ေနလံုးႀကီးသည္ ေျမႀကီးထဲသို႔ ညွိဳးငယ္စြာ တိုး၀င္သြားၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးသည္ ၿငိမ္သက္လာ၏။ အေမွာင္ထုသည္ ေအးစက္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေလၿပီ။ အမည္မသိပိုးမႊားေကာင္မ်ားသည္ သဘာ၀သံစံုတီး၀ုိင္းႀကီးျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အန္တုလ်က္။ ညမုဆိုးမ်ားဟုေခၚေသာ အမည္မသိငွက္မ်ား၏ ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားကို မၾကာမၾကာ ၾကားေနရၿပီ။ လမိုက္ညေပါင္းမ်ားစြာသည္ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ ဘာမွ မထူးဆန္းခဲ့ေပ။ လမိုက္ညမ်ားသည္ ထူးၿပီးဆန္းေနသည္ဟုလည္း ကြ်န္ေနာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေတြးခဲ့။ လမိုက္ညမ်ားသည္ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ ခံစားမႈတစ္ခုခုကို ေပးႏုိင္ခဲ့ေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုလည္း မျဖစ္ခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္……..သို႔ေသာ္……..ဤယခုညသည္ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ အမည္မသိေ၀ဒနာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚေအာင္ ဖန္တိီးေပးေနေလၿပီ။ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာက ဘာလဲဆိုတာ အတိအက်မသိ။ ေသခ်ာစြာ သိေနသည္က ယခုလမိုက္ညသည္ ကြ်န္ေနာ္နဲ႔ မရင္းႏွီးေတာ့ေပ။ ငယ္ေပါင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့သည့္အလား သူစိမ္းဆန္လ်က္။ ယခု ကြ်န္ေနာ္ ေရာက္ေနသည့္ေနရာသည္ ရြာကေလးတစ္ရြာ။ ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခု၏ အေျခ၌ တည္ထား၏။ ထိုရြာကေလးသည္ ေနေရာက္ျခည္ကို ပထမဦးဆံုးရရွိၿပီး ပထမဦးစြာျဖင့္ ေစာစီးစြာ လက္လြတ္ရသည့္ရြာကေလး။ ရြာထဲရွိလူမ်ားတြင္ မိရိုးဖလာ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို အေသဖက္တြယ္ထားသူမ်ား၏။ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရင္း အနာဂတ္သည္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္ဟု မျမင္ႏုိင္ေသာ လူမ်ားေနထိုင္ၾကသည့္ ရြာကေလး။ လမုိက္ညေတြကို ေသသည့္တိုင္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သူေတြ ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကသည့္ေနရာ။ တိတိက်က်ဆိုရေသာ္ ကြ်န္ေနာ့္ကိုေမြးဖြားခဲ့သည့္ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္ရာ ရြာကေလးတစ္ရြာေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေနာ္ထုိင္ေန၏။ အိမ္အတြင္းမွာေပါ့။ ကြ်န္ေနာ္ငယ္ငယ္က အေဖထုိင္ေနက်သစ္သား ေခါက္ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာေပါ့။ ကုလားထုိင္၏ ဘယ္ဘက္မွာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ေပါ့။ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လို္က္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ။ အျပင္ဘက္၌ ကြ်န္ေနာ့္မ်က္လံုး အနီးအနားမွာရွိေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ မည္းေမွာင္လ်က္။ ေ၀၀ါးလ်က္။ ဘာမွမျမင္ရေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း….