က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ေလာကကေန ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာလွပါျပီ။ လူက အသစ္တစ္ခုမွ ေရးလို႕ မျပီးျပတ္။ ခံစားခ်က္ ကေလး ေရးလိုက္ ၊ ပညာေရးေလး အေၾကာင္းေတြးလိုက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ အေၾကာင္း စာစီမိလိုက္၊ လူတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ခ်ေရးလိုက္၊ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ တစ္ခုခုကို ေ၀မွ်ခ်င္လိုက္၊ ေခတ္ျပိဳင္ သမိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဆးျခယ္ခ်င္လိုက္ ။ ဘာတစ္ခုမွ လက္စ မသတ္ႏိုင္လွ။ ေၾသာ္ ဒါကေတာ့ ေရးလို႕ မသင့္ေတာ္လွ။ ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ဒီလို အေတြးေတြ နဲ႕ခ်ာခ်ာလည္။ ေနာက္ ျပီး လူက ပ်င္း၊ ခံစားမႈစ်ာန္က ဖမ္းလို႕မမိ။ တခါတစ္ရံက်ေတာ့ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္က အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လွ။
စက္တင္ဘာ ၁၉ ဆိုတာက က်ေနာ့္ ေမြးေန႕ထက္ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ပိုျပီး မွတ္မိသိရိွေနေသာ ထို႕ထက္ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အေရးပါလွေသာ ေန႕တစ္ေန႕။ အမွတ္တရတစ္ခုခုအျဖစ္ စာတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာ တစ္ပိုဒ္ ေရးဖြဲ႕ခ်င္ေသာ္လည္း ယခုအထိ လက္စက မသတ္ႏိုင္။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆရာကိုတာရဲ့ “သုစရိတ စက္၀န္း” (ျမန္မာလို အနက္ကေတာ့ ေကာင္းမွဳ႕ကုသိုလ္ စက္၀န္း) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက “သစ္ပင္” ဆိုတဲ့ Article တစ္ခုကို က်ေနာ္ဖတ္လို႕သေဘာက်တာနဲ႕ အားလံုးအတြက္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္ ။ တျခား article ေတြလည္း မဆိုးပါ။ က်န္းမာေရးနဲ႕ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ေတြ မ်ားပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ့ အျမည္းအျဖစ္ “သစ္ပင္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို ျမည္းၾကည့္ပါ။
သစ္ ပင္
စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကိုေတာ့ ၀ယ္လို႕ မရ။ ထိုအရာကား ကိုယ္တိုင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရေသာ အရာ ျဖစ္ေလသည္။
တရုတ္ စကားပံုတစ္ခု ရွိသည္မဟုတ္ေလာ။ သံုး နာရီၾကာ စိတ္လွဳပ္ရွား သေဘာေခြ႕လိုေသာ္ ေလာင္းကစားလုပ္၊ သံုးပတ္ၾကာ ေပ်ာ္လိုေသာ္ ခရီးသြား ၊ သံုးလၾကာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုေသာ္ ထိမ္းျမား၊ အိမ္သစ္တလံုးေဆာက္လ်င္ကား သံုးႏွစ္ ၾကာ စိတ္ခ်မ္းသာလိမ့္မည္။ “ အမွန္တကယ္ႏွင့္ ၾကာရွည္ ခ်မ္းသာရလိုလွ်င္ကား သစ္ပင္စိုက္လ်က္ သစ္ပင္တို႕ႏွင့္ေန” ။
သစ္ပင္မ်ားကား ပြင့္ေသာအခါမွ၊ အသီးသီး အရိပ္ရေသာအခါမွ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္ မဟုတ္။ ေျမၾကီးတြင္ သစ္ေစ့မ်ား ခ်ေသာ တဒဂၤမွစျပီး ေရေလာင္းေသာအခါ၊ ေပါင္းသင္ေသာအခါ၊ ေျမဆြေသာအခါ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခံစားမွဳ႕ကို ခံစားရေစသည္။ သစ္ေစ့မွ အပင္ေပါက္၊ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာသည္ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခံစားမႈမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာေလ့ရွိသည္။ “ သဘာ၀” ထဲ မွာ ေနရင္း အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိသူတို႕ ဒါကိုသိၾကသည္။ ျငီးေငြ႕စရာခ်ည္းဟု ထင္ရေသာ ဘ၀ကား စင္စစ္ ခ်မ္းသာေသာဘ၀၊ ပင္ကိုယ္ျငိမ္းေအးမႈ၊ ျငိမ္သက္မႈႏွင့္ ျပည့္လွ်မ္းေသာ ဘ၀။
