ဒီကေန ့အမွတ္တရေပါ့….ဖတ္ဖူးတဲ ့ စာတစ္ပုဒ္ေပါ့ေလ….
“ ဟဲ့ ထီးပါလား “
“ မပါဘူး “
“ ထီးယူမွေပါ့ဟယ္ “
“ မယူဘူး “
ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ ေဘာပင္လ္ကို ပစ္ခ်ကာ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။
ေလွကားရင္းသို ့ေရာက္ေနေသာ သားငယ္ႏွင့္ ေလွကားထိပ္၌ ရပ္ေနသည့္အိမ္ရွင္မ။
“ ျပန္တက္ခဲ ့စမ္းေဟ့ “
“ ဘာ….လုပ္ဦးမလုိ ့လဲ အေဖကလည္း”
သားငယ္သည္ အသက္ ၂၀-ေက်ာ္ခဲ ့ၿပီျဖစ္ျငား ႏြ ဲ့ဆိုး ဆိုးဆဲပင္ရွိေသး၏။ အမွည့္လြန္ေသာ သရက္သီးတစ္လံုးႏွယ္ ရႈံ ့မဲ ့ရင္း အိမ္ေပၚသို ့ ညည္းညည္းညဴညဴတက္လာ၏။
“ ေျပာ….ဘာလဲ “
ဖေအ ့ေဘးသို ့လာရပ္၏။ အေဖ ့ကို အေမထက္ ပိုၿပီးရိုေသခံ့ညားရေသာေၾကာင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာရျငား မၾကည္သာလွ။
ကိုေက်ာ္သိုင္းသည္ သားငယ္၏ နဖူးေရအတြန္ ့ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာက ျပတင္းေပါက္၏ အျပင္ဘက္သို ့ေငးေန၏။ မိုးသားတိမ္လိပ္္မ်ား ေျပးလႊားေနေသာ ေနသာသည့္ ေန ့တစ္ေန ့ပင္။
ေကာင္းကင္တြင္ မုန္လာေဂၚဖီအခင္းႀကီးတစ္ခင္း ေရာက္ေန၏။ တိမ္ျဖဴ အဆုပ္အခဲမ်ားသည္ ညင္သာစြာ စီးေမ်ာေန၏။ တိမ္မည္းတိမ္ညိဳအတန္းသည္ ေဂၚဖီထုပ္အခင္းေပၚမွ ျဖတ္လႊားေနသည္။
“ ဟာဗ်ာ…ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး “
သားငယ္ညဴးတြားသံျဖင့္ ဆုတ္ခြာေတာ့မွ ကိုေက်ာ္သိုင္း သတိ၀င္လာ၏။
“ ဘာမွန္းမသိတဲ ့လူကို သိေအာင္ေျပာခ်င္လုိ ့ေခၚတာ “
“ ဒါျဖင့္….ေျပာ “
“ ေနပါဦးကြာ။ မင္းအခုစကားေျပာေနတာဟာ မင့္လက္ေအာက္ငယ္သားလား။
မင့္နဲ ့ရြယ္တူတန္းတူလား “။
သားငယ္ မ်က္ႏွာအထားရခက္သြား၏။
“ေမးတာကို ေျဖစမ္းပါကြာ “
သားငယ္သည္ အရႈံ ့အမဲ ့ကို မျပင္ဘဲ၊ ေတြေတြ ႀကီးရပ္ေန၏။ ဖေအ ့ေမးခြန္း
ေနာက္တြင္ ဆက္တြဲလာမည့္ စကားအစုိင္အထုကို သူခန္ ့မွန္းေနဟန္
ရ၏။
“ မင္းစိတ္ ဘယ္ေလာက္ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတာကို မင့္ ရဲ့လက္ငင္းအျပဳ
အမူက သက္ေသခံေနၿပီေလ။ မင္းနဲ ့အခုစကားေျပာေနသူဟာ ရွင္းရွင္း
ကေလးပဲ့။ မင္ ့လက္ေအာက္ငယ္သားမဟုတ္ဘူး။ မင္းန ဲ့ရြယ္တူ တန္း
တူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေလာက္ေတာင္မွ မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရိုင္းေန
ရသလား။
သားငယ္တြန္ ့သြားသည္။ အမူအယာ ျပင္မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ရိပ္မိသည္။
အေမ ့အား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာမိသည္ကို ေထာက္ျပေတာ့မည္ဟု သိသည္။
သို ့ေၾကာင့္တြန္ ့ေနသည္ ့နဖူးခြံကို ျပင္သည္။
“ မင့္အေမ ကို ေစတနာနဲ ့စိုးရိမ္တႀကီး ထီးပါလားလုိ ့ ေမးတာကို မင့္
ဘယ္လုိေျဖသတံုး “
ခံတြင္းမဲ့ေသာ ငါးဟူသည္ သည္ သားငယ္ပဲ ့ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“ မပါပါဘူး ခင္ဗ်ားလုိ ့ ကိုယ့္အေမကို ရိုရိုေသေသ ေျဖရင္ ေသတတ္