ဟုိးအေ၀းသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္မ်ားကို ျမင္ရ၏။ ကြ်န္ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရ။ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္ကိုမျမင္ရဘဲ ဟိုးအေ၀းက အရာေတြကိုပဲ ျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ျမင္ေနရပါလိမ့္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေနာ့္မ်က္လံုးေတြ မအိုေသး။ အေျဖမသိေတာ့ လမိုက္ညကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္မိပါရဲ့။ ေခါက္ကုလားထုိင္၏ အေရွ့မွာ ကြ်န္ေနာ္ငယ္ငယ္က စာထုိင္ဖတ္ခဲ့သည့္ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ သစ္သားစားပြဲတစ္လံုး။ စားပြဲေပၚမွာ ရွိေနသည္အရာက ေရနံဆီမီးခြက္ငယ္ေလးတစ္လံုး။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖင့္ ကြ်န္ေနာ့္ကိုမမွတ္မိဘဲ ျဖစ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေနာ္ အျပစ္ပံုခ်တာကို သိေနတာလားမသိဘူး။ သူက ကြ်န္ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ၾကည့္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ “မင္းတာ၀န္ေက်ပါတယ္ကြယ္”လို ့ကြ်န္ေနာ္ မလံုမလဲ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္မိ၏။ ကြ်န္ေနာ္ထိုင္ေနသည့္ေနရာ၏ ညာဘက္ လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ အေမသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး ၀ါ၀ါ၊ ျဖဴျဖဴပန္းပြင့္မ်ားကို သပ္ထားသည့္ အုန္းလက္အေၾကာတံတစ္ခုျဖင့္ ေကာက္သီလ်က္။ အေမ့နံေဘးတြင္ ကြ်န္ေနာ့္ညီမ၊ ပန္းပြင့္မ်ားကို ရိုးတံျဖင့္ ေကာက္သီရင္း တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ အေမႏွင့္ညီမအၾကား ေျခတံရွည္ရွည္ ဆီမီးခြက္ငယ္ေလးတစ္လံုး။ သူလည္းတိတ္ဆိတ္လို႔။ အေမေတြးေနမွာေပါ့။ မနက္က်ရင္ ဘုရားပန္းကပ္မယ့္ ပန္းေတြမညွိဳးေအာင္ ေရျဖန္းထားရဦးမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ ညီမေလးလည္း ေတြးေနမွာေပါ့။ အေမ ဘုရားဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ မနက္ေစာေစထၿပီး ထမင္းခ်က္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုေပါ့။ မီးခြက္ေျခရွည္ေလးလည္း ေတြးေနမွာေပါ့။ တစ္ခုခုေပါ့။ တစ္ခုခုအေၾကာင္းေပါ့ေလ။ အေမထိုင္ေနသည့္ေနာက္ေက်ာဘက္ တစ္လန္ေက်ာ္ေက်ာ္အကြာမွာ အိမ္ဦးဘုရားစင္။ ပန္းေတြေ၀လုိ႔။ မီးေတြထိန္လို႔။ မီးခိုးေတြထူလို႔။ ဘုရားစင္၏ေအာက္ေျခမွာ ထုိင္ေနသည္က အေဖ။ ဘုရားစင္ေပၚမွ ေရႏွံဆီမီးခြက္၏အလင္းေရာင္ကုိ အားျပဳၿပီး အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္ေနသည္။ အေဖ့အေရွ့မွာ အေရာင္ျပယ္ေနသည့္ ယြန္းကြမ္းအစ္တစ္လံုး။ ကြမ္းအစ္နံေဘးမွာ ခပ္ညစ္ညစ္စာအုပ္တစ္အုပ္။ ထုိစာအုပ္အေပၚမွာ အသံ တက္လုိက္က်လိုက္ျမည္ေနသည့္ ေရဒီယိုတစ္လံုး။ အေဖသည္ တခ်က္တခ်က္ အေမ့ကို လွမ္းေမးလ်က္။ တခ်က္တခ်က္ ကြ်န္ေနာ့္ကို စကားလွမ္းေျပာလုိက္နဲ႔။ ကြမ္းယာကုိ ကိုယ္တိုင္ယာလ်က္။ ေရနံေစ်းေတြတက္ေနသည့္အေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္ကုိ နားေထာင္လ်က္။ တခ်က္ခ်က္ေပါ့ေလ။ တခ်က္ခ်က္ေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေနာ္ အိမ္ေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနသည္မွာ ယခုညနဲ႔ဆို ႏွစ္ညရွိၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေမွာင္မည္းေသာ ညမ်ား၊ လမိုက္ညမ်ားသည္ ကြ်န္ေနာ့္ကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံတုန္း။ ကြ်န္ေနာ္ အိမ္ေလးနဲ႔ ခြဲခြာခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေသာေၾကာင့္လား။ ခဲြခြာေနခဲ့ရသည့္အခ်ိန္အတြင္း လမိုက္ညမ်ားမရွိသည့္ၿမိဳ့ေပၚသို႔ ကြ်န္ေနာ္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္ကုိ သိေနလုိ႔လား။ ……………….. “လမိုက္ညမ်ားမရွိသည့္ၿမိိဳ”့။…………………………………. ဒီလို ကြ်န္ေနာ္ ေခၚလုိက္ရသည့္အေၾကာင္းကေတာ့ ၾကည့္လိုက္သည့္ေနရာတိုင္း မီးမ်ားထိန္လင္းလ်က္။ အလင္းေရာင္မ်ားလႊမ္းမိုးလ်က္။ ေနရာတိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္းေပါ့ေလ။ ေမွာင္မွဲေနသည့္ အခ်ိန္ဆိုလို႔ ကြ်န္ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားပိတ္သြားၿပီး အိပ္ေမာက်သြားသည့္အခ်ိန္ပဲရွိမည္။ မီးေရာင္ သို႔မဟုတ္ အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရပါဟု ေျပာလုိ႔ရသည္။ ေရႏွံဆီမီးခြက္ဆို ေ၀လာေ၀း။ ညဆိုသည္မွာ အာရံုထဲက ေမ့ေပ်ာက္လ်က္။ အခ်ိန္တိုင္းသည္ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ လင္းက်င္းလ်က္ေပါ့။ ထိုၿမိဳ့ေပၚမွာ အေတာ္ၾကာၾကာေနထုိင္ခဲ့သည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ၀မ္း၀ေရး အတြက္ေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေနာ့္ရြာေလးဆီ စိတ္အၿမဲေရာက္လ်က္ေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္က လမိုက္ညဆုိသည္မွာ ကြ်န္ေနာ့္အတြက္ မထူးဆန္းခဲ့။ ယခု ထူးဆန္းေနေလၿပီ။ လမိုက္ညမ်ားသည္ ကြ်န္ေနာ့္ကို စိန္ေခၚေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မႏွစ္ၿမိဳ့ေတာ့တာလား။ ကြ်န္ေနာ္ကပဲ လမိုက္ညမ်ားကို ဖယ္ရွားဖုိ႔ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ အတတ္ပညာေၾကာင့္လားမသိ။ ေသခ်ာသည္က လမိုက္ညမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေနာ္ ဖယ္ရွားပစ္ခ်င္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ဘာလဲဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေနာ္ ေရေရရာရာ မေျဖခ်င္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ …. အတင္းအက်ပ္ ေမးလာခဲ့လွ်င္ အေမကိုလည္းေကာင္း၊ အေဖကိုလည္းေကာင္း၊ ညီမကိုလည္းေကာင္း၊ ေရနံဆီမီးခြက္ငယ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုသို႔ေသာ “လည္းေကာင္း” ေတြအမ်ားႀကီး ေခါင္းစဥ္တပ္ထားရသည့္ သူတုိ႔အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပရေတာ့မည္။ “……….ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္………ေဒါက္ေဒါက္……………” တစ္စံုတစ္ေယာက္ တံခါးကို ေခါက္ေနသည့္အသံသည္ ကြ်န္ေနာ့္နားထဲ က်ယ္ေလာင္စြာ တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ “………..ဘယ္သူလဲကြ………………..” ဟု ပါးစပ္ဖြင့္ ေအာ္ေမးရင္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကိုပါ ဖြင့္လို္က္မိသည္။ “အ…………………………………………………………………….” စူးရွေသာ အလင္းေရာင္မ်ား မ်က္လံုးထဲသို ့အရွိန္ျပင္းစြာ၀င္လာသည္။ မီးအလင္းေရာင္မ်ားကို မုန္းသည္။ အၿမဲတမ္းလင္းေနသည့္ အခန္းမီးမ်ားကို မုန္းသည္။ “…………အလုပ္သြားဖုိ ့အခ်ိန္ေရာက္ၿပီကြ………………..” တဲ ့။ ေၾသာ္………သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္သြားဖုိ႔ လာႏိႈးတာကိုး။ ခုနက ရြာကိုေရာက္သြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “…..ေၾသာ္……….ငါ အိပ္မက္မက္ေနပါလား……….” ။.....................။ မင္းရဲရွင္
KuchingTrip
1 week ago