သစ္ပင္မ်ားကား ပြင့္ေသာအခါမွ၊ အသီးသီး အရိပ္ရေသာအခါမွ ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္ မဟုတ္။ ေျမၾကီးတြင္ သစ္ေစ့မ်ား ခ်ေသာ တဒဂၤမွစျပီး ေရေလာင္းေသာအခါ၊ ေပါင္းသင္ေသာအခါ၊ ေျမဆြေသာအခါ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခံစားမွဳ႕ကို ခံစားရေစသည္။ သစ္ေစ့မွ အပင္ေပါက္၊ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာသည္ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခံစားမႈမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာေလ့ရွိသည္။ “ သဘာ၀” ထဲ မွာ ေနရင္း အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိသူတို႕ ဒါကိုသိၾကသည္။ ျငီးေငြ႕စရာခ်ည္းဟု ထင္ရေသာ ဘ၀ကား စင္စစ္ ခ်မ္းသာေသာဘ၀၊ ပင္ကိုယ္ျငိမ္းေအးမႈ၊ ျငိမ္သက္မႈႏွင့္ ျပည့္လွ်မ္းေသာ ဘ၀။
သစ္ပင္စိုက္လ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေစာင့္ေရွာက္၊ “သဘာ၀” ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ဖို႕ အခြင့္အေရးရျခင္းကား ကြ်န္ေတာ္အဖို႕ တကယ့္သုချဖစ္သည္။ သဘာ၀၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံစားရံု၌သာ ရပ္မေနပဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္သင့္သည္။ ယခုကာလတြင္ ထိုသို႔ေသာ အခြင့္အေရးမ်ိဳး နည္းေတာ့ နည္းသည္။ေတာအုပ္ရိုင္းမ်ားက ဆက္တိုက္ ၾကံဳ႕လာသည္။ ေတာရိုင္းမ်ား ျပန္လာေအာင္ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႕ လိုသည္။ဒါသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပိုင္လက္မ်ားျဖင့္ “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း” ကိုစိုက္ျခင္း နိဒါန္းျဖစ္သည္။
တခ်ိန္ထဲ၌ မိမိႏွလံုးသား၌ရွိေသာ “သစ္ပင္ တစ္ပင္” ကိုလည္း အျပင္မွသစ္ပင္ထက္မေလွ်ာ့ပဲ ဂရုစိုက္ဖို႕ အေရးၾကီးသည္။ ထိုသစ္ပင္ ရွင္သန္သည္နွင့္ အမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႕ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုသစ္ပင္ ဘယ္လိုေနသလဲ၊ က်န္းမာသန္စြမ္းသလား၊ ၾကံဳလွီ ညိဳးေရာ္သလား ကြ်န္ေတာ္တို႕ စိတ္မေနာအတြင္းမွ ထိုသစ္ပင္အား ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘယ္ကေလာက္ ဂရုစိုက္ပါသလဲ။
လူအမ်ားစုၾကီးကေတာ့ သူတို႕အထဲတြင္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ျပဳစု ဂရုစိုက္ရန္လိုေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ရွိေနေလရဲ့ ဆိုသည္ကိုပင္ သတိထားၾကပံု မေပၚ။ ထိုသစ္ပင္ ရွင္သန္ရဲ့လား၊ ညိဳးႏြမ္းသလား လံုးလံုးလ်ားလ်ား သတိမထားႏိုင္ၾက။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အခ်ိန္မေပးၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္အမ်ားစုကို ဗဟိဒၶအရာမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသကိုး။ မိတ္ေဆြ၊ တီဗြီ တို႕ႏွင့္ မဆံုးႏိုင္ၾက။ ထိုအရာမ်ားကို မလုပ္မျဖစ္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတြးၾကသည္။ အတြင္း အဇၥ်တၱျပႆနာမ်ားကို ေရွာင္ရန္ အျပင္ဗဟိဒၶသို႕ ၾကည့္ေနၾကသည္။ စိတ္ထဲက “သစ္ပင္” ကို လ်စ္လ်ဴရွဳ႕လိုက္ၾကသည္။ ဖ်က္ပိုးမ်ား၊ ေပါင္းပင္မ်ား၊ မိုးေခါင္ျခင္းမ်ားႏွင့္ သူ႕ခမ်ာ တိုးေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုကား ျပန္လွန္ၾကည့္၍့ “ကြ်န္္ေတာ္တို႕၏ သစ္ပင္” ကို ျပဳစုဖို႕ အခ်ိန္က်ျပီ။