လို ့ မရိုမေသ ေျဖတာလားေဟ။ မရွိပါဘူး၊ မသိပါဘူး၊ မလားပါဘူး ဆိုတဲ ့
“ ပါ “ ဆိုတာကေလးေလာက္မွ ထည့္မေျပာတတ္ဘူးလား။ ေအးေလ မေျပာ
တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေျပာတာပါ “
ယခုမွ သားငယ္ စဥ္းစားမိသည္။ ဤကား ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ အသံုးအႏႈန္း၊
ဤကား မယဥ္ေက်းေသာ အသံုးအႏႈန္းဟူ၍ မိမိတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးမိေသာ၊
မဆင္ျခင္မိပါတကား။
“ ေမးတဲ ့အခါ သစ္ငုတ္။ ေျပာတဲ ့အခါ သစ္တံုးႀကီးျဖစ္ေနလုိ ့ မင့္မွာ
ဘာအက်ိဴးရွိသလဲ လူကေလး။ အေဖ မင့္ကိုေျပာေနတာဟာ မင္းေကာင္း
ဖို ့အတြက္ ေျပာေနတာ၊ အျပစ္ရွာေနတာ အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
အေမသည္ သားအဖအား တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ေနသည္။ အေဖ ့အသံ
သည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မဟုတ္ေသးသေရြ ့ စုိးရိမ္စရာမရွိ။
သို ့ေသာ္ အေဖသည္ အေခါက္အထစ္ ၀ါသနာပါ၏။ စားပြဲေပၚတြင္လည္း
ေခါက္စရာ ထစ္စရာ ေတြက ေပၚပါဘိသႏွင့္။ စိုးရိမ္ျငားၾကားမ၀ငါရဲ။
“ သူတစ္ပါးရဲ ့ေအာက္က ေနရတဲ ့အခါ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့
သူတစ္ပါးရဲ့ ေခါင္းေပၚက ေနရေအာင္ေတာ့ မႀကိဳးစားဘူး။ ေျပာတာေတာ့
လြယ္တယ္ေလ။ လက္ေတြ ့မွာေတာ့ သူတစ္ပါးေတြ ေလးနာရီ ေပ်ာ္ရႊင္ေန
ရင္ ကိုယ္က တစ္နာရီပဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ႀကိဳးစားမွ သူတစ္ပါးထက္ သာမွာ။
သည္ေတာ ့ပင္ပန္းတယ္ဆိုၿပီး ေရသာခို အလြယ္လုိက္ရာက ေပါ့ေပါ့ေန
ေပါ့ေပါ့စားဘ၀ကို ေရာက္ေတာ့တာပဲ့။
အေဖေျပာမွသာ သားစဥ္းစားမိသည္။ မိမိသည္ ႀကိဳးပြားတိုးတက္လုိ
သူေလာ။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားကာ ျဖစ္သလုိ ေနလိုသူေလာ။
“ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားတာဟာ မိမိကိုယ္ကိုေတာင္ မိမိတာ၀န္ မယူ
တဲ့ သေဘာပဲ လူကေလး။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား၊ ဘာမွ အေလးအနက္
မထားဖန္မ်ားတဲ့အခါ အေၾကာင္းနဲ ့အက်ိဳးေတာင္ မဆင္ျခင္တတ္ေတာ့
ဘူး။ အခု ၾကည့္ေလ သည္လုိေျပာရင္ အေမ ကို မရိုေသရာမ်ား က်မလား၊
မဆင္ျခင္မိဘူး။ သတိမထားမိဘူး။ ေျပာခ်လိုက္တာပဲ”
အေမသည္ ၀င္မေျပာရဲ။ သားအလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မည္ဟု
သတိေပးေသာအားျဖင့္ လူေယာင္ျပသည္။ နံရံကို ၾကက္ေမႊးျဖင့္ လွည္း
သေယာင္ေယာင္၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ဟုိေရႊ ့သည္ေျပာင္း လုပ္ေလဟန္။
“ ငါ ့သား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားပါ၊ ဘာသာျပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွာ
ဓါးခုတ္ေကာင္က ၀ရီး၀ရီးနဲ ့ေလ်ွာက္ျမဴးေနခ်ိန္မွာ ပုရႊက္ဆိတ္က တကုတ္
ကုတ္နဲ ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ေဟာ ..မိုးရာသီေရာက္လိုိ ့အစားအစာ ရွားပါခ်ိန္
လည္းေရာက္ေရာ၊ ၀ရီး၀ရီးသမား ဓါးခုတ္ေကာင္ဟာ ပုရႊက္ဆိတ္ဆီသြားၿပီး
မ်က္ႏွာေအာက္ခ် အကူအညီေတာင္းရပါေလေရာ”
အေဖသည္ တစ္ေစာင္းအေနအထားမွ သားဘက္သို ့တည့္တည့္လွည့္ၿပီး
ထုိင္၏။ စိတ္ပါ လက္ပါ ဆက္ၿပီး ေျပာေတာ့မည့္သေဘာ။
“ အဲဒါေၾကာင္ ့ဓါးခုတ္ေကာင္လုိ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။
က်ိဳးေၾကာင္းတြဲစပ္တဲ ့ဆင္ျခင္တံုတရား ထားသင့္တယ္။ စကားစကို
ျပန္ေကာက္ရရင္ မင့္အေမက ´ထီးပါလား´ ေမးတာကို ´မပါပါဘူး
ခင္ဗ်ားလုိ ့´ ေျပာရမယ္။ ´ ဟဲ ့ယူသြားမွေပါ့ ´ လုိ ့မင့္အေမက ေျပာတဲ့
အခါ ´မယူေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား´ ဒါမွမဟုတ္ ´ မယူေတာ့ပါဘူး အေမရယ္´
လုိ ့ေျဖရမယ္။ သည္လုိ ေျပာတဲ ့ဆိုတဲ ့အက်င့္ရွိထားမွသာ ကုိယ္က
သင္ျပညႊန္ၾကား ရမယ့္သူေတြကို သည္အသံုးအႏႈန္းက အရိုင္း၊ သည္
အသံုးအႏႈန္းက အယဥ္ဆိုတာကို ခြဲျခားသင္ၾကားႏုိင္မယ္ေလ”
အေမ ၀င္မေျပာသာပါ၊ သားလုပ္ပံုက ဟန္မက်ေၾကာင္းသိသည္။
အေဖ ေျပာေသာေၾကာင့္ ူသာလည္း သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။ သို ့ေသာ္
အေဖ ့မွာ ေျပာဖြယ္ရာ ကုန္စင္ေသးဟန္မတူ။
“ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါက ေအာက္လက္ငယ္သားအပါအ၀င္ သား သမီးကို ဒါက
အယဥ္၊ ဒါကအရိုင္း သြန္သင္ဆံုးမမႈ မျပဳႏုိင္ရင္၊ ဆိုၾကပါစုိ ့ မင့္သားသမီး
ေတြဟာ အရိုင္းအစိုင္းေတြပဲ ့ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ ေကာင္းရာေကာင္း
ေၾကာင္းမညႊန္ျပႏုိင္၊ အေကာင္းအဆိုးမသိဘဲနဲ ့ လူ ့ေလာက ေျမမဟီမွာ
အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရင္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကို အားနာဖုိ ့ေကာင္းသကြာ”
ေျမႀကီးကို အားနာသင့္သည္ေျပာျခင္းမွာ ေသဖုိ ့ေကာင္းသည္ဟု ဆုိျခင္း
ျဖစ္ေပသည္။ သားနားလည္သေလာ၊ မလည္သေလာ အေမ ေမးလို သည္။
အေမက မူ အေဖ ့စကားရင့္သီးသည္ဟုထင္၏။ ၾကားထဲက ၀င္ၿပီးရင္နာ၏။
“ အေဖ ကြ်န္ေတာ္”
သားသည္ နာရီကို ငံု ့ၾကည့္ၿပီး မရဲတရဲေျပာ၏။
“ ေၾသာ္….အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ေလးစားရေကာင္းမွန္းသိသားပဲ့။ ဒါဟာေကာင္း
တဲ့ လက္ဏၡာျဖစ္တဲ ့အတြက္ ငါ့သားဟာ လႊင့္မပစ္ရေသးဘူး။ အင္းမဆိုးဘူး။
သည္လုိ ဆုိရင္ အထက္အရာအရွိကို ဘယ္လို ေျပာဆုိဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ
နားလည္မွာေပါ့ေနာ္ လူကေလး”
“ ဟုတ္ကဲ့ “
အေဖ ့ေရွ ့တြင္လာရပ္ၿပီးကတည္းက သားသည္ စကားႏွစ္ခြန္းေျပာခဲ့
ၿပီးေပၿပီ။
“ အထက္အရာရွိကို ေတာ့ ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းသိၿပီး မေအကို
