မရိုက္ပါနဲ ့....

ရုတ္တရက္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ငိုလုိက္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ငိုသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေနာ္
လက္ရွိပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ကေလးငိုသံ ။ မၾကားရတာေတာင္
အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ အသံထြက္ေပၚလာရာ စူးစမ္းလုိက္ေတာ့ ေၿသာ္...
ကြ်န္ေနာ္ ့နေဘးမွာ ထိုင္ေနၾကသည့္ မိသားစုဆီကကိုး။ အေဖျဖစ္သူက ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္
ကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ႏွင့္တင္ပါးကုိရိုက္ေန၏။ ကေလးသည္ ငိုလ်က္မိခင္ရင္ခြင္ထဲ
ထဲသုိ ့တိုးဝင္ခိုလွံဳရန္ႀကိဳးစားေန၏။ ငိုလ်က္ေပါ့ ။

ဆူညံေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ၿငိမ္သက္သြားသည္ဟုထင္ရ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိလူမ်ား
၏ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာသည္ ထုိမိသားစုအေပၚသို ့က်ေရာက္ကုန္၏။ ထိုအခ်ိန္ေလးသည္
သီးျခားကမၻာတစ္ခုလိုတိတ္ဆိတ္သြား၏။ လူမ်ားသည္ ထိုအျဖစ္အပ်က္အေပၚအေျခခံ၍ အ
မ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
မိဘမ်ားကေလးေတြကုိ ရိုက္ၿပီးဆံုးမျခင္းရွိသည္အေပၚ ကြ်န္ေနာ္မႏွစ္ၿမိဳ ့ေပ။ တခ်ိဳ ့မိဘ
မ်ားသည္ ကေလးေတြကုိ မရိုက္တတ္။ တခ်ိဳ ့သည္ ရုိက္ၿပီးဆံုးမတတ္၏။ ကြ်န္ေနာ္ငယ္ငယ္
က အေဖရိုက္ၿပီး ဆံုးမတာ၊ အေမရိုက္ၿပီး ဆံုးမတာ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားခံခဲ့ရ၏။ ဒါေၾကာင့္
လားမသိ ကေလးေတြအေပၚရိုက္ၿပီး ဆံုးမေနသည္ကိုျမင္လ်င္ ကြ်န္ေနာ္ အရမ္းဝမ္းနည္းမိ၏။
နာက်င္မိ၏။ သနား၏။
ရိုက္ၿပီးဆံုးမျခင္းဆိုတာကလည္း “ ခ်စ္လုိ ့” ဟုအေျဖေပးၾကလိမ့္မည္။ သားသမီးေတြအေပၚ
ခ်စ္ျခင္းဆုိသည္ မိဘတုိင္းတူညီၾက၏။ ဒီလိုခ်စ္ျခင္း တူညီၾကပါရဲ့ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆိုဆံုးမ
နည္းလမ္းမ်ား မတူညီၾကပါနည္း။ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ အျပစ္ပံုခ်ၾကမွာ
လား။ ဘယ္မိဘကမ်ား ကိုယ့္သားကိုယ့္သမီးေတြကုိ ရိုက္ၿပီးဆံုးမခ်င္မည္နည္းဟု ေျဖၾကလိမ့္
မည္ထင္သည္။
တခ်ိဳ ့မိဘမ်ားသည္ ညင္ညင္သာသာ ဆံုးမတတ္၏။ တခ်ိဳ ့မိဘမ်ားသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ေလး ဆံုးမတတ္၏။ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုနားလည္ေအာင္ သူ ့အႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး ညင္ညင္
သာသာ စိတ္ရွည္စြာ ရွင္းျပသြန္သင္မည္ဆိုရင္ ဒီကေလး မလုိက္နာပဲေနမည္မဟုတ္။ ဒီလုိမ
ဟုတ္ဘဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္ၿပီးဆံုးမျခင္း၊ တားဆီးျခင္းဆုိတာကေတာ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္
၏ ျဖဴစင္သည့္ႏွလံုးသားကုိ အေၾကာက္တရားျဖစ္ေအာင္အေရာင္ဆုိးၿပီး ႏိုမ့္ကြပ္ ဆံုးမျခင္း
မဟုတ္ပါေလာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီလုိဆံုးမျခင္းသည္ “ ခ်စ္လို ့” ဟုေျပာေသာ္လည္း အရင္ဦးဆံုးအတၱ
ဆုိသည့္ စိတ္က အရင္ျဖစ္သြားတတ္၏။ ”ဥပမာ ကေလးတစ္ေယာက္ေျပာစကားနားမေထာင္
ခဲ့ရင္ ခ်က္ျခင္းစိတ္တိုသြားသလိုမ်ိဳး။ ” စိတ္တိုသည့္ စိတ္ႏွင့္ ကေလးကိုရိုက္ျခင္းတည္း။ အမွန္
ေျပာရရင္ ခ်စ္လုိ ့ရိုက္တာမဟုတ္။ စိတ္တိုလို ့ရို္က္တာဟု ျမင္မိသည္။ ရုိက္ၿပီးမွ ၊ရိုက္ရင္းမွ
ကေလးမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ကေလးကိုခ်စ္သည့္စိတ္၊ သနားသည့္စိတ္၊ ဝမ္းနည္းမိသည့္စိတ္၊
ေနာင္တစိတ္က ေပၚလာတတ္သည္။ သို ့ေသာ္ ကေလးကိုေတာ့ ရိုက္ခဲ ့ၿပီးၿပီးမဟုတ္ပါလား။
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးသားသည္ အရာရာကိုသိခ်င္၏။ တတ္ခ်င္၏။ ေလ့လာ၏။
စူးစမ္း၏။ အတုခိုး၏။ ဖန္တီးတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူလုပ္ႏိုင္သည္ဟု ခ်ျပတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ အား
ေပးမႈကို ေမွ်ာ္လင့္တတ္၏။ က်န္သည့္အရာေတြကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ၊ မေတြးတတ္။
မိဘဟူသည္ ကိုယ့္သားကိုယ့္သမီးကို ေကာင္းတာ၊ ေတာ္တာပဲ သိခ်င္၏။ ျမင္ခ်င္၏။ ေတြ ့
ခ်င္၏။ ျဖစ္ခ်င္၏။ သို ့ေသာ္ သားသမီးေတြကို ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ပံုစံျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္
ၿပဳစုႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုေတာ့ သိထားသင့္ေပသည္မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ ့သိသည္။ တခ်ိဳ ့
မသိ။ သိသူသည္ နားလည္၏။ မသိသူကေတာ့ စိတ္မရွည္တတ္။ ထို ့ေၾကာင့္ေလ့လာသင့္သည္
မဟုတ္ပါလား။
ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သည္ဆိုရာ၌ လြယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္ေပ။ အတၱကိုအရင္
ခြာရ၏။ စိတ္ရွည္ရ၏။ သီးခံရ၏။ ဇြဲႀကီးရ၏။ ဆင္ျခင္ရ၏။ ထိုအရာမ်ားသည္ မိဘေမတၱာဟူေသာ
စကားလံုးျဖင့္ထည္ဝါစြာဂုဏ္ယူႏုိင္၏။ တန္ဖိုးႀကီးလွ၏။ ႏႈိင္းတုလို ့မရေပ။ ထိုဂုဏ္မ်ားသည္ မိဘ
ျဖစ္သူမ်ားအတြက္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္၊ ျဖည့္ဆည္းေနသည့္ပါရမီတရားမ်ား မဟုတ္ပါေလာ့။ ျဖည့္
ဆည္းႏုိင္ၾကပါေစ။
ရုိက္ၿပီးဆံုးမခံခဲ့ရသည့္ကေလးတစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ မရုိုက္ဘဲ ဆံုးမခံခဲ့ရသည့္ကေလး
တစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးသားမွာ တူညီႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ ရိုက္ၿပီးဆံုးမျခင္းသည္ မိဘေမတၱာကို
ေဖာ္ျပ၏။ သုိ ့ေသာ္ အျဖဴေရာင္ႏွလံုးသားတစ္ခုကို ေၾကာက္လန္ ့သြားေအာင္ရွင္းမျပဘဲ ႏုိမ့္
ကြပ္အႏိုင္က်င့္ျခင္းေပတည္း။ ညင္ညင္သာသာေျပာဆိုဆံုးမျခင္းသည္ မိဘေမတၱာကိုေဖာ္ျပ၏။
သုိ ့ေသာ္ အျဖဴေရာင္ႏွလံုးသားတစ္ခုကို ပိုၿပီးျဖဴစင္သြားေစတတ္၏။ ပိုၿပီးႏူးညံ့သြားေစတတ္
သည္မဟုတ္ပါလား။ ပကတိ ျဖဴစင္ေနသည့္ ႏွလံုးသားမ်ားကို လိုခ်င္ေသာ အေရာင္မ်ားဆုိးႏုိင္
ၾကပါေစ။
လူမ်ားလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကသည္။ ရထားသည္ရပ္သြား၏။ ကြ်န္ေနာ္ ့နေဘးမွမိသားစု
လည္းမရွိေတာ့။ ကြ်န္ေနာ့္စိတ္သည္ ဒုတိယမိ လက္ရွိပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ
လာသည္။ “ ေၿသာ္........ငါသြားမည့္ခရီးလည္း တစ္ဝက္ခ်ိဳးရာက္ေနၿပီကိုး”။
ညေနခင္းထဲ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သို ့အလည္ခရီး။ ကြ်န္ေနာ့္ စိတ္တစ္ခုလံုးသည္ ကိုယ္က်င့္
အဘိဓမၼာစာတစ္အုပ္ထဲ နစ္ျမဳပ္လ်က္။ ရုတ္တရက္ ကေလးငိုသံတစ္ခု။ စာအုပ္ထဲနစ္ျမဳပ္
ေနသည့္ ကြ်န္ေနာ့္စိတ္ လက္ရွိပတ္ဝန္းက်င္ထဲ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေသခ်ာသည္ ။ ကြ်န္ေနာ္
အိပ္မက္တစ္ခု မက္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။