ဤကိစၥမွာ လံုး၀ မခက္ခဲပါ။ ေကာင္းတာတစ္ခုလုပ္လွ်င္၊ တစ္ခုခု ေပးကမ္းလိုက္လွ်င္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြင္းက သစ္ပင္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေရေလာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပို၍ ပိုင္ဆိုင္ေလ ပို၍ ေပ်ာ္ေလေလဟု ကြ်န္ေတာ္တို႕ သင္ခဲ့ၾကရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ၀ယ္လို႕ရသည္ဟု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးခဲ့ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အရာ၀တၳဳမ်ားေနာက္ ေျပးလိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေပးကမ္းျခင္းမွရေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမွာ ပို၍နက္ရွိဳင္းေၾကာင္း ပို၍သာေၾကာင္း လူနည္းစုသာ သိသည္။ ေပးကမ္းျခင္းကား စိတ္ထဲမွ သစ္ပင္ကို ေရေလာင္း၏။ ရွင္သန္ၾကီးထြားလာေသာ္ အပြင့္မ်ား၊ အရိပ္မ်ား ေပးလိမ့္မည္။ မယွဥ္သာေသာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ခင္ဗ်ားကိုေပးမည္။
သစ္ပင္စိုက္ေသာ ပရိုဂ်က္တစ္ခုတြင္ လုပ္အားေပးသူအမ်ားစုသည္ မထင္မွတ္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈရေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ၂ရက္ၾကာေသာ ထိုပရိုဂ်က္အဆံုး၌ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္က ၀န္ခံသည္။ ပထမ ကနဦး ေစတီပုထိုးေရွ႕က ကြင္းေျပာင္ေျပာင္ကိုၾကည့္ရင္း သူဟာေတာ့ ျမက္ပင္ေတြလို အစုအေ၀းကေလးပဲလို႕ ခံစားရသတဲ့။ သစ္ပင္မ်ား စိုက္ျပီးေသာအခါမူ သူဟာသစ္ပင္တစ္ပင္ပဲလို႕ ခံစားရသတဲ့။ စိတ္ထဲကသစ္ပင္ ရွင္သန္လာတာကိုး။ အသံုး၀င္ေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ ၂ ရက္လုပ္ရံုမွ်ႏွင့္ အင္အားရွိလာသည္။ ျမက္ပင္မွ သစ္ပင္ ျဖစ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း သည္အတိုင္းပင္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းအေပၚ မူတည္သည္။ အတြင္းစိတ္က သစ္ပင္ကို ဘယ္လိုစိုက္၊ ဘယ္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မလဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကား သစ္ပင္ႏွင့္မျခားနား။ ငယ္ေသးလွ်င္ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ဥယဥ္မွဴးထံမွ ေရလိုသည္။ ၾကီးလာေသာ္ သစ္ပင္သည္ အထက္သို႕သာ တတ္သည္မဟုတ္၊ ေအာက္ ေျမၾကီးသို႕လည္း အျမစ္တြယ္သည္။ အျမစ္မ်ား ေရေၾကာသို႕ ေရာက္လွ်င္မူ မိုးေခါင္သည္ဆိုဦး စိမ္းလန္းေနမည္။ ေအာက္မွ ေရရေနသကိုး။
အမွန္စင္စစ္ ေျခာက္ေသြ႕ပက္ၾကားအက္ ခေရာင္းေျမေအာက္၌ပင္ ေရရွိႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း မၾကာခဏ ခေရာင္းေျမလိုပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းပသေယာင္ ခံစားရတတ္သည္။ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕အတြက္ ခရီးသြား၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္၊ အေပ်ာ္အပါး၊ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ရာမ်ား ရွာၾကံရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ေသာ ခံစားမႈမ်ား ၾကာရွည္မခံ။ ေကာင္းကင္မွ က်လာမည့္ မိုးေရအေပၚ မွီခိုေနရေသာ သစ္ပင္ႏွင့္သာ တူသည္။ ဥတုခန္းေျခာက္ေသာ္ ထိုသစ္ပင္ ၾကံဳလွီသည္။ ေျမၾကီး၌ နက္နက္၀င္ေသာ အျမစ္ရွိသည့္သစ္ပင္၊ အတြင္းမွ ေရေၾကာသို႕ေရာက္ေသာ သစ္ပင္ကား အတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ဖမ္းယူႏိုင္ေလသည္။ ထိုအရာကား ကြ်န္ေတာ္တို႕အထဲ၌ ရွိျပိးသားအရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္ ကပ္ေသာအခါ ထိုသို႕ကပ္ရန္ အခ်ိန္ယူရေသာအခါ ကိုယ့္စိတ္၏ အေၾကာင္းျခင္းရာ ျဖစ္ပ်က္ပံု ဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာအခါ၊ ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္း ႏွစ္ခုလံုးမွာ မိမိအေပၚတြင္သာတည္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလာပါလိမ့္မည္။
ေပးကမ္းျခင္း၊ ေကာင္းမႈကုသလ တစ္ခုခုျပဳျခင္း၊ သူတပါးကို ကူညီျခင္း၊ ဧကစာ တစ္ဦးတည္း အခ်ိန္ကုန္လြန္ျခင္းျဖင့္ “အတြင္းက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း” ကို ေတြ႕ထိႏိုင္ပါသည္။ ဒါကိုပင္ နာမ္၀ါဒ (spirituality) ဟုေခၚသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားႏွင့္ မစပ္ဆိုင္ပဲလ်က္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တစ္ဥိးခ်င္းစီ၏အတြင္း၌ “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း” တည္ရွိျပီး ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုးတစ္ခုခု၊ မေကာင္းတာ တစ္ခုခု မျဖစ္မျခင္း သတိမျပဳမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းမွ မေန႕က ဘယ့္ကေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ သိေလ့ရွိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕က တစ္စံုတစ္ရာကို တမ္းမွန္းလ်က္ ရွိၾကသည္။ ကိုယ့္ကံကို သတိမမူႏိုင္ၾက။ က်န္းမာတယ္၊ မိတ္ေဆြ၊ မိသားစု၊ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕ အတူရွိေနတယ္ စေသာ ကိုယ့္ကံေကာင္းျခင္းမ်ားကို ေအာက္ေမ့ေနရန္ ခဲယဥ္းေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏွလံုးသားက တျခားတစ္စံုတစ္ရာကိုသာ တမ္းမွန္းလ်က္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးတက္သည့္အေၾကာင္း ေျပာဖူးသည္။ ေတာင္ထိပ္မေရာက္မီ အားကုန္ျပီး ဆက္မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ အထမ္းေခၚရသည္။ အျပန္ခရီး အဆင္းတြင္မွ လမ္းေဘး၀ဲယာက ရွဳေမွ်ာ္ခင္းကို ျမင္ႏိုင္သတဲ့။ ေတာပန္း ေတာင္ပန္းေတြက အလြန္လွ၊ သဘာ၀က လွသကိုးတဲ့။ အတက္မွာ သည္အလွေတြကို သူ မေတြ႕ သူ႕စိတ္ထဲက ထိပ္ေရာက္ဖို႕ပဲ စြဲေနလို႕။ လူ႕ဘ၀ႏွင့္ မျခားနားလွပါ။ အနာဂတ္သို႕ သူတို႕စိတ္မ်ား ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏ ၱရ၊ ေက်ာ္ၾကားလိုျခင္း၊ ဂုဏ္သိန္သေရႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေရာက္လိုျခင္းတို႕ေၾကာင့္၊ အနာဂတ္ဆီက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ငံ့လင့္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္။ တကယ္ေတာ့ ယခုမ်က္ေမွာက္ ကိုယ့္ေရွ႕၌ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ရွိေနသည္။ ပစၥဳပၸန္၌ ရွိေနေသာ “ေကာင္းတာမ်ား” ကို သတိမထားႏိုင္၊ ေရွ႕ဆီမွာ တည္ရွိမည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႕ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ရွာေဖြမဆံုးႏိုင္ေသာအခါ၊ ယင္းတို႕ ျဖစ္မလာေသာ္ ဆင္းရဲၾကေတာ့သည္။
ပန္းတိုင္၌ ေပ်ာ္လိမ့္မည္ဟုေတြးကာ ယင္းေနာက္ လိုက္ေသာအခါ ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း ကေလးမ်ားႏွင့္ မိသားစုႏွင့္ အခ်ိန္အခ်ိဳ႕ကို ကုန္ဆံုးေစလ်က္၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္လ်က္၊ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္လ်က္၊ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ တစ္ခုခု လုပ္လ်က္လည္း ေပ်ာ္ႏိုင္သည္ကို ေမ့သြားသည္။ အနာဂတ္၌ခ်ည္း အာရံုမစိုက္ပဲ “ယခု ခဏ” ကို ဂရုဓမၼစိုက္ပါ။ ယခုခဏ ကို ဂရုစိုက္ပါဟု ေျပာျခင္း၌ ယခုရရွိသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲပါဟုသာ ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ အတိတ္ သို႕မဟုတ္ အနာဂတ္အတြက္ ေၾကာင့္က်ဗ်ာပါဒ မေရာက္ရန္လည္း ဆိုလိုသည္။ အတိတ္က လြန္ျပီးသမွ်ႏွင့္ မေရာက္လာေသးေသာ အနာဂတ္အတြက္ ပူပန္ေနတတ္ၾကသည္။ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ ေနႏိုင္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ ပို၍ ျငိမ္းခ်မ္းမည္။ ပို၍ တည္ျငိမ္မည္။
သစ္ပင္ကား ေနေရာင္ကို မေၾကာက္။ ၾကီးျပင္း၍ အကိုင္းထြက္က ေနေရာင္ကို အရိပ္အျဖစ္ ေျပာင္းႏိုင္၍ျဖစ္သည္။ သစ္ျမစ္မ်ားကလည္း အမႈိက္သရိုက္ကို မေၾကာက္ ေျမဆီေျမၾသဇာအျဖစ္၊ ေမႊးေသာ အပြင့္မ်ားအျဖစ္၊ အရသာရွိေသာ အသီးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ စိတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေသာ္၊ သတိႏွင့္ ပညာႏွင့္ ဆင္ျခင္ေသာ္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ဆံုးရွံဳးျခင္း၊ နာက်င္ျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းကိုေသာ္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္မည္မဟုတ္။ ဆင္းရဲျခင္းအား ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာျခင္းသို႕၊ ကံဆိုးျခင္းအား ကံေကာင္းျခင္းသို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေျပာင္းလဲႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ ေန၏အပူကို ေအးျမေသာ အရိပ္သို႕၊ အမႈိက္သရိုက္မ်ားကို ခ်ိဳျမိန္ေသာ သစ္သီးႏွင့္ ပန္းပြင့္မ်ားသို႕ ေျပာင္းႏိုင္ေသာ သစ္ပင္လိုပင္။
သဘာ၀မွ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ မိမိစိတ္မွ သစ္ပင္ ထိုႏွစ္ခုလံုးကို စိုက္ပ်ိဳးရန္ ေစာင့္ေရွာက္ယုယရန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အားထုတ္ဖို႕လိုသည္။ ဒါမွသာ ထိုသစ္ပင္မ်ား ရွင္သန္၊ အနက္အရွိဳင္းအထိ အျမင့္အမားအထိ ေပါက္ေရာက္လ်က္ အရိပ္ကိုလည္းေပးမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုလည္း ေပးမည္။
(ဆရာ ကိုတာ ၏ သုစရိတ စက္၀န္း စာအုပ္မွ)
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
တာတူး
