျပတ္ခဲ့ဘူး။ အရည္အေသြးကိုလည္း မေလ်ာ့ခ်ခဲ့ဘူး။စားသံုးသူအႀကိဳက္ ႏွစ္သက္သြားေအာင္ ကြ်န္ေနာ္ရိုးသားစြာစီးပြာရွာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေနာ္ရွိတဲ ့ဟာနဲ ့၊ရွိတဲ ့အားနဲ ့ ၊ လုပ္ႏို္င္တဲ ့အားနဲ ့၊ဥာဏ္နဲ ့ ၀ေအာင္စားခဲ့တယ္။ မရွိတဲ ့အခ်ိန္ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္အိပ္ခဲ့တယ္။ မျပည့္စံုေပမယ့္ ၀ခဲ့တယ္။ မရွိေပ မယ့္ မခိုးခဲ့ပါဘူး။ မလိမ္ခဲ့ပါဘူး။ မညာခဲ့ပါဘူး။ အရင္းအႏွီးမရွိေပမယ့္ ေစတနာေတြ ရွာတတ္ခဲ့တယ္။ ေႀသာ္….အေမ့ေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါဘိ။ (ကြ်န္ေနာ္ တကယ္ ဒီလုိ ေနရက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ့…မယံုရင္ ဟာသ လုိ ့ပဲ ့ မွတ္ပါလို ့…)အေမ ့ေက်းဇူးကို သတိရေနလ်က္………………။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလုိ ့…………………..။
ေမတၱာလႊမ္းၿခံဳ
အခ်စ္ငုံမုိ႔
လုံးစုံမပြင့္
ရာသီခ်င့္ရင္း
ေရာ္ရင့္ေၾကြက် “ငံု”ဘဝျဖင့္။..........။
မာေရးသွ်င္
၂၇၊ ၄၊ ၁၉၉၈ - မနက္ (၈း၅၀) နာရီ။