ရိုရိုေသေသ ေျပာရမွန္းမသိတာေတာ့ဆိုးသကြာ။ ဒါေပမဲ ့ အထက္အရာ
ရွိကို ေလးေလးစားစား ရိုရိုေသေသဆက္ဆံရံုနဲ ့မၿပီးေသးဘူးကြ။ အမိန္ ့ကို
နာခံတတ္ဖုိ ့၊စည္းကမ္းကို ရိုေသဖုိ ့လည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္တံုး
သား။ စည္းကမ္းေကာ ရိုေသရဲ ့လား။ အမိန္ ့ကိုေကာ နာခံရဲ့လား။
“ ဟုတ္ကဲ ့……ဟုတ္ကဲ ့….အေဖ”
အေဖ ရယ္ေမာသည္ ။ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ျဖင့္ လုပ္ရယ္ ရယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ အေဖ ေတာ့ မထင္ဘူးကြ။ မေအ က ထီးယူသြားဟဲ့ ေျပာေပမယ့္
ယူမသြားဘူး။ မေအက သည္ဟာကို သည္မွာမထားနဲ ့ေျပာတယ္။ မင္း ထား
တယ္။ မေအက သည္ ဟာကို သည္လုိမလုပ္နဲ ့။ မင္းလုပ္တယ္။ အဲသည္လုိ
လုပ္တာ အက်င့္ႀကီးပါေနမွေတာ့ အထက္အမိန္ ့လည္း နာခံမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
အထက္အမိန္ ့ကို မနာခံမွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရာထူးတက္ေတာ့မွာတံုး။ သည္
ေတာ့ မင္းအလုပ္လုပ္ေနတာဟာ အခ်ိန္ၿဖံဳးရာမေရာက္ေပဘူးလား”
သား၏ ရင္၀ယ္ ဆို ့နင့္ေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚလာသည္အထိ အေဖ ့စကားက
တာသြားလွသည္။
“ ရုိရိုေသေသ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ လုပ္တတ္တဲ ့ လူတစ္ေယာက္ ငါ့သားေနရာ
ကို ေရာက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမတံုး။ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ
အတြက္လည္း ငါ့သားဟာ အေႏွာင့္အယွက္အမိႈက္သရိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ
လား မသဘူး”
အေဖ ထရပ္သည္။
အေဖ လက္တစ္ကမ္းမွ လြတ္ေအာင္ သတိတရျဖင့္ သားဆုတ္၏။
“ သည္အရြယ္မွာ သည္လုိ အေသးအဖြဲ ့ကေလးကို ေျပာေနရတာ
မေကာင္းဘူး။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတဲ့အတြက္
မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးကို အားနာေသာအားျဖင္ ့ အသက္အရြယ္နဲ ့လုိက္
ေလ်ာတဲ့အသိ၊ ေျပာဆိုေနထုိင္ ဆက္ဆံမႈရွိဖုိ ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲ….
ဒါပဲံ…..သြားေတာ့ “
သား……ခ်ာကနဲ လည့္ထြက္သြား၏။
အေဖ ….ေခါင္းခါ၏။ သက္ျပင္းေမာကို ရႈိက္ခ်၏။ ထို ့ေနာက္ တီးတိုး
ေရရြတ္၏။
“ ေလကုန္တာပဲ ့အဖတ္တင္ပါကလား “
တစ္လွမ္းျဖစ္ေစ…ႏွစ္လွမ္းျဖစ္ေစ ဆုတ္ၿပီးမွ လွည့္ထြက္သြားလ်ွင္
အေဖ ၿပံဳးေကာင္း ၿပံဳးမိရွာေပလိမ့္မည္။……………
(၁၉၉ ခွႏွစ္၊ ေတာင္သာ မဂဇင္း)
ဆင္ျဖဴကြ်န္း ေအာင္သိန္း အေဖ၀တၳဳမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူ၍ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ကြ်န္ေနာ့္အတြက္....ဤစာတစ္ပုဒ္လံုးသည္ အမွတ္တရပါပဲံ…
4.11.2010
No comments:
Post a Comment