တစ္ခုခု မွား

က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသား
အေသြးထဲအသားထဲကကို
လယ္ယာကို မင္သမို႕
ျမိဳ႕တက္လို႕လည္း လူတြင္က်ယ္မလုပ္ခ်င္ပါ။
္

ငါးပိဖုတ္ကို ႏွမ္းဆီဆမ္းလို႔
ထမင္းၾကမ္းကို ယပ္ခတ္စားရရင္ေတာ္ျပီ
ဒီမိုကေရစီ ၊ လူ႕အခြင့္အေရး
ေရႊေစ်း စပါးေစ်းေလာက္ကို စိတ္မ၀င္စား
နားျပားေအာင္ အိပ္ရရင္ေတာ္ပီဗ်ာ။
တီဗီ၊ ကက္ဆက္၊ ကာရာအိုေက
အလွဴ ၊ မဂၤလာေတြမွာ ရွိရင္ေတာ္ျပီ
ဟိုသြား ဒီသြား လွည္းနဲ႔ ႏြားလည္းရွိပ
မရွိ၀မ္းစာ၊ ရွိတန္ဆာ
ေရႊတုိေငြစလည္းရွိပ ။
ဦးခ် အမွ်ေ၀ဖို႔ ေစတီပုထိုး
ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဆည္းလည္းသံလည္းလြင္ပ
ေဒသနာ တရား ၊ အျမိဳက္ေရေအး
တိုက္ေကြ်းေပးရာ ဆရာေတာ္လည္းရွိပ
စာတတ္ေပတတ္ ျမိဳ႕ေက်ာင္းကထြက္ခဲ့ေသာ
သူၾကီးသား ပညာတတ္လည္းရွိပ။
ကကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္ . . . . .
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း . . . . .
ရြာက စာသင္ေက်ာင္းေလးလည္း
၀င့္၀င့္စားစား အပိ်ဳဖားဖားေတာင္ျဖစ္ျပီ ။
ကဲ ဒါေတြ ထားဗ်ာ
စဥ္းစားမရတာအခ်ိဳ႕ရွိရဲ့
အေျဖသိလည္း ေျပာျပ
မသိလည္းလမ္းညႊန္
က်ဳပ္လြန္တယ္ထင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾက
ကဲစမယ္ . . . . .
ရြာေတြကို ဖ်က္၊ လယ္ကြက္ေတြ ယာေတြလည္း မ်ိဳ
စက္ေတြနဲ႔ ပညာတတ္ေတြ
ေန႔မအား ညမနားနဲ႔
တည္ခဲ့တဲ့ ရြာနားကဆည္
ေရလိုရင္ မလႊတ္၊ မလိုရင္လႊတ္လြန္းလို ႕
လယ္ေတြလည္း ပ်က္ၾက၊
သီးထပ္ သီးညွပ္
အတင္းအက်ပ္လည္း စိုက္ခိုင္း
ေနာက္ပိုင္းက် ထြက္သမွ်လည္း မသိမ္း
ဒီလိုနဲ႕ စရိတ္မျငိမ္းတာ ဘယ္သူ႕တာ၀န္လဲ။
ဆည္ေျမာင္းတာတမံ
ဘာအၾကံနဲ႔ တည္တယ္ေတာ့ မသိ
အစဥ္အလာေရသြင္းေျမာင္းေတြေတာင္ ေရမလိုက္ေတာ့ . . . ။
ဆည္ေျမာင္းေတြမြစာၾကဲလို႔
ရြာထဲမွာဗြက္ထ အသုဘအေရးေတာင္ခက္ရဲ့
ျခင္ကလည္း တေမွာင့္ ၊
ေျမြဆိုးေတြလည္း ေသာေသာထ
ေသြးလြန္တုပ္ေကြး၊ ငွက္ဖ်ား၊ ကာလ၀မ္း
ေက်းလက္ေဆးခန္းကလည္း ဗလာ
ကဲဗ်ာ ေျပာရတာမ်ားျပီ။
ဟိုတံုးက ၉တန္းေအာင္ တဲ့ ဘၾကီးသိ္န္း
အခု ရြာက ႏွစ္ဘြဲ႕ရ ဆရာမ နဲ႔ ဆရာ
အဂၤလိပ္စာ ဘယ္သူပိုေတာ္တယ္ထင္ပ
ခက္ေတာ့ ခက္ၾကျပီဗ်
ေျပာလည္းယံုမွာမဟုတ္ ။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေျပာသား
ဆုတ္ကပ္တဲ့
တယ္လည္း ခက္ေနၾကျပီဗ်
က်ဳပ္ပညာမတတ္လို႕လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္
ဟိုတုန္းက ျမန္မာေတြပဲေတာ္ၾကတာလား
က်ဳပ္တို႔ပဲ ႏံုၾကတာလား
တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီ။