သိမ္းထားတဲ့ကဗ်ာ (၂)

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အစာအိမ္အူအတက္ေပါက္လုိ႔ ခြဲထားရတယ္ဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က သိခြင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းပါ။ အဲဒီအခါ ဟုိး..... လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္ေက်ာ္က သူ အစာအိမ္ေရာဂါစျဖစ္စဥ္မွာ သူစိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း သူ႔ကိုေရးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးကုိ သတိရလာပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ မေမ့မေပ်ာက္ရွိေနေသးတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ E-Journalမွာ သိမ္းထားဖုိ႔ စိတ္ကူးရလာကာ အခု အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တာပါ။ ေနာင္ ရာစုႏွစ္တစ္ခုစာ အဓြန္႔ရွည္ၾကာေသာ္ ရွည္ၾကာျငား ..... က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအား အမွတ္တရအျဖစ္ေပါ့ခင္မ်ာ။

.
ထုိစဥ္က ေခါင္းစဥ္မေပးခဲ့ေသာ ကဗ်ာကုိ ယခုအခါလည္း အမည္မတပ္ဘဲ ဆက္လက္သိမ္းထားခြင့္ျပဳပါ။

စာအိမ္ေရာဂါ

ဝင္လာေႏွာင့္ယွက္

စိတ္ပ်က္လူ႔ေဘာင္

ဝတ္ေၾကာင္ကုိစြန္႔

အဓြန္႔ရွည္ၾကာ

သာသနာအတြက္

ထမ္းရြက္သယ္ပုိး

ဖန္ဆုိးသကၤန္း

ဆင္ျမန္းေတာ့မည္

တိမ္သည္မွျဖတ္

မိုက္ဇာက္ကုိရွင္း

မဂ္လင္းဖုိလ္ဉာဏ္

နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္

ဆုိက္ေရာက္ေစေၾကာင္း

ဆုေတာင္းပန္ထြာ

ျပဳကာသုံးသပ္

ဆုံးျဖတ္တဲ့အခါ

ညစာမြန္းလြဲ

စားလည္းမျဖစ္

အႏွစ္ရတနာ

ျမင္သာေပမယ့္

ဝါလဲ့သကၤန္း

ဆင္ျမန္းမရဲ

လူထဲမွာပဲေပ်ာ္ေတာ့မယ္။..........။

မာေရးသွ်င္
14.1.1997(TUE